Jej obecność w szpitalu była wynikiem troski brata, który zaniepokojony objawami choroby, natychmiast zadbał o jak najlepszą opiekę. Tajemnicza grypa szalała ostatnio w Kapitolu i właśnie dlatego Pippin, Rei i kilka innych osób wybrało się na wyprawę do Trzynastki, po lekarstwa, które mogły się wciąż tam znajdować. Ellie tęskniła za bratem, ale nie miała mu za złe, że zostawił ją samą. Poza sobą nie mieli już nikogo i choć Hawkeye była tylko jedenastoletnią dziewczynką wiedziała już, że zrobiłaby dla Pipa wszystko.
- Tyle się musiałam wcześniej naprosić. Widocznie starsi bracia już tak mają - przewróciła oczami, w najlepsze plotkując z nową znajomą.
Chociaż chodziła wcześniej do szkoły i poznawała rówieśników, z nikim dotąd nie zawarła przyjaźni. Z koleżankami i kolegami spędzała czas po szkole, było radośnie, ale żadnej więzi nie potrafiła nazwać naprawdę mocną. Lepiej dogadywała się ze starszymi, ufała im i być może podświadomie do nich lgnęła. Pippin przedstawiał jej tylko te osoby, które zdobyły jego zaufanie. Reiven, Finnick, Annie... Ellie bardzo lubiła spędzać czas z nimi wszystkimi, być może dlatego teraz tak dobrze rozmawiało jej się z Shai.
- A ja jestem Ellie - oznajmiła wesoło, bo chociaż jej personalia znajdowały się na karcie pacjenta, którą chwilę wcześniej przeglądała pielęgniarka, dziewczynka nie lubiła swojego pełnego imienia. - Mam w szufladce karty, możemy zagrać!
Gdyby nie wenflony i te wszystkie rureczki, do który były one podłączone, brunetka najpewniej klasnęłaby w dłonie z radości.
Absolutnie nie czuła się tak, jakby panna Shrader litowała się nad nią. Delikatny uśmiech na jej twarzy świadczył o tym, że naprawdę przejmuje się samopoczuciem swojej małej pacjentki, a nie tylko jej zdrowiem.

- Na pewno się tylko z Tobą droczył. Wiem, bo mój robi to cały czas. – Przywołując wspomnienia z dzieciństwa, a nawet te sprzed kilku dni na jej twarzy ponownie pojawił się uśmiech. Nie wiedziała czemu, ale obecność dzieci dobrze na nią wpływała. Odczuwała wtedy niepohamowaną radość z każdej drobnostki, która ją otaczała. Tak jak z tej rozmowy, czy wracania myślami do beztroskiej przeszłości.
- Świetnie, uwielbiam grać w karty. Często grałam z moją starsza siostrą… - Nagle urwała swoją wypowiedź. Dawno już o niej nie myślała. Poczuła wyrzuty sumienia z tego powodu. Jednak nie chciała teraz zacząć się zasmucać, bo to nie było potrzebne małej pacjentce. Chwyciła, więc karty z szuflady.
- W co chcesz zagrać? W świnię, wojnę, pokera, tysiąca, oczko… - Zaczęła wymieniać dalej. Faktycznie była w tym obeznana. W życiu nie miała wiele rozrywek, więc zazwyczaj skupiała się na tego rodzaju zabawach. Gdy dziewczynka wybrała to Shai zaczęła rozdawać karty. Chciała grać uczciwie, nie lubiła kiedy starsze rodzeństwo dawało jej fory, bo w takim przypadku nigdy niczego by się nie nauczyła. Dlatego nie zakładała, że dziewczynka będzie słabym graczem. Wiek o niczym nie świadczył.
- Czy ktoś z rodziny ma zamiar cię odwiedzić? – zapytała niepewnie. Nie chciała się wtrącać, ale Ellie nie była jeszcze na tyle duża, żeby spędzać tyle czasu w szpitalu sama. Zresztą to nie było dobre dla dziecka, nie ważne w jakim wieku. Większość lekarzy i pielęgniarek nie przywiązywała się do pacjentów, więc byli oni pozostawiani sami sobie. Dzieci mogły się wtedy izolować, czuć się opuszczone. A poczucie, że jest się „niechcianym” było jednym z najgorszych.

Ellie też przywołała wspomnienia rodzeństwa, wspólnych zabaw na plaży, pełnych radości i śmiechu. Była zbyt mała, by pamiętać Rosanę, siostra została oddana (bo nikt oczywiście nie zdradził Ellie prawdy o sprzedaniu starszej Hawkeye) bardzo wcześnie, zanim widmo Dożynek zdołało zepsuć jej dzieciństwo.
Pomyślała, że przecież Shai jest już w takim wieku, że na pewno musiała przeżywać Igrzyska w Czwórce, przez moment nawet wpatrywała się w nią, oczekując jakichś oznak tego. Czy arena zabrała jej kogoś bliskiego? Nawet jeśli nie, panna Hawkeye zapałała do swojej pielęgniarki nagłą sympatią, nie tylko z powodu niegdysiejszego sąsiedztwa.
- Mam teraz jednego starszego brata, a ty? - zapytała, przyglądając się towarzyszce z ciekawością - O drugim bracie słuch zaginął. Miałam jeszcze siostrę, ale jej nie pamiętam, mama znalazła jej dom w Kapitolu, gdy byłam jeszcze mała.
Ellie nawet nie podejrzewała, jak wiele może łączyć ją z Shailene.
Gdy propozycja kart została zaakceptowana i padły nazwy tych wszystkich gier, które mogły umilić im czas, oczy dziewczynki rozbłysły z zadowolenia.
- Może nauczysz mnie grać w pokera? - zapytała niewinnym głosikiem, chociaż w głębi duszy aż rwała się do poznania zasad gry, w którą Pippin nigdy nie chciał ją wtajemniczyć.
Pytanie o rodzinę przyprawiło ją o nagły kaszel, być może dlatego, że chciała bardzo szybko na nie odpowiedzieć i usprawiedliwić jedynego członka swojej rodziny.
- Pip pracuje w rządzie - powiedziała z dumą, bo nie zdawała sobie sprawy, że niektórzy mogą krzywo patrzeć na tak wysoką posadę - Pojechał na misję żeby odnaleźć lekarstwa dla tych wszystkich chorych na grypę. Jak tylko wróci, natychmiast tu przybiegnie.
Ostatnie zdanie wypowiedziała konspiracyjnym szeptem, bo choć wyprawa brata do Trzynastki nie była znowu taka tajna, wciąż wiedziało o niej niewiele osób.

- Mam starszego brata. I młodszą siostrę, jest od ciebie rok starsza. Reszta mojego rodzeństwa postanowiła zostać w Czwórce podczas rebelii i nie miałam z nimi od tamtej pory kontaktu – powiedziała szczerze kobieta. Pominęła fakt, że uciekając z Czwórki nie robili tego w trójkę. Jednak nie chciała schodzić na takie przygnębiające tematy. Nie było to ani jej potrzebne, ani dziewczynce. Na koniec posłała jej jedynie pokrzepiający uśmiech i zajęła się grą. Zaczęła dokładnie tłumaczyć zasady. Na początku wszystko wydawało się trudne, ale podczas praktyki nabierało sensu. Pierwsze trzy partie zagrały w otwarte karty, by Ellie zrozumiała jak należy postępować w poszczególnych przypadkach. Potem grały już normalnie.
- Pip? – zapytała Shailene i wydawała się zamyślona. Miała wrażenie, że gdzieś słyszała to imię, a raczej to zdrobnienie. Po chwili przypomniała sobie nazwisko dziewczynki i skojarzyła ze sobą fakty. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, gdy zaczęła mówić.
– Wiesz, wydaje mi się, że znam twojego brata. I Ciebie też bardziej niż mi się wydawało. Pewnie nie pamiętasz, ale kiedyś przychodziłaś do takiego starego, ogromnego domu na wzgórzu, nieopodal lasu i bawiłaś się z pewną małą dziewczynką. Pilnowały was zawsze jej dwie starsze siostry. Zawsze plotły ze swoich długich włosów warkocze i kłosy. Wam też. Pamiętasz coś? To byłam ja i moje siostry – Mówiła z nadzieją, że dziewczynka będzie coś pamiętać, ale mogła mieć wtedy sześć może siedem lat. Było prawdopodobne, że Ellie zacznie się patrzeć na nią, jak na intruza, ale zawsze warto było spróbować odświeżyć jej pamięć.
- Jestem pewna, że pojawi się najszybciej jak będzie mógł… Tymczasem masz mnie. Pokaże ci coś – powiedziała i odłożyła na chwilę karty. Chwyciła za urządzenie, które służyło do wzywania pomocy medycznej. – Gdy naciskasz ten przycisk to alarm dociera do naszej sali, oznacza to że jest potrzebna natychmiastowa interwencja i pojawi się którakolwiek z pielęgniarek. Nie można tego nadużywać. Ale jest tu jeszcze coś – dodała i odsunęła małą klapkę, która na pierwszy rzut oka wydawała się niewidoczna. Znajdowało się tam coś, co przypominało kalkulator, ale posiadało tylko cyfry. – Wystarczy, że wystukasz tutaj liczbę 2010, a na mój pager przyjdzie informacja, że mam pojawić się w twojej sali. Nikt inny jej nie dostanie. Jeśli będziesz potrzebować towarzystwa, to zawsze możesz tego użyć…

