| urodzinowa niespodzianka, czyli po awansie

Śnieg i chłód po raz pierwszy w życiu wydawały jej się orzeźwiające, jakby zamiast coraz głębszego zapadnia w sen zimowy, spadająca temperatura wręcz ją rozbudziła. Już od paru tygodni nie czuła się tak rześko, nie pamiętała, kiedy ostatnio otaczający ją świat wydawał się tak… wyraźny. Jesień, oraz deszcze i mgły, które przyniosła, rozmyła kontury niektórych rzeczy, sprawiła, że wszystko przemieniło się w brudną, nieciekawą szaroburą masę, która wcale nie przyciągała spojrzenia. Z chwilą, gdy nastał grudzień, gdy spadające z góry opady przestały być kroplami, a przybrały tę charakterystyczną formy drobnych śnieżynek, z których, podobno, każda była inna, kształty oraz barwy powróciły na swoje miejsce. Właściwie dlaczego? Nie mogła powiedzieć, że uwydatnił je śnieg, skoro jak biały całun zdawał się próbować ukryć każdy cal świata zewnętrznego.
Bardzo możliwe, że duży wpływ miała na nią korzystna sytuacja, w jakiej znajdowała się od niedawna. Nieprzyjemny incydent ze zniszczoną kolekcją płyt odszedł już w niepamięć, tym bardziej, że ostatnio, z racji zbliżających się świąt, miała już okazję zacząć wypełniać luki na półce z utworami. Duże nadzieje, co dla niej samej było sporym zaskoczeniem, pokładała też w zbliżającym się ślubie. Może nie oczekiwała hucznej zabawy, hektolitrów alkoholu pływających w jej żyłach, ale po prostu spędzenia miło czasu, w dodatku z ludźmi, przy których (w większości) nie musiała przyklejać do ust fałszywego uśmiechu. No i awans. Słowo, które od paru miesięcy przewijało się wśród otoczenia, a które jakiś czas temu w końcu, no cóż, stało się ciałem. Na początku w ogóle o nim nie myślała. Pojawiła się w gabinecie Adlera, odebrała gratulacje oraz informacje o nowych kompetencjach, a potem, jak zawsze, powróciła do apartamentu, jakby nic wielkiego się nie wydarzyło. Świadomość przyszła z czasem – dokładnie z początkiem chłodnego grudnia – razem z przypomnieniem o zbliżających się urodzinach. Zdała sobie sprawę, że nie miała nawet trzydziestu lat, w Rządzie pracowała rok (tak jak większość jego członków), a oprócz śledztwa odnośnie morderstwa Vernon, miała na koncie tylko parę mniejszych spraw.
Chyba powinna czuć się wyróżniona, prawda?
Tak też było, ale okazywała to w swój dość chłodny, zdystansowany sposób. Nie świętowała z innymi, nie dzieliła się dobrą nowiną, nie spuszczała skromnie wzorku podczas pytań. Potwierdzała jedynie fakt, dziękowała, a czasem tylko uśmiechała się lekko.
Jednak nowe stanowisko oznaczało również nowe obowiązki. Dlatego też, nawet pomimo pory lunchu, gdy odebrała wiadomość, wsiadła prosto do samochodu i udała się w wyznaczone miejsce. Zaparkowała kilka metrów przed basenem, resztę drogi pokonując pieszo. Ciepły płaszcz, szal oraz rękawiczki chroniły ją przed zimnem, ale nic nie mogło ochronić jej włosów przed płatkami śniegu. Teraz jednak nie myślała o nich. Rozglądała się już uważnie dookoła, nie chcąc przeoczyć tajemniczego informatora.
Kiedyś spotkała ją podobna sytuacja. Nieznany numer poprosił o spotkanie, dodając, że chodzi o Gwen. Pojawiła się, lecz już wkrótce okazało się, że miała być jedynie świadkiem śmierci poszukiwanego. Tym razem jednakże dołączono zdjęcie, które wyglądało na aktualne. Zapewne, przy odpowiednich umiejętnościach, nietrudno o fotomontaż, ale ciekawość oraz poczucie obowiązku znów wygrały i tym oto sposobem była tam, gdzie była. Oczywiście, przygotowana na każdą ewentualność – ze schowaną bronią oraz kajdankami, tym razem zamierzając osiągnąć cel.

