Okej, jako, że staram się dopiero wszystko ogarnąć, to mogą się pojawić jakieś nieścisłości albo głupoty. Gdyby tak było- nie czekać, mówić od razu, to jakoś to... zmienię tak, żeby było w miarę bardziej logiczne. xD

Stół ze chrzęstem przewrócił się pod wpływem naszych połączonych sił, sypiąc talerzami i wazami na chłopaka, który siedział przede mną na uczcie. Nie starałem się go przed tym uchronić, jedynie cierpliwie czekając, aż wszystko roztrzaska się na posadzce, żeby zaraz doskoczyć do rozbitego dzbanka z wodą i wypić ostatnie kilka łyków cieczy. Nie wiedziałem, kiedy znowu mogłem natrafić na wodę.
Uczta czy nie uczta, zbiorowe morderstwa czy bale przebierańców, Grantowie zawsze wykorzystywali wszystkie możliwe okazje.
Drgnąłem lekko, kiedy ktoś objął mnie kruchymi rękoma, ale niemal natychmiast uspokoił mnie widok kolorowych włosów tuż pod moim podbródkiem. Oddech przyspieszył mi lekko, chociaż starałem się to ukryć, nie byłem przecież szczęśliwy, prawda?
A jeśli byłem, to chyba nie było ze mną najlepiej, biorąc pod uwagę to, że znajdowałem się w pomieszczeniu pełnym osób, które chciały się mnie pozbyć. Które chciały się nas pozbyć.
-Lucy- wymamrotałem tylko cicho, a potem obróciłem ją bokiem do siebie i jedną ręką objąłem mocno w pasie, obiecując sobie, że już nie pozwolę, żeby ktoś nagle zabrał mi ją sprzed oczu. Była ze mną, nikt nie miał prawa jej tknąć, nikt. Zauważyłem jakiś błysk w jej dłoni- a więc zimny dotyk, który nas rozdzielał, pochodził od pistoletu.
Pistoletu. Być może pustego, ale przecież miałem naboje.
Starałem się nie zaśmiać, bo sama myśl o tym napełniała mnie odrazą do własnego braku w wychowaniu. Przecież nie należało się śmiać z cholernej broni palnej, kiedy ktoś, kto był przepustką do odzyskania Ness, właśnie toczył się po ziemi z krawiącą raną od noża.
Nie myśląc wiele otworzyłem plecak i wyjąłem naboje, wciskając je w dłonie Lucy.
-Załaduj broń, ktokolwiek do Ciebie podejdzie, strzelaj. Ktokolwiek, słyszysz? Zaraz wrócę.- Rzuciłem tylko, po czym upewniłem się, że była względnie bezpieczna i mogłem dobiec do niej szybciej niż inni trybuci. Następnie rzuciłem się biegiem w stronę Daisy, schodząc z toru ewentualnej strzały wypuszczonej przez Delilah. Dopadłem do niej i pomogłem jej podnieść się na nogi, wciskając przy tym w jej drobną dłoń nóż ze sterty zrzuconych ze stołu naczyń. Nie zastanawiając się zbyt długo chwyciłem również za stołową serwetkę i przycisnąłem ją do rany dziewczyny, starając się uwijać jak najszybciej.
-Wynoś się stąd, i to jak najszybciej- rzuciłem, nie siląc się na zbytnią grzeczność, a potem wróciłem do Lucy. Wyglądało na to, że wciąż była cała, co przyjąłem z ulgą.
-Musimy się stąd wydostać, zanim całkiem zwariują- stwierdziłem bardziej do siebie, niż do niej, i sięgnąłem po strzałki, drugą dłonią łapiąc jej ramię. Zacząłem powoli cofać się w stronę drzwi numer cztery, wciąż gotowy do ataku z nadzieją, że również była gotowa do wystrzału. Kiedy mijaliśmy Delilah, w głowie zaświtała mi jeszcze jedna myśl. Na chwilę puściłem ramię Lucy, nie przestając jej osłaniać, po czym wyciągnąłem dłoń w stronę dziewczyny. Zarejestrowałem, że nie było przy niej tamtego chłopaka, który wcześniej nie odstępował jej na krok.
Starałem się nie zaśmiać się pod nosem. Miłość była dla głupców.
-Delilah, w pojedynkę jej nie pomożesz, marnujesz tylko strzały, tamten skurwysyn jest niemożliwy do wyeliminowania, uwierz, kiedyś próbowałem.- Rzuciłem, uśmiechając się krzywo.- Wciąż chciałbym oglądać Cię żywą. Zrób to dla... Sebastiana. Opuść ręce, schowaj strzały i wynosimy się stąd, teraz.
Z trudem przypomniałem sobie imię chłopaka, jednak miałem nadzieję, że takie zaklęcie mogło podziałać. Posłałem Lucy najbardziej uspokajające spojrzenie, na jakie było mnie stać, po czym rozejrzałem się czujnie, wciąż gotowy na odparcie ataku.
Bo jeśli nie dla niej, to dla kogo?
Przecież tylko ona naprawdę się liczyła.

