Hej ej ej... a skąd Twoja zna nazwisko mojej? xD

- Co? Cyborgiem?
Dziewczyna ewidentnie się z niej śmiała, co Ewangelinę przyprawiło o silną złość. To był jeden z tych rodzajów złości, które powoli, acz znacząco wygasają, tracą na swej sile. Uznała, że takie wyśmianie jest, no, co najmniej infantylne. Dlaczego tak sądziła - tą wiadomość ukryła w kolejnym wypowiedzianym do rudej zdaniu.
-Tak, śmiej się, śmiej. To świadczy tylko o tobie, o twojej infantylności. Bo jak komuś brakuje argumentów i jest aż tak zdziecinniały, że nie potrafi się do tego przyznać, to... no, ucieka do śmiechu To znaczy, do wyśmiania osoby silniejszej.
Tymczasem ruda znów się odezwała. A Ewangelina po części chciała tej odpowiedzi, bo w pewien sposób satysfakcjonowała ją ta kłótnia. Ale po części również się bała. Obawiała się zranienia. I kolejnego wyśmiania.
- Na pewno nie jestem na tyle głupia, żeby mi na prostej drodze rzeczy z rąk wypadały. I żeby jeszcze trafić w jakieś bezbronne stworzenie i mieć wyrzuty z tego powodu w kierunku wad rasy ludzkiej? To dopiero!
- Słuchaj, chyba nie do się tobie przemówić do rozsądku, że takie wpadki leżą w naturze ludzi?
Jej rozmówczyni schowała ręce do kieszeni. Aż Ewangelinę dreszcz przeszedł, bo wyglądała dzięki tej małej zmianie postawy nieco groźniej. Ktoś rzekłby że nieznacznie, ktoś inny, że znacząco. To zależy od kąta spojrzenia - zarówno pod względem wewnętrznym, jak i zewnętrznym.
Ewangelina, chcąc ją rozzłościć, wykonała identyczny gest. Patrzyła się w oczy rozmówczyni. Wzrokiem, które mówiło "dalej, pokaż na co cię stać, chyba że wymiękasz". Po chwili jednak Ewan opuściła wzrok i poczuła, że jest jej głupio. W końcu to ona rozpoczęła tę kłótnię, chociaż... nie. I znów powracamy do motywu dwóch duszków. Bo z drugiej strony, uznała, że nie powinna przepraszać, gdyż zachowała się po prostu jak człowiek. Dobra, człowiek impulsywny, do czego Ewangelina raczej do tej pory podobna nie była. I znów poczuła nienawiść - wielkie, destrukcyjne uczucie, uczucie do samej siebie, że, po pierwsze, jej charakter ostatnio tak diametralnie się zmienił, po drugie, że nie jest pewna przez głosy (ale nie chorobliwe) tego, jak powinna na ową sytuację patrzeć. Jakim kątem spojrzeć na to wszystko. Przeprosić, zostawić tak, jak jest, czy... irytować dalej?...

// nie zna! nie zna, tylko po prostu mam problemy z określaniem postaci w narracji, a nie chcę używać powtórzeń ;)


Nie ma to jak mieć rozbudowaną odpowiedź na wszystko. Jak na złość Paige roześmiała się jeszcze bardziej. Wręcz, cóż nazwijmy to po imieniu, zaśmiała jej się w twarz. No i kto powinien się poczuć głupio? Ona, czy ta co została wyśmiana? Otarła teatralnie kącik oka, uśmiechając się cały czas do siebie. Niedorzeczność tych słów po prostu powaliła ją na łopatki. Jeżeli ktoś na kogoś prycha z pożałowaniem to znaczy, że jest infantylny? Świat tej dziewczynki musiał być taki milutki do tej pory... Rudowłosa nagle spoważniała, chociaż jej grymas dalej był wykrzywiony do góry. Tym razem jednak w wyraźnie ironiczny sposób.
- Argumentów? Serio? - celowo robiła teatralne przerwy, zbliżając się do dziewczyny. Już w kieszeni miała zaciśniętą dłoń, ale nie musiała o tym wiedzieć. - Może jednak zastanowisz się jeszcze raz nad tym co do mnie mówisz, a wtedy skomentuję jak zaczynasz znajomość z nieznajomymi, oskarżając ich o bycie cyborgiem.
Kiedy stała już niemal nad nią, bo tak - glany dodawały wielkości, uniosła cynicznie brew do góry. W przypadku Petersonówny, taka wymiana zdań nie była niczym nadzwyczajnym. Ona zachowywała się tak samo jak zawsze, tylko ludzie na których wpadała byli coraz głupsi. Według niej oczywiście. Zdecydowanie dalsze irytowanie dziewczyny nie było mądrym pomysłem, ponieważ jej cierpliwość była krucha.
- Słuchaj, chyba nie da się Tobie przemówić do rozsądku, że takie wypadki popełniają głupie dziewuchy, niepatrzące pod nogi? - przedrzeźniła, udając jej ton głosu, chociaż bardziej nosowo. Sama zaczęła tą zabawę, naśladując jej ruchy.
- Może mnie jeszcze oskarżysz o to, że Ci specjalnie podłożyłam tego gołębia, co?
Dodała już normalnie, mimowolnie zmieniając pozycję. Cofnęła lekko tułów i skrzyżowała tym razem ramiona na piersiach. Ta mowa ciała mówiła już "zaczynam się niecierpliwić".

