Ojciec mnie nie kochał. Skurwysyn miał dar przewidywania tak bardzo rozwinięty, że mam ochotę kupić mu szklaną kulę, wypatroszyć kota (i zamocować na ganku) i zwołać towarzystwo, żeby odstawiał swoje jebane czary - mary i opowiadał jak przewidział to, że jego syn będzie taką okrutną szują i najlepiej będzie jak pozbędzie się go od razu.  Był strasznie napalony, fakt. Zbłądził z moją matką, zdarza się, choć przecież Kapitol był miejscem wolnym od wpadek wszelkiego typu i rodzaju. To te wieśniaki z Dystryktów miały problemy z zabezpieczeniem. Pewnie antykoncepcja u nich wyglądała tak, że wpadał strażnik i trzymał za fiuta. Nieskutecznie, ale przynajmniej obniżali średnią krajową za pomocą Igrzysk, u nas w takie cuda na kiju się nie bawili i zamiast rozwijać swoje pasje w normalny sposób zostałem zmuszony do życia pod pręgierzem spojrzeń.
Matka lubiła Snowa. Nie, nie zrobił jej kolejnego bachora, ale byłem przekonany, że podczas każdej transmisji ma kisiel w majtkach i potem masturbuje sie do snu rejestrem jego donośnego głosu, który docierał do nas po znajomości. Wysoko postawieni ludzie, mamusia, która zatraca sie w sponsoringu kolejnych idiotów z areny i syn, który od dziecka czuje się tak jakby czas przeciekał mu przez palce. Nie chodziło o to, że byłem jakiś nieszczęśliwy, biedny czy pozbawiony przyjaciół - jak po prostu nie umiałem zatamować w sobie tego uczucia obrzydzenia do wszystkiego, co mnie otacza. Wystarczała chwila, a wpadałem w histeryczny gniew, niszcząc zabawki, kolegów i nareszcie niszcząc samego siebie, coraz bardziej przekonanego, że prędzej czy później strawi mnie ta gorączka nienawiści wobec wszystkich.
Próbowałem z tym walczyć wielokrotnie - kupowałem zwierzątko i z pasją gotowałem mu wrzątek, do którego go wpuszczałem - a i tak ostatecznie wychodziło mi marnie. Zauważyłem nawet pewną częstotliwość - im częściej matka zabierała mnie na te całe imprezy z gromadą ludzi w fikuśnych sukienkach, tym częściej wpadałem w czysty gniew i rozwalałem prezenty od wielbicieli. Raz wyrzuciłem przez otwarte okno małego pieska, którego dostałem od kochanka matki. Wbił się w grunt tak uroczo, że zachowałem zdjęcia.
Mimo wszystko, lubiłem tamte czasy - miałem dom, rodzinę, przyjaciół, a ojciec - chuj dbał o moją edukację, przysyłając mi coraz większe alimenty. Właściwie, gdyby nie ta pierdolona dojrzałość, połączona z mutacją i inicjacją, to wszystko byłoby inaczej. A tak to ją znienawidziłem - nie zrobiła niczego, wydaje mi się, że wyraziła na to swoją cichą zgodę i zamiast poprzeć mnie w moich roszczeniach... Kazała mi zamknąć gębę i nie wychylać się za bardzo, bo stawka była zbyt wysoka. Wcześniej denerwowałem się z najbłahszego powodu, ale i ta złość wreszcie mi przechodziła, wtedy wpadłem w irracjonalny gniew, który próbuję uciszyć od kilku lat. Nie było mowy o sprawiedliwości i  dociekaniu tego, co się stało. Musiałem pochylić pokornie głowę i przeprosić za zachowanie, którego sie dopuściłem. To nie mnie zaciął sie rozporek na włosach i to nie powinien czuć się zawstydzony.
Ale zwyciężyła, suka. O raz za dużo i śmiałem się donośnie, kiedy jej ukochany prezydent padał, a miasto przejmowali Rebelianci, niosąc za sobą ułudne poczucie sprawiedliwości. Ja sie kurwa zawziąłem tak bardzo, że nie dam zamknąć się tym pierdolonym Kwartale i zamiast stanąć po stronie matki, dałem jej w twarz, składając w ten sposób na jej policzku pocałunek zdrajcy. Dopełniała się kara - zamykali ją za ogrodzeniem, ja pozostawałem wierny nowej pani prezydent, która wieszczyła mi sprawiedliwość i szczęśliwe życie.
I znowu rok temu uwierzyłem w ten żałosny mit za bardzo, zapędzając się o jedną przecznicę za daleko. Śmierć nigdy nie kojarzyła mi się jakoś szczególnie dobrze, a teraz pozostałem zdany na łaskę i niełaskę wymiarowi sprawiedliwości. Który orzekł, że działałem w obronie własnej - czcze bzdury, ja po prostu po raz kolejny zdenerwowałem sie za bardzo, zatrzęsły mi się ręce... I zrobię to po raz kolejny, matka oddała mi cudowną spuściznę - każdy ruch, każdy dźwięk, każde słowo nie po mojej myśli to palnik do bomby atomowej, która zrównała niegdyś Trzynastce z ziemią. Teraz taka sama znajduje się w mojej głowie i nie mogę stwierdzić, czy pewnego dnia po prostu znowu nie wybuchnie, niszcząc to, co z trudem udało mi się wybudować w Dzielnicy Rebeliantów.
Zresztą, to niewiele - mam pokój, mam pracę, w którym smaruję łajnem tych samych Kapitolińczyków, których przyszło mi niegdyś obsługiwać; i mam fałszywe dokumenty, z których wynika, że jestem starszy. O dojrzałości nie mówię sporo - ta jest zarezerwowana jedynie dla osób, które mogą komukolwiek zaufać, a ja... Chyba jestem nowoczesnym kosmopolitą, który odnalazłby się wszędzie tam, gdzie są ludzie, którym można połamać szczękę. Urocze, nie? Komuś jeszcze wpierdol?