Rodzeństwo - właśnie tego Charlie zawsze najbardziej Maisie zazdrościł, nawet jeśli straciła ich dawno temu, to mimo wszystko mogła wracać do nich wspomnieniami. Mogła mieć nadzieję, że oni gdzieś tam są i kiedyś się odnajdą. A on był sam. Od kiedy pamiętał zdany był wyłącznie na siebie - już w sierocińcu jakoś nikt nie pałał do niego przyjaźnią. Zawsze trzymał się z boku, odosobniony. Przyzwyczaił się już do tego w gruncie rzeczy, ale wszystko zmieniło się, gdy poznał Maisie, a później Morraine. Tą pierwszą zaczął traktować jak siostrę, ta druga okazała się być pierwszą osobą, z którą był naprawdę spokrewniony. Wprawdzie podobno gdzieś tam, za murem, żył ktoś jeszcze, kogo mógł zaliczyć do rodziny, ale jakoś niespiesznie było mu do poznania kolejnego kuzyna. Mówiąc szczerze to był do niego uprzedzony, podobnie jak do całej ich rodziny. Jedna Morraine okazała się być zupełnym przeciwieństwem jego wyobrażeń o Lowellach.
Wbrew wszelkim pozorom łączyło ich sporo, szczególnie to pragmatyczne podejście do życia - nie rozczulali się nad losem, po prostu działali. Wprawdzie Maisie odznaczała się nieco bardziej trzeźwym spojrzeniem na rzeczywistość, Charlie nie mógł się wyzbyć dziecięcych cech, które w tym świecie niezbyt były przydatne. Co więcej, można było pokusić się o stwierdzenie, że były wręcz niepożądane.
Nie pozwoliłby na to, by jego przyrodnia siostra narażała się dla niego. Nie zasłużył na coś takiego - natychmiast zbyłby jej propozycję. Za bardzo mu na niej zależało. Tego jednak nie powie głośno - nie był typem, który skłonny był do takich wynurzeń. Zazwyczaj dusił w sobie wszelkie emocje, wypierał rzeczywistość. Dzięki temu wciąż jeszcze funkcjonował, ale nie był to najlepszy sposób na radzenie sobie z tymi sprawami.
Charlie się bał - zgrywał twardziela, ale gdyby istniała taka możliwość to uciekłby stąd pierwszy. Tak było najprościej i najbezpieczniej. Przynajmniej tego zdążył się nauczyć przez te wszystkie lata - ucieczka wcale nie jest oznaką tchórzliwości. A może po prostu tak sobie wmawiał?
Niestety, jeżeli chcieli wyjść z budynku to musieli to uczynić przechodząc przez parter, który w chwili obecnej nie był pewnym miejscem. Znów poczuł radość, że jest przy nim Maisie.
Nie nasłuchiwali długo, dziewczyna podjęła decyzję o działaniu. Charlie chwycił podany mu nóż nie bardzo jednak wiedząc jak go powinien trzymać - nigdy nie był najlepszy w obchodzeniu się z jakąkolwiek bronią, zdecydowanie wolał ucieczki. Jak na prawdziwego złodzieja przystało.
Pokiwał głową na znak, że rozumie, po czym szybkim ruchem chwycił za swój plecak. Nie mógł go zostawić, miał tam przecież cały swój dobytek.
W głowie tkwiło mu tylko jedno zdanie: powinienem iść pierwszy, ale rozsądek podpowiadał mu, że dla obojga bezpieczniej będzie, gdy będzie milczał.
Ruszył za Maisie dokładnie uważając na każdy swój krok.

Przywykła do znajdowania się w niezbyt komfortowych i teoretycznie niebezpiecznych sytuacjach. Trzy lata samotnej egzystencji w głuszy mocno wzbogaciły jej bagaż doświadczeń. Oczywiście nie bezboleśnie, ale najlepiej uczyło się na błędach, nawet jeśli lizanie ran po potknięciach nie należało do najprzyjemniejszych zadań. Teraz jednak była mądrzejsza o te wszystkie zdarzenia, z jakich udało się jej wyjść obronną ręką...żeby znów wczołgać się wręcz błagalnie w ramiona kogoś, kogo powinna nienawidzić najbardziej na świecie.
Cóż, to nie był czas ani miejsce na tego typu rozważania; wolała działać, wtedy nie miała czasu na smętne i filozoficzne rozmowy z samą sobą. Głównie kończące się załamaniem nerwowym i coraz głębszym opadaniem w szaleństwo. Na szczęście teraz była zupełnie przytomna i trzeźwa, nawet jeśli dalej wewnętrznie odrobinę roztrzęsiona pożegnaniem z ukochanym ojcem i rozczulona spotkaniem z Charliem. Którego kroki wyraźnie słyszała za sobą na schodach - cóż, nic dziwnego, miał na sobie buty, więc robił zdecydowanie za dużo hałasu. Upominanie go byłoby jednak jeszcze głupsze, więc nie odezwała się ani słowem, ostrożnie stąpając najpierw po stopniach a potem po zaszklonej podłodze parteru, omijając większe kawałki i bacznie rozglądając się po przestronnym pomieszczeniu, upewniając się, że są tutaj sami, a dopiero później koncentrując wzrok na dziewczynie, przygniecionej jakąś szafą.
Nie podeszła od razu blisko, przystając w miarę bezpiecznej odległości i oceniając sytuację. Dość beznamiętnie; może powinna poczuć jakiś rodzaj litości do nieznajomej, ale chyba została zupełnie wyprana z takich podstawowych emocji. Na razie rządził nią lekki niepokój i stan gotowości do ewentualnej obrony a nie chęć niesienia pomocy bliźnim. Zapewne ruszyłaby bez słowa w kierunku wyjścia, zostawiając dziewczynę samej sobie, gdyby nie obecność Charliego za swoimi plecami - czuła się wręcz matczynie odpowiedzialna za dawanie mu dobrego przykładu - i gdyby nie duży plecak, leżący nieopodal. Ona nie potrzebowała w tej chwili niczego, ale chłopak...jak najbardziej. Odrzuciła więc szybko myśl o zniknięciu za drzwiami i podeszła ostrożnie do dziewczyny, zsuwając z ramion torbę.
- Co się stało? - spytała od razu spokojnie i rzeczowo, przyglądając się nieco beznamiętnie szafce, leżącej na nogach dziewczyny i oceniając, czy po jej ewentualnym zsunięciu dziewczę w ogóle będzie mogło chodzić. Jednocześnie podniosła wzrok na Charliego i bez słowa wskazała na plecak dziewczyny. Mogło się tam znaleźć wiele przydatnych rzeczy. - Jesteś tutaj sama? - dodała, na razie nie podejmując żadnych bezpośrednich prób pomocy.

Zdecydowanie wolał unikać bezpośrednich konfrontacji, szczególnie gdy sprawa wydawała się nad wyraz podejrzana. Tak jak w tym przypadku. Skąd dziewczyna w pustym muzeum? Akurat teraz. Na szczęście (lub też nie), nie miał czasu na tego typu rozważania. Trzeba było coś zrobić, a skoro starsza siostra postanowiła zejść na dół i rozeznać się w sytuacji to musiało to być najlepsze wyjście. Wierzył jej bezgranicznie, co oczywiście niezbyt pasowało do obrazu buntownika i samotnika, który działał przeważnie sam. Ale Charlie tylko z pozoru był kimś, komu dobrze w obecnej sytuacji. Tak naprawdę pragnął bliskości, posiadania kogoś, z kim mógłby wymienić spostrzeżenia, do kogo mógłby się odezwać bez cienia wątpliwości co do jego intencji. Tym kimś z pewnością była Maisie. Może nie byli ze sobą spokrewnieni, ale Charlie czuł, że to bez znaczenia. Dla niego była siostrą, dla której gotowy byłby się poświęcić. Uczucie to było dla niego obce przez wiele lat, ale wszystko zmieniło się, gdy przybył w te okolice wraz z rebeliantami z Trzynastego Dystryktu, gdy poznał pannę Ginsberg.
Dopiero teraz dostrzegł, że dziewczyna nie ma na sobie butów. Czyżby jednak nie wiodło jej się tak dobrze? Może tylko udawała nie chcąc, by się martwił?
A może po prostu stwierdziła, że bez obuwia na nogach będzie jej łatwiej poruszać się bezszelestnie?
Rozsądek podpowiadał to drugie, ale w przypadku Maisie, Charlie kierował się sercem, a to kazało mu jej współczuć i zaproponować, że odda jej własne buty. Te, które ściągnął z jakiegoś trupa.
Musiał jednak w duchu przyznać, że boso szedłby znacznie ciszej, a tak jego prawie co drugi krok odbijał się cicho echem po opuszczonym budynku. Odgłosy te jednak zagłuszały ciągłe wołania o pomoc. Szedł bezpośrednio za Maisie spoglądając co jakiś czas za siebie, jakby obawiając się tego, że ktoś mógłby chcieć zaatakować ich od tyłu. Stanęli w końcu przed przewróconą półką, spod której wystawała jakaś dziewczyna. Wydawało się, że była sama, ale nauczony doświadczeniem wiedział, że nie należy polegać na tego typu przeczuciach.
Sam postawiony w takiej sytuacji chwyciłby plecak nieznajomej i wybiegłby z muzeum ile sił w nogach. Może niezbyt szlachetnie, ale z pewnością rozsądnie, zważywszy, że tutaj każdy mógł być potencjalnym wrogiem chcącym zrobić ci krzywdę.
Rozglądając się dookoła dostrzegł plecak, na który chwilę później jego uwagę zwróciła sama Maisie. Był przyzwyczajony do okradania ludzi, ale przeważnie czynił to za ich plecami. Nie miałby jednak większych oporów, by tym razem zrobić wyjątek. Ruszył w jego kierunku stając przy nim gotowy, by zajrzeć do środka. Wciąż trzymał wysunięty przed siebie nóż - tak dla pewności.

