- I tak tego nie zrobisz, Baker. - Prychnęłam. - Prędzej to ja cię zostawię. Bo ty nigdy nie będziesz miał tyle odwagi by ode mnie odejść!
Teatralnym gestem przyłożyłam dłoń do czoła, jakbym miała za chwilę zemdleć niczym dama ze spalonej opery. Cz jakoś tak.
Teraz, gdy brunetka odeszła, można było nieco więcej powiedzieć, prawda?
Pomachałam w stronę nieznajomej, a potem zwróciłam się do Bennetta.
- Gdzieś gdzie można zarobić. - Powiedziałam prosto z mostu. - Wiesz, sprzedać to tu, to tam, różne rzeczy. Najlepiej tym, co nie umieją takich fajnych rzeczy po taniości dostać... no wiesz. Bo my to mamy takie... biuro rzeczy znalezionych, po które nikt się nie zgłasza. Prawda?

Trudno o to, aby dwójka średnio przyzwoicie wyglądających ludzi nie budziła zainteresowania. Zwłaszcza kiedy podróżują na motorze, a dziewczyna dodatkowo ma potłuczoną nogę. Nic dziwnego, że chwilę po słowach Zachariasza, przed zgromadzoną grupką zjawił się strażnik. Ni to ponury, ni to uśmiechnięty. Chłodno uprzejmy - tak można było go określić, kiedy się odezwał.
-Dzień dobry - obejrzał od góry do dołu najpierw dziewczynę, potem Bakera, na końcu jasnowłosego, choć na nim skupił się mniej - Proszę pokazać dowody tożsamości - znów urwał i zerknąwszy raz jeszcze na Clyde spytał - Cóż takiego się stało, hm?

Prędzej czy później trzeba było się spodziewać, ze zaczepi nas strażnik. Dlatego też spokojnie podałam mężczyźnie swój dowód.
- Och, mały wypadek, chyba skręciłam kostkę... szukam przychodni! - Odparłam. Wcale nie skłamałam, ha! Posłałam mężczyźnie uśmiech i wyprostowałam się, lecz po chwili skrzywiłam się z bólu. Dotknęłam lewej nogi i zgięłam się nieco.
- Aj, niestety, takie moje szczęście. Pan nam drogę pokazywał! - Wskazałam na Zachary'ego i do niego też się uśmiechnęłam.

- Dobry - burknął Baker i spojrzał z niechęcią na strażnika. Przeniósł wzrok na Bonnie, która wyciągnęła dowód i zaczęła odwalać szopkę. Mężczyzna sięgnął do kieszeni i wyciągnął pierwszy dokument, jaki mu się nawinął, po czym podał go strażnikowi. Minę miał przy tym, jakby mówił "a spróbuj tylko robić problemy, psie". Na kolców nie wyglądali, a za deptanie trawniczków to chyba już nie karzą, co?
Baker spojrzał na Zacha, który dziwnym trafem nie był w kręgu zainteresowania. Hej, a gdzie równość i sprawiedliwość?
- Może pan będzie lepiej zorientowany i nakieruje nas dokładniej? Lepiej, żebyśmy tam dojechali, nim jej całkiem noga spuchnie - rzucił, starając się brzmieć uprzejmie.

Strażnik przez chwilę wpatrywał się w podane przez trójkę dokumenty, beznamiętnie badał fałszywkę, ale nie dojrzał nic podejrzanego. Dowód Zachariasza oddał natychmiast, zaraz potem Clyde, jednak przy Bakerze zatrzymał się na chwilę - telepatyczne prośby się spełniły?
-Ten dowód jest nieważny - rzekł po chwili z lekkim namysłem, sięgnął po długopis i minęło kilka chwil, kiedy na ekranie mini wirtualnego notesika zanotował imię i nazwisko, adres, odczekał moment i podał mężczyźnie dokument - Mieszka pan w Kapitolu czy pojawił się przelotem? - spytał.


Baker, według karty mieszkasz na ziemiach niczyich lub obrzeżach, nie masz także nic wspomniane o przeprowadzce do Kapitolu. Dokument pochodzi zatem w Dystryktu, w Kapitolu jest nieważny, ale to nic, jeśli chcesz, możesz go uaktualnić zjawiając się na Komisariacie podając adres zamieszkania i wszystkie inne potrzebne dane.

