A1

Miał wrażenie, że po raz pierwszy tracił kontrolę nad ludźmi, z tym że to nie byli Strażnicy, którym musiał wydawać rozkazy, a oni musieli go słuchać. Było odwrotnie, a on nie lubił takiego obrotu spraw. Naprawdę, zaprawdę nie lubił. Wystarczyła chwila. Kilkanaście-kilkadziesiąt sekund… strzał. Doskonale znał ten dźwięk, nie drgnął nawet. Mimo wszystko czuł się tak, jakby ktoś porządnie go dźgnął w posadę, którą obejmował.

Patrzył na martwe ciało Andre i zastanawiał się po co Odair zachował się tak, a nie inaczej. Dlaczego? Nie wiedział, ale na pewno nie zostawi trupa swojego kompana w takim miejscu jak to, biorąc pod uwagę, że ten mógł mieć jakąś rodzinę – matkę, ojca, kogokolwiek.

- Bez obaw, ale wpierw czeka cię na sąd karny – mruknął w odpowiedzi Finnickowi, w momencie, w którym podniósł zwłoki Andre, a które następnie przerzucił przez bark. Jedną ręką trzymał nogi, żeby ciało się nie osunęło.

Nie przyjmował zbytnio tych wszystkich przeprosin. On nie był rodziną Andre, nie oni powinni jego przepraszać. Dlatego bez słowa ruszył dalej, żeby tylko nie zostać zalanym wodą. W tunelu… i tak po pewnym czasie doszli do tego miejsca. Wyjście. Przerażające, po trochu.

Rozejrzał się po tym całym wyjściu… nie wiedział nawet na co zwrócić uwagę. Kompletnie.

// z A1

Catrice szła powoli za Timem, gotowa w każdej chwili pomóc Strażnikowi, który dźwigał ciało swojego podwładnego. Rozumiała jego odczucia, w końcu stracił przyjaciela, nie był jego rodziną, ale był jego szefem. I miał za złe Finnickowi ten wystrzał, który zabił Andre.
Znaleźli się w miejscu, w którym pierwszym, co przykuwało wzrok, były szczeble. Szczeble w ścianie, prowadzące do zamkniętego włazu. Catrice zastanawiała się, czy daliby radę otworzyć ten właz i wyjść na powierzchnię.
Stanęła obok Reiven.
- Mamy właz, który jest zamknięty, mamy śluzę i skrzynkę... - mruknęła cicho i przyjrzała się skrzynce i przyciskom. Kropla wody. "X". Kółko. Prostokąt. Nad kółkiem świeciła się dioda.
Catrice westchnęła i spojrzała na Rei, oczekując poleceń od dowódcy

/A1

Było coraz gorzej. Obraz przed oczami się jej rozmywał, ręce drżały. Czuła się tak jakby odstawiła serum. Aż zaczęła liczyć czy nie przegapiła jakiejś porcji antyserum. Nie, nie przegapiła terminu. Ostatnio brała dzień przed ślubem, więc… 8 dni temu. Wstrzymała oddech. Przegapiła. Tak była zafrapowana tym co się dzieje, że zapomniała wziąć lekarstwo. Co siedem dni… Zgadzało się. Miała objawy pierwszego dnia po odstawieniu serum. Rozejrzała się rozpaczliwie po miejscu do którego dotarli, nie widząc zbyt dobrze tego co jest przed nią. Dobrze, że nikt z nich nie wiedział o tym, że Rei nadal musiała brać serum. Nawet Finnick. Wiedział tylko Michael, jej ojciec i Joffery. No i lekarz który jej pomagał.
Tim niósł zwłoki. Finnick miał focha na cały świat. Jedyną rozsądną osobą wydawała się być teraz Catrice. Ta zresztą coś do Rei powiedziała. Blondynka spojrzała na dziewczynę początkowo nie rozumiejąc co ta do niej mówi. Właz… śluza… skrzynka. Chwiejnym krokiem Rei podeszła do skrzyneczki na ścianie.
- To jakiś żart. – jęknęła. Czy to było kółko? A może coś zupełnie innego. Ona nie była od zagadek logicznych, tylko od… no właśnie od czego. Kiedyś walczyła, wierzyła w coś. Teraz była wrakiem samej siebie. Czuła się tak totalnie nic nie warta. Zmrużyła oczy i jeszcze raz się przyjrzała symbolom. Kropelka wody, znak 'x', kółko i prostokąt.
- Kropla albo odcina dopływ wody, albo wprost przeciwnie. Lepiej nie ryzykować. X może oznaczać napięcie… a może nie… nie wiem. Kółko… kółko działa. Może to mechanizm blokujący śluzę. Nie to bez sensu. A prostokąt? – zawroty głowy się nasiliły.- Chwyćcie się czegoś tak na wszelki wypadek – poleciła. Kolejny głęboki wdech i wcisnęła przycisk z prostokątem. Wydawał się jej najmniej szkodliwy. Na wszelki wypadek była przygotowana by szybko wcisnąć go jeszcze raz.