Nie tylko Shai zostawiła za sobą rodzinę w Czwórce, Ellie jak dziś pamiętała dzień, w którym mama wysłała ją do Kapitolu, a kilka tygodni później na jej rodzinny Dystrykt spadły pierwsze bomby. Dziewczynka bardzo to przeżyła, dużo płakała i prosiła Pippina codziennie, by upewnił się, co stało się z mamą. Jednak był to na tyle przykry temat, że sama także nie chciała go poruszać. Wystarczyło, że leży tutaj, chora i właściwie samotna, za towarzystwo mając tylko jedną, życzliwą pielęgniarkę.
Poker okazał się być w miarę łatwą grą, być może dlatego, że Shai podeszła do jego nauki bardzo prosto, przez kilka pierwszych rund odkrywając karty i tłumacząc wszystko Ellie. Dziewczynka zapomniała o bólu, nie zwracała uwagi na kaszel, który co jakiś czas drapał jej gardło. Spędzała miło czas i tylko to liczyło się w tej chwili.
- Pamiętam las - powiedziała powoli, wytężając swoją pamięć i próbując przypomnieć sobie także resztę tych rzeczy, o których mówiła Shai - I warkoczyki. Więc musisz mieć rację, bo bracia na pewno mi ich nie pletli.
Zaśmiała się radośnie, dobierając karty. Być może nie pamiętała szczegółów, ale bardzo miło było się dowiedzieć, że ktoś tak przyjazny jak panna Shrader nie tylko pochodzi z Czwórki, ale na dodatek pamięta także rodzinę Ellie.
Słuchała uważnie, gdy pielęgniarka tłumaczyła jej działanie pagera. Chyba Pippin miał podobny, bo przecież jego telefon nie dzwonił nieustannie, a rząd przecież i tak jakoś musiał go wzywać.
- 2010, okej - zanotowała w pamięci - Bardzo się cieszę, że to Ty przyszłaś, gdy nacisnęłam ten guzik.
Obdarzyła Shai szerokim uśmiechem, ukazującym całą wdzięczność, jaka wezbrała w niej w tej chwili.
- Myślisz, że jak już wyzdrowieję, będziemy mogły się spotkać? Z naszym rodzeństwem? I może odnajdziemy jeszcze więcej osób z Czwórki? Bardzo chciałabym tam kiedyś pojechać - rozmarzyła się, ale z tego, co wiedziała od brata, wycieczki do Dystryktów nie były niemożliwe.

- Jak będziesz chciała to mogę ci jakiegoś zapleść. Dawno tego nie robiłam, ale rozumiesz – powiedziała i przejechała dłonią przez swoje krótkie włosy, które potem niesfornie opadły jej na twarz. Roześmiała się po chwili, jakby całkowicie zapomniała dlaczego w ogóle je obcięła. Zrobiła to po śmierci siostry, bo to ona zawsze tworzyła z jej długim, grubych włosów różne kombinacje. To był sposób na wyrażenie jej żalu, a potem się po prostu przyzwyczaiła do krótkich włosów. Było z nimi mniej zachodu. Lepsze dla niej było też to, że kobiety w krótkich włosach wydają się od razu mniej atrakcyjne. Nie żeby uważała, że była jakaś szczególnie ładna, ale w ten sposób praktycznie wyzerowała liczbę ludzi, którzy wykazywali nią jakiekolwiek zainteresowanie. Bo nie oszukujmy się, każdy na początku zwraca uwagę na wygląd. A ona wolała, by ludzie widzieli pierw to jaka jest, a nie interesowali się tylko powierzchownością.
- Ja też się cieszę – odpowiedziała szczerze. Co prawda byłoby lepiej, gdyby dziewczynka wcale nie musiała tutaj leżeć, ale była chora. W tej chwili uświadomiła sobie, że przecież jest chora. Wstała i podeszła do jej karty. Przeczytała dokładne zalecenia i skierowała się do szafki. Miała do podania jeden lek dożylnie i syrop. Zapewniła, że nie będzie bolało i załatwiła to szybko. Skarciła siebie w duchu, że kompletnie o tym zapomniała.
- Bardzo chętnie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędzałam czas z kimś, kto nie był moim pacjentem. Choć co do mojego rodzeństwa to sprawa bardziej skomplikowana. Ryan jest teraz bardzo zapracowany, ma na głowie całą rodzinę. A Freya… nie ma zazwyczaj ochoty, by wychodzić z domu. Ale ja z przyjemnością spotkam się z tobą w jakiś bardziej przyjaznych okolicznościach, Ellie. – Dla kogoś to mogłoby wydawać się śmieszne. Powinna próbować zaprzyjaźniać się z osobami starszymi, równolatkami. Jednak z zaufaniem było u niej kiepsko. A wiedziała, że Ellie miała dobre intencje, bo nie było powodów by miało być inaczej.
- Wiesz, będę musiała zaraz iść. Zrobić obchód, ale jak skończę to mogę do ciebie przyjść. Może uda mi się przemycić coś dobrego do jedzenia, co ty na to? – zaproponowała, puszczając jej oczko.

- Och, tak poproszę - ucieszyła się na propozycję zaplecenia warkocza - Teraz włosy rozwalają mi się na poduszce, elektryzują. Ale ty masz bardzo ładną fryzurę - powiedziała szczerze, bo Shai według niej wyglądała naprawdę pięknie. Krótkie włosy odsłaniały jej buzię i musiały być praktyczne podczas wyczerpującej pracy w szpitalu, a Ellie nie podejrzewała nawet, że stoi za tym jakaś historia. Była chyba za młoda na dochodzenie do wniosku, że radykalne cięcie może pomóc pozbierać się po jakimś traumatycznym wydarzeniu. Chociaż może coś w tym było, nowa fryzura, nowy start.
Skrzywiła się lekko, przyjmując syrop, ale wiedziała, że to wszystko jest robione dla jej dobra. Miała pierwsze objawy grypy, na którą zachorowało już tak wielu ludzi, jej brat walczył z czasem w Trzynastce, by odnaleźć lekarstwo i pomóc tym wszystkim biedakom, więc kimże ona była, by teraz marudzić?
- Możemy wziąć też Pippina - rzuciła radośnie, wyobrażając sobie, jak miło mogliby spędzić popołudnie w swoim gronie. Nigdy nie miała w naturze swatania brata, nie po tym, co stało się z jego pierwszą miłością, ale Shai nagle wydała jej się odpowiednią kandydatką na co najmniej dobrą przyjaciółkę. Być może na ocenie Ellie zaważyło to, że nie odwiedziła swojej pacjentki z wielką strzykawką w ręku.
- Może kakao? Dawno go nie piłam, a jest najlepsze na wieczór - oznajmiła rozmarzona, choć nie wiedziała nawet, czy wolno jej pić coś takiego.
Starała się nie dać poznać po sobie, że będzie jej smutno, gdy Shai opuści salę, ale przecież doskonale rozumiała, że ta ma swoje obowiązki. A w tym szpitalu na pewno były jeszcze jakieś dzieciaki, którym przydałoby się takie miłe towarzystwo, choćby przez chwilę.

Kobiecie zrobiło się niesamowicie przykro, gdy jej pager odezwał się, a ona musiała przerwać robienie warkocza, urwać w połowie swoje zdanie i opuścić sale dziewczynki. Niestety życie pielęgniarki nie należało do najspokojniejszych. Czasami mogła przesiedzieć całe dnie nic nie robiąc, ale w ciągu całego dnia musiało wydarzyć się zawsze coś, co sprawiało, że włosy na jej głowie stawały dęba. Tak też było tym razem, przez co jej wizyta u Ellie niespodziewanie się skróciła. Shailene pamiętała jednak, że obiecała coś dziewczynce i gdy tylko wszystko się uspokoiło postanowiła wrócić. Pojawiła się ponownie w jej sali, gdy było już ciemno. Na początku się wahała, bo myślała, że Ellie mogła już spać, ale z zaciekawieniem zajrzała do środka. Dostrzegła, że dziewczynka jeszcze nie spała i weszła do środka, witając ją uśmiechem. Wyglądała zupełnie inaczej. Była pozbawiona tego niebiesko-zielonego stroju, który musiała nosić każda pielęgniarka. Przebrała się w swoje ubrania. Nosiła skromną sukienkę do kolan, a na ramionach miała zarzucony czarny sweterek. Teraz wyglądała młodziej, choć jakby przyjrzeć się jej zmęczonej twarzy i wiecznie nie ułożonym włosom, to można by powiedzieć, że wyglądała jeszcze starzej niż wcześniej.
- Zdobyłam kakao. I mam budyń, mogę się z tobą podzielić – powiedziała radośnie kobieta, podając jej kubek, a swoje danie stawiając na stoliku, razem z dwoma łyżkami. Zanim dziewczynka zdążyła cokolwiek zrobić, to Shai dokończyła jej warkocza. Znalazła w torebce gumkę do włosów i zakończyła go, opuszczając go na jej ramię. Można by się zastanawiać, czemu nie wróciła do domu skoro już zakończyła pracę. Szczegół był taki, że wiedziała, iż tego wieczoru nikogo niezastanie w mieszkaniu. Więc jeśli mogła odwlec powrót do samotności i ciszy to robiła to.
- I miałaś racje. Nie możemy zapomnieć o Pippinie. Nie wiem, czy on się z tego ucieszy i czy w ogóle mnie pamięta, ale zobaczymy – powiedziała, ale po woli uśmiech z jej twarzy zaczął znikać. Nie była smutna, ale może raczej zmartwiona. Na pewno zamyślona. Chyba na jakiś czas się całkowicie wyłączyła. – Potrzebujesz jeszcze czegoś? Noce w szpitalu nie należą do przyjemnych, wiem to bo czasem mam nocne dyżury. Więc, jeśli mogłabym jeszcze cokolwiek zrobić przed moim wyjściem to mów, Ellie… - Umilkła. Nie wiedziała, jak długo czekała w spokoju, ale dziewczynka już spała. A przynajmniej tak wyglądała. Shailene przykryła ją kocem, po czym wstała powoli i usunęła się z sali, pozwalając jej na spokojny sen.

zt.

