Lenny miał jeszcze parę więcej rzeczy do powiedzenia. Parę więcej, by oderwać swoje myśli od rzeczy nieprzystojących (Joseph pewnie jeszcze wyśmiałby go za nie) i skupić się na wypowiadanych przez siebie słowach, myślach płynących równolegle do tamtych, ale sprawiających mniej problemu. I właściwie przez chwilę nawet mu się udało, jednak w centrum jego rozmyślań nie znalazło się pytanie „Jak dosadnie powiedzieć Josephowi, że nie może być więcej jego informatorem”, lecz przypadkiem trafiło na Jacka i na to, jakie konsekwencje może on wyciągnąć z tego, że Lenny nie wrócił już do baru. Sprawa bardzo istotna, niestosownym było zostawianie przyjaciela samego w Dzielnicy. I to jeszcze pijanego. Lophia przecież nie da rady sama go odprowadzić. Dlatego musi wrócić, tak, to ważne…
Już otwierał usta, by wylać z siebie kolejny potok mało składnych słów (jednak liczył na to, że przekaz będzie zrozumiały), ale dłoń towarzysza, która niespodziewanie przykryła jego usta, skutecznie mu to uniemożliwiła. Sam dotyk mężczyzny wystarczył, żeby Lenny zapomniał, co tak właściwie chciał powiedzieć, a nawet gdyby jeszcze o tym pamiętał, to po fakcie ściągnięcia przez Josepha okularów zupełnie wyleciałoby mu to z głowy. Salinger nie robił tego często przy innych, Lennart nawet powiedziałby, że wcale… chyba, że w pewnych sytuacjach, kiedy byli sami, a wokoło panował półmrok. Lenny zawsze żałował, że następuje to dopiero wtedy, ponieważ z reguły właśnie z oczu Josepha najwięcej o nim dowiadywał i najlepiej go odczytywał. Okulary były zazwyczaj murem nie do przebicia, sprytną zasłoną, zza której tak niesamowicie oczarowywał ludzi wokoło. Zawsze mu tej cechy zazdrościł, on potrafił jedynie robić (piorunujące) wrażenie, kiedy, celowo, spóźniał się na różne imprezy (zwłaszcza na te, na których wypadało być punktualnie) i wchodził w wielkim stylu pod ostrzałem spojrzeń. Zawsze skromnie (szlachetna cecha!) przepraszał, jednak bardzo zadowolony, że uwaga tylu ludzi skupiła się na nim. Dzięki takim zagraniom więcej osób zjawiało się na jego wernisażach, a to ważne!
Jednak  ściągnięcie okularów w kwestii rozproszenia uwagi jeszcze by przeszło, nie było nic bardziej ogłupiającego od tego, co Joseph zrobił niedługą chwilę później – pocałował go. Tak po prostu, nagle, dość chaotycznie i mocno, w sposób przywołujący wspomnienia. O których nie chciał pamiętać, choć nic w tym kierunku nie robił. Zaszufladkował je jako „miłe, choć bolesne”, ostatnio dodając jeszcze „niebezpieczne”. Mając w pamięci słowa, którymi Joseph zakończył ich spotkania, fakt, że zażyczył sobie jego, Lenny’ego, na informatora oraz to, że lubił wykorzystywać słabości innych przeciwko nim, zdał sobie sprawę, że taka notka była niezbędna. Planował trzymać się na dystans, choć po ostatnim ich spotkaniu uświadomił sobie, że to po prostu niemożliwe, więc liczył na Saligera. Bardzo wyraźnie jednak się przeliczył. Było to dla Lennarta tak intensywne doznanie, a jeszcze wypił na tyle dużo że nawet wiele nie zastanawiał się nad tym, czy powinien odwzajemnić pocałunek, czy nie. Początkowo tylko napiął wszystkie mięśnie, jego podświadomość pomagała zdrowemu rozsądkowi dojść do głosu, ale alkohol zrobił swoje – w momencie, w którym jego plecy dotknęły ściany budynku, już w najlepsze pogrążał się w smaku Josepha. Ręce mu drżały, kiedy chwytał nimi za płaszcz byłego kochanka, by przyciągnąć go bliżej siebie i niemożliwym do zidentyfikowania było czy to z nadmiaru emocji, czy zimna, które powoli zaczynał odczuwać. Kiedy mężczyzna odsunął się od niego, Bedloe cieszył się, że jego ciało ma się o co oprzeć, bo świat wirował mu przed oczami nawet bardziej, niż przed kilkoma minutami. Serce mocno łomotało mu w piersi, a po głowie latała nie do końca jasna myśl, że nie powinien. Ale chciał, chciał więcej. Dopiero z chwilą, kiedy usta Josepha zetknęły się z jego uświadomił sobie, jak bardzo mu tego brakowało i jak bardzo na to czekał.
Minęła chwila, zanim słowa mężczyzny do niego dotarły i jeszcze jedna, zanim zrozumiał ich sens.
– Kurtka – wymamrotał, choć myślał o czymś zupełnie innym. – Jack będzie… wściekły… powinienem wrócić – dukał dalej, ciągle dość ciężko oddychając. – Jak daleko stąd mieszkasz?