Mam nadzieję, że niczego nie rąbnęłam ; o

Chciał uniknąć jatki, a chyba sam przyczynił się do jej wybuchu. Jednak chyba nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał sytuacji. Teoretycznie rzecz biorąc, mieli przewagę. U nich w grupie nikt jakoś specjalnie nie ucierpiał, byli wyspani i najedzeni, właściwie w pełni sił. Biorąc pod uwagę fakt, że nikt nie wygra tych Igrzysk, jeśli wszyscy będą oszczędzać sobie nawzajem życia, mając tak idealną okazję do bycia choć o krok od zwycięstwa, powinni coś z tym zrobić. Wręcz głupotą byłoby tego nie wykorzystać, nieważne, jaki miał pogląd na sprawę. Chciał przeżyć, a żeby przeżyć, musiał wygrać, a z kolei żeby wygrać, musiał zabijać. Nie ma innej opcji, a on nie ma takiej mocy sprawczej, żeby samemu wyjść z Igrzysk cało i jeszcze innych oszczędzić.
Pozbawienie przeciwników możliwości posilenia się wydawało się dobrym początkiem do ich wyeliminowania. Nie wiedział, czy wcześniej już coś jedli i czy do Rogu przygnała ich chęć łatwego zdobycia broni lub chęć wyeliminowania innych trybutów, czy głód, ale nawet jeśli nie to ostatnie, to mimo wszystko pozbawienie ich jedzenia mogło zaplusować w przyszłości. Zakładając, że sponsorzy się o nich nie zatroszczą i nie prześlą paczki z jedzeniem.
Nie mógł zaprzeczyć, że jakiś wewnętrzny ból sprawiało mu zrzucanie tych wszystkich dań na ziemię. Choć na razie chodzenie z burczącym brzuchem im nie groziło, to podreparowanie ich zasobów żywności nie byłoby głupim pomysłem. Cóż, najwyżej zabiorą coś z podłogi.
Następne wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. W myślach wychwalał Daisy pod niebiosa, że postanowiła oblać zupą trzymającą w rękach ładunek wybuchowy Amandę. Śmiało można było powiedzieć, że uratowała im tym życie i Emrys już robił notatkę w pamięci, żeby pogratulować Daignault pomysłu. Chwilę później ku swojej dziewczynie rzucił się Alex, zabierając jej jeden nóż i szykując się do ataku na Gautier. Everhart jedyne, co zdążył zrobić, to schylić się do plecaka i do jednego noża w dłoni dołączyć mniejszy widelczyk, który na wszelki wypadek wsunął w rękaw marynarki. Kiedy się wyprostował, Amanda zdążyła już zaatakować Daisy, a już uwolniony od ciężaru stołu Matt Alexa. Widząc to, Emrys nie mógł stać bezczynnie.
– Maya! – krzyknął w momencie, w którym strzała Delilah zraniła ramię Amitiela, po czym przeskoczył przez stół. Kątem oka zarejestrował Pandorę, która również postanowiła wkroczyć do akcji, Raphaela całkowicie stracił z oczu, ale już o to nie dbał. Schylił się, owinął jedną rękę, tę z nożem w dłoni skierowanym ostrzem w kierunku ciała, wokół szyi, a drugą nieco niżej, wokół klatki piersiowej Turnera, celowo silnie naciskając na żebra i mocno, z całej siły, szarpnął go do tyłu, mając nadzieję na to, że uda mu się oderwać Matta od Alexa.

Emrys pociągnął Matthew do tyłu; ucisk na szyi nieco przydusił trybuta, przez co brakuje mu tlenu, ale to, czy zwolni uścisk i puści Alexa, czy nadal będzie go trzymał (do czasu, brak powietrza w końcu go osłabi), zależy od reakcji Matthew. (ponieważ Alex pisze przed Matthew, Ewcia i Wojtek mogą ustalić to między sobą, po czym Alex może uwzględnić reakcję Matthew w swoim odpisie)

Kolejka: Maya, Carly, Daisy, Lucy, Alex, Amanda, Matthew, Delilah, Pandora, Raphael, Emrys.

Chaos. Tylko to słowo dobrze obrazowało wszystko, co działo się na sali. Ale przecież tego się spodziewała, gdy stawiała niepewne kroki w kierunku drzwi i chwytała za mosiężną klamkę modląc się w duchu, aby przeżyła to, co dla nich przygotowano. Jak na razie miała się dobrze, będąc lekko oszołomioną rozwojem wydarzeń. Wszystko działo się zdecydowanie za szybko, w jednej chwili kradła Delilah pistolet i szepcze zdanie które, jak miała nadzieję, da dziewczynie znać, iż tak naprawdę nie jest przeciw niej, żeby po chwili poczuć, jak inna trybutka wykręca jej rękę i kradnie zabraną wcześniej broń. Chyba nawet nie zdążyła się porządnie wystraszyć, bo już po chwili poczuła, jak znów jest wolna i niczym zombie oddaliła się od dziewcząt nie zarejestrowawszy wcześniej, co się wydarzyło. Odnosiła wrażenie, iż odkąd upadł stół, opadły także łańcuchy, które wcześniej krępowały ich ruchy przed wzajemną walką. Jednak teraz? Teraz zachowywali się jak zwierzęta, a ona stała i obserwowała, dziwnym trafem nie zostawszy zaatakowaną. Jeszcze. Sprawdziła, czy wciąż ma przy sobie swój dobytek i owszem, plecak bezpiecznie spoczywał na plecach, a komplet noży, przymocowany był do jej bioder tak, jak powinien,.
Podniosła swój, lekko oszołomiony ale czujny, wzrok na salę, dostrzegając scenę jak z zoo. Ci ludzie, walcząca grupa nastolatków, wyglądali jak zwierzęta różnych ras wrzucone do zamkniętej klatki i pozostawieni sami sobie. Tak naprawdę bardzo się od nich nie różnili, ukryci i otoczeni, bez możliwości ucieczki. A przede wszystkim rządni krwi.
Do jej oczu doszedł dość niecodzienny widok. W miejscu, gdzie niedawno stał stół, rozgrywała się zacięta walka… mieszaniny ciał. Dosłownie. Widziała błysk ostrza, gdzieś dostrzegła plamy krwi oraz coś, co wyglądało jak resztki jedzenia… a następnie niewielka grupka (w końcu rozpoznała w nich konkretne cztery osoby) przewaliła się na ziemię, turlając w różne strony. Walczyli wzajemnie, a Mayi wszystko mieszało się przed oczami. Alex atakowany był przez jednego z trybutów i to właśnie na nich, a nie na dziewczynach, brunetka skupiła swoją uwagę. Chwilę później dołączył do nich Emrys, a gdy znów kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie, usłyszała swoje imię gdy strzała drasnęła Amitiela w ramię, ruszyła w tamtą stronę, dobywając jeden nóż (tym razem czysty, nie chciała nikogo narazić na zakażenie). Widziała, jak Emrys stara się odciągnąć trybuta od jednego z ich sojuszników i dobrze wiedziała, w kogo powinna wymierzyć cios. Ale czy aby na pewno? Może nie powinna się zastanawiać, dobrze wiedziała, na czym zależy jej najbardziej, jednak zabiła już dwie osoby. Niestety, może nie przepadała za matematyką, ale to równanie było za proste. Aby wygrać, musiała żyć, a żeby żyć, musiała zabić. Kolejnego trybuta.
Szczerze mówiąc myślała, że będzie jej łatwiej. Że przeczeka gdzieś wszystko spokojnie, aż trybuci pozabijają się sami. Schowa się w kącie i prześpi, jak niedźwiedzie przesypiają zimę. Rzeczywistość była o wiele trudniejsza, nie tylko do zniesienia, ale i do przeżycia. Dlatego zamachnęła się srebrnym ostrzem celując w szyję chłopaka, będącą jedną z bardziej odsłoniętych części ciała. Chciała trafić, a zarazem bardzo nie chciała.

