// zewsząd i znikąd
Zgłoszenie się do misji nic go nie kosztowało. Właściwie uznał, że nawet dobrze mu zrobi akcja, w której będzie mógł wreszcie rozładować nagromadzone emocje, w końcu lepsze to, niż bójka w ciemnej uliczce, za którą mógł być przecież zgarnięty do aresztu i dokładnie prześwietlony, a jego przynależność do tajnej organizacji nie mogła wyjść na jaw. Po raz pierwszy od dawna czuł się częścią czegoś, członkiem grupy, pewnej pokręconej rodziny.
Dlatego stawił się o wyznaczonej porze na parkingu, zabrawszy uprzednio pistolet z Kolczatkowego magazynu i paczkę papierosów ze swojego biurka. Ostatnimi czasy coraz częściej zdarzało mu się palić. Z papierosem w ustach podszedł do pozostałych zebranych i skinął głową kilku znajomym. Niemal zaśmiał się, widząc jego uśmiechniętą panią psycholog wśród zebranych. Nigdy nie uważał, że mogłaby być dobrym żołnierzem, ale już dawno wyczuł jej antyrządowe poglądy.
Największą złość wzbudziła w nim jednak obecność kobiety, która chciała niegdyś pozbawić go wszystkiego, która zabroniła mu wyruszenia do boju, która mogła przekreślić jego przyszłość... Głęboki wdech, Jackson, to tylko Hastings, to tylko przyjaciółka szefowej. W końcu nie możesz odstrzelić jej łba przy ludziach, w końcu nie jesteś mordercą... Jesteś, ale nie jesteś za to zdrajcą. Zacisnął pięści, ustawiając się w półokręgu wraz z pozostałymi członkami misji. Rola obserwatora niezbyt przypadła mu do gustu, Jack miał czasami nawet wrażenie, że dowództwo nie do końca mu ufa z powodu jego zaburzeń, tak, jakby bali się posłać go do bezpośredniej akcji, jakby mieli obawy, że spanikuje przed wrogiem, położy się na ziemi i zacznie płakać, albo przeciwnie, że wpadnie w szał.
Nie odezwał się ani słowem, przywykł do wykonywania rozkazów. Udał się na pozycję, usadowił w miejscu, w którym widoczność była najlepsza i oczekiwał na przyjazd pociągu w skupieniu. Kiedy więc sprawy potoczyły się nie po ich myśli nie spanikował, na wojnie było to czymś normalnym. Już otwierał usta, chcąc poinformować Lophię o tym, co udało mu się zobaczyć, kiedy usłyszał kolejny komunikat. Wycofywali się. Zupełnie bez wyjaśnienia.
Zapomniałeś, że nie ma czasu na tłumaczenia?
Rozkaz był rozkazem. Bloomwell błyskawicznie zerwał się z miejsca i pobiegł na dolny poziom parkingu, wyciągając po drodze pistolet z kabury. Znajomy ciężar broni sprawił, że poczuł się niemal jak za dawnych lat, na szkoleniu, nie w prawdziwej walce. Biegał szybko, więc po niedługim czasie znajdował się już za jedną ze ścian, czekając na transport.
A Hastings niech tam siedzi, zobaczymy, jaka jest dobra i jak bardzo jej "osobowość nadaje się do wali" - pomyślał jeszcze, orientując się, że dwie z kobiet musiały pozostać przy torach kolejowych zupełnie same.

Kolejny komunikat sprawił, że Bloomwell zatrzymał się niemal w miejscu. Cholera, byli w pułapce. Jak szybko byliby w stanie wyjąć broń i strzelić do intruzów?
- Przyjąłem, ilu ich jest? - szepnął do krótkofalówki, drugą ręką wciąż ściskając pistolet. Odbezpieczył go, zerkając, czy Parrish idzie w jego ślady. Wychodziło na to, że nie mieli szans na ucieczkę, musieliby chyba skoczyć z kilku metrów wprost na ziemię, a połamane nogi nie ułatwiłyby ucieczki. Jack wolał zginąć w walce, niż uderzając głową o beton. W końcu gówno go obchodziło jego życie, mógłby dać się zabić, byle nie w jakiś beznadziejny sposób, w końcu walczył o wolność, chciał wrócić do służby, a skoro nie mógł zrobić tego legalnie, pozostawała mu działalność w podziemiu.
- Szykuj się, Parrish, nie uciekniemy bez kilku strzałów - odezwał się do towarzysza, pewnie trzymając przed sobą pistolet. Mogli ich zaskoczyć, musieli tylko dobrze wycelować i nacisnąć na spust w odpowiedniej chwili. Niegdyś tak zarabiał na utrzymanie, dlaczego teraz miałoby mu się nie udać?
Po chwili mógł już słyszeć kroki intruzów, poruszających się ewidentnie w ich kierunku. Kiedy tylko zobaczył sylwetkę pierwszego z nich, skierował lufę prosto w jego serce i bez wahania strzelił. Dźwięk, jaki wydała broń sprawił, że przed oczami Jacka stanęły obrazy wojny, krwi, zrujnowanego miasta, ciał jego kolegów. Usłyszał krzyki, nieludzkie wycie. Wdech. Wydech. Zamrugał szybko, aby pozbyć się przeszłości. Tym razem się udało, nie miał pojęcia, jak długo uda mu się walczyć z chorobą, z samym sobą. Jak najszybciej wycelował w drugiego mężczyznę i oddał kolejny strzał. Teraz liczyło się przetrwanie.

