Nowa "koleżanka" Ewangeliny znów wybuchła niepohamowanym śmiechem, co tą drugą wprowadziło w wielką złość. Znowu, ale ten rodzaj złości był nieco inny. Jednakże Ewan nie chciała tracić czasu na zbędną analizę swoich uczuć. Uznała, że dziewczyna musi cierpieć na brak zdolności do mówienia zauważonych trafnie spostrzeżeń. A raczej do odkrywania ich. I Ewangelina szczerze jej, w środku, współczuła. Współczuła - że ruda jest aż tak ograniczona.
- Wiesz, współczuję ci. - rzekła, wywołując na swoją twarz udawany żal. - współczuję, bo jesteś ograniczona do jednej tylko reakcji, na dodatek zdziecinniałej reakcji.
- Może jednak zastanowisz się jeszcze raz nad tym co do mnie mówisz, a wtedy skomentuję jak zaczynasz znajomość z nieznajomymi, oskarżając ich o bycie cyborgiem.
- Skoro mowa o rozpoczynaniu znajomości z nieznajomymi. Weź się pod tym względem za siebie, zamiast wytykać ludziom błędy, których wykonanie zpapugowałam po pewnej rudej.
Ewangelina była z tej swojej wypowiedzi niezwykle dumna. Uznała, że zabrzmiała inteligentnie i modliła się w duchu, by rudzielec nie zrozumiał tego. To by oznaczało wyższość okularnicy nad piegowatą.
- Słuchaj, chyba nie da się Tobie przemówić do rozsądku, że takie wypadki popełniają głupie dziewuchy, niepatrzące pod nogi?
- Słuchaj, chyba nie da się tobie przemówić do rozsądku nic? Najwyraźniej twoja wątpliwa inteligencja nie pozwala na przyjęcie pewnych oczywistych faktów. O ile w ogóle jakąkolwiek inteligencję posiadasz, a co by tu dopiero mówić o kulturze osobistej i zrozumieniu dla człowiek od człowieka.
Teraz ją zagięłam, uznała Ewangelina. I ponownie poczuła wielką dumę. Dumę, która kazała jej być zadowoloną z samej siebie w bardzo dużym stopniu.

Rzeczywiście Evangelinie udało się zagiąć Paige, ale nie pomysłowością i trafnymi docinkami, jak sądziła dziewczyna, tylko bezsensownym wymiotem słów. Naprawdę jej tak bardzo przeszkadzało, że się śmiała? No i git, zupełnie ją to nie obchodziło. A jednak spoważniała momentalnie, po kolejnym zdaniu wypowiedzianym przez jej rozmówczynię. Znów miała ten wyraz twarzy wyższości i niemal z pogardą pomachała ręką w powietrzu.
- Radzę Ci dobrze, znikaj póki jestem jeszcze miła. - Ta sama dłoń powędrowała do włosów rudej i odrzuciła je na plecy. - Twoja twarz myślą nieskalana powoli wyprowadza mnie z równowagi i wychodzi ze mnie prawdziwy prymityw.
Znała takie jak ona, więc nie było co kontynuować rozmowy na tym śmiesznym poziomie. I tak będzie się za każdym razem odszczekiwała, ponieważ te małe kundle były najgłośniejsze. Dlatego postanowiła nie grać według własnych reguł i tym razem nie stawiać na wyższość intelektualną, którą niewątpliwie posiadała, nawet jeżeli Ewa ją non stop poddawała pod wątpliwość. A niech se gada, babsko rozwydrzone. Stanęła w lekkim rozkroku, kładąc ręce na biodrach, gotowa do konfrontacji.
- Chyba, że chcesz się przekonać, że ze mnie naprawdę duży dzieciak i załatwiam problemy po swojemu, co? Masz problem? - jej kąciki warg zadrgały mimowolnie w cynicznym ruchu. To ostatnie pytanie tak bardzo jej się kojarzyło z ograniczonymi mięśniakami, które wieczorami przejmowały "rządy" na podwórkach i podburzały wątpliwy porządek w KOLC'u. Wiedziała, że grożenie przemocą fizyczną utwierdzi okularnicę w jej przekonaniu, co do jej wykształcenia i ilorazie inteligencji, ale cóż mogła na to poradzić... I tak była zbyt tępa, żeby zrozumieć, że wybrała taką strategię celowo by się do niej wreszcie odczepiła. O dziwo, była pierwszą osobą od paru miesięcy, z którą rozmawiała dłużej niż pięć minut i naprawdę zaczynało ją to męczyć.
Nie zastanawiając się dłużej, uderzyła teatralnie pięścią o otwartą dłoń.
- Bla bla... Chyba dawno nikt Ci nie pokazał jak się poprawnie odzywać się do większych i groźniejszych znajomych.
Słownictwo Ewangeliny świadczyło o dużym oczytaniu, ale Paige też składała zdania niezgorsza, więc co inteligentniejszy, nie posądziłby ją o to, co wygadywała ta dziwna postać. Przedstawiała w takim razie raczej typowego geeka, który nic nie robi i żyje tak naprawdę bez zrozumienia. Czytając prościej, taka to mało bystra koleżanka.

