Noah przyszedł na świat podczas jednej z najpiękniejszych zim tamtych lat... i na tym raczej kończą się szczęśliwe momenty z jego dzieciństwa. Chociaż, prawdopodobnie można zaliczyć do nich również cały pierwszy rok życia, z którego - no cóż - nie pamięta jednak zbyt wiele. Następne według kalendarza gregoriańskiego miało nastąpić dopiero za piętnaście lat, i zapewne przez wielu nie zostałoby odebrane jako pozytywne. Ale wracając. No i nie przesadzając z tymi nieszczęściami oczywiście.
Wychowywał się w idyllistycznym otoczeniu, w domu z białym płotem i starym klonem ponad nim, jak rodem wyjętym z amerykańskiego filmu. W tle widniało kamieniste wybrzeże, przypominające nieco te spotykane w Szkocji. A taki krajobraz z pewnością nie mógł działać depresyjnie. Świat jednak najwidoczniej nie przepada za tak sielskimi klimatami, bo los musiał dodać do niego 'odrobinę' tragizmu. Może Głodowe Igrzyska? Ale nie, to w końcu Czwórka, dzieciaki są szkolone pod tym kontem od kołyski, a prawdopodobieństwo, że wrócą z areny wynosi aż 15%. Co jest nadzwyczaj duże, niech was nie zmylą liczby. Więc jeżeli nie to, to może wykorzystać staromodny scenariusz i zepsuć coś z najbliższego otoczenia chłopca? Bingo. Rodzina.
Ojciec Noah pił, odkąd jego żona mogła sięgnąć pamięcią. Pogorszyło się trochę po jego narodzinach, kiedy to mężczyzna stracił na jakiś czas pracę i wtedy już naprawdę wpadł w nałóg. I chociaż szybko znalazł kolejną, jego psychika nie uległa poprawie. Nie zmieniło się też nic, kiedy na świat przyszedł brat Noah, ale zdecydowanie pogorszyło, kiedy urodziła się jego siostra, Claire. Zaledwie półtora roku później Frances postanowiła odejść od rodziny, nie mogąc wytrzymać dłużej ciągłych kłótni i stresu spowodowanego zachowaniem męża. I z pewnością nie byłaby to wcale godna potępienia decyzja, gdyby tylko zabrała ze sobą dzieci. Niestety, tego nie wzięła pod uwagę w swoim planie ucieczki. Taki obrót spraw jedynie jeszcze bardziej pogorszył i tak już tragiczne relacje. A cały gniew Ethana skupił się na małej Claire, którą obwiniał za rozpad rodziny.
I w ten sposób, prawie siedmioletni Noah został jedynie na łasce ojca. Ale na nieszczęście, albo szczęście, chłopiec nigdy nie należał do takich, którzy pozwoliliby sobą pomiatać, na dodatek nienawidził być od kogoś zależy, co zaczęło się objawiać już w tak młodym wieku. I nawet jeżeli chodziło o własnego ojca. Miał ogromną wolę przetrwania, co w tym kontekście może brzmieć nieco dziwnie, jednak wtedy chodziło głównie o to, że nie zgadzał się na taką kolej rzeczy, ani na niesprawiedliwość jaka wdarła się nawet przez drzwi rodzinnego domu, który powinien być bezpiecznym miejscem. Jakby świat nie był wystarczająco podły.
Niestety, jak to można przypuszczać siedmioletni chłopiec i jego jeszcze młodsze rodzeństwo, niezbyt wiele mogli zdziałać. Ale mając taki, a nie inny wzorzec, już wtedy rodziła się w nim pogarda dla ludzi, w niektórych wypadkach przeradzająca się nawet w nienawiść. W takim wieku mając problemy z odróżnieniem ludzi ze złymi intencjami, od tych z dobrymi, zaczął wszystkich szufladkować w ten sam sposób, z zaledwie paroma wyjątkami.
Chłopiec rósł, ale jego przekonania, raczej nie ulegały znaczącym, czy trwałym zmianom. Oczywiście miał przyjaciół czy znajomych, ale większość z tych relacji opierała się na fałszywej uprzejmości. Pomimo wszystko, w towarzystwie był raczej lubiany i popularny.
Kiedy skończył szesnaście lat, całkowicie postanowił wziąć życie w swoje ręce. Prawdopodobnie właśnie w tym momencie zrozumiał, że jedyną sprawiedliwością, jaką można znaleźć na tym świecie jest śmierć, na dodatek tak łatwa do zadania. Sprawiedliwość do której wymierzania był przygotowywany całe swoje życie. Nie pozostało mu więc nic innego, jak wykorzystanie tej przewagi, po tym jak ojciec po raz kolejny podniósł rękę na jego siostrę. Wtedy pierwszy raz miał czyjąś krew na rękach, dla odmiany nie swoją. I co najgorsze, spodobało mu się. Uczucie kontroli, władzy, trzymania w garści czyjegoś życia. I zero wyrzutów sumienia.