Czuł jego wychłodzone ciało tuż przy sobie, ręce kurczowo zaciskające się na połach jego płaszcza (nawet nie zwracał uwagi na to, że będzie pomięty) i wilgotne usta na swoich. Nie wyobrażał sobie bardziej idealnego przypadku, większego oddziaływania siły wyższej czy szalonego przeznaczenia: tak po prostu musiało się stać, musiał w końcu ulec swoim instynktom i odruchom, popychającym go w stronę Lennarta na ślepo.
Bez patrzenia na przeszłość, krzywdzącą, na przyszłość, beznadziejną i na teraźniejszość: tak skomplikowaną, że nawet genialny Salinger nie potrafił powiedzieć to tak naprawdę go łączy z uroczym paniczem. Najwyższe uczucie, chęć zysku, pozyskiwanie informacji, nostalgia i wspomnienia, zwykła męska namiętność i chęć posiadania czy może coś jeszcze, czego nie potrafił nazwać przez...złe wychowanie, powiedzmy. Wszystko to było irytującym chaosem, denerwującym go od dłuższego czasu, ale kiedy go całował cały ten emocjonalny i pytajnikowy burdel uległ zupełnemu wyciszeniu.
Wręcz rozkosznemu, żadnego ostrzegawczego alarmu w tyle głowy, żadnych głębokich rozkmin i oceniania przydatności danego człowieka: tylko czysta fizyczność, gwałtowne ruchy języka i smak jego ust, o którym zdążył już zapomnieć. Urwany, musiał złapać oddech i oprzytomnieć od lodowatego nocnego powietrza. Przynajmniej odrobinę, bo nie zrobił nawet jednego kroku w tył, żeby zwiększyć dystans. Nie potrafił, dalej trzymał dłoń przy jego szyi, czując jak pulsuje jego aorta albo inna życiodajna część jego układu krwionośnego. Przez sekundę zastanawiał się, czy uduszenie go w tym ciemnym zaułku rozwiązałoby całą tą skomplikowaną sytuację, ale...nie, chyba nie był na to gotowy. Jeszcze?
Tak jak i na dopytywanie kto to Jack; nie czuł ani zazdrości ani zainteresowania, wszystkie polityczne naleciałości wydawały się być teraz ekstremalnie mdłe. Liczył się tylko Lennart. Chciał znów zobaczyć jego obojczyki, policzyć pocałunkami wystające żebra i sprawdzać po ilu sekundach rozszerzą się jego źrenice.
- Blisko - powiedział tylko, przesuwając powoli palcami wzdłuż jego żuchwy, obrysowując jednocześnie jego usta. To musiała być jego decyzja; oczywiście najchętniej złapałby go za kark jak niesfornego kociaka i zaciągnął do swojego mieszkania, dając mu oddychać tylko prosto ze swoich ust, ale...wyjątkowo dawał mu wybór, odsuwając w końcu od niego dłonie i mrugając powoli, przyzwyczajając oczy do półmroku.

W głowie Lenny’ego z kolei aż huczało od rozmaitych alarmów ostrzegawczych, wyraźnie chcących go przestrzec, że lepiej by było, gdyby tego nie robił. Znaczy, nie całował Josepha. W końcu obiecał sobie, że zapomni, że to przeszłość, do której się nie wraca. Proces zapominania cały czas odkładał, w efekcie nic nie zrobił w tym kierunku i gdzieś w głębi umysłu pojawiło się pytanie, czy postąpił dobrze tak długo będąc biernym w tej sprawie? I czy nawet gdyby zapomniał, wspomnienia i dawne reakcje jego ciała na dotyk i bliskość Salingera gwałtownie nie powróciłyby, dokładnie jak teraz? Pytania bez odpowiedzi, a obawy wciąż rosły. Bo nawet pomimo tego chwilowego uniesienia, przed oczami ukazywały mu się migawki przeszłości, te najbardziej krzywdzące, najmocniej zalegające mu w pamięci. Nie mógł się od tego powstrzymać, jego podświadomość dalej walczyła o to, by zdrowy rozsądek doszedł do głosu, a w następstwie żeby nie zrobił czegoś, czego później może żałować. Bo dlaczego Joseph go teraz całuje? Robi to jako kto i z jakiego powodu: interesowny rządowiec, planujący tylko go wykorzystać czy Strażnik Pokoju, kochanek, pragnący powrócić do… dawnych chwil? Czy w obu przypadkach nie jest to fałszywe, a Joseph zwyczajnie znowu z nim pogrywa, bo wie, że może?
Nie potrafił jednak przestać go całować; jego ręce zawędrowały na kark mężczyzny, gdzie znacznie się zacisnęły (w palcach zawsze miał siłę), nie chcąc pozwolić mu się odsunąć. Nie, dopóki nie nasyci się jego smakiem i zapachem, który nagle zaczął odczuwać intensywniej. To było przyjemne i relaksujące, już po chwili przestał całować go tak gorączkowo, a bardziej z właściwą sobie pasją i namiętnością, zupełnie jak dawniej. Niedługo później jednak Joseph się odsunął, łapiąc oddech, który był potrzebny i jemu. Przez dłuższą chwilę dało się słyszeć tylko dyszenie Lennarta, przez którego głowę przelatywały różne myśli, jak na przykład ta, czy ciało Josepha dalej jest takie umięśnione, czy jako członek rządu przestał ćwiczyć. I to nagle się stało szalenie interesujące.
– Chodźmy – wymamrotał jedynie, niemalże od razu i zdając się w ogóle nie zastanawiać dłużej nad odpowiedzią. Tak zwana nieprzemyślana decyzja. Po prostu chciał znowu poczuć usta byłego Strażnika na swoich, mimo tego, że czuł rosnący w nim strach. Na razie nie dający się jednak nazwać i właściwie zupełnie przyćmiony przez inne emocje i odczucia. Odepchnął się od ściany budynku, dojść chwiejnie, dlatego zaraz złapał Josepha za ramię i spojrzał na niego wyczekująco.


