Tego dnia wiał porywisty wiatr, gnając po niebie kłębiaste chmury. Słońce na przemian ogrzewało ziemię i chowało się za chmurami. Panicz Dersen, tego dnia musiał załatwić swoje sprawunki. Oznaczało to kontrolne obejście całego KOLC-a, zajrzenie do Violatora, oraz kupienie na targu nowych materiałów. W KOLCu czysta tkanina była warta swojej wagi w złocie, dlatego mało kto mógł sobie pozwolić na szycie ubrań. Kaj nie był wyjątkiem, bo nawet pomimo wsparcia finansowego ze strony prezydent Coin, nie mógł prowadzić takiego życia jak kiedyś. Na ogół pracował przerabiając ubrania, gdyż w tych dniach moda ustalana była nie na nowe kreacje, lecz na jak najumiejętniej przerobione stare stroje. Rysował również portrety pamięciowe, głównie na nagrobki osób, które nie posiadały żadnych zdjęć, ale także (od czasu do czasu) dla Strażników, którzy szukali konkretnego "elementu". Czasem malował obrazy, ale te sprzedawały się bardzo słabo, jeśli nie wcale. Jednak dzięki rozlicznym zajęciom, raz do czasu, mógł sobie pozwolić na zakupienie jakichś skrawków materiału. Wykorzystywał je do przeróbek, ale też szył stroje... W wersji XXS. Pasowały idealnie na małe lalki, przez co nie zużywał dużo materiału, ale jednocześnie realizował swoją pasję. Przynajmniej odrobinę.
Ten dzień chłopak musiał uznać za udany. Zdobył całą belę tafty w dosyć wyrazistym odcieniu paryskiego błękitu. Zamierzał uszyć z niej prawdziwą kreację, myślał o garniturze, choć tak naprawdę spełniał się przy szyciu sukni. "No, ale kto ode mnie kupi suknię, w tym gettcie." myślał, wracając do domu.
Fakt, że przechodził akurat obok diabelskiego młynu nie był przypadkiem. Po odniesieniu zakupów zostały mu jeszcze dwie godziny do zmierzchu, więc postanowił przeznaczyć je na szkicowanie. Młyn był jego ulubionym punktem widokowym, ponieważ z jego szczytu widać było prawie cały Kwartał, więc Kaj mógł obserwować ludzi i rysować, nie bojąc się że sam również będzie obserwowany. Zazwyczaj wspinał się po metalowej konstrukcji do jednego z wagoników na górze, siadał tam i rozmyślał. Tego dnia jednak coś mu przeszkodziło. Kiedy wszedł za ogrodzenie, jego oczom ukazała się dziewczyna, pochylona nad czymś w wagoniku. Nie poznał jej. To nic dziwnego, prawda? W końcu nie widzieli się ładnych parę lat, w dodatku kiedy widział ją po raz ostatni była jeszcze dzieckiem, a nie kobietą. Nie był jednak pewien, czy chce mieć towarzystwo. Ale ostatecznie, on wybierał się na górę a ona siedziała tu na dole. Co to za problem.
Podszedł do niej, ze szkicownikiem w jednej ręce, zaś torbą zawierającą przybory i lekką kolację przerzuconą przez ramię.
- Naprawdę, czemu ludzie wszystko niszczą? - przywitał się pytaniem, widząc, że jej zajęcie polegało na skrobaniu czegoś po powierzchni wagonika.

Kiedy kobieta wstała, Kaj miał wrażenie, że dostrzega coś znajomego w jej ruchach, ale uczucie to przeminęło, kiedy podniosła rękę do głowy. Wiedział, że musiała nabić sobie guza i w duchu pomyślał, że dobrze jej tak, skoro niszczyła coś co należało do wszystkich. Patrzył na nią spokojnie, jak postępuje w jego stronę i wyciąga rękę.
