Prawda jest taka, że kochałam i zmarnowałam to.
Pamiętam swoje życie, zanim się w nim pojawił. Ja, marna szara myszka, która wracała z szarej szkoły do szarego domu, gdzie wielce genialny ojciec nie podziwiał moich osiągnięć, uważając je za nic. Pragnął, bym umiała więcej, gdy w szkole byliśmy daleko w tyle, zaś moi rówieśnicy mieli inne rzeczy na głowie. My, młodzi, miewaliśmy inne rzeczy... Ale nie, ja nie mogłam, bo matka w międzyczasie ciskała mnie do różnych ludzi na treningi, udając wielce kochaną rodzicielkę. Bali się stracić dziecko w Igrzyskach, co oznaczało ich zdaniem, że mieli prawo mnie katować. To dla mojej przyszłości, czyż nie? To oczywiste, że się buntowałam i nie do końca byłam taką córeczką, o jakiej mogliby marzyć.
On to wszystko zmienił, rozwijając przede mną dywan do kompletnie innej przyszłości. Wizja, w której mogłabym być kimś więcej, gdzieś, gdzie byłoby więcej. Problemem okazywało się jednak wszystko, czyli fakt, że urodziłam się w Dystrykcie, z czego było jedno pewne wyjście.
Gdy się pobieraliśmy nie miał pojęcia, że zamierzam się zgłosić. Misja samobójcza, pomyślicie. Tak, to prawda. To była misja samobójcza, a właściwie próba samobójcza. Nie chciałam tam gnić, wolałam zginąć, biorąc udział w Igrzyskach Głodowych. On zaś dowiedział się o tym w chwili, gdy ujrzał mnie na ekranie w Kapitolu, taką drobną i wołającą, że zgłaszam się na trybuta. Dupnie, co nie? Pożegnanie z ojcem - bezcenne. Wtedy mu powiedziałam o ślubie. Matki nie było, bo zaciążyła. I papa. Potem zobaczyłam ich jedynie na Tournee. Matkę potem jeszcze kilka razy, gdy byłam mentorem.
Igrzyska jak Igrzyska... Wygrałam! Cudem, bo tak naprawdę wątpiłam w to, że wygram. I nie, wcale nie chciałam go ranić, okłamać, porzucić czy coś. Kochałam go i nie widziałam sensu w naszej przyszłości, a fakt, że byłam pieprzoną romantyczką nie pomagał. Młoda, smarkata i zakochana. Cudnie. Jednakże wyobraźcie sobie związek małżeński, w którym widujecie się jedynie wtedy, gdy jedno z was zostaje wysłanym do pracy w Dystrykcie Trzecim. Mogło to się nawet nigdy więcej nie zdarzyć... Pieprzeni nieszczęśliwi kochankowie! Tak, naprawdę wolałam wtedy zginąć.
Na szczęście wygrałam, na nieszczęście dla nas poznałam Johna, brata Drew. To było coś... ZAUROCZENIE. Teraz widzę, że to było zauroczenie, omamienie mnie przez tego mężczyznę. Był inny, był zły. Umyślnie zdradziłam męża, chcąc zagościć ten jeden jedyny raz w łóżku jego brata, jednakże gdy wlazłam w nie raz, już w nim zostałam. Głupia myślałam, że to coś więcej niż to, co było między mną i Drew. Johnny... Ach, mężczyzna-łobuz!, zniszczony do szpiku kości i w dodatku podoficer! Kusił sobą, a ja dałam się kusić, pozwoliłam siebie skusić. Powiem, że byłam młoda... Po tym jak wrobiliśmy Andrew w to, co zrobił Johnny, pobraliśmy się i udawaliśmy przed światem, że Valerius jest jego synem. Ja, Johnny i Valeriusek - jedna szczęśliwa rodzinka...