W stróżówce pozostawali niewidoczni, co stanowiło największy atut tego miejsca. Nie wystawiali się na niebezpieczeństwo, mogąc z ukrycia obserwować nadchodzących nieprzyjaciół. Przynajmniej, gdyby wszystko poszło zgodnie z planem. Dźwięk hamowania pociągu przeszył powietrze nieprzyjemnym zgrzytem, a dookoła uniosła się chmara kurzu i pyłu, znacznie utrudniająca widoczność. Nie wiedzieliby co się dzieje, gdyby nie komunikaty Strażników pozostałych przy torach i czekających na przywitanie członków Kolczatki z otwartymi ramionami . Dillinger słyszał wyraźnie głos Previ, ale z jego mikrofonu dobiegały jedynie trzaski i zgrzyty; cholerne ustrojstwo. Zacisnął usta, notując sobie w pamięci, żeby zgłosić ten fakt, kiedy tylko wrócą do koszar. O ile wrócą . Majstrowanie przy odbiorniku nie polepszyło sytuacji, zresztą należało skupić się na prawdziwym działaniu. Zamiast utyskiwać na marnej jakości sprzęt, wziąć się do roboty i powystrzelać kilka osób. A później przez miesiąc odchorowywać kolejne morderstwa .

Niezauważeni przez nikogo opuścili stróżówkę. Pył jeszcze nie opadł, więc swobodnie przekradli się na teren opuszczonego parkingu. Lokalizacja dogodna, strzelając z dachu mogliby pozbyć się paru osób, samemu nie zostając nawet draśniętym. Gdyby nie fakt, że mieli nieproszone towarzystwo. Huki wystrzałów na sekundę zmroziły Conrada, który nadal naiwnie liczył, że może da się tego uniknąć? Że wezmą ich żywcem, nie stosując ostatecznych metod? Wiedział wprawdzie, że kiedy (jeśli) trafią do więzienia Ginsberga, zaczną odmawiać modlitwę o łaskę śmierci, ale... To nie on będzie miał na rękach krew tych ludzi. Gdyby nie Gaiman, który jako jedyny nie stracił głowy (trzeba było odpuścić sobie wczorajsze picie), Imago podzieliłby los Victora. Popchnięty przez Strażnika za filar, mógł jedynie dziękować mu za przytomność umysłu. Bliskie zagrożenie i przeciągły jęk Victora od razu go otrzeźwił.
- Kurwa, Sean, tylko mi tu nie umieraj - szepnął do pobladłego mężczyzny, kurczowo trzymającego się ściany - osłaniaj nas - rozkazał Gaimanowi; to wychodziło mu nadzywczaj dobrze. Gustav pomógł Victorowi przejść kilka kroków i posadził go na ziemi za wrakiem samochodu, gdzie na pewno trudniej go było dostrzec - Dojdź do siebie i wracaj na pozycję - rzucił chłodno, choć w jego wnętrzu gotowało się z gniewu. Prawie zdjęli mu kumpla, stracił kilkadziesiąt cennych sekund, a to wszystko przez jego nieostrożność. Mógł to przewidzieć, powinien to przewidzieć. Złość zmieszała się z poczuciem winy, Conrad odbezpieczył broń i mocno zacisnął palce.
- Zajmij się tym z prawej, ja biorę tego, który postrzelił Seana - warknął do Gaimana z furią w oczach. Uspokoił oddech i wystrzelił. Raz, celując w klatkę piersiową mężczyzny. Drugi, tak samo precyzyjny strzał, oddał w łydkę; rana w tym miejscu jest wyjątkowo bolesna i uciążliwa - jeśli trafi, nie tylko sprawi napastnikowi wiele bólu, ale skutecznie uniemożliwi ucieczkę.

krótko, bo dopiero dziś mam chwilę, żeby odetchnąć.