pogubiłam się w tym wszystkim, mam nadzieję, że bardzo nie namieszałam!

Tu był zbyt wielki chaos. Nawet jeśli w nim nie uczestniczyłam, bo stałam się cichym obserwatorem, patrzącym z przerażeniem na dokonującą się tu masakrę, nie potrafiłam tego ogarnąć. I w sumie nie chciałam. Tyle razy mówili mi, bym nie wściubiała nosa w nieswoje sprawy, więc tym razem postanowiłam wziąć sobie to do serca. Jakoś nie widziało mi się zgrywanie bohaterki ratującej uciśnionych z objęć śmierci niesionej z rąk wrogów. Nie miałam takich zdolności; zresztą - albo oni, albo ja.
Chciałam zerwać się na równe nogi i pobiec, ale stwierdziłam, że lepiej nie przeceniać swojej uszkodzonej nogi. Pozostałam w dziwnej pozycji przy podłodze, trudno było powiedzieć, że idę na czworakach, ale też nie kucałam. Grunt pod stopami wydawał mi się teraz jedyną pewną rzeczą, jedyną, którą rozumiałam, więc wolałam trzymać się blisko. W końcu niżej się już nie da upaść.
Mój ładunek wybuchowy trafił szlag, jak zwykle zresztą wszystko, co próbuję od siebie dać. Byłam zawiedziona, ale nie zaskoczona. Mówią, żeby nie płakać nad rozlanym mlekiem (lub sosem?), więc po prostu obserwowałam dalszy przebieg sytuacji. I niestety nie było zabawnie. Może ci przed telewizorami się świetnie bawili, ale w moim mniemaniu toczył się tu horror. A ja chciałam się z niego jak najszybciej wydostać. Strach o własne życie zwyciężył nad moją wrodzoną empatią, która zresztą z każdą chwilą coraz bardziej znikała. Chwyciłam leżący tuż obok mnie plecak Matta (jemu się już raczej nie przyda...), założyłam go sobie na ramiona, ale z przodu (w końcu tutaj też mam plecy, wiecie, cycki - error 404 not found), po czym trzymając się nisko ziemi, obeszłam przeszłam obok przewróconego stołu. Zgarnęłam cztery banany, wcisnęłam je do plecaka Matta i weszłam za mebel. Schowałam się za nim, licząc, że nikt mnie nie zauważy i ruszyłam do drzwi numer dwa. W końcu nacisnęłam klamkę i nie podnosząc się z ziemi wyniosłam się na zewnątrz, zamykając za sobą.

[no to Carls z/t, jeśli to nie problem]

Daisy podejrzewała, że wszyscy w tej chwili – niezależnie od wybranych sojuszy albo ich braku – mają w głowie to samo. Chaos, chaos, chęć przeżycia, chaos. Oczywiście nie była w stanie przeprowadzić teraz badań statystycznych, ale wręcz wyczuwała w powietrzu ostry zapach strachu i zdezorientowania. A może to woń pikantnego sosu? Nie zdążyła wybrać, co przeraża ją bardziej – brak Alexa w polu widzenia, kalorie jedzenia przenikające jej przez skórę, krew czy nagłe pojawienie się innych osób – bo…wszystko podziało się za szybko. Banał nad banały, ale przecież tak było. W jednej chwili ściskała w dłoni ostry, dziwaczny nóż – chyba dostał się jej tasak – a w drugiej coś obrzydliwie lepkiego zwalało się na nią. Z dość małą siłą, więc zorientowała się, że to raczej dziewczę i…ach tak. Amanda.
Dobrze, że trzymała w ręku owe narzędzie bankietowej zbrodni. Nie znała się na żadnych dziwnych sztukach walki, ale pamiętała słowa Alexandra sprzed rozpoczęcia Igrzysk – miała walczyć za wszelką cenę. I to robiła, mając przewagę żywotności, wypoczęcia i braku ran. Cięła nożem po omacku, ale sama Amanda działała chyba przeciwko sobie, blokując swoim przygniatającym ją ciałkiem dostęp do dolnych części jej ciała – atakowana Daisy miała dostęp tylko do amandowej szyi i buzi, machając swoją uzbrojoną dłonią tylko w tych gautierowych rejonach, jednocześnie kopiąc i…czując nagle potworny ból w obojczyku. Tak mocny, że aż pisnęła i…znów, świat zawirował jak w tandetnej i kiczowatej piosence miłosnej, ktoś ją popchnął i wylądowała w innym miejscu. Wolna od przygniatającego ją chudego ciała, ale dalej z pulsującym bólem zranionego miejsca. Wypuściła też z rąk tasak, ale…to się nie liczyło, znów ktoś do niej podchodził i miała nadzieję, że to Alex, ale usłyszała nie-znajomy głos. Kogoś kto…jej pomagał? W całym tym chaosie i zamieszaniu dopiero po chwili zorientowała się, że to przystojny panicz Grant, wciskający jej w dłoń inny nóż i prowizorycznie opatrujący jej ranę. Nie widziała jak głęboką, ból pulsował, Raphael nagle się oddalił i…
Pewnie zostałaby na środku pokoju w tym durnym otumanieniu, oddychając jak po maratonie (wyjątkowo nie filmowym), ale…zobaczyła Alexandra. Całego we krwi, turlajającego się i…wstała chwiejnie, znów opadając na kolana, co pewnie uratowało jej głowę, bo w tej skulonej pozycji była trudniejszym celem. Szybko przemieściła się w stronę kotłującego się towarzystwa, ale kiedy zorientowała się, że przy Alexandrze jest już Emrys i Maya, odwróciła się w drugą stronę, zauważając Pandorę. I Amandę. I chyba to właśnie nienawiść rozogniła się w jej pobolałym ciele gwałtowniej od miłości i niepokoju; bardzo przykre psychologiczne doświadczenie, ale nie panowała nad sobą, w ciągu sekundy znajdując się tuż przy Gautier. Na szczęście znajdowały się po przeciwnej stronie stołu niż Delilah, stojąca dalej z łukiem i chyba rozmawiająca z Raphaelem? Nie potrafiła ich rozpoznać, ale to było mniej ważne. Wiedziała, że Pandora potrzebuje pomocy. Dalej więc kuląc się za blatem podniosła rękę z nożem (zdrową, rzecz jasna; obojczyk z drugiej strony pulsował zbyt silnym bólem), wręczonym jej przez Granta i wbiła ostrze w okolice szyi Amandy, korzystając z chwili przerwy w metodycznym uderzaniu skronią blondynki o blat. Nie było to łatwe, ale musiała dać ujście swojej frustracji i bólowi, na razie nie wyciskającymi z jej oczu łez. Była zbyt napięta i nakręcona, by poddać się rozpaczy, chociaż zamiast spokojnego oddechu z jej ust wydobywały się jakieś chrapliwe piski. Towarzyszące niezbyt sensownemu działaniu, bo zamiast rozejrzeć się za kolejnymi nożami, wyciągała obydwa znajdujące się w ciele Amandy, opadając znów na kolana, zmęczona nawet tak minimalnym wysiłkiem. Plecak zaczynał jej ciążyć, ale nie zamierzała go zdejmować, pilnując, by znajdywał się cały czas przy niej. Ciało Daisy napinało się jak struna i ból zaczynał płonąć coraz silniej, ale adrenalina sprawiała, że rozglądała się wokół siebie jak dzikie zwierzątko, szykując się na ewentualną reakcję obronną. Albo dalszą pomoc Pandorze.