Stałem na plaży, podczas kiedy małe, nie bardzo jeszcze poradne dzieciątko, moczyło się w morzu. Dziewczynka, w chusteczce na głowie i bez niczego między nogami pobiegała, żeby zanurzyć nogi i z każdym przypływem fali, odwracała się, uciekając przed wodą ze śmiechem. Sam też nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu. Słońce stało w pełni, prażąc niemiłosiernie - lato w Czwórce, ot co. Pozwoliłem jej jeszcze chwilę pohasać, po czym zawołałem ją do siebie. A ponieważ nie zareagowała, rzuciłem się do niej z krzykiem godnym morskiego potwora, porwałem ją na ręce i zabrałem dalej od brzegu, gdzie woda sięgała jej ponad pas po czym nieczuły na jej krzyki i piski opuściłem ją, tak że stanęła stopami na dnie. "Imno!" krzyknęła, dygocząc lekko. "Tak ma być. Woda jest zimna, ale jeśli uspokoisz się i przestaniesz trząść jak liść na wietrze, szybko się ogrzeje."
Staliśmy tak przed chwilę - ja, asekurując ją i ona - powoli wczuwając się w porywy fal, przyzwyczajając do miarowego obmywania przez wodę jej ciała. Patrzenie na to, jak morze ją oplata, pieści i kołysze było wspaniałym doświadczeniem. Mgliście pamiętałem, jak sam uczyłem się tego od ojca. A dla niej, tak naprawdę to ja byłem ojcem, bardziej niż ktokolwiek inny.
"Dobra, starczy." mruknąłem, zabierając ją na plażę i na koc, żeby się ogrzała.

Wszedłem do sali, z sercem na ramieniu. Naprawdę bałem się zobaczyć siostrę po tym jak wyglądała przez ostatnie tygodnie. Umierałem przy każdym jej słabnącym uśmiechu, płakałem tuż po wyjściu z sali. I byłem tak nieudolny w ukryciu swojego bólu, że to ona musiała mówić "Nie martw się", przytulać mnie i całować w głowę, jakby to ona opiekowała się mną a nie odwrotnie.
Miałem na sobie zwyczajną lnianą koszulę i spodnie do kolan, bardzo popularne w Czwórce. Chciałem ją zobaczyć. Dotknąć. Poczuć ciepło jej skóry. Nie mogłem jeszcze uwierzyć, że przeżyje tą chorobę. Ale jednak, miała dostać serum lada chwila i wyzdrowieć. I znów robić wszystko to co kochała. A tymczasem przeszedłem cicho i usiadłem na fotelu obok łóżka. Na kolanach położyłem plik kartek i woreczek z kredkami pastelowymi. Niektóre nosiły ślady użycia, ale coś czułem, że siostrze to nie będzie przeszkadzało. Przyglądałem jej się jak śpi, zastanawiając się czy jest na tym świecie ktoś kogo kocham mocniej, niż tą małą iskierkę. I uznałem że nie. Ani Adriela ani Reiven nie zajmowały w moim sercu tego specjalnego miejsca, zarezerwowanego tylko dla niej. Delikatnie ująłem jej rączkę w dłonie i ucałowałem, przypominając sobie jak sam leżałem w szpitalu jakiś czas temu.

Ostatnimi dniami stan zdrowia Ellie znacznie się pogorszył. Nie pomagały znane leki, życzliwe pielęgniarki (w tym kochana Shai, którą mała pacjentka bardzo polubiła) i lekarze, którzy raz dziennie stawali nad łóżkiem chorej i gorliwie zapewniali ją o tym, że wyzdrowieje, aby po wyjściu z Sali spojrzeć po sobie i pokręcić głowami. Jedyną skuteczną metodą na walkę z chorobą był sen, a Ellie wykorzystywała ten fakt bardzo chętnie. W snach przenosiła się do Czwórki, widziała twarz mamy i słyszała śmiech brata. Szum fal, zachód słońca na plaży… choć te obrazy pojawiały się tylko w jej głowie, były naprawdę pomoce. Zaczynały powoli blednąć, to jasne, bo przecież Ellie już bardzo dawno nie była w swoim rodzinnym Dystrykcie i nie wszystkie jego szczegóły mogła przywołać z zakamarków pamięci. Póki co jednak, dodawało jej to sił.
Coraz większe kłopoty z oddychaniem sprawiły, że lekarze zadecydowali o podłączeniu jej do śmiesznej rurki, która miała pomóc jej płucom. Początkowo łaskotała ją w nos, jednak z biegiem czasu młoda Hawkeye przestała zwracać na nią uwagę. Ból głowy był zbyt silny, nudności zbyt dolegliwe, by zajmować się czymś tak błahym, jak swędzenie nosa.
Gdy Pippin pojawił się w jej Sali, Ellie spała w najlepsze i nie obudził jej nawet pocałunek w dłoń. Tęsknota za bratem i chęć jak najszybszego ujrzenia go walczyła jednak ze zmęczeniem i chorobą, dlatego gdy dziewczynka otworzyła wreszcie oczy, Pip nie zdążył jeszcze opuścić pomieszczenia.
Zamrugała szybko, niepewna czy to, co widzi, nie jest kontynuacją jej snu czy nawet jakąś jawą. A gdy wszystko widziała już wyraźnie, uśmiechnęła się najszerzej, jak tylko potrafiła.
-Pippin – wypowiedziała jego imię najradośniejszym tonem, choć i on zdradzał oznaki osłabienia. Ale czy obecność brata nie oznaczała tego, że lekarstwo zostało odnalezione i Ellie już wkrótce będzie zdrowa? – Czy już wszystko będzie dobrze? – zapytała, wyciągając ku niemu drobną dłoń.

Uśmiechnąłem się, widząc jak otwiera oczy choć jednocześnie serce ścisnęło mi się z bólu, bo nie potrafiłem nie zauważyć jak bardzo osłabła kiedy mnie nie było. Chciałem ją porwać w ramiona i przytulić, ale bałem się wykonać jakikolwiek gwałtowniejszy ruch, żeby nie pękła jak bańka mydlana pod wpływem powietrza. Była tak wrażliwa i delikatna, zarówno na zewnątrz jak i w środku - psychicznie. A jednak jakimś cudem jednocześnie była o wiele silniejsza ode mnie i dzielnie znosiła trudy, wobec których inne dziecko już dawno by się poddało.
- Tak, Iskierko. - uśmiechnąłem się, odgarniając jej włosy z twarzy. - Lada chwila dostaniesz lekarstwo i ani się obejrzysz, a wyzdrowiejesz. - pocałowałem znów jej rączkę, a potem wyjąłem zza pleców kartki i kredki.
- To dla ciebie. - oznajmiłem, kładąc te rzeczy na jej kołdrze, tuż obok niej. Wiedziałem, że jest o wiele zbyt słaba, żeby zrobić teraz użytek z kredek, ale chciałem dać jej coś czego będzie mogła się uczepić, jakiś cel, więc dodałem. - Kiedy wyzdrowiejesz, wyjedziemy do Czwórki. I zostaniemy tam tak długo jak będziesz chciała. - Głos mi się lekko załamał. Bałem się tego wyjazdu, ale w czasie misji uzmysłowiłem sobie, że bój strach nie może przeszkodzić jej. Że bałem się zapewne dużo bardziej niż Ellie. Jeśli ona będzie chciała jechać, nie mogłem jej od tego odwodzić, wręcz przeciwnie - powinienem ją wspierać. Oczywiście, że nie będzie to łatwe przeżycie, ale nieuniknione. A lepiej żeby miała to za sobą teraz, niż gdyby miała dorosnąć w strachu przed powrotem na ziemię jej ojców i dziadków.
- Znajdę jakiś kuter. Zreperuję go i popłyniemy łowić ryby. - patrzyłem jej w oczy, trzymając za wątłą rączkę i modląc się, żeby to co mówię było prawdą. Żeby Bóg, jeśli jakikolwiek istnieje, pozwolił mi zrealizować te plany.
Wiedziałem, że nie będzie łatwo. Opuścić Oddział, opuścić Reiven, zostawić za sobą to wszystko, kiedy całe moje ciało krzyczało, że coś trzeba z tym zrobić, że Panem zmierza nieuchronnie ku autodestrukcji. Ale to nie był mój problem. Już nie. Teraz najważniejsza była dla mnie siostrzyczka.