Patrzenie z bliska na cierpienie ludzi nie było łatwe. Dla nikogo, nawet dla Maisie, kiedyś niezwykle wrażliwej i gotowej oddać ostatnie jabłko skulonej staruszce, pracującej z nią przy żniwach. Było, minęło; zmieniła się nie do poznania, zamknęła w sobie i odgrodziła od praktycznie wszystkich większych uczuć (były dla słabeuszy) wysokim murem. Nie do przebicia, nawet w stanie dość mocnego rozchwiania emocjonalnego i wepchnięcia w ramy, w jakich jeszcze nie kreowała swojej postaci. Praca, miasto, tłum Rebeliantów dookoła; dziwne, że nie zwariowała jeszcze mocniej, ale pewnie osiągnęła już stan końcowy i nawet niebezpieczna sytuacja na środku Ziem Niczyich nie była w stanie wytrącić Maisie z nieco autystycznej równowagi.
Niezmiennej, nawet pomimo krzyków i wrzasków nieznajomej. Najwyraźniej mocno cierpiącej; nic dziwnego, gablota wyglądała na ciężką i Ginsbergówna oczyma wyobraźni widziała już połamane kości ud i wdającą się gangrenę. Dość nieapetyczne wizje, równie niesmaczne co widok wykrzywionej twarzy kobiety, pokrytej krwią, pyłem i drobinkami szkła. Wykrzykującej coś (ups, błąd, podnoszenie głosu w takim pomieszczeniu powodowało donośne echo) i szarpiącej się jeszcze bardziej.
Maisie skrzywiła się lekko i podniosła wzrok na Charliego. Może powinni od razu posłuchać jej słów i zmyć się z ruin muzeum jak najszybciej, razem z dużym plecakiem, ale nauczona doświadczeniem postanowiła poświęcić jeszcze chwilę na upewnienie się, że byłaby to słuszna decyzja. - Zobacz, co jest w środku. - poleciła Charliemu, wiedząc, że nie musi dodawać tylko ostrożnie. Rozumieli się doskonale, dwójka dzikusów przyzwyczajona do podobnych sytuacji. Znała Smitha na tyle dobrze, żeby nawet nie dopatrywać się drgnień jego mięśni - pewnie chciał uciec stąd jak najszybciej, ale była dziwnie pewna, że nie zostawiłby jej samej. Odwróciła się więc do kobiety i złapała jej twarz mocno w dłoń, tak, żeby spojrzała jej prosto w oczy. - Kto zaraz tu przyjdzie? - spytała nad wyraz spokojnie, chociaż z każdą sekundą niepewnej sytuacji czuła się coraz bardziej...zirytowana. Na samą siebie; pozwoliła, żeby w głupi sposób narazić się na niebezpieczeństwo. Może naprawdę powinna zostać zamknięta w mieszkaniu; tam bierność i dystans ukoiłby jej skołatane nerwy.

Mógł starać się naprawdę mocno, ale nie mógł ukryć tego, że obserwowanie cierpienia innych wzbudzało w nim współczucie. Uczucie niezwykle uciążliwe w takim miejscu. Dobrze wiedział, że pomaganie obcym nie jest rozsądnym pomysłem w takim miejscu. Może to zasadzka? Charlie zdążył nauczyć się kilku rzeczy i jedną z nią z pewnością było to, że po wojskowych można spodziewać się wszystkiego. Zupełnie, jakby płacono im od ilości złapanych ludzi.
Stał w miejscu obserwując Maisie i nieznajomą. Czekał na ich reakcję, gotowy w każdej chwili pochwycić plecak i uciec, gdyby tylko Maisie wyraziła taką wolę.
Domyślał się, że dla dziewczyny nie ma już raczej ratunku. Regał wyglądał na masywny, więc bez wątpienia nie obyło się bez jakichś złamań. Sam kiedyś rozciął sobie nogę, owinął ją kawałkami znalezionych materiałów. Nie było z nią najlepiej i gdyby nie medyczna pomoc Shailene, pewnie skończyłoby się to gangreną. Ziemie Niczyje nie były miejscem, gdzie można było sobie pozwolić na choroby, czy zranienia. Każda, nawet najmniejsza rana była potencjalnym początkiem większego zakażenia. A bez leków nie było ratunku.
Na jego twarzy pojawił się grymas niezadowolenia, zupełnie jakby chciał dać do zrozumienia biednej dziewczynie, że jej krzyki wcale w tej sytuacji jej nie pomogą, a wręcz przeciwnie - napastnicy, przed którymi uciekała tylko na coś takiego czekali. Właśnie ci ludzie wzbudzili w Charliem jeszcze większy niepokój, którego nie był już w stanie opanować. Nóż w dłoni zaczął mu lekko drgać, ale wciąż dzielnie rozglądał się dookoła. Ktoś musiał pilnować okolicy, gdy jego towarzyszka próbowała dowiedzieć się czegoś od przygniecionej dziewczyny. W duchu dziękował tylko, że Maisie odwrócona była do niego tyłem i nie widziała tego, że jej przyjaciel się boi. Wolał jednak, by uważała, że jest dzielnym zbiegiem - chociaż wątpił, by po tylu wspólnie spędzonych chwilach nie zdała sobie sprawy z tego, że Charlie nie jest najdzielniejszą znaną jej osobą.
Pokiwał głową i przykucnął przy plecaku. Nie spieszył się, dokładnie uważając na każdy swój ruch. Kto wie, co też mogło się w tym pakunku kryć? Nożem Maisie delikatnie uniósł klapę, po czym już dłonią rozpiął zamek.
Serce waliło mu chcąc wyskoczyć z klatki piersiowej.
W końcu zajrzał do środka.

Kontakt z szalonymi ludźmi powinien uzmysłowić Maisie jej smutną przyszłość (podejrzewała, że skończy w zakładzie zamkniętym w jakimś uroczym wdzianku ze związanymi rękawami), ale im bardziej wpatrywała się w zakrwawioną twarz dziewczyny, tym bardziej czuła się zażenowana. I niepodobna do przypadkowej ofiary losu (dosłownie?), ściągającej na siebie smutny koniec przez swoją nieostrożność. Którą sama Ginsberg także wykazała się dzisiejszego, pechowego popołudnia, ale...nie mogła skupiać się na potknięciach, ważne było poruszanie się do przodu jak najostrożniej i powrót do znienawidzonego miasta jak najszybciej. Bez żadnych śladów krwi - oprócz swojej, zaschniętej na skroni - czy łez, które zasychały nieestetycznie na twarzy kobiety. Mogła otrzeć jej policzki tak, jak zrobiła to Charliemu, ale limity czułości i współczucia wyczerpały się dobrych kilka minut temu.
Wpatrywała się w nią jeszcze dosłownie przez sekundę, jakby sprawdzając czy mówi prawdę i ustawiając sobie pewne rzeczy w głowie, po czym wstała z brudnej podłogi i podeszła do Charliego. Nie wyprowadzając kobiety z błędu i nie prostując mało logicznego toku myślenia; śmierć od strzału strażników byłaby pewnie przyjemniejsza niż konanie z odciętymi nogami i ewentualny pobyt w więzieniu. O którym nie słyszała zbyt wiele; chyba jako jedyna osoba w Kapitolu była słodko nieświadoma tego, czym zajmuje się jej opiekun i jednocześnie nikt nie poznał złej strony Gerarda tak dokładnie jak ona. Zastanowiła się nawet, czy gdyby została złapana to bariera obojętności, jaką narzucił ukochany tatuś zmniejszyłaby się chociaż odrobinę. Pewnie nie, nie miała więc czego położyć na niedorzecznej szali decyzji. Bez słowa zajrzała więc do plecaka.
Pełnego broni i amunicji; cudowny skarb, za który jeszcze pół roku temu byłaby gotowa oddać prawą rękę i swoje długie włosy. Najchętniej zwinęłaby cały ładunek i ulotniła się stąd w mgnieniu oka, ale nie mogła postępować lekkomyślnie. Nie wahała się więc ani jednej zbędnej sekundy; sięgnęła do środka, wyciągając stamtąd jeden z pistoletów, szarą teczkę i pudełko z amunicją, po czym jak najszybciej przełożyła je do plecaka Charliego, nie czekając na jego przyzwolenie czy ewentualny protest. Upewniła się, że dokładnie zapięła zamek, po czym kopnęła plecak nieznajomej w jej stronę, łapiąc jednocześnie Smitha za ramię i ciągnąc go pomiędzy zniszczone ściany. W trybie natychmiastowym, rozglądając się uważnie dookoła i kierując się w stronę jednego z tylnych wyjść z muzeum, które dobrze poznała podczas pomieszkiwania tutaj. Nie odwróciła się w kierunku kobiety ani razu.