Po spotkaniu z Yadirą Francesca poszła w kierunku parku. Lekki wiatr rozwiewał jej włosy, gdy beznamiętnie wpatrywała się przed siebie. Spotkanie z tą dziewuchą dobrze jej zrobiło, od razu odreagowała. Jednak... To nie było jeszcze to. Gdzieś tam pod skórą siedziała dzisiaj jakaś bestia, która czekała aż się ją uwolni. Dlatego wzrokiem szukała kolejnej ofiary. Najlepiej jakiejś krnąbrnej gówniary, która chodzi z nosem zadartym do nieba.
Na moment przystanęła i zapaliła sobie papierosa. Patrzyła się na żarzącą się końcówkę parę sekund i w końcu strzepnęła zbierający się popiół. Zaciągnęła się mocno, z gniewnym spojrzeniem lustrując okolicę.

Dziewczyna przemierzała właśnie park szybkim krokiem. Była w złym nastroju. Od czasu, gdy Mathias najpierw trafił do kicia, a potem do Dzielnicy Rebeliantów, nie miała nikogo zaufanego, nikogo, kto nie próbowałby jej sprzedać końskich szczyn, nazywając je złotem.
Odbiła się o kogoś, zahaczając się ramieniem.
Warknęła pod nosem przekleństwo, które jednak nie udało jej się zdusić, gdy rozpoznała osobę, z którą się zderzyła. Za późno na uniżne korzenie się. Spojrzała na nią wyzywająco, przeklinając się w myślach, że zawsze musi się wpieprzyć w jakieś gówno. A chciała się odprężyć. I pewnie pobicie się z kimś zadziałałoby świetnie, gdyby tylko nie musiała po tym martwić się o swoją głowę.

Francesca szła dość wolno, paląc papierosa. Właśnie go kończyła, kiedy ktoś bezczelnie dał jej z bara, a niedopałek upadł na ziemię. Aż się w niej zagotowało widząc blond łeb i wpierw była przekonana, że to Yadira i próbuje ją dodatkowo wkurwić. Albo sprawdzić na ile może się posunąć, bo i tacy posrani ludzie chodzą po tym świecie.
Gdy dziewczyna odwróciła się ujrzała jednak kompletnie inną buźkę. Chociaż tak samo słodką jak Yadiry. Zmarszczyła brwi i poczuła jak wręcz ręka ją świerzbi, żeby coś zrobić.
-Chyba Ci się coś, kurwa, pomyliło.-warknęła, widząc ten wyzywający wzrok.
Na dzień dobry ją szarpnęła za rękaw i dała dość mocno z liścia.

Kurwa, znalazła się jebana Strażniczka z Teksasu. Rozpalił ją dodatkowy ogień wściekłości, zupełnie tak, jakby podświadomie wiedziała, z kim ma do czynienia. Pewnie jednak, gdyby w pełni zdawała sobie z tego sprawę, nie czekałaby na pierwszy cios ze strony nieznajomej, tylko sama wyszłaby z inicjatywą.
Nie spodziewała się uderzenia, dodatkowo zaskoczona szarpnięciem. Odrzuciła głowę na bok i przez chwilę chłonęła ten ból, trawiąc negatywne emocje i zastanawiając, się, jaki powinien być jej ruch. Nie trwało to długo, bo już po chwili nachyliła się i runęła na nią z impetem, uderzając w splot słoneczny, a następnie objęła ją w talii.. Ciężar plus prędkość pomogły jej pomogły jej zwalić przeciwniczkę na ziemię. Zebrała się dość szybko, by usiąść na niej i choć na chwilę przygwoździć jej ręce do ziemi.
-Chyba, kurwa, nie.-syknęła.
Tak bardzo, kurwa, przejebane.
Może jakby runęła na kolana i błagałaby o łaskę, to skończyłoby się na kilku połamanych żebrach, ale przecież uległość, pokorność to cnoty nie dla naszej bohaterki.

Francesca za chuja nie przewidziała takiego scenariusza. Ba, jakby ktoś jej to opowiedział to z pewnością by go wyśmiała. Co, wariatka z kolczatki rzuca się na Strażnika? Widocznie i takie ewenementy się zdarzają. Brunetka skrzywiła się, czując niemiłosierny ból, bo jednak Jolene też lekko się nie biła. A gdy znalazła się na ziemi to już w ogóle wyglądała na lekko zbitą z tropu. Szybko jednak odzyskała rezon i wypluła sobie włosy, które wpadły jej do ust.
-Chyba dawno nie byłaś w pierdlu, kotku.-powiedziała dziwnie rozbawiona, chociaż wygięta do góry, niedawno złamana ręka zaczynała ją boleć. Nogami zahaczyła więc o miejsce pod kolanem przeciwniczki, by użyć całej swojej siły i zmienić pozycję. Tym razem to ona na niej siedziała. A w sumie leżała, chyba nie mając zamiaru wstać i chwytając dziewczynę za szyję.
-A może wolisz, żebym od razu posłała cię do diabła?-warknęła, kropelkami śliny opluwając twarz dziewczyny. Sory. Zdenerwowała się.

