Roderick i Sophia zawsze utrzymywali, że pochodzą ze starego rodu angielskich szlachciców. Nikt nie wie, czy to prawda, jednak to przekonanie sprawiało, że zachowywali się niczym prawdziwi arystokraci. I nauczyli tego swojego jedynego syna – Lennarta. Miał być lepszy od innych, bardziej wspaniałomyślny, bardziej dumny, bardziej… szlachecki. Taki też się stał. Lenny również już od małego znacznie różnił się od swoich rówieśników w poglądach. Na przykład, absolutnie nie pozwalał swojej matce, by farbowała mu włosy, kazała nosić peruki czy ubierała w jakieś fikuśne stroje. Nie miał w zwyczaju oglądać Głodowych Igrzysk, gdyż uważał, że są okropnie brutalne i że go najzwyczajniej w świecie boli, kiedy widzi, jak trybuci nawzajem się ranią. Raz jeden namówił ojca na sponsoring dziewczyny z Siódemki, która mu wyjątkowo przypadła do gustu. Nie miał wtedy jeszcze nawet dziesięciu lat, a na widok ślicznej piętnastolatki szybciej zabiło mu serce. Niestety, dziewczyna nie dotrwała do końca Igrzysk, skończyła z poderżniętym gardłem, kiedy oprócz niej na arenie było jeszcze tylko trzech trybutów, co na pewien czas załamało chłopaka. Obraził się na Igrzyska i odmówił ich dalszego oglądania.
Rodzice Lennarta byli tak bogaci, że właściwie do końca życia mógłby jedynie leżeć i pachnieć. Co też właściwie robił przez większą część swojego istnienia. Ojciec chciał mu znaleźć zajęcie, próbował obsadzić go na jakimś niskim stanowisku w banku, którego był dyrektorem lub nauczyć go jak zarządzać paroma ekskluzywnymi butikami, które były własnością matki. Dziadek również usiłował go w coś wkręcić, pragnął uczynić z niego naukowca w jednym z jego laboratoriów, których badania Kapitol opłacał naprawdę sowicie. Wszystko na próżno, Lenny czuł się stworzony tylko do jednej rzeczy – do sztuki. Niesamowity talent do rysowania odkryto u niego jeszcze za dziecka i od tamtej pory Sophia, jedyna osoba, która go w tej pasji wspierała, robiła absolutnie wszystko, by rozwinąć jego umiejętności tak mocno, jak tylko się da. I udało jej się, bo z każdym kolejnym rokiem rysunki Lennarta przechodziły same siebie, aż w końcu portrety spod jego ręki trudno było odróżnić od zdjęcia. W kręgu jego zainteresowań co do obiektów, które miał malować, głównie znajdowali się ludzie, choć krajobrazy rysuje/maluje z nie mniejszą pasją. Lubi malować sceny batalistyczne oraz postacie z mitów, legend czy bajek. Szczególnie upodobał sobie rysowanie ludzi jako starców, dodając im lat i tworząc w ten sposób pogląd, jak mogą wyglądać za kilkanaście, kilkadziesiąt lat. Jego pokój od zawsze pełen był zarysowanych kartek, farb, pędzli, ołówków i sztalug, swojej pasji poświęcił każdy wolny kawałek przestrzeni.
Młodość miał raczej burzliwą, bo ubzdurał sobie, że jako artysta musi doświadczać wielu rzeczy. I doświadczał. Niektóre były wybierane roztropnie i miały jakiś sens, inne cechowały się lekkomyślnością i na próżno było szukać w nich jakiegoś specjalnego wydźwięku. Zrobił parę rzeczy, których do dzisiaj żałuje, ale znalazły się też takie, z których jest dumny.
Wybuch rebelii był dla niego najgorszym, co, jego zdaniem, mogło mu się przytrafić. Powoli on i jego rodzina zaczęli tracić wszystko. I w końcu stracili. Lennart przez cały czas robił absolutnie wszystko, żeby ocalić swoją skórę i całkiem mu to się udało. Teraz siedzi zamknięty za murami KOLCa, ale przynajmniej żyje. W biedzie co prawda, utrzymuje się tylko z tego, co uda mu się zarobić na swoich dziełach. Czasami wymyka się do Dzielnicy Rebeliantów, bo tam może lepiej zarobić, z oczywistych względów. Tam ludzie mają czym płacić, w KOLCu z pieniędzmi bywa różnie. Bardzo usilnie stara się zarobić cokolwiek, bo oprócz siebie, ma do wyżywienia jeszcze jedną gębę – kota, przybłędę, którym postanowił się zaopiekować.