// myślę, że dobrze będzie dać już zt x2... chyba, że chcesz coś dodać!

najprawdopodobniej z domu -->

Dzisiejszy dzień miał się odbyć bez patroli, przynajmniej według harmonogramu, którego Cline się trzymał. W zwyczaju miał jednak naginanie go, zawyżając ilość przepracowanych godzin w stroju cywilnym. Tak było i tym razem: zwyczajny patrol, w skórzanej kurtce z ciepłą podpinką z postawionym na sztorc kołnierzem. Ręce schowane w kieszeniach, dzięki czemu broń nie była aż tak dostrzegalna. Sprane i znoszone jeansy, które chyba lada dzień nabawią się kolejnej dziury: dwie już widniały na wysokości obu kolan.
Rutynowy spacer, mający na celu zabicie nudy oraz pustki, jaka zaczęła mu doskwierać od wczoraj. Właściwie to szybko położył się spać, z nadzieją iż rano wstanie rześki i wypoczęty, kierując swoje kroki do dziewczynek, jakie można wynająć za odpowiednią sumkę. Taki był plan, ale spalił na panewce, bo Richard obudził się z nieznośnym bólem wargi. Ugryzienie blondyneczki było dotkliwe i irytowało go wystarczająco mocno, ażeby porzucił myśli o śmiałych zabawach z dziwkami.
Wyszedł zza rogu, nie patrząc przed siebie acz pod nogi i niechybnie na kogoś wpadł. Właściwie to zaczepił ramieniem, zdzielając nieznajomą postać z barka.
- Pojebało? Uważaj, jak leziesz! - Nie wiedząc z kim ma do czynienia, powstrzymał się od nazwania ów persony "suką" bądź "zawszonym gnojem", w zależności od płci.

<--- własne mieszkanie

Dziewczyna podążała w sobie tylko wiadomym kierunku. Właśnie przed chwilą właścicielka restauracji powiedziała jej, że jednak nie przyjmie jej do pracy. Wychodziło na to, że nawet na sprzątaczkę czy zwykłą pomywaczkę się nie nadawała, Nie nastrajało jej to zbyt optymistycznie.
Szła więc przed siebie z wzrokiem wbitym w chodnik, oddając się ponurym  rozmyślaniom. Luźno splecione włosy, opadały na plecy. Lekko zgrabiona. Ręce w kieszeni. Ciężkie buty miarowo uderzały w chodnik.
Tak byłą idealnym celem by na nią wpaść, kiedy więc już prawie została stratowana i ledwo utrzymała się na nogach, wspomagając się kurtką nieznajomego. Jej tyłek został uratowany od potłuczenia.
Podniosła spojrzenie smutnych, brązowych oczu na mężczyznę. Odsunęła  się o krok czy dwa do tyłu.
-Przepraszam.- jakoś tak z rozpędu przeprosiła, choć to nie była jej wina.

Oczywiście, że to potrącenie i jego konsekwencje stało po stronie Richarda. Zatopiony we własnych myślach nie dostrzegł mijanych ludzi, przyzwyczajony do statusu Strażnika. Wychodząc bez służbowego uniformu szybko można było dostrzec niewidoczność szarych mieszkańców Kapitolu.
Powinien mieć oczy szeroko otwarte i unikać zdarzeń takich jak te, ale jednak - nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przynajmniej taka myśl pojawiła się w głowie, kiedy zlustrował szczupłą kobietę, która okazała się nieszczęśnikiem na jakiego wpadł. Wyraz jego twarzy zmienił się diametralnie, ale daleko mu było do przeprosin. Spod gęstego i ciemnego zarostu spozierać zaczął niemrawy uśmiech, gdy dostrzegł w końcu dłonie uczepione jego kurty.
- Nom. Ja też przepraszam, jakoś tak, no... zamyśliłem się. - Napomknął wyraźnie, puszczając przedramiona kobiety. Chwycił ją właściwie instynktownie za przedramiona, ażeby nie upadła. Miała w oczach coś takiego, co nie potrafił określić, ale go przyciągało. - Szysko dobrze? - Spytał na szybko, lustrując uważnie sylwetkę nieznajomej.

