Nic już nie powiedziała, chociaż mruknęła coś tam niezrozumiale pod nosem. Pewnie jakieś ciche przekleństwo. Była zła... Na siebie, bo nie była pewna czy zakręciła do końca kurek od maszynki. Czy może to była wada starego sprzętu i przewrotny los obrał sobie taką a nie inną chwilę. Wieczór, w który pewnie by się urżnęła z Clinem i dała mu wleźć do łóżka. Wieczór, który zamienił się teraz w pasmo domysłów, niepewności, wyrzutów sumienia i bólu. Dymu, który zalegał gdzieś w gardle. Ręce w gipsie. Sali operacyjnej.
Po odczekaniu tych, na jej gust ciągnących się w cholere, dziesięciu minut w końcu mogła wyjść.
-Dziękuję... Jakby mogła mnie pani później powiadomić... to będę wdzięczna.-powiedziała, mając na myśli oczywiście przebieg operacji. Kiwnęła głową i wyszła z gabinetu, żeby usiąść gdzieś na korytarzu.

/zt x2

Ten dzień nie był łatwy i przyjemny. Zresztą, który dzień na sali przyjęć taki jest? Każdy poranek wygląda tak samo. Pozornie spokojny, jednak już po kilkunastu minutach okazuje się, że rozegra się prawdziwe piekło. Każdego dnia Shai miała do czynienia z kilkanaściorgiem ludzi, jak i nie ich większą liczbą. Pacjenci byli różni, tak jak ich przypadki. Przynosili ze sobą różne historie, dotyczące danego dnia, a czasem nawet i całego życia. To było nieco dziwne przekonanie, że pielęgniarka w szpitalu jest osobą, która chce wysłuchiwać ich opowiadań. Jednak żeby nie wchodzić w konflikty wszystkie to robiły, Shailene także. Jednak to była ta przyjemniejsza część tej pracy. Właśnie w gabinetach sali przyjęć pracujący tam ludzie dowiadywali się jak mało wiedzą o ludzkich możliwościach. Wychodziło na to, że wiele rzeczy można połknąć, gdzieś się zaklinować czy oparzyć w strasznie dziecinny sposób. Wchodząc do środka nigdy nie było wiadomo komu spojrzy się w oczy i z czym będzie miało się do czynienia. Dlatego też trzeba mieć pozytywne nastawienie i z uśmiechem podchodzić do każdego, nawet najbardziej irytującego pacjenta. Z takim oto podejściem Shai wkroczyła do gabinetu.
- Dzień dobry. Nazywam się Shailene Shrader i dzisiaj się panią zajmę – powiedziała, tak jak za każdym razem. Cały czas wpatrywała się w kartę zdrowia pacjentki. Musiała wiedzieć, czy kobieta jest na coś uczulona, czy przewale na coś chorowała. Każda informacja mogła wydawać się cenna.
- Daisy? Zgadza się? Co ci dokładnie dolega? – zapytała i po chwili odłożyła kartę na biurko. Zbliżyła się do młodej dziewczyny, która zajmowała łóżko. Na pierwszy rzut oka było widać, co jest nie tak. Jedna z rąk dziewczyny była pełna zadrapań, a prócz tego gołym okiem dało się dostrzec w niej odłamki szkła.
- Jak do tego doszło? – dodała szatynka. Shai nie potrafiła spędzać czasu w gabinecie w ciszy. Zawsze próbowała nawiązać kontakt z pacjentem. W końcu musiał on oddać się w jej ręce, więc musiał jej poniekąd zaufać, a ona próbowała zdobyć to zaufanie.
- Wydaje mi się, że obejdzie się bez interwencji lekarza. Zaraz oczyścimy rany, opatrzymy i za kilka dni nie powinno być po nich śladu. Ale jeszcze muszę wiedzieć, czy brałaś dziś jakieś leki albo coś się zmieniło jeśli chodzi o twój stan zdrowia od ostatniej wizyty u lekarza?
Shailene próbowała być bardzo dokładna w swojej pracy. Wiedziała, że dobry wywiad środowiskowy to połowa sukcesu. W międzyczasie sięgnęła po  kluczyk w swoim fartuchu, a potem z jeden z szafek wyjęła cały zestaw medyczny, który będzie potrzebny. Następnie umyła dokładnie ręce, a gdy skończyła, zajęła miejsce naprzeciwko Daisy.
- Gotowa? – zapytała z troską.

