/kilka dni po misji i spotkaniu z Moną i Franią

Dni Richarda zostały przewrócone do góry nogami po informacji o żyjącej siostrze, którą nie tylko widział na własne oczy, ale zdążył ją powalic i nakrzyczec na nią. Wywinął się od towarzystwa kobiet wymówką pilnego zadania, jakie miał do wykonania. I nie zdradzając szczegółów, a ucinając dyskusję z Moną na ten temat - trzasnął drzwiami. Ubrany w pełny mundur żołnierza, jakie zostały im ostatnio przydzielone jako obowiązujące - skierował się w kierunku wyznaczonego miejsca.
Miał ze sobą kilka najważniejszych przedmiotów jak broń palna, dokumenty czy telefon komórkowy. Na patrol w sumie szedł sam, ciesząc się z chwil samotności i przemyślenia wszystkiego co mu się kotłowało we łbie.
"Przemyślenia? Chłipie, jak myślec będziesz to skończysz z kulką na patrolu."
Mruknął do siebie niechętnie w myślach, przekonany iż musi się skupic przede wszystkim na rozejrzeniu się po okolicy zanim odważy się wejśc do magazynu. Ot, czy nikt się tam aby nie czai, albo czy to nie jest jakaś pułapka zastawiona na niego. Czuł, że jest obserwowany przez kogoś z ludzi Coin, mając w pamięci dziwną rozmowę w opuszczonych pustostanach kiedy ruchał Jolene.
"Nie możesz tego spieprzyc."
Przemknęło mu przez myśl, kiedy szedł swobodnie przez teren magazynów, zachowujac należytą ostrożnośc.

Ostrożności nigdy zbyt wiele, ale teraz ona okazała się zbędna. Po wypowiedzeniu nazwiska, skinął głową jedynie w odpowiedzi, stwierdzając iż wdawanie się w jakieś przymiłe frazesy są po prostu zbędne. Miał otrzymac zadanie od człowieka Coin, więc nie miał co szemrac. Nie węszył spisku, bo był zbyt szarą jednostką na to.
Przeanalizował po krótce wygląd nieznajomego, ażeby zapamiętac go w razie kłopotów czy czegoś tam i tyle. Wyciągnął rękę w kierunku Boba, ażeby odebrac zdjęcie i zmarszczył nieznacznie brwi, kiedy zrozumiał iż ma do czynienia z czymś w rodzaju skrytobójstwa. Nie przerywał oczywiście mężczyźnie, stwierdzając iż zatrzymanie tego zdjęcia może być czymś… ciekawym.
Bez wyrzutów moralnych odczekał na stosowną chwilę, aby się odezwac. Krzyżując spojrzenie z nieznajomym, schował fotografię do wewnętrznej kieszeni kurty.
- Jest kilka. Pierwsze jakie mi się nasuwa, to po chuja bierzecie podoficera i strażnika pokoju do takiej roboty, skoro ma być cicha a nie spektakularna. Nie, nie odpowiadaj na nie. – Wypowiedział na głos to co miał, po czym schował ręce do kieszeni spodni, przekonany iż teraz broń nie będzie mu potrzebna. – Z kwestii organizacyjnych, mam dowolnośc w wyborze jaki jego koniec będzie rozumiem. Bez śladów czy sam mam się postarac o to, by ewentualne ukryc? – Spytał spokojnie.
Sprzątnąc kogoś to nie problem.
Prawda?
Przecież się nie zawaha.

