Nie spieszył się i delektował każdym gryzem. Kto wie, kiedy następnym razem będzie sobie mógł pozwolić na taki rarytas jakim były owoce. Pomyślał też, że w drodze powrotnej do domu, kupi jabłko dla Ashe. W końcu była tak anemiczna, że na bank potrzebowała witamin. A on lubił się o kogoś troszczyć i pomagać. Rozmyślania przerwało wtargnięcie cienia między niego a słońce.
- Benjamin Levitt?
Czyli ktoś spoza KOLCa.
- A kto pyta? - uniósł spojrzenie w górę, mrużąc oczy, żeby dostrzec twarz w słońcu. Znał tą drobną blondynkę z telewizji. - Byłaś mentorką Cordeli. - nie było to pytanie. Losy swojej byłej dziewczyny śledził z zapartym tchem, żałując, że nie może jej pomóc gdy była na arenie. Dlatego też postać Catrice zapadła mu w pamięć. Zdziwiło go jednak to, że zwróciła się do niego Benjamin. Cordelia zawsze mówiła Max... może i ona pogodziła się z tym, że Ben Maxem wcale nie był... kto wie... nie miał z nią kontaktu od kiedy się spotkali kilka tygodni temu.
- Skoro musimy. - wzruszył ramionami i przesunął się w bok na schodku, żeby zrobić dziewczynie miejsce obok siebie. - Słucham. - zastanawiał się czego mentorka Cordelii może chcieć od niego. Może przynosiła wieści od Snow. Może dziewczyna wymyśliła jak go wyciągnąć z tego bagna w jakim znalazł się przez przypadek. Płomień nadziei chcąc nie chcąc rozpalił się w nim i przyjemnie ogrzewał od środka. Jabłko smakowało jeszcze lepiej niż przed chwilą. Tak, kupi kilogram jabłek, żeby uczcić szybkie opuszczenie KOLCa, bo to musiało chodzić o to, prawda?

Za jej plecami świeciło słońce, co mogło mu utrudnić rozpoznanie jej.
- Catrice Tudor - rzuciła, a w tej samej chwili on potwierdził domysły. Znał ją, wiedział, kim jest. Musiał też wiedzieć, że ma kontakt z Cordelią, a jeśli faktycznie wiedział, kim jest panna Snow i łączyła ich jakaś zażyłość, musiał przeczuwać, że nic mu nie grozi.
- Tak, masz raję, jestem mentorką i opiekunką Cordelii. - rzuciła, rozglądając się dookoła, jakby szukała kogoś, kto się jej sprzeciwi. - Nic Ci nie grozi - dodała, siadając obok.
Zapatrzyła się w niebo, patrząc na błękitną przestrzeń nad ich głowami. Mimowolnie zastanawiała się, co łączyło tego chłopaka i jej podopieczną. Może chodziło o pierwszą miłość, może o seks... Ale to nie była jej sprawa.
Spojrzała na chłopaka. Może powinna była powiedzieć "Max", bo tak nazywano go tutaj, w KOLC-u. Niemniej jednak, chciała, by wiedział, że nie ma do czynienia z kimś przypadkowym.
- Chodzi o Jasmine Snow - spojrzała na niego uważnie. - Cordelia od jakiegoś czasu nie ma od niej informacji i niepokoi się o swoją kuzynkę. Prosiła, żebyś przekazał jej jakieś wieści o Jasmine, bo nie może się z nią skontaktować.
Westchnęła i przerzuciła włosy na ramię, kierując do Bena kolejne pytanie:
- Możesz powiedzieć mi, kiedy ostatni raz widziałeś Jasmine Snow?