Kobieta była szczupła, o długich, lekko potarganych włosach. Miała na sobie prostą, szarą sukienkę i płaszcz, które wywoływały w chłopaku lekkie mdłości. Sukienka zupełnie nie potrafiła wyeksponować atutów budowy dziewczyny, zresztą Kaj podejrzewał, że jej twórca nigdy nie myślał o eksponowaniu czegokolwiek. Płaszcz zdawał się być wyświechtany, znoszony i zupełnie bez gustu. Jej cera, delikatnie naznaczona niedoskonałościami, była zbyt blada, jakby dziewczyna nie odżywiała się odpowiednio.
Kiedy wyciągnęła do niego rękę, odruchowo cofnął się o krok. Kaj nienawidził dotyku. Może dawny on lubił przytulać się do swojej przyjaciółki, ale w Kapitolu nie znalazł nikogo, kto poprzez dotyk nie chciałby zadać mu bólu. Nawet Biała Pani, która była dla niego taka dobra, nie pozwalała się dotykać i sama unikała dotykania chłopca. Po tych latach, nawet wspomnienia z domu przeinaczył sobie tak, że pamiętał głównie baty, które dostawał od ojca. Dotyk był zły.
- Kaju... - wykrztusiła z siebie nieznajoma, i teraz Dersen uniósł lekko brwi. Nie pamiętał jej. Z pewnością nie wyglądała na Kapitolinkę, ale chłopak wiedział że wiele kobiet po zdjęciu barwnych peruk i zmyciu scenicznego makijażu wyglądało zupełnie inaczej.
- Przepraszam bardzo... – zaczął uprzejmnie, lecz chłodno. Jeśli mogła zostać jego klientką, to nie chciał być grubiański i jej tym odstraszyć, a jednak coś mówiło mu, że łączyło go z nią coś zupełnie innego niż stosunki zawodowe. - Czy my się znamy? – zapytał, po czym przerzucił sobie niedbałym ruchem szalik przez szyję, gdyż wraz z nadejściem wieczoru, temperatura powoli zaczęła spadać.
Powinien ją rozpoznać? Może tak. Ale wspomnienia o jego małej przyjaciółce tak bardzo zatarły się w jego pamięci, że nie potrafił ich oddzielić od swojej wyobraźni. To, że bezwiednie nadawał każdej modelowej kobiecie na szkicu jej twarz, jeszcze o niczym nie świadczyło. To, że czasem budził się z jej imieniem „Gerda” na ustach, też nie miało znaczenia. Przez lata bowiem wmówił sobie, że Gerda go zdradziła i zostawiła, nie godząc się na rozpoczęcie z nim nowego życia. Biała Pani i Emmanuel tylko utwierdzali go w tym przekonaniu, powtarzając od czasu do czasu, że gdyby naprawdę zależało jej na jego przyjaźni, to pojechała by z nim. Więc Gerda z umysłu i pamięci Kaja w niczym nie przypominała prawdziwej dziewczyny, która stała przed nim.

Przyglądał jej się z umiarkowanym zainteresowaniem. Wyglądała, jakby swoimi słowami sprawił jej ból, zaś on nie mógł nie przyznać przed samym sobą, że ujrzenie tego wyrazu na twarzy kobiety sprawiło mu jakąś pokręconą przyjemność. Nie żeby często niszczył cudze marzenia, ale jeśli była Kapitolinką, to z pewnością kiedyś tacy jak on nadskakiwali jej i usługiwali. Należało jej się by los się odwrócił. Coś jednak uporczywie podpowiadało mu, że ona nie należy do kasty rządzącej. Nie zachowywała się tak.
-Nie wiem, czy my się znamy. Ale dawno temu miałam przyjaciela, z którym ukrywałam się w koronie drzew. Biegałam za nim po lesie, śpiewałam mu... a on strugał takie piękne drewniane figurki – przemówiła do niego. Więc jednak miał rację. Tak jak i on, została przywieziona do Kapitolu by służyć zamożnym, a teraz razem z nimi wylądowała w gettcie.
Kaj przez dobre kilka sekund przyglądał jej się, widząc, że ona oczekuje od niego jakiejś reakcji. Ukrywała się w koronie drzew?
- Kaju, kaju... Chodź do naszej kryjówki! Opowiem ci historię!