Blondynka w sumie też była zaskoczona obrotem sprawy. Pewnie, że zdarzyło jej się szarpać ze Strażnikami, ale byli oni mężczyznami i jej próby zrobienia im krzywdy wychodziły raczej mizernie - i oni sami reagowali głównie śmiechem i sprośnymi uwagami. Jeszcze nigdy nie udało jej się wyrządzić nikomu faktycznego uszczerbku. Była zszokowana, ale też dziwnie uniesiona takim sukcesem.
Zaśmiała się, gdy usłyszała ją uwagę.
-W sumie to całkiem niedawno.-odpowiedziała, przybijając raz jeszcze jej ręce do ziemi.
Jęknęła, gdy nagle odwróciły się role i uderzyła głucho plecami o grunt. Na chwilę odebrało jej oddech. Uśmiechnęła się kącikiem ust, kompletnie bez wesołości. W oczach skrzyły się wściekłe iskierki.
Może to dola wszystkich Strażników, że tak lubili uciekać się do podduszania?
Wydała z siebie warknięcie, gdy poczuła ślinę na twarzy.
Jedną ręką złapała ją za nadgarstek, próbując odciągnąć jej ręce od szyi, a drugą pociągnęła za jej włosy, oplatając sobie kosmyki ciasno wokół dłoni. Szarpnęła. Zawsze, gdy ta próba zawiedzie, może spróbować jej wydrapać oczy.
-Obawiam się, że to nie takie proste.-syknęła, próbując oszczędzać gardło, po czym się szarpnęła, próbując się przetoczyć.

Kurwa. Kurwa. Kurwa.
Same przekleństwa tłukły się po głowie Strażniczki, gdy ta gówniara chwyciła ją za włosy, a gdy za nie pociągnęła wydała z siebie głuchy jęk bólu. Co za mała suka! Mimo że głowę miała odchyloną do tyłu to spojrzała się na nią, z grymasem wściekłości na twarzy.
-A widzisz, to znowu odwiedzisz celę, moi koledzy na pewno się ucieszą.-puściła jej szyję, jednocześnie odpychając rękę, którą próbowała coś uzyskać. Strzeliła jej w pysk raz i drugi, w każdy policzek, a blondynce pękła lekko warga i pojawiło się odrobinę krwi. Nic poważnego, ale pierwsza krew należała do Franki.
Wyszarpnęła głowę, a w garści Jolene pewnie zostało trochę ciemnych włosów Strażniczki. Szarpnięcie bolało cholernie, ale co zrobić, jakoś bronić się musiała.
Niewdzięczna, mała szmata. Valmount miała ochotę ją zamordować. Ale na pewno nie tu. Może i było już szarawo, ale na bank ktoś będzie się tu jeszcze kręcił. Oh, okej, może bez zabójstw się obejdzie, ale na pewno ostro ją poturbuje. Niewdzięcznica. Trzeba było spuścić głowę i przeprosić jak dostała w papę. A nie, gówniara się jeszcze stawiała. Jedno żebro w tą czy w tamtą... chyba Jolene nie zrobi różnicy? Albo ukruszony ząb? A może przestrzelone kolano? Przez głowę Strażniczki przelatywało mnóstwo scenariuszy.

Odpowiedziała jej złowieszczym spojrzeniem, choć po chwili uśmiechnęła się ironicznie, na myśl o poprzednim pobycie w celi.
Jednak ten grymas nie utrzymał się długo na jej twarzy, bo zdała sobie sprawę, że nie za każdym razem zdarzy się taki przypadek, iż Richard się napatoczy. Zresztą utrzymywała, że nic od niego nie chciała. To co ona, do jasnej cholery, właśnie wyprawiała?!
Drugim powodem, dla którego przestała, było to, że jej twarz zaczęła przyjmować ciosy. Ciosy, przez które poczuła w ustach metaliczny posmak krwi. Wyszczerzyła się wściekle.
Gdy jej obie ręce były oswobodzone, a ona otrząsnęła się po ataku, przypieprzyła jej z łokcia w nos, wykorzystując niewielką odległość i chwilę przerwy. Wyszarpnęła się spod niej, szybko stając na nogi. Na szczęście rana jej już tak nie ciążyła, powoli się zasklepując.
Oddychała ciężko, rozmasowując szczękę. Stała w - jak uważała - bezpiecznej odległości. Wzięcie nóg za pas nie wchodziło w grę - byłaby idealnym celem dla broni Strażniczki. Od razu też pożałowała, że zrezygnowała z bezpośredniego starcia. Ale kiedyś się to musiało zdarzyć. Czekała na następny ruch.

Franka po uderzeniu łokcia poczuła, że coś jej w nosie gruchnęło. Może nie był złamany, bo jakoś solidnie nie napierdalał, ale krew się polała i zalała jej usta. Kurwa mać. Jebana przez psa szmata! Uderzenie na parę sekund przytępiło zmysły Strażniczki, więc Jolene swobodnie mogła odskoczyć na bok, a Franka uderzyła bokiem o ziemię.
Skrzywiła się, po czym przyklęknęła na jedno kolano. Podniosła rękę i przetarła sobie twarz, zostawiając na skórze czerwone smugi i przy okazji plamiąc biały mundur. Piękne połączenie kolorów. Czerwień i biel. Niczym krew na śniegu. Oh, jakże by było pięknie, gdyby taki śnieg faktycznie leżał. Jolene i Franka namalowałby by obraz własną krwią. Malarki nienawiści.
-Pożałujesz tego, ty mała szmato.-zaśmiała się ochryple i dość przerażająco, po czym wypluła na chodnik ślinę zmieszaną z posoką. Mogła wyglądać na zmęczoną, ale gniew tylko dodawał jej siły. Napędzał do działania. A dobrej napierdalanki nigdy dość, w tej kwestii podzielała zdanie facetów. Nie ma to jak komuś zdrowo przypierdolić.
Przez moment stała w miejscu i patrzyła się ni to ze złością, ni to z rozbawieniem na dziewczynkę. Była ciekawa ile ma lat. Nie wyglądała na dzieciaka, ale też nie na młodą kobietę. Była dość eteryczną osóbką, przypominała jakąś wilę w tych białych włosach.
Strażniczka nagle ruszyła i obrała sobie na cel lewą stronę ciała Jolene. Była to oczywiście zmyłka, bo w ostatniej chwili uchyliła się przed ewentualnym ciosem i złapała dziewczynę za ramiona, by kopnąć ją z kolana w brzuch. Ojoj, bolało?
Gdy ta pewnie się skrzywiła, Franka wyniuchał okazję i złapała dziewuchę za włosy, żeby pociągnąć ją za sobą, w stronę, gdzie będą ich zasłaniały trochę gęściej rosnące drzewa.