Szok spowodowany zabiciem Andre wciąż w nim ciążył, ha, być może to złe określenie, bo to uczucie, o ile można je tak nazwać, promieniowało w nim od środka. Jego umysł pracował tak, jak po zażyciu LSD, więc każdy odgłos kroków, westchnienie lub głos odbierał z pięciokrotnie większą mocą. Nie chciał myśleć o Timie, patrzeć na niego, kiedy niósł zastrzelonego mężczyznę, bo przerażało go to i nieświadomie rozumiał, że poniesie za to konsekwencje. Takie, o których wspomniał Strażnik lub i własne, ha, indywidualny rachunek sumienia. Zapewne, gdyby myślał trzeźwo, zastanawiałby się nad tym, co zrobił, oj... nie, gdyby myślał trzeźwo, a jego umysłem nie rządziłyby się inne prawa natury, zapewne także próbowałby uratować Andre lub po prostu zaproponowałby skrócenie jego męki. W tym przypadku jednak starał się omijać ten kłopotliwy temat, nawet jeśli jego myśli wciąż wokół niego krążyły niczym planety na orbicie. Ale niewidzialna siła nie pozwalała im się zbliżyć do źródła choćby na krok, bo Finnick skupiał się zupełnie na czym innym, nie przynajmniej na Reiven, Timie czy Catrice. Pomyślał o Annie, bo gdziekolwiek była, zapewne myślała o nim. Cóż, ta sytuacja nie należała do najlepszych, podczas których odpowiednią rzeczą jest wgłębianie się w swoje uczuciowe rozterki, dlatego porzucił te obrazy równie szybko, jak zorientował się, że wszyscy znaleźli się u wyjścia.
Otrząsł się nieco spoglądając z zastanowieniem na skrzynkę. Koło, krzyżyk, trójkąt i kropla. Spoglądał na każdym symbol z osobna zwracając uwagę na to, czy są wyblakłe, obdarte czy wręcz przeciwnie, czyli to, co świadczyłoby o ich częstej używalności. Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć lub dojść od jakiegokolwiek wniosku, Reiven nacisnęła trójkąt.
-Oczywiście, wszystkie, naciśnij cholera od razu wszystkie! - miał ochotę odepchnąć ją, ale cofnął się pod ścianę chwytając za zimną ścianę mimo wszystko słuchając się jej polecenia. Odruchowo, chyba z przyzwyczajenia.
Naprawdę? Czy nie mogła choć chwilę poczekać?

Spojrzała zaskoczona na Finnicka. Nigdy nie podniósł na nią głosu. Co w niego dziś wstąpiło? A może to ona była inna… Była… Ziemia jej się osuwała spod stóp, ale musiała się trzymać. Nie mogła pokazać, że coś jest bardziej nie tak niż było wcześniej. A z każdą chwilą było coraz gorzej.
Podskoczyła gdy usłyszała klakson. Niedobrze… byli zamknięci. Z drugiej strony nie przylezie tu żaden zmiech. Więc zielona lampka oznaczała nie tyle włączone co zamknięte. Więc jeśli właz był zamknięty… Jej dłoń mimowolnie przesunęła się nad kółko. Teraz ledwo rozpoznawała kształt. Zmrużyła oczy doszukując się różnic w przyciskach, śladów zużycia, rys. Spojrzała w górę szukając odpowiednika znaku na klapie blokującej wejście. Jednocześnie kusiło ją wcisnąć prostokąt jeszcze raz.
- Nie wiem jak Wy, ale ja bym teraz wybrała kółko. Jeśli zielona lampka oznacza zamknięcie to może to co było zamknięte zostanie otworzone – wskazała w górę na właz.