Seraphine Larousse. Catrice jak przez mgłę pamiętała tę do zarzygania uroczą luksusową prostytutkę, która szczyciła się nieposzlakowaną opinią. Głupiutka panienka, która posiadała wysoko postawionego w rządzie tatusia... Rzekomo nie do końca wiernego Almie Coin. Gdy Cat otrzymała zlecenie z nazwiskiem tej, jak ją ładnie określała, dziwki, uśmiechnęła się pod nosem. Najwidoczniej Alma Coin znała swoje zwierzątka równie dobrze, jak Snow.
Docierając do starych i opuszczonych magazynów, położonych na obrzeżach miasta, Cat zastanawiała się nad tym, co też ciekawego nawywijał tatuś, że kazano jej skasować córeczkę. Nie żeby miała coś naprzeciw; ostatnio czuła się wyjątkowo znudzona, nie mając możliwości zabicia paru osób. Najchętniej zabiłaby tak z pięć, dziesięć istotek, co zaspokoiłoby jej zabójcze instynkty na parę tygodni... Ale kochana ciocia Alma nie rozpieszczała dziewiętnastolatki aż nadto - raz na jakiś czas rzuciła jakiś smętny ochłap, za każdym razem wspaniałomyślnie przypominając, że dała dziewczynie dostęp do arsenału.
Ciekawe, co takiego Anthony podpieprzył z siedziby, że każą mi skasować córeczkę, pomyślała, kopniakiem otwierając drzwi od magazynu. Bezszelestnie wślizgnęła się do środka, zaciskając palc na przytroczonej do paska od spodni broni; z drugiej strony czuła uspokajający nacisk ukochanego noża o potrójnym ostrzu. Rozejrzała się, nasłuchując uważnie każdego dźwięku, jaki mógł się roznieść w tej ciszy.

Być może kopniak w drzwi nie był dobrym pomysłem; z pewnością ktoś usłyszał hałas. Catrice skryła się pod podwyższeniem, przylegając plecami do ściany i wstrzymując oddech na kilka sekund. Kroki ponad jej głową świadczyły o tym, że magazyn wcale nie był opuszczony, chociaż takowym mianem go określano.
Bujda na resorach.
Zamknęła oczy, wsłuchując się uważnie. Kroki, oddechy, i... Ktoś jeszcze. Uśmiechnęła się, a dłoń sama odnalazła nóż o potrójnym ostrzu i zacisnęła się na rękojeści.
Mała Larousse.
Otworzyła oczy i popatrzyła na drabinkę, czekając.
No, na co czekacie?

Wstrzymała oddech, gdy pierwszy dźwięk rozległ się w ciszy. Dźwięk buta, opierającego się o pierwszy szczebel drabinki.
Drugi.
Trzeci.
Ktokolwiek był na górze, właśnie zdecydował się sprawdzić źródło hałasu, którym była dziewiętnastolatka. Gdy napastnik schodził, powoli wyciągnęła nóż i złapała go pewnie. Na górze mogło ich być jeszcze dwóch, może trzech... No i ta dziwka Larousse, której Cat nie znosiła. Poza paniusią, która była córeczką tatusia, chyba tylko matczyne instynkty Ruen tak ją drażniły.
Obrócił się i jego wzrok napotkał Catrice, jej słodki uśmiech i niewinne spojrzenie. Kto wie, może gdyby to były inne okoliczności, załatwiłaby go w inny sposób, ale niestety, nie mogła zabrać z arsenału większej ilości broni. Mężczyzna sięgał właśnie do paska, gotów wyjąć pistolet z kabury...
Obróciła się błyskawicznie, a nóż z potrójnym, mocno wyprofilowanym ostrzem wbił się w jego gardło, przecinając tętnicę.

Poszło tak, jak przypuszczała. Wbicie noża w gardło poszło gładko, przecinając tętnicę, z której trysnęła krew, czerwona, o silnym, metalicznym zapachu. Jej przeciwnik zwalił się na ziemię bez dźwięku, martwy. Kilka sekund patrzyła na niego z zadowoleniem.
Siedemdziesiąt cztery? Nie, ten był chyba siedemdziesiąty piąty.
Szybko znalazła się przy drabince, przywierając do niej całym ciałem. Powoli zaczęła wspinać się ku górze, bezdźwięcznie, szczebelek za szczebelkiem, oddychając jak najpłycej i jak najciszej. W końcu odchyliła lekko głowę, spoglądając na posadzkę, z punktu widzenia której mając całkiem niezły widok na stojącego bokiem do niej faceta... No i na związaną Larousse.
Wycofała się ostrożnie, niemal zwisając na drabince. Da mu sekundkę, a potem go załatwi.