Można być pewnym jednego - Charlie, czy tego chciał, czy nie, skończy kiedyś w jakimś zamknięciu. Obojętnie, czy będzie to szpital psychiatryczny, czy więzienie. Nie może przecież całe życie uciekać przed sprawiedliwością, która w jego (i nie tyle jego) mniemaniu niewiele miała wspólnego z tym, co powinno się za sprawiedliwość uważać. Czuł się oszukany przez prezydent Coin, która okazała się być kolejnym bezwzględnym władcą. Jego marzenia o utopijnym życiu zderzyły się z wyobrażeniami rządzących, dla których liczyło się jedynie ich własne dobro i dostatek. Nikt nie myślał o ludziach, którzy dla nich walczyli. O tych wszystkich tułaczach, którzy żyli teraz z dnia na dzień.
Naprawdę miał nadzieję, że Maisie w końcu się stąd wyrwała, że pracuje po tamtej stronie. Coś jednak podpowiadało mu, że dziewczyna może nieco ubarwiać rzeczywistość. Plamy krwi i brak obuwia wzbudzały jego dziecięcą podejrzliwość, która przez mieszkanie w takim miejscu tylko się wyostrzyła. Wszędzie doszukiwał się jakiegoś podstępu, czy zasadzki. Sytuacja, w której się znaleźli wcale nie należała do wyjątków. Czuł, że za ścianą kryje się grupa żołnierzy, którzy tylko czekają, aż on albo Maisie zrobią jakiś błąd.
Zajrzał do plecaka i znieruchomiał. Nie to spodziewał się tam znaleźć. No dobrze, domyślał się, że musi to być coś nielegalnego, ale pakunek wypełniony po brzegi bronią był czymś tak abstrakcyjnym, jak taki wypełniony po brzegi zapasami żywności. Choć oczywistym jest, że wolałby znaleźć to drugie.
Nie znał się na broni - nigdy nie miał tak naprawdę okazji się nią posługiwać. Raz w trakcie rebelii dano mu do rąk karabin, ale jego jedynym sukcesem było zastrzelenie JEDNEGO napastnika. Przy okazji opróżnił cały magazynek, co nie bardzo spodobało się dowodzącym. Od tamtego momentu wykorzystywano go jako kuriera. W tym sprawdzał się zdecydowanie lepiej.
Na szczęście panna Ginsberg znów przejęła inicjatywę - nie domyślała się nawet jak w tej chwili Charlie był jej za to wdzięczny. Nie protestował, gdy chowała broń do jego plecaka, był przekonany, że dziewczyna dobrze wie, co robi. Poczuł szarpnięcie dające mu do zrozumienia, że pora poderwać się z podłogi. Tak też uczynił i pociągnięty przez Maisie ruszył za nią do jednego z tylnych wyjść. W przeciwieństwie do siostry odwrócił się jeszcze raz w kierunku nieznajomej. Ale nie dlatego, że martwił się jej losem. Przez chwilę przemknęło mu przez myśl, że równie dobrze pod przewróconym regałem mógł leżeć on. Czy wówczas Maisie postąpiłaby z nim podobnie? Zostawiła go tutaj samego na pastwę wojskowych?
Było to krótkie, ale niezwykle uciążliwe uczucie, którego wyzbył się chwilę później, gdy przebiegali pośród kolejnych regałów.

Maisie doskonale wiedziała, że nie istnieje coś takiego jak szczęście. Wszystko w życiu było tylko konsekwencją konkretnych działań. Postępowałeś głupio - spotykała cię kara, mniej lub bardziej wyrafinowana, często nieadekwatna do popełnionego przewinienia przeciwko rozsądkowi. Należało więc być uważnym, ostrożnym i podejrzliwym, z pogardą odnosząc się do jakichkolwiek mocniejszych zawirowań uczuciowych, utrudniających trzeźwy osąd sytuacji. Tego zawsze uczył jej Gerard, ale widocznie gdy tylko odrobinę poluźnił uścisk (na jej szyi?) zapominała o podstawowych prawach rządzących światem i podsuwała się kapryśnemu Losowi na tacy. Lekkomyślnie i nieodpowiedzialnie; czuła się w tej konkretnej chwili, uciekając zagraconymi korytarzami bardziej zawstydzona niż przerażona. Dziwne, że nawet po tylu latach i ostatnim, pełnym bodźców, spotkaniu spędzonych z Gerardem potrafiła przywołać w pamięci jego twarz i ton głosu, kiedy wymierzał karę. Za głupotę i nieposłuszeństwo, dwa grzechy główne, za które pokutowała przez kilkanaście lat. Na próżno, wszystkie blizny na plecach zostały jej ofiarowane na darmo, bo znów postępowała niewłaściwie.
Aczkolwiek bez paniki, wiedziała, że na Ziemiach Niczyich kręcą się strażnicy i niebezpieczni złodzieje i że ewentualna konfrontacja z nimi może być mało przyjemna. Nie zaskoczył jej więc zdecydowany rozkaz dobiegający zza jej pleców; nie zawahała się nawet przez ułamek sekundy, żeby rozważyć ewentualne zatrzymanie się i wdanie w miłą pogawędkę z kimś, posiadającym broń. Albo z całą grupą ludzi; nie potrafiła rozpoznać, czy mają za sobą jakiegoś zwariowanego pustelnika czy cały oddział strażników. I tak i tak postąpiłaby podobnie: przyśpieszając kroku do szybkiego biegu, żeby jak najszybciej znaleźć się poza budynkiem muzeum. Cały czas kątem oka widziała Charliego, ale nie było teraz czasu na dyskusje i rozważanie, jak powinni postąpić. Nie zamierzała ciągnąć go ze sobą siłą, liczyła jednak, że się nie zatrzyma i dotrzyma jej kroku.

Na tą sytuację można patrzeć z różnej perspektywy, ale ta najbardziej dla Charliego w tej chwili oczywista, mówiła, że to wszystko znów jego wina. Czy już zapomniał, że przynosi pecha każdemu, kto się do niego zbliży? Być może Maisie wiodło się całkiem dobrze, niekoniecznie idealnie, ale z pewnością nie miała problemów z mierzącymi do niej żołnierzami. Wystarczyło tylko JEDNO ponowne spotkanie z Charliem i proszę - jej życie jest zagrożone. Nie mógł myśleć inaczej, a przynajmniej w tej chwili po prostu nie potrafił. Jeżeli coś jej się stanie, jego siostrze, nie wybaczy sobie do końca życia. W zasadzie to obojętne byłoby mu już to, czy go złapią, czy zastrzelą. Już od jakiegoś czasu takie myśli chodziły mu po głowie, ale ponowne spotkanie z Grinsberg odegnało na jakiś czas te demony, które teraz zamierzały znów chłopaka nawiedzić...
Wielokrotnie już ktoś na Ziemiach Niczyich kazał mu się zatrzymać. Raz był to patrol wojskowych, innym jakiś złodziej podobny do Smitha, który ostrzył sobie zęby na zawartość plecaka należącego do chłopaka. Za każdym razem Charlie decydował się na to samo - ucieczkę. Wiedział, że rozmowa z tego typu ludźmi kończyła się podobnie i nigdy nie było to miłe zakończenie. Nie trzeba było być mistrzem logicznego rozumowania, by nie wykalkulować, że wszelkie pogawędki z uzbrojonymi ludźmi nie były rozsądne.
Nauczył się tu wielu rzeczy i jedną z nich była właśnie ta mówiąca o tym, że NIGDY nie należy słuchać rozkazu zatrzymania się do kontroli. Jedynym wyjściem z takiej sytuacji była ucieczka i oboje dobrze o tym wiedzieli. Rozumieli się w tej kwestii bez słów. Nie obejrzał się za siebie nie chcąc tracić cennych sekund, od których teraz naprawdę zależało ich życie. Obojętne, czy wołał do nich jeden uzbrojony facet, czy cała grupa wojskowych. Trzeba było biec ile sił w nogach i modlić się, by nie zastawili na nich zasadzki. Liczył, że nie każdy wiedział o istnieniu na tyłach budynku wyjścia, do którego mieli zamiar się skierować. Przyspieszył kroku gotowy, by wystrzelić jak z procy. Ucieczka była jedną z niewielu rzeczy, w których był dobry.

