Do czego zdolny jest dzieciak pozostawiony sam sobie? Do wszystkiego, co trzeba zrobić, aby przeżyć.. Conrad urodził się w Drugim Dystrykcie i spędził tam praktycznie całe swoje życie, lecz nie uważał tego za błogosławieństwo. Musiał dojrzeć znacznie szybciej od swoich rówieśników, którzy choć pracowali w fabryce broni, czy też mieli rodziców despotów, to posiadali także dom. Tak, dom. Miejsce, do którego zawsze mogli wrócić, gdzie ktoś na nich czekał. Gustav jednak nigdy się nie uskarżał. Cierpienie zbywał milczeniem, zaciskał zęby i powstrzymywał łzy. Na ulicy nie dobrze było obnosić się ze swoimi słabościami.

Conrad nigdy nie poznał swojego ojca, który zmarł tuż przed jego narodzinami. Matka nigdy nie mówiła o nim, ani o innej rodzinie, która stanowiła temat tabu. Gustav dowiedział się brutalnej prawdy o swoim pochodzeniu przez zupełny przypadek. Matka znajdowała się w potwornym stanie, otumaniona przez środki psychotropowe i alkohol. W przypływie szału wywlokła na wierzch wszystkie żale, które dotąd skrywała głęboko w sercu. Conrad zrozumiał płynące z tego przesłanie: Miało być tak pięknie… ale pojawiłeś się ty.

Kiedy zmarła jego matka, Conrad nie odczuł, by coś się zmieniło. Nadal te same problemy, identyczna egzystencja. Radził sobie sam, odkąd skończył siedem lat. Teraz, miał dziewięć, zatem jego szanse na przeżycie teoretycznie wzrosły. Był sprytny, co tu dużo mówić.. Kręgosłup moralny? Tego tworu zdecydowanie próżno byłoby szukać w organizmie Gustava. Mały, głodny chłopiec raczej nie przejmuje się zasadami etycznymi, pompatycznie głoszącymi hasła 'nie kradnij, bo trafisz do piekła'. W interesie Dillingera leżało przetrwanie kolejnego dnia, a jeśli przy okazji udałoby mu się napełnić brzuch, nawet kosztem 'pożyczenia czegoś bez zgody właściciela', to chłopak bez wahania szedł na taki układ.


Conrad zgodnie z kapitolańskimi regułami uczęszczał do szkoły, a całkowicie wbrew nim, kradł, podpalał i dokonywał drobnych rozbojów. Zdarzało się, że wpadał w ręce Strażników, którzy wymierzali mu adekwatną do wykroczenia karę, po czym pozostawiali samemu sobie - niejednokrotnie obitego do nieprzytomności. Chłopak przyzwyczaił się do takiej kolei rzeczy. Kradzież => wpadka => obrażenia. Jego wina, pozwolił się złapać. Doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji przywłaszczania sobie czyjegoś miana i godził się na nie, obiecując, że następnym razem zachowa większą ostrożność.

Nauka walki przyszła mu z łatwością. Na początku polegał wyłącznie na umiejętności cichego poruszania się, wtapiania się w otoczenie i szybkiego biegania. Wkrótce jednak przestało to wystarczyć. Kiedy pewnego dnia, został na odlew cięty w twarz, zrozumiał, że też musi potrafić posługiwać się bronią. Miał dużo szczęścia. Pewnego razu, gdy uciekał z piekarni z niewielkim bochenkiem chleba, został otoczony przez grupę chłopaków w różnym wieku - tak jak on, wyjętych spod prawa. Conrad upuścił chleb na ziemię i postąpił do przodu, mierząc sylwetki młodzieńców czujnym spojrzeniem i zaciskając pięści, gotowy do bójki. Wyglądający na najstarszego, wyszedł z kręgu i jednym ruchem powalił Gustava na ziemię. - Co się tak rzucasz, młody? - spytał z sympatią, podnosząc go z ziemi i tarmosząc po długo niestrzyżonych włosach - chcemy, żebyś do nas dołączył. W ten sposób, Dillinger znalazł "mentora", bo właśnie tak myślał o Lorcanie. Młodzieniec dosłownie wyciągnął go z rynsztoka. Działanie w zorganizowanej grupie gwarantował większe bezpieczeństwo, a Spirit nie był przypadkową zbieraniną podłych kieszonkowców. Powszechnie za takich ich uważano - podrzędnych złodziejaszków. Conrad wiedział, że to oszczerstwo. Byli po prostu ludźmi, którym życie porządnie dało w kość, jeszcze zanim na dobre się zaczęło. Gustav nauczył się tam dbać o innych, nie tylko o siebie. Trudno było mu odzwyczaić się od dawnych nawyków, lecz powoli się przystosowywał. Z dzikiego zwierzęcia, warczącego i usiłującego kąsać, zmienił się w cichego kocura jedynie od czasu do czasu pokazującego pazury. Lorcan zatroszczył się o niego, niczym o młodszego brata, ucząc wielu pożytecznych rzeczy. Wiedział, którzy Strażnicy są przekupni, jakie sklepy mają słabe zabezpieczenia. Starał się też pohamować destrukcyjne skłonności Conrada, godzinami ćwicząc z nim walkę, by agresję wyładować podczas treningów. Wkrótce Gustav sprawnie strzelał z łuku, a także z prymitywnych, aczkolwiek skutecznych proc. Jego ulubioną bronią stały się jednak noże. Po długich miesiącach wypełnionych intensywnymi ćwiczeniami potrafił rzucać nimi z olbrzymią precyzją, trafiając w cel nawet z odległości kilkudziesięciu metrów. Umiejętnie dobierał siłę, trajektorię lotu, decydował czy pocisk ma kogoś zabić, czy jedynie ogłuszyć, godząc rękojeścią w głowę. Ponadto dobrze władał sztyletami, jako bronią krótką, w wieku 13 lat stając się wcale doświadczonym nożownikiem