Biegała za nim po lesie?
- Kaju zaczekaj! Wiesz, że nie jestem tak szybka jak ty! Och, jak cię złapię...!
Śpiewała mu?
- Daleko w lesie, gdzie kozłek nie lata, stał dąb prastary, z początków świata...
Pierwsza oznaka zrozumienia ukazała się w jego oczach. Był to błysk, prawie niedostrzegalny, który zmienił ich wyraz z chłodnego i nieufnego, na zdumiony i jeszcze bardziej nieufny. Potem lekko otworzyły się jego usta. Drewniane figurki. I Kaj wiedział już, kim jest osoba stojąca przed nim, choć nie wierzył w to ani trochę bardziej niż w istnienie Boga. To mogła być ona. Oczywiście, że mogła! Miała podoby odcień wlosów, i kolor oczu, choć poza tym w niczym nie przypominała jego towarzyszki z dzieciństwa. W jego spojrzeniu można było dostrzec zrozumienie. Prez chwilę wyglądało nawet na to, że się uśmiechnie, podejdzie do niej i weźmie ją w ramiona.
A potem jego twarz stężała, ukazując grymas gniewu, na sekundę zanim na powrót stała się zupełnie obojętna.
- Przepraszam bardzo, ale nic mi do pani przyjaciół, których kiedyś pani miała lub nie. – odpowiedział, każde słowo artykułując wyraźnie. Dlatego, że miał to w zwyczaju, ale również dlatego, że starał się opanować drżenie głosu, które czaiło się w jego krtani podstępnie.
Chciał odejść, zostawić ją tam i wejść na młyn, by w spokoju naszkicować jej twarz, ale nie potrafił odwrócić od niej wzroku. Nienawidził jej, brzydził się nią, a jednak z jakiegoś powodu nie mógł jej tu zostawić i odejść bez słowa. Coś w jej wzroku sięgało do bardzo głębokich pokładów jego jestestwa, o których nawet on sam zapomniał. Stał więc w miejscu jak wmurowany. Patrzył na nią chłodnym, bezemocjonalnym wzrokiem. Musiał znależć powód, żeby jeszcze tu zostać.
- Muszę jednak przyznać, że ma pani bardzo przyjemną powierzchowność. Zechciałaby mi pani pozować? – zapytał, panicznie pragnąć zatrzymać ją przy sobie choć na kilka chwil dłużej. Może wtedy będzie w stanie zdobyć się by odejść?

Bawiła go jej nerwowość. Lubił onieśmielać ludzi. Był to jeden z powodów, dla których zaczął specjalizować się w torturowaniu. Cóż, nie miał w tym wiele doświadczenia, był to dosyć krótki epizod jego życia, a jednak gorliwości i finezji nie można mu było odmówić. Przypatrywał jej się, otwarcie i uważnie, choć jego spojrzenie można było porównać do wzroku sokoła, który wypatrzył upragnioną zdobycz w trawie.
- Och, jak pani wygodniej. – oznajmił, wyjmując szkicownik spod pachy zaś z torby zestaw plastyczny. Z niewielkiego pudełka wygrzebał jeszcze mniejsze, zawierające komplet 12 ołówków, choć widać było że są po przejściach.- Będę szkicował twarz, więc nie interesuje mnie reszta pani ciała. – dodał, odkładając pudełko do torby, zaś tą kładąc z boku. Ołówki trzymał pod szkicownikiem, tak że wystawały tylko ich końcówki, jednak widać było że w ten sposób wygodnie mu będzie po nie sięgać. Gerda nie mogła nie zauważyć, że zdawał się być naprawdę dobrze obytym ze swoimi przyborami.