Nie upadła. Udało się jej ustać na własnych nogach. Pewnie bez pomocy nieznajomego nie byłoby to możliwe, ale chyba to był jedyny przejaw szczęścia, jaki jej dzisiaj dopisał. Wszystko pozostałe szło na opak i nie tak jak powinno czyli właściwie dzień jak co dzień. Czasami zastanawiała się czy nie powinna wrócić do swojego dystryktu. Zaraz jednak odrzucała tą myśl od siebie, bo przecież tam nic ją nie czekało, może po za ponurymi spojrzeniami.
Kiedy więc już stała pewnie na własnych nogach. Uniosła lekko do góry głowę by spojrzeć na mężczyznę.
-Tak wszystko dobrze.- odparła i przejechał wzrokiem po zarośniętej twarzy i bliźnie na policzku. Przez myśl przemknęło jej pytanie w jaki sposób się jej nabawił, ale pewnie w podobny sposób jak wielu innych podczas rebelii.  Gotowa się była założyć, że kobiety uważają, iż ta szrama nadaje mu charakteru.
Lekko się uśmiechnęła widząc potargane jeansy, kurtkę i wojskowe buty. Chyba mieli upodobanie do podobnego stylu, tyle że jej spodnie nie świeciły dziurami na kolanach. Wsunęła dłonie w kieszenie kurtki i spojrzała w oczy mężczyzny,
- Ja też się zamyśliłam.- poinformowała go,choć nie była pewna czy ta wiedza jest mu do szczęścia potrzebna.- Mam nadzieję, że nie zrobiłam panu krzywdy?- marnie usiłowała zażartować.

Spojrzenie postanowił zatrzymać na twarzy nieznajomej, stwierdzając że najwięcej widać właśnie na niej. Kurta i ubrania przysłaniały co ważniejsze widoki, więc musiał zadowolić się pełnymi ustami współgrającymi z gęstymi brwiami oraz oczyma, które zdawały się hipnotyzować. Nie ubolewał jakoś specjalnie nad tym, że nie może zobaczyć od razu jej biustu czy tyłka. Przynajmniej na razie, gdy był w szoku jak śliczna buźka przed nim stoi.
Pewno nad tym, czy wziąć zaufać temu gnojkowi czy nie. Richard w końcu dostrzegł jakiś smutek w oczach nieznajomej, przez co bardzo szybko dorobił sobie resztę historii, jaka musiała ją spotkać - ot, jakiś facet wydaje się miły, może nawet są już parą, ale zawiódł jej zaufanie. Było to dość prawdopodobne i oklepane, dlatego Cline podążył za tym.
Weź się ogarnij!
W końcu doszło do niego, że patrzy się na nieznajomą z dość głupim uśmiechem na twarzy i milczy, podczas gdy ona zadała jakieś pytanie. Otrząsnął się, mrugając powiekami, robiąc jakiś niesprecyzowany grymas na twarzy przy równoczesnym wzruszeniu ramionami.
- Em, zapatrzyłem się na pani śliczną buźkę, można powtórzyć pytanie? - Był z siebie niezwykle dumny, że w swoje zdanie wplótł komplement, licząc na docenienie. Ostatecznie nie lubił doprowadzać do takich sytuacji. W tej chwili nie widział żadnego zagrożenia, więc pozwolił sobie nawet na uśmiech przykrywający zmieszanie.

Chwila milczenia nieznacznie się przeciągnęła i Beth zrobiło się nieco głupio. Na policzki wypłynął rumieniec . Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę i odgarnęła niesforne kosmyki włosów z twarzy. Wiedziała, że było to bezcelowe, bo pewnie i tak po chwili będą na swoim miejscu.
Właściwie miała już ruszyć w swoją stronę, kiedy mężczyzna w końcu się odezwał. Właściwie to wyglądała, jak gdyby się otrząsnął z jakiegoś chwilowego amoku. Może naprawdę zrobiła mu krzywdę. W końcu mogła go niechcący łokciem uderzyć w miejsce intymne a wiadomo, że to facetów powala z nóg. Ten jeszcze stał na swoich, więc chyba to jednak nie było to.
Szybko zlustrowała go wzrokiem, słysząc komplement wypowiedziany właściwie mimochodem. Sama nie wiedziała co ma o tym sądzić, chyba to, że mężczyzna jest bezpośrednią osobą.
- Pytałam czy nie zrobiłam panu krzywdy.- powtórzyła swoje pytanie i lekko przechylając głowę uśmiechnęła się trochę nieśmiało.

Cnotka niewydymka?
Ledwo powstrzymał rechot, przypatrując się rumieńcom na policzkach nieznajomej oraz niepewność postawy, jaką właśnie mu sprezentowała. Dość szybko pojął, że traciłby czas u niej, gdyby planował ją poderwać. Nie potrafił zrozumieć większości kobiet, każda jedna stanowiła nie lada wyzwanie i łamigłówkę, w której się zazwyczaj gubił. Również ta nieznajoma sprawiała wrażenie niedostępnej, podczas gdy postanowiła przystanąć i porozmawiać, miast udać się w swoją stronę.
Najbardziej byłby zadowolony, jeśli brązowooka mruknęła coś niewyraźnie pod nosem i zakręciła się na pięcie, odchodząc. Wtedy mógłby bezczelnie wylegitymować, okazując własne dokumenty na jakich widniał dopisek o zajmowanym przez Richarda stanowisku. Miał do tego pełne prawo, ale ujrzenie zaskoczenia na twarzy nieznajomej byłoby zbyt.. rychłe. Wolał pomęczyć ją jeszcze swoją osobą, sprawdzając jak szybko potrafi się zdenerwować i zirytować.
- Noo.. tak trochę, tu kuje. - Rzucił tonem ciepiętnika, rozchylając jedną część kurty i wycelował palcem w miejsce, pod którym znajdowało się serce. Tylko przez chwilę miał zbolałą minę, bo zadowolenie z powodu żartu od razu ujawniło się w postaci uśmiechu.