No to rzut.

The member 'Maisie Ginsberg' has done the following action : Rzuć kostkami

'Sześć oczek' : 3

Ucieczka zawsze była najlepszą opcją. Maisie rzadko kiedy decydowała się na opcję walki, inwazyjnej, brudnej i skazującej ją na czyny brutalne, do których nie chciała wracać. Ciągle pamiętała twarze osób, które pozbawiła życia w Trzynastce, ale nie przerażały ją i nie nawiedzały w snach. Bardziej niepokoiła ją ona sama, obojętna na to, że przykłada komuś pistolet do skroni i strzela nie myśląc za bardzo o filozofii przetrwania i egzystencji po śmierci. Którą przecież znała, Gerard dbał o jej wykształcenie w każdym aspekcie, potrafiła przetrwać sama w lesie i podyskutować o starych wierzeniach. Szkoda, że nie miała z kim, w tych czasach mało kto wiedział cokolwiek o zamierzchłych czasach; nic więc dziwnego, że skupiała się raczej na praktycznych wskazówkach. Jak zdobyć jedzenie, przefiltrować wodę, oskórować królika i...i jak najszybciej uciec przed kimś, kto chce trafić kulą w twoją głowę.
Poruszała się więc szybko, bez butów - zawsze czuła się wygodniej boso - nie zwalniając kroku nawet wtedy, gdy usłyszała charakterystyczny dźwięk kuli i jęk Charliego. Wróżący...właściwie coś optymistycznego, gdyby został trafiony w jakąś istotną część ciała pewnie nie wydałby z siebie żadnego dźwięku. Nie oglądała się więc na swojego młodszego brata, pchana do przodu strachem i czymś, czego nie czuła od bardzo dawna.
Intensywnym zastrzykiem adrenaliny, napędzającej jej ciało i sprawiającej, że oddychała (w końcu) pełną piersią, czując się paradoksalnie bardzo żywa. Podskórnie czuła, że nie pasuje do eleganckiego, czystego świata Kapitolu, gdzie największe emocje towarzyszyły politycznym czy towarzyskim zagrywkom. Wolała prostotę i prymitywizm, nawet grożący śmiercią. Której przecież uniknęli; zniknęli za rogiem korytarza i dopiero tam Maisie złapała Charliego za ramię, popychając go dość brutalnie w boczne drzwi, którymi przedostali się do jednego z wyjść ewakuacyjnych. Prowadziła go teraz przed sobą, dalej bez słowa, ściągając z niego plecak i zawieszając go na swoim ramieniu, jednocześnie przyglądając się jego plecom. Zazwyczaj ludzie przegapiali rany wlotowe, były niewielkie, ale Maisie szybko odnalazła postrzępioną część ubrania. Prawy bark, nie było tak źle, miała tylko nadzieję, że kula nie przedostała się do płuca; postrzał wyglądał jednak na płytki. Nie przerywała więc marszu i zapobiegawczo zacisnęła dłoń na ustach chłopaka, dość pragmatycznie przewidując, że nawet najodważniejsza osoba może wydawać z siebie niepokojące dźwięki po tak niefortunnym wydarzeniu. Mogło się powtórzyć przecież w każdej chwili, dlatego wyprowadziła Smitha z muzeum jak najszybciej i przechodząc tylko sobie wiadomymi skrótami pomiędzy zarośniętymi budynkami dotarli w końcu do opuszczonego szpitala.

a więc zmieniamy lokalizację i tutaj zt ;3

/po przeskoku

Nigdy nie była pedantką, ale te kilkadziesiąt lat w Trzynastce nauczyło ją, że porządek jest o wiele lepszy niż bałagan. Kiedy każda rzecz ma swoje miejsce, człowiek nie marnuje czasu na poszukiwania, nie denerwuje się, że znów coś zgubił i nie musi obawiać się niezapowiedzianych wizyt. I mimo że rzeczywistość Kapitolu diametralnie różniła się od tej z dystryktu, zachowała ten nawyk. Z czasem zauważyła, że gdy porządkowała szuflady lub przeglądała zawartość którejś szafy, układała też własne sprawy w głowie: patrzyła na pewne wydarzenia z dystansem, czasem znajdowała odpowiedź na męczące ją pytania albo zwyczajnie odnajdywała się w uczuciach, których wcześniej nie była nawet w stanie nazwać. Jednak o ile do tej pory metoda ta sprawdzała się niezawodnie, o tyle od dwóch miesięcy wyraźnie coś było nie tak. Nie chodzi tylko o to, że życie Libby zostało wywrócone do góry nogami, choć w dużej mierze przyczyna musiała tkwić właśnie w przewrocie, w którym chcąc nie chcąc uczestniczyła. Tamte wydarzenia okazały się niczym wobec bałaganu, jaki zrodził się, gdy w końcu dotarło do niej, co tak się tam stało.
Myślała o tym nawet teraz, kiedy szła wśród zniszczonych ulic stolicy, co pewien czas zerkając uważnie na otoczenie. Nie istniała reguła, która jasno stwierdzała, jak ma się zachować. Powinna czuć dumę czy raczej wstyd? Być zadowoloną z siebie czy złą? Wydawało jej się, że niepotrzebnie zaczyna rozdrabniać się na tak pojedyncze uczucia, analizując każdy ruch. Powinna złożyć to w całość i zwyczajnie wrzucić do worka z odpowiednim napisem, zapomnieć, spróbować przestać roztkliwiać się nad sobą oraz przeszłością. Jest jak jest, przecież wiedziała, że mogło być o wiele gorzej, a mimo to nadal tkwiła w tym samym miejscu, dalej szukając dziury w całym. Może w gruncie rzeczy naprawdę jej tam nie było. Może po prostu była to wina bunkra, w którym ostatnio spędzała stanowczo za dużo czasu.
Wyjście na świeże powietrze nie miało otrzeźwić umysłu Libby. Gdyby faktycznie ilość tlenu miała jakikolwiek wpływ na jej proces myślowy, pewnie uporałaby się ze swoim problemem kilka wyjść wcześniej albo w końcu uznałaby, że nie powinna się tym przejmować. Prawdziwą przyczyną, oprócz tego, że miała dosyć snucia się z kąta w kąt, była przesyłka. Z oczywistych powodów nie mogła używać zwykłej poczty. Zresztą nie chodziło nawet o tego typu paczkę, ale o coś, co leżało w jej mieszkaniu i czego naprawdę potrzebowała.
Ostatnio coraz trudniej o dobrego kuriera w Kapitolu. Po objęciu władzy przez nowego prezydenta, wprowadzeniu zmian, nie wszyscy nadal byli na tyle odważni, aby przemycać rzeczy pomiędzy dzielnicami. Na szczęście ona znalazła osobę odpowiednią do tego zadania, naturalnie przy zachowaniu pełnej dyskrecji.
Przekraczając próg muzeum (a raczej tego, co z niego zostało), zdjęła z głowy kaptur. Wystarczyło jedno spojrzenie, aby stwierdzić, że mężczyzny jeszcze nie ma. Weszła głębiej, ale ostatecznie zdecydowała się nie zapuszczać zbyt daleko. Nie zamierzała długo tam przebywać. Odbierze tylko swoją rzecz, zapłaci i wyjdzie.

/ po przeskoku!