Schowałam dowód do tylnej kieszeni spodni i uważnie obserwowałam strażnika. Gdy doczepił się do papierka Bakera, nawet zachichotałam. szybko jednak doszło do mnie, że nawet takie drobnostki mogą na mnie sie odbić. Spoważniałam więc, wyprostowałam się i ugryzłam w język.
Problemem pozostawało jednak nie to, że dowód jest nieważny - teraz wszystko zależało od tego, czy się Tim będzie wykłócać, czy jednak będzie grzeczny. Jeśli mu puszczą nerwy w którymś momencie... to ja chyba wezmę nogi za pas i ucieknę, gdzie pieprz rośnie - czyli do Indii.

- A chuj tam wie - odchrząknął, zerknął na strażnika i poprawił: - To znaczy, nigdy nic nie wiadomo, potem się okaże, że jakiejś martwicy dostanie.
Baker, znawca ludzkiej anatomii i fizjologii. Spójrzcie, jaki był troskliwy i kochany!
Jego przytulaśny nastrój minął jednak z chwilą, gdy strażnik się odezwał. Nie ważny? No i co, zupełnie, jakby to był problem. Dla Bakera nie był to problem, a wszyscy biorący czynny udział w wojnie takich jak on mogliby mieć w dupie. Wtedy wszyscy byliby szczęśliwi!
Mężczyzna schował dowód do kieszeni i spojrzał przelotnie na Bonnie. Widząc jej posraną minę uznał, że może jednak nie będzie się zanadto rzucał.
- ...Przelotem - odparł po chwili wahania. - Jeszcze nie mieliśmy okazji uwić tu sobie przytulnego gniazdka - krzywy uśmiech pojawił się na jego ustach, gdy znów spojrzał na Clyde. Chyba jednak nie mógł sobie odmówić.

Chwila... cóż to za spojrzenie? Co to za tekst? Uwijanie gniazdka, ze mną? Baker miał poczucie humoru, które aż się prosiło to to, by coś dopowiedzieć.
- Tak, tak, przelotem! - przytaknęłam, nie umiejąc się powstrzymać. Po chwili jednak doszło do mnie, ze można zagrać jeszcze bardziej uczciwych i poczciwych obywateli, którzy naprawdę nie są tacy źli, na jakich wyglądają!
- My naprawdę problemów nie chcemy, nawet nie zdążyliśmy znaleźć miejsca, gdzie można wyrobić nowe dokumenty, wie pan, w moim stanie! - Powiedziałam, wachlując się dłonią. Potem zachwiałam się na nodze, która mnie znowu zabolała, lecz to nie na niej chciałam skupić uwagę.
- Wie pan, w moim stanie! - Podkreśliłam i dotknęłam dłonią brzucha. Teraz to ja się nie mogłam powstrzymać. - Dlatego musimy musimy jechać do jakiejś przychodni! Muszę się zbadać!

Strażnik przytaknął i już miał zamiar oddać Bakerowi dokument, kiedy już spisał dane, ale zerknął z zainteresowaniem na kobietę, jego twarz wyrażała rozbawienie, jakby Bonnie opowiadała właśnie niezły żart, a jemu on strasznie się spodobał.
-Chyba czegoś nie rozumiem - zaczął powoli przerzucając wzrok z Bakera na Bonnie - Pani dowód, zdaje się, sprawdziłem. I był dobry - stwierdził, wciąż z leciutkim uśmiechem na ustach, ale jego głos był wręcz przeszywająco poważny, w końcu westchnął głęboko - Szkoda, że nie płacą mi za odwożenie kutafonów na Posterunek, bo wyrobilibyśmy Panu nowy dowód, przy okazji - rzekł w końcu lekko, zanotował coś w notesie, tamten znalazł się w kieszeni kombinezonu, znów spoważniał - Znikać, zanim - zadrwił - szanowna pani zacznie rodzić.
Zmarszczył brwi, minął ich bez słowa. Nie był rozeźlony ani nie miał ochoty wykonywać rundki do Komisariatu i z powrotem, wolał po prostu przymknąć oko - naturalnie, kolejny pracowity Strażnik.