Daisy nigdy nie lubiła metafor (i nie rozumiała zupełnie, jeśli takowe pojawiały się w czasie wywiadów z trybutami, idącymi na rzecz; inna sprawa, że raczej nie chciałaby się zagłębiać w porównania kapitolińczyków do bezdusznych morderców), głębokich przenośni i tego typu uduchowionych spraw, nic więc dziwnego, że nie zachwycała się definitywnym nadejściem słonecznej wiosny. Dosłownie i w przenośni; w końcu pożegnała przecież Kwartał Ochrony Ludności Cywilnej, zostawiła za sobą zniszczone domy, strażników i cały ten koszmar, zamknięty teraz bardzo dokładnie za wysokim murem. O którym nie chciała już nigdy więcej myśleć: dobrze pamiętała, że gdy wywożono ją przez bramę zaciskała histerycznie oczy. Robiła to też za każdym razem, kiedy ruszała w nowe-nieznane miasto, omijając szerokim łukiem część zajętą przez KOLC. Dziecięca naiwność, strach? Może, Daisy jednak nie zastanawiała się nad swoim stanem psychicznym wcale, propozycję rozmów z psychologiem wyśmiała i stanowczo odrzuciła. Do szczęścia wystarczało jej - kapryśnej księżniczce - naprawdę niewiele: wygodne łóżko, ciepły prysznic, drogie kosmetyki i towarzystwo ukochanej Cordelii.
Przez pierwsze tygodnie wolności nie rozstawała się z panną Snow praktycznie wcale, pakując się jej do łóżka, trzymając ją za rękę podczas wystawnych śniadań i reagując małą furią, gdy Cord musiała opuścić ich wspaniały dom. Daignaut czuła się w nim odrobinę obco, ale niezrozumiałe przerażenie, które ogarnęło ją po przybyciu tam po raz pierwszy już minęło. Albo zostało wyhisteryzowane zupełnie, bo Daisy reagowała na wszystko dość...nerwowo. Przez pierwsze dwa dni szlochała, dając się umyć, wyleczyć (miała pchły, okropne!), wybalsamować i wypieścić wszystkimi możliwymi odżywkami. Potem przyszedł czas na kompulsywne jedzenie i równie energiczne wymiotowanie na marmurowej podłodze łazienki. Jej organizm nie przyzwyczaił się jeszcze do normalnego życia, regularnych posiłków, ciepła i opieki lekarskiej - w ciągu miesiąca nie przytyła nawet kilograma, skóra dalej była pozbawiona barwnika i straszyła nieskazitelną bielą; jedynie włosy - traktowane milionem zabiegów pielęgnacyjnych - wróciły do dawnej formy.
I przyczyniły się do dzisiejszej wizyty w szpitalu. Ostatnie zajęcie tego pięknego dnia, na które osamotniona Daisy miała ochotę. Cordelia gdzieś zniknęła, musiała więc zając się sama sobą, czesząc przed lustrem długie włosy...których pasma zostawały jej w rękach. Takiej paniki Daisy nie odczuła chyba nigdy i właściwie nie pamiętała co stało się pierwsze - czy paniczny wrzask czy rzucanie butelkami perfum w lustra, wiszące nad umywalką. Potem był tylko głośny trzask tłuczonego szkła, pojawienie się cioci i odesłanie na ostry dyżur. Wszystko przy akompaniamencie głośnego płaczu, głośnego krzyku i głośnej awantury, którą Daisy rozegrała z przyjmującymi ją ratownikami.
W końcu została sama w pustej sali, leżąc i wpatrując się w sufit. Dziwnie przypominający jej jedno z pomieszczeń w Kwartale, w którym powiesiła się Violet. Dziwne wspomnienia, wywołujące ból brzucha - a może umierała z wykrwawienia? - i znów prowokujące ją do bycia upierdliwym, rozzłoszczonym i kapryśnym dzieckiem. Początkowo nie reagującym na pojawienie się w pokoju jakiejś pielęgniarki. Łypnęła na nią tylko jednym okiem, powracając do tępego kontemplowania sufitu i swojej psychiki. Potłuczonej tak samo jak lustro; myślała, że po powrocie do Dzielnicy Rebeliantów wszystko się ułoży, że wystarczyło zmienić stronę muru, pozbyć się brudu, nałożyć sztuczne rzęsy i ubrać podkradzione Cordelii szpilki i wszystko wróci do normy, ale...tak się nie działo, Kapitol w niczym nie przypominał cudownego miasta sprzed roku, wszyscy przyjaciele Daisy nie żyli albo gnili za murem a w pięknym domu bez kuzynki czuła się niezwykle samotnie.
Pewnie rozpłakałaby się rzewnie, ale była w nastroju wyjątkowo buntowniczym. Podniosła się więc w końcu i rzuciła Shailene ostre spojrzenie, odpowiadając dopiero na jej kolejne pytanie. - Wypadają mi włosy. Garściami - powiedziała, siląc się na spokój i podnosząc rękę do swojej głowy, żeby zaprezentować tragiczne kosmyki, wysuwające się jej spomiędzy palców. Ruch ten spowodował jednak jeszcze mocniejsze wsunięcie się szkła w rękę, co przyjęła głośnym syknięciem i przekleństwem, które nie pasowało do delikatnej czternastolatki. Cóż, w Kwartale nauczono ją wielu przydatnych rzeczy. - To mój główny problem. Jak do tego doszło? Przez pierdolonych Rebeliantów, którym znudziło się siedzenie w tej podziemnej szczurzarni jaką był dystrykt szesnasty, i postanowili zepsuć mi życie - kontynuowała coraz bardziej piskliwie; nigdy nie przykładała wagi do historii Panem, nie miała pojęcia w jakim ustroju żyje, co nie przeszkadzało jej w gorącej nienawiści do wroga. Brakowało jej prowokacji strażników, wyzywania Coin na murach i wszczynania awantur; teraz nie miała nawet gdzie tego robić, przesiadując całe dnie w wannie. Wizyta w szpitalu była pierwszym bezpośrednim kontaktem z kimś nie-z-rodziny i pewnie dlatego przyglądała się Shailene uważnie, wręcz niegrzecznie, ignorując jej pytania albo traktując je niezwykle wybiórczo. Dopiero gdy zauważyła sprzęt medyczny, zwróciła uwagę na swoją zakrwawioną rękę. - Mój stan zdrowia? Ach, przez cztery miesiące głodowałam, schudłam kilkanaście kilogramów, moja skóra straciła złoty barwnik, nie mam okresu od prawie pół roku a ostatnia wizyta u lekarza....ha, to zabawne, nawet nie pamiętam - odparła siląc się na dziecięcy, nieco żałosny sarkazm.

Shailene miała nadzieje, że to będzie jeden z tych przypadków, który zaczyna się i kończy w sali przyjęć. Tak jest najprościej, bo nie trzeba szukać głębszych problemów, powodów niedyspozycji. Nie chodziło oto, że dziewczynie brakowało dociekliwości. Była po prostu wyczulona na ludzką krzywdę. Widziała już tyle cierpienia, że najchętniej zrobiłaby wszystko, by zaoszczędzić go innym. Nie zawsze jednak było to możliwe. Czasem, jak tego dnia, zjawiał się ktoś zazwyczaj niepozorny, jednak z większymi problemami niż się mogło wydawać na początku. Dopiero po nieco sarkastycznej odpowiedzi dziewczyny Shai przyjrzała się dokładnie jej karcie. Teraz zorientowała się, że wszystkie zapiski dotyczą okresu jeszcze sprzed rebelii. To oznaczało, że od tego czasu żaden lekarz się nią nie zajmował. Szatynka nie wiedziała jak wyglądało życie w KOLCu, ale obiło jej się co nieco o uszy. Domniemała, że pojęcie „pomoc medyczna” praktycznie tam nie funkcjonowało. Wytłumaczyła sobie zachowanie dziewczyny jej buntowniczym wiekiem i ilością przeżyć, które musiał ją spotkać podczas rewolucji. Z jej punktu widzenia wszystko zapewne zmieniło się na gorsze. Inni zyskali, jednak ona straciła na tym wszystkim. Shailene nie chciała wdawać się w dyskusje na temat rebelii, wiedząc że reprezentują dwie strony barykady, ale nie pozostawiła jej słów bez komentarza.
- Rozumiem twoją irytacje i mniemam, że pewnie czujesz się urażona, że ktoś mojego pokroju śmie się tobą zajmować, ale teraz byłabym wdzięczna gdybyś przez chwilę się nie ruszała i nie mówiła.
Przelotnie spojrzała na dziewczynę i chwyciła małe szczypce, którymi musiała powyciągać fragmenty szkła. Próbowała pracować z jak największą delikatnością, jednak czasem same chęci nie wystarczały. Później musiała zmienić narzędzie na pęsetę, bo kawałeczki były ledwo co widoczne gołym okiem. Trwało to może dziesięć minut nie więcej. Następnie przemyła dokładnie rany wodą utlenioną. Największą ranę musiała zszyć, jednak reszta  nie była taka poważna. Wystarczyły bandaże i plastry.
- Skończone. Ale według mnie powinnaś zostać bym mogła ci zrobić ogólne badania – powiedziała od razu nie owijając w bawełnę. W tym czasie myła dokładnie ręce, a następnie pochowała wszystko na swoje miejsce. Przysiadła naprzeciwko dziewczyny. Była od niej niewiele starsza. Daisy bardziej przypominała jej młodszą siostrę. Ich relacje też nie należały do najlepszych. Shai nie do końca wiedziała jak powinna się zwracać do dziewczyny żeby nie została opacznie zrozumiana.
- Jesteś blada, wypadają ci włosy i jeszcze brak miesiączki. Może brakować ci czerwonych krwinek w organizmie, czyli możesz chorować na anemię. Wynikałoby to najprawdopodobniej z złego sposobu odżywiania przez taki długi okres. Anemia to niepozorna, ale groźna choroba. Na pewno nieprzyjemna w skutkach – Dziewczyna próbowała mówić opanowanym głosem. Nie chciała wystraszyć młodej dziewczyny, tym bardziej dostrzegając jej złe nastawienie do tego miejsca i ludzi, znajdujących się w szpitalu. Nie diagnozowała też jej, przedstawiała możliwe powody objawów, które przedstawiła jej Daisy.
- Jednak te wszystkie objawy mogą mieć także inne podłoże, to tylko moje przypuszczenia. Oczywiście, nie mogę cię zatrzymać tutaj siłą, jednak spędzenie kilku godzin w sali szpitalnej i wykonanie podstawowych badań w zamian za informacje, czy twoje życie jest zagrożone czy nie wydaje się małym poświeceniem – skwitowała na koniec i mimo tej całej nieprzyjemnej sytuacji przymusiła się do delikatnego uśmiechu, chcąc dać dziewczynie znać, że to wszystko tylko tak źle brzmi, a w praktyce nie czeka jej nic strasznego.