Podszedł do niej, patrząc jej w oczy po czym wyciągnął rękę do jej twarzy. Hipnotyzował ją swoim spojrzeniem, cieniem pół-uśmieszku błąkającym się po twarzy, delikatnymi ruchami. Dotknął jej policzka opuszkami palców a potem popchnął go lekko w bok. Potem lekko uniósł samymi opuszkami palców jej brodę. Jego dłonie były zimne, nawet jak na tę porę roku – Kaj odkąd zamieszkał z Białą Panią miewał problemy z krążeniem. Chwila ta wydawała się być bardzo intymna, ale w rzeczywistości ruchy chłopaka był machinalne i zupełnie pozbawione czułości. Nie była dla niego niczym więcej niż przedmiotem zainteresowania artystycznego, dlatego jego dotyk nie trwał ani sekundy dłużej niż to było konieczne. Potem Kaj odsunął się o dwa kroki, ujął w palce ołówek i zaczął nim śmigać z wprawą po papierze.
- Proszę się nie ruszać. – pouczył ją fachowo i uprzejmie.- Jak radzi sobie pani po Rebelii? – zapytał. Właściwie taka rozmowa była wyuczonym fachowym nawykiem. Umilanie pozującej kobiecie czasu rozmową było jego obowiązkiem i sprawiało, że ta nie nudziła się podczas sesji, która potrafiła się ciągnąć godzinami. Kapitolinki na ogół był zresztą bardzo skore do mówienia o sobie i wystarczyło je odrobinę zachęcić. Tym razem jednak pod tą otoczką kryła się prawdziwa ciekawość Kaja. Owszem, nie przyznał się że ją zna, traktował ją jak obcą, zaś uczucia które do niej żywił pogrzebał głęboko pod warstwą lodu. Ale Gerda była naiwna, czuła, łagodna i uległa, a Kaj już w przeszłości wykazywał zainteresowanie takimi kobietami. Ponadto intrygowała go, choć nawet przed samym sobą bał się do tego przyznać.

Słuchał jej, wprawnie poruszając ołówkiem po papierze w celu uchwycenia delikatnej krzywizny jej kości policzkowej i ledwo widocznych cieni pod oczami. Co jakiś czas zmieniał ołówek, lub lekko dotykał papieru opuszkiem kciuka żeby rozmazać jakąś linię. Uśmiechał się do niej uprzejmie i profesjonalnie i kiwał po każdym jej zdaniu. Normalnie puścił by wszystko mimo uszu, ale tym razem naprawdę jej słuchał. Chciał zapamiętać informacje o niej i cieszył się, że czegoś się dowiedział. Dlaczego? Bo wiedział, że jeśli teraz odejdzie, to będzie mógł ją znaleźć gdyby jakimś cudem tego zapragnął.
Wydawał się puszczać mimo uszu fakt, że zwracała się do niego na ty, chociaż on jej się nie przedstawił, ani nie poprosił jej o przejście na nieformalne zwroty. Kapitolinki zawsze mówiły do niego na "ty", bo traktowały go bardziej jak bardzo zdolną małpkę niż jak prawdziwego człowieka. Co prawda ona nie była kapitolinką - widać to było choćby w rysach twarzy, teraz kiedy bardziej im się przyglądał - ale Kaj nie zamierzał kłopotać się takimi szczegółami i zwracać jej na nie uwagę. Jeszcze nie teraz.
- Nie, żeby był to pani interes, w jakiejkolwiek mierze - zaczął, oficjalnym tonem z nutą nagany w głosie - ale jestem projektantem. Przed Rebelią pracowałem dla bardzo znanej w Kapitolu kobiety, teraz zaś szyję i przerabiam stroje. Czasem również maluję na zamówienie. - Cóż, nie tylko. Nie mógł jej jednak powiedzieć, że prowadzi podwójną grę, szpiegując dla Coin. Nie, żeby kiedykolwiek mógł komukolwiek cokolwiek na ten temat powiedzieć. Podobało mu się, jak ją onieśmielał. Podobało mu się, że wydawała się być złakniona jego widoku, bo to dawało mu poczucie władzy. A nikt nie pragnie władzy bardziej niż ktoś, kto przez całe życie był rządzony.
Kiedy napomknęła o swojej babci, jedyną jego reakcją było uniesienie brwi, podczas gdy jego dłoń nadal pewnie przesuwała się po pergaminie. Co chwila spoglądał to w dół - na kartkę - to na nią, nanosząc jej rysy na biały pergaminowy papier.