Kiwnął głową na znak, że przyjmuje do wiadomości. "Catrice Tudor" tak, teraz sobie przypomniał jej nazwisko. Wtedy na to uwagi nie zwracał, ważniejsze było, żeby Cordelia przeżyła pieprzone Igrzyska.
- Wiem. Nie ma sensu, żeby cokolwiek mi groziło. - wzruszył ramionami. Po co ktoś miałby go zabić czy krzywdzić? No chyba, że Frans z zazdrości i za ten złamany nos. Ale to by wynajął kogoś większego niż drobna dziewczyna, która może była w jego wieku, a może nawet ciut młodsza.
Drgnął niespokojnie gdy padło imię Jasmine. Czyli nikt jej nie widział. To nie tak, że nie chciała się z nim widzieć, tylko po prostu zniknęła. Z jednej strony ulga, że nie chodziło o niego, z drugiej... jego narzeczona zapadła się pod ziemię. Nie dał po sobie jednak nic poznać. Może Catrice była opiekunką Cord, ale była mu obca.
- Obawiam się, że to Cordelia mogłaby mi powiedzieć więcej na ten temat, niż ja Tobie. Ostatnio Jasmine widziałem kilka dni po memoriale na moście. Wiesz... nie bywa zbyt często w KOLCu. Do pracy też nie przychodzi. - obserwował dziewczynę uważnie. Miała w sobie coś takiego, że czuło się respekt. Nie pierwsza drobna panienka której lepiej było nie wchodzić w drogę jaką spotkał. Dawno nauczył się nie oceniać ludzi po wyglądzie czy posturze. Westchnął - Czy Cordelia coś podejrzewa? Myśli, że ktoś mógł skrzywdzić Jasmine? - zacisnął dłoń w pięść, byle tylko dziewczyna nie zauważyła, że się trzęsie. A jeśli podejrzewała jego? Jeśli to nie były pytania tylko przesłuchanie? - Odpowiadając na Twoje pytanie - ostatni raz widziałem ją jak się jej oświadczałem. Byłem pewny, że po prostu czymś ją uraziłem i dlatego się nie odzywa. Zresztą nie jest tak łatwo przechodzić przez bramę pomiędzy Kwartałem a Dzielnicą. - zmrużył oczy. Dziewczyna przeszła. Pewnie miała przepustkę. Ciekawe gdzie... czy dałoby się ją ukraść i wykorzystać? Musiał stąd wyjść i szukać Jasmine.

Miała do czynienia z inteligentnym facetem, najprawdopodobniej w jej wieku, który jednak nie umiał jej pomóc. A przynajmniej nie tak, jak chciała. Już na pierwszy rzut oka Catrice mogła wyczuć, że Ben jej nie ufa, ale to nie był w tej chwili problem. Najważniejsza była Jasmine.
- Cordelia też nie wie, co się z nią dzieje. Rozmawiały jakiś czas temu, po czym Jasmine przestała się odzywać. Nie odbierała telefonu, w jej mieszkaniu nie było nikogo. Jak zapewne wiesz - przerwała na moment. - Jasmine opiekowała się dzieckiem, Sansą le Mettrie. Żaden z sąsiadów nie widział ani Twojej narzeczonej, ani nie słyszał dziecka, płaczu, nic.
Cała ta sprawa zaczynała ją lekko niepokoić. Co powiedziałby Snow, gdyby okazało się, że uratowała od śmierci jedną z jego wnuczek, a pozwoliła zginąć drugiej?
- Nie powiedziała tego wprost - westchnęła, a jej palce wystukały na kolanach dziwny rytm. - Ale podejrzewam, że bardzo się niepokoi, nie tylko ona zresztą. Sama się martwię.
To nie było kłamstwo; znała Jazzy, i chociaż nie łączyła ich wielka zażyłość, Catrice miała prawo się o nią martwić. Gdy Ben wspomniał o zaręczynach, skinęła głową, poniekąd gratulując mu.
- Rozumiem. Powiedz mi, czy macie tu jakichś wspólnych znajomych, u których mogłaby się zatrzymać? - zapytała, lustrując go wzrokiem. Była niemal pewna, że chce się wymknąć z getta, żeby znaleźć ukochaną.