Przez chwilę obserwowała przeciwniczkę. I gdy ta runęła na nią, jasno pokazując jej swój cel, już miała odskoczyć, gdy ta nagle uderzyła w całkiem inny sposób. Na chwilę odebrało jej oddech, a z ust wyleciała posoka. Upadła na podłogę, zupełnie tak, jakby nagle ten cios odebrał jej siłę w nogach. Już się miała odwinąć, gdy poczuła szarpnięcie.
Warknęła wściekle. Ból jednak sprowokował ją do podniesienia się. Na oślep próbowała sięgnąć którymś uderzeniem rąk kobietę.
Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, gdzie jest prowadzona.
Kurwa. No jak nic, wyda ostatnie tchnienie. Albo zostanie skopana tak, że przez miesiąc nie będzie w stanie podnieść się o własnych siłach. Albo już nigdy. Kurwa.
Myśl, myśl, MYŚL, KURR...!
Zainicjowała potknięcie, przez co runęła na ziemię. Szybko została podciągnięta do góry, jednak zdołała zebrać w garść trochę piasku. Od dłuższego czasu ściskała dłonie w pięści, więc chyba nie wyglądało to podejrzanie?
Postanowiła zaczekać. Jak ją w końcu gdzieś dowlecze, to się odwróci, dmuchnie piaskiem w oczy i spierdoli. Idealny plan!

Na twarzy Franceski wykwitł tryumfalny uśmiech. Wyglądała trochę makabrycznie z krwią na twarzy, rozczochranymi włosami, pobrudzonym mundurem i uśmiechem psychopaty. Jakby faktycznie miała zamiar zabić biedną Jolene.
Już ja się z tobą pobawię. To będziesz żałowała, że nie dorwał cię któryś z chłopaków i nie zgwałcił.
Chyba sama nie wiedziała co nią kieruje. Od rana była zła. Wściekła na cały świat. Całą noc miała koszmary, śnił jej się mąż umierający na milion sposobów. Sen, który pojawił się dopiero parę dni temu i cholernie ją męczył. Dlatego oczy były pełne agresji. Bo to wszystko wina cholernych kapitolińczyków!
Pchnęła dziewczynę na ziemię i nie czekając na żadną jej reakcję - przecież miała zamiar ją zmasakrować - kopnęła mocno w brzuch. Nie miała zaciętej miny. Tej straszny uśmiech nadal nie schodził jej z twarzy. Nie była jednak jedną z tych, którzy kopali leżące zwierze. To jej jakoś nie bawiło. Dawało za mało satysfakcji. Kopnęła więc ją jeszcze tylko raz, po czym pochyliła się i złapała za bluzkę na piersiach, by ją odwrócić ku sobie i strzelić z liścia.

Co za sadystyczna suka! - przemknęło jej przez myśl. Oczywiście fakt, że to Jolene ją sprowokowała, ona potem zareagowała atakiem i żadna nie pozostawała sobie dłużna, to całkiem inna sprawa.
Blondynka miała bardzo zły dzień. Od dłuższego czasu chciała podążyć tęczową ścieżką, unieść się ponad chmury i doznać ekstazy, a tu nic z tego! I do tego cały czas wkurwiali ją Strażnicy - ona była z cholernego Dystryktu, a nie z zasranego Kapitolu, by być traktowaną jak pies! I do tego zapchlony!
Skuliła się, jakby mając nadzieję, że przez to siła kolejnego kopnięcia się zmniejszy. W garści hardo trzymała swoją jedyną broń, choć - szczerze? - miała ochotę oddać pięknym za nadobne i skopać jej ten jędrny tyłek.
Więc gdy kobieta nachyliła się, nie nadstawiła policzka jak Jezus, tylko dmuchnęła piaskiem w oczy brunetki. Zerwała się i przywaliła jej z kolana w podbródek. Zerwała się na równe nogi i splunęła krwią na ziemię.
Z oczu skrzyła się złość. A cały plan ucieczki chuj strzelił. No nic to.