- Cóż, zapewniam, że w żadnym Dystrykcie nie ma książki, która w jakimkolwiek stopniu dorównywałaby cudom Kapitolu. Jakkolwiek nie mam tu w zamiarze urazić pani szacownej babki. - dodał. Dla kogoś postronnego, musiał zachowywać się bardzo snobistycznie, ale kiedy wszyscy którzy cię otaczają posiadają status społeczny o wiele wyższy od Twojego, nabierasz nawyku by do każdego zwracać się z należnym mu szacunkiem.
- Muszę przyznać, że jest pani czarującą młodą damą. - dodał po chwili, jednak jego głos był nadal chłodny i nieporuszony. Brzmiał, jakby recytował formułki, nagrane tam i jedynie odtwarzane. Wykute na pamięć. Choć musiał nawet przed sobą przyznać, że gdyby się porządnie umyła, wyczesała i wystylizowała włosy, nałożyła makijaż i założyła jedną z jego kreacji, byłaby jedną z piękniejszych kobiet jakie miał okazję spotkać. Może tą niebieską suknię, którą planował uszyć? Sam przecież i tak by jej nie założył.
"Tak." postanowił sobie w myślach. Wręcz uśmiechnął się lekko pod nosem na myśl o jej minie, kiedy zobaczy podarunek. Będzie jego dłużniczką. Właściwie nie wiedział, czemu mu na tym zależało, ale chciał jej pokazać, że pomimo tego że ona go zdradziła, on daje jej to co najlepsze. A potem zaśmiać się jej w twarz.

Rysunek był już prawie skończony, wymagał jeszcze kilku poprawek, naniesienia drobnych, prawie niezauważalnych defektów na cerę szaro-białej Gerdy. Jednak zanim to zrobił, Kaj powstrzymał się. Zamiast tego, uczynił rysunkową Gerdę białolicą, zaś na jej oczy naniósł grafitowy "makijaż", jaki nosiłaby zapewne, gdyby była Kapitolinką. Taka podobała mu się bardziej. Doceniał piękno kobiece, ale był idealistą w każdym calu. Tak zresztą nauczył go patrzeć na świat Kapitol - Kaj po prostu nie zauważał, lub omijał wzrokiem, to co było ułomne i nieidealne, zamiast tego tworząc sobie w głowie wyidealizowany obraz, pełen prostych linii, jasnych kolorów i estetyki.
- Zdziwiłaby się pani, jak bardzo Kapitolińczycy cenią swych projektantów. Nawet teraz. - oznajmił, myśląc o tych wszystkich ludziach, którzy kupili od niego strój już w KOLCu a tydzień później Kaj zdejmował go z ich martwego, wygłodzonego na śmierć ciała. Niestety, mieszkańcy stolicy byli zbyt oddaleni od rzeczywistości, żeby zrozumieć podstawową rolę jedzenia w takiej sytuacji. Ta umiejętność została mu z życia w Siódemce.
- Któż Ci broni? - zapytał, unosząc brwi na jej stwierdzenie, że chciałaby wrócić do rodzinnego Dystryktu. Ominął nawet wyjątkowo to per "pani". - Jestem pewien, że prezydent Coin nie omieszka umożliwić ci tego kiedy tylko wytłumaczysz jej kim jesteś. - zapewnił ją. Ale czy chciał, żeby tak zrobiła? Oczywiście, że nie. Zresztą prawda była taka, że Coin tak naprawdę nie obchodziło, ilu Dystryktczyków... Nowych Kapitolińczyków, jak zaczęło się ich nazywać, wtrąciła do getta. Byli ofiarami wojny. Niechcianymi, ale koniecznymi.
Nie skomentował w żaden sposób tego co powiedziała na końcu. Zamiast tego złożył na rysunku zamaszysty podpis, ozdobiony małym piktogramem płatka śniegu. Sygnatura pracowni Białej Pani.
Przez chwilę w milczeniu wpatrywał się w swoje dzieło, a potem zamknął szkicownik i schował zarówno jego jak i ołówki do torby. Nie chciał jej pokazywać tego co narysował, bo było to mocno personalne i wyrażało pewien zakres jego uczuć w jej stronę, a tego chciał uniknąć jak najdłużej.