Profesjonalizm Shailene mógłby zrobić wrażenie na każdym: pielęgniarka uprzejma, spokojna, wyraźnie ignorująca kapryśnego pacjenta, gotowego do wszczęcia jakiejś awantury przez krzywo ustawiony stojak z kroplówką. Gdyby takową miała - chociaż dość wątpliwie, Daisy wolałaby umrzeć niż dać się pokłuć - chętnie zrobiłaby prawdziwą drakę, ale na razie pozostawała niepodpięta, niezwiązana i w ogóle wolna. Ciężko było więc mówić o jakimkolwiek buncie. Bez barier i ograniczeń nawet osoba tak bezmyślna jak panna Daignault pozostawała bezsilna. Nie potrafiła się do tego przyzwyczaić, w Kwartale łamanie zasad przychodziło jej z dziecinną (dosłownie) łatwością i dawało mnóstwo mściwej satysfakcji. Teraz, po ułaskawieniu i uwolnieniu jej żywot stał się nieco pusty. Oczywiście za żadne skarby świata (nawet za tą nową, cudownie pstrokatą i błyszczącą sukienkę) nie powróciłaby za brudny mur, co nie przeszkadzało jej w byciu w stanie względnej depresji. Początkowy zachwyt wolnością, prysznicem, normalnym ubraniem i zabiegami SPA nieco przygasł, pozwalając na wydostanie się z czeluści daignaultowskiej psychiki małego, autodestrukcyjnego potwora.
Ktoś podszeptywał jej o psychiatrze, ale na każdy tekst o tym, że powinna porozmawiać z jakimś doktorkiem od Rebeliantów, dostawała piany: dosłownie. To, że żyła teraz jak Rebeliantka, na terenie Rebeliantów, żywiąc się jedzeniem Rebeliantów, pod jurysdykcją Coin nie znaczyło, że pokochała nowy świat i nowy Kapitol, w jakim przyszło jej żyć. Wbrew pozorom nie była przecież aż taką materialistką i nie sprzedawała swoich poglądów za łaskę. Żałowała, że nie mogła być przy tym prawnym wydarzeniu; wtedy z pewnością wygryzłaby Coin tętnicę, własnymi, bielutkimi (w tej chwili) ząbkami.
Chyba, że znów wpadłaby w jakąś dziwną furię, przez którą skończyła na nie aż tak białej kozetce, zaciskając zęby z bólu i zezując na pracującą Shailene. Najchętniej wyrwałaby rękę, ale za dobrze pamiętała chwile przed odcinaniem własnych nóg - tamta przygoda nauczyła ją szacunku do własnego ciała. Postanowiła więc w końcu zamknąć śliczną buzię i tylko jękliwym posapywaniem dawała pielęgniarce znać, że bardzo nie podoba się jej ból, że jest jej niewygodnie, nieprzyjemnie i najchętniej rozpłakałaby się jak pretensjonalny dzieciak, liczący na posmarowaną narkotykiem naklejkę. Bardzo dojrzałe z jej strony, mogła przecież kopniakiem rozsypać cały sprzęt i skazać samą siebie na bardziej bolesne wyciąganie szkła czymś, co wyglądało na narzędzia tortur.
Milczała więc z godnością, oddychając z ulgą, kiedy wszystkie zakrwawione kawałki wylądowały poza zasięgiem jej wzroku. Przeniosła go więc na pielęgniareczkę, zaciskając jednocześnie wargi. Nie na długo, rzecz jasna.
- Ogólne badania, plaplapla, nie obchodzą mnie ogólne badania. Wiesz, ile osób potrzebuje takich badań po drugiej stronie muru? - weszła dziewczynie w słowo, odruchowo skubiąc drapiący bandaż. Przez chwilę poczuła się jak mała bohaterka, znów wspinającą się na podest i wrzeszcząca do otumanionego tłumu. Aż zaiskrzyły się jej oczy, ciągnęła więc dalej, odrobinę głucha na racjonalne słowa Shai. - Jesteś rebeliantką, tak? Byłaś kiedyś w Kwartale? Widziałaś, co się tam dzieje? Na pewno, więc dlaczego tam nie ma tak cudownej opieki zdrowotnej? - ciągnęła polityczną gadkę natchnionym tonem, wstając chwiejnie z kozetki i przystanęła przed pielęgniarką, obrzucając ją rozognionym spojrzeniem ze swojej niebagatelnej wysokości. - I nie martw się, moje życie jest teraz w najlepszych rękach prezydent Coin - dodała przesłodko, rozglądając się po pomieszczeniu. Jasnym, względnie czystym i...dobrze zaopatrzonym. Chwila, przebłysk pomysłu i...cóż, Daisy nigdy nie planowała. Teraz także po prostu podeszła do otwartych szafek i zaczęła wyciągać z nich bandaże i leki, wrzucając je do swojej dizajnerskiej (podkradzionej Cords) torby, w ogóle nie odwracając się w stronę pielęgniarki. Przynajmniej przez chwilkę, bo po sekundzie zerknęła przez ramię. - Potrzebuję dużo antybiotyków, będą w tej szufladzie? - spytała jak na siebie dość rzeczowo, szarpiąc za zamknięty uchwyt.

