Mimo swojej niepozorności, dość niskiego wzrostu i drobnego ciała - zawsze sprawiała problemy. Po pierwsze urodziła się podczas nieobecności ojca, dostarczając tym samym swojej matce niezliczonych trosk. Płakała tak głośno, że nikt nie był w stanie uwierzyć w to, że Mallory Hearst urodziła małą dziewczynkę a nie ponad stukilogramowego, pijanego Harleyowca. Jej siły nie doceniano także później, co za każdym razem doprowadzało do katastrofy. Kiedy miała 9 lat chłopcy śmieli się z niej, że jest tak wątła, że są w stanie zdmuchnąć ją z ziemi mocniejszym chuchnięciem. Swoimi małymi piąstkami stłukła więc dwóch jedenastolatków tak, że jeden z nich do tej pory nie jest w stanie na nią spojrzeć, a ojciec Hearst spędził długie godziny na posterunkach tłumacząc i broniąc swojego dziecka. Claire z tego wydarzenia pamięta tylko rozpierającą ją złość i Franka, który tego samego dnia wieczorem długo siedział naprzeciwko niej w milczeniu, kazał obiecywać sobie, że nie zrobi tego nigdy więcej.  Jedynie starszy brat był dumny z jej dokonania oraz odrobinę mniej chętnie docinał jej jeszcze przez jakiś czas potem.
     Na kolejną okazję do sprawienia rodzicom zawodu nie trzeba było długo czekać. Claire odkryła zalety połączenia drobnej budowy ciała i bardzo dobrze rozwiniętego zmysłu obserwacji. Kieszonkowe topniało z każdą bezczelną odzywką, jaką wypuszczały jej usta a Hearst musiała sobie jakoś radzić. Zwinność a także bystrość okazały się idealnym pomocnikiem w drobnych kradzieżach. Powiększający się zasób dóbr nastolatki, czyli realny i namacalny problem, zauważała matka. Obie wiedziały, że nie należy o tym informować głowy rodziny, jeśli Claire chce swoją zatrzymać na miejscu. O tym, że jego córka ma lepkie rączki Francis dowiedział się jakieś ponad pięć lat temu, kiedy przez przypadek okradła jego kochankę. Skradziony wtedy zegarek należał do niego. Pod wpływem nieokiełznanego napadu złości Claire roztrzaskała, roztłukła i oderwała go od paska po czym zapakowała w małe pudełeczko i bez słowa wręczyła ojcu w trakcie rodzinnej kolacji. Od tej pory prowadzi z Frankiem wojnę, głównie na spojrzenia. Nie próbuje nawet opisywać słowami jak bardzo się na nim zawiodła. Czuje się odpowiedzialna za matkę a ojcu stara się dokopać przy każdej nadarzającej się okazji.
     Mimo wszystko powinna być wdzięczna, że pomimo czasu, w jakim przyszło jej egzystować, rodzice robili wszystko co w ich mocy, by zapewnić swoim dzieciom normalne życie. Nie musiała dorosnąć zbyt szybko, mogła chodzić do szkoły średniej i nie brała udziału w walkach. Z perspektywy czasu wydaje jej się, że patrzenie na to, jak giną jej rówieśnicy, pozostawanie wobec tego bierną stało się dla niej uciążliwym piętnem. W czasie rewolucji musiała wykazać się tylko wyjątkową odpowiedzialnością, kiedy zajmowała się Kacy i stalowymi nerwami ukrywając przed światem poczynania brata.  Jest jej przykro, że nie żyją już w takiej zażyłości jak kiedyś, zazdrości mu, że sam decyduje już o sobie.
     Aktualnie zapytana o to, co chce robić w przyszłości tajemniczo się uśmiecha. Absolutnie nie planuje zostać kolejnym lekarzem w rodzinie, nie jest też wrażliwa na sztukę (chyba, że rozmawiamy o muzyce). W ogóle nie zamierza wplątywać się w kolejne etapy edukacji. Marzy o tym, by w końcu dołączyć do brata i przestać oglądać swojego ojca - jej zdaniem jednego z większych hipokrytów w Panem. Może przejaskrawia i bardzo subiektywnie ocenia pana Francisa, ale ma tylko 17 lat a rzadko kto zna wtedy wszelkie życiowe prawdy i prawidła. Ucieczkę z domu planuje od dawna, na razie jednak włóczy się po pustostanach i ruinach w mieście ze swoim przyjacielem, którego jej ojciec nie trawi tak bardzo, że zaczęła go Mesje Hearstowi przedstawiać jako swojego chłopaka.