Rodzisz się z pewnym określonym schematem. Ktoś pokłada w tobie nadzieję na stanie się kimś wielkim. Zdobędziesz dobrą pracę, założysz rodzinę… Czasem pozornie nic nieznacząca sytuacja zmienia wszystko. Po prostu chcesz popsuć ten idealny schemat. To jest jak impuls.  
Charles urodził się na początku lutego, był pierwszym dzieckiem państwa Lowell. Mogło się wydawać, ze miał idealne dzieciństwo. Zajęcia dodatkowe, zabawki, własny pokój. Tak samo jak zaplanowane, idealne życie. Pójść na medycynę, rozpocząć pracę jako chirurg, gdzieś w międzyczasie znaleźć żonę, potem mieć dzieci. Na początku być szczęśliwą rodziną, potem oddalać się nieco od żony, następnie uwikłać się w romans. Gdy wszystko się wyda błagać o wybaczenie i powrócić. Mieć kolejne dziecko… Wspinać się po szczeblach kariery, być okropnie bogatym.
Życie w sztywnym schemacie, który ktoś sobie wymyślił. Tym kimś niestety nie był Charles Lowell, tym kimś byli jego kochani rodzice. Chuck w pewnym momencie zorientował się, że nie chce tak żyć. Nie chcę zawierać małżeństwa z czystej formalności i dla połączenia majątku. Nie wie, czy w ogóle go chce. Nie chce dzieci, które muszą pojawić się w pewnym momencie. Nie czy w ogóle je chce. Nie chce sławy i bogactwa. Chce być szczęśliwym, spełniać się i kochać.
Wtedy, już jako nastolatek zrozumiał, że nie musi być jak inni, przecież może żyć tak jak on chce. Obserwował różnych ludzi, bogatych i zapracowanych, ale też biednych i schorowanych. Ukradkiem dostrzegał nielegalny handel, czy prostytucję. Zobaczył, ze szczęśliwi są ci, którzy nie mają pieniędzy, doceniają życie.
Jeśli ma ochotę krzyczeć, może to zrobić. Nikt nie ma prawa mu tego zakazać.


Zaczynasz robić coś co naprawdę cię kreci. Wydaje ci się to genialne i wiesz, że chcesz to robić. Jesteś w tym dobry. Nawet jeśli cały świat jest przeciwko tobie, nadal to rób. Po prostu rób to co kochasz.
Pierwszym przejawem buntu w stronę rodziców nie były złe oceny, czy cokolwiek tak naturalnego dla innych nastolatków. Chuck nadal uczył się bardzo dobrze, rozmawiał z rodzicami i siostrą. Prowadził całkiem zwyczajne życie. Tylko złość i pójście na przekór wszystkim odkładał na drugim plan, hodował w sercu, jak cos mało ważnego… do czasu.
Informacją, a raczej buntem, jak odebrali to rodzice; była wiadomość, że nie pójdzie tam, gdzie chcą rodzice. Nie zostanie kardiologiem, chirurgiem, czy bóg-wie-kim. Lowell oświadczył, że woli projektować budynki, rysować je. Miał inny plan na życie. Kręciła go architektura i nie mogli wpłynąć już na dorosłego faceta. Oczywiście wszytko skończyło się naprawdę poważną kłótnią i wyprowadzką Charlesa.
Na początku nie było łatwo. Mieszkanie wielkości połowy pudełka od butów, ciągłe opłaty, ale z roku na rok było co raz lepiej. Charles dostawał co raz więcej propozycji współpracy od naprawdę znanych i cenionych architektów z Kapitolu, a także całego Panem. Wygrywał prestiżowe konkursy.