Nastały bardzo dziwne czasy. Ostatnie dwa miesiące były naszpikowane rozmaitymi zmianami, właściwie były jedną wielką zmianą, wiele rzeczy wywracającą do góry nogami. A wszystko, dokładnie tak, jak poprzednio, zaczęło się od Igrzysk i uwolnienia trybutów. Czy też porwaniu trybutów, jak wypadło mu obecnie mówić. Skłamałby, jeśli miałby powiedzieć, że to mu się nie podoba, ponieważ naprawdę cieszył się, że ta bezsensowna, trwająca cztery dni (i o cztery za dużo) rzeź została przerwana. Przynajmniej więcej niż jedno dziecko miało okazję przeżyć. Chociaż fakt, że życie ze statusem poszukiwanego musiało być średnie, ale lepsze to niż zginięcie w jakiś malowniczy sposób na Arenie. Jednak sposób, w jaki to wszystko zostało załatwione, pozostawiał wiele do życzenia. Zakrawał wręcz na samobójczą misję i Los naprawdę musiał sprzyjać zamachowcom, skoro żaden z nich nie zginął i nie został do tej pory złapany.
Alma Coin w śpiączce, jej córka nie żyje, a nowy prezydent odwołuje stary rząd. Teoretycznie nie brzmi to za dobrze, nie dla popleczników pani prezydent… ale przecież Mervin nigdy nie należał do jej najzagorzalszych fanów. Tibalt Adler budził w nim nadzieję na naprawdę lepsze Panem i to chyba dzięki tej nadziei głowa państwa postanowiła dać mu posadę w swoim rządzie. I tak Farlane utrzymał się na powierzchni, zajmując się dokładnie tym, czym zajmował się u Coin – finansami państwa. Niby miał się teraz nad czym się głowić, wiele rzeczy należało naprawić, ale ostatnimi czasy nie tylko sprawy rządowe zaprzątały jego myśli.
Znał jednego z zamachowców. Nikomu o tym nie powiedział, to nie była specjalnie oficjalna znajomość, ale niegdyś utrzymywał jakieś tam kontakty z Libby Randall. I kompletnie nie pasowała mu ona do wizji krwiożerczego (bo niemalże taki obraz Kolczatki można było otrzymać po czytaniu CV czy oglądaniu telewizji) członka opozycji. Zbyt dobrze pamiętał miły uśmiech i rumieńce na policzkach kobiety, by wyobrazić ją sobie jako bezwzględną porywaczkę. Niby pozory miną, ale wątpił, żeby aż do tego stopnia.
Sam nie wiedział, w którym momencie ani po co zaczął jej szukać. Faktem jednak było uruchomił swoją siatkę informatorów tylko w celu odnalezienia Libby. I wszystko wskazywało na to, że jego poszukiwania zostaną zakończone sukcesem, bowiem kilka dni temu otrzymał wiadomość od mężczyzny zajmującego się przemycaniem i zdobywaniem różnych przedmiotów, że miał on okazję spotkać się z kobietą, która idealnie pasowała do opisu Randall. Może to i był to fałszywy alarm (choć z drugiej strony kto inny zleciłby zabranie paru rzeczy po kryjomu z mieszkania Lizbeth Randall, jeśli nie ona sama?), ale i tak zamierzał to sprawdzić.
W efekcie opierał się plecami o ścianę jakiegoś budynku, paląc papierosa i nie spuszczając spojrzenia z wejścia do opuszczonego muzeum, umówionego miejsca spotkania. Miał na sobie jakieś wyświechtane dżinsy i czarną bluzę z głębokim kapturem (teraz nasuniętym na głowę), więc pewnie niczym się nie różnił od kręcących się w pobliżu ludzi. Liczył na zostanie nierozpoznanym. Tuż obok niego leżała średnich rozmiarów paczka, którą podniósł z ziemi, kiedy tylko zakapturzona postać, jedyna, odkąd tu stał, weszła do zrujnowanego budynku. Od razu ruszył za ową postacią, nie zatrzymawszy się nawet na chwilę, żeby chociaż upewnić się, że do byłego muzeum weszła odpowiednia osoba. Już jedno spojrzenie po tym, jak znalazł się w środku, wystarczyło mu, by stwierdzić, że jego informator miał rację.
– Lizbeth Randall, lat 25, poszukiwana za kradzież poduszkowca, współudział w zamachu na głowę państwa, porwanie trybutów i przynależność do Kolczatki. Witam – powiedział spokojnym głosem, wpatrując się w kobietę bliżej nieokreślonym spojrzeniem i zsuwając z głowy kaptur.

Przez chwilę brała pod uwagę, że coś może pójść nie tak. Zawsze istniało ryzyko, że jednak mężczyzna ją rozpozna, doniesie Strażnikom, a potem przygotuje zasadzkę, w którą ona bez większego problemu wpadnie. Mimo to chciała myśleć, że skoro jeden z członków Kolczatki polecił jej tego przemytnika, wszystko potoczy się zgodnie z planem, a obawa o zdemaskowanie nie będzie aż tak dokuczliwa. Wówczas największym problem stawało się dotarcie na miejsce. Na szczęście (albo i nie?) na Ziemiach Niczyich dość łatwo było wtopić się w tłum – kaptur nakrywający głowę czy szeroki szal zasłaniający twarz zdawały się wizerunkiem niemalże charakterystycznym dla ich mieszkańców. Pewnie właśnie dlatego podczas drogi nieszczególnie zwracała uwagę na mijane postacie. Dopóki żadna z nich nie zbliżała się do Libby ani nie zaczepiała jej, ona również nie zamierzała poświęcać im wiele czasu.
I chyba to właśnie był błąd. Kiedy utwierdziła się w przekonaniu, że oczekiwany mężczyzna nie przybył jeszcze na umówione miejsce, pomyślała, że będzie musiała na niego trochę zaczekać. Dlatego tak bardzo zdziwiła się, gdy zaraz potem w budynku pojawiła się kolejna postać. Wystarczyło jedno spojrzenie, aby stwierdzić, iż nie był to przemytnik. Odruchowo zrobiła dwa małe  kroki w tył, zastanawiając się już, czy muzeum nie powinno posiadać wyjścia ewakuacyjnego. Zawsze też pozostawała ta głupia nadzieja, że może wcale nie wszedł tutaj za nią, że był to zwykły przypadek albo że po prostu zamieszkiwał to miejsce, a wówczas to ona stawała się intruzem. Jednak ta myśl rozwiała się z chwilą, gdy nieznajomy odezwał się.
Tak rzadko inni używali jej pełnego imienia. Właściwie to nie pamiętała nawet, kiedy ostatni raz ktoś zwracał się do niej w ten sposób. Niestety ostatnio już  wszędzie - w gazetach, telewizji, a może nawet na językach mieszkańców Dzielnicy - figurowała jako 'Lizbeth'. 'Libby' brzmiało o wiele cieplej oraz lżej, ale czy ktokolwiek o takim imieniu mógłby zostać wykreowany na okrutnego i bezwzględnego zamachowca? Skoro o tym mowa, dalej bawiło ją zestawienie jej danych osobowych z tą całą listą oskarżeń. Brzmiało odrobinę niewiarygodnie, choć przecież wiedziała, że dopuściła się tych wszystkich wykroczeń. Nie, właściwie to nawet nie wszystkich. Nie należała do Kolczatki, wtedy nie miała zielonego pojęcia, że Hugh i pozostała dwójka są członkami organizacji. Do niedawna w ogóle tylko zdawała sobie sprawę, że coś takiego istnieje i działa, a tu z dnia na dzień zostaje oskarżona o działanie w jej ramach. Nawet teraz oficjalnie nie utożsamiała się z nimi, choć była naprawdę wdzięczna za pomoc. Wyglądało na to, że spędzi tam jeszcze trochę czasu...
I kiedy tajemniczy mężczyzna tak po prostu wyrzucał z siebie kolejne informacje, ona starała się zachować jasność myślenia. Założyła ręce na klatce piersiowej, odruchowo izolując się od niego. Jedynym dźwiękiem głośniejszym od jego głosu było walące serce, a mimo to stała tam uparcie, czekając aż skończy i oceniając swoje szanse, które w gruncie rzeczy były marne. A jednak okazało się, że to wszystko było bezcelowe, kiedy tamten ściągnął kaptur. Po raz kolejny nie zdołała w porę ukryć zaskoczenia malującego się na jen twarzy. Właściwie przygotowała się już na najgorsze, że to jeden ze Strażników, a reszta właśnie otacza budynek, aby odciąć ewentualną drogę ucieczki. Czy jej ulżyło? Ciężko powiedzieć. Do głowy cisnęła się cała masa pytań, zaczynając od tych najgłupszych po te, które wydawały się odrobinę bardziej racjonalne. Nadal tkwiła w  miejscu, obserwując Mervina i zastanawiając się, co właściwie powinna powiedzieć, bo w takiej sytuacji chyba nie wypadało milczeć.
- Jak mnie znalazłeś? - Było pierwszym, które wydawało się w miarę sensowne i które pomogło jej względnie uporządkować myśli. Widać albo polecany przemytnik nie był wystarczająco dobry albo to ona nie zachowała pełnej ostrożności. Skoro on mógł trafić na jej ślad, mógł to zrobić każdy inny członek Rządu, a na to przecież nie mogła pozwolić. Musiała wiedzieć, jaki błąd popełniła, aby następnym razem naprawić go i mieć całkowitą pewność, że jest bezpieczna.
- Co zamierzasz teraz zrobić? - Nie brzmiało już  tak samo dobrze jako poprzednie pytanie (pomijając fakt, że wybrzmiało trochę mniej pewnie), a mimo to musiała je zadać. Nie wiedziała, jakie intencje ma Mervin, po co tu przyszedł, ale chyba nie zrobił tego bez powodu. Przynajmniej wierzyła, że nie zrobił tego dla tego powodu.