trochę długo i niegramatycznie, ale musiałam nadrobić czas ataku na dejzi, wybaczcie!

To była sekunda, gdy znalazła się przy nim. Przylgnęła i pomyślała, że mogłaby tak pozostać. Ale świat dał jej kolejny raz znać, że czas się wybudzić i ona nie była już taka lekkomyślna jak kiedyś i nie wierzyła, że to co minęło, chętne było powrócić. Usłyszała głos, podniosła wzrok, aby uchwycić jego własny i nie wierzyła własnym oczom i szczęściu, które uśmiechnęło się do niej na sekundę i mimo dziwacznej niechęci, mimo tego lęku, mimo pożogi, która miała miejsce tuż obok, odebrała od niego kule. Usłyszała polecenie i zareagowała intuicyjnie. Jego ciepło odpłynęło, zelżało, a ona gorączkowo zaczęła ładować pistolet sześcioma nabojami przypominając sobie liczne sytuacje zasnute co prawda mgłą, ale nadal świeże i dotkliwe, znajome i jakby bliskie – Violator. To były ułamki sekundy, słyszała w tle krzyk Amandy, ale nie zważała na to, była spokojna, jak zwykle. Stres stał tuż obok, ale ona otoczyła się murem, zdystansowana do niego, pozbawiona lęku przed śmiercią, z której widmem pogodziła się na wstępie. Podniosła wzrok, zauważyła w tle Raphaela, podbiegł do Daisy. Czyżby chciał ją zabić? Chciała krzyknąć. Widziała jak tuż obok w śmiertelnym uścisku plączą się inni trybuci, nie poznała ich, a mimo to parła do przodu. Widziała jak Pandora rzuca się ku Mandy, jak uderza jej głową o kant stołu i widziała właśnie ją – Mandy. A Raphael zniknął, została po nim jedynie Daisy, i to wszystko. Wszystko znieruchomiało na moment, słyszała bicie własnego serca. To był chaos, chaos w najokrutniejszej postaci. I krew. Tyle krwi. Znajdowała się po drugiej stronie stołu niż Delilah, czyli tam, gdzie niedawno był Raphael wraz ze swoim... sojuszem. Serce szybciej zabiło. Dłoń drgnęła. Daisy i Pandora przysłaniały Mandy ciałami. Coś dławiło w gardle. Tak nagle. Coś spadło na nią. Ciężko przygniotło. Coś. Coś. Coś. Napięcie. I ten świat, który trwał w miejscu, a ona poruszała się zbyt wolno. Przyciskała broń do piersi i czuła bicie własnego serca, serca. Serca? Pistolet drżał wraz z tymi uderzeniami.
Mandy, Mandy, Mandy. Proszę.
Królowo króliczków?
To takie żałosne.
To przecież bal, na balach się nie umiera. Dlatego nikt dzisiaj nie umrze.
Podniosła szybko broń, odsłoniła ją światu, jej dłoń wystrzeliła w kierunku Pandory i Daisy. Była kilka metrów od nich, na tyle daleko, aby zdążyć uciec i na tyle blisko, aby móc trafić. Przypomnij sobie, skarbie, strzelanie z łuku. Takie proste. Takie naturalne. Obie się pochylały, znajdowały nad leżącą Mandy. Leżącą Mandy? Leżącą...? Odbezpieczyła broń nadzwyczaj pewnie, natychmiast, strzeliła raz jeden, w stronę Pandory, w jej plecy, a potem drugi, w stronę Daisy. W tym samym momencie wydobyła z siebie cichy jęk, ciężar nie spadł, stres nie pojawił się, nie zgotował jej serca, nadal tkwił gdzieś obok, rwał się do umysłu, rwał się do tego wszystkiego, ale ona jedynie od razu odsunęła się i ruszyła w stronę Raphaela, który był tuż przy niej, bo wrócił, prawda? Wrócił. Od razu złapała go za rękę i ruszyli do Delilah.
-Przepraszam – szepnęła ściskając broń, celując nią nadal w grupkę ludzi, obserwując Alexa który nadal wił się na ziemi. Matt go już chyba nie trzymał.
Matt, powiedz ty mi, jak ja się wytłumaczę Fransowi.
Biegli.
-Tak bardzo przepraszam – kontynuowała nadal celując bo gdyby ktoś chciał ich atakować, gdyby ktoś chciał atakować Raphaela, strzelałaby do momentu, kiedy zagrożenie zostałoby zniwelowane – Naprawdę, naprawdę... naprawdę!
W końcu znaleźli się przy Delilah (musieli dojść do drugiej strony przewróconego stołu), usłyszała jego głos. Teraz już przestała zwracać uwagę na Granta, na złotowłosą dziewczynę z łukiem i wpatrywała się w splątany krwią organizm, splątane krwią i nienawiścią ciała. Była wściekła, tak, tak można to nazwać. Nie, nie wściekła. Chwila. Czujna. Skupiła się całkowicie na nich, ściskając broń, naprawdę, jakby była ostatnią deską ratunku. Nie bała się o siebie, naprawdę nie bała się o siebie, ale... co właściwie sprawiało, że tak paskudnie się czuła i że była nader spokojna?