Będę wdzięczna za opis przycisków :P

Catrice nie była zaskoczona tym, co się stało. Wręcz przeciwnie - spodziewała się, co może nastąpić. To była misja. Misje były nieprzewidywalne.
Kiedy Finnick warknął na Reiven, dziewczyna ustawiła się tak, aby w razie czego obronić kapitan Levittoux. Oceniła szanse potencjalnego ataku i uśmiechnęła się do siebie w myślach. Mogła bez problemu obezwładnić Odaira, ale postawny Minchin był prawdziwym wyzwaniem. Ale jego nie chciała ruszać, może przez to, że wyglądał na podłamanego.
Przyjrzała się włazowi i powoli wspięła się po drabince, badając jego powierzchnię. Gdy wytężyła słuch, usłyszała cichy stukot.Pociąg.
Wróciła do Reiven, która wyglądała dość blado. Tudor zrzuciła to na karb misji.
- Spróbujmy z kółkiem - skinęła głową pani kapitan. - Właz jest dobrze zamknięty, ale da się go otworzyć.

Stał pod włazem z niechęcią patrząc na te wszystkie przyciski. Lubił myśleć, ale nienawidził tego typu zagadek, których rozwiązanie mogło być różne. Równie dobrze po naciśnięciu któregokolwiek z przycisków mogli zostać zalani, przygnieceni… mogło się z nimi stać cokolwiek. Westchnął cicho, zerknął na Reiven, która próbowała to jako tako rozgryźć. Ale wystarczyła tylko chwila, przerażające dźwięki, zgrzyty i inne tego typu odgłosy, żeby przekonać się, że ich sytuacja tutaj nie będzie dobra. ZDECYDOWANIE.

Przewrócił oczyma. Podszedł bliżej dziewczyny, poprawiając jednocześnie trupa Andre na swoim barku, który zaczął się zsuwać. Jeżeli chodzi o niego – to też wybrałby kółko. Zawsze coś odmiennego od tego prostokąta… przeklętego prostokąta!

– Wciskaj go i tyle. Najwyżej coś nas wszystkich rozpłaszczy, zaczadzi, zaleje… czy co – mruknął.

Przycisk z kółkiem wydawał się najbardziej zużyty. Jakby był często wciskany. Niepokoiło ją to, że przycisk z kroplą był zbyt nowy... może został niedawno wymieniony. Ale kropli wolała nie ruszać.
Ręce jej się trzęsły nie tyle ze zdenerwowania co w związku z chorobą. Chciała już być w domu. Nie słysząc głosu sprzeciwu zdecydowała się na wciśnięcie kółka. Tim wydawał się już mocno zmęczony tym wszystkim, Catrice była kochana z tą postawą obronną, ale Rei Finnicka się nie bała. Raczej się o niego martwiła.
Biorąc głęboki wdech wcisnęła kółko, myśląc w tym czasie jak bardzo chciałaby już być w domu.

Rei oniemiała. Tego się akurat nie spodziewała, ale to było dobre, bo przynajmniej się nie potopią. Myślała, że kropelka będzie zamykać śluzę ale nie kółko.
- To co teraz? - musiała oprzeć się o ścianę, żeby się nie przewrócić. Czuła się coraz gorzej. Teraz ledwo rozpoznawała twarze towarzyszy.
- Tu nie ma żadnej logiki. Pozostaje wcisnąć na chybił trafił. - kierując się tą myślą wcisnęła "X". Kroplę wolała zostawić na koniec... lepiej, żeby ich nie zalała woda.

Reiven nacisnęła przycisk.
Catrice zamyśliła się, oczekując najgorszego... Ale okazało się, że to tylko jaskrawe, mocne pomarańczowe światło i jakiś cichy trzask. Tudor podejrzewała, że gdzieś mogło nastąpić jakieś zwarcie albo obsunięcie płyt, stąd hałas.
Ale światło bylo na tyle silne, że kogoś zwabiło.
- Rei, chyba będziemy musiały pozdzierać gardła. - mruknęła Cat, zbliżając się do dowódczymi. - Hej... Coś się stało...? Jesteś... Bardzo blada...
Ludzie nad nimi, na powierzchni, chyba się sprzeczali. Mieli szansę na to, że ich usłyszą.
Powiodła wzrokiem po towarzyszach. Nieco naburmuszony Finnick, blada Reiven, pan Minchin... Catrice uniosła głowę, wspięła się kilka szczebli i krzyknęła, najgłośniej jak umiała:
- Możecie otworzyć ten właz?!