// Plac Wyzwolenia.

Droga do szpitala upływa mi na odmierzaniu czasu krótkimi wdechami i wydechami, z których każdy przeszywa moją klatkę piersiową ostrym bólem. Kiedy tylko udało nam się przejść przez bramkę i uwolnić od przerażonego tłumu, świat powoli zaczął przeistaczać się w kalejdoskop zmieniających się wciąż obrazów. Trudno mi uwierzyć, że przed kilkunastoma minutami znajdowałam się pośród morza ludzi, podczas gdy teraz mogę oprzeć wygodnie głowę o fotel, czując na twarzy ciepły letni wiatr, który wpada do taksówki przez jedno z otwartych przez Blaise'a okien. Mój wzrok powoli przesuwa się po mijanych budynkach, choć każdy z nich przypomina bardziej błyszczącą w czerwcowym słońcu plamę niż jakąkolwiek budowlę. A może to po prostu wina zmęczenia, które podkrada się do mnie niezauważone, spowalniając moje ruchy i przymykając powieki. Mimo wszystko po raz pierwszy od dłuższego czasu czuję się zupełnie bezpieczna, jakby uczucie to zwielokrotnione zostało przez towarzyszące mi wcześniej przerażenie i panikę. I chociaż wiem, jak bardzo jest ono ulotne, zamierzam cieszyć się nim, póki jeszcze trwa. Nie próbuję myśleć, co przyniosą wiadomości o wydarzeniach na Placu Wyzwolenia, ile osób zostało rannych, a ilu Los sprzyjał znacznie mniej. Odsuwam nawet daleko od siebie myśl, że wśród tłumu mógł znajdować się ktoś bliski - na przykład Noah. Chcę po prostu na kilka minut zapomnieć, co się wydarzyło, i skonfrontować się z rzeczywistością dopiero później, w szpitalu.
Nie zauważam momentu, gdy moje oczy się zamykają, wrzucając mnie w ciemną i spokojną otchłań snu, który jednak kończy się szybko, kiedy docieramy na miejsce. Wysiadamy z taksówki i szybko kierujemy się do izby przyjęć. W szpitalu atmosfera jest nieco napięta - widocznie wszyscy czekają na kolejnych rannych, i to poważniej niż ja. Gdy słyszę, że moja klatka piersiowa i nadgarstek muszą zostać prześwietlone, wzdycham lekko - przy okazji krzywiąc się z bólu - i przewracam oczami. Nie cierpię szpitali i jakichkolwiek badań, jednak moje zdanie na ten temat najmniej się tu liczy, więc posyłam tylko Blaise'owi pogodne, choć nieco umęczone spojrzenie, po czym podążam za lekarzem. Przez kolejne kilkanaście minut albo trwam w bezruchu, czekając, aż prześwietlenie dobiegnie końca, albo odpowiadam na pytania zadawane przez łysiejącego, starego mężczyznę. Po badaniach zostaję skierowana na salę szpitalną, gdzie dostaję proste i niewygodne łóżko, na które opadam jednak z wdzięcznością. Ponownie ogarnia mnie zmęczenie, a powieki co chwila mi opadają, lecz nie mam zamiaru poddać się senności. Po otrzymaniu wyników chcę w miarę możliwości jak najszybciej znaleźć się w domu, choć podejrzewam, że dotarcie tam na własną rękę może się okazać nieco kłopotliwe. Rozglądam się więc, próbując dostrzec gdzieś Blaise'a, i szykuję w myślach prośbę.

| również plac wyzwolenia B)

Cypriane został skierowana na prześwietlenie, a on postanowił wykorzystać tę chwilę na korytarzu by dowiedzieć się możliwie jak najwięcej o wydarzeniach z Placu Wyzwolenia. Wyciągnął komórkę, a na ekranie od razu wyświetliły mu się dwie nowe wiadomości, jedna od Franka, a druga od Mallory. Westchnął cicho i kilka następnych chwil spędził na wymianie smsów, zajmując miejsce na jednym z niewygodnych korytarzowych krzeseł. Pielęgniarki i lekarze przebiegający obok nie zwracali na niego większej uwagi, zajęci kolejnymi napływającymi rannymi. Małżeństwo Hearstów potwierdziło, że w zamachu zginęła generał Iris Rochester, wymienili też kilka uwag na temat chaosu z placu i ogólnego stanu zdrowia całej trójki. I wtedy na korytarzu rozległ się dźwięk dzwonka, a do Argenta dzwoniła właśnie Vivian Darkbloom we własnej osobie.
Rozmowa nie trwała długo, wystarczyła jednak do wyprowadzenia Blaise'a z równowagi. Ucierpiało krzesło, które kopnął z całej siły, tak, że przewróciło się i przesunęło kilka metrów. Pielęgniarka spojrzała na niego krzywo, być może coś nawet powiedziała, ale kompletnie go to nie interesowało. Spokój i opanowanie, które cudem udało mu się zachować na placu, zniknęły całkowicie. Mężczyznę ogarnęła frustracja i tak ogromne poczucie bezsilności, że aż coś dziwnego ścisnęło go w żołądku. Powędrował po nieszczęsne krzesło i ustawił je na miejsce, a następnie usiadł na jego brzegu. Przejechał rękami po włosach, przeklął pod nosem i podniósł się z powrotem i mało brakowało, a zacząłby krążyć w kółko po korytarzu. Jeden z lekarzy dał mu jednak znać, że Cypriane jest już w sali i może przyjąć gościa, więc czym prędzej powędrował we wskazanym kierunku, zapukał i wszedł za pozwoleniem.
Widok jej twarzy był najlepszym lekarstwem na wzburzenie. Nie mógł przecież zostawić po sobie wrażenia sfrustrowanego, agresywnego troglodyty, to ona była poszkodowana, to ją powinien teraz wspierać. Zdecydował się zostać w szpitalu, bo przecież tak wypadało, a teraz dziękował sobie za to w duchu.
- Jak się czujesz? - w tej chwili nie mógł wydusić z siebie nic więcej, poza klasycznym przykładem pytania odwiedzającego w szpitalu. Ona wyglądała na zmęczoną, on... on właściwie nie wyglądał, jego twarz znowu przybrała ten obojętno-nijaki wyraz, choć w środku aż buzowało od emocji.
Nie podchodził zbyt blisko, nie chciał przecież krępować leżącej na łóżku dziewczyny, choć pierwsze granice spoufalania się przekroczył już w momencie, w którym przyciągnął ją do siebie na placu.
- Lekarz powiedział, że zaraz powinni mieć wyniki - przekazał wiadomość, którą otrzymał wcześniej na korytarzu - Jeśli cię wypiszą, odwiozę cię do domu. Masz jakiś telefon, klucze? - rozejrzał się po sali w poszukiwaniu torebki, ale nie mógł sobie przypomnieć, czy Cyrpiane miała jakąkolwiek, gdy wsiadali do taksówki. W razie czego bez problemu użyczyłby jej swojego telefonu, musiała przecież poinformować bliskich o swoim stanie zdrowia.

