Drapieżnik i ofiara. Tak Ginger widziała dwie dziewczyny, znajdujące się przed przed nią. Nie trudno było się domyślić, którą przypisała do jakiej roli. Jedna okrążała drugą, strosząc swoje piórka jak paw, chociaż trafniejsze byłoby określenie, że pokazywała swoje kły. Nie, Ruda nie lubiła chwalić się swoimi umiejętnościami. Nie bawiła się w żadnego rodzaju tańce godowe, ani nic innego w tej kategorii. Od Ciebie zależy jak ją ocenisz i jak później na tym wyjdziesz. Bo pewnie wydawała się niegroźna. Rude, rozczochrane, od zbyt długiego czasu nie widzące grzebienia, cienkie włosy. Blada, dużo bledsza niż zazwyczaj, skóra, pokryta jeszcze bardziej widocznymi niż kiedyś piegami. Zdecydowanie zbyt chude i kościste ciało, odziane w luźne, podarte spodnie, związane kawałkiem sznurka, by nie spadały z bioder, brudną zapewne męską, za dużą koszulkę i koszulę, stanowiącą jedyne okrycie wierzchnie. Czy ktoś taki mógł stanowić zagrożenie? Czy ktoś taki wyglądał na osobę potrafiącą się bronić? Te pytania należy zostawić bez odpowiedzi i dać osobom trzecim przekonać się na własnej skórze. Jeśli odpowiedź będzie pozytywna- wasza strata. Jeśli nie- to jak trafienie w sam środek złotej tarczy. Tyle wygrać! Lub przegrać, w zależności od tego, z jakiego poziomu patrzymy.
-Możesz go zjeść...mi to nie robi różnicy.- rzuciła do kotki, zeskakując ze sceny i lądując zgrabnie na zgiętych nogach. Tym razem jej się udało. Czy czuła się obserwowana? Osaczona? Nie. Oczywiście, że nie. Nie łatwo było wyprowadzić Ginger z równowagi, zmusić ją do okazania jakiejkolwiek emocji, bo przecież pozbyła się ich lata temu. Dwie niższe od niej, choć jedna bardzo nie wiele, dziewczyny nie mogły jej przestraszyć. Nie na tyle, by to okazała. To, co czuła zostawiała dla siebie. I była doskonała w tym fachu. Mogłaby grać w pokera. Wiecznie kamienna twarz zapewniłaby jej niejeden sukces. Jednak... jakoś jej nie zależało. Poprawiła ramiączka plecaka i ruszyła przed siebie, zerkając tylko na towarzyszki. -Na pewno będzie lepszy, niż szczury.- popatrzyła kotce prosto w oczy, przechodząc obok niej, kompletnie ignorując tą drugą, roztrzęsioną, w której nie widziała żadnego zagrożenia. Nawet, gdyby miała broń, to pewnie nie umiałaby się nią posługiwać. O sile fizycznej możemy zapomnieć, chociaż gdyby bardziej się sytuacji przyjrzeć... to Solberg wcale nie czuła się jak w sytuacji, która nawet przy najlepszym rozwoju wydarzeń, wymagałaby użycia siły, broni, czy kondycji. Nie raczyła swym spojrzeniem ciemnowłosej zbyt długo. Szła dalej, krokiem wolnym, leniwym i pewnym. Czuła się swobodnie, jakby była na wakacjach i zwiedzała zabytki. Nie to, żeby wiedziała jak to jest. W ogóle nie znała znaczenia słowa wakacje. Tylko się domyślała. Rozglądała się po sali, jakby czegoś szukała, może nie czegoś konkretnego, a po prostu czegoś, co ją natchnie. Wspinała się po schodach, stając na pięterku co jakiś czas i odwracając się w stronę sceny, by spojrzeć na salę z innej perspektywy. Cieszyła się, że jej wzrok szybko przyzwyczajał się do ciemności, które zapadały coraz szybciej. Deski w oknach zabierały zdecydowanie zbyt wiele, zbyt szybko chowającego się za horyzontem, słońca. -Jeśli jednak wolisz jeść żylaste mięso, to po drugiej stronie teatru znajdziesz go o wiele więcej.- zasugerowała spokojne, majstrując coś przy stojącym w rogu wielkim lustrze. Może i brzmiało to, jakby brzydziła się takiego jedzenia, lecz na taką sugestię wybuchłaby śmiechem. Gdyby potrafiła. Naprawdę to było nawet smaczne, jeśli porównać do tego jej niedzielne obiadki. Ale tym razem nawet dostrzegła korzyści z przemęczenia się w towarzystwie dwóch innych osób. Polowanie mogłoby się okazać o wiele bardziej owocne. Ludzkie mięso nie jest szczególnie jadalne. Aż tak znieczulona nie była, by wziąć je do ust. A może po prostu to była jedyna rzecz, której by się brzydziła? To nie istotne, na razie skupmy się na fakcie niezwykłym. Ginger Solberg była gotowa współpracować. O ile warunki będą ku temu sprzyjały. Ale jeśli sytuacja rozwinie się inaczej- widziała już kilka dróg szybkiej ucieczki. Nie, nie była tchórzem. Była wygodna, ot co.