- Cóż, w zamian za pozowanie, mogę panią zabrać na górę. - oznajmił, popatrując krytycznie na jej sukienkę. Nie był to najlepszy strój do wspinaczki, ale wiedział już, że jest ona Tą Gerdą, więc nie wątpił, że pręty koła będą dla niej niemal tak samo dobrym oparciem jak gałęzie drzew w Siódemce.
- Może, przejdziemy na TY? - zapytał po chwili, wstając, wysiadając z wagonika i wyciągając w jej stronę rękę. W jego głosie rezonowało lekkie rozbawienie, na poły z ironią.- Jestem Kaj Dersen. - przestawił się, kłaniając się lekko.

Nie był pewien, jak Gerda sobie poradzi, ale miał nadzieję, że nie spadnie. Normalnie puściłby ją przodem, ale wystarczyło że zaoferował jej dołączenie do niego w jego samotni, nie zamierzał jej tego dodatkowo ułatwiać. Jeśli spadnie i się zabije, będzie to tylko i wyłącznie jej wina.
- Podążaj dokładnie za mną. - polecił.- Ten młyn przypomina raczej wspinaczkę górską niż wchodzenie na drzewa. - dodał. Wystarczyło wybrać niewłaściwą ścieżkę, żeby w połowie wyoskości zorientować się, że nie dosięga się ani do szczebla nad sobą ani do tego poniżej.
Potem, nie czekając na nią ani nie oglądając się za siebie, ruszył w górę, wspinając się pewnie tak jakby drogę pamiętał na pamięć i był w stanie przejść ją niemal z zamkniętymi oczami.W połowie drogi spojrzał za siebie, upewniając się, że Gerda nadal za nim podąża po czym wrócił do wspinaczki. W końcu wskoczył do najwyższego wagonika i wyciągnął rękę do dziewczyny.
- Zazwyczaj nikogo tu nie przyprowadzam. - oznajmił, spoglądając jej w oczy. Intrygowałą go. Chciał ją onieśmielać, chciał żeby się rozpływała pod wpływem jego słów. Ale nie chciał niczego dla siebie. Nie, to ona miała zakochać się w nim, a nie odwrotnie.

-W takim razie jestem zaszczycona - "No lepiej, żebyś była." pomyślał chłopak, ale wciąż tylko lustrował ją spokojnym spojrzeniem. Och! Tak bardzo chciałby zobaczyć ją już w sukni, którą dla niej uszyje. Nie musiał robić żadnych szkiców wstępnych. Kiedy na nią patrzył, kiedy widział jej sylwetkę, od razu wiedział jaki suknia powinna mieć krój. Oczywiście będzie potrzebował projektu, będzie musiał wszystko rozrysować, wykroić tkaninę... Tym właśnie zajmowały się jego myśli w tym momencie. "Nie potrzebuje nawet wymiarów. Przecież mogę je podać po samym spojrzeniu na nią." zauważył.
-Przepiękny widok. Dziękuję, że zechciałeś się nim podzielić. - powiedziała Gerda, patrząc w dal, na panoramę. Kaj zamrugał, a potem spojrzał tam gdzie ona. Nie, on nie uważał tego widoku za piękny. Ot, zburzone budynki i panorama na upadek Kapitolu. Był projektantem, a nie architektem. Dla niego piękno kryło się w nagim ciele i w tym jak można było je okryć.
- Ja nieco inne widoki uważam za piękne. - oznajmił swym chłodnym, rzeczowym głosem, stojąc po drugiej stronie wagonika i przyglądając się jej sylwetce. W jego oczach nie było tego, co zwykle mają mężczyźni gdy patrzą na kobiety. Dla niego Gerda była pewnym hołdem dla artystycznego piękna, nie postrzegał jej ciała jako czegoś... Podniecającego na jakimkolwiek innym tle poza artystycznym. Chciał ją odziać. Ot, takie zboczenie projektanta. Biała Pani kiedyś zdradziła mu, że projektant w swoim życiu spotyka tylko dwie, może trzy osoby, które naprawdę CHCE odziać. Które che widzieć, jak noszą jego stroje. Z pewnością Gerda była jedną z takich osób dla Kaja.