W oczekiwaniu na wyniki próbuję zabić czas, licząc jasnoniebieskie kółka na cienkiej kołdrze, którą się owinęłam, choć te bez przerwy zmieniają się w moich oczach w rozmazane plamy. Po krótkiej chwili przestaję już nawet zwracać uwagę na to, że wciąż powtarzam w myślach tę samą liczbą, wodząc spojrzeniem nie po kołdrze, a po żółtych szpitalnych ścianach. Nikt nie zadał sobie trudu, by zawiesić na nich chociażby kilka typowych obrazów z banalnymi widokami.
Mimo iż już dawno pogodziłam się z myślą, że nie znajdę w sali żadnego zegara, wciąż mimowolnie próbuję odnaleźć go wzrokiem. Nie mam pojęcia, która może być godzina, i nawet światło wpadające do pomieszczenia przez jasne żaluzje niewiele mi mówi. Zastanawiam się, ile czasu upłynęło, odkąd opuściliśmy Plac Wyzwolenia i czy w mediach zaczęło już szumieć o zabójstwie tamtej wysoko postawionej w rządzie kobiety. Jestem przekonana, że przez najbliższe dni lub tygodnie w całym Panem będzie o tym wyjątkowo głośno, może nawet pojawią się szepty, czy przypadkiem nie grozi nam rebelia. Jeżeli poprzednia, której rocznicę miano dzisiaj z taką radością świętować, wystarczająco nie wycieńczyła kraju, następnej z pewnością się to powiedzie.
Z pewnym niepokojem uświadamiam też sobie, że kimkolwiek był - lub byli - zamachowcy, Alma Coin nie pozostanie im dłużna. Na myśl o prezydent, lodowej figurze, już chwilę po zamachu z wielką ostrożnością przewiezionej w bezpieczne miejsce, czuję jeszcze większy niepokój. Wysoko nad Kapitolem coś zawisło w powietrzu, a gdy spadnie, doświadczymy tego wszyscy. Bez wyjątku.
Snując ponure myśli i odganiając zmęczenie, dopiero po dłuższej chwili zauważam zmierzającego w moją stronę Blaise'a. W tym momencie jakiś niewidzialny ciężar spada mi z serca, co stwierdzam z zaskoczeniem, bo gdyby mężczyzna się nie zjawił - wciągnięty w wir obowiązków - nie mogłabym przecież mieć mu tego za złe.
- Lepiej, dziękuję - odpowiadam zgodnie z prawdą, gdy zjawia się bliżej mnie. Słysząc o wynikach, kiwam tylko głową, modląc się, by lekarz właśnie otwierał drzwi sali w celu dostarczenia mi ich.
Już chcę poprosić Blaise'a o kolejną przysługę, jednak mężczyzna jakby czyta mi w myślach. Na dźwięk słów o powrocie do domu najchętniej już wstałabym z łóżka i popędziła do wyjścia, więc nawet nie zastanawiam się, czy mam przy sobie telefon i klucze - dopóki Blaise o to nie pyta. Dopiero teraz ogarnia mnie nieprzyjemne uczucie, że kieszeń moich spodni może się okazać pusta, zatem sięgam do niej z bijącym szybko sercem.
- Mam telefon, klucze... - urywam, nie natrafiając w ani jednej, ani drugiej kieszeni na żaden chłodny metalowy przedmiot. Na usta aż ciśnie mi się przekleństwo, lecz szybko je powstrzymuję, bardziej zaaferowana tym, że do mieszkania dostanę się najprawdopodobniej tylko dzięki wyważeniu drzwi. - Musiałam je zgubić.
Wzdycham ciężko, zastanawiając się, co takiego zrobiłam, że Los ciągle się na mnie mści. Spoglądam przepraszającym wzrokiem na Blaise'a i dopiero teraz zauważam wyraz jego twarzy - obojętny, nawet zbyt obojętny.
Niczym maska.
- Czy wszystko w porządku? - pytam, zupełnie zapominając o kluczach i marszcząc lekko brwi.

W głowie Blaise'a krążyły teraz podobne myśli, wydarzenia z Dnia Wyzwolenia nie mogły przecież przejść bez echa. Alma Coin i jej najbliżsi współpracownicy szybko znajdą winnego, ale konsekwencji nie poniesie tylko jeden człowiek. Wieczorny komunikat telewizyjny został już zapowiedziany i pozostawało jedynie czekać na decyzję rządu. Czy i tym razem Argent będzie się z nią zgadzał? Nie miał w tej chwili żadnego przeczucia, wszystko mu się mieszało, informacje o śmierci Josepha mieszały się z treściami wiadomości od Franka i Mallory, do tego dochodziły wrażenia z Placu Wyzwolenia i mężczyzna nie był w stanie myśleć teraz całkowicie trzeźwo.
Na całe szczęście w sali szpitalnej było cicho i spokojnie, a wpływ miał na to stan zdrowia Cypriane i być może też jej usposobienie, tego jeszcze Blaise nie rozgryzł. Dotychczas spotykał ją w niecodziennych sytuacjach, gdy potrzebowała pomocy i była chyba zbyt skonfundowana rzeczywistością, by pokazać mu swoje prawdziwe oblicze. A on już drugi raz bawił się w bohatera, a dawne przyzwyczajenia powracały ze zdwojoną mocą i istniała szansa, że nie dadzą o sobie zapomnieć.
Uśmiechnął się słabo, gdy odpowiedziała na pierwsze pytanie, na razie tylko na tyle mógł się zdobyć. Zaraz jednak pomyślał, że dziewczyna może to opacznie odebrać, a nie chciał by zrobiło jej się przykro, bądź by poczuła, że w jakikolwiek sposób mu się narzuca. Tak nie było, przecież to on prawie nalegał, by zostać z nią w szpitalu i panna Sean mogła czuć się niekomfortowo tylko z powodu tego jego natręctwa.
Wyprostował się więc, przywołał weselszy wyraz twarzy i starał się skupić myśli już tylko na swojej towarzyszce. Obserwował, jak przeszukuje kieszenie, ale nie poganiał jej wzrokiem. Gdy wyniknął problem z kluczami, Argent zachował spokój.
- Pamiętasz może, czy miałaś je w taksówce? - zapytał powoli, bo przecież nie było to nic poważnego, w razie czego zadzwoni do korporacji, a oni podadzą mu namiary na kierowcę, który przeszuka swój samochód - Jeśli ktoś jest w domu, to nie powinno być problemu.
Nie wiedział, czy mieszka sama, bo przecież nie sprawdził jej po tej felernej misji w Trzynastce. To w jego grupie znajdował się sabotażysta, załodze drugiego poduszkowca nałożył chwilowy kredyt zaufania. Być może niesłusznie, ale to się miało dopiero okazać.
Pomimo skupienia uwagi już wyłącznie na Cypriane i jej sprawie, dziewczyna i tak odgadła, że pod rozczochraną czupryną mężczyzny dzieje się więcej, niż pokazuje jej jego twarz. Argent nie zamierzał jej zbywać ani kłamać, a odpowiedź na jej pytanie po prostu sama spłynęła mu na usta.
- Nie do końca - przyznał szczerze, ale zaraz kontynuował, aby nie martwić jej niepotrzebnie - Okazuje się, że chaos na Placu Wyzwolenia pochłonął więcej ofiar, niż się spodziewałem, wśród nich był mój... dobry znajomy.
Określenie Josepha tym mianem przyszło mu dużo łatwiej teraz, gdy wiedział już, że mężczyzna był martwy.

Myśląc nad tym, gdzie mogą się znajdować klucze, z trudem tłumię wzbierającą we mnie irytację. Gdybym nie postanowiła rozdrapywać dzisiaj starych ran, przychodząc na Plac Wyzwolenia, nie zostałabym prawie że stratowana przez tłum, nie trafiłabym do szpitala ani nie zgubiłabym kluczy. Te zapewne wciąż leżałyby na stoliku, podczas gdy ja oglądałabym relację z Dnia Wyzwolenia, gratulując sobie, że zostałam jednak w domu.
Mimo to nie cofnę już zdarzeń i muszę pogodzić się z tym, iż powrót do mieszkania okaże się dłuższy i znacznie bardziej kłopotliwy, niż przewidywałam. Stosunkowo dobry nastrój, jaki zdążyłam przez ostatni czas odzyskać, pęka niczym bańka mydlana. Zastanawiam się, w którym momencie musiałam zgubić klucze, a pamięć natychmiast podsuwa mi głupkowato uśmiechniętą twarz ciemnowłosego złodzieja, choć ten przeszukiwał tylko kieszeń mojej kurtki. Dochodzę więc do wniosku, że zgubiłam je, upadając na bruk, co wydaje się być logiczne – mogły przecież wysunąć się z kieszeni spodni, kiedy starałam się podnieść. I może wciąż tam leżą, w pyle, krwi lub nawet pod czyimś ciałem. Zimny dreszcz przebiega mi po plecach, gdy o tym pomyślę, więc odruchowo odganiam niepokojącą wizję. Szaleństwem byłby powrót na plac w celu sprawdzenia mojej teorii i nie miałabym śmiałości prosić o to Blaise'a.
Słysząc pytanie mężczyzny, kręcę lekko głową z nieco pochmurną miną.
- Nie sądzę. Bardziej prawdopodobne, że wypadły mi z kieszeni jeszcze na placu – odpowiadam zgodnie z własnymi myślami, przez moment rozważając jednak wersję Blaise'a, według której klucze pozostały w taksówce. - I problemem jest właśnie to, że mieszkam sama. Przepraszam, nie chciałam być tak kłopotliwa.
Wzdycham, po czym zaciskam nieznacznie usta. Ponownie doznaję uczucia, że gdyby nie spokój mężczyzny, pewnie powoli zaczynałabym panikować. Mimo to jest mi co najmniej głupio – nie dowiedziałam się jeszcze, co stało się z moimi żebrami i nadgarstkiem, a już pojawiły się następne problemy.
Lecz gdy słyszę odpowiedź Blaise'a, czuję się znacznie gorzej niż przed chwilą. Nie wątpiłam, że wydarzenia na Placu Wyzwolenia pochłonęły wiele ofiar. Gdy okazuje się, iż jedną z nich był bliski znajomy Argenta, uświadamiam sobie, jak duży ciężar muszę stanowić dla mężczyzny – a ten mimo wszystko wciąż tutaj stoi.
- Powiedziałabym, że jest mi przykro, ale ludzie mówią coś takiego zbyt często, nawet kiedy nie jest im przykro – odzywam się po chwili, patrząc na Blaise'a. - Nikt nie powinien był dzisiaj ginąć, łącznie z twoim znajomym. To zwyczajnie niesprawiedliwe.
Choć chcę powiedzieć coś jeszcze, żadne słowo nie wydostaje się już z moich ust. Chyba wiem, jak musi czuć się mężczyzna, bo przez długie miesiące po wojnie dzięki fałszywym pogłoskom byłam przekonana o śmierci Noah. Różnica polega jednak na tym, że mój przyjaciel okazał się być żywy, podczas gdy znajomy Blaise'a zmarł i raczej nic już tego nie zmieni.

