Chłopiec przyszedł na świat pięknego czerwcowego dnia w szpitalu trzynastego dystryktu. Także słońca nie widział jeszcze przez długie miesiące. Rodzice byli żołnierzami, ale kochali swojego syna i starali się zapewnić mu jak najlepszą przyszłość. Nawet jeśli taka miałaby oznaczać przerzut do Kapitolu i życie z obcą rodziną. To chcieli zrobić, jednak los pokrzyżował im plany. Wysłani na ćwiczenia, zostali zabici przez zdrajcę. Dwa szybkie strzały w plecy pozbawiły chłopca rodziców. Ale nie rodzeństwa. Nowonarodzone dziecko wywieziono lub ukryto, a Jacka umieszczono w części kompleksu przeznaczonej na dom dziecka. I tu rozpoczął się czas, który ukształtował młodego człowieka.
Trzylatka jeszcze zostawiono w spokoju, więc mały mógł się względnie cieszyć dzieciństwem.
Czteroletni Jack nadal nie zdawał sobie sprawy z brutalności świata.
Jako pięciolatek po raz pierwszy dostał kopniaka od starszego kolegi. W miarę lekko. To tylko złamana ręka...
Szósta wiosna wyglądała już o wiele gorzej. Mały trafiał do skrzydła szpitalnego mniej więcej co miesiąc, a jedna opiekunka nie radziła sobie z upilnowaniem tak wielkiej grupy. Ludzi brakowało, Trzynastka nie była miejscem dla sierot.
Trzynastka tak naprawdę nie nadawała się dla dzieci.
Jacksonowi zdarzało się sypiać pod stołem, za barykadą z krzeseł, ale to też nie trwało długo. W końcu napastnicy nauczyli się omijać nawet straż w postaci drewnianych klocków. Dlaczego to robili? Z okrucieństwa? Rozpaczy? Nie wiadomo. Wiadomo jednak, że Jack się zmienił.
Miał dziewięć lat, kiedy po raz pierwszy nie został stłuczony na kwaśne jabłko, tylko udało mu się obronić. Od tej pory bił się regularnie, najpierw w obronie własnej i innych. Szlachetnie. Ale czego oczekiwać od chłopca, który wyrasta w zamkniętym miejscu, odizolowany od świata? Nauczył się bronić, używać pięści, kolan i zębów. Aż do przesady.
Siedemnastoletni Jackson Blomwell rzucił się na kolegę z nożem na stołówce. Jego rówieśnik bronił się, ale bezskutecznie. Zmarł kilka dni później w szpitalu. Mały kryminalista? Może. Gdyby nie to, że ktoś zdecydował się wreszcie mu pomóc i zaproponował mu szkolenie wojskowe. Zaproponował to za dużo powiedziane. „Albo to, albo pudło.” Więc buntowniczy nastolatek wzruszył ramionami i raz na zawsze opuścił sierociniec, spoglądając tylko pogardliwie na swoich współmieszkańców. Wtedy zaczęło do niego docierać, że źle zrobił. Powoli, ale jednak.
Szkolenie ukończył z najlepszym wynikiem, nawet dowódca był pod wrażeniem. Wcielony do regularnej armii dystryktu numer trzynaście odzyskał prawdziwe życie. Miał kumpli, nie przyjaciół, ale kolegów z oddziału, z którymi potrafił się wygłupiać i śmiać, ale nigdy nie opowiadał o przeszłości. Nienawidził jej. Nie chciał pamiętać o tym, co zrobił tak niedawno. Nie chciał mieć łatki, a ich grupa była na tyle zamknięta, że plotki rzadko do niej docierały.
Kilka lat było w miarę spokojnych, właściwie Jack poszedł w ślady rodziców. Trenował, pracował nad ciałem i charakterem, aż stał się żołnierzem z krwi i kości, znów gotów bronić słabszych. Czy zabijać? Jak się później okazało, tak.
Kiedy wybuchła rebelia, młody mężczyzna właściwie nie był na nią gotowy, choć w papierach napisano co innego. Dwudziestolatek jednak chwycił broń i ruszył, by walczyć o lepsze jutro swojego kraju. Teraz śmieje się z tych słów. Stanął po jedynej słusznej, znanej sobie stronie. Nie mordował z zimną krwią, bo nie był do szpiku zły. Zabijał jak wszyscy. Do momentu, w którym jego oddział natrafił na jedną z pułapek. Połowa zginęła od razu, pozostali umarli w męczarniach w ciągu kolejnych godzin. Przeżył tylko on. Spędził dwie doby przygnieciony ciężkim kontenerem, widząc tylko zastygłą w wyrazie przerażenia twarz kolegi i kawałek nieba. Znaleziono go w stanie zupełnego otępienia i natychmiast przewieziono do szpitala, gdzie udało się uratować jego zmiażdżoną stopę i „załatać” obrażenia wewnętrzne. To nie koniec leczenia. Z rozpoznanym zespołem stresu pourazowego został zatrzymany na obserwacji oddziału psychiatrycznego wraz z kilkoma innymi żołnierzami cierpiącymi na PTSD. Odmówiono mu powrotu do służby, co doprowadziło mężczyznę do szału. Ale tak było dla niego lepiej. Miał dwadzieścia jeden lat i już przeżył ciężką szkołę życia. Myślał nad powrotem do Trzynastki, ale szybko z tego zrezygnował. Musiał zacząć nowe życie, a tutaj nie znał absolutnie nikogo. Tak na początku myślał, ale przecież Rebelianci mieszkali teraz w Kapitolu.
Na razie nie ma pracy, wystarczają mu pieniądze wypłacane jako odszkodowanie i odzyskana niedawno lokata założona jeszcze przez rodziców. O ironio, Jack nie pamięta rodziców, widzi tylko ich pieniądze. Ma jedno, wyblakłe zdjęcie. A konkretnie połowę fotografii ślubnej, na której widać właściwie tylko oczy i czubki głów rodziców. Dzięki temu przynajmniej wie, że jest podobny do taty.
A, jeszcze jedno. To jeden z największych przeciwników prezydent Coin. Nawet się z tym nie kryje. Według niego jest jeszcze gorsza od Snowa, więc nie zamierza słuchać jej poleceń. Wroga trzeba poznać, tylko on na razie nie ma po temu okazji.Zaangażował się w działania podziemncej organizacji, skutecznie zwalczając politykę rządu.