Gdy mały mógł już spokojnie zostawać pod oczkiem niani, postanowiłam rozpocząć studia medyczne. Po Igrzyskach brakowało mi zapachu krwi, co sobie uświadomiłam, będąc w kuchni, gdy kucharka przygotowywała ucztę na bankiet... Wiedziałam, że powinnam opanować swoje potrzeby, nim one wymkną się spod kontroli, niosąc mnie ku zgubie. Chirurgia mogła mi w tym pomóc, poza tym anatomia człowieka zaczęła mnie niezwykle interesować. Radowało mnie, gdy oglądałam powtórkę własnych Igrzysk i mogłam ocenić, kogo gdzie dźgnęłam, komu co zniszczyłam i co powinnam zrobić, by uratować tego kogoś... Czego zrobić i tak bym nie zrobiła, bo widok ulatującego życia... Też mnie fascynował, o czym przekonałam się potem jako stażystka w największym szpitalu w Panem.
Gdy zakończyłam studia, poczułam pustkę. Okazało się, że treningi mojego syna i nauka zapełniały całe moje życie, a teraz... Teraz zdobywanie kolejnych szczebli w szpitalu miało iść wolniej, awanse nie wpadały w łapki od tak, młodzi chirurdzy mieli mniejsze grafiki i mniej pacjentów niż ci wyżsi stażem. Brakowało mi czegoś w życiu...
Poznałam Fabiana, założyłam z nim rodzinę. John ciągle wyjeżdżał, do czego zmuszała go praca Strażnika Pokoju i jego stopień. Skarbie, niebawem wrócę! - Mówił słodko, całując mnie krótko w wargi i znikając. Za każdym razem pocałunek ten przypominał coraz mniej tamten dawny. Nie powinnam się dziwić... To oczywistym, że miewał kochanki. Praktycznie od samego początku. Ja zaś miałam teraz Fabiana i, o dziwo, Johnny twierdził, że mnie rozumie. Gówno prawda! Udawał nadal przede mną, że jest wobec mnie tamtym Johnnym i wcale nic się nie zmieniło.
Raz, po powrocie z domu Morganów do domu Angelinich uderzyła we mnie złość, gdy od męża prawdziwie kochającego fałszywą żonę, weszłam do domu, w którym na progu przywitał mnie John standardowym "Witaj, kochanie". Nic więcej. Nawet nie uniósł głowy znad uzupełnianych raportów, ja zaś przemknęłam wściekła obok niego i zamknęłam się w naszej sypialni... Wściekła nie wiedziałam, co robię... Ona zaczęła płakać, bo trzasnęłam drzwiami i... Obudziła się... Zapewne z pięknego snu... Julcia...
Po śmierci Julki, jednego z moich oczek w głowie, coś się we mnie zmieniło. Właściwie po śmierci Julki i czasie, gdy dochodziłam do siebie po tym incydencie. John się mną zaopiekował! Dla swego dobra. Dla mediów. Mówiono o gwałtownej śmierci córki Zwyciężczyni, a on promował dobrą rodzinę, która ubolewa nad śmiercią swego dziecka. Go to nie bolało. Nie widziałam nic w jego oczach, prócz tej litości, która kierowała nim, gdy udawał troskę. Potem zaś zmieniłam się, stałam się równie chłodna co on, a nasze małżeństwo stało się obustronną fikcją, którą oboje graliśmy przed mediami i przed naszym synem. Gdy John wyjeżdżał, grałam jedynie ja i... Oddawałam się bardziej pracy i Morganom niż Valeriusowi. Miałam jedynie nadzieję, że przez to nie zaniecha treningów. Chciałam, by wyrósł na silnego, by mógł się obronić, nawet przede mną.
Nim kompletnie zwariowałam, próbując uciec przed sobą, przeszłością i Johnem, udało mi się zostać koordynatorem oddziału chirurgii. Awans jakże zacny i jednocześnie niosący za sobą większe pokłady presji. Pękłam, wściekłam się. John zadecydował sam. Upozorował mą śmierć, tak naprawdę mnie uśpił i wywiózł ze sobą do Dystryktów. Podróżowałam z nim, z jego przyjacielem-psychologiem i synem, o którym od niedawna wiedział John. Na wieść o Connorze nie powiedział nic. Zabrano go ze względu na mnie i rady psychologa. Psycholog...