Z każdą mijającą chwilą emocje zdawały się opadać, choć cały proces wciąż był powolny i Blaise mógł w dalszym ciągu wyglądać na nieco skonfundowanego. Skupienie się wymagało w tym momencie sporego wysiłku, na szczęście obecność Cypriane i odpowiedzialność, jaką Argent wobec niej odczuwał, stanowiły swoistą kotwicę dla jego myśli, które nie miały szans odpłynąć gdzieś dalej. Dlatego słysząc, że dziewczyna nazwała się kłopotliwą, po raz pierwszy od wejścia do sali uśmiechnął się lekko.
- Żaden kłopot, zaraz coś wymyślimy - pokręcił głową i próbował spojrzeniem przekonać ją, by nie zamartwiała się żadnymi kluczami, to naprawdę był najmniejszy problem.
Nie zauważył nawet, że właśnie użył liczby mnogiej w odniesieniu do siebie i siedzącej na szpitalnym łóżku blondynki. Gdyby zwrócił na to uwagę, mogłoby się to wydać dziwne, może nawet trochę niezręczne. Nie można było pozwolić na zaprzepaszczenie tego poczucia swobody, które powoli zaczynało się budować.
- Biuro rzeczy znalezionych na Placu pewnie jeszcze nie powstało - spróbował zażartować, a chociaż młodej osobie mogło się to wydać nieco żałosne - Ale spróbuję zadzwonić do osoby, która może być pomocna.
Nie zdążył odpowiedzieć na jej kolejne słowa, bo oto do sali wszedł sędziwy lekarz, a podejrzliwe spojrzenie, jakie zaserwował Argentowi, mocniej związało mężczyźnie usta. Zresztą, jaką mądrością mógłby się podzielić z panną Sean? Że sprawiedliwości jednak stanie się zadość, że winni zostaną odnalezieni i poniosą konsekwencje? Nie chciał zarzucać jej rządowymi sloganami, nie zasłużyła na to, na pewno nie po tym, jak sama stała się ofiarą systemu rok temu. Doceniał jednak jej szczerość, dlatego uśmiechnął się i na krótką chwilę cofnął w głąb pomieszczenia, by skontaktować się ze wspomnianym wcześniej informatorem.
Do rzeczywistości przywołał go głos lekarza, tym razem spoglądającego na niego nieco łagodniej.
- Oczywiście, widzimy się za dwa tygodnie - odparł uprzejmie i odprowadził staruszka wzrokiem.
Dopiero później zdecydował się zerknąć na samą Cypriane, miał nadzieję, że słowa doktora w żaden sposób jej nie speszyły.
- Dużo leżenia, mało wysiłku - powtórzył, spoglądając na nią wymownie - Musisz się stosować do tych zaleceń, inaczej za dwa tygodnie oberwę od tamtego jegomościa po głowie.
Podszedł bliżej jej łóżka, tym razem nie wahając się przed oparciem rąk o poręcz. Zastanawiał się, jak może zaproponować jej rozwiązanie, na które wpadł przed chwilą, bo przecież nie często zapraszał kobiety na noc do domu. Przynajmniej nie w ten sposób.
- Po kluczach nie ma śladu, a w hotelu trudno o dobrą opiekę - zaczął spokojnym tonem, mając nadzieję, że nie będzie jej musiał namawiać zbyt długo. Tak, uważał swoje wyjście za jedyne słuszne - Po wykupieniu leków pojedziemy do mnie i zostaniesz do jutra, a rano załatwię dobrego ślusarza i pomartwimy się o wymianę zamka w drzwiach twojego mieszkania - wizja, którą przed nią roztoczył nie mogła być taka straszna, jednak zrozumiałby, gdyby Cypriane próbowała się wykręcić, w końcu prawie się nie znali - Twój sprzeciw może nas postawić w patowej sytuacji, więc przemyśl go dwa razy - zażartował, błyskając zębami w najszerszym, jak do tej pory, uśmiechu prezentowanym dziewczynie.
Nie musiał chyba dodawać, że otrzyma oczywiście osobną sypialnie (on zadowoli się kanapą), a w razie czego za ścianą będzie czuwał mężczyzna po kursie pierwszej pomocy - on sam.

Skubię nerwowo skraj kołdry, zastanawiając się, co teraz zrobię. Choć z twarzy Blaise'a nie wyczytałam żadnej oznaki zniecierpliwienia czy irytacji, nie mogę pozbyć się wrażenia, iż Los wciąż podrzuca nam kolejne kłopoty, byle tylko sprawdzić wytrzymałość mężczyzny. Patrzę na niego ukradkiem, być może czekając, aż westchnie z rezygnacją i powie, że skończyły mu się pomysły, jak tym razem uratować mnie z opresji, lecz w dalszym ciągu nic takiego się nie dzieje. Po chwili na twarzy Blaise'a pojawia się natomiast uśmiech, na moment zastępując zobojętnienie.
- Czy naprawdę nie ma dla ciebie takiego problemu, którego nie dałoby się rozwiązać? - pytam żartobliwie w odpowiedzi na jego słowa. Znów czuję, jak niewidzialny ciężar spada mi z serca i pod wpływem spojrzenia Argenta nawet daję się trochę przekonać, że zgubienie kluczy to faktycznie nie problem.
Mimo to wciąż nie mogę zrozumieć, dlaczego mężczyzna robi dla mnie tak wiele, choć nie grozi mi już żadne niebezpieczeństwo ani mój stan nie jest na tyle ciężki, by Blaise musiał zostać w szpitalu. Być może to kwestia zwyczajnej uprzejmości, lecz nawet jeśli, ta myśl nadal nie chce do mnie dotrzeć. A może po prostu nigdy nie zastanawiałam się nad tym, że ktokolwiek z rządu mógłby okazać mi tyle dobroci. Ludzie ci nieustannie wyglądają w moich oczach jak kolejne, postawione wyżej od innych marionetki Coin, które zresztą niewiele różnią się od pani prezydent. Ciężko mi odrzucić skrywaną zazwyczaj nienawiść do nich, pozbyć się myśli, że to oni są współwinni stworzenia Kwartału, że karmią nas wszystkich zatrutymi, choć ociekającymi słodyczą kłamstwami, jakim dobrobytem oraz szczęściem możemy się teraz cieszyć.
Prawdopodobnie to stanowi powód, przez który dziwi mnie zachowanie Blaise'a, lecz tak naprawdę istnieje jeszcze jeden - patrząc na niego, w jakiś sposób nie widzę człowieka rządu. Nie słyszę go ani w słowach Argenta ani nie zauważam w mimice twarzy mężczyzny.
Ale nie zapominam o tym, że równie dobrze Blaise może mieć wprawę w noszeniu wzbudzającej zaufanie maski.
Moje rozważania przerywa jednak przyjście lekarza, który obdarzywszy mnie przyjaznym uśmiechem, wyjaśnia, co stało się z moim nadgarstkiem i żebrami. Kiwam w milczeniu głową i rzucam przelotne spojrzenie na podaną mi przez mężczyznę receptę, lecz nie powstrzymuję rozdrażnionego westchnienia kiedy słyszę, że przez najbliższy miesiąc muszę być praktycznie unieruchomiona. Nie brzmi to dobrze - praca w sklepie Lophii wymaga czegoś więcej niż siedzenia przy kasie. Mimo wszystko nie protestuję i nawet odwzajemniam uśmiech, gdy lekarz wychodzi.
- Lepiej szykuj już głowę - mruczę pod nosem w stronę Blaise'a.
Kiedy słyszę propozycję Argenta, unoszę zaskoczona brwi, wpatrując się w niego z lekkim niedowierzaniem. Skupiam spojrzenie na jego twarzy i po chwili namysłu dochodzę do nieco niepokojącego wniosku, że mężczyzna musi być co najmniej dziesięć lat starszy ode mnie, a właśnie proponuje mi spędzenie nocy w jego mieszkaniu. Coś mówi mi, że powinnam grzecznie podziękować i poszukać innego wyjścia, jednak nie wiem nawet, czy jakiekolwiek by się znalazło. Nawet gdybym zdecydowała się na hotel, nie miałabym jak za niego zapłacić, a nie uśmiecha mi się proszenie Blaise'a o pieniądze. Jego pomysł nie brzmi zresztą źle i chyba rzeczywiście jest jedynym, na co mogę się w tej chwili zdecydować.
- Niech będzie - mówię krótko. - Ale i tak robisz dla mnie zbyt wiele.
Z westchnieniem wstaję powoli z łóżka, zabieram receptę, po czym podążam za Argentem do drzwi.

// zt x2.