Baker popatrzył na Bonnie i powstrzymał się przed posłaniem jej rozbawionego spojrzenia. Pełna powaga! Musiał jednak przyznać, że przedstawienie, które teraz odwaliła, było naprawdę dobre.
- Bo pani bywała tu już wcześniej - burknął do Strażnika, który widocznie nie był najbardziej rozgarniętym typem, a może po prostu też miał całą tę robotę w dupie i chciał załatwić to po najmniejszej linii oporu.
Kiedy poszedł, Baker podszedł nonszalanckim krokiem do kobiety, zawinął ramię na jej talii i jednym szybkim ruchem pociągnął do siebie.
- Nie wiedziałem, że sprawy potoczą się tak szybko, niunia, ale w razie co, to jestem do usług - zafalował znacząco brwiami.

- Co ty gadasz?! - warknęłam na Bakera, lecz nie wyrwałam się z ego uścisku. Dopiero, gdy Zachary odszedł, pacnęłam Timothy'ego w ramię kilka razy, mając jednak ochotę rozerwać go pazurami.
- Co to miało być? Co to... dokumentów żeś zapomniał? Co to za szopka, na litość, Jezu, pierdoło do potęgi entej! - Mówiłam, patrząc za Bennettem. Z Bakerem to tak zawsze jest, kiedy mam okazję do kogoś posmolić cholewy i zrobić maślane oczy to też coś spodlili!
Zawsze!
Odsunęłam się od niego i walnęłam mu w twarz z otwartej dłoni. Pewnie za wiele siły w to włożyłam, bo palce mnie zapiekły; jakieś dziwne poczucie winy się we mnie jednak wezbrało - szybko i niezgrabnie ucałowałam mu ten czerwony policzek. Tylko po to, by potem znowu w niego pacnąć.
- Ty tak zawsze! - Prychnęłam i poprawiłam swoją kurtkę. - Jakich usług, chyba ci się w tej głowie coś popierdoliło od spalin!
Puknęłam się kilka razy palcem w czoło, co by zrozumiał.
- Ty tak zawsze, zawsze! - machnęłam ręką.
Byłam zła na niego - oj, wściekła jak osa! Gdybym faktycznie tym owadem była, to nie wahałabym się go pokąsać, tak, żeby spuchł. Żeby mu krew z bólu posłowała; na to zasługiwał! Swoimi odzywkami, problemami i całym zachowaniem! Sama się sobie dziwiłam, że mi sił starcza na to, by trwać w jego towarzystwie... lecz zdawało się, ze nie miałam ich wystarczająco, by się zebrać w sobie i odejść.

- Dobrze, żeś zaczekała, aż tamci poszli, bo od razu widać, że nie jestes w ciąży, tylko masz PMS - warknął, z trudem powstrzymując się przed trzaśnięciem jej w twarz, jako zapłata pięknym za nadobne.
Bonnie była nieźle wkurwiona, a Baker doprawdy nie wiedział, z jakiego powodu. Co, sama zaczeła! A ktoś jej dzieciaka musiał zrobić, nie? To on tu życzliwie oferuje swoje usługi. Z babami to jednak nie idzie się sensownie dogadać.
- A od moich dokumentów się odpierdol - dorzucił, splunął pod nogi i zasiadł z powrotem na swoim motorze. Odpalił silnik, a potem papierosa, albo na odwrót, ale to nie miało znaczenia. - Niezbyt mi się uśmiecha wizyta u tych psów - warknął przez zęby, bo zaciskał w nich peta.
- Zbieraj dupę, znajdźmy ten szpital.

Pokręciłam głową z dezaprobatą.
- Nie, nie odpierdolę się. Wiesz dlaczego? Bo teraz mieliśmy jebane szczęście. Tak, tak, szczęście. Następnym razem, trafimy na kogoś kto nie ma lenia ani wypisane na czole "obibok". O nie, następnym razem trafimy na urzędnika. Na biurokratę. Na jebanego skurwiela! Tak będzie! I wiesz co wtedy? Zajebią nas. Nie ciebie, tylko nas. Bo potem zaczną sprawdzać mnie... i dojdą do paru rzeczy. Jak na przykład tego, ze oboje nosimy ze sobą broń, i ze szwendamy się tam gdzie nie powinniśmy!
Podeszłam bliżej, utykając na chorą nogę. Oparłam się o kierownicę motoru i nachyliłam do Bakera, zniżając głos do syczącego szeptu.
- Oj i wtedy będzie źle, wiesz czemu? Wiesz... patrz jak mówię to ciebie! Będzie źle, bo tak naprawdę, to ci rebelianci to takie same sukinsyny jak ludzie z kapitolu. Ot co. Rewolucja srucja, taki sam syf, taki sam syf dla takich jak my. Więc będzie tak... pojedziesz wyrobić te dokumenty, bo jeszcze mnie ktoś wychuja w dupę i nie będziesz to ty.