Nie oszukujmy się, Beth oczekiwała zaprzeczenia. Jakąż krzywdę mogła wyrządzić facetowi o głowę większemu od niej i na oko jakieś trzydzieści kilogramów cięższemu . Jak się już przekonali mogła się od niego co najwyżej odbić jak od ściany.
Mężczyzna zaczął rozpinać kurtkę a w jej oczach pojawiło się najpierw zaskoczenia a potem niespokojny błysk. Rozchylając kurtkę, pokazał jej to co miał pod nią i nie , wcale nie chodziło tutaj o imponującą klatę ale o spluwę, która ukazał się dziewczynie. Zerknęła niespokojnie na nią, by potem przenieść wzrok na twarz mężczyzny. Co prawda byli w miejscu publicznym na ruchliwej ulicy, ale w zasadzie wystarczył jeden jego szybki ruch by znalazł się martwa u jego stóp.
Dopiero po sekundzie czy dwóch dotarło do niej, że mężczyzna usiłuje zażartować. Uspokoiła się wiec w myślach. W końcu w tych czasach co drugi nosił broń.
- Och w takim wypadku musi się pan koniecznie udać do lekarza.- w jej ochach pojawiły się ogniki rozbawienia. Mimo groźnej postury mężczyzny i broni Beth nie wzięła nóg za pas, choć może powinna. Zamiast tego stał tu i głupio się uśmiechała.

Nie podążył za jej spojrzeniem w kierunku przypiętej kabury, ponieważ zainteresowany był obserwacją reakcji. Niepewność oraz jakiś taki niepokój nie był tym, czego oczekiwał i na krótką chwilę zmarszczył brwi w zamyśleniu. Zerknął w dół, dość szybko oceniając że to okazanie broni wprowadziło ją w jakąś taką konsternację.
Nie miał zamiaru przerywać tego niewinnego flirtu, a kolejna jego wypowiedź niosła ze sobą kolejną próbę zamotania dziewczyny. Wątpił w swoje umiejętności krasomówcze oraz urok, ponieważ nie tym zyskiwał zainteresowanie nieznajomych kobiet. Dla kilku chwil swobodnej rozmowy nacechowanej jakimś takim przyjemnym dreszczem krążącym po karku, gotowy był się wygłupić.
- No, a pani zbadać by nie mogła? - Zapytał chwilę po tym, jak przysunął się do niej o krok i pochwycił rękę, którą umiejscowił na swoim torsie. Ogniki tańczące w oczach Richarda ujawniały rozbawienie, a bezczelne zachowanie nie było w Kapitolu niczym dziwnym. Przynajmniej według Cline'a, który nie krępował się nigdy konwenansami zatytułowanymi "co wypada". - Takie delikatne rąsie, to pewno potrafią w odpowiedni sposób sprawdzić czy wszystko w porządku. - Zasugerował dwuznacznie, nie zdając sobie z tego sprawy.

Nim Beth zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować jej dłoń znalazła się na torsie mężczyzny. Pod palcami poczuła szorstki materiał koszulki i twarde mięśnie. Z jednej strony miała ochotę kopnąć mężczyznę w kostkę i wziąć nogi za pas a w drugiej walczyła z rozbawieniem. W życiu chyba nie trafiła na bezczelniejszego typka. Miał tyle szczęścia, ze w tym wszystkim był jednocześnie zabawny, albo uściślijmy ją rozbawił.
Cofnęła dłoń i wesoło się roześmiała, kręcąc głową na bzdury, które wygadywał mężczyzna. Luźno zapleciony warkocz podskoczył na jej plecach.
- Obawiam się, że nie znam się na tego typu przypadłościach. Tutaj jedynie wykwalifikowana pomoc medyczna może panu pomóc, bo ja to obawiam się, że jeszcze mogłabym pogorszyć pana stan i nie daj boże pozbawić jakichś ważnych elementów.- uśmiechnęła się do mężczyzny jak mały chochlik i w oczach też pojawił się jej błysk rozbawienia. Jej ręce ponownie znalazły się w kieszeni kurtki.