czytałam wszystko po milion pięćset sto dziewięćset razy i nie wiem naprawdę, czy czegoś nie pominęłam, ALE NO, CHAOS I ROZPIERDUCHA. : C ALE TO BAL, NIKT NIE UMRZE.

Losujemy.

The member 'Alexander Amitiel' has done the following action : Rzuć kostkami

'Sześć oczek' : 2

Byłby hipokrytą, gdyby uderzył się w pierś i stwierdził, że czuje się winny wywołania chaosu. Właśnie o to chodziło. Być może większość tu młodych ludzi miała tendencję do racjonalnego zachowania, ale Alexander najlepiej organizował się w nieporządku. Nie umiał być dzieckiem, które radzi sobie w normalnych warunkach, bo nigdy ich nie zaznał. Ani w Kapitolu, ani tym bardziej w Kwartale. Nic dziwnego, że przyświecała mu idea urządzenia sobie raz jeszcze orgii przy Rogu. Nie zamierzał znowu nikogo nie zabijać, chciał tylko zminimalizować ryzyko, w którym Amanda sięga po swoje noże - naprawdę bardzo cenił śledzionę Daisy (właściwie cenił ją całą)i nie chciał, by skończyła jak Catrice - i doprowadzić do tego, by mogli powrócić w powiększonym gronie na stare szlaki.
Cudowna, sielsko-anielska wizja, która spaliła na panewce, począwszy od wybuchu (niedokonanego, dzięki ci, Boże za ostry sos!), a skończywszy na podłodze. Tak właśnie to odczuwał, bo cała reszta wydarzeń mknęła mu przed oczami. Wiedział, że jego nóż znajduje się w ciele blondynki i że próbowała dosięgnąć jego dziewczyny (właściwie już była trupem i Alex zamierzał tego dopilnować), ale nie dostrzegł już Pandory, bo ktoś próbował go unieruchomić na tej podłodze. Tym sposobem zaliczał kolejny raz z trybutem, co jeszcze bardziej go zdenerwowało. Nie przywykł do bliskości, zwłaszcza mężczyznami, nie był pedalskim Sebastianem, więc szarpał się w najlepsze przy pomocy Emrysa... A potem już była tylko krew, która sprawiła, że chęć uwolnienia się była jeszcze silniejsza.
Zwłaszcza, że coś piekło go jak cholera, a jak każde dziecko, miał absolutny problem z ujarzmieniem bólu, który rozchodził się po jego ciele. Dlatego odsuwał bezwładnego Matta ze swojego ciała.
Być może robił źle, nie zostając przy umierając chłopaku, ale musiał dotrzeć za stół. Wiedział, że wszyscy sądzili, że idzie do Daisy, ale i tak chował się za krzesłami i innymi skutkami swojej głupoty, będąc przekonanym, że prędzej czy później ktoś się na niego rzuci. Nie kierował się jednak w stronę swojej dziewczyny (Pandora sobie poradzi, ufał jej jak nikomu), a do towarzystwa, które ucięło sobie salonową rozmowę. Robił to jednak niezwykle ostrożnie, spełniając się jako kabel idealny. Mentalnie znowu był na jednym z tych przyjęć, gdzie nie powinien być widoczny, więc dotarł do przewróconego stołu bez najmniejszego szelestu, czołgając się niemal po podłodze wśród mebli i kurzu.
Będąc już za tą drewnianą zasłoną, przesuwał się, skulony i szybki, do samego brzegu, najbliżej rozmawiającej grupki. Nie zamierzał celować w Raphaela, nie po tym wszystkim, ale już Delilah nie była taka bezpieczna. Dobrze wiedział, że obie nie odpuści Amandy, więc skorzystał z zamętu i z tego, że wszyscy sądzili, że znajduje się obok Daisy, szamoczącej się nieco dalej z Gautier. Daignault musiała sobie poradzić; teraz skupiał się bardzo mocno, ignorując ból ran i mięśni, sięgając zwinnie po trujące strzałki. Cordelia nie była głupią blondynką, znała go; lubił rzucać, lubił wydmuchiwać wszystko, co wpadło mu w usta (bez skojarzeń) jeszcze w redakcji, drwiąc z pedała Lowella papierowymi kulkami wystrzelanymi z tubki po długopisie. Alex był stworzony do dmuchania i na tych Igrzyskach udowodnił to już pod każdym względem, więc teraz mógł przygotować się do cichego ataku, który przeprowadzał, maskując się tak, by go nikt nie dostrzegł.
Głośny huk wybił go z rytmu tylko na sekundę; skulił się mocniej za blatem, osłaniającym go od…Lucy? Tak, znalazła się po niewłaściwej stronie; był jeszcze zbyt ogłuszony, żeby zorientować się, że to ona strzelała. Musiał skupić się wyłącznie na celu a dzwoniąca w uszach cisza paradoksalnie pomagała mu zachować maksimum koncentracji. Alex nie bawił się w bohatera filmów akcji, nie potrafił posługiwać się bronią, ale…dziecięcymi dmuchawkami? Nie było nic lepszego dla tego wiecznego rozrabiaki. Czas się zatrzymał, uszy dalej pękały mu ciszą, ale już przykładał naładowaną rurkę do ust, wychylając się na sekundę za stół. Dmuchnął z całej siły w stronę Lucy, celując jej w szyję. Mógł tylko być wdzięczny Strażnikowi Pokoju za oduczenie go palenia, miał teraz sporo powietrza w płucach, by nieść truciznę w stronę tej, która zmieniła nagle strony. To była cicha i skuteczna broń, przynajmniej miał taką nadzieję, kiedy – po schowaniu się i szybkim naładowaniu dmuchawki- kolejna śmiertelnie trująca strzałka mknęła w kierunku twarzy Delilah. Wszystko trwało zaledwie ułamki sekund; znów chował się za grubym blatem stołu, oddychając ciężko i czujnie rozglądając się dookoła.