Baker wywrócił oczami i słuchał klepania jęzorem. I słuchał i słuchał. Bla, bla, bla... Owszem, mieli szczęście, nie powie, że nie.
- Ja mam pozwolenie na broń, nie wiem jak ty, niunia - wtrącił się, co było trudne przy potoku słów, które wylewała z siebie Clyde.
Co do szwędania, wcale nie uważał, że chodził, gdzie nie powinien. Co, miał naprawdę uwić sobie gniazdko w domu jakiegoś byłego kapitolińczyka i udawać, że wszystko jest zajebiście?
- Wiem, kurwa, że to takie same skurwysyny, a myślisz, że czemu jeszcze nie pobiegłem do nich, jak pies z wywieszonym jęzorem? Nie jestem głupi - puknął się palcem po skroni.
Westchnął zrezygnowany i zdenerwowany, że mu baba rozkazy wydaje. I tak by pojechał, nawet, jakby mu nie powiedziała. Wzruszył tylko ramionami.
- A szkoda - mruknął tez pod nosem, odnośnie jej ostatniego zdania.

- Wal się, Baker. - Prychnęłam, prostując się, lecz po chwili znowu się pochyliłam do niego, z groźną miną.
- Wal się. Nie wychujasz mnie nigdy ani w dupę, ani w nic innego. Dobrze o tym wiesz. A jak będziesz próbować to cię zabiję. To cię, kurwa, zabiję, rozumiesz? Boże, aj bym cię zabiła wtedy nawet jakbym cię na zabój kochała. Ha. Dobre!
Wyprostowałam się.
- Na zabój. Kurwa, ale ja jestem zajebiście zabawna!
Westchnęłam; nerwy już powoli ze mnie schodziły, lecz czułam jakby mną jeszcze od środka trzęsło. odeszłam jednak do swojego motoru, by usiąść na nim i powoli przekręcić kluczyk w stacyjce.
- Dobra, a wiesz przynajmniej gdzie jechać, kochasiu?

- Ja pierdole - tyle miał do powiedzenia. Przeciągnął dłońmi po twarzy w geście ostatecznej rezygnacji. No aż mu coś opadało, jak jej słuchał. Dobrze, że odeszła wreszcie, bo jeszcze by jej się dostało za te odzywki. Co to miało być, żeby sobie babsko na tyle pozwalało.
Znowu wzruszył ramionami.
- Na drugi koniec parku - powiedział, przekręcił kierownicę i ruszył. Ku przygodzie!

---> gdzieś gdzie udzielają pomocy medycznej

< Ruiny

Oczywiście, że się do niego śpieszyła! W końcu obiecała pomóc w razie jakichkolwiek problemów. Zmęczyła się więc trochę gdy w takim pośpiechu do niego dotarła. Bez większych problemów trafili do parku. Gdyby wiedziała, ze Brice w nią zwątpił..! Na szczęście ze spokojem minęli bramę i teraz Zoja mogła odetchnąć.
- No.. duża różnica po dystryktach, prawda? - spojrzała na niego i sama tez rozejrzala sie uwazniej, jakby uswiadamiajac sobie ponownie to, jak bardzo jej sie udalo w zyciu.

- Teraz już nasza.. czy może ich? - wzruszyła ramionami. W końcu rząd się wyklarował i już nic nie było "wspólne", nic nie było rebeliantów jako całości, nawet jeśli tak wciąż mówili.
- W sumie.. - zastanowiła się. - Możesz się ogarnąć u mnie.. Mogę zrobić coś do jedzenia.. Porządniejszego niż kanapka. - spojrzała na Bell'a który wyraźnie zachwycał się widokami w Kapitolu. W końcu było czym! Zoja już się opatrzyła.
- Tak chyba bedzie najłatwiej. Co ty na to? - może to i głupia propozycja. Może będzie żałować. Ten człowiek może ją skrzywdzić i okraść.. Ale skoro już zaproponowała?