Nigdy nie mogła mieć całkowitej pewności co do swojego informatora. Kontaktowało się z nią wiele osób w różnych sprawach, a większość ich numerów stanowiła ciąg paru cyfr, których jej telefon nie był w stanie przypisać do znanych kontaktów. Musiała więc, przede wszystkim, nauczyć się ostrożności. Nie była w stanie sprawdzić prawdziwości każdej informacji, tak jak i nie była w stanie sprawdzić, kim jest osoba powiadamiająca, a przez to, jeśli wiadomość była niepełna lub wzbudzała choćby cień wątpliwości, Avery nie podejmowała się jej sprawdzenia. Mimo wszystko swoje bezpieczeństwo oraz zdrowie ceniła najbardziej.
Zapewne też dlatego tak rzadko rozstawała się ze swoją bronią, a już szczególnie, gdy miała zadanie do wykonania. Pistolet lekko ciążący w kieszeni sprawiał, że była trochę bardziej spokojna. W razie czego wystarczyło tylko po nią sięgnąć, odbezpieczyć, wymierzyć i wystrzelić. Tak niewiele, a jednak wystarczająco, aby poczuć się pewniej.
Czy wynikało to ze strachu? Bardzo możliwe, choć Arrington nie należała do osób, które przyznałyby się na głos do jakiejkolwiek słabości. Wolała raczej sprawiać wrażenie osoby idealnej pod każdym względem, zawsze przygotowanej i gotowej na czyhające za rogiem niespodzianki lub, tak jak w tym przypadku, pewnej siebie, niewzruszonej kobiety. Nie zareagowała więc na słowa przybysza, od razu obdarzając jego sylwetkę oraz ubranie uważnym spojrzeniem. Zdjęcie, które przysłał wyglądało obiecująco, lecz jego efekt zniszczył strój mężczyzny, który wyjątkowo ze sobą nie współgrał. Może i nie miała w zwyczaju oceniać ludzi po strojach czy nawet po twarzach, mimo to tym razem nie mogła oprzeć się wrażeniu, że tak nie powinien wyglądać strój uczciwego mieszkańca Dzielnicy Wolnych Obywateli.
Nie powiedziała jednak ani słowa na ten temat. Skinęła głową, gdy przedstawił się, jednocześnie uznając, że ona sama nie musi tego robić. Miała nadzieję, że skoro przysłał wiadomość na jej numer, wiedział z kim rozmawia.
- W takim razie słucham – odpowiedziała uprzejmie, nie przejmując się swoją lakonicznością i również nie spuszczając wzroku z mężczyzny. Spokojnego, uważnego ale też zaciekawionego.

Widać oboje byli bardzo ostrożni. Mężczyzna nie chciał jej wyjawić zbyt wiele, ona również starała się zachować ostrożność, co przy nieznajomym nie było zbyt trudne. Zawsze łatwiej jest pozostawać zdystansowanym, gdy ma się do czynienia z kimś nieznajomym. Przy kimś, kogo darzyła choćby niewielką sympatią, nie potrafiła aż tak dobrze powstrzymywać się przed okazywaniem emocji. Nie potrafiła przecież wyzbyć się ich całkowicie, choć wiele osób zarzucało jej, że zrobiła to już dawno temu.
Podążyła wzrokiem za dłonią mężczyzny i przez chwilę obserwowała, jak przygląda się tajemniczej fotografii, której najwyraźniej nie zamierzał jej pokazywać. Dopiero gdy odezwał się ponownie, spojrzała mu w oczy, choć przecież i tak nie potrafiła stwierdzić, czy ją okłamywał. Mogła (i musiała) polegać jedynie na własnym rozsądku, który podpowiadał, żeby próbowała dalej. Informator może i wyglądał dość podejrzanie, ale przecie była przygotowana na dodatkowe atrakcje. A przynajmniej tak właśnie jej się wydawało.
- Dobrze – zaczęła, zdejmując powoli rękawiczki i chowając je do kieszeni. – A co z resztą propozycji? – zapytała, przeczuwając, że mężczyzna czekał, aby sama o to zapytała. Istniało duże prawdopodobieństwo, że oczekiwał nagrody za wydanie czwórki byłych trybutów i jeśli tylko mieściłaby się ona w granicach rozsądku, nie powinna mieć problemów z podarowaniem jej. Zresztą sam Adler oferował różne wynagrodzenia za pomoc w odnalezieniu poszukiwanych.
Zastanawiała się, co dalej. Co będzie kiedy już ustalą wszystko, kiedy poda jej adres (albo sam ją tam zaprowadzi?). Zapewne powinna zająć się tą sprawą od razu, ale czy wyruszenie w teren samotnie przeciw czwórce (być może uzbrojonych) dzieciaków było bezpieczne? Nie żeby się ich obawiała – właściwie bardziej obawiała się zaprzepaszczenia tak wspaniałej szansy.

Chyba nie należała do osób szczególnie rodzinnych. Siostra niemalże od zawsze stanowiła tło dla ujawniania jej kolejnych umiejętności, potem już tylko skazę w idealnej biografii Avery. Rodzice z kolei stracili na znaczeniu z biegiem lat, a po śmierci całkowicie zniknęli z głowy swojej najstarszej córki, jak męczące wspomnienie, powoli zamazując się w jej pamięci. O dzieciach czy, tym bardziej o ślubie, nigdy nie myślała. Praca oraz ambicje zawsze były dla niej najważniejsze, nie miałaby czasu na pełnienie roli żony, matki i pani domu. I chyba w pewnym sensie też tego nie chciała.
Nie znaczy to jednak, że nie rozumiała troski o bliskich. Wzięła starą fotografię, uważnie przyglądając się widniejącej na niej postaci i jednocześnie słuchając słów Madsa. Skinęła głową po jego pytaniu, ale on najwyraźniej jeszcze nie skończył. Przyjęła więc informacje o pobycie trybutów oraz o warunkach propozycji. Schowała zdjęcie do kieszeni i dopiero potem ponownie spojrzała na mężczyznę. Chyba naprawdę zależało mu na odnalezieniu swojej rodziny. – W porządku. Fotografię zabiorę ze sobą, jeśli dzieciaki faktycznie tam będą, to zaraz potem zabiorę się za poszukiwania chłopaka. W razie czego jak i gdzie mogę cię znaleźć? – zapytała, mając nadzieję, że akurat kwestia syna zajmie jej mniej czasu.