Rzekł ktoś rzucając chudą żonę:
- Kości zostały rzucone!

The member 'Delilah Morgan' has done the following action : Rzuć kostkami

'Sześć oczek' : 2, 5

Jak wszyscy przede mną: przepraszam, jeśli coś poknociłam. Czytałam posty innych kilka razy, ale toto Armagedon jest.

Amanda… Z każdą mijającą chwilą coraz wyraźniej uświadamiała sobie, że nie jest w stanie jej pomóc. W żaden sposób, zwyczajnie nie może tego zrobić i już. Choć, czy aby na pewno była w stanie tak zwyczajnie skazać przyjaciółkę na porażkę, na śmierć, stwierdzając najnormalniej w świecie, że należy to sobie odpuścić i zwiewać gdzie pieprz rośnie? Nie wiedziała. Cholera jasna!, w tej chwili sama nie miała pojęcia, co ma dalej robić.
Zdawało jej się, że nie jest już tylko strefą walk dwóch przeciwstawnych sił, a polem jakiejś znacznie większego starcia. Nawet bardziej niszczycielskiego od tego uskutecznianego teraz w sosie na podłodze. Swoją drogą… Żeby było w budyniu czy kisielu, to jeszcze by to zrozumiała, ale tak perfidnie w mieszance zup, gotowanej marchewki czy innych?! Nie przyglądała się zbytnio temu, co tam walało się po ziemi wraz z całkiem sporą grupką trybutów, którzy ścierali się w tym całym, niesamowicie pożywnym!, bagnie.
Patrząc na to wszystko, cóż, z pewnością była wręcz niesamowicie skołowana. Tu noga, tu ręka, ktoś jęczy, kolejna osoba krwawi, wyraziście czerwona posoka tryska z bliżej nieokreślonych miejsc, wrzask rozchodzi się po sali, echo jej niedawnego płaczu brzmi jeszcze gdzieś wewnątrz jej głowy… A może to ktoś inny rozpacza nad utraconym szczęściem? Może tego kogoś nawet tutaj nie ma? Czyż nie zginęło tu, już zaledwie na samym początku, tak wiele osób? Duchy nie mogące zaznać spokoju?
Nie wierzyła w zjawiska nadprzyrodzone, jednak w tym momencie nie była już pewna, w co ma wierzyć. Z pewnością nie w sprawiedliwość. Okrutny los pokazał jej bowiem ponownie to, że coś takiego najzwyczajniej nie istnieje, że jest to tylko zwykła bujda, bajeczka dla przestraszonych dzieci. Swego rodzaju odroczenie tego, z czym i tak zetkną się w bliższej lub dalszej przyszłości, by odczuć to jeszcze boleśniej. Znacznie gorzej.
Jak ona sama w tym momencie, choć przecież już dawno powinna przestać wierzyć w to, że będzie dobrze. Nie miało być. Najważniejszą i ostateczną rzeczą, na którą trzeba było zwracać uwagę, okazywało się uznawane przez nią wcześniej przetrwanie. Nie w formie opierającej się na choćby cząstkowym człowieczeństwie. Ono nie miało tutaj zbyt dużej racji bytu. Może nawet żadnej…?
Myślała wcześniej, że ma w sobie glizdę symbolizującą wszystko, co złe. Teraz dojść do tego musiało coś jeszcze. Coś, co pokazał jej ojciec tak wiele lat temu. Podczas jednej z wypraw zobaczyła coś, co do tej chwili zachowało się jakoś w jej pamięci. Choć przecież była wtedy taka mała…
Zachodząc po odbiór czegoś do jednego z laboratoriów, teraz Delilah wiedziała, że musiało być to coś związanego z jego podejrzaną działalnością, zademonstrował jej działanie jednego z ciekawszych mikroskopów. Niby tak prostego, lecz jednocześnie skomplikowanego. Pokazującego niesamowicie ciekawe detaliki, o których wcześniej nie miała nawet pojęcia. Pantofelka reagującego na bodźce. Uciekającego przed czymś, co jakby mu nie pasowało. Polaryzacja i depolaryzacja przypominające coś w rodzaju pierwotnych instynktów, choć przecież na takie nie było go stać.
Jednak w tej chwili Delilah zaczynała coraz wyraźniej dostrzegać w tym sens. W najzwyklejszej prostocie, jaką w którymś momencie igrzyskowej przygody zatraciła, teraz jakby do niej powracając. Akcja i reakcja, proste myśli, instynktowne działania. Było to jeszcze jednak wciąż coś nie do końca przez nią na powrót przyjętego. Wciąż jeszcze przecież stała w miejscu, próbując z całych sił pomóc Amandzie, gdy nie miało to dać efektów.
Wystrzelona przez nią strzała nie spełniła swego zadania, nie zraniła wyraźnie żadnego z przeciwników Dee, czyniąc praktycznie znikome szkody. Delilah zaś traciła tylko tak niesamowicie cenny czas. Ryzykując nie tylko sobą, lecz również życiem Sarenki. Nie mogła na to pozwolić. Nie mogła, jednak to była Amanda. Przecież jeszcze nie tak dawno… Co ona robiła?! Cholera jasna! Co ona takiego wyprawiała?!