Znalezienie Libby wcale nie było jakieś koszmarnie trudne. Nie było też proste, to prawda, ale jednocześnie nie wymagało nie wiadomo jak wielkiego wysiłku i wkładu czasu oraz pieniędzy. A to nie było dobre, ponieważ skoro on zdołał ją odnaleźć, to odszukanie jej przez Strażników było tylko kwestią czasu. Chociaż powinien też wziąć pod uwagę fakt, że udało mu się znaleźć kobietę, bo akurat się wychyliła. Tym razem miała szczęście, że to on do niej dotarł, a nie oddział Strażników Pokoju, ale kto wie, jak będzie następnym razem. Powierzanie tego typu spraw osobom całkowicie postronnym było naprawdę kiepską decyzją i Mervin kręcił głową z politowaniem. Ciekawe, co też takiego ważnego było w tej paczce, że przez nią ryzykowała złapanie.
Farlane jednak nie chciał prawić jej kazań. Nie chciał jej też łapać, szantażować, czy po miłej pogawędce zawołać jakiś patrol. Powodem, dla którego wchodził teraz do opuszczonego muzeum był fakt, że chyba w pewien niezrozumiały dla niego sposób czuł się za nią odpowiedzialny. Dość absurdalne, ale po tym, jak uratował ją przed natrętami, nie mógł się pozbyć tego minimalnego poczucia odpowiedzialności. Prawdopodobnie to właśnie to zmusiło go do poszukiwań, chyba chciał się przekonać, że naprawdę jest bezpieczna… i że dalej jest tą samą miłą Libby, którą zapamiętał, a nie bezwzględną terrorystką. I to dlatego poświęcał jej swój czas, zamiast spędzać go na innych… rzeczach ułatwiających zapominanie.
Wkręcając się w sprawę poszukiwań przynajmniej miał zajęty umysł wymyślaniem, z którym człowiekiem i zajmującym się czym mógłby się skontaktować, żeby trafić na trop kobiety. To sprawiało, że po butelkę sięgał nieco rzadziej, choć właściwie w tym początkowym okresie działalności nowego rządu pilnował, żeby w tygodniu być trzeźwym. Wmawiał sobie, że ma kontrolę nad swoim piciem, że wcale nie jest uzależniony, ponieważ potrafi powiedzieć sobie „stop”, nawet pomimo tak oczywistych symptomów, jak chociażby drżenie mięśni. Nad swoją lewą ręką praktycznie nie panował pod tym względem, nie potrafił jej unieruchomić, więc zazwyczaj ukrywał ją przed wzrokiem innych poprzez trzymanie dłoni pod stołem albo wkładanie jej do kieszeni. Teraz na przykład mocno zaciskał ją na paczce, dzięki czemu jej drżenie było całkowicie niedostrzegalne. Przynajmniej na chwilę obecną.
Bardzo rozbawiła go reakcja Libby na jego osobę, ale nie dał tego po sobie poznać. Słuchanie wszystkich swoich wykroczeń pewnie napędziło jej stracha i zobaczenie twarzy kogoś znajomego musiało przynieść jej niesamowitą ulgę. Co wskazywałoby, że czuła się w jego towarzystwie bezpiecznie. Przynajmniej względnie. Miała naprawdę dużo szczęścia, że było to słuszne odczucie, inaczej niechybnie wykorzystałby to przeciwko niej. Choć niekoniecznie odpowiednie, nie powinna tak do końca czuć się pewnie w jego obecności, było nie było, nadal należał do rządu i w teorii zwalczał wszelkich jego przeciwników.
– Cóż, biorąc pod uwagę fakt, że jestem teraz tam, gdzie powinien być twój przemytnik, wierzę, że sama się domyślisz. – Puścił jej oczko, przez co już zupełnie zniknęła maska poważnego Mervina. Patrzył na nią przyjaźnie, jakby chciał jej tym przekazać, że to nie jego powinna się obawiać. – Nie ufaj ludziom, którym płacisz za usługi. Zawsze znajdą się tacy, którzy zapłacą więcej – poradził jej, całkiem beztrosko przechadzając się teraz po pomieszczeniu i zaglądając we wszelkie jego kąty, by upewnić się, że faktycznie są tu sami. – Tego typu rzeczy – pomachał jej paczką – powinnaś załatwiać w wewnętrznym gronie. Zdajesz sobie sprawę z tego, że właściwie masz niesamowite szczęście, że to ja cię znalazłem? – zapytał i upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu, podszedł w końcu do niej i wyciągnął w jej stronę rękę z przesyłką. – To naprawdę było warte złapania? – Uniósł jedną brew, wpatrując się w nią dość przenikliwie, jakby odrobinę karcąco, choć trudno było to jednoznacznie stwierdzić.
Uśmiechnął się szerzej, kiedy usłyszał jej następne pytanie. Czyli jednak nie czuła się tak bezpiecznie. Bardzo dobrze.
– Przerzucić cię sobie przez ramię i zanieść na najbliższy posterunek – odparł całkiem poważnie, wzruszając lekko ramionami, ale już chwilę później uśmiech ponownie zagościł na jego ustach. – A tak serio, to chciałem tylko zauważyć, że cała twoja osoba jest warta więcej, niż jesteś w stanie zapłacić za tę przesyłkę. Ale przede wszystkim chciałem porozmawiać – przyznał, po czym wskazał jej gestem dłoni jakąś dość zniszczoną, ale chyba nadal nadającą się do użytku ławkę. – Mogę liczyć na rozmowę?

W gruncie rzeczy lubiła swoje życie. Może i nie było dokładnie takie, jak kiedyś sobie planowała, a momentami wręcz diametralnie odbiegało od swojej pierwotnej wizji, wymykając się z rąk właścicielki i biegnąc w zupełnie inną, przeciwną stronę. Czasem faktycznie miała dosyć tego wszystkiego, na zmianę porzucała oraz chwytała nadzieję, jednocześnie oczekując jakiegoś wielkiego przełomu, który byłby zapowiedzią jakichkolwiek zmian. Nic takiego nie nadeszło, a jeśli nawet to nie wniosło niczego nowego, więc, można powiedzieć, dalej tkwiła w tym samym punkcie, z godnością przyjmując kolejne przeciwności. Jednak w tamtej chwili to się nie liczyło. Nie chciała przedwcześnie rozstawać się z tym światem, kiedy tak naprawdę życie dopiero się zaczynało, rozpościerając przed nią tak wiele różnych ścieżek oraz możliwości. Już tym bardziej nie zamierzała żegnać się z tym wszystkim przez jakiś głupi błąd czy własną nieostrożność. A kiedy stała się jedną z podejrzanych i zaczęła ukrywać w bunkrze, zrozumiała coś jeszcze – nie mogła uciekać przez cały czas. Jasne, na pewno była to bezpieczniejsza opcja, dzięki niej szanse Libby na przeżycie wzrosły, ale co z tego, skoro nawet nie czuła, że żyje? Jak cień człowieka przemieszczała się z miejsca na miejsce, słuchając narzekań szczęśliwców, którzy codziennie bez strachu spotykali się ze znajomymi, pracowali, mieli rodziny, plany. I o ile kiedyś sama chętnie ponarzekałaby razem z nimi, tak teraz okropnie zazdrościła im tej głupiej, szarej codzienności.
Może właśnie to był prawdziwy powód tego całego wyjścia, a nie czekająca na nią paczka. Może tylko wmówiła sobie, że jej potrzebuje, aby mieć pretekst do wychylenia się, odetchnięcia zatęchłym, kapitolińskim powietrzem na dłużej i odczucia choć odrobiny adrenaliny krążącej w żyłach. No cóż, nie można powiedzieć, że to ostatnie jej się to nie udało, bo przez chwilę faktycznie wystraszyła się, że rozmawia ze Strażnikiem Pokoju, a cały ten świetny pomysł z przemycaniem lada moment okaże się największym niewypałem w życiu. Nawet gdy Mervin zdjął kaptur, czarne myśli nie opuszczały głowy Libby całkowicie. Nagle stała się przesadnie przezorna. Nie wiedziała, co ma sądzić o jego pobycie w muzeum, jaki jest tego powód, Zbyt wiele niepewności dopominało się jednocześnie o jej uwagę, a on najwyraźniej też nie zamierzał niczego ułatwiać.
W najlepszym wypadku spodziewała się kazania, wytknięcia błędów albo czegoś w tym stylu, ale na pewno nie tego, co usłyszała i zobaczyła. Tym razem już nie dała poznać po sobie zdziwienia i ulgi, która ogarniała ją coraz silniej z każdą kolejną chwilą. Pohamowała się też przed uśmiechem, który sam cisnął się na jej usta. Nie chciała, żeby pomyślał sobie, że bagatelizuje powagę sytuacji w jakiej się znalazła tylko dlatego, że miała szczęście i wpadła na kogoś znajomego. Pozostała na swoim miejscu, wodząc za nim ciepłym spojrzeniem, kiedy przechadzał się po pomieszczeniu, i słuchając kolejnych słów. Wiedziała, że miał w pewnym sensie rację wyrzucając, jak wiele spraw mogła załatwić lepiej. – Jasne, gdybym mogła, na pewno poprosiłabym kogoś bardziej zaufanego, ale ostatnio mało jest osób będących w stanie ryzykować własnym życiem dla byle kogo – rzuciła w odpowiedzi na jego zarzuty. Tak, była świadoma, że dobrze się stało, że to on ją odnalazł, ale to chyba było oczywiste, więc darowała sobie mówienie o tym na głos. Zaczekała aż do niej podejdzie i dopiero wtedy spokojnie odebrała swoją paczkę. Czy była warta złapania? – Może. – Doskonale wiedziała, że nie tak powinna brzmieć poprawna odpowiedź, ale to wyłącznie jej sprawa, co takiego trzymała w dłoni. – Gdybyś musiał ukrywać się choć przez chwilę, zrozumiałbyś – powiedziała zgodnie z prawdą, odważnie patrząc mu w oczy. Była dorosła i karcące spojrzenia przestały mieć taką moc jak kiedyś.
W pierwszej chwili nie zrozumiała jego reakcji na swoje pytanie. Dla niej było one oczywistą koniecznością, czymś, o co musiała zapytać, aby czuć się w pełni bezpiecznie. Albo zacząć żegnać z życiem, zależy, co takiego chciał powiedzieć. Dlatego właśnie, jej zdaniem, uśmiech Mervina był nie na miejscu. A przynajmniej do chwili, gdy odezwał się ponownie, odpowiadając tym poważnym tonem. W tamtej chwili również się uśmiechnęła, próbując ukryć zażenowanie, które ogarnęło ją z chwilą, gdy zrozumiała swój błąd. Błąd, który w innej sytuacji wcale nie musiał być nazwany błędem. – Może nie być tak łatwo – zauważyła wesoło, choć sama nie do końca w to wierzyła. To że do tej pory nie wpadła jeszcze w ręce Rządu, na pewno nie było jej zasługą.
- Tak, pewnie – odparła, słysząc jego pytanie. Podeszła do wskazanej przez niego ławki i usiadła, a kiedy pojawił się obok, niespodziewanie przypomniała sobie o czymś. – No tak, zapomniałam. Jesteś teraz ministrem, zgadza się? Gratuluję – powiedziała, posyłając mu uśmiech.