Tak naprawdę to ta cała sytuacja, można by powiedzieć, bawiła ją. Taki komizm taniego dreszczowca. Oh, gdyby ktoś to obserwował na pewno dostałby ze śmiechu kolki. Ona sama chętnie by się pośmiała, gdyby to było fizycznie możliwe, obserwując te dwie trochę niżej, które bawiły się w podchody i sztuczne zaufanie. Ona wcale nie miała zamiaru ukrywać swojej wrogości i obojętności. Nie miały też szans liczyć na żaden sojusz, ani inne gówno tego rodzaju. Nawet jeśli teraz nie dojdzie do żadnej walki na wykałaczki i upolują sobie razem uroczo po szczurku, to Ruda wciąż nie zawahałaby się poderżnąć im gardeł, gdyby musiała. Zabawa więc mogła trwać, ale potem każda rozejdzie się w swoją stronę, a w Imbirowej głowie nie zostanie po tym nawet wspomnienie.

Oh tak. Ruda kochała być w centrum uwagi. Wszystkie światła na niej, wszystkie pary oczu również... nie bez powodu widać los ściągnął ją w to miejsce. Bo przecież w to też wierzyła. A gdzieżby tam człowiek sam kierował swoim życiem. LOS! BOGOWIE! To wszystko ich sprawka. Teraz przydałyby się jej tylko oklaski. Dużo oklasków, odbijających się echem od wysokich ścian pomieszczenia, wzburzających kurz, osiadły na meblach. Brawa, wielkie brawa, jakich jeszcze świat nie widział. Ale za co? Za co ten aplauz? Przecież zawsze musiał być za coś. Sama jej osoba, nieważne jak wspaniała by nie była... niestety nie wystarcza. Może wypatroszenie kogoś/czegoś (niepotrzebne skreślić) lub publiczny, masowy gwałt byłyby w stanie zadowolić publikę? W tym Imbir miał doświadczenie. Więc kto z publiki chętny na zabawę w ochotnika?
O patrzcie tylko, Ginger Solger umiała używać sarkazmu. Nawet we własnych myślach.