Miła...
Miła?
Miła?!
Tym razem to Ewangelina roześmiała się. Paskudnym, dość głośnym śmiechem. Nie wytrzymała, bo w jej wnętrzu aż się gotowało. Chciała - bardzo ją do tego ciągnęło - spoliczkować rudą. Ale nie zrobiła tego, bo w jakim świetle by to ją przedstawiło? Na pewno w negatywnym. Co do tego nie ma wątpliwości. Nawet najmniejszych.
Ta doradziła Ewangelinie, by zniknęła z jej pola widzenia. Ale okularnica nie posłuchała ją. I znów zaczęła czerpać radość z tej kłótni. Kłótni która najwidoczniej nie zmierzała do końca. Każda miała inne argumenty, każda miała inny punkt widzenia, Każda chciała pokonać swojego przeciwnika, w walce na tle jednej tylko sugestii. W walce o to, by wyjść z całej tej sytuacji z nienaruszoną dumą, ale... ta została już naruszona. W obu przypadkach. I to przypadku obu dziewcząt.
Tym razem piegowata zadała pytanie retoryczne: Masz problem?.
- Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia: najpierw zajmij się sobą, zanim zaczniesz pouczać innych. - odparła Ewangelina, powoli wypuszczając powietrze z nozdrzy. Była niezwykle poddenerwowana.W sumie, czemu się dziwić? Ruda (i tutaj zdanie rude jest wredne potwierdzało swą prawdziwość) Była niezwykle irytująca, pomijając już jej infantylizm. Albo infantylność, od tego zdenerwowania Ewangelina myliła słowa nawet w myślach. Mentalnie cała dygotała. Dygotała od nadmiaru emocji. Chętnie wyrzuciłaby większość, zdecydowaną większość z nich.  Były zbędne, ba - znacząco pogarszały jej sytuację.
- Bla bla.
Ewangelina roześmiała się takim nieadekwatnym jak na osobę potencjalnie inteligentną (nie że ruda była inteligentna, a wręcz odwrotnie) zachowaniem. Bla, bla.... Hah, jakie to zabawne. Zabawny jest jej poziom IQ.
-  Chyba dawno nikt Ci nie pokazał jak się poprawnie odzywać się do większych i groźniejszych znajomych.
O tak... kłótnia się posuwa... jak fajnie. Przynajmniej można się pośmiać.
- Nie schlebiaj sobie bejbe. - przez chwilę zdawała się rozmyslać, ale po chwili znów przemówiła. - najwidoczniej cierpisz na zawyżoną samoocenę. Przykro mi, tacy ludzie jak ty żyją, żyli. I będą żyć, niestety. Dlatego my, normalni ludzie, muszą się nauczyć żyć w człowiekiem twojego pokroju.

-A podobno śmianie się jest taaaakie dziecinneee...? - jej usta wygięły się w ironicznym uśmiechu.
Znała tą żyłkę na czole, która zaczęła drgać dziewczynie. Można śmiało powiedzieć, że odniosła sukces. Nie obchodziło ją już za bardzo, co ma do powiedzenia. Paige w przeciwieństwie do uczennicy była cały czas opanowana, a teraz duma wręcz z niej kipiała. Nie ma co tego kontynuować. Skoro Evangelinę nie bolała jeszcze szczęka od tego bezmyślnego mielenia językiem to zaraz zaboli od czegoś innego.
Petersonówna najprawdopodobniej zaskoczyła rozpuszczoną okularnicę. Nie dała jej w końcu dokończyć wywodu, gdyż zamachnęła się z całej siły. Nie miała z tym większych problemów moralnych. Co z tego, że będzie bolało? Nie raz oberwała od ojca, wiedziała co to ból. I cóż, chociaż sposób edukacji jest marny to człowiek się uczy i doświadcza.
Podobno ludzi w okularach nie powinno się bić... Więc uderzyła trochę niżej, a jej dłoń była na tyle wyważona, żeby cios jednak nie uszkodził jej twarzy, a mimo wszystko odrzucił dziewczyną do tyłu. Nie czekała na to jak się pozbiera ze swojego zaskoczenia i wypłynie jej rumieniec na twarzy.
- Mnie również jest przykro - mruknęła z wrednym uśmiechem na twarzy i pomachała jej ręką, jak do zwykłej koleżanki na pożegnanie. Rudowłosa odwróciła się na pięcie, schowała dłonie do kieszeni kurtki i odmaszerowała w swoją stronę. Dłoń jeszcze długo ją piekła.

[z/t]