Oboje robili mi wodę z mózgu, a ja, mimo że z początku stawiałam opór, w końcu uległam i dałam się nieść im fikcjom, im prawdom i złudzeniu, że zdrada Drew, śmierć Julki, gra Johna, nie miały żadnego znaczenia, że to były wypadki, że ja też miałam kogoś na boku, że po prostu tak leciało życie. Potem zrozumiałam, że naprawdę się o mnie troszczył i że chciał dla mnie dobrze, robiąc wszystko zbyt brutalnie i gwałtownie. Moje dzieci... Tęsknota za nimi rozdzierała mi serce.
Byłam stworzona do działania, do odnoszenia sukcesów, dlatego też oboje stwierdzili, że wkręcą mnie do pracy w jednym z przedsiębiorstw w Dystrykcie Ósmym. Dzięki znajomościom obu mężczyzn zostałam właścicielem firmy włókienniczej "Scissors", którą kupił, spłacając jej długi, John dla mnie. Od razu rzucona na głęboką wodę, zajęłam się swoim nowym dzieciątkiem, nie chcąc dać mu utonąć. Studiowałam nieliczne książki, jakie udało się załatwić i rozmawiałam z ludźmi. Polubili mnie, znali mnie i współczuli, gdy tylko dowiedzieli się o Julce. W tych relacjach pomagało mi też wykształcenie, a tym samym robienie za dystryktową pomoc medyczną.
Nie udało mi się jednak uratować Johna, gdy zapadł na śmiertelną chorobę. To było już później, gdy radziłam sobie ze swoimi humorami, stanem psychicznym, problemami. Myślałam, że odejście tego człowieka będzie mi obojętne, ale myliłam się. Uroniłam niejedną łzę nad jego ciałem, nim pożegnałam je na wieki. Po tym w Ósemce pozostał mi jedynie Connor, o którego edukację dbałam, a którego już nie katowałam tak bardzo jak Valeriusa.
Nie wiem, co mnie skłoniło do powrotu do stolicy. Może to te coraz gorsze warunki w Ósemce, które wynikały z rządów Coin, a które nie wpływały zbyt dobrze na me "dziecię"? I chęć uratowania przedsiębiorstwa, dzięki ponownemu zaistnieniu w Kapitolu? Może to wydarzenia, które rozegrały się w trakcie Igrzysk? Może to też tęsknota? Pewnie wszystko po trochu. Wróciłam do Kapitolu, tym samym obwieszczając ludziom swój powrót ze świata zmarłych. Zmiany w rządzie i poszukiwanie wyławianie z tłumów wiernych piesków Almy, udostępniły mi miejsce dyrektora szpitala im. Sacromanthy Beaudelaire w Dzielnicy Wolnych Obywateli. Moją kandydaturę przyjęto po uprzednim wywiadzie i potwierdzeniu moich zeznań w sprawie mojej wcześniej nieznanej przez szerszą ludność przeszłości.
Od kilku dni też piastuję funkcję ministra zdrowia. Zgłosiłam się na to stanowisko i nawet zaciekle o nie walczyłam, bowiem pragnę zmienić coś w Panem, zadbać zarówno o Kapitolińczyków jak i ludność w Dystryktach. Czas, który spędziłam w Dystrykcie Ósmym, ukazał mi błędy w sprawowaniu władzy przez Snowa i Coin, błędy, które chciałabym pokazać także swoim współpracownikom, dlatego też mam nadzieję, że ministrem pozostanę o wiele dłużej niż myślę. I w tak wyborowym towarzystwie, jakim jest chociażby pan Adler, którego to miałam okazję poznać w o wiele gorszych warunkach.