- A wiesz, ile osób przez te wszystkie lata potrzebowało takich badań i też nie było im dane ich mieć. Ludzie umierali z powodu zapalenia płuc. Teraz też umierają. I będą umierać. Bo nie ma życia idealnego. Zawsze ktoś musi zostać postawiony w tej gorszej pozycji. Nigdy nie uratuje się całego świata, dlatego trzeba ratować tych, którym można jeszcze pomóc. A tobie można jeszcze pomóc.
Shailene próbowała cały czas zachowywać spokój. Nie podchodziła obojętnie do tych wszystkich ludzi, którzy zamieszkiwali Kwartał Ochrony Ludności Cywilnej, bo przecież w przewadze to byli zwykli ludzie. Urodzeni w Kapitolu to prawda, ale to nie ich wina. Byli kim byli, bo zostali tak a nie inaczej wychowani. Zresztą nie można było mówić, że każdy obywatel dawnego Kapitolu był okrutny i nie przejmował się losami dystryktów. Oni zapewne nawet nie posiadali wiedzy na temat tego, co działo się w konkretnych miejscach. Żyli tym, co im pokazywano. Można było im tylko zarzucić oglądanie Głodowych Igrzysk, ale też nie tym obecnym ludziom. Bo jeśli ktoś wychował się w przekonaniu, że zabijanie się nawzajem na arenie nie jest niczym złym to później trudno przestawić taki sposób myślenia. Dlatego Shai nie miała pretensji do rdzennych mieszkańców Kapitolu, tak jak nie uważała, że taki los im się należał.
- Nie mówię, że nie obchodzi mnie los tych ludzi, ale w pojedynkę nie naprawi się błędów wszystkich innych ludzi. Zresztą chęci czasem nie wystarczają. A jeśli ty uważasz, że obecna sytuacja powinna się zmienić to zamiast rzucać się na słowną walkę z mało znaczącą pielęgniarką powinnaś zastanowić się nad swoją przyszłością. Nic nie stoi na drodze byś kiedyś ty zajęła jedno z jakiś ważnych miejsc w rządzie i zmieniła to co się dzieje. I nikt nie broni ci nieś pomocy ludziom już teraz. To lepsze niż tylko słowne uwagi. Chcesz coś zmienić to działaj.
Takie było też jej podejście. W końcu jej nikt nie kazał pomagać podczas rewolucji, nikt nie kazał objąć stażu w szpitalu. Mogła zająć się czymś mało istotnym, ale uważała, że mając jakieś pojęcie o medycynie i mając zdolności do wykonywania tego zawodu byłoby błędem uciekanie od tego. Chciała też pomagać innym, chciała działać. Nie w sferach politycznych, ale w sferach równie ważnych. Chciała ratować ludzkie życia i robiła to. To było dla niej ważne. Jednak gdyby nie podjęła prób – na początku nieudanych i trudnych – to nie byłaby w tym miejscu, w którym była teraz. Zawsze zakładała, że jeśli chce się coś zmienić, chce się coś osiągnąć to należy zacząć od samego siebie.
Jednak dziewczyna zdawała się nie zauważać pielęgniarki. Ta po raz kolejny mogła jedynie westchnąć i uważnie obserwować zachowanie dziewczyny. Dopiero, gdy ta ruszyła w kierunku szafek to Shai podniosła się z miejsca i zaszła jej drogę. Zatrzymała dziewczynę przed pakowaniem wszystkiego do torebki, mówiąc.
- Nie mogę pozwolić ci wziąć tych lekarstw. Na koniec dnia wszystko jest dokładnie przeliczane i sprawdzane. Jeśli któryś leków będzie brakować to zaczną dochodzić, kto przyjmował w danym sektorze i zaczną szukać winnego. Nie mogę pozwolić, by wyrzucili mnie z pracy. Mam młodszą siostrę – Pierwszy raz odkąd prowadziła z nią rozmowę pokazała jakieś emocje. Wydawała się zaniepokojona i zachowywała się trochę gorączkowo. Zaczęła chować leki na miejsce, mając nadzieje, że dziewczyna nie zrozumie. To było także jej jedyne źródło utrzymania, nie mogła pozwolić sobie na skazę w postaci oskarżenia o kradzież. Po chwili uspokoiła się i przeniosła wzrok na dziewczynę. Nie była narkomanką, nie szukała czegokolwiek co można by sobie wstrzyknąć albo połknąć. Domyślała się, po co jej to wszystko.
- Nie chcesz tego dla siebie, prawda? Jeśli zagwarantujesz mi, że tego nie będziesz sprzedawać ani spożywać to mogę przynieś ci kilka przydatnych i silnych leków ze składziku. Tam nie są tak dokładnie liczone, bo codziennie są używane. I ja wiem lepiej co się przyda, lepsze to niż branie na ślepo – zaproponowała. Było to nieco ryzykowane, ale mniej niż okradanie sali przyjęć.

Daisy zawsze postępowała lekkomyślnie i niedojrzale: nie zmieniła tego biologiczna tragedia z odcięciem obydwu nóg w roli głównej ani ciężki żywot w Kwartale Ochrony Ludności Cywilnej. Widocznie przeznaczeniem długowłosej panienki Daignault było prowadzenie żywotu nieskalanego poważniejszą rozterką, niefrasobliwego i w gruncie rzeczy niezwykle płytkiego. Tak postrzegali ją postronni, ponieważ sama Di uważała swoje wcześniejsze problemy za największe tragedie świata. Brak odżywki, daleki termin w biologicznym SPA, za ciepła kąpiel w czekoladzie (dosłownie) sprawiały, że płakała histerycznie i była gotowa zabić bogu ducha winną sekretarkę.
Jednak naprawdę, po stokroć, dojrzała. Nie rzuciła się na Shailene z pięściami, nie opluła jej jak jakaś lama posiadająca nadzwyczajnie długą sierść, nawet nie obrzuciła jej stekiem wyzwisk, których nauczyła się na chłodnych i obskurnych ulicach Kwartału. Gdyby była choć odrobinę bardziej skupiona, mogłaby wręcz uznać się za świętą i zapaść w narcystyczną katatonię, z powtarzaniem litanii do błogosławionej, ckliwej i cierpliwej Daisy.
Na szczęście nie miała czasu ani nastroju na megalomanię; wystarczyły jej bohaterskie mrzonki o ratowaniu chorych duszyczek za murem i wizja siebie jako Matki Teresy Panem, obdarowującej odżywkami do paznokci wymęczone więźniarki. Uwielbiała takie wyobrażenia, które dopiero po przebywaniu w KOLCu nabrały prawdziwej pikanterii. Wcześniej oscylowały raczej wokół wystawnych szesnastych urodzin, zazdrosnej Cordelii i oddaniu swojego dziewictwa Bookerowi. Dziewczęce, naiwne i - jak musiała teraz przyznać - mało porywające.
Wyraźnie lepiej czuła się w roli małej heroski, bo na głębokie wynurzenia Shailene o niesprawiedliwości wszechświata nie zawyła z radosnego chichociku tylko zamrugała kilkakrotnie ciężkimi od cieni powiekami, zapominając niemalże o bolącej ręce.
- Dobre przemówienie, chwytliwe - przyznała, ściskając oburącz kilka słoiczków z tabletkami; nie wypuściła ich z ręki nawet po interwencji pielęgniarki. I wspaniałym komplemencie, który dawną Daisy rozbawiłby do łez, ale Daisy obecną, bohaterską i wspaniałą tylko odrobinę wzruszył. Na tyle, że odsunęła się odrobinę od szuflady, kiedy Shai wspomniała o młodszej siostrze.
- To takie smutne - podsumowała jej historię cichym, melodramatycznym westchnięciem, zaciskając jednak wargi w wąską linię. W środku kłóciła się w niej wielka ironia, reagująca alergicznie na tego typu podniosłe teksty i dziwnie słabe uczucie w dole brzucha. Zrozumienie? Irytacja? Prychnęła nieco, przestępując z nogi na nogę i zapewne wyrwałaby znów zapasy leków, gdyby nie propozycja Shailene. Dość sensowna i wymagająca przemyślenia, ale...Daisy nigdy nie była filozofką. Nawet w swojej nowej, bohatersko-dramatycznej odsłonie.
- Nie dość, że wrażliwa to jeszcze racjonalnie myśląca, brawo, w nowym Panem pod moimi rządami będziesz wartościową jednostką - pochwaliła ją prawie serio, odgarniając zdrową ręką blond włosy - ostrożnie, żeby przypadkiem nie wypadły jej doszczętnie. - I...gdybyś znalazła jakieś suplementy...nie chcę mieć przeszczepianych cebulek, zamordowano mojego chirurga plastycznego a nowym nie ufam. Z zasady - dodała nieco zadumana, zerkając raz po raz na nieco zakrwawiony bandaż na ręce, ale...nie, to nie był jeszcze czas na szlochy. Pomarudzi w domu, Cordelii, opowiadając jej jednocześnie o swoim heroizmie.