Chociaż wisiała na drabince, trzymając się mocno poręczy, wiedziała, co zaraz się stanie. Mężczyzna stojący na podeście, towarzyszący Seraphine, lada moment zorientuje się, że jego kumpel leży sztywny na podłodze. Wtedy mogło zrobić się naprawdę gorąco, co tylko cieszyło Catrice. Tak, przez ułamek sekundy przejmowała się tym, że może sobie coś zrobić. Ale najważniejsze było załatwienie zlecenia, dzięki któremu będzie mogła wcisnąć kolejne banknoty Salingerowi, sycząc, gdy się wymigiwał.
Wstrzymała oddech, nasłuchując. Tuż nad jej głową dało się słychać skrzypienie. Podciągnęła się i oparła stopy na szczeblach, wspinając się. wiedziała, że mężczyzna się zbliżał, prawdopodobnie z bronią. Miała do wyboru, nóż albo broń...
Liczyły się sekundy, dlatego znienacka jej głowa pojawiła się w otworze, a wraz z nią - pistolet.
- Hej - rzuciła słodko, po czym nacisnęła spust, posyłając pięć kul w ciało przeciwnika.

O mały włos, a kula trafiłaby ją, jednak najwidoczniej miała do czynienia z głupkiem; najwidoczniej wystraszył się na tyle, że nie umiał porządnie wycelować. Niemniej jednak, po chwili leżał tak samo sztywno, jak jego kumpel pięterko niżej.
- Idiota - mruknęła Catrice, wchodząc na podest i bezceremonialnie skopując trupa z podłogi; wylądował metr od kumpla, co niesłychanie ją rozbawiło. Dopiero potem zwróciła uwagę na spętaną Seraphine.
Podeszła do dziewczyny i ujęła ją pod brodę, kręcąc głową Larousse na boki, w poszukiwaniu cięższych ran. Niestety, wyglądała na całą i zdrową... Do czasu.
- Seraphine, posłuchaj mnie. Wszystko w porządku? Nic Ci nie zrobili? Skrzywdzili Cię? - zapytała dość natarczywie, jakby udając zdenerwowaną.

- Wybacz - cofnęła dłonie. - Musiałam się upewnić, czy jesteś cała.
Obserwowała Seraphine, dokładnie analizując ślady na jej rękach. Przetrzymywana, być może głodzona, ale nie katowana - zapewne porywacze chcieli dopiero potem zabawić się z dziewczyną.
- Seraphine, wiesz, co się dzieje z Twoim ojcem? - zapytała, zaniepokojona. - Najpierw Ty zniknęłaś, teraz on. Nikt nie może go znaleźć i zaczynamy podejrzewać, że Coin lada moment wyśle za nim jakiegoś rządowego byczka, który pali się do bitki. Wiesz, gdzie może przebywać?
Gra, w którą grała, była prosta i przyjemna; musiała jedynie udawać przyjaciółkę Seraphine, którą skrycie gardziła.
- Proszę, Seraphine, to ważne. Obiecałam Twojemu ojcu, że mu pomogę niezależnie od wszystkiego - przyklękła i zaczęła powoli uwalniać nogi dziewczyny. Nie chwyciła jeszcze noża, żeby ją zabić.
Jeszcze nie.