Brak zaufania do ludzi staje się czymś normalnym jak żyjesz w dobie buntów i rebelii, zwłaszcza jak żyjesz w Kwartale. Czasem się zastanawiał komu tak na prawdę ufa i nie ufał nawet sobie. Przykre, ale nie ufał Cordelii, Jasmine, bratu. Zwłaszcza w ostatnich dniach było mu ciężko, kiedy znów wszyscy zniknęli z jego życia. Co zabawniejsze, starał się, by inni ufali jemu, na przykład Ashe.
Pokiwał głową przyjmując to wszystko do wiadomości. Nie wiedział jednak o dziecku. Niewiele wiedział o "nowym życiu" Jasmine. Najpierw pewnie dlatego, że jej nie pamiętał, a potem nawet nie było kiedy o tym porozmawiać. Zrobiło mu się wstyd i dlatego nie przyznał się do swojej niewiedzy. Co z niego za narzeczony, skoro nie wie, że wraz z dziewczyną dostanie dziecko w komplecie.
- Ja tym bardziej. A stąd nic nie zrobię. - nie znosił tej bezczynności, tego że jest uwięziony w tym głupim kolcu.
Przez chwilę milczał, zastanawiając się.
- Nie... nie znam nikogo kto mógłby pomóc. Jasmine uczyła w szkole, ale niespecjalnie się kontaktowała z innymi nauczycielami. Nie wiem nawet czy ma tu jakichś znajomych. Do niedawna nie pamiętałem, że jesteśmy parą... więc... - spuścił wzrok i ukrył twarz w dłoniach. To wszystko było popieprzone. Czuł jak krew pulsuje mu w skroniach. Jasmine, gdzie jesteś? W końcu podniósł wzrok i widać było w jego oczach determinację - Jestem niemal pewny, że Jasmine nie ma w KOLCu. Skontaktowałaby się ze mną, gdyby tu była. Więc albo jest w Dzielnicy, albo uciekła do dystryktów. Już kiedyś to zrobiła. Uciekła z Trzynastki. - przypomniał sobie.

Obserwowała chłopaka uważnie, gdy mówił, doszukując się wszelkich oznak kłamstwa, które wskazywałyby na to, że panicz Levitt doskonale wie, gdzie przebywa Jasmine. Niestety jednak, wyglądało na to, że mówi prawdę i nie ma pojęcia o miejscu pobytu domniemanej narzeczonej.
- Spokojnie. Wielu ludziom zależy na tym, żeby ją odnaleźć. Jasmine jest powszechnie lubiana i szanowana - czemu właściwie to powiedziała? Nawet nie wiedziała, czy to prawda, ale musiała w jakiś sposób do niego dotrzeć i wybadać, co wie.
- Nie kontaktowała się z ludźmi. Rozumiem. - usłyszawszy wzmiankę o dystryktach, przygryzła wargę. - Jesteś w stanie powiedzieć mi, do którego dystryktu mogłaby się udać, gdyby faktycznie uciekła z Kapitolu?
Ucieczkę z Trzynastki i komentarz do tego postanowiła zachować dla siebie - Cordelia może uznać tę informację za istotną.

Coraz bardziej to wyglądało na przesłuchanie. A on nie był tu winnym, był już raczej poszkodowanym. W końcu to jego przyszła żona zapadła się pod ziemię.
- Nie ona jedna. Snow był szanowany i w Kapoitolu lubiany. A jak skończył? - prychnął. Popularność i szacunek miały to do siebie, że szybko odchodziły, a gdy odchodziły, to zostawiały po sobie zniszczenie. Jazz była rodziną jednego z najbardziej znienawidzonych przez obecny rząd ludzi. Na pewno miała wrogów.
Catrice zadawała mu coraz trudniejsze pytania a jemu było coraz trudniej się skupić na udzielaniu odpowiedzi. Nic nie mógł zrobić, nic!
- Nie wiem. Nie mam pojęcia. Jedynka, czwórka. Cholera wie. - wstał ze schodka. Widać było, że się aż trzęsie z tych nerwów. - Dlaczego mnie o to wszystko pytasz? Podejrzewasz mnie o coś? Cordelia coś podejrzewa? Nie skrzywdziłbym Jasmine. A ta rozmowa sprawia, że odchodzę od zmysłów. Jestem zamknięty w pieprzonym KOLCu, mimo, że walczyłem w pieprzonej rebelii po stronie szanownej pani prezydent. - w jego słowach czuć było gorycz. Nie miał pojęcia, że ma przed sobą zabójczynię na zlecenie Coin. Ale chyba i tak by ta wiedza nic nie zmieniła. Czara goryczy i niesprawiedliwości przelała się.