Nikt ze znajomych nie doszukiwał się w tym incydencie drugiego dna, oficjalnie Ethan popełnił samobójstwo, i nikogo to nie szokowało. Każdy obstawiał, że prędzej czy później do tego dojdzie. A jako, że Noah był zawsze postrzegany jako osoba odpowiedzialna, na dodatek szybko znalazł pracę, nikt nie czuł potrzeby zgłaszania rodziny do opieki społecznej. Przeprowadzili się do innego, skromniejszego domu nad brzegiem oceanu. Od tego czasu ich życie toczyło się normalnym, spokojnym rytmem. I przez dwa lata nic nie zakłóciło ich szczęścia.
Wtedy Noah podjął decyzję o zgłoszeniu się na trybuta. Nie było tajemnicą, że zawsze cenił sobie sławę, chwałę i podobne wartości. Same pieniądze i perspektywa wspięcia się na wyżyny społeczne również były kuszące. Więc zgłosił się na ochotnika do 74. Głodowych Igrzyskach, ostatnich w których mógł wziąć udział. Zostawił rodzinę i udał się do Kapitolu. Stolica oczarowała go swoim przepychem, klasą, ekstrawaganckością, którą do tej pory widywał jedynie na ekranie telewizora, a która na żywo prezentowała się w pełnej krasie. Przez co zapragnął tego kolorowego, pozbawionego problemów świata jeszcze bardziej. Ale nie przywiązywał się, to nie było w jego stylu.
Niestety, nie wszystko poszło też po jego myśli. W podróży, z której tylko jedna osoba mogła wyjść żywa, towarzyszyła mu jego najlepsza przyjaciółka, Cypriane. Ten niespodziewany obrót spraw, wcale nie wróżył dobrze. I pomimo i tak ciężkich tygodni, które ich czekały, zamiast wzajemnie się wspierać i wykorzystać ostatnie pokojowe dni, sami powodowali kolejne spięcia między sobą. A napięcie wyczuwalne w powietrzu, wcale nie ulegało rozładowaniu, pomiędzy żadnym ze zawodników. Wprost przeciwnie, wyglądało na to, że żaden z Zawodowców nie był chętny na zawarcie sojuszu, co najwyżej zdecydowali się na trzymanie w parach. Ostatecznie jednak, kiedy znaleźli się na arenie, wytworzyło się pomiędzy nimi jakieś niepisane porozumienie. Wciąż jednak, to między nimi można było wyczuć największą rywalizację, mimo wszystko, nie zdążyło dojść między nimi do rękoczynów.
Wydaje się też, że pomimo okoliczności w jakich się znaleźli, to czarę goryczy, w jego przyjaźni z Cypriane przelała znajomość Noah z trybutką z Drugiego Dystryktu i jednocześnie jej kuzynką, Clove. Z początku coś, co miało być niewinnym i przecież nie długotrwałym flirtem, przerodziło się w silniejsze uczucie. I chłopak sam nie mógł pojąć, jak to możliwe, że zaledwie parę razem spędzonych dni, na dodatek w tak niesprzyjających warunkach, wystarczyło, aby to uczucie rozkwitło. A jego samego zmieniło to na lepsze. Razem z tym zaczął kwestionować wszystkie wartości którymi kierował się do tej pory, zmienił swój światopogląd, podważył ideę Głodowych Igrzysk, a w ostateczności zdobył się na poświęcenie dla kogoś, co było apogeum w jego przemianie. I być może niestety, ale żadnego tak radykalnego działania nie był zmuszony. Zaledwie po pięciu dniach Igrzysk wybuchła rebelia, której nie spodziewał się praktycznie nikt, a na pewno nie trybuci.
Noah, przeniesiony do Trzynastki zderzył się po raz kolejny z brutalną rzeczywistością, jego brat zginął podczas transportu do Dystryktu rebeliantów, a na dodatek szykowała się wojna. Nie miały zginąć już pojedyncze osoby na arenie, nie miało być żałoby poszczególnych rodzin. Zgony za zgonami miały przeliczać się na tysiące, może ich setki. Ostatecznie tworząc jedynie statystyki. Żadnej żałoby.
Nie tylko nie było na nią miejsca, jako sprawy narodowej, nie było na nią miejsca w sercu żadnego człowieka. A każdy miał kogoś, kogo opłakiwać musiał i chciał. Więc zaznaczając kwestię brata, ale relacje ze siostrą również pozostawiały wiele do życzenia, Cypriane pojawiała się i znikała z jego życia, a związek z Clove wystawiony na ciężką próbę, nie radził sobie najlepiej. Sam miał problemy z utrzymaniem równowagi psychicznej. Wtedy został powołany na misję do Siódmego Dystryktu, co być może przelało czarę goryczy. Ponad to, wciąż miały się pojawiać kolejne osoby na liście zaginionych/martwych/lub w rękach Kapitolu. Nie, ta kolejność nie jest przypadkowa.