Catrice patrzyła na przerażoną Seraphine, czerpiąc niesamowitą wręcz satysfakcję. Córeczka tatusia wyglądała na autentycznie wystraszoną, biedną dziewczynkę, która chciała wrócić do domu, schować się pod kołderkę i przytulić ukochanego misia. No cóż, Seraphine, nie doczekasz momentu przytulenia misia... Ale jeśli tylko znajdę Twojego tatusia, chętnie opowiem mu, jak ślicznie wyglądałaś, gdy Cię zabiłam. A potem zabiłam i jego.
Jej dłonie zatrzymały się na kostkach Larousse. Miała ją uwolnić, ale po co? Żeby strzelać do niej, gdy będzie uciekać? Niedoczekanie, nigdy nie lubiła ganiać króliczka. Króliczki smakowały najlepiej, gdy zapędziło się je w kąt.
- Nie - powiedziała cicho. - Nie, głupiutka, słodka Seraphine.
Wstała i zrobiła to, co do niej należało. Powoli wyciągnęła nóż i przesunęła dłonią po ostrzu, uśmiechając się upiornie.
- Ty nie poszukasz tatusia. Ja to zrobię, a potem zarżnę go... tak jak Ciebie.
Zbliżyła się do skrępowanej dziewczyny i wysunęła dłoń z nożem, który spoczywał pomiędzy piersiami dziewczyny. Jedno mocne pchnięcie i ostrze przebije mostek, potem organy, aż, gdy przekręci ostrze, dojdzie do serca.
- Rząd Almy Coin śle pozdrowienia, dziwko - syknęła i wbiła w nią nóż z całej siły, tak mocno, jak umiała, byleby tylko zabić.
Patrząc na swoją robotę, uśmiechnęła się i wyjęła telefon, pisząc szybkiego sms-a.
Seraphine Larousse, numer siedemdziesiąt pięć.

| bilokacja, przed Chazem

Wiadomość od Catrice zastała go nad dokumentami ze śledztwa Maisie, od których oderwał się z nieukrywaną przyjemnością. Oczywiście, że chciał załatwić sprawę jak najszybciej i w miarę po cichu, ale znał już niemalże każdą linijkę zeznań na pamięć. Potrzebował wytchnienia.
W pospiechu zgarnął z wieszaka swoją nieśmiertelną skórzaną kurtę, wyszperał w kieszeni kluczyki i dbając o to, by zabrać dla Catrice zapasowy kask, odpalił motor i pomknął na obrzeża Kapitolu, w stronę opuszczonych magazynów. Nie musiał się długo zastanawiać nad tym, co mogła robić tam panna Tudor. Nie wyglądało na to, żeby potrzebowała pomocy, jednak na wszelki wypadek jego pistolet tkwił bezpiecznie w kaburze.
Doskonale znał profesję tej młodej dziewczyny i choć dogadywali się całkiem nieźle, wciąż nie tracił czujności. Kiedyś zabijała dla Snowa, teraz robiła to dla Coin. Być może była niczym chorągiewka na wietrze, a może prowadziła sobie tylko znaną grę i czekała na odpowiedni moment, by uderzyć. Argent nie chciałby wtedy stać na linii ognia.
Odnalezienie magazynów nie zajęło mu dużo czasu, choć okolica wprost roiła się od podobnych pozostałości po zabudowaniach. Nie zastanawiał się, co mogło znajdować się tutaj w latach świetności, Stary Kapitol był już tylko koszmarem (lub bajką, zależy od perspektywy).
Zatrzymał motor, ściągnął kask i szybko przeczesał dłonią swoje włosy w dawno wyuczonym odruchu. Gdyby tego nie zrobił, wyglądałby doprawdy komicznie.
- Obyło się bez problemów? - zwrócił się do nadchodzącej Catrice, chcąc się upewnić o powodzeniu jej misji, jakakolwiek by ona nie była.