- Bardzo mnie to cieszy, że jakby co nie zostanę wylana na zbity pysk – powiedziała po cichu, jakby nie chciała, żeby te słowa zostały usłyszane. W każdej odpowiedzi dziewczyny wyczuwała sarkazm i mimo iż cały czas próbowała być uprzejma, to nie chciała już znosić Daisy. Rozumiała jej trudną sytuacje, ale z kolei dziewczyna nie była pępkiem świata, a momentami tak się zachowywała. Trudno było poważnie i z odpowiednimi honorami traktować kogoś, kto swoim zachowaniem na to nie zasługiwał, dlatego ironiczne i może nieco wyśmiewcze słowa wymsknęły się kobiecie. Nie miała zamiaru za nie przepraszać, ale z drugiej strony skarciła się w duchu. Shai nie był w stanie wyprowadzić z równowagi stu kilowy mężczyzna z wysoką gorączką, który raz próbował dźgnąć ją strzykawką, a raz się do niej dobierał, a wpływała na nią tak zwykła nastolatka.
Ostatecznie Shai pokiwała jedynie głową i zdecydowała się na opuszczenie pokoju. Nie była pewna, czy to dobry pomysł zostawiać dziewczynę tam samą. W końcu mogło okazać się, że i tak zabierze jakieś leki. Jednak stwierdziła, że będzie to dobry sprawdzian. Mimo nieprzyjemnej atmosfery Shai była skłonna zaoferować Daisy pomóc, jednak ta musiała udowodnić, że jest jej warta. Choć zapewne w jej mniemaniu nie musiała udowadniać niczego. Podczas wędrówki poprzez korytarze i pokoje Shai tylko westchnęła po raz kolejny pod nosem. Na szczęście składzik znajdował się blisko, wi ęc minęło dosłownie kilka minut i kobieta wróciła. Postawiła małe pudełko na szafce i otworzyła je. Leków nie wydawało się dużo, ale zawsze lepsze to niż nic.
- Wszystko jest dobrze pogrupowane, napisałam ci karteczkę do każdego na co stosować i w jakich ilościach. Są to raczej silnie substancje. Dorzuciłam też witaminy i suplementy, o które prosiłaś. Aczkolwiek, pamiętaj że je też trzeba przyjmować z głową. To że zażyjesz pół opakowania na raz nie sprawi, że zaraz przestaną wypadać ci włosy. Struktury muszą się odbudować, na to potrzeba czasu. I sama chemia też nie pomoże. Prócz tego i tak lepiej byś skonsultowała się z jakimś lekarzem. Wiem, że nie chcesz, ale ja ci tylko dobrze radzę. Proszę – powiedziała, posuwając jej pudełko. Czekała na jakieś ewentualne pytania, bo nie wszystkie zapiski mogły być na pierwszy rzut oka jasne i klarowne. Jednak Daisy wydawała się inteligentną osobą. Shai uważała, że ukrywa się tylko pod grubą, nieprzepuszczalną warstwą oschłości i sarkazmu, bo tak jest jej po prostu łatwiej funkcjonować.
- Jakbyś potrzebowała kiedyś jakiejś pomocy to zawsze możesz się zgłosić. Nie jestem cudotwórcą, ale w prostych sprawach zawsze służę pomocą – dodała na koniec kobieta. Po chwili domyśliła się, że zostanie zaraz wyśmiana za słowo „pomoc”, bo przecież Daisy jej tak naprawdę nie potrzebowała, ale nawet już na to nie zwracała uwagi.

z domku Franki --->

Francesca i Richard na drugi dzień po przyjeździe z Trzynastki udali się do szpitala. Powiedzieli w rejestracji co i jak, że są z misji i mają zgłosić się na badania. Rozdzielili się, idąc do dwóch innych lekarzy. Każdy zrobił szereg prześwietleń, badać, pobrali im krew i tak dalej i tak dalej...
Po paru godzinach dostali odpowiedź, że dostaną niedługo wyniki.
Wyszli ze szpitala i pewnie każde udali się w swoim kierunku, żeby spotkać się jakoś później.

/zt

przed grą z Maisie.

Czołganie się po ranie postrzałowej i kilku ranach ciętych wraz ze złamanym żebrem było wyzwaniem dla każdego. Także dla Gerarda, który nie pozwalał sobie na luksus bycia na kolanach nigdy, więc szedł prosto, czując każdą poruszaną przez Noah kość. Znajomość anatomii (skrótowa, ale jednak) była w tym momencie obrzydliwym przekleństwem. Zdawał sobie sprawę, co się dzieje z jego ciałem i to wcale nie pomagało. Wręcz przeciwnie, oczami wyobraźni widział wielkie płaty mięsa ludzkiego, które odklejały się w miejscu, w którym doszło do bezpośredniego kontaktu ze stopą tego gówniarza.
Nie zamierzał jednak się nad tym rozwodzić, wystarczająco czuł torsje, które opanowywały jego ciało wraz z absolutną niemocą, która doprowadzała go do szału. Nienawidził być zależny od kogokolwiek, a to właśnie się działo w ten chłodny, czerwcowy wieczór, kiedy docierał do szpitala o własnych (powiedzmy) siłach, zostawiając samochód gdzieś na środku wjazdu dla karetek. Był człowiekiem z Rządu - bywał śmiesznie nietykalny, biorąc pod uwagę stan, w którym właśnie się znajdował, gdy przemierzał poszczególne korytarze, szukając Minotaura w labiryncie, w którym nie towarzyszyła mu żadna Ariadna.
Nie miał czasu myśleć o Maisie, która pewnie umierała z niepokoju albo właśnie otwierała szampana (obie opcje możliwe) - zwykła walka o przetrwanie zmiotła mu z głowy niedorzeczne uczucia. Zmysły wyostrzyły się na nowo, czuł, że denerwuje go światło jarzeniówek, ale wyciągnął rękę właśnie w tej chwili, w której dostrzegł Rose... I poczuł, że nagle okrywa się mgłą, która wydawała mu się parującą mieszanką krwi i toksycznych substancji, które rozpoczęły natychmiastowy odwrót z jego ciała. Poprzez wszystkie komórki skóry, czuł się jak pieprzona roślina, która nie może ruszyć się, a odczuwa tak silny ból, że przyprawia ją to o dodatkowe stany paranoi.
Zakończone (nie)szczęśliwie.
- Rose - zdołał wykrztusić, naprawdę chcąc zażartować z jej sentymentalnych smsów, ale zamiast tego upadł prosto na posadzkę, zalewając się krwią. Całkiem popisowe wejście, tak witać mógł się tylko Gerard Ginsberg u progu swojej (nie)śmiertelności.