Wracając jednak do konkretów. Ona nie prosi. Nigdy. Kazali jej to robić zbyt wiele razy, próbując ją złamać. „Poproś, a przestaniemy” lecz ona nie była głupia. „Proś, a nie będzie bolało”. Ona wiedziała, że to kłamstwo i prędzej odgryzłaby sobie język, niż zrobiła to, co jej każą. Może dlatego przez jeden zasrany moment na jej beznamiętnej, wręcz oschle patrzącej twarzy pojawiła się emocja. Nie była niczym wielkim. Zwykłe pojawienie się obrazu w głowie. Obrazu, który dawno temu stał się neutralny, nie mogąc określić czy wspomnienie było bolesne, czy radosne. Stało się neutralne. Nie bawiła się w wypieranie złych wspomnień. Nie uważała je za złe. Były konieczne, bo były częścią niej. Bo ona była nimi. Może, gdyby było to jednorazowe. Może wtedy jej młoda, niewinna głowa chciałaby za wszelką cenę o tym zapomnieć. Lecz na to było już za późno. O wiele za późno. Jak i na samo wracanie do tych dni. Każdego z osobna. A było ich wiele. Jednak wtedy, gdy była jeszcze nie pogodzonym ze swoim losem dzieckiem nie wiedziała. Nie była pewna i za każdym razem gdy gryzła się w język żeby tylko nie sprawić im satysfakcji- bo wiedziała, że tylko o to chodzi- zastanawiała się czy naprawdę by przestali. Gdy wracała do domu, brudna, lepka, z nowymi ranami i siniakami, oblana potem nie tylko swoim, ale i osób, których twarzy nawet dobrze nie widziała- zastanawiała się. Jej twarz była mokra, lecz nie od łez, a od ich śliny. Bo ona nie płakała. Zdarzyło jej się to tylko raz. Gdy zrobili to po raz pierwszy. I nie złamali jej, bo nie poprosiła. Nie prosiła o swój los, nie prosiła o litość, nie będzie też prosić o jedzenie. Nikogo. Pod żadnym pozorem. I nie chodziło tu o żadną zabawę w pokazywanie kto jest na wyższej pozycji, ani mierzenie ucieleśnienia męskości. Bo ona się w takie rzeczy nie bawiła. Nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Nie miały dla niej znaczenia umiejętności żadnej z dziewczyn. Skoro myślały, że zachowywała się jak egocentryczka, czy ignorantka, czy w ogóle że próbowała w jakikolwiek sposób nad nimi górować świadczyło tylko o jednym- nie znały jej i nie znały świata w jakim żyła. I dobrze, bo nie miała najmniejszego zamiaru im tego pokazywać. To, jaki jej obraz pojawił się w ich nieskalanych umysłach, to już nie jej zmartwienie. Ważne jest tylko to, by wyjść z teatru w jednym kawałku. Reszta była tylko szarą rzeczywistością, z którą Ruda pogodziła się już lata temu i która przestała na niej robić wrażenie.
Nie odzywała się. Powiedziała już i tak za dużo. Na propozycję, wypowiedzianą przez kotkę zareagowała w tylko jeden znany sobie, słuszny sposób. Odłamała od popękanego zwierciadła kawałek szkła, taki z którego można zrobić sztylet i ruszyła w dół po schodach. A gdy była już wystarczająco nisko, ściszyła krok. Tak, ona też potrafiła poruszać się niemalże bezszelestnie. To nie trudna do nauczenia się w tych czasach umiejętność. A jakże potrzebna. Nie zerknęła za siebie, by sprawdzić, czy „towarzyszki” idą za nią. Po prostu włączyła swoją czujność i zaczęła wypatrywać gryzoni, które teraz już pewnie całą rodzinką udały się do miejsc, które wcześniej plądrowała. Jakby nie patrzeć, to nasze atomówki narobiły dużo bałaganu. I nie, wizja zostania przyjaciółkami nijak nie łączyła się z mentalnością Ginger. Nie ma happy endów, nie ma książąt z bajki, nie ma kolorów. Są szczury i ich rozsiane wszędzie gówna. Im szybciej je upolują, tym szybciej się najedzą i rozejdą. A organizm Ginger niestety, ale potrzebował jedzenia. Nie dostał go zbyt długo, więc teraz musiała przecierpieć obecność innych istot ludzkich.
Ruszyła więc w kierunku korytarzy, w których widziała najwięcej gniazd. Musiała oczywiście najpierw wskoczyć na scenę i zniknąć za kurtyną. Miała nadzieję... nie, to też ją nie interesowało, aczkolwiek dobrze byłoby (dla nich oczywiście), gdyby dziewczyny umiały wysoko skakać. Bo drabinka na dwumetrową scenę została zniszczona... przez co? Bez znaczenia, ważne, że nie nadawała się do użytku. A gdy tylko ciężkie klapy zakurzonego i zatęchłego materiału się za nią osunęły, w zasięgu jej wzroku i całej okolicy zapadła całkowita ciemność. To jej jednak nie przeszkadzało. Teraz doskonale słyszała każdy pisk i szmer, wydany przez szczura. Nie musiała ich dobrze widzieć, by je złapać. Jej wzrok musiał się tylko odrobinkę przyzwyczaić. Dawała sobie radę z łapaniem gołymi rękoma ryb w rwących rzekach- da sobie radę i teraz.