Kiedy zdawało się, że wszystko się ułoży, czar prysł. Podczas dożynek wylosowano Lorcana jako przedstawiciela Drugiego Dystryktu w ... Głodowych Igrzyskach. Dla Conrada było to niczym uderzenie obuchem w głowę. Patrzył, jak jego opiekun, odchodzi, zabierany przez Strażników Pokoju z mężnym uśmiechem, bezgłośnie wypowiadając obietnicę: "wrócę". Gustav wiedział, że to kłamstwo. Wtedy po raz ostatni z jego oczy popłynęły łzy smutku.

Wraz z odejściem Lorcana, rozpadł się Spirit. Dotychczasowa 'rodzina' okazała się podłymi, wyrachowanymi mętami, trzymającymi z nim jedynie ze względu na korzyści. Łączące ich więzy okazały się zwykłą fikcją. Stabilizacja, jaką młody Dillinger odczuwał u boku Lorcana przepadła. Znowu znalazł się na samym dnie, opuszczony, niezrozumiany, zmuszony wieść żywot, który wcześniej był jego udziałem. Fortuna nie zapomniała o nim i po czterech latach upomniała się o swoją należność.


Trzymał się z boku. Nie rzucał się w oczy. Praktycznie nie istniał, za wyjątkiem momentów, gdy przyłapywano go na dokonywaniu rabunków czy innych wykroczeń. Zdarzało się to sporadycznie, lecz kończyło się coraz gorszymi obrażeniami. Trzynastoletni zatwardziały recydywista zasłużył na cholerną lekcję pokory. Strażnicy nie tracili na niego czasu. W dystryktach żyło zbyt wiele podobnych dzieciaków. Nikogo nie obchodził ich los. Jedno solidne uderzenie pałką w tył głowy i spokój na kilka tygodni. Parę dni zanim się ocknął, kolejne zanim w pełni doszedł do sił, następne, podczas których zaledwie ośmielił się wybierać resztki jedzenia z koszów na śmieci. Później zaś wszystko od początku.

Popełnił duży błąd. Nie wiedział, czemu to zrobił. Dla sportu, żeby nie wyjść z wprawy? Chciał się odegrać? Coś z tych rzeczy. Nigdy nie lubił tych rozwydrzonych, napuszonych dzieciaków, mieszkających w bogatych dzielnicach, uważających się za lepszych od innych. Gdy jeszcze uczęszczał do szkoły, wdawał się z nimi w bójki, starając się godzić w ich ciało, tak, jak oni godzili w jego dumę. Litanie wyzwisk, bezlitosne obelgi były dla niego czymś naturalnym, jednak uparcie walczył z prześladowcami. Nie pozwalał bezkarnie się poniżać ani tłamsić. Pomimo niskiej pozycji społecznej, potrafił się postawić i nie dopuścić, by loża szyderców sprowadzała go do roli zwierzęcia, poddając całkowitej dehumanizacji. Częstokroć to tą gwardię czynił ofiarami ‘rozbojów’. Jak Robim Hood zabierał bogatym i nie do końca tak jak on, zatrzymywał dla siebie swoje ‘łupy’, czerpiąc z tego olbrzymią satysfakcję. Pewnego zimowego dnia, Dillinger obrał na cel Cinamonne, zadufaną w sobie, ostrą niczym brzeszczot, młodszą o dwa lata córkę Zwycięzcy. Przechodząc tuż obok, zwyczajnie wyrwał dziewczynce niewielką torebeczkę, specjalnie nie zastanawiając się nad zawartością. Gdyby przewidział, jaki finał będzie mieć ta kradzież, nigdy by tego nie uczynił.