To miał być jeden z tych spokojniejszych dni podczas patrolowania KOLCa. Jak zwykle miał między ustami papierosa, którym zaciągał się niespiesznie i spacerował po ulicach. Mieszkańcy uciekali przed nim z dwóch powodów, niezwykle istotnych i budujących jego ego. Po pierwsze miał na sobie mundur Strażnika Pokoju, skompletowany poza hełmem, który pozostawił na posterunku. Teoretycznie wyrabiał nadgodziny i spacerował sobie po Kwartale, sycąc się tymi strachliwymi spojrzeniami. Po drugie jego blizna na twarzy była już znana wielu mieszkańcom, chociażby ze względu na pogłoski i plotki, przekazywane z ust do ust o strażniku lubującym się w gwałtach i przemocy – z oszpeconą facjatą.
Nie zamierzał interweniować, ale przechodzenie obojętnie obok bójki było dalekie od poczucia obowiązku Richarda. Niechętnie i z ociąganiem przyglądał się sylwetce bijących się osób, wypalając do końca papierosa. Z wyraźnym grymasem niezadowolenia rzucił go na ziemię i zdeptał, podążając mozolnie w kierunku źródła przemocy.
Już po kilku krokach zmrużył powieki i zmarszczył brwi, doszukując się charakterystycznych elementów w ubiorze górującej postaci – mundur Strażnika Pokoju. Nie zastanawiając się nad tym dłużej ruszył biegiem. Dlaczego nie wyjął broni, tak jak zamierzał w pierwszej chwili? Ponieważ blond włosy wydawały mu się znajome, zbyt znajome.
Kobiety najprawdopodobniej nawet go nie dostrzegły, ponieważ blondynka dmuchnęła piaskiem w oczy starszej koleżanki. To ją właśnie zaszedł od tyłu i chwycił za talię, odciągając w swoją stronę i bez problemów unosząc w górę. Chwytał tak, aby przytrzymać również jej ręce, własne dłonie splatając ze sobą.
- SPOKÓJ! – Ryknął na całe gardło, aż go delikatnie zabolało. Serce biło mu niemiłosiernie szybko, a fala gorąca rozlewała się po jego całym ciele. Dosłownie chwilkę przed odezwaniem się, rozpoznał twarz umazaną we krwi i przypisał postać Valmount do osoby.
Najwyraźniej nie miał żadnych przeszkód aby zbesztać je obie, wybierając mniejszą ag resorkę na cel nie tylko z powodu filigranowej budowy ciała. Frania była w wojsku, była Strażnikiem Pokoju, była wysportowana, posiadała z pewnością wiedzę na temat sztuk walki. Jolene pochodziła z 10 dystryktu, a stamtąd nie było wielu karierowiczów, była chuda, drobna i przede wszystkim miała astmę.
Odwrócił się profilem do Valmount, która chyba po raz pierwszy od operacji mogła ujrzeć go w niemalże dawnym stanie – nie pisał jej o tym co zamierza, ani że spędził kilka dni w szpitalu. Nie byli przecież partnerami, aby musiał informować ją o takich detalach. Najwyraźniej nie czuł też obowiązku co wypada a co nie, skoro Frania z pewnością się o niego na swój pokręcony sposób martwiła.
- Co tu zaszło? – Warknął patrząc na czarnulkę, wciąż trzymając Jolene i nie zawracając sobie nią głowy. Na razie, bo znając ją zaraz go ugryzie albo szamocząc się kopnie go w jajca.

Franceska krzyknęła, chociaż niezbyt głośno, kiedy ta suka rzuciła jej piaskiem w oczy. Oczywiście w pierwszym odruchu od razu potarła oczy, co tylko spowodowało, że całe załzawiły i zrobiły się czerwone. Kurwa, jego, mać. I dodatkowo oberwała z kolana w brodę, więc zachwiała się do tyłu. I pewnie rzuciłaby się ponownie na blondynkę, gdyby nie wrzask tuż obok. Aż jej się niedobrze zrobiło, kiedy ogarnęła kogo to głos. Obstawiała, że albo się do niej przyłączy - za to skopałaby mu chyba klejnoty, bo to była jej mała ofiara - albo zjebie co ona odpierdala. Kurwa, kurwa, kurwa.
Wyprostowała się, rozmasowując sobie brodę, macając palcami czy ta mała nie złamała jej niczego przypadkiem. Ale nie, wszystko było na swoim miejscu. Tylko nos ją bolał niemiłosiernie, jakby to przywalenie z łokcia serio coś tam nadkruszyło. Ja jebie..
Popatrzyła się na niego, a jej oczy były nienaturalnie ciemne, pełne złości. A czerwień białek od podrażnienia piaskiem jeszcze bardziej potęgowała wrażenie bezmiaru źrenic. Od razu zauważyła zmianę w jego twarzy. Nie wiedziała, że miał zamiar iść do szpitala, przecież chuj jej o niczym nie informował. Zresztą... Pewnie jakby jej powiedział to by wzruszyła ramionami i powiedziała "krzyż na drogę."
-A chuj cie to obchodzi, Cline!-warknęła.

Blondynka, kompletnie zaślepiona szałem "walki", nie usłyszała kroków za sobą. Oddychała ciężko, zapewne nie tylko przez zmęczenie wymianą ciosów, ale także przez swoją chorą przypadłość. Gdy nagle poczuła, jak ktoś oplata ją ramionami, szarpnęła się, wkładając w to całą swoją siłę. Przyszedł, kurwa, kolega z odsieczą! Już miała zacząć kopać, gryźć, warczeć i skakać ze złością, ale krzyk przybysza był jak sprawnie wymierzony policzek.
Zamarła.
Zaskoczona, powoli odwróciła głowę, by upewnić się w swoich domysłach.
-Mike.-wydała z siebie niemalże bezgłośnie.
Nie zwracała przez tą chwilę żadnej uwagi na brunetkę, nagle czując, że odeszła z niej cała siła.
Szarpnęła się, oburzona, gdy ten zwrócił się do swojej koleżanki po fachu jako pierwszej.
-Kurwa, puszczaj!-szarpnęła się znowu, próbując wyszarpnąć ręce z jego uścisku.
Gdy to nie podziałało, zacisnęła wargi i popchnęła Richarda, wpadając swoim ciałem na niego, chcąc choć na chwilę wytrącić go z równowagi i się wyswobodzić.
Rzuciła wściekłe spojrzenie starszej kobiecie, gotowa w każdej chwili ponownie się na nią rzucić, jeżeli tylko dałaby jej pretekst.