Bajki są dla dzieci. Pisanie ich, czytanie- bezsensowna i bezcelowa praca. Czy ktoś w tych czasach w ogóle ma czas, czy chęci na czytanie? Tak, tak... oderwanie się od rzeczywistości, lub- jak woli Ruda- tchórzostwo i ucieczka przed problemami. Zwykła ułuda, którą karmi się małe dzieci, dając im nadzieję, że wyrosną na kogoś normalnego, w normalnym świecie, z normalnym społeczeństwem. Kłamstwa, kłamstwa i jeszcze raz- kłamstwa. Tak nie było. Wszystko to było zwyczajnie zbędne. Ruda nie czytała. Bo nie umiała? Nie, chodziła przecież do szkoły, mimo wszystko, więc nabyła tę jakże szlachetną umiejętność. Lecz nie widziała w tym nic wartościowego. Starta czasu. Tworzenie mętliku w głowie. Niepotrzebne zaśmiecanie umysłu. Lecz skoro Libra, zamiast polować na jedzenie, które jest jej w tym momencie o wiele bardziej potrzebne, wolała wymyślać słowa, które przeleje na papier, to już jej wybór. Ginger nikogo do jedzenia zmuszać nie będzie. W gruncie rzeczy to nie wiedziała nawet czy którakolwiek ze spotkanych osób poszła za nią. Usłyszała tylko szmer, który mógł oznaczać wiele więcej, niż wskoczenie, lub wspięcie się, na podest. Potem oczywiście słyszała kroki, lecz szła w przeciwną stronę, czyli tam, gdzie widziała najwięcej gryzoni, które mogłaby upolować. Można by uznać za śmieszne, że wyruszyła w czeluści, z pełzającymi między kostkami szczurami, tylko z kawałkiem lustra. Trzeba jednak pamiętać, że żadna broń nie hańbi. Jeśli możesz czegoś użyć- zrób to, nie marnuj tego, co może Ci się przydać później. A ostrze im więcej ostrzone- tym słabsze. Nie musiała się chwalić, nie lubiła tego robić, że ma w plecaku coś więcej, niż powietrze, a pod koszulką nie kryją się tylko kości i pusta przestrzeń. Broń wyjmowała tylko w razie konieczności. I w ostatniej chwili. Głupie? Nie, może takie się wydać, lecz dla niej takie nie było. Jeśli ktoś sądzi, że atakuje osobę bezbronną- zrobi to całkowicie inaczej, nie będąc przygotowanym na to, co kryje w rękawie. Lecz w tym wypadku chyba nie było mowy o walce. Skoro chciały dzielić się jedzeniem, to pewnie nie miały też złych zamiarów. Cóż, jakby nie patrzeć, to były w podobnej sytuacji. Żadna nie wyglądała na zadbaną w jakiś szczególny sposób, choć można było się domyślić która z nich pławiła się kiedyś w luksusach. Po samym spojrzeniu. Ruda jednak nie lubiła oceniać ludzi. Nie dawała im też drugiej szansy. Każdego, kogo spotkała traktowała jak obcego, bo tym dla niej pozostanie już na zawsze. Panem było duże. Ludzie wędrowali, ona również, więc natknięcie się na kogoś drugi raz, nawet jeśli wędrowali w jednym kierunku- a ona go nie miała- to już w jej intencji było, by ich drogi nie zeszły się  ponownie. Jak najszybciej więc chciała upolować te szczury, obedrzeć je ze skóry i zgrabnie wypatroszyć- a tą umiejętność miała dopracowaną do perfekcji- by potem móc jak najszybciej wyruszyć w dalszą drogę, nim wzejdzie słońce i narazi je wszystkie na dodatkowe niebezpieczeństwo (nie to, żeby losy pozostałej dwójki szczególnie ją obchodziło- prawo dżungli. I lepiej niech każda pilnuje czubka własnego nosa).