/po wizycie u Coin

Mimo iż zmieniła miejsce pracy jako lekarz, nadal nie chciała pójść do Fransa i oświadczyć mu, że zmienia strony muru. Nie wiedziała, co właściwie się z nią stało, w końcu jeszcze niedawno tak usilnie powtarzała, że prędzej ją wykręci na lewą stronę, niż postawi na dłużej nogę w Dzielnicy Rebeliantów. Nie mogła dojść do tego, czy jej odbija, czy jest dwulicowa, czy po prostu przez cały ten czas okłamywała nie tylko siebie, ale i wszystkich dookoła. Najbardziej przykre w tym wszystkim było to, że sobie wierzyła, naprawdę ufała swoim słowom. Teraz, kiedy zaczęła wątpić nawet w siebie, nie pozostał jej nikt inny godny aż takiego zaufania, by powierzyć mu swoje problemy. Może dlatego żyła w amoku, nieświadoma co się dookoła niej dzieje. Roztrzęsionymi rękoma rozwalała wszystko, czego się dotykała, wzdychając ciężko i klnąc pod nosem, więc po prostu omijała jakąkolwiek pracę szerokim łukiem, ograniczając się do niezbędnego minimum. Wracała do niej tylko wtedy, gdy poczuła się lepiej, a teraz było to dla niej bardzo rzadkie.
Teraz stała na korytarzu szpitala i oparta o kontuar wypełniała kartę pacjenta, ale sama nie wiedziała, co w niej pisze. Co chwilę błądziła zdezorientowanym wzrokiem szukając na czym stanęła, nie potrafiła się skupić na czymś, co nie dotyczyło jej samej. I chociaż to znaczyło, że w tym momencie praca jako lekarz jest najmniej polecanym zajęciem, z czegoś musiała żyć.
Podniosła głowę słysząc swoje imię, ale dopiero po paru sekundach dotarło do niej, co się właściwie działo. Otworzyła szerzej zdziwione oczy i rzuciła kartę na blat, ruszając szybko w stronę mdlejącego Gerarda. To nie tak, że nie przewidziała tego - prędzej czy później ktoś musiał mu zrobić krzywdę, miał w końcu pokaźną liczbę przeciwników, ale nie spodziewała się tego w tym momencie. Nie kiedy nie wiedziała, z czego żyje.
- Cholera jasna, Gerard - syknęła, przyklękając przy nim. Chwyciła w dłonie jego twarz i obróciła ją w swoim kierunku, jedną ręką zaczęła go klepać po policzku, ale przestała, widząc, że to nic nie daje. Nachyliła się nad nim, w poszukiwaniu źródła napływającej krwi. Kiedy ją znalazła, zaklęła pod nosem jeszcze raz i odwróciła się za siebie. - Zanieść go do mojego gabinetu, w podskokach! - krzyknęła, oczekując reakcji sanitariuszy. Podniosła się i pomogła im wsadzić go nosze, po czym ruszyła biegiem do siebie, by przygotować wszystko, co może się przydać.
Może i Ginsberg był złą osobą, ale z pewnością nie zasługiwał na śmierć. Nie, kiedy ona była w pobliżu.

/zt x2

//dzień po bankiecie

//jakoś po egzekucji...?

Któż by pomyślał, że może mnie pochwycić coś równie... stresującego? Korytarz niespodziewanie wydał mi się znacznie dłuższy niż wcześniej, o wiele bardziej wąski i jasny. Czyżby przeprowadzono renowacje i odmalowano ściany? Nie podpisałam na to zgody... Pewnie, że nie podpisałam! To nazbyt oczywiste, że nie nastąpiły zmiany w stanie szpitala. To ja panikowałam, odbierając tak bardzo niesubtelną, nie do końca jasną i, moim zdaniem, opóźnioną wiadomość. Czemu informowano mnie o tym oficjalnie, zamiast powiadomić mnie zaraz, niezwłocznie po...
Pracownicy i pacjenci patrzyli jak idę. Kłaniali mi się i mnie serdecznie witali. Machinalnie odpowiadałam, brakowało jednak szerokiego uśmiechu. Ten aktualny był z pewnością niewystarczający, delikatny, może nawet niewidoczny. Szłam zbyt szybko, zbyt nerwowo... Czy ja wyglądałam dobrze? Czy nie wykazywałam się w tej chwili niechlujnością, brakiem profesjonalizmu? Nie spuściłam swego wzroku w dół, by skontrolować swój ubiór. To wydałoby moją nerwowość, poza tym musiał być perfekcyjny. Po prostu musiał. Zawsze, z przyzwyczajenia, poprawiam ubranie, nim wychodzę do ludu. Teraz również, z pewnością... Nie, to nie strach czy tam stres powinien mną kierować. Powinnam być miła, a zarazem profesjonalna. Miła i profesjonalna.
Wzięłam głęboki wdech i zastukałam palcami w blat recepcji. Co ja tu robiłam? Od razu powinnam iść do mego... wnuka... Losie, co z Delilah?!
– Kate, możesz mi powiedzieć, gdzie jest moja córka i gdzie jest mój wnuk? I czemu otrzymuję tak ważną informację jak każdy zwykły śmiertelnik? – zapytałam pretensjonalnie. Musiałam wziąć jeszcze kilka spokojnych wdechów, gdyż bycie nerwowym, tak jak bycie zdołowanym, do niczego nie prowadziło.