Wyślizgnęła się z magazynów równie szybko, jak do nich weszła, obojętnie zatrzaskując za sobą drzwi. Gdyby Coin kazała jej wziąć jakieś trofeum, nie wahałaby się ani chwili, jednak to najwidoczniej nie było potrzebne. Może pani prezydent ufała jej morderczym instynktom na tyle, by wiedzieć, że wykona zadanie? Zresztą, nie zdziwiłaby się, gdyby cały ten teren był pod nadzorem kamer; jeśli tak, jej szefowa już wiedziała, że Larousse nie żyła.
Gdy szła powoli w stronę drogi, pojawił się Argent. Catrice z zadowoleniem zauważyła, że ma całkiem niczego sobie motor, z pewnością doskonały do poruszania się po mieście. Zatrzymał się nieopodal akurat wtedy, gdy czyściła apaszką ostrze noża z krwi. Wiedziała, że zarządzający arsenałem ludzie nie lubili, gdy oddawała broń ze śladami walki.
- Znośnie. Spodziewałam się czegoś trudniejszego. - skinęła głową w stronę Blaise'a, uśmiechając się. - Dwóch gości, chyba nawet nie spodziewali się towarzystwa. Nie wyglądali na zbytnio przygotowanych, i nie zdążyli jej przesłuchać. Była cała i zdrowa, może trochę wystraszona.
No tak, to oczywiste, że wiedział, po co tu wpadła. Ciekawiło ją, ile z jej ofiar znał, lub analizował przypadki ich nagłych zgonów. Gdy patrzyła mu w oczy, zastanawiała się, czemu po prostu nie zabiła Seraphine za pomocą trucizny, pierwszej broni potegowanych Snowa... Ale to było zbyt równoznaczne z opowiedzeniem się po stronie uwięzionego byłego prezydenta, co nie przysporzyłoby Cat fanów. Zresztą, miała jakichś? Znała lub kojarzyła paru ludzi z jej zawodu, jednak spośród tej wąskiej rzeszy rządowców to ona miała najwięcej roboty. Kto wie, może faktycznie Alma pozwoli jej zabić Anthony'ego?
- Dzięki, że przyjechałeś - uśmiechnęła się, chowając nóż do przytroczonego do biodra pokrowca. Broń spoczywała w kaburze po drugiej stronie. Nie chciała tego powiedzieć na głos, ale poniekąd żałowała, że nie dała mu znać wcześniej. Gdyby była w gorszym stanie, chyba musiałby przywiązać ją do siebie, na wypadek utraty przytomności.
Losowi niech będą dzięki za Blaise'a i to, że ma w sobie ludzkie odruchy, pomyślała, znów uśmiechając się do siedzącgo na motorze mężczyzny.

Nie skomentował nawet tego noża, dokładnie czyszczonego przed zwróceniem go do arsenału. Catrice i jej podobni mieli rozkazy, w które nie wnikał, bo sam nie lubił, gdy ktoś wkładał swój nos w jego sprawy. Skoro Pani Prezydent coś jej zleciła, kim był Argent, by opiniować te decyzje? Dopóki to nie na niego przychodziły zlecenia, dopóty naprawdę miał to gdzieś. Ufał Coin.
O kim mówiła panna Tudor? Tego nie wiedział, chociaż ona chyba założyła inaczej. Połechtało to mile ego Blaisa', ale nie próbował udawać, że słowa Catrice go nie zaskoczyły. Nie znał nazwiska zlikwidowanej, ale skoro dziewczyna wspomniała o dwóch dodatkowych osobach, które mogłyby przesłuchiwać cel Tudor, krąg podejrzanych zawężał się.
- Kto tym razem? - zapytał więc, niby od niechcenia, podając jej dodatkowy kask, o którym oczywiście nie zapomniał przy opuszczaniu domu - Czyli niczego im nie powiedziała? To dobrze, kolejne dochodzenia z głowy.
Ostatnio liczba konspirujących przeciwko Pani Prezydent wydawała się Argentowi niepokojąco wysoka, każdy chciał dołożyć swoje trzy grosze w nagonce na Coin. W rządzie nie było chyba osoby, która nie znała bloga Verite, niektórzy byli też zaznajomieni z Jeżykiem - wszyscy zgodnie stwierdzili, że trzeba ukracać tego typu procedery, ale... na gadaniu się skończyło. Sam Blaise musiał doprowadzić wszystkie swoje sprawy do końca, nim weźmie na swoje barki dodatkowe zadania, dlatego póki co nie zaprzątał sobie głowy nieprzychylnością wątpliwych mediów. Od czego byli hakerzy?
- Nie ma sprawy, musiałem oderwać się od papierów - z powrotem zaczął zakładać rękawice i dał znać Catrice, żeby usiadła za nim i złapała go w pasie. - Mów gdzie cię odwieźć.