Victor miał złe przeczucia co do tej akcji. W głębi ducha cieszył się, że trafił na tę misję z doświadczonymi ludźmi, których znał i na których mógł polegać. Jednak nic nie mógł poradzić na te wątpliwości, które stopniowo mąciły mu w głowie. Oto zaraz miał nadjechać pociąg, mieli dokonać nadzoru i zwijać manatki.
Głos Previi wyrwał go z zamyślenia.
- Na razie wszystko gra… - zaczął mówić przez krótkofalówkę, jednak trzaski uświadomiły mu, że wiadomość, którą miał zamiar przekazać swojej koleżance po fachu, najpewniej rozpłynie się w eterze. Wywrócił więc oczami i w dalszym ciągu obserwował bacznie otoczenie, na wszelki wypadek trzymając palec na spuście.

Podążał spokojnie za Conradem, pokładając nadzieję w tym, że mimo wszystko na terenie opuszczonego parkingu będą mieli względny spokój i możliwość obserwacji całego terenu. Jednak te nadzieje były dość płonne, co szybko uświadomił mu ból.
Ból, rozlewający się po klatce piersiowej.
Jasna cholera.
Gdyby Los tak chciał, Victor Sean przekręciłby się momentalnie na tym wspaniałym terytorium Kapitolu, a ściślej – na obrzeżach miasta. Na szczęście jednak Conrad zachował zimną krew i pomógł zejść kumplowi z tej przeklętej linii strzału.
- Cholera – mruknął w stronę swojego dowódcy. – Dzięki, Conrad.
Oparł się o bok samochodu, oddychając ciężko. Dzięki kamizelce kuloodpornej miał pewność, że raczej nic mu nie grozi; niemniej jednak ból na dłuższą chwilę uniemożliwił zarówno oddychanie, jak i poruszanie się.
Tylko się kurwa nie przekręć z wrażenia, Sean.
Oddech. Potem drugi, trzeci i kolejny, tak długo, aż miał pewność, że da radę zapanować nad sobą i swoimi reakcjami. Dopiero wtedy dał radę podnieść się i oprzeć całym ciałem o bok auta.
- Ja ci kurwa dam – mruknął bezgłośnie, celując w stronę, w którą padły strzały.
Widział, jak Conrad i Gaiman oddają strzały. Niewiele myśląc, strzelił za nimi, celując w jednego z mężczyzn. Nawet jeśli on nie trafi, w razie czego chętnie pomoże Ginsbergowi w przesłuchaniach

Jackson, Jeremy - kolejka przechodzi na Waszą stronę, piszecie w dowolnej kolejności, nie uwzględniacie toru ruchu pocisków. Podsumowanie tej kolejki pojawi się po Waszych postach (lub upływie 24 godzin od tej chwili*).

* Jeżeli wiecie, że nie dacie rady wyrobić się w tym czasie, napiszcie pw.

Strzały padały w niemalże spokojnym, jednostajnym i nadzwyczaj miarowym rytmie. Wiedział, że nie udało mu się trafić; najwyżej mógł popieścić amunicją karoserię paru autek – to jednak można było zrzucić na karb szoku pourazowego (w końcu kamizelka kuloodporna miała z założenia chronić przed pociskami, ale jak coś w człowieka rąbnęło, pojawiał się też ból). Mimo to był nieco zły, że nie trafiał.
Cypriane.
Myśl o siostrze w dziwny sposób dodała mu sił, zwłaszcza, gdy zobaczył mężczyznę, który znienacka pojawił się na parkingu. Zapewne kolejną osobę z grona Kolczatki, być może łącznika ze światem zewnętrznym – czy kimkolwiek tam był. Victor widział skierowany w swoją stronę pistolet i w myślach zaczął szybko kalkulować.
Mężczyzna coś krzyczał.
Strzały nie ustawały.
Odziany w swój biały mundur Victor Sean błyskawicznym ruchem uniósł rękę i pociągnął za spust, celując wprost w rękę gościa, który tak nieoczekiwanie wprosił się na tę wesołą imprezę.

