Nastały i takie czasy, kiedy krew sączyła się prosto do kieliszków wśród wiwatów zachwyconego tłumu, a piętnastolatki wyciągały się służalczo przed bogatymi sponsorami, którzy mogli zapewnić im przetrwanie. Zupełny regres cywilizacji? Nazywaj to jak chcesz, wśród osób, którzy przypatrywali się szczątkom niedoszłego trybuta (potem wmawiali wszystkim, że zginął już na arenie) byłem i ja, trzymając w jedenastoletnich ustach papierosa i obserwując swojego ojca.
Nie pamiętam dokładnie kim był, ale wiedziałem, że Snow był nim zachwycony. Mój ojciec miał gest - fortuna Ginsbergów sączyła mu się przez palce, kiedy sponsorował kolejne dzieciątko. Sprowadzał je potem do domu i odkrywał przede mną (ach, nami) tajemnice ludzkiej anatomii, która pewnie powinna mnie przerażać, ale wszystko było takie kolorowe i pokraczne, nawet wówczas, gdy przez przypadek (naprawdę polubiłem to sformułowanie) zwycięzcy Igrzysk padali jak muchy. Niektórych tatuś pozostawiał na schodach, by służba miała co robić, inni rozkładali się w piwnicy, by matka miała wystarczająco dużo ludzkiego materiału na swoje doświadczenia. Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że to przykład idealnego małżeństwa - ona i on, krańcowo różni hedoniści, którym zdarza się kąpać w krwi dziewic, by zachować młodość.
Matka zdawała się odstawać od porządku, który narzuciło jej małżeństwo z moim ojcem. Przecież była boginią, pierwotną siłą kobiecą, istotą, którą nie powinno się wiązać żadnymi nakazami i zakazami. Wydawała się nieszczęśliwa. Nie dlatego, że ktoś urobił z tego kiepskiego materiału żonę i matkę (była idealną rodzicielką), ale dlatego, że Panem zatraciło wierzenia, rytuały i obrzędy na rzecz nieokreślonej i ślepej rozpusty.
Dostrzegałem wielokrotnie jej oburzenie, kiedy prezydent Snow zdawał się na Los - ślepy i bezosobowy - ale wtedy jeszcze nie przypuszczałem, że bycie osiemnastoletnim pierworodnym na zawsze zmieni koleje naszej rodziny. Dwunastu, zapalone świece, sztylet z rubinami - chyba wówczas rozkochałem się w tym uczuciu ostatniego oddechu, który czerpałem wraz z życiodajną substancją z ofiary. Do dziś pamiętam przerażenie matki, poświęcała syna szatanowi.... i chyba zobaczyła w nim to samo zło, kiedy łamał wszystkie święte i ludzkie prawa, biorąc ją na ofiarnym ołtarzu. Unikała mnie, wiedźma, która nie chce mieć do czynienia z diabłem, choć to właśnie jemu paliła ogarek.
Nie zauważyłem śmierci siostry. Młodszej, już gotowej do zamążpójścia, ale martwej tak bardzo, że ojciec przestał szastać na chwilę trybutami i począł głośno domagać się sprawiedliwości. Uciszaliśmy go razem z matką - dwoje wspólników doskonałych, którzy sypiają ze sobą i płodzą dziecko w akcie gwałtu (naprawdę ją kochałem), przeklęte od samego początku. Do końca, matka zrobiła to wówczas, gdy ojciec zniknął z pola widzenia. Wówczas po raz pierwszy zainteresowałem się ziemią. Byłem ciekaw, kiedy się w niej rozłożą oboje. O ile ciało ojca zostanie kiedykolwiek odnalezione - na całe szczęście żadnego kompleksu Antygony nie przeżywałem. Chętnie zakopałbym go pod płotem, gdybym tylko znalazł wtedy jego ciałko.
Za to matka była praktyczna. Kochałem ją za to, że dopełniła aktu samospalenia w południe, stając się jeszcze raz kochanicą szatana. Moją być nie chciała. Tylko raz płakałem w swoim całym życiu i było to wówczas, gdy pokazali mi jej resztki z informacją o ciąży. Spaliła na panewce moje dziecko, zostałem sierotą i finansowym królem Kapitolu, któremu Snow wybacza wszystko. Szkoda tylko, że już nie potrafiłem zanurzyć się w tym cyrku zepsucia.
Próbowałem wielokrotnie, to i poznanie historii przed wywłaszczeniem pamięci było moją obsesją.