Dogoniła go. Gustav zastanawiał się, czy wówczas odpuścił, czy chciał konfrontacji, czy Cinna była po prostu niesamowicie szybka. Rzuciła się na niego, co całkowicie wytrąciło go z równowagi. Niższa o głowę, drobna dziewczynka podjęła walkę. Na początku był tak zaskoczony, że pozwolił się okładać. Później, zastopował go opór przed uderzeniem dziewczynki. Dopiero, kiedy dostał pięścią w twarz, zareagował. Krwawa to była rozprawa, przerwana dopiero przez Strażników Pokoju. Conrad, spodziewał się wówczas jeszcze gorszego manta (stracił już czucie w prawej ręce), lecz jeden z nich rozpoznał Cinnę - mimo mocno podpuchniętego oka i rozciętej wargi i stwierdził, że to jej ojciec wymierzy sprawiedliwość ulicznikowi, który ważył się tknąć jego córkę. Zaciągnął wyrywającego się chłopaka do domu Ravertych i streścił całą historię głowie rodziny. Conrad do dziś pamięta świdrujące spojrzenie mężczyzny, w rękach którego znalazły się jego losy. Wreszcie państwo Raverty podjęli decyzję. Conrad miał nowych właścicieli.

Trudno o lepsze określenie zależności, w jaką popadł młody Dillinger. Raverty wziął go do siebie, oczekując za to wdzięczności i posłuszeństwa. Chłopak jednakże poczuł się tylko przytłoczony. Ograniczono go, nałożono kaganiec. Zawsze marzył o domu, lecz sytuacja, w której się znalazł, nie przypominała niczym tej z jego wyobrażeń. Gwałtem odebrano mu wolność, więc buntował się, sprzeciwiał, pyskował. Przez pierwszy miesiąc nieustannie uciekał, dopóki nie zrozumiał, że to niemożliwe. Nie rezygnował wszakże z prób doprowadzenia mężczyzny do szału, licząc, że zostanie wyrzucony z domu. Przynosiło to różne efekty - najczęściej w postaci kar cielesnych. Conrad powoli ulegał. Znalazł się w beznadziejnej sytuacji, z której nie było wyjścia. Od czasu do czasu podejmował "zrywy niepodległościowe", zdławione przez pana domu w samym zarodku.


Przywyknął. Do obowiązków, do zasad, do Cinny. Nie zaprzeczał, że istniały korzyści - już nigdy nie chodził głodny, zapisano go do szkoły (znalazł się w klasie razem z Cinną ze względu na dwa stracone lata - zapewne trochę gotówki przeszło z rąk do rąk), mógł doskonalić technikę władania bronią, a także rozwijać nowe umiejętności walki. Broń palna, miotająca wkrótce przestały stanowić dla niego zagadkę. Była to swoistego rodzaju nagroda za przyjęcie roli maskotki rodziny Ravertych. Jego kompetencje obejmowały przede wszystkim towarzyszenie Cinnamone, a także uczenie jej walki wręcz. Miał być jej obrońcą i nie dopuścić, by stała jej się krzywda. Chodzić za nią krok w krok, dyskretnie czuwając nad jej bezpieczeństwem. Ponadto, musiał, nazwijmy rzecz po imieniu, słuchać każdego jej rozkazu. Wielokrotnie było to dla niego upokarzające, lecz w hierarchii to ona znajdowała się wyżej. Groźba poskarżenia się ojcu, zawsze skutecznie rozwiewała wątpliwości Conrada. Na początku, chłopiec szczerze jej nie znosił. Stopniowo, niechęć przechodziła w ambiwalencję, by później zmienić się w cień sympatii. Gustav zaczął współczuć dziewczynce, gdyż ze strony swego ojca, znosiła identyczne katusze, jak on.

