Była już przy wyjściu. Odsapnęła przez chwilę, wypuszczając kłęby pary z oddechem kiedy dmuchała, żeby rozgrzać palce przed wspinaczką. Wpakowała latarkę, mapę i kamerę do plecaka, zostawiając sobie tylko sztylet który zagryzła w zębach. Teraz nie ma już odwrotu. Kiedy ujrzy światło dzienne, znów utknie w KOLCu, prawdopodobnie na zawsze. Ale co innego mogła zrobić?
Wyszła.
[z.t]

Budowane w powojennym pośpiechu getto nie mogło być idealnie skonstruowane. Musiały istnieć w nim jakieś tajemne przejścia na świat poza Bramą Główną. O włazie wiedziałam już od dawna - wystarczyło postawić kolejkę na swój koszt dla wiedzących to i owo gości baru, a później wytężyć słuch. Alkohol w ręce sprawnego barmana mógł się stać bronią niebezpieczniejszą niż karabin najnowszej generacji. Pijany umysł rozplątuje języki i trzeba być durniem, aby z tego nie skorzystać.
Skąd jednak u mnie tak długie wahanie? Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć. Zapewne mój zapał studziły wątpliwości i strach przed ewentualnym zatrzymaniem, które mogło się skończyć raczej na pewno śmiercią. Nie chciałam znów rozpatrywać ewentualnych za i przeciw - było już na to za późno.
Zaraz po wejściu uderzył mnie podmuch lodowatego powietrza.Czułam jak cała mimowolnie drżę i zęby zaciskają się  z zimna. Starałam się iść możliwie bezgłośnie, ale chlupoczące pod podeszwami butów błoto skutecznie mi to uniemożliwiało.
Nie wiedziałam dokąd idę - mapa była luksusem, na który nie mogłam sobie pozwolić. To, co wyczyniałam w tym kanałach było jawnym aktem desperacji. Upewniłam się jeszcze dwa razy, czy aby wszystko (łącznie z moją nową przyjaciółką herą) znajduje się na swoim miejscu i kilkukrotnie sprawdziłam mechanizm działania zatrutych strzałek.Brnęłam przed siebie wymuszając na odrętwiałych nogach każdy kolejny krok.
//Odcinek C1