Zafascynowałem się antropologią, religioznawstwem, historią...Nie umiałem wybrać - czerpałem łapczywie z życia wszystko, co było mi dane, chełpiąc się tym, że stać mnie na szaleństwa, które innym były w niesmak. Umiałem urządzić się w świecie, gdzie jedyną wartością był nadmiar. Bywałem żałośnie cichy tylko po to, by potem zaatakować jak wampir w ciemnym zaułku, pić krew ze złoconego kielicha, w którym przed wieki rozdawano hostię i rozdzierać ciała kolejnych kochanków. Nikt nie mógł mi tego zabronić i nikt nawet się nie starał. Nie umiałem od podstaw zbudować relacji z żoną, choć Beatrice nie była tylko żałosnym epizodem.
Pamiętam, że otarłem jej krew (czyjąś) z podbródka, zlizując dokładnie językiem każdy genetyczny ślad czyjegoś pobytu na jej ciele. Mogło się wydawać, że będziemy oboje bardzo zaborczy, ale wręcz przeciwnie, Bea była idealnym odzwierciedleniem mojej osobowości. Nasze małżeństwo było krótkie, ale udane. Wielka szkoda, że na koniec zapragnąłem niedozwolonych zabaw i rozstawaliśmy się z hukiem. Ona pozostawała w Kapitolu, a ja wyruszałem do Jedenastki z chłopcem na smyczy, którego podarowała mi na trzecią rocznicę. Nie żebym się nad tym rozczulał, w końcu czekała na mnie praca i wychowanie. Które nigdy nie przynosiło mi satysfakcji, a widok zakochanego we mnie Ralpha budził we mnie instynkty drapieżcy, gotowego wydłubać mu oczy. Nie z miłości, tę rezerwowałem dla tych, dla których mój donos skończył się rozstrzelaniem. Na sekundę przed tym faktem byli cali moi i takiej też łaski doświadczył mój ludzki szczeniak kilkanaście lat później, kiedy stał na plutonie egzekucyjnym. Bez siostry, która zdążyła uciec.
Kolejna historia mojego życia? Gwałt, który stał się ciałem i oferował mi rodzicielstwo, na które nie byłem gotów.
Maisie była moją  świeżo odzyskaną córką - brzydką, wycofaną, nieciekawą, ale krew łączyła nas jak jakieś rytualne, pradawne zaklęcie i dlatego zapamiętałem każdy szczegół z jej twarzy, kiedy brałem ją od tyłu, biłem kablem i kiedy podniosła na mnie rękę... Niepotrzebnie, jej jęki chyba wtedy uświadomiły mi, że mogę próbować ją w nieskończoność dręczyć i to jest moja Itaka. Ta, do której dąży każdy sadysta. Idealna ofiara, w końcu moje lustrzane odbicie, choć na to musiałem czekać długo.
We wszystkim była przecież nowicjuszką i chyba po raz pierwszy od dawna spełniałem się jako były panicz z Kapitolu, umiejący zarówno strzelać, jak i naprawiać silniki. Powinna mi częściej dziękować na klęczkach, ale i tak nie narzekałem.  Nawet na to, kiedy wici ze stolicy zaczęły być coraz bardziej dramatyczne. Nigdy nie pragnąłem być w centrum wydarzeń, zawsze uciekałem jak najdalej od tego, co się działo w moim życiu (obojętność) i teraz również przeszedłbym obojętnie wobec tego powstania. Gdyby nie Alma Coin, która sprawiła, że wyzbyłem się resztek człowieczeństwa. Pytasz co gorszego można uczynić?
Ależ przypomnij sobie historię Judasza. Swoich dawnych kompanów z Kapitolu sprzedałem za możliwość nowego życia po rebelii. Trzynastka, do której trafiłem z Maisie stała się początkiem nowego Ginsberga. Już nie Kapitolińczyka, a obrońcy uciśnionych. Nie wszyscy wierzyli w moją metamorfozę - ten zabieg przypłaciłem utratą córki na całe trzy lata. Zakończone sukcesem.
W Nowym Kapitolu odzyskałem córkę i zdobyłem nowe źródło utrzymania. Pani Prezydent dała mi do ręki coś lepszego niż narzędzia rolnicze. Mogłem traktować ludzi z równym okrucieństwem jak niegdyś zasuszone plewy, bycie naczelnikiem więzienia nie różni się przecież od bycia rolnikiem, daje tylko więcej satysfakcji, bo rośliny nie były w stanie krzyczeć. Mój syn także nie krzyczał, kiedy traciłem go na szubienicy, patrząc mu prosto w niewidzące oczy. Nie mogłem zachować się inaczej, jednak genetyka jest mi bliska, równie mocno jak polityka, w której bryluję, traktując ofiary jak worki treningowe. Nic poza tym, to ludzie dorabiają legendy o tym, co im wkładam i jak bardzo wyją w celach z bólu. Cóż, nie każdy jest w stanie poradzić sobie ze swoim udziałem w moim teatrze lalek. Nikt nie śmie chyba wątpić, że to ja pociągam za sznurki, prawda?