Usiadł sobie na krzesełku, opierając ręce na oparciu i zakładając nogę za nogę w bardzo swobodnej pozie, cały czas lustrując ją wzrokiem. Musiał zapamiętać każdą krzywiznę jej ciała, jeśli chciał odpowiednio wymierzyć suknię.

Kaj przyglądał się Gerdzie kiedy śpiewała, swój wzrok kierując w dal. Na początku jakby się hamowała, ale już po chwili zapomniała, że nie jest sama i śpiewała swoim pełnym głosem. Wiedział, że piosenka nie jest najlepsza. Były inne, w których jej głos rozwijał skrzydła i naprawdę pokazywał swoje możliwości. Dlaczego tak pomyślał? Skąd to wiedział? Nie wiedział i nie chciał tego dociekać. Wiedział, że w jego umyśle jest lodowa ściana, która zasłania mu część wspomnień i odczuć. I wcale nie chciał się tej ściany pozbywać. Czuł się dobrze teraz i nie miał ochoty przekonywać się, co czekało na niego za nieprzeźroczystą powłoką lodu. Może dlatego wydawał się być jej obcy? Może dlatego, kiedy spał i nic nie chroniło go przed wspomnieniami, budził się z krzykiem, a krzykiem tym było jej imię? Czuł, że chce żeby została obok niego, choć nie wiedział skąd to uczucie pochodzi.
Kiedy zamilkła, i spojrzała na niego, on śmiało odwzajemnił jej spojrzenie. Chyba ją to speszyło, gdyż odwróciła wzrok i zarumieniła się. Och! Jak pięknie wyglądał rumieniec na jej bladej twarzy!
Kaj odczuł nagłą i bardzo intensywną potrzebę zachowania tego widoku na zawsze. Nie wyjął jednak szkicownika. Wiedział, że bardzo niewielu artystów Kapitolu potrafiło docenić to co ulotne i przemijające i nie przekuwać tego w wieczność. Gdyby ta chwila trwała wiecznie, straciłaby całą swoją magię. To co czuł, było prawie jak ukłucie, gdzieś w klatce piersiowej. Zmarszczył brwi i skrzywił się lekko. Nie podobało mu się to. Nie czuł czegoś takiego od... Nie pamiętał kiedy.
Wstał.
- Z całym szacunkiem, ale jeśli byłabyś choć odrobinę mądrzejsza, pozbyłabyś się jej dawno temu. Wyświadczyłabyś tym przysługę i jej i sobie. - oznajmił chłodno. Taka była prawda. Kimkolwiek opiekowała się Gerda, jedyną osobą o którą powinna się troszczyć w KOLCu była ona sama, w przeciwnym razie zginie. A tego Kaj nie chciał. Na swój własny sposób, próbował więc ją chronić, choć ona zapewne tego nie zrozumiała.
- Druga gwiazda na prawo, i prosto aż do rana. - dodał, w odpowiedzi na jej pierwsze pytanie, przewieszając sobie torbę przez ramię, nieświadomie cytując jedną z bajek, które w niepamiętnych czasach czytała mu dziewczyna.
A potem, zanim zdążyłaby zaprotestować, lub choć otworzyć usta, Kaj przerzucił nogi za ramę wagonika i wysunął się z niego. Spadał przez jakiś czas wolno, by złapać się w końcu jednego z prętów. Szarpnięcie napięło jego mięśnie, które odezwały się słabym bólem. Nie wiedział czemu to zrobił. Mógł przecież normalnie zejść. Teraz jego ręce będą boleć, a zarabiał nimi przecież na chleb. A jednak nie chciał by Gerda go dogoniła, a wiedział, że prawdopodobnie dałaby radę.
Odszedł.

Gerda mogła jednak zobaczyć leżącą na ławce w wagoniku małą karteczkę.