W pewnym momencie Catrice zaczęła żałować, że nie poprosiła Strażników o zaprowadzenie panicza Levitta na posterunek Strażników, gdzie mogłaby porozmawiać z nim w znacznie swobodniejszej - a dla niego bardziej stresującej - atmosferze.
- Wielu lubianych skończyło jak Snow, ale uważaj, co mówisz - żachnęła się, odrzucając włosy do tyłu. - Jeśli mówię, że Jasmine nic nie grozi ze strony ludzi, to znaczy, że jej nie grozi. A nawet jeśli - są ludzie, którzy ją obronią.
Posłała mu lekko lodowaty uśmiech, analizując słowa chłopaka. Był święcie przekonany, że jego narzeczonej coś grozi, ale co dokładnie? Liczył na to, że Coin skasuje pannę Snow, zostawiając przy życiu jedynie Cordelię? Jeśli zdecydowałaby się na taką opcję, to Catrice miałaby ręce pełne roboty.
- Pytam, bo muszę. Cordelia się martwi jak diabli. Nie tylko ona. Wielu przyjaciół Jazz się niepokoi; nie wiemy, co robić. - popatrzyła na Bena, nieomal wywracając oczami, gdy zaczął gadać o rebelii. Nigdy nie lubiła słuchać utyskiwań w stylu: "brałem udział w rebelii, nie mam żadnych profitów, zamknęliście mnie tuuu!", to było dla niej jak brzęczenie natrętnej muchy przy końskim zadzie.
- Na zamknięcie w tym miejscu nic nie poradzę, niestety. Ale jeśli okaże się, że Twoja pomoc w odnalezieniu Jasmine będzie wyjątkowo potrzebna, zapewne prezydent Coin rozważy Twój pobyt w Dzielnicy Rebeliantów.

I Ben zaczął żałować, że zaufał dziewczynie i w ogóle wdał się z nią w rozmowę. Musiał więc zacząć chronić i siebie i Jasmine. Może wcale nie chodziło o jej znalezienie, by jej pomóc, tylko by ją skrzywdzić. Może to przed Catrice Jazz się ukrywała. W takim razie lepiej, że Ben nie miał pojęcia gdzie Jazz jest.
Benjamin nie ufał Coin. Co prawda nie wiedział wszystkiego, ale wiedział, że to z jej inicjatywy powstał Kwartał i ona zorganizowała Igrzyska. Nie wydawała się być lepsza niż Snow, a może była grosza. Poza tym dlaczego Coin miałaby chcieć zachować Jasmine przy życiu? Nie miała do tego żadnych powodów. Za to powodów by ją zabić co najmniej kilka. Przede wszystkim nazwisko. Poza tym już trójka Snowów była w Dzielnicy, to budziło nadzieję na powrót starego porządku.
- Również się martwię. - odpowiedział. - Może nawet bardziej niż Cordelia. - dodał.
W jego sytuacji narzekanie na to gdzie wylądował i na bezsilność było uzasadnione. Ale też lepiej chyba było narzekać, niż zacząć działać, bo w tym przypadku działanie oznaczało bunt.
Już chciał powiedzieć coś w stylu: "Bo Coin tak strasznie zależy na odnalezieniu Jazz.", albo "No tak, Coin jest tak łaskawa, że na pewno mnie uwolni.". Zamiast tego ugryzł się w język.
- Fakt, pewnie masz rację. - kiwnął głową. - Jak tylko się czegoś dowiem, dam znać. - wypalił, zanim do niego dotarło, że ciężko jej będzie cokolwiek przekazać bez jej numeru i z telefonem który działa jak chce, czyli najczęściej nie działa.