Obserwując towarzystwo, lecz dostrzegając tylko te niezbędne rzeczy, bez zbyt wielkiej ilości niepotrzebnych drobnostek, które potrzebne jej były do… Niczego. Dokładnie, bo przecież nic takiego nie robiła. Stała, próbując ustrzelić kogoś, kto nie dawał się tak łatwo. Oczekując cudu i bawiąc się w bohaterskie myśli, gdy sama jej sytuacja wskazywała na położenie głęboko w czarnej dupie. Może nie tak jak większość igrzyskowego towarzystwa, jednak wystarczająco. Dlatego też…
Mgnienie oka, chwila, krótki moment zakończony rozbłyskiem światełka w tunelu. Częściowo wciąż jeszcze nie pojmowała tego, co się działo, w pewnym sensie potrafiła tylko zrozumieć, że chwilowo nic jej nie jest, bowiem nikt nie zwraca na nią uwagi.
Powinna była zwiewać, jednak nie wynosiła się. Przynajmniej do czasu, w którym to ktoś inny częściowo nie postanowił przejąć za nią sterów. Czyżby była już tak zupełnie słaba? Chcąc z początku wycelować w nadchodzącą parę, jednak później posiadając tylko siły na kiwnięcie głową, choć wewnątrz siebie prowadziła przecież zażartą dyskusję z tłuściutką glizdą śmierci, aby postanowić im zaufać. Przecież już wcześniej po części zaufała dziwnej pannicy. Dlaczego teraz miałaby tego nie zrobić?
- Okej. – Odezwała się, drgając na dźwięk własnego głosu. Brzmiał tak odlegle. Jak zza grubej kurtyny, zupełnie jakby nie należał do niej samej, a do jakiejś innej osoby. Niesamowicie zmęczonej życiem osoby, która łapała się każdej… drzazgi, nie deski, ratunku, by się nie poddać. Miała przecież o co walczyć. Zdecydowanie.
- Spieprzamy. – Powiedziała już pewniej, na ułamek sekundy powracając do swojego dawnego stylu bycia. Nadzwyczaj bezpośredniego i unikającego jak ognia zabaw w przestrzeganie zasad choć cząstkowej kultury. Może inaczej – budującego własny rodzaj tego, co można i czego należy się wyzbyć. Kultura rynsztokowa… Połączona teraz z naprawdę, ale to naprawdę mocną nadzieją, na udane zwianie z tego parszywego miejsca. Wraz ze sporym bochenkiem chleba, który pochwyciła, wpychając go sobie pod, wciśniętą w spodnie, bluzę podczas ostatnich słów rozmowy.
I wtedy to zauważyła… To… Alexandra, któremu najwyraźniej jakimś cudem udało się tak niesamowicie szybko wyswobodzić z kotłującego się ze sobą grona walczących, dopadając do nich niczym w stu procentach sprawne dzikie zwierzę. Nie dając im nawet zbyt dużo czasu na reakcję. Nie zastanawiając się zbyt wiele, spróbowała jakoś umknąć strzałce, z pewnością nie mającą przynieść jej niczego dobrego, jednak to nie wyszło. Strzałka mimo wszystko trafiła. Zapewne nie w planowany cel, jednak…
Delilah aż nazbyt dobrze poczuła jej draśnięcie na swoim prawym udzie, a następnie paraliż nadzwyczaj szybko obejmujący jej nogę. Zachybotała się, odruchowo zagryzając dolną wargę aż poleciała z niej krew, by przerzucić swój ciężar na drugą, starając się jakoś sobie poradzić. Z prostym skurwielu!, skuliła się w sobie – przyciskając brodę do szyi i usiłując tym samym zmniejszyć odkrytą powierzchnię i próbując połączyć ze sobą kilka czynności na raz. Podzielna uwaga, tak? Zobaczymy. Stanie, oddychanie i uniesienie łuku, na którym, cholerne szczęście! tak kurewsko dobrze znowu cię widzieć!, utrzymywała wcześniej niewystrzeloną strzałę. Patrząc na Amitiela, którym to zająć się miała jedna z osób z jej sojuszu (wyjaśnienie chwilowo zostawiam kochanym sojusznikom <3), wciąż jeszcze jej nie wykorzystywała. Była na to w jakimś stopniu przygotowana i gotowa, jednak… Cóż, znacznie bardziej wolała wycofywać się powoli, nie spuszczając z niego wzroku i podpierając się wszystkiego, co tylko było możliwe, aby spróbować zwiać z sali. Ciągnąc za sobą sparaliżowaną nogę, wyglądając zapewne jak trzęsący się piesek z przednich szyb samochodów, jednak mając to głęboko gdzieś. Nie chciała umierać, zaś godność po śmierci z pewnością nie miała jej się przydać.
Dlaczego więc marnować siły na coś takiego? Spierdalać, ot co, spieprzać gdzie pieprz rośnie i nie oglądać się na to, czy wygląda jak chodzący przychlast. Było ciężko, niesamowicie trudno, nie musiała utrudniać tego sobie jeszcze dodatkowym myśleniem o lustereczkach i odbiciach w nich. Usiłowała nie potknąć się i dotrzeć jakoś do drzwi numer dwa. Nawet jeśli miałaby się do nich czołgać. Sarenka, kurwa! Przeżyją!