Raverty był nieczułym despotą, niewykluczone, że także sadystą. Conrad miał porównanie i sądził, że pod wieloma względami uliczna egzystencja była lepsza. Cinna nie znała innego życia. Jej doświadczenia ograniczały się wyłącznie do spełnienia woli ojca. Gustav był zszokowany, kiedy po raz pierwszy w środku zimy, Raverty wyrzucił ich oboje z domu na mróz - dziewczynkę w lekkiej sukience, jemu każąc pozbyć się wszystkich ubrań, prócz bielizny. Ona zdawała się wszakże przyzwyczajona do takiego traktowania, gdyż nie okazała zdziwienia. Stojąc w śniegu, w odległości kilku metrów od Cinny i drżąc z zimna, w chłopcu wezbrała niczym niewymuszona opiekuńczość. Zdążył załapać, jakie relacje panują między domownikami i poznał przyczynę, z jakiej był traktowany przez dziewczynkę jak zwykły śmieć. Wszystkie ćwiczenia, które najprawdopodobniej miały ich zahartować i wyrobić odporność, zbliżyły ich do siebie. Zamykanie w ciasnych, ciemnych pomieszczeniach, gdzie przebywając we dwójkę ledwo mogli stać, tuż po tym nauka pływania w jeziorze, gdzie woda osiągała temperaturę kilku stopni Celsjusza stały się dla nich chlebem powszednim. Przełomem w ich relacjach okazał się moment, kiedy nastoletnia Cinna zupełnie bezinteresownie zaopiekowała się nim, opatrując rany, jakich doznał z jej ręki. Gustav za bezpośredniego wystawcę tych obrażeń uważał jednak Raverty’ego – nie mógł winić dziewczyny za posłuszeństwo ojcu. Prawdopodobnie, gdyby wówczas się sprzeciwiła, skończyłoby się to dla nich obojga dużo gorzej – tak ceną były jedyne obite plecy Dillingera, po kilku dniach fioletowo-żółte z powodu sińców pokrywających całą ich powierzchnię, pogłębiająca się przepaść między Cinną a jej ojcem oraz milczący rozejm zawarty przez dzieci, które wówczas zrozumiały, że mogą liczyć tylko na siebie nawzajem.

Lata mijały, a Conrad nadal przysparzał sporo problemów swojemu panu, bo właśnie takie odczucia żywił względem Kyle’a Raverty’ego. Był zabaweczką, zwierzątkiem prowadzonym na smyczy, nagradzanym i karconym, zależnie od humoru właściciela. Gustav nie miał pojęcia, czemu rodzina Ravertych go przygarnęła. Wydawało mu się, że ową decyzję podjęła Charlotte, lecz później jej rola w wychowaniu chłopca znacząco osłabła. Nie ingerowała w decyzje męża, zostawiając mu Gustava praktycznie do „wyłącznej dyspozycji”. Mężczyzna tolerował go chyba tylko dlatego, że widział w nim kolejne dziecko do tresury, że mógł popisywać się swoją wielkodusznością podczas wycieczek do Kapitolu, w których Dillinger zmuszony był uczestniczyć. Mieszkańcy stolicy istotnie, zachwycali się gestem Raverty’ego, zapewne uważając go za jakąś parafrazę Martina Luthera Kinga. Nadskakiwali Cinnie sprawiając jej różne ekstrawaganckie upominki, natomiast nad nim załamywali ręce, użalając się nad biednym, wychudzonym chłopaczkiem. Conrad nie wspomina dobrze tych wypraw. Starał się wówczas usypiać drzemiące w nim pokłady gniewu, nie pokazywać prawdziwych emocji, mimo że najchętniej poodgryzałby palce Kapitolczyków, którzy odważyli się go pogłaskać, zupełnie jak salonowego pieska.


Kiedy Cinna zgłosiła się do występu w Igrzyskach, w Gustavie coś pękło. Czuł się w pewien sposób oszukany - przez długi czas nadstawiał za nią karku, pilnował, by nie stała się jej krzywda, a ona z własnej woli wytypowała się na potencjalną ofiarę. Żal i złość spotęgowało w nim jeszcze ich ostatnie spotkanie, tuż przed wyjazdem dziewczyny do Kapitolu. Później nie było żadnego pożegnania. Opuściła Dwójkę zupełnie bez słowa. Conrad usiłował wówczas pozostać obojętny, lecz z napięciem śledził wydarzenia z Areny. Wybaczył jej. Oglądając występy Cinny, z jednej strony czuł ulgę i podziw dla jej umiejętności, z drugiej zdejmowała go zgroza nad poczynaniami i niebywałym okrucieństwem dziewczyny. Wygrała, w glorii chwały powróciła do domu, lecz nie miała już czasu dla Gustava. Tournee Zwycięzców, praca w charakterze mentora, tłumy fanów. Nie potrzebowała już Dillingera, który  stał się zbędny. Podrzędny Strażnik Pokoju, jakich wielu. On jednak nigdy nie zapomniał.