Po jakimś czasie udało mu się dojść do szpitala. Musiał poświęcić na to nieco swojego cennego czasu, nie znał tej trasy na pamięć, więc rozglądał się co chwila, przystawał by rozejrzeć się i nieco bardziej rozeznać się w tym, gdzie aktualnie się znajduje. Popytał kilku przechodniów o dalszą drogę... i tym oto sposobem odetchnął z ulgą, gdy na horyzoncie zamajaczył mu wielki szpitalny budynek. Stanąwszy przed drzwiami głównymi, jeszcze przez chwilę ustalił sobie plan działania. Nie wiedział, co powiedzieć, kiedy już znajdzie się na izbie przyjęć, postanowił improwizować, w końcu improwizacja to coś, co zawsze wychodziło mu dość dobrze. Na dodatek nie był teraz w stanie, by zastanawiać się nad doborem słownictwa oraz adekwatnej treści. Przed oczami Murraya wciąż tkwił ten sam obraz: Delilah, krzycząca z bólu matka pięknego synka, ciałko nowego stworzenia w jego ramionach, opatulone, ze względu na brak czegoś lepszego, w jakąś starą koszulę, jednak lepsze to niż nic, nie? Stał tak, ze wzrokiem wbitym swoje adidasy, nieco zniszczone po wędrówce przez różne tereny, i rozmyślał, podczas kiedy mijało go dość sporo ludzi: większość opuszczała szpital, niosąc dość obszerne torby. Na pewno byli nimi ci wypisani ze szpitala, którzy z uśmiechem na ustach szli dalej, by wieść lepsze życie, nie ograniczone już ścianami sal szpitalnych czy też wysokimi łóżkami na kółkach, na których spoczywała nieskazitelnie czysta i biała pościel. Nie tylko, do budynku wchodziło również wiele innych – na pewno osoby odwiedzające swoich bliskich, chcących umilić im swoją osobą pobyt w szpitalu. Wszyscy ci ludzie omijali Liama szerokim łukiem, jakby bali się że jego obecność niesie jakąś zarazę, wielu z nich przyglądało się Murrayowi dość bacznie, ze wzrokiem zdradzającym jednoznacznie na to, że zastanawiali się, co też ten wyprawia.
Pamiętał swoją rządzę znalezienia kogoś poszukiwanego, przecież właśnie po to przybył w tę najbardziej zniszczoną dzielnicę Kapitolu – bardzo chciał złapać taką osobę i otrzymać sporawą nagrodę pieniężną, nie myśląc nawet o tym, że zwabienie kogoś takiego i zaprowadzenie na posterunek to nie lada wyczyn. Nie chodziło tylko o to, co otrzymałby za sprawą pomocy rządowi. Przede wszystkim – co jednak ukrywał przed sobą wręcz doskonale – czuł potrzebę sławy, pochwały... i oto jego pragnienia miały szansę się ziścić, jednak niekoniecznie spełniając jego wielkie marzenie, które zrodziło mu się w momencie, kiedy po raz pierwszy spojrzał na listę osób poszukiwanych. I oto spotkał Delilah, jedną z poszukiwanych, młodą kobietę w ciąży. Nigdy nie spodziewałby się, że znajdzie się w aż tak kłopotliwej sytuacji! Że będzie odbierał poród, co nie było łatwym zadaniem, bał się, że połamie dziecko, chwytając je w swoje ręce. Tak się na szczęście nie stało. Obecnie Liam sądził, że on sam jest biologicznym ojcem, co oczywiście było dalekie od prawdy, jednak wierzył w swoją teorię tak bardzo, że postanowił znaleźć dziecko i się nim zaopiekować. Analizował trudy, jakie może napotkać przez tego typu postanowienie, kiedy bez celu przechadzał się po centrum Dzielnicy Wolnych Obywateli, gdzie znalazł się zaraz po wypuszczeniu do domu. Tak, moi drodzy, Liam od tamtej pory nie był jeszcze w domu, skumulowało się w nim zdecydowanie zbyt wiele emocji i wspomnień, że nie był w stanie rozumować na tyle racjonalnie, by wziąć długi, ciepły prysznic i przespać się chociażby zaledwie kilka godzin.
Co prawda trudno mu było znaleźć budynek szpitala, ale sprawa miała się inaczej ze znalezieniem izby przyjęć. Ochoczo kroczył w kierunku rozległej lady. Widział stojącą tam, nienagannie ubraną kobietę, której nie znał i nawet nie próbował domyśleć się, kim ta jest. Po co mu ta wiedza? Sam uważał, że nie musiał tego wiedzieć, by osiągnąć swój cel.
O jak bardzo się mylił...
Ominął kobietę dość sprawnie, samemu stając przy drugim końcu lady.
- Gdzie? - zadał pytanie, waląc pięścią o blat. - no ja się pytam, gdzie?! - nie zważał na to, że nie wypowiada się zbyt czytelnie, mając nadzieję, że zostanie zrozumiany od razu. Nie pomyślał, że na początek musi opisać krótko sytuację i jak na razie zażądać jedynie krótkiego widzenia ze „swoim synkiem”. Słyszał jednym uchem słowa kobiety, kierowane najwidoczniej do recepcjonistki... prawiła coś o wnuku i córce, zupełnie nie wiedząc, że kobieta ma identyczny cel, co sam Liam. Gdyby wiedział, że próbuje przechwycić właśnie to dziecko, zacząłby dzielnie walczyć. Za tego noworodka był gotów się nawet pokroić. Jeszcze parę chwil temu jego pragnienie nie było aż tak silne, zaczęło rosnąć z każdym krokiem, z każdą nową myślą, o ile takowe dotyczyły sytuacji która miała miejsce na Ziemiach Niczyich. W sumie, jak na chwilę obecną wszystko, co rodziło się w jego głowie, dotyczyło jednej i tej samej sprawy. Emocjonował się szczególnie silnie, co można było spokojnie poznać po Murrayu za pierwszym spojrzeniem nawet, jeżeli te było szczególnie powierzchowne. Nie obchodziło go to: w sumie, miał gdzieś, co inni ludzie sądzili o nim i tym pretensjonalnym tonie, jakiego użył, wymawiając te pełne zagadki, niezbyt jasne słowa. Tylko chłopak wiedział, o co tak naprawdę mu chodziło. Miało tak zostać, a może recepcjonistka zorientuje się, o co mu chodzi (to niemalże graniczyło z cudem), ewentualnie zapyta się Liama, o co tak właściwie mu chodzi. Gdyby tak się stało, Murray był gotów wyjaśnić wszystko dość zgrabnie i sprawnie. Musiał tylko chcieć, a oni musieli chcieć udzielić mu pomocy. Wiedział jedno, nie spocznie, dopóki nie znajdzie dziecka i nie zabierze go do domu, zupełnie nie zważając na swoje nieprzygotowanie, a brak łóżka dla niemowlaka to było najmniejsze zmartwienie, jedno z tych, które powinien odczuwać, jednak – mimo wszystko – nawet o tym nie myślał.

Spojrzałam na zielone akcenty wystroju izby przyjęć. Delikatne barwy miały nadawać miejscu domowego wyglądu, spokojnego, przyjaznego człowiekowi, a przede wszystkim go uspokajać, gdyż to właśnie w szpitalu najwięcej ludzi wpadało w panikę w trosce o swoje zdrowie czy też zdrowie swych bliskich. Jakby nie było, to najważniejsze w naszej ludzkiej egzystencji, więc strach bywał złym doradcą. Należało zachować jasny, czysty umysł i analizować wszystko na chłodno.
– Prawda, procedury – powtórzyłam już spokojniej, przyznając rację recepcjonistce. Powinnam była być przygotowana na wszelkie zaskakujące wiadomości tego typu i nie panikować przy nich jak pierwsza lepsza dama. Sama zdecydowałam się odnaleźć swoje dzieci, nie mogłam jednak podchodzić do tej kwestii tak emocjonalnie. Okoliczności ich odnalezienia mogły być naprawdę przeróżne, więc istniało ryzyko, iż mój brak samokontroli je zgubi, a może nawet i mnie. Spokój, opanowanie, kontrola. Zawsze i wszędzie.
Wpierw musiałam zrobić badania DNA, gdyż nie wiadomo nawet było, czy znalezione dziecko to faktycznie mój wnuk. Nie znałam okoliczności jego odnalezienia, więc nie miałam pojęcia, jak wielkie jest prawdopodobieństwo, że to mały Angelini. Nie wiedziałam też, czy gdzieś w jego pobliżu dostrzeżono Delilah... Losie, co się z nią działo po tej paskudnej ucieczce? Czy była w szoku poporodowym, zostawiając dziecko? Z pewnością. Bałam się o jej stan psychiczny. Chyba naprawdę kochała tego chłopaka z Areny.
– Kate, spokojnie. – Uśmiechnęłam się lekko. Zapewne była zestresowana moją obecnością, a teraz, gdy tak znienacka zaatakował ją hasłami ten młody człowiek, musiała spiąć się jeszcze bardziej. Mi również nie podobało się to nagłe wtargnięcie, ale, cóż, jakby nie patrzeć, został interesantem szpitala, w którym pełniliśmy usługi dla każdego, kto potrzebował pomocy. Dziecko było pod ochroną lekarzy i dodatkowo Strażników, więc do wyjaśnienia sprawy mogłam być o nie spokojna.
– Niech się pan uspokoi. Koleżanka skieruje mnie jedynie do odpowiedniego pokoju i zaraz, z pewnością uprzejmie, się panem zajmie – odparłam, zwracając swój wzrok na tego niechlujnego młodzieńca, by na moment spojrzeć na recepcjonistkę, a następnie ponownie na niego. Wyglądał mi na kloszarda lub mieszkańca slumsów. Przychodziło tu takich wiele... Zwłaszcza teraz zimą po pomoc. – Kate, w którym pokoju na mnie czekają? – zapytałam, nieomal świergocząc radośnie dla gry wielce wyrozumiałej i kochanej Angelini, o ile ten człowiek wykazał choć nutkę zdrowego rozsądku. Bezdomni zazwyczaj byli pogodni, cierpliwi i kulturalni.