Nie oczekiwał kwiecistego powitania ze strony koleżanki po fachu, ale chociaż małej radości na jego widok. Zamiast tego został obdarowany istną furią w przekrwionych oczach strażniczki, wyraźnie niezadowolonej z jego interwencji.
No jasne, potrzaskajcie się, a potem kurwa płakać będziecie że boli!
Warczał w myślach na obie, trzymając szamoczącą się Jolene. Usłyszał jakiś zduszony dźwięk i zerknął na nią kątem oka, ale nie wystarczająco by dojrzeć wyraz jej twarzy. Sam fakt, że w szoku rozluźniła się i odpuściła był nagrodą samą w sobie.
- A to kurwa, że ona jest moja od co najmniej kilku tygodni. Więc spauzuj parę z gęby i ogarnij się. – Rzucił do Valmount, wyciągając asa z rękawa po zdarzeniach z posterunku co do których nie kłamał: w końcu pierwotnym pomysłem było zgwałcenie Jolene. A że doszło tylko do molestowania to inna historia.
Otworzył usta i chciał rzucić coś jeszcze, ale akurat wtedy Jolene zamierzała zgrywać zatwardziałego wroga.
No bo po co, pomyśleć tym popapranym mózgiem i spróbować chociaż podążyć za moim tokiem myślenia. Człowiek improwizuje, a suki skaczą sobie do gardeł, jak w rui z jednym psem przed sobą.
Zamiast powiedzieć cokolwiek, wypuścił powietrze ze zduszonym okrzykiem i zacisnął mocniej ręce. Oczywiście, że zachwiał się i poszli kilka kroków do tył, ale najwyraźniej Richard nie miał dzisiaj zbyt wiele cierpliwości. Dlatego też brutalnie odwrócił Jolene przodem do siebie kucając przy tym i przerzucił sobie ją przez ramię, posyłając soczystego klapsa na wypięty tyłek drugą ręką.
- Zamknij ryj, bo będzie gorzej. – Rzucił ostro, wracając spojrzeniem w kierunku Valmount, która ogarniała czy wszystko ma na prawidłowym miejscu. – Jak masz za dużo kurwicy w sobie to trzeba było napisać, może po ruchaniu by ci trochę przeszło. – Warknął do niej, przesuwając spojrzeniem po jej sylwetce. Jego oczy były ciemne, ale aż za dobrze kobieta mogła dostrzec, że ostatnie słowa Clinea nosiły w sobie jakąś cząstkę prawdy. Trudno było powiedzieć o czym myśli w tej chwili, ale samym spojrzeniem ją rozbierał. Zupełnie tak, jakby widok krwi i wkurwionej Frani go podniecał.[/b]

Kto jak kto, ale Francesca na bank by mu nie ryczała w ramię, że coś ją boli. Powinien dobrze już wiedzieć, że nawet jak coś ją napierdala to tego nie okazuje, ba nawet potrafi sama rozwalić gips, bo uważa go za zbędny. Przecież utrudnia ruchy!
Mike.
Co do chuja?
Uniosła brwi, w mieszance zdziwienia, rozbawienia i kpiny wypisanej na twarzy, gdy palnął, że ona jest jego.
-Uznajesz, że wszystko co przelecisz jest twoje? Kurwa, Cline.-pokręciła głową i parsknęła tą odmianą śmiechu, który śmiało można uznać, za śmiech chorego człowieka. Coś ewidentnie dzisiaj jej odpierdalało i padało jej na mózg Udawała, że wcale nie tłucze jej się po głowie skąd blondyna go zna i co ma z nim wspólnego. I to nawet nie tak, że poczuła się zazdrosna, no błagam, tylko było dziwnym zbiegiem okoliczności, że leją się dwie baby, które znają Rycha.
Popatrzyła się jak przerzuca ją sobie przez ramię. Uśmiech zniknął z jej twarzy i patrzyła się na mężczyznę beznamiętnym wzrokiem. Chociaż po kolejnym durnym tekście kąciki ust lekko drgnęły, jednak zamiast uśmiechu, Franka zebrała ślinę wraz z krwią i piaskiem i splunęła gdzieś na ziemię. Otarła sobie usta palcami, zastanawiając się czy wygląda jak ofiara losu.
-Lepiej nie, bo znowu byś się zmęczył i marudził.-odparła złośliwie, zatrzymując jednak swoje spojrzenie ciut za długo na jego kroku, bo wiedziała, że go to podrajcuje. Nie robiła sobie nic z obecności dziewczyny, traktując ją jak dotychczas - nic wartego uwagi, jedynie zabawka, którą można trochę poszamotać.

/ tadadadada. Przeskok? Przerwa? Łotewa.