Wybuchła rebelia, Conrad bez przekonania wypełniał rozkazy, kilkakrotnie cudem unikając śmierci. Stopniowo nastroje się uspokajały, nastąpił gwałtowny przewrót, po nim stabilizacja. Nowy rząd, nowy porządek, jak to bywa po każdej rewolucji. Zachował stanowisko, zyskał awans. Później dotarła do niego wiadomość o śmierci Cinny. To go przerosło, ponownie poczuł się przytłoczony rzeczywistością. Żeby oderwać się od problemów, zaczął pić. Zaczęło się niewinnie - po powrocie z pracy szklaneczka whisky na dobry sen. Potem było ich coraz więcej, z czasem łykał każdy alkohol, jaki wpadł mu w ręce - od piwa i taniego wina po rozcieńczony spirytus.

Od kieliszka do kieliszka - popadł w alkoholizm i nawet nie próbował się oszukiwać, że jest inaczej. Nie zgłosił się do żadnej poradni, nie walczył z nałogiem, pozostając bierny, jakby wcale mu nie zależało na wyjściu z choroby. Conrad traktował ją w zasadzie jako swoistego rodzaju błogosławieństwo. Topił smutki w alkoholu, który pozwalał mu zapomnieć o wszystkim - o codziennych problemach, o Cinnie, o bagnie, w jakim tkwił, zatopiony po uszy. Pijackie mrzonki stanowiły dla niego odrealnienie, ucieczkę, a powrót do rzeczywistości był jedynie kolejnym argumentem, by nie zaprzestawał swoich libacji. Dillinger zresztą starnnie ukrywał swoją przypadłość. Daleko mu było do ochlapusów, upijających się na umór pod sklepami, skąd co wieczór sporą ich gromadę aresztowali Strażnicy Pokoju. On sięgał po butelkę jedynie w zaciszu swych czterech ścian, gdy wiedział, że nie przybędzie do niego nagłe wezwanie z pracy. Celebrował chwilę, kiedy był już bliski stracenia przytomności, ciesząc się, że istnieją substancję, pozwalające mu osiągnąć stan pozbawiony trosk i zmartwień. Bum! Wkrótce alkohol przestał mu wystarczać, więc Gustav odkrył inne środki "stymulujące" organizm. Eksperymentował z różnymi świństwami, z którym, zarzekał się jako młodzik, nigdy nie będzie miał do czynienia. W ulicznym półświatku sporo dzieciaków się narkotyzowało, a on, widząc trupio blade oblicza kolegów, toczących dookoła niewidzącym wzrokiem, stwierdził, że nigdy tego nie posmakuje. Okazało się, że gdy był kurduplem, miał znacznie silniejszą wolę. Trawka, mięta, jarał nawet herbatę, kiedy zabrakło innego "towaru". Później i skręty straciły smak i Dillinger musiał szukać dalej.  Oprócz "miękkich" dragów, zażywał też rozmaite środki przeciwbólowe - od tabletek, po zastrzyki z morfaliny, na co wydawał prawie całą swoją pensję. Po kilku miesiącach takiej egzystencji, sam wyrwał się z letargu, a raczej uczynił to, dzięki groźbie wydalenia z wojska. Nie chodziło tu bynajmniej o jego uzależnienie - wielu żołnierzy się narkotyzował, gdyż bez tego po prostu nie znieśliby służby. Conrad zaś osiągnął ten poziom, w którym niewiele brakowało mu do chodzącego kościotrupa. Przeraźliwie wychudzony, w okropnej formie, nie wyrabiał fizycznie podczas musztry. Postawiono przed nim ultimatum - albo się ogarnie albo koniec...

Udało mu się jakoś wyplatać z uzależnienia od narkotyków. Nie było łatwo - spazmy, drgawki, halucynacje, koszmary - syndromy odstawienia nie mogły przebiegać gorzej. Wykazał się jednak determinacją i twardo trzymał się swojej "diety". Stopniowo wydzielał sobie coraz mniejsze działki, aż w końcu mógł śmiało powiedzieć, że oto narodził się nowy Conrad. No dobra, nie było tak całkiem optymistycznie. Gustav wrócił do popijania i trwa w alkoholizmie - wybrał mniejsze zło.