Siłował się z Alexem jakiś czas próbując go po prostu ogłuszyć, czy unieruchomić przynajmniej na chwilę, by dać szanse Amandzie na ucieczkę, choć pewnie gdyby mógł przewidzieć konsekwencje swojego postępowania, nie ruszyłby się z miejsca. Postanowił jednak zareagować i to był pierwszy błąd, który popełnił. Kolejnym było to, że wcale nie chciał zabijać, choć pewnie powinien roztrzaskać Alexowi głowę o podłogę w chwili, gdy miał do tego okazję. Taktykę, którą tak skrupulatnie układał w trakcie treningów  mógł dołączyć do setek innych niezrealizowanych projektów, których już nigdy nie będzie miał okazji zacząć, czy dokończyć. Chciał po prostu przeżyć unikając wszelakich starć z innymi uczestnikami. Cóż... nie przewidział, że arena będzie dziwną wersją kapitolińskich willi, w których sam przecież spędził wiele lat swojego krótkiego życia. Jego plan zakładał, że wylądują na jakimś pustkowiu, gdzie możliwe będzie zaszycie się w jakiejś jaskini, czy wąwozie. Na ukrywanie się w budynku nie był przygotowany.
W zasadzie to nie zdołał zrobić nic szczególnego, bo już po chwili poczuł silne szarpnięcie do tyłu. Ktoś zacisnął ramię na jego szyi przystawiając jednocześnie do niej nóż. Jego pięści zaciśnięte były jeszcze przez kilka sekund na marynarce należącej do Amitiela, ale zwolnił uścisk w chwili, gdy zaczęło brakować mu powietrza. Szarpał się jak ryba wyciągnięta z wody próbując uwolnić się z objęć Emrysa machając nogami na wszystkie możliwe strony. Niepoparzoną ręką chwycił przedramię napastnika, ale na niewiele się to zdało, bo ten zacisnął je tylko mocniej na grdyce Turnera. Chłopak poczerwieniał na twarzy, a następnie pobladł. Sinymi ustami starał się złapać chociażby najmniejszy oddech powietrza. Nie musiał się tym jednak zbyt długo przejmować, bo to wszystko nie trwało zbyt długo i właściwie to nawet nie zorientował się, gdy podbiegła do niego Maya z wyciągniętym ku niemu nożem. Krążąca w żyłach adrenalina działała jak najlepszej jakości środek znieczulający. Ostrze weszło wyjątkowo gładko i w sumie, gdyby nie tryskająca krew nie zdawałby sobie sprawy z tego, że właśnie poderżnięto mu gardło.
W tej samej chwili Emrys poluźnił uścisk, dzięki czemu Matt w końcu mógł złapać oddech, ale na to było już za późno. Nóż przebił tchawicę przez co jego gardło opuścił tylko dziwny świst pochodzący od uciekającego powietrza. Źrenice chłopaka rozszerzyły się nagle, gdy w końcu zdał sobie sprawę z tego, że... umiera.
W sumie to pewnie zasłużył sobie na to wszystko. Nie był dobrym człowiekiem, w końcu tacy nie mordują własnych ojców ani nie podkochują się z swoich macochach. Los lubił być przewrotny, ale w jego przypadku wszystko to było aż za bardzo ironiczne. Ginął tak samo jak zabity przez niego Even, w dodatku jego śmierć przypominała tą jego ojca, gdy ten umierał otoczony swoimi bogactwami. Nie tak chciał odejść. Liczył raczej, że wjedzie motocyklem w jakąś przepaść. Ale czy ktokolwiek jest w stanie zaplanować własną śmierć? Nawet jeśli, to Mattowi nie było to dane.
Próbował coś powiedzieć, ale z jego gardła wydobyło się tylko nieokreślone rzężenie. Widać Maya wbiła nóż wyjątkowo głęboko uszkadzając mu nie tylko aortę i tchawicę, ale także krtań. W ostatnim świadomym odruchu przystawił obie dłonie do szyi, z której wciąż tryskała ciepła krew zalewając wszystko i wszystkich dookoła. Jakim cudem normalny człowiek może mieć jej aż tyle?!
Przez dosłownie sekundę spojrzenia jego i Alexa się spotkały. Nie winił go, przecież to były igrzyska, z których żywa wyjść mogła tylko jedna osoba. Od samego początku wiedział, że to nie będzie on, ale spodziewał się, że uda mu się przetrwać trochę dłużej. Chociaż dzień. Miał jeszcze tyle do powiedzenia Amandzie... Naprawdę żałował, że nie zrobił tego wcześniej, gdy był w stanie. Teraz nawet, gdyby chciał nie mógł sobie na to pozwolić. Umierał niemy i przerażony. Dobrze, że nie był świadomy tego, co się właśnie działo z dziewczyną za jego plecami.
Emrys uwolnił w końcu Matta i ten prawie natychmiast opadł bezwładnie na podłogę.
Nie umarł od razu. Rzęził i wił się jeszcze przez jakąś minutę poruszając ustami zupełnie jakby chciał coś powiedzieć. Jego serce przyspieszyło gwałtownie próbując nadrobić straty we krwi, ale było to z góry skazane na niepowodzenie. Tak też musiał czuć się Even, gdy dwa dni temu wykrwawiał się na tej samej podłodze... Dopiero teraz Matt zdał sobie sprawę z tego, że na marynarce i spodniach wciąż ma jego krew.
Nie rozumiał tylko jednego. Wszyscy od zawsze powtarzali, że przed śmiercią człowiek widzi całe swoje życie, jak w jakimś filmie, czy kalejdoskopie. W przypadku Matta nic takiego nie nastąpiło. Słyszał tylko hałas wywoływany przez pozostałych przy życiu trybutów. Wzrok wbity miał w sufit, a obraz przed oczami stawał się z każdą chwilą coraz bardziej rozmazany aż w końcu zapanował kompletny mrok. Nie było już nic. Jego ciałem wstrząsnęły ostatnie krótkie drgawki.
Głowa Matta przechyliła się na bok z wciąż otwartymi oczyma i ustami, ale już się nie ruszał.
Nie musiał już się martwić tym, czy przeżyje kolejną noc, czy tym w jaki sposób zdobyć jedzenie. Na podłodze zostało tylko jego bezwładne ciało, z zastygłym na twarzy przerażeniem. Podobno zmarli wyglądają spokojnie. To nieprawda.

z/t wszystkie wątki