Wszystko jest iluminacją. Budzimy się rano nie z poczuciem spełnienia, a z poczuciem obowiązku przez większość życia. spełnienie przychodzi gdzieś pod koniec. Wszys­cy mu­simy, chcąc uczy­nić rzeczy­wis­tość znośną, ut­rzy­mać w so­bie kil­ka drob­nych szaleństw. Przedtem trzeba pytać o własne ja, cel istnienia jestestwa swego, rację bytu a przede wszystkim skupić się na zaspokojeniu własnych pragnień, które też trzeba pierw odkryć i poznać. Najgorsza, a może najprostsza w tym wszystkim jest świadomość wspomnianego.
Z ciężką więc głowa mężczyzna udał się do Kwartału. Zamienił parę słów z kilkoma Strażnikami, którzy akurat robili tam obchód i dotarł z nimi na plac. Nie trudno było przeoczyć drakę oraz dramat, jaki się tam rozgrywał. I to w wykonaniu jego przyjaciółki i... och, Tępego Trepa. Nie mógł jednak powiedzieć, że nie pochwala ich zachowania.
- Fran... - przekrzywił głowę a następnie przeniósł wzrok na wierzgającą się dziewuchę. Cała ta trójka rozrabiała jak małpy w zoo.

Oczy rozszerzyły jej się w szoku, gdy nazwał ją swoją. I pewnie normalnie miałaby już mokro w majtkach i urosłaby w sobie o niezłe dwa cale, ale aktualnie dalej była nieco poturbowana, a i myślenie się całkowicie wyłączyło, dzięki znanemu działaniu cudownej adrenaliny (która zresztą była niesamowitym narkotykiem); poza tym była to jakaś jego kolejna, popieprzona gra, po której na pewno nie będzie zadowolony z tego, że nie przyjęła swojej roli, no i pewnie znowu będzie się na nią wsciekać. No ale przecież normalnie nie mogło być. Nie to, żeby wcale nie ułatwiała niczego, czy coś.
Zacisnęła usta, gdy sztuka się nie udała. Wkurwiało ją, że jak zwykle rozmowy toczyły się między innymi o niej, a bez jej udziału. NO KURWA! Jak przychodzi do dostawania wpierdolu, to nikt jej nie omija, ale jak chodzi o przedyskutowanie jakiejś sprawy, to chuja, równie dobrze może jej tu nie być!
Zacisnęła usta w wąską linię, gdy usłyszała uwagę Franki.
Halo, ona przez nikogo nie została przeleciana! ...niestety!!
Wyrwał jej się pisk, gdy została podrzucona do góry. Spięła się, gdy dostała klapsa. Poczuła się kompletnie upokorzona. Nie dość, że decydowano za nią, to jeszcze była traktowana jak jakaś jebana zabawka!
-A wystarczyłoby, żebyś mnie puścił. Ale nie, bo po co.-mruczała pod nosem, prawdopodobnie głównie do siebie, skoro i tak wszyscy mieli w nosie, co ma do powiedzenia.
Wisiała sobie tak na jego ramieniu, próbując przez chwilę walczyć ze wściekłością.
Zdrętwiała, gdy usłyszała uwagę Cline'a. Początkowo myślała, że było to skierowane do niej, jednak odpowiedź Strażniczki wskazała jej, kogo miał na myśli.
-Ciebie, kurwa, do reszty pojebało, Cline!-warknęła, gdy słuchała ich wymiany zdań.
Zignorowała jego ostrzeżenie, by siedziała cicho.
Nie mogła w to uwierzyć! Pieprzył tą zapchlaną sukę! KURWA!
Poczuła zazdrość. A negatywne emocje, które czuła do jej osoby, nagle nabrały na sile. Żałowała, że nie wydrapała jej oczu, czy czegoś.
Chętnie raz jeszcze otaksowałaby ją wzrokiem, zastanawiając się, czego jej brakuje, by zasłużyć na takie względy, ale musiała poradzić sobie ze wspomnieniem jej wyglądu.
Zdusiła kolejne przekleństwo.
I ze względów oczywistych nie zdawała sobie sprawy z obecności dodatkowego widza, bo pewnie wtedy spieprzyłaby gdzie pieprz rośnie.