Miała ładny uśmiech i całkiem miło patrzyło się na rozbawione oczęta, które przyćmiły chociaż na kilka sekund spozierający z nich smutek. Zatrzymywanie dłoni i zmuszanie kobiet do poddawania się woli Richarda leżało w jego naturze, ale tym razem dziewczyna nie zaznała przemocy. Był całkiem zadowolony z tak miłego przebiegu spotkania, dzięki którym mógł nie tylko się odstresować, ale również zapomnieć o wczorajszym zdarzeniu z blondyneczką. Istota imieniem Jolene nie dawała mu spokoju aż do nocy, którą spędził w ramionach twardego i ciężkiego snu. Po przebudzeniu powróciła znów przed jego twarz, a dokładniej zaszklone oczy i ściągnięta gniewem twarz. Szczęściem dla niego - zapomniał o tym, usuwając poza granice świadomości. Ważniejszym okazała się rozmowa z tą nieznajomą kobietką, która podłapała poniekąd charakter rozmowy jaki narzucił odgórnie. Właściwie to trochę później niż na samym początku spotkania, bo przecież powitał ją przekleństwami i okazał poczucie wyższości, zwalając winę na nieuwagę Randallówny.
Przyglądał się ze słabym uśmiechem kobiecie, kiedy ta kręciła główką i śmiała się szczerze. Nie bardzo rozumiał skąd taki wybuch, więc przeanalizował w myślach swą wypowiedź. Od razu gdy pojął dwuznaczność słów, na twarzy zakwitł mu lubieżny uśmieszek, podczas gdy zaczął zapinać kurtkę.
- E tam, głupoty. Każda kobieta potrafi poprawić ten stan. - Wziął i znów zastukał w swój tors, tylko trochę bardziej na prawo i ucelował w mostek. Niezrażony kontynuował dalej, opuszczając w końcu dłonie wzdłuż ciała. - Wystarczą tylko chęci. - Dorzucił, myślami odbiegając w przeszłość do pamiętnego spotkania z pielęgniareczką. Wizja przestraszonych oczu tamtej kobiety przyprawiła go o całkiem solidny dreszcz. Nigdy nie zastanawiał się nad tym, czy jest on przyjemny czy nie - po prostu się pojawiał, powodując nieznaczny wzrost poziomu podniecenia Cline'a.

Cały czas obserwowała mężczyznę. Usiłując go tak naprawdę rozgryźć. Z jednej strony wydawał się jej nonszalancki i rozbawiony, z drugiej miała wrażenie, że to tylko poza, którą jej pokazuje w obecnej chwili. Zdecydowanie wolała ta pozę i nie chciałby się dowiedzieć co tak naprawdę tkwi w duszy mężczyzny. Chyba sam nie zdawał sobie sprawy, że całą swoja postawą krzyczał do niej, że jest twardzielem, który połyka takie dziewczątka jak ona n na śniadanie.
Beth powinna dla własnego bezpieczeństwa pożegnać się i odejść, chyba jednak zaczęło ją bawić igranie z ogniem. Istniało ryzyko, że się poparzy ale chyba już nie mogła mieć dziś gorszego dnia, więc przynajmniej na chwilę mogła się rozerwać.
Co prawda niezbyt podobał się jej ten lubieżny uśmieszek ale nawet jeżeli mężczyzna na coś liczył to srogo się przeliczy. Beth nie była z tych pierwszych lepszych. Nie musiała go jednak o tym informować. Wcześniej czy później sam na to wpadnie. Zwłaszcza kiedy załapie, że nie ma zbyt wielkiego obycia w kwestii tematu ich rozmowy. Wyglądał na inteligentnego, więc była pewna, że to dostrzeże.
-A może ja nie jestem każdą kobietą?- posłała mu lekko kpiące spojrzenie spod przymrużonych powiek. Mógł poważyć, że będzie go ot tak na środku ulicy macać. Tym bardziej, że nawet nie wiedziała jak mężczyzna ma na imię. Nie żeby znajomość go zmieniała cokolwiek w ich sytuacji.

W pewnym momencie dostrzegł, że temat rozmowy zmienił swój bieg i od skierowania uwagi na organ jakim jest serce, mowa o subtelnej aluzji związanej z seksem. Spodobało mu się to, ponieważ nie musiał zastanawiać się nad szczerością swojego wcześniejszego gestu. Owszem, przez myśl przeszło mu, że zbyt łatwo wskazał na swój tors i uświadomił nieznajomą o nieprawidłowym funkcjonowaniu organu. Najprawdopodobniej wzięła to jedynie za niezbyt wyszukaną formę podrywu, zważywszy na fakt iż nie zadawała kłopotliwych czy nudnych pytań.
Wsunął dłonie do spodni, po stwierdzeniu że palce zaczynają mu nieznacznie marznąć i powinien zadbać o rozgrzanie ciała. Oczywiście pierwsze o czym pomyślał to zwyobracaniu nieznajomej na wszelkie znane mu sposoby, ale to musiało pozostać w sferze marzeń. Mimo całego niezrozumienia logiki płci pięknej, to jednak znał te podstawowe, uniwersalne prawidła. Na przykład takie, że 95% nie będzie myślała na pierwszym, przypadkowym spotkaniu o seksie z nieznajomym.
Do głowy przyszło mu, aby pożartować sobie jeszcze bardziej z kobiety i przeinaczyć ich niewinną rozmowę na grunt bardziej dosłowny. Kpiący uśmieszek jedynie go do tego przekonał.
- Każdą nie, fakt. Acz twierdzi pani, że troskliwość i opiekuńczość jest pani obca? - Zagadnął, przekonany że tym razem mina cierpiętnika nie wyjdzie mu tak dobrze jak planował z początku.