Umierające dzieci zawsze sprawiają, że robię się głodny.
Długie rzęsy rzucały cienie na policzki, a pod powiekami widać było ruchy gałek ocznych. Śniła; cokolwiek jej się śniło, musiało być intensywne. Klatka piersiowa, na której widniał opatrunek, unosiła się rytmicznie w miarowym oddechu, aparatura, do której chwilowo ją podłączono, monitorowała pracę serca i ciśnienie krwi. Morfalina słodkimi, ułudnymi kroplami przedostawała się do układu krwionośnego, tymczasowo uśmierzając ból. Który i tak niedługo wróci.
Spotkanie ze Zwycięzcami natchnęło Cię do gotowania?
Słyszała jego głos tak wyraźnie, jakby stał tuż obok, wpatrując się w nią oczyma, skrytymi za ciemnymi okularami; po jego ustach błąkał się delikatny, słodko-gorzki uśmiech, gdy obserwował leżącą na szpitalnym łóżku dziewczynę. Nieprzytomną; w tej chwili stanowiła milutki cel, bezbronna i niezdolna do jakiejkolwiek walki, otumaniona morfaliną, wciąż pod wpływem narkozy po operacji. Mogła wybudzić się lada moment.
Za taką kolację masz moje pozwolenie na spędzenie w łóżku następnego tygodnia.
Stał tuż obok, odwracając ją tak, by stać za jej plecami. Dłonie, które odsunęły jej włosy, były jednocześnie delikatne i silne, gdy zdecydowanym, spokojnym ruchem rozpinał zamek sukienki. Miękkie usta, muskające skórę, dosłownie topiły chłód, przenikający jej ciało. Słodka ułuda, chwila marzeń o ciągu dalszym, w którym wcale się nie odsuwał, a jedynie zostawał, przez chwilę tuląc ją do siebie.
Śpij dobrze, postaram się nie obudzić Cię rano.
Skradała się do jego pokoju, cichutko i powoli, stąpając bezgłośnie po podłodze. Wyglądał ujmująco, niemalże jak dziecko, pogrążony we śnie, obejmowany przez ciemność. Bezszelestnie wsunęła się przez uchylone drzwi do sypialni i usiadła na brzegu materaca, głaszcząc go ostrożnie po włosach. Czemu tu była? Już po kilku sekundach leżała obok, wpatrując się bacznie w pogrążoną we śnie twarz, choć raz bez ciemnych okularów.
Witaj, Catrice, to mój przyjaciel… Mój bardzo nerwowy przyjaciel. Właściwie dzieciak.
Leżała na łóżku, machinalnie obracając w dłoni nóż. Ze świeżo umytych włosów jeszcze sączyła się woda, wsiąkając w miękką, świeżo wypraną pościel. Czuła smutek i jakiś dziwny żal, który ogarniał ją powoli i nieustępliwie. Poderwała się raptownie i rzuciła nożem, uśmiechając się z satysfakcją, gdy ostrze wbiło się w drzwi. Rozzłościł go, ale nie na tyle, by była na niego naprawdę zła.
… pewnie nie zjemy z Tobą kolacji…
Siedziała naprzeciw niego przy długim stole, z zadowoleniem patrząc, jak czyta jakąś książkę, którą chwilę temu dosłownie wcisnęła mu do ręki. Upiła łyk wina, od którego zakręciło się jej w głowie, po czym wstała i delikatnie ucałowała jego policzek, bez słowa kierując usta ku jego ustom. Słodka, nierealna rzeczywistość… Salinger nie żył.
Słońce moich oczu…
Joseph Salinger jest jedną z ofiar wczorajszego zamachu, zastrzelił go jakiś durny Strażnik Pokoju…
Catrice Tudor, pogrążona w głębokim, podsyconym bólem śnie, otworzyła oczy.
Zaraz… Jakim bólem? Chyba nie czuła niczego, poza tym, że prawdopodobnie miała coś wbite w wierzch dłoni i to coś –a to mi odkrycie – wysyłało do jej organizmu jakieś świństwo. Uniosła się lekko, tylko na tyle, by wyrwać z dłoni małą igłę. Morfalina, przemknęło jej przez myśl. Cokolwiek miała w dłoni, odrzuciła to z wściekłością i usiłowała podnieść się bardziej, do pozycji siedzącej.
Ciągnięcie z boku ciała uświadomiło jej, że ma jakieś szwy. Wywróciła oczami, rozglądając się dookoła. Była… tak, w szpitalu. Cudownie, po prostu znakomicie, dała się podejść jakiemuś prostakowi i tej małej dziwce, która chyba nie zdawała sobie sprawy, z kim zadarła. Trenerka? Być może. Rządowy morderca? O, tak. Syknęła cicho, gdy uświadomiła sobie, że ją mogą usunąć z posady, a ten blond kurwiszon, zapewne stworzony tylko po to, by dawać dupy na lewo i prawo, uniknie konsekwencji. Już widziała te zachowania, tak typowe dla idiotki. Na bank powie, że to Catrice jest winna, a ona tylko broniła przyjaciela.
- Szkoda, kurwa, że nie nauczył cię celować. – mruknęła sama do siebie, pochylając się i sięgając po kartę.
Oh. Usunięta śledziona, jak miło. Da się przeżyć, na dobrą sprawę słyszała o gorszych rzeczach… i niekiedy je robiła. Lub pozwalała je robić innym, ale teraz… Teraz była ostro poirytowana. Może dlatego wyjęła telefon z torebki, która leżała na szafce, i napisała do Gerarda, a następnie do Sorena. W ten sposób szybko mogła się dowiedzieć o tym, co się dzieje.
Kurwiszon w izolatce, doskonale. Stracona posada trenerki, no trudno, to tylko skomplikuje pewne sprawy. Previa zajmująca się przesłuchaniem, wybornie. Nazwisko Malcolma coś jej mówiło, to chyba był ten sławetny gość, który po Zwycięstwie nie udzielał się zbytnio; mgliście kojarzyła go z jakiegoś spotkania, więc i on mógł wiedzieć, czym panna Tudor się zajmuje. Ciekawe, czy uprzedzi tę świruskę, komu nadepnęła na odcisk.
Wspomnienie Gerarda, kopiącego blondyneczkę, było rozkoszne. Szkoda, że jego but nie trafił wprost w jej twarz, chętnie zobaczyłaby tę krzywą mordę bez paru zębów. Dalej uważała, że to, co podsunęła S. w wiadomości, było cudownym rozwiązaniem. I chętnie przeprowadziłaby to w towarzystwie Ginsberga i jej przyjaciela po fachu.
Który nie omieszkał znowu użyć tego przeklętego zdrobnienia, którego tak nie znosiła.

Powinien prowadzić jakiś notatnik. Kiedyś miał nawet w planach zapisywać jak zachowują się ludzie w różnych sytuacjach, żeby - w razie potrzeby - móc to wszystko odtworzyć. Tylko czy nie wyglądałby na większego świra szukając w popłochu jakiś powyrywanych i poutykanych po kieszeniach kartek zamiast zwyczajnie pozwolić sobie, by nie wiedzieć, co robić? Szkoda tylko, że ta niewiedza Royce'a opierała się na tym, że zdolny był tylko do obserwacji - topiące się dziecko, wypadek, ktoś poirytowany czy płaczący w jego obecności, czy nawet zwykły komplement - wszystko to potrafił skwitować tylko długim spojrzeniem wwiercającym się w drugą osobę. Dzieci uczą się empatii już od najmłodszych lat. Naturalnym więc i logicznym jest, że dziecko wychowane w zakładzie psychiatrycznym i na dobrą sprawę pozostawione same sobie, takiej empatii nie posiada. Ale nie mógł pozwolić sobie na to, by wyróżniać się z tłumu. Nie w taki sposób. Gdyby kiedykolwiek padł na niego chociaż ślad podejrzenia, co do jego zawodu, wszyscy bez wahania wymierzyliby sprawiedliwość za jednym wskazaniem palca. To ten dziwak, to ten dziwny chłopak, to on, na pewno on to zrobił. Søren może i był szalony, może mógł się pochwalić potężną teką żółtych papierów spoczywających w archiwum kapitolińskiego zakładu psychiatrycznego... ale nie był głupi. Stąd brały się te jego wieczne pytania do zaufanych osób i analizowanie różnych, codziennych, zwyczajnych sytuacji. Od dawna podążał za ludźmi, obserwował ich, właściwie nawet podglądał. Istniały jednak drzwi za które nawet najlepszy cień nie ma wstępu. Dlatego istnieje dziedzina ludzkiego życia, o której nie miał bladego pojęcia. I może Catrice Tudor się tego kiedyś domyśli.
To tylko tytułem wstępu i wytłumaczenia, dlaczego Søren James Royce stał na przeciwko jednej z wielu kwiaciarni w Kapitolu i nie odważył się wejść do środka. Co miałby powiedzieć? Jakie kwiaty kupić? Kogo miałby udawać? Czy można wejść do kwiaciarni i wybrać coś jako ostatni mruk i gbur? Co jeśli przez to kwiaciarka cię zapamięta? Na pewno nie zwróciłaby uwagi na kolejnego uroczego młodzieńca. Ale jak często można się do tego zmuszać? Czas mijał a on irytował się coraz bardziej i nie chcąc, by ktoś w końcu zwrócił na niego uwagę, zawinął się w stronę szpitala. Trudno. To będzie łatwiejsze niż przesłanie jej jakiś bzdurnych kwiatów. Poza tym w szpitalu jest śmierć. Wyjątkowo przyjazne środowisko dla Royce'a, nawet jeśli nie przepadał za takimi miejscami - taka atmosfera przynosiła mu ukojenie. Wszedł więc do środka i mocno wciągnął powietrze w płuca. Mieszanina leków, środków odkażających, krwi i umierających ciał. Lekko zacisnął usta i ruszył wgłąb budynku. Nie miał pojęcia, czy ją znajdzie. Wspominała tylko coś o swojej wybrakowanej śledzionie. Pobłądził więc trochę w gęstwinie korytarzy zanim trafił do właściwej sali. Spała. A przynajmniej leżała z zamkniętymi oczami. Wsunął się do pomieszczenia jak najciszej się dało i nachylił nad nią. Chciał już wyszeptać jakieś głupawe zdanko w ramach przywitania, ale mniej więcej w tym samym momencie ręka Cat wystrzeliła w jego kierunku i dziewczyna zacisnęła palce na jego szyi. Zanim jeszcze zdążyła otworzyć oczy i zanim udało mu się tę rękę odciągnąć (co by nie było, Royce jest odrobinę silniejszy).
Ach ten instynkt mordercy.
-Nawet na prochach a zawsze czujna, hm? - wymamrotał odsuwając się, by rozmasować krtań.
-Możesz pogrzebać marzenia o księciu na białym czymkolwiek, który pocałunkiem zbudzi cię ze snu. Zanim zrobiłby cokolwiek rozszarpałabyś mu aortę... - odkaszlnął i oparł się o parapet. Może nawet na jego ustach zaczaił się gdzieś cień uśmiechu. W końcu ZAŻARTOWAŁ, nie?