Co prawda Liam usłyszał, jak recepcjonistka mówi o jakimś dziecku, ale nawet nie pomyślał, że chodzi o jedno i to samo stworzenie! Mówiąc konkretniej, noworodka, synka Delilah, które gościło w ramionach Murraya przez naprawdę krótką chwilę, zanim budził się w towarzystwie Strażników. Wspomnienie tamtej chwili mimo wszystko nadal było dość barwne i wyraziste, mimo upływu czasu, zaś pragnienie zdobycia dziecka wciąż przybierało w sile. Recepcjonistka zwróciła oczywiście uwagę na młodego mężczyznę, mówiąc coś o wezwaniu ochrony oraz kolejności przyjmowania, ale Murray odebrał te słowa jakby przez mgłę, która po jakimś czasie zaczynała się przerzedzać, a do chłopaka powoli zaczynał docierać sens usłyszanych, kierowanych do niego słów. Przez chwilę nie potrafił pogodzić się z tym, że musi poczekać, aż recepcjonistka skończy rozmawiać z tą kobietą... on musiał zostać obsłużony tu i teraz, nie ma czasu do stracenia – jeżeli okazałoby się, że dzieciaka nie ma w szpitalu, musiałby czym prędzej udać się w inne miejsce, jak chociażby Posterunek. Spieszył się, chcąc odzyskać noworodka jeszcze dzisiaj.
- A-a-ale... - zająknął się, by po chwili zamilczeć i zrozumieć, że i tak będzie musiał uzbroić się w cierpliwość, co nie było bynajmniej jego dobrą stroną, ale innego wyjścia nie miał. Zamilkł i kiwnął głową, okazując swoje zrozumienie, kolejne słowa wypowiadając ciszej, jakby chciał pokazać, że pogodził się z tymi całymi, urzędującymi tutaj procedurami. - w porządku. Idę usiąść na krześle, proszę mnie zawołać.
Udał się w kierunku naprzeciwległej ściany i usiał na siedzisku. Siedział tak przez pewien czas, co chwila zmieniając swoje położenie, prostując się, garbiąc, zakładając nogę na nogę. Nie potrafił myśleć i niczym innym, jak o dziecku, mając nadzieję że dostanie go właśnie tutaj i nie będzie musiał odwiedzać innych miejsc, gdzie mógł się znaleźć synek Delilah, a gdzie będzie zmuszony się udać, byle tylko spełnić swoje jak na tę chwilę największe pragnienie. Odsunął daleko od siebie wszelkie inne marzenia, potrzeby i w myślach zajął się tylko jedną sprawą. Jakie to dziwne, jaki chaos w głowie może utworzyć tak nagłe żądanie! Jeżeli na czym bardzo ci zależy, jesteś w stanie do największych poświęceń. Przykładowo, Liam, na rzecz dobra dzieciaka, uzbroił się w anielską cierpliwość, która nigdy nie była jego cechą.
Siedział tak i siedział, by po chwili wstać i zacząć przechadzać się po korytarzu przynależącym do izby przyjęć. Przyglądał się różnym plakatom i ogłoszeniom porozwieszanym na ścianach tej części szpitala. „Papierosy są do dupy”, „wykryj raka już dzisiaj!”, oraz wiele innych. Liam całkowicie zatopił się w ich lekturze, robił to dość powoli jakby obawiając się, że skończy lekturę tych wszystkich informacji, zanim zostanie wezwany. Liam nie lubił się nudzić, nie potrafił znieść nawet najkrótszej chwili bezczynności, dlatego nawet czekając w kolejce jakiegoś sklepu, musi mieć coś, by zająć myśli: przeglądał znajdujące się przy ladzie przedmioty (słodycze, leki przeciwbólowe, prezerwatywy), ewentualnie majstrował coś przy swoim nowoczesnym telefonie – zazwyczaj przeglądał wiadomości na jednym z Panemowskich serwisów, a nawet wchodził na fora dyskusyjne, by przybrać skórę natrętnego i szczególnie niedojrzałego trolla internetowego, ciesząc się głupotą ludzi, nie wiedząc, że w takiej sytuacji to on wykazuje najmniej rozumu.
Nie wytrzymał. Podszedł do lady i oparł się o blat, bacznie przyglądając się pierwszej interesantce. Ile ona mogła mieć lat? Chyba gdzieś ze czterdzieści, nie więcej. To ona powiedziała mu wcześniej, że już za chwilę zniknie z izby przyjęć i uspokoiła go, nieważne że nieznacznie, najważniejsze że udało jej się wlać do jego głowy odrobinkę cierpliwości i zrozumienia, to dzięki temu wyczekał aż tyle. Liam uważał, że minęły cale wieki. Była to iluzja, wbrew temu, co sądził, przewertował spojrzeniem plakaty w zadziwiająco szybkim tempie, nie wiedząc, że po prostu czas dłużył mu się niemiłosiernie, stawiając go w tak dziwnej sytuacji. Stał tak, czekając. Analizował w myślach aparycję tej zapewne czterdziestoletniej kobiety. Miała piękne, zdrowe blond włosy, ubranie również nienaganne. Liam pomyślał, że ta może być jakąś urzędniczką, co wychwycił już wcześniej, przez tonację głosu oraz dobór słów, kiedy uspokajała chłopaka. Zachodził w głowę – jaką funkcję musiała pełnić, że zyskała sobie taki szacunek, widoczny w zachowaniu innych obecnych tu osób, które witały się z nią bardzo kulturalnie. Dobra, nieważne. Miał teraz ważniejsze sprawy na głowie: o, chociażby to, co powie, kiedy miejsce przy ladzie zwolni się i będzie mógł wymienić parę zdań z tą rzekomą Kate. Pomyślał nawet, że może spróbuje ją poderwać? Recepcjonistka nie należała do osób brzydkich, w sumie mógłby spróbować. Od razu odsunął od siebie jakiś dziwny pociąg do tej pracownicy, zastanawiając się, w jaki sposób przedstawi sytuację i zażąda widzenia się z dzieckiem.