Każdy ma jakieś niezbyt chlubne przeżycia. Brałem antydepresanty, a potem piłem. W raczej złych ilościach. Wtedy było dobrze, czułem się dobrze. Nie miałem kontaktu z rzeczywistością.
Lowell po studiach, a właściwe pod koniec nich zaczął brać tabletki. Ale nie pigułki na uspokojenie, czy odporność. Na depresję. Być może jej nie miał… albo miał jakaś naprawdę bardzo zaawansowaną. Nigdy nie wybrał się akurat wtedy i tamtej sprawie do lekarza. Sam teraz tego nie potrafi stwierdzić. Sądził tylko, że to wszystko nie ma sensu, a Chaz jako Chaz był nic niewarty. Student, którym nikt, zupełnie nikt się nie przejmie. Bez osób, które go kochają. Siostra, siostra, by się z tego jakoś pozierała. Rodzicie, rodzice będą zadowoleni… tak sobie to tłumaczył. Rutyna go przygniatała, a jego tarczą były tabletki.
W tamtym okresie spędzał dużo czasu na dachu jednego z wieżowców w centrum miasta. Przygotowywał się do zakończenia studiów, jednak znacznie częściej myślał o tym, czy nie skoczyć i nie zakończyć tego wszystkiego. Wtedy wyjmował kolejne opakowanie tabletek i otwierał notes wylewając na kartkę wszystko to, o czym myślał.
Po pewnym czasie tabletki stały się nudne. Charles sięgnął po alkohol. Zrobił tylko i wyłącznie wymianę. Zamiast opakowania, butelka. Nastąpił okres, kiedy rozpijał się po barach i wymiotował, gdzieś w parkach. Wracał do mieszkania i padał bezwładnie na kanapę. Nie było czegoś takiego jak kac. Nie miał czasu, ponieważ nie Lowell nie miał kiedy wytrzeźwieć.
Gdy po raz kolejny wylądował w szpitalu odwodniony, zainteresował się jego sprawą młody lekarz Josh. Dodatkowo w miedzy czasie cudem skończył studia, teraz nie za bardzo pamięta jak. Jedyne co wie to to, że wtedy był w okresie brania tabletek.


Myślisz, że wszystko jest spieprzone na amen i jesteś już dnem. Wtedy pojawia się ktoś, kto się tobą zainteresuje…
Miłość. Zbiór kilku odpowiednio ułożonych liter. To naprawdę niesamowite, to jak zmienia człowieka. Josh sprawił, że odstawiałem alkohol.
Josh dokonał wielkich rewolucji w życiu i nawykach pana Lowella. Po pierwsze, co najważniejsze zmusił Chucka do odstawienia alkoholu. Wysłał go do odwyku i znów zaszczepił w nim chęć tworzenia. Na początku nie było łatwo, ale lekarz nie poddawał się. Nawet jeśli jego chłopak wracał pijany, próbowali znów i znów, i znów. Aż do skutku, który udało się osiągnąć. Ale nagle coś się popsuło miedzy nimi. Uczucie jakim darzyli się mężczyźni zniknęło. Młody lekarz zainteresował się jakaś kobietą. Charles Lowell po raz kolejny został sam. Jednak ten, poważny i długi związek uświadomił mu, że mimo całej sympatii do kobiet, woli związać się z mężczyzną.
Ważną rzeczą jest to, że Josh i rozstanie z nim uczyniło Chucka silniejszym. Mimo tak okropnego wydarzenia nie sięgnął po pigułki, ani kroplę alkoholu. Jego pozytywnym uzależnieniem stało się pisanie. Chyba nie do końca robił to co powinien w życiu. Widocznie czasem trzeba jeszcze innych impulsów.


Nawet jeśli nie wiesz, jaką wybrać stronę wybierz tę, która daje szanse na lepszy start.
Nowe czasy, czas rewolucji. Charles nie popierał rządów Snowa, w ogóle nie popierał idei Głodowych Igrzysk. Gdy tylko nadarzyła się, by obalić rząd, a co za tym idzie Snowa i zapewne kontynuację jego polityki, postanowił pomóc rebeliantom. Bez wahania angażował się w ich działania. Najwidoczniej zyskał sobie sympatię nowej pani prezydent, ponieważ postanowiła uczynić go zastępcą redaktora naczelnego w Capitol’s Voice. To była jedynie ładna nazwa, tak naprawdę stał się on cenzorem i kontrolował, czy aby pan Terrain nie nadużywa odzyskanej władzy. Jednak ich losy potoczyły się również prywatnie, a nie jedynie wyłącznie służbowo. Dopóki nie ogłoszono kolejnych Igrzysk był zadowolony z polityki Coin, teraz milczy.


Nie wiem co będzie jutro. Żyję teraz, nie wiem, czy będę żyć jutro, pojutrze.
Żyje teraz. To się liczy. Już dawno mogłem gryźć piasek, chyba nie bez powodu jestem tutaj.
Żyję.