Zaszyła się na tyle głęboko, by odgłosy wydawane przez towarzyszki, odbijające się echem, znikły gdzieś, stłumione przez przestrzeń. Teraz słyszała jedynie pisk szczurów i skrobanie ich pazurów o zniszczoną posadzkę. Zaczaiła się w pobliżu gniazda, w którym zawodziły młode, wołające, jeszcze ślepe, swoje matki, tak bardzo spragnione ich ciepła i jedzenia. Niestety, nigdy tego nie dostaną. Po chwili oczekiwania pojawiły się, wołane lamentem, dwa dorosłe, pokaźnej wielkości gryzonie. Ginger przyzwyczaiła się do ciemności na tyle, że mogła dostrzec ich kształt. Zbliżały się, a ona wyciągała do nich swoje ręce. Była na tyle sprytna, że jednego udało jej się przygwoździć do desek, po których chodziły, nie uszkadzając go zbytnio i nie powodując krwotoków wewnętrznych, a drugiego złapała ręcznie, od razu ukręcając mu kark. Położyła go sobie przy nogach i podeszła kawałek, by zakończyć żywot drugiej, wijącej się w spazmach bólu, istoty. Szybko było po sprawie. Mogłaby zapolować na więcej, bo sama nie narobiła hałasu, jednak w oddali odbił się on echem, docierając i do niej z odpowiednią siłą, by zasiać zamęt w szczurzym miasteczku. No nic, będzie musiała zadowolić się dwoma, dość dużymi okazami. Ruszyła więc w stronę, z której przyszła, wracając na salę, gdzie czekały na nią Kotka i ta druga, dla której przezwiska nie chciało jej się wymyślać. Pozostanie więc już na zawsze „tą drugą”, choć obydwie nie mogły liczyć na to, że zostaną w jej pamięci. Ruda po prostu nie przywiązywała wagi do wspomnień. Nie wracała do nich, nie rozpamiętywała. Dlatego też wydawała się być tak sucha- wróć, ona była sucha. Gdy doszła do sceny tylko spojrzała na to, co się stało, nie przejmując się tym jakoś szczególnie. Kolejna zrujnowana tu rzecz, na stercie innych- strata niewielka, jak nie żadna. Liczyła na to, że dziewczyna, która upolowała o jednego szczura więcej, niż ona jest w stanie sama je wypatroszyć. Nie nawiązując zbędnego dialogu, który do niczego by nie doprowadził, usiadła po turecku w kącie, opierając się plecami o podest i zaczęła nacinać zwierzęta, by zgrabnie ściągnąć z nich skórę. Kłęby odrzucała w bok, być może na coś jej się przydadzą, choć by wyszło z tego coś więcej, niż rękawiczki nie sądziła. Nic jednak zmarnować się nie może. Gdyby miała warunki to i z flaków zrobiłaby „przepyszną” zupę. Niestety, ale nie miała nawet kotła, nie wspominając o ogniu, którego rozpalenie w tym miejscu mogło być dość ryzykowne. Mięso, którego kawałek właśnie rzuciła w stronę Laleczki- tak, to odpowiednie przezwisko dla tej drugiej- będą musiały zjeść na surowo. Lecz w tym wypadku nawet upieczenie go nie zmieniłoby smaku. Jak się okazało Kotka była w stanie poradzić sobie ze sztyletem, więc zaraz i ona dołączyła do wspólnego, jakże przemiłego, posiłku. Jedzenie nie zajmie długo. Wszystkiego naraz też nie zjedzą, bo jakby nie patrzeć- upolowały sporo. Część trzeba będzie podzielić i zapakować, by każda mogła wziąć po niewielkim kawałku, na dalszą drogę. To zawsze jakieś pocieszenie- świadomość, że ma się coś na ząb w razie potrzeby w plecaku- o ile ktoś w ogóle pocieszenia potrzebował. Ona niestety, a może na odwrót, nie.
W gruncie rzeczy- zrobiła, co miała zrobić. Spełniła swój społeczny obowiązek, bawiąc się przez chwilę w osobę nie mającą problemów z aspołecznością, które w rzeczywistości absolutnie jej nie przeszkadzały. Ba, było jej to wręcz na rękę. Spakowała, co miała spakować, nie zostało jej więc nic innego, jak odejść. I tak też postanowiła, bez większego zastanawiania, bez większych konkluzji na ten temat. Nie czuła potrzeby zawierania bliższych znajomości. Z resztą... "koleżanki" chyba nie potrzebowały zawierać ich z nią. Zarzuciła plecak na ramiona i powędrowała do najniżej zawieszonego okna, przez które mogłaby wyjść.
[/zt]