Akcja rozgrywała się błyskawicznie: smigające w powietrzu kule, huki wystrzałów, a także nieodłączna krew, tym razem należąca do ich przeciwników. Trafił, Gaiman również - pomimo ograniczonej widoczności, nie zlekceważył okrzyku bólu, jaki mógł wydać tylko ktoś, komu w ciele utkwiła kula, przebijając skórę i dziurawiąc narządy. Conrad odetchnął i ponownie uniósł broń, choć wcale nie chciał tego robić. Sean nie umrze, nie musieli ich zabijać. Obrzydzenie do samego siebie ponownie zawładnęło nad Dillingerem, gdy mierzył w kierunku członków Kolczatki i powoli naciskał na spust. Zanim jednak zdążył ponownie wystrzelić, na terenie parkingu pojawił się kolejny mężczyzna, najwyraźniej sympatyzujący z rebeliantami. Jego głos odbił się echem w głowie Gustava i zamiast skłonić do faktycznego zawarcia ugody, odblokowal pokłady drzemiącej w nim agresji. Chłodna kalkulacja i podjęcie racjonalnych, logicznych kroków. Facet ich zaszantażował, lecz czy będzie w stanie zarżnąć praktycznie bezbronnego Victora? Który zresztą nie stracił zimnej krwi, oddając niski strzał, prawdopodobnie w dłoń przeciwnika. Dobrze rozegrane, dzięki temu Imago zyskał dużo większe pole do popisu. Jeden draśnięty, drugi ciężko ranny. Bez pomocy, szybko odpadną.
- Gaiman, złaź na dół i rozpierdol im auto. Opony, szyby, zwolnij ręczny, cokolwiek - rzekł cicho do stojącego w niewielkiej odległości Strażnika. Sam zaczął strzelać, niemal na oślep, nie przykładając uwagi do celności. To była dywersja, liczył, że członkowie Kolczatki skupią się na nim, na tym, który siał pogrom, aniżeli na drobnej sylwetce, dyskretnie przemykającej wśród wraków samochódów. Po oddaniu serii wystrzałów, schował się za filarem, aby zmienić magazynek. Przylgnął ciałem do betonowej kolumny, choć znacznie wydłużyło to przeładowanie broni, przynajmniej pozostawał w większej części osłonięty. Modlił się, aby Gaimanowi się udało - jeśli członkowie Kolczatki stracą auto, prawdopodobnie nikt nie zginie. Ale tylko prawdopodobnie.

Impreza na parkingu coraz bardziej drażniła spokojnego dosyć Victora. Dotychczas w miarę zaniepokojony facet jakoś dawał radę, jednak w chwili, gdy on i jego przeciwnik strzelili do siebie jednocześnie, coś w nim pękło.
Zupełnie, jakby znów był na arenie.
Dostał w obojczyk.
Czuł ból, który promieniował mocno, na klatkę piersiową i całą prawą rękę; przełożył więc pistolet do lewej dłoni, sycząc z bólu. Miał świadomość tego, że praworęczność oznaczała nie do końca idealną zdolność posługiwania się lewą ręką. Oparł się o samochód, oddychając ciężko i zaklął głośno.
Domyślał się, że Gaiman dotarł do auta, zgodnie z nakazem Conrada, gdzie miał uszkodzić pojazd. Niewykluczone, że miał tam okazję starcia z kimś z Kolczatki, może nawet dałby radę go wyeliminować.
Victor nie miałby nic przeciwko temu, żeby ta bajka już się skończyła.

Mógł jedynie zacisnąć oczy i udawać, że nie słyszy krzyków, jęków i odgłosów strzałów. Pragnął wyalienować się, wylogować z tematu "misja" i nigdy więcej do niego nie powracać. Niemal czuł zapach krwi, metaliczny i nieprzyjemny, wywołujący delikatne sensacje żołądkowe. Sean znowu dostał, ze swojej pozycji wyraźnie widział jego pobladłą twarz. Osłabienie jednak tylko przydało mu energii, Strażnik zaczął posyłać strzały lewą ręką, nawet zacieklej i zajadlej, niż czynił to wcześniej. Bałbym się o swoje przyrodzenie - pomyślał Conrad, uśmiechając się gorzko. Był już dziwnie spokojny, wyzuty z jakichkolwiek emocji. Jeden celny strzał i wykończy gnoja, który nieustannie kierował w jego kierunku salwy z pistoletu. Nie. Nie był w stanie. Zwrócił się w przeciwną stronę i ignorując ostrzał, pobiegł w stronę mężczyzny, który groził Victorowi. Ryzyko trafienia było ogromne - czuł się niczym wielki ruchomy cel, leniwie poruszający się po planszy. Gustav zignorował ból, powoli rozlewający się po ciele, gdy kula zdołała go dosięgnąć i uparcie (choć chwiejnie) brnął dalej. Zamierzał dotrzeć do rannego członka Kolczatki i ogłuszyć go - kolejny trup był zdaniem Dillingera absolutnie zbędny.


///Pardon za jakość i obsuwę. Założyłam też, że Conrad dostał - skoro w jego kierunku poszło tyle strzałów, raczej nie było opcji, że się wymigał :)