Beth słysząc ostanie zdanie mężczyzny powędrowała wspomnieniami do swojego rodzeństwa. Dwójka małych szkrabów, których nie potrafiła ochronić, którym nie potrafiła zapewnić szczęśliwej rodziny po mimo tego, że tak bardzo się starała. Dwójka dzieci, które musiało pożegnać się z tym życiem zostawiając ją samą jak palec. Bez rodziny, bez nikogo do kogo mogłaby się przytulić.
W jej oczach na pewno musiało się odbić cierpienie, nim zamrugała powiekami, jak gdyby chcąc odgonić przykre myśli. Ponownie spojrzała na mężczyznę. Gdzieś uleciał jej żartobliwy ton a ramiona nieznacznie się przygarbiły.
- Widzi pan może i posiadam te cechy, ale najwidoczniej nie potrafię z nich zrobić odpowiedniego użytku.- Nie dąła się nabrać na tą minę cierpiętnika.- Jestem pewna, że gdyby pan chciał to szybko znajdzie kogoś lepszego w tych dziedzinach ode mnie.- posłała mu lekko wyzywające spojrzenie ciekawa jak też zinterpretuje jej słowa.

Richard udawał nawet przed samym sobą, że nie dostrzegł zmiany u nieznajomej kiedy przeanalizowała jego słowa. Przyglądał się jej tak samo, stwierdzając iż wszelkie aktorskie próby zdążył wykorzystać w ciągu tego spotkania i niechybnie zbliżają się do momentu, gdzie każdy z nich pójdzie w swoją stronę. Oczywiście miał jeszcze prawo do tego, by ją wylegitymować i nękać, ale nie spodziewał się wielkiej radości z tego powodu.
- Zapewne tak. - Powiedział bezczelnie bez chwili zastanowienia, krzyżując z nią twarde spojrzenie. Nie obchodziło go, na jaką odpowiedź liczyła. Przedstawiła mu się właśnie jako:
a) skrzywdzona przez życie dziewczyna, która nie potrafi poradzić sobie z wyrzutami sumienia,
b) posiada niską samoocenę, przez co uważa się za gorszą - a więc miała coś na sumieniu, zatem należy iść do pierwszej opcji,
c) chciała pozbyć się towarzystwa nieznajomego, próbując wprowadzić go w podły nastrój i uświadomić jasno, że nie podejmie jego gry;
W każdym z przypadków nie zgrywał zadowolonego, a zmarszczył brwi przyglądając się kobiecie uważniej. Przebywanie z osobami, które ukrywają jakieś tajemnice były dla Richarda męczące. Właściwie, nawet jeśli ktoś opowiadał na prawo i lewo co go spotkało również.
Kurwa, ale ty nienawidzisz ludzi!
Uświadomienie sobie tego faktu przyszło niczym opamiętanie, z którego nie mógł się wyrwać. Patrzył na nieznajomą stwierdzając, że oboje zabudowali się jakimiś murami i skrzętnie skrywają prawdziwe uczucia gdzieś głęboko w sobie. Równie dobrze mogliby opowiedzieć o tym, co ich trapi i mogłoby lżej prowadzić się tą rozmowę. Cline pokręcił w końcu głową, a rozbawienie jakie ujawniło sie na jego twarzy stało się iście autentyczne.
- Popieprzone to. - Skwitował, odwracając się w kierunku w który wcześniej zmierzał i machnął niedbale głową w kierunku stojącej niedaleko kawiarni. - Richard jestem. Idziemy się czegoś napić? - Zaproponował tak swobodnie, jakby przed chwilą nie było ciężkiej atmosfery między nimi.

Och no, to stwierdzenie nie było miłe, ale przecież sama go sprowokowała. Przynajmniej dostała szczerą odpowiedź. To było o wile lepsze niż słuchanie pustych komplementów, które niewiele miały wspólnego z rzeczywistością.
Chciałaby się dowiedzieć co się kłębiło w głowie nieznajomego, kiedy tak zmarszczył i się jej twardo przyjrzał. Odparła mu tym samym tyle, że jej spojrzenie raczej było lekko zasmucone i wyzierała z niego ciekawość.
Miała wrażenie, że mężczyzna zbyt dobrze rozumiał jej sytuację, czy to znaczyło, że przeżył coś podobnego do niej? Dziewczyna chyba zaczynała wyciągać zbyt daleko idące wnioski dotyczące nieznajomego. W końcu mógł być zwykłym bezdusznym draniem. Łajzą jakich się wszędzie pełno spotykało. Samolubnym draniem od urodzenia.
- Racja. Pokręcone to wszystko. - Potwierdziła kiwnięciem głowy. Nawet bardziej niż się mu wydawało, ale tego już oczywiście nie dodała.
-Kawa? Właściwie czemu by nie.- wzruszyła lekko ramionami.- Jestem Beth.- przedstawiła się ruszając w stronę kawiarni, tuż obok mężczyzny. Cholera dlaczego zawsze musiała zadzierać głowę do góry, jeżeli chciała kogoś obserwować.