Yyyy, no, tego... ;_____;

– A to prawda – mruknął w zamyśleniu. – Wszyscy wolą martwić się o siebie. I właściwie trudno jest im się dziwić, w tych czasach łatwo jest stracić życie. Niemal tak łatwo, jak podczas rebelii – pokręcił głową jakby z niedowierzaniem, odwracając się od Libby. Przez chwilę poczuł się niezręcznie, bo w jego głosie można było wyczuć żal, może nieco za dużo żalu, ale postarał się zachować neutralną mimikę twarzy, by ewentualnie Libby mogła ten fakt zbagatelizować. W końcu od tego punktu bardzo łatwo można przejść do rozmowy o polityce władzy, do której chociaż on należał, to nie do końca popierał jej działania. I może niewykluczone, że Randall mogłaby wykazać się większym zrozumieniem dla jego stanowiska od jego przyjaciela (z którym co prawda o tym nie rozmawiał, ale był w stanie przewidzieć jego reakcję), lecz nie chciał teraz zwierzać się kobiecie. Nie był na to gotowy, a konsekwencje takiej rozmowy w chwili obecnej pozostawały niewiadomą. Postanowił więc nie zagłębiać się w swoje słowa, a ciągnąć spokojnie wątek rozmowy, jak gdyby nigdy nic.
– Kobieto, walczyłem w rebelii. Uwierz mi, że wiem, co to znaczy ukrywać się – powiedział, podtrzymując jej spojrzenie z rosnącym rozbawieniem. Taka harda! Nie mógł teraz uniknąć porównania jej do Celii, która czasami patrzyła na niego identycznie. Nie było to najlepsze, wspomnienia pewnie nie dadzą mu zasnąć dzisiejszej nocy, a dodatkowo miał wielką ochotę pocałować Libby w czoło, gdyż zazwyczaj właśnie to robił swojej narzeczonej w podobnych sytuacjach. A to pewnie nie zostałoby dobrze przyjęte. Powstrzymywał się więc od jakiegokolwiek ruchu, pozwalając jedynie na to, by lekki uśmiech pojawił się na jego wargach.
– Poczułbym się rozczarowany, gdyby było łatwo! – zaśmiał się krótko. – Ale powiedzmy sobie szczerze, nie masz ze mną szans. – Posłał jej zaczepne spojrzenie. Właściwie nie miał wątpliwości, że ewentualnie przerzucenie jej przez ramię zajęłoby mu tylko dłuższą chwilę. Doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej siły, większość mężczyzn nie dawała mu rady, a co tu dopiero mówić o niewysokiej Libby! Naturalnie nie grzeszył również skromnością, jeśli tylko w grę wchodziło pokazanie, kto potrafi zrobić większy użytek ze swoich mięśni.
Spoważniał dopiero wtedy, kiedy Randall, zgodnie z jego prośbą, usiadła na ławce.
– Taa, udało mi się załapać na współpracę z Adlerem. Dzięki. – Odwzajemnił jej uśmiech, ale tylko na krótką chwilę. Myślami zdawał się być już gdzieś indziej; zmarszczył czoło i przez dłuższą chwilę patrzył gdzieś za okno, najwyraźniej bardzo mocno nad czymś się zastanawiając i nie mogąc dojść do porozumienia ze swoimi rozważaniami. W końcu ponownie zwrócił swoje spojrzenie na Libby.
– Dlaczego? – zapytał tylko, choć po samych jego oczach widać było, że pytań za tym krótkim słowem kryło się więcej. – Dlaczego się w to wplątałaś? W Kolczatkę? – doprecyzował swoje pytanie, wwiercając swój wzrok w kobietę. Szczera odpowiedź była dla niego bardzo ważna i Mervin miał wielką nadzieję, że Libby to zrozumie, a nie zacznie się wykręcać półsłówkami.