Obie wiedziałyście, że Richard nie przyzna się tak łatwo do swoich uczuć i prędzej będzie was poniżać, niż przyzna rację jeśli go prześwietlicie. Zgrywał twardziela i był nim przez większość czasu, często brutalny i nieprzewidywalny, ale trochę można było o nim coś więcej powiedzieć – jeśli by wam ostro nawrzucał, zapewne złagodniałby po kilku dniach i przyszedł przeprosić. Szkoda tylko, że w tym prostym mózgu nie pojawi się myśl o kwiatach czy innych badziewnych sprawach, dzięki którym o wiele łatwiej można było utrzymać zdrową relację. Jego z kimkolwiek.
Obie znałyście uśmiech, jaki zakwitł na jego twarzy kiedy Valmount odezwała się ponownie – pełen kpiny oraz satysfakcji, jakby ktoś opowiedział o jego podbojach i podawał za przykład do naśladowania. Pełen wyższości. – Niezbyt kotku, skoro nie masz założonej smyczy. – Frania mogła dostrzec, że w połowie wypowiedzi twarz mężczyzny się zmienia na lekko zbolałą, jakby o czymś sobie przypomniał. Westchnął cicho, nie rozwijając tej kwestii. Prawda była taka, że przypomniał sobie o zabawkach, które kilka tygodni temu miał przynieść do mieszkania Frani i spróbować nowych pozycji.
Drobne złośliwości wymieniane między tą dwójką były na porządku dziennym, więc widać było że mężczyzna nie obawia się gniewu koleżanki. Pierwsza fala jego złości spłynęła po nim, ustępując miejsca rozbawieniu. Przed sobą miał dzikiego drapieżnika, a na ramieniu kotkę. Wystarczył jeden nieodpowiedni ruch, pokazanie, że mu zależy i już byście się na niego rzuciły. Z pazurami oczywiście, nie z podniecenia.
Na komentarz Strażniczki uśmiechnął się szeroko niczym psychopata, który lada moment rzuci się na swoją ofiarę. Szczególnie, że wiedział gdzie spoczęło jej spojrzenie. Dopiero potem odwrócił twarz w kierunku Jolene.
- Jakbyś dopiero co to odkryła. – Mruknął do niej szeptem, aby Franciszka nie usłyszała tego zdania. Mężczyzna uśmiechał się jeszcze przez chwilę. Przez chwilę, bo oto w ich stronę szedł kolejny widz, jak to ładnie ujęła Jolene. Richard zmarszczył brwi z neutralnym zainteresowaniem, zastanawiając się czego tu potrzebuje Shawn. Znali się, owszem, wymienili nawet kilka zdań, ale jakoś niespecjalnie zastanawiał się nad jego relacjami z Franią. Kiedy usłyszał zdrobniałe imię strażniczki ciśnienie mu podskoczyło.
Chwycił Jolene i odstawił na dół, jednak zanim puścił ręce rzucił: - Niczego nie kombinuj. – Było to jawne ostrzeżenie, a dodatkowo położył dłoń na ramieniu dziewczyny. Zupełnie tak, jakby komentarz Frani niósł ze sobą sporą dawkę prawdy – że pieprzył Jolene i miał posrane we łbie, że to jego własność teraz.
- Więc? Ona zaczęła czy ty? – Zagadnął do kobiety, z czystych wzgledów wybierając wyżej położoną osobę w hierarchii. Biedna, biedna Jolene.

Była iście rozbawiona wierzganiem Jolene i przeszło jej przez myśl co Cline ma zamiar z nią zrobić. I doszło do niej też to, że prawdopodobnie trzyma blondynkę dlatego, by ona nie wydrapała jej oczu. Jakby Valmount była dla niego groźnym przeciwnikiem... Może i była silna, ale nie silniejsza od wyższego od niej chłopa z parą w łapach. Zresztą już pokazywał, że potrafi zrobi sobie z niej zabawkę i na chama przyszpilić do łóżka. Na tekst o smyczy podniosła lekko brew do góry, też przypominając sobie te durne smsy o smyczy wysadzanej diamentami, specjalnie dla Rysia. I jak stwierdził, że ją chyba pojebało, hehe.
-Spierdalaj z tym kotkiem, idioto.
Ale już widząc jego uśmiech musiała się ugryź w dolną wargę, żeby nie odpowiedzieć mu tym samym. Co poradzić, byli popieprzeni i humory potrafiły im się zmieniać z sekundy na sekundę.
Zaskoczona była w momencie, gdy usłyszała za sobą kolejny znajomy głos. Nagle wszystkim zebrało się na spacery do parku i to w Kolczatce?
-Vinc?-popatrzyła się na niego pytająco, chyba już zapominając o krwawych smugach na policzkach.
Odwróciła od niego wzrok słysząc pytanie Cline'a.
-A ty co, chcesz raport spisywać?-mruknęła, lekko się krzywiąc-Pchnęła mnie bezczelnie z bara.-wzruszyła ramionami.-Jeszcze jakby mi nie rozjebała nosa to bym ją puściła, no ale... Sory.-kolejne wzruszenie i obojętna mina. Bo jakoś nie uważała, że to było aż takie ważne. Chyba, że faktycznie coś go z blondyną łączyło. To by było... No w chuj dziwne. Bo broniłby dziewuche z Kapitolu. Dziewuche od tych, których przecież nienawidzili.

Jakby nie patrzeć, wesołe trio zachowywało się, jakby się znało. Znaczy Fran, Tępy Trep i Brudaska z getta.
- Muszę wiedzieć co tu się dzieje, żeby potem działać- stwierdził, jak prawdziwy polityk. Jak polityk również zamierzał postąpić: może Alma da się namówić, na dwa dni odciąć jakikolwiek dostęp wody do Kwartału? - Widzę, że się znacie? - spojrzał na Richarda i Jolene, choć jej imienia akurat nie znał.
Po krótkiej obserwacji doszedł do wniosku, że chyba nie chce wiedzieć, jakie relacje panują pomiędzy całą trójką. Z drugiej strony aż się prosiło, by to w jakiś sposób wykorzystać przeciwko nim. Poza Francescą, ma się rozumieć. W tym przypadku prędzej zaszkodziłby sobie, niż jej.
Och, jaką miał ochotę wykorzystać fakt, że jest wyżej postawiony od Cline'a i wywinąć mu jakieś świństwo. Stłumił to jednak w sobie wiedząc, że będzie inna okazja.
- Pobiłyście się - kąciki jego ust drgnęły w rozbawieniu.- O co? - czyżby ta mała, słodka, brudna buntowniczka próbowała negować nowe porządki? Westchnął wreszcie i wyciągnął z kieszeni płaszcza chusteczkę, którą, po wyciągnięciu reki, podetknął Francesce pod krwawiący nos. - Nie mogłaś się powstrzymać, hm?
Następnie druga ręką delikatnie przechylił jej głowę nieco w bok, by zetrzeć krew z policzka, żuchwy i brody kobiety.