Spodobało mu się to, że kobieta nie drążyła tej kwestii, którą uciął jednym praktycznie zdaniem - zarzucając przy tym wszelkie próby poderwania jej. Zdawał się męczyć podjętą przez siebie grą, która zapewne do niczego by nie doprowadziła. Dreszczyk emocji opadł, a nie pozostało nic prócz uczucia zmarnowania czasu, związanego z nieprzyjemną końcówką rozmowy.
Ruszyli przed siebie, mimo iż kobieta mogła wcześniej obrać jakieś plany i w mig zrezygnowała z nich. Nie mógł wiedzieć z jakiego dystryktu wcześniej pochodziła, ale ocenił ją niemalże od razu jako jedną z poniżanych ludzi. Rumieńce na twarzy jakie dostały przekonały go wystarczająco mocno, ażeby porzucił przyglądanie się jej niczym na jedną z tych dziwolągów, mających przepustki uprawniające do przebywania poza Kwartałem.
- Elisabeth w sensie? - Zagadnął, stwierdzając że skrót Beth nie przypadł mu do gustu. Jeśli kobieta przytaknęła, skinął jedynie głową nie patrząc na nią. Do tej pory nie wymyślił jej żadnego przezwiska, jak rzecz miała się z Pielęgniareczką, Blondyneczką czy Dziwolągiem. Wiedział, że nie musi zastanawiać się nad tym specjalnie długo, bo zapewne odpowiedni epitet sam wyleci z jego ust podczas rozmowy.

---> Beth + Richard do tematu kawiarnia "Petit Appetite"

< bar

Nie miala dzis najlepszego dnia. Moze wciaz ja trzymalo po spotkaniu z Richardem? Nie wiedziala. Myslala za to, ze juz jakos udalo jej sie z tamtej traumy wybrnac, ze przeszlosc nie wroci do niej tak gwaltownie, pokazujac, ze wlasciwie to nigdy nigdzie sie nie wybierala. Zoja uswiadomila sobie jak latwo jej wrocic do tamtych schematow zachowan, jakby wszystko tylko czekalo, by wskoczyla w swoja dawna role. Dwa lata.. i nic sie nie zmienilo. Byla roztargniona i zupelnie nie patrzyla jak idzie. Wiedziala tylko gdzie - do pracy na moment, oddac cala papierkowa robote, ktora zabrala ze soba do domu. Czesto to robila i jeszcze czesciej powtarzala sobie, ze juz nigdy wiecej. W koncu powinna miec wlasne, prywatne zycie poza praca. Myslac o tym wszystkim potknela sie na prostej drodze, moze nawet i o wlasne nogi i poleciala na kolana, a wszystkie teczki i kartki radosnie wyskoczyly jej z rak i rozpanoszyly sie na chodniku. Przez moment patrzyla na to wszystko bezradnie, wciaz kleczac.. Jak tylko cos sie psuje to cala reszta w podskokach biegnie sie dolaczyc. Piekny dzien. Wszystko lecialo jej dzisiaj z rak.
-Przepraszam...? -odezwala sie niepewnie do czlowieka, ktory byl o krok od zdepniecia jej pracy. - Moglby.. moglby pan uwazac? I pani? - tak, tak, ludzie w dupie mieli, ze na drodze leza byc moze wazne zapiski.. Zoja zaczela zbierac wszystko co miala w zasiegu rak, wciaz na kolanach. Jej ciut pedantyczna natura kazala jednak ukladac od razu kazda kartke prosto i "dobra strona" do dolu.

Moze i byla dzis szczytem niezrecznosci, ale miala wrazenie, ze po prostu musi przejsc przez ten konkretny dzien i wszstko wroci do normy. Po raz pierwszy stalo sie cos, co nia mocniej wstrzasnelo. Od dwoch lat miala pod tym wzgledem dosc spokojne zycie. Oprocz rewolucji, oczywiscie, ale ta nie powodowala u niej lekkliwej spolegliwosci, ktora to zaprezentowala przy tamtym Strazniku.
- Dziekuje. - podniosla sie z kolan, odebrala kartki i usmiechnela do mezczyzny. Mial wrecz niepokojaco niebieskie oczy, tyle zauwazyla zanim zaczela rozgladac sie za jakimis zagubionymi kartkami, ktorych na szczescie nie bylo, bo Vincent wyzbieral wszystko o wiele szybciej niz Zoja.
-Tak, powinnam, ale mialam to tylko doniesc do przychodni i... - wzruszyla lekko ramionami, jakby to bylo wystarczajacym tlumaczeniem. Coz, teraz ma nauczke na przyszlosc i nawet na ten krotki spacer bedzie pakowac wszystko w jakas teczke i pewnoe torebke.
Na kartce, na ktora zerknal byl akurat spis lekow, jakich potrzebowali w przychodni, razem z ich iloscia. Po prostu kolejne zamowienie.
-Coz, mam nauczke na przyszlosc. Jeszcze raz bardzo dziekuje za pomoc. - usmiechnela sie niemal przepraszajaco i gdy tylko Vincent zblizyl sie do niej zoja dala odruchowy krok w tyl, a zebrane kartki przycisnela do piersi, jakby mialy ja jakkolwiek ochronic.
- Juz myslalam, ze wszystko bedzie zdeptane. - wyraznie ulzylo jej gdy rozejrzala sie po raz kolejny. Tak, miala wszystkie kartki, chooc trzeba je bedzie przejrzec w przychodni.