Catrice leżała w swojej małej sali w jakże cudownym szpitalu w Dzielnicy Rebeliantów, pomstując na część tego cudownego świata, w szczególności na małą zdzirę, która najwidoczniej potrzebowała długiego łomotu. Żałowała, że nie dała rady wcześniej skręcić jej karku, podobnie jak tego, że jej towarzyszka ze stanowiska nie zwróciła uwagi na poczynania tego całego le Bruna, który, bądź co bądź, nie należał do kadry trenerów… Le Brun, nazwisko mówiło samo za siebie, musiał być spokrewniony z tą małą Katy, która nie wiadomo jakim cudem przetrwała Igrzyska. Jednak to, jakiego rodzaju był to cud, nie było w tej chwili istotne dla panny Tudor. Liczyło się jedynie to, że narkotyk opuszczał jej ciało, pozostawiając nuty bólu. Czuła się szczęśliwsza bez morfaliny.
Zamknęła oczy, pozwalając sobie na chwilę odprężenia. Nadal nie opuściło jej to napięcie, kumulujące się gdzieś w okolicach kręgosłupa, napięcie, które pojawiło się w chwili, gdy le Brun się na nią wydarł. Doprawdy, jakim cudem mieszkaniec Dzielnicy Rebeliantów mógł być takim niemożliwym chamem? O ile mieszkał w Dzielnicy, bo śladowy akcent w jego głosie wyraźnie wskazywał na to, że miała do czynienia z Kapitolińczykiem, urodzonym i wychowanym w mieście. To dlatego nazwała go kundlem, nie wahając się ani chwili. Bo naprawdę, gdyby chciał wtopić się w tłum, akcent powinien zostać pogrzebany razem z głupimi zachowaniami, tak typowymi dla mieszkańców Kapitolu. A może wcale nie chciał stawać się kimś pokroju rebelianta. Może był tak psychiczny, że bycie Kapitolińczykiem równało się dla niego byciu królem? Chciałoby się.
Ktoś wślizgnął się do sali, w której przebywała.
Leżąca na łóżku dziewczyna nawet nie otworzyła oczu; nie potrzebowała tego. Wystarczyły jej spokojne, delikatne szczegóły, które umiała wychwycić jako zawodowy morderca. Ciche szuranie drzwi, które delikatnie otarły się o posadzkę. Skrzypnięcie buta, cichutkie i krótkotrwałe. Powolne, niemalże ulotne drgnięcia powietrza, gdy podchodził. Oddychała spokojnie przez nos. Mężczyzna, na co wskazywała bardzo delikatna woń wody kolońskiej. Znajomy zapach, ale w tej chwili chyba nie interesowało ją, kto to.
Kimkolwiek był jej tajemniczy gość, a miała już pewne podejrzenia, stąpał wyjątkowo cicho i miękko, niczym szykujący się do skoku lampart. Tak, z pewnością wiedziała, kim jest. Gdy pochylił się nad nią, poczuła oddech na skórze i błyskawicznie chwyciła go za szyję, zaciskając mocno palce. Nie otworzyła oczu, wystarczyło jej kilka sekund, by rozpoznać towarzysza.
- Søren – zamruczała cicho, przez chwilę gładząc jego szyję powolnymi, pieszczotliwymi ruchami, dzięki któym mogła rozkoszować się tętnem, które wyczuwała pod skórą. Dopiero potem puściła go i pozwoliła, by się odsunął.
Gdy rozmasowywał kark, Catrice otworzyła oczy i podciągnęła się do pozycji siedzącej, leniwie przeciągając.
- Kto mówi o prochach, skarbie? – posłała mu rozbawione spojrzenie. – Nie wiem, czy zauważyłeś, ale nasza ukochana towarzyszka, morfalina, dynda sobie smutnie i kapie na podłogę. Nie polubiłyśmy się.
Sięgnęła dłonią ku aparaturze i pokazała mu rurkę od środka przeciwbólowego; na igle jeszcze widniała resztka krwi panny Tudor. Uniosła ironicznie brew, patrząc na kolegę po fachu. Taki dorosły, a zapomniał, że jego maleńka towarzyszka nie lubi morfaliny i jest w stanie wyrwać igłę z ręki, byle tylko nie czuć tego gówna, pędzącego po ciele i niosącego ułudę. Nieładnie, S., nieładnie.
- Chcesz być moim księciem na białym koniu, Søren? – zapytała zaciekawiona, upijając łyk wody ze stojącej na szafce szklanki. Nie, kubka, małe, proste, plastikowe badziewie. – Jak coś wiedz, że nie mam nic przeciwko, ale może chwilowo zostawmy całowanie.
Bok ciała bolał ją nieco, ale nie na tyle, by syknęła z bólu. Zamiast tego delikatnie potarła skórę dookoła opatrunku i wywróciła oczami, patrząc na opartego o parapet mężczyznę.
- Wiesz, zawsze mogłabym też odgryźć księciu język – rzuciła słodko, jakby rozmawiali o przepisach na smaczne zupki z truciznami.

Wzruszył lekko ramionami, kiedy mówiła o morfalinie. Miał dość problemów z głową, by dodatkowo jeszcze fundować sobie takie doznania. Raz jeden miał do czynienia z tym lekiem znieczulającym, kiedy połamał sobie żebra i ogółem roztrzaskał klatkę piersiową podczas jednego ze zleceń, jeszcze za czasów Rakel.
-Nie wiem, ja osobiście preferuję psychotropy - oznajmił autoironicznie, ale także naprawdę szczerze po czym rzucił w jej kierunku coś na kształt uśmiechu. Nadal rozglądał się z ciekawością po pomieszczeniu. Szpitale nie były tak przytłaczające jak psychiatryki. Przynajmniej on, mając solidne doświadczenia z przebywaniem w tych drugich, tu, ku swojemu dziwieniu, czuł się całkiem nieźle.
Jej pytanie go zdziwiło i na szczęście nie musiał przed nią, jak poprzednio przed Mallory, ukrywać swoich reakcji. Prychnął cicho i przewrócił oczami. Odbił się też od parapetu.
-Proooooszę, czy ja wyglądam na kogoś, kto ratowałby damę z opresji? - zapytał celowo przeciągając mocno pierwszy wyraz.
-I ty i ja wiemy co nam... - zamilkł na chwilę mrużąc oczy- A przynajmniej mi, największą przyjemność.
Podszedł do drzwi, których wcześniej nie zamykał, jako że próbował podkraść się do jej łóżka niepostrzeżenie. Zatrzasnął je i wrócił do Catrice.
-Ale zapamiętam, żeby nigdy nie zbliżać się do Ciebie z ustami. Jestem przywiązany do mojego języka. No i przez któreś z nas musi przemawiać czasem zdrowy rozsądek - zachichotał. Musiała wiedzieć, że jest dość specyficzny. Ale czy wiedziała o tonach jego dokumentów poświadczających o porządnym zawichrowaniu umysłowym? Zastanowił się przez moment dlaczego tego nie sprawdził. Ufał jej, ale czy ufanie komuś, kto bez mrugnięcia okiem wymordowałby połowę tego szpitala, jeśli ktoś by jej za to solidnie zapłacił, było mądre? No bo, czy zaufałby sobie? Jego zamyślony wzrok utknął w niej przez chwilę. Potem przyciągnął sobie krzesło i usiadł na nim okrakiem, opierając klatkę piersiową na oparciu.
-To jak Catty, jak zrekompensujesz sobie brak śledziony, hm? - zapytał w odniesieniu do jej wiadomości.