Rei zachwiała się na nogach gdy spojrzała w górę. Nie miała siły krzyczeć. Chciała położyć się spać. Wziąć lekarstwo i położyć się spać, wtulając się w męża. Ale jeszcze nie było jej to dane. Była wdzięczna Catrice, że ta wzięła na siebie skupienie uwagi ludzi nad nimi. Może jeszcze się uda im dogadać, kto wie. Nie odpowiedziała jednak gdy zauważyła, że jest blada. Nie przychodziło jej w tej chwili do głowy żadne wiarygodne kłamstwo.
Wystąpiła krok do przodu by ludzie na górze mogli ja zobaczyć.
- Nazywam się Reiven Ruen-Levittoux, kapitan oddziału szóstego. Jest też ze mną Tim Minchin, dowódca strażników pokoju, Finnick Odair i Catrice... - uświadomiła sobie, że nie zna nazwiska dziewczyny. - Mieliśmy w tunelach pewne zadanie, ale korytarz został zasypany i oddzieliło nas od reszty grupy. Pomóżcie nam proszę wyjść. - w głowie jej się kręciło gdy tak stała z zadartą głową i krzyczała. Miała ochotę powiedzieć, ze to rozkaz, ale uznała, że lepiej być miłym, bo cholera wie gdzie teraz byli. - Mamy rannego. - spojrzała na Finnicka i Catrice. Oboje ucierpieli w wyniku zawalenia się tunelu. - Jeśli nie wierzycie to mogę Wam pokazać dokumenty. - oddała broń Catrice posyłając jej znaczące spojrzenie, by wzięła broń i przepuściła ją na drabinkę. Wspinaczka była mordęgą, ale udało się. Rei wyjęła ostrożnie swój dowód a także dokument potwierdzający to, że jest kapitanem, z pieczątką Coin i tak dalej i przyłożyła do szyby, by tamci mogli to przeczytać.

Catrice opuściła się kilka szczebli w dół, słysząc, że ma się odsunąć do otworu. Spojrzała przelotnie na czyjeś ręce i skoczyła na dół, gotowa odebrać broń od Reiven.
- Tudor. - powiedziała cicho, biorąc od blondynki broń.
Stała spokojnie, czekając na to, co się wydarzy, jednak na tyle blisko, żeby w razie potrzeby złapać Rei lub asekurować ją. W kieszeni kurtki miała na wszelki wypadek dokumenty. Bardziej jednak niż legitymowanie się, obchodziło ją zdrowie kobiety na drabinie.

//Odcinek A1
Zabłądził. Chociaż wściekał się na samego siebie, długie godziny błąkał się po tunelach, nie mogąc odnaleźć wyjścia. Czyli nasz kochany żołnierz, aktualnie bez stopni wojskowych, które mimo aktywnej walki zostały mu odebrane, po prostu się zgubił. Usiadł na ziemi i złapał się za głowę.
I jak ja stąd wylezę, co? Teleportuję się, do cholery?
Zły na cały świat, lekko przemarznięty mężczyzna zaczął zastanawiać się, czy te tunele nie ciągną się aby poza Kapitol. Widział, że nie przeszedł dużej odległości. Czułby to w nogach zamiast narastającego chłodu. Musiał krążyć w kółko, może był nawet gdzieś niedaleko wejścia...
Musiał przyznać, że zapuszczanie się tu samemu było dużym błędem. Powinien znaleźć sobie równie żądnego przygód towarzysza wypraw. A tak był skazany na siebie i swój aktualny brak orientacji w przestrzeni. Stałby tak zapewne nadal, gdyby nie poczuł lekkiego podmuchu wiatru, gdzieś z lewej, z góry. Od razu skierował się w tamtą stronę, po chwili zauważając 21:21 xD strumień światła. Jasne, było tak blisko, niemal pod nosem, że omal go nie przegapił. Wspiął się na drabinkę i migiem wydostał na powierzchnię. Nie było cieplej, ale za to jaśniej.
//zt