W pewnym sensie zgadzała się z Mervinem. Bez względu na to, kto akurat sprawował władzę, Panem nigdy nie było szczególnie bezpiecznym czy stabilnym miejscem. W obecnej sytuacji odczuwała to jeszcze bardziej. Parę miesięcy temu, gdy Alma Coin piastowała jeszcze urząd prezydenta, nie musiała przynajmniej obawiać się kontaktu z osobami spoza siedziby, nie wspominając o konieczności ukrywania się przed nimi. Posiadała niewielki, aczkolwiek własny kąt w Dzielnicy, a kolejne dni uciekały jej właśnie na spotkaniach ze znajomymi. Z kolei podczas rebelii, siły dodawała Libby świadomość, że walczy w imię czegoś większego, a wszystkie te osoby wokół nie tylko przypominały, iż nie jest to zdanie jedynie pojedynczej jednostki, ale też, na przykład w chwilach zwątpienia, tłumaczyły słuszność niektórych czynów. Oczywiście nie twierdziła przy tym, że odbicie trybutów było bezwartościowe czy nawet, że tego żałuje. W tamtej chwili czuła się już chyba na tyle zmęczona codziennością Kolczatki oraz jej mieszkańców, że potrafiła dostrzec jedynie wady swojego położenia.
Jednak nie było z nią na tyle źle, żeby nie mogła wyczuć czegoś w głosie mężczyzny. Żalu? Nie była pewna, a z jego twarzy, niestety, równie trudno było cokolwiek odczytać. Może tylko się przesłyszała? Na wszelki wypadek postanowiła ograniczyć swoją reakcję jedynie do szybkiego skinięcia głową. Temat rebelii każdy odczytywał w inny sposób, ona sama nieszczególnie za nim przepadała, a już w szczególności nie lubiła wspominać paru nieciekawych wydarzeń, w których uczestniczyła. Jednak zanim duchy przeszłości zdołały ogarnąć jej myśli, pomyślała, że nie wie, jak to wszystko wyglądało oczami Mervina.  Oczywiście nie zamierzała teraz zacząć ciągnąć go za język. Okoliczności nieszczególnie sprzyjały długim rozmowom i  zapewne gdyby chciał, sam zacząłby ten temat.
Może faktycznie, gdy odpowiadała na pytanie o słuszności narażania się dla jakiejś paczki, nie pomyślała o wszystkich okolicznościach. Dopiero odpowiedź Farlane’a, a raczej cięty komentarz, uprzytomnił to Libby. Początkowo zacisnęła usta, nie zamierzając już niczego mówić, ale zaraz potem kąciki jej ust znowu uniosły się w górę. Próbowała ukryć to, kręcąc głową z politowaniem. Oczywiście dla samej siebie. – No dobrze – zaczęła, wzdychając ciężko jakby przyznanie się do błędu stanowiło dla niej nie lada wyzwanie. – Zrozumiałbyś gdybyś musiał się ukrywać teraz, kiedy przeciętny człowiek wychodząc na ulicę, nie musi obawiać się o swoje życie – wyjaśniła. – Naturalnie w tej chwili biorę pod uwagę tylko Dzielnicę – zaznaczyła szybko, zanim Mervin zdążyłby cokolwiek dodać. – I tak, wiem, że tak naprawdę nigdzie nie jest bezpiecznie, ale chyba nie powiesz, że Ty lub Twoi sąsiedzi musicie się ukrywać. – Tym razem wypowiedź była już dokładna i w pełni oddawała to, co miała na myśli kobieta. Nie chciała narzekać mu na swoją codzienność - przecież sama ją wybrała.  W kwaterze rozmawiała sporo z Hugh, ale po dwóch miesiącach w końcu przyszedł czas, żeby i oni od siebie odpoczęli.
Odpowiedziała śmiechem na jego słowa. – No dobrze, nie mam z Tobą szans – przyznała uczciwie. Niestety, przeciętny wzrost i dość delikatna budowa ciała w tej kwestii zdecydowanie jej nie pomagały. Właściwie nigdy nawet nie myślała, żeby mierzyć się z kimś takim jak Farlane.  – Chociaż nie, nie mam z Tobą szans na ziemi – odparła wesoło po chwili. Co innego, gdyby mieli zmierzyć się w przestworzach. Była niemalże w stu procentach pewna, że Mervin nigdy nie pilotował poduszkowca, nie wspominając o rywalizowaniu z zawodowym pilotem. Byłym zawodowym pilotem.
W chwili gdy usiedli na ławce, Libby zdała sobie sprawę, że czas na żarty się kończy. Temat nowego stanowiska też nie został pociągnięty, a gdy zaraz potem zapadła kilkuminutowa cisza poczuła się odrobinę nieswojo. Przeczuwała, że chodzi o coś poważnego i obawiała się, jak głęboko będzie sięgać pytanie. Splotła palce dłoni, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić, a gdy mężczyzna odezwał się ponownie, spuściła na nie wzrok.
Doskonale znała odpowiedź, nawet dokładnie pamiętała moment, w którym podjęła taką decyzję. I mimo że ostatnimi czasy dość często wracała myślami do tamtego wieczoru, tym razem tego nie zrobiła. Może i oficjalnie nie należała do Kolczatki, ale wtedy w jakiś sposób została z nią połączona. Co prawda nie do końca świadomie, ale teraz było to bez znaczenia. Nie mogła mu powiedzieć. A przynajmniej nie wszystkiego. Na tym właśnie polegała przewaga Hugh – nikt nie znał jego danych osobowych. Gdyby teraz przyznała, że chciała pomóc brata, Mervin na pewno połączyłby wszystkie kropki i doszedł do wniosku, że to właśnie on był ostatnim zamachowcem.
Nie ufasz mu?
Prawie czuła na sobie jego spojrzenie, ale jeszcze przez chwilę siedziała w ciszy. Nie chodziło o zaufanie, a przynajmniej tak właśnie próbowała sobie wmówić.
– To nie jest dobre pytanie – zaczęła, podnosząc na niego wzrok. Nie chciała kłamać, ale prawda też nie wchodziła w grę. – Czasem po prostu robisz to, co uważasz za słuszne, nie myśląc nawet o konsekwencjach – stwierdziła wymijająco, ale wcale nie poczuła się lepiej. Westchnęła po raz kolejny. – Chodziło o Igrzyska. Nie wyobrażałam sobie, żeby skończyły się tak jak kiedyś – dodała szybko, starając się patrzeć prosto w jego oczy, choć nie było to takie proste. W duchu błagała, żeby nie drążył już tego tematu.

„Zrozumiałbyś, gdybyś musiał ukrywać się teraz”, „(…) ty lub twoi sąsiedzi nie musicie się ukrywać”. Tym razem Mervin już nawet nie starał się ukrywać swoich emocji i na jego ustach pojawił się uśmiech. Taki z rodzaju tych gorzko-smutnych. Dla niego słowo „ukrywać się” mogło być różnie rozumiane. Tak samo słowo „życie”. Owszem, musiał się ukrywać, pilnować, by nikt nie dowiedział się o tym, że właściwie zapija się w trupa wieczorami w każdy weekend, a czasami również i w tygodniu. I że picie stało się jego poważnym problemem, co musiał przyznać nawet przed samym sobą. Przecież gdyby ktoś się dowiedział, na pewno wylali by go z rządu, straciłby wiarygodność, straciłby swoje dobre imię, ludzie na pewno patrzyliby na niego o wiele mniej przychylnie. I przypuszczał, że zostałby sam albo przynajmniej prawie sam (z pijusem nikt nie chce się zadawać), dodatkowo z opinią alkoholika pewnie trudno byłoby mu znaleźć nową pracę – jego życie w pewien sposób skończyłoby się. Nie powiedział jednak ani słowa, więc mogło się zdawać, że uznał odpowiedź Libby. Chociaż jego pokręcenie głową kilka chwil później można było różnie rozumieć. Po tym geście również się nie odezwał, zostawiając swoje zdanie w tej kwestii tylko dla siebie.
Już następne słowa Randallówny pozwoliły mu pokazać szczery uśmiech rozbawienia. No tak, twarda pani pilot musiała pokazać, że na jakimś polu nie pozostawała bezbronna! Zaśmiał się krótko, kiwając głową.
– Zgoda, racja, nie miałbym z tobą szans w powietrzu. Pewnie nawet nie stanowiłbym żadnej konkurencji, byłbym w stanie wyeliminować sam siebie już w pierwszej minucie od startu – stwierdził, znów parskając śmiechem. – Jednak myślę, że będziemy mieć więcej okazji do starć na ziemi. – Znów spojrzał na nią dość wymownie, uśmiechając się już tylko pod nosem. Żartobliwy temat ich rozmowy zupełnie nie pasował ani do miejsca, ani do okoliczności, ale no, nie można przecież przez cały czas zachowywać nieznośnej powagi. Chciał rozluźnić Libby, sprawić, żeby naprawdę chciała z nim porozmawiać. Bo istotnie, chciał z nią porozmawiać, a nie ją przesłuchiwać, jak mogłoby się wydawać, gdyby przyszedł i od razu obrzucił ją tysiącem pytań. Bardzo byłby rad, gdyby mu zaufała, ale wiedział, że przecież właściwie nie miał prawa na to liczyć. Nie byli przyjaciółmi, nie znają się ani zbyt długo, ani zbyt dobrze, choć Mervinowi wydawało się, że w czasie ich znajomości dał jej do zrozumienia, że może na niego liczyć i że chętnie jej pomoże. Chociaż pewnie nie spodziewała, że nawet w takiej sprawie mogłaby się do niego zwrócić.
Czekał, cierpliwie czekał na odpowiedź kobiety, postanawiając jednak dać jej trochę przestrzeni i nie wpatrywać się w nią tak uporczywie. Spojrzał na nią dopiero wtedy, kiedy się odezwała. I słysząc jej słowa, zacisnął usta w cienką kreskę, ale po chwili westchnął. Nie ufała mu zupełnie.
– Nie ściemniaj, Libby – powiedział w końcu, być może używając trochę zbyt ostrego tonu głosu. – Musiałaś pomyśleć o konsekwencjach, choć przez chwilę, kiedy decydowałaś się na wystąpienie przeciwko Coin – dodał już łagodniej. – Chyba, że ktoś cię do tego zmusił? Czy uległaś czyimś namowom? – zapytał, patrząc na nią z szczególną uwagą.- Wybacz, ale nie wierzę, że zgodziłaś się na to tylko dlatego, że uważałaś, że Igrzyska są złe. Parę osób tak myśli, znam kilku, ale oni nie wykradli planów Areny i nie siedli od razu za sterami poduszkowca. Nie wydam cię nikomu, naprawdę, chcę tylko wiedzieć. Jesteś młoda i praktycznie całe życie masz jeszcze przed sobą. Naprawdę nie zastanawiałaś się nad tym, że ta decyzja znacznie ci to życie utrudni? – Prywatnie uważał, że Libby życie ma już praktycznie skończone, ale nie odważył się powiedzieć tego na głos. Choć nie wykluczał, że użyje takiego określenia, chciał zobaczyć, czy kobieta naprawdę zdaje sobie sprawę z konsekwencji swojego czynu, z tego, że grozi jej kara śmierci. Albo spotkanie z naczelnikiem więzienia, co jest pewnie jeszcze gorsze od śmierci. Albo jedno i drugie, czego sobie wyobrażać nawet nie chciał. Odwrócił się w  stronę Libby tak, że jego noga stykała się już z jej. Świadomie naruszał jej przestrzeń prywatną, choć na razie tylko delikatnie, chcąc uzyskać nawet najmniejszy efekt spoufalania się, by kobieta była skłonna powiedzieć nieco więcej. Chociaż dzisiaj miał jeszcze trochę czasu, żeby wszystko z niej wyciągnąć.