Stresujące atmosfery przesłuchania, okraszone często drobnymi torturami były domeną nie tylko Gerarda Ginsberga, ale i panny Catrice Tudor, która raz na jakiś czas chętnie "pracowała" nad swoimi ofiarami, wydobywając z nich informacje. Wprawdzie nie znała w pełni możliwości obecnego szefa więzienia w KOLC-u, ale ceniła jego wyraziste talenta w zakresie rozmów z więźniami - co więcej, lubiła Gerarda za to, jaki był. Może niektórzy odebraliby to jako przejaw jakiejś choroby psychicznej, ewentualnie fantazji erotycznych... Ale Catrice nie była ani chora psychicznie, ani też zainteresowana Gerardem pod względem seksu.
Wróćmy jednak do pana Benjamina Levitta, który najwidoczniej nie ufał jej słowom.
- Oczywiście, rozumiem, że się martwisz. W końcu to Twoja narzeczona, tym bardziej dołożę wszelkich starań, by ją znaleźć. - nie zareagowała na wypowiedź o Cordelii. Levitt nie był z krwi Snowa i mógł nie pojmować, jacy są potomkowie tego rodu... nie żeby ją to interesowało.
Wstała i otrzepała kolana, obojętnie rozglądając się po targu. Swoją rozmowę uznała za skończoną, a tuż po wypowiedzeniu ostatnich słów do chłopaka, miała zamiar udać się do Cordelii i powiedzieć jej, czego się dowiedziała.
- Dziękuję. Nie przejmuj się kontaktowaniem, sama Cię znajdę za jakiś czas, powiedzmy... Za tydzień, i wtedy powiem Ci, czego się dowiedziałam. Trzymaj się - pożegnała go skinieniem głowy i ruszyła w stronę Dzielnicy Rebeliantów.

zt

/po wątku z Bastianem, przed Dożynkami

Nie powinno jej tu być. Zdecydowanie nie powinna była przychodzić na targ z tym, co miała pochowane po kieszeniach i co, wedle wszelkich kwartałowych władz, nie powinno się w nich znajdować. Może i przez to całkiem sporo ryzykowała, lecz najzwyczajniej w świecie nie potrafiła powstrzymać się przed wizytą u znajomej mającej swoje stoisko na targu.
Zaś po odwiedzinach w tamtym miejscu i stwierdzeniu, że najwyraźniej kobieta już się stamtąd wyniosła, co też potwierdzili okoliczni sprzedawcy, wspominając przy tym niezbyt dyskretnie i w sumie nawet dosyć otwarcie, że definitywnie wyemigrowała na tamten świat przez jednego ze Strażników… Jakoś nie mogła wyperswadować sobie łażenia bez celu i rozmyślania o wszystkim i o niczym.
Nie przejęła się zbytnio wieścią o śmierci Duffy, choć musiała przyznać sobie, że coś tam ją w sercu odrobinę ukłuło, gdy usłyszała o tym, że już więcej nie spotka kogoś, kogo od biedy mogła nawet nazwać dosyć bliską znajomą. Nie taką, do której można było się zbytnio przywiązać i dla której warto było złamać swoje własne zasady dotyczące nieprzywiązywania się do ludzi, ale jednak.
Poza tym dochodził do tego też fakt, że kobieta naprawdę umiała załatwiać sprawy po cichu, a jej syn należał do jednych z najlepszych dostawców Delilah, wyłączając tutaj Bastiana – oczywiście, zaś teraz zapewne straciła tę dwójkę bezpowrotnie. Bo choć chłopak przecież żył, to z pewnością zmuszony był się ukrywać, więc z dostaw wychodziły nici zupełne. A to sprawiało, że Di naprawdę nie czuła się zbyt dobrze.
Nie to, że nie przepadała za innymi szmuglerami, jednak posiadanie tych naprawdę zaufanych było prawdziwym przywilejem, jaki nie zdarzał się zbyt często. Zaś teraz stopniowo ten przywilej traciła, naturalnie zostając przez to zmuszana do korzystania z usług mniej wiarygodnych osób, a to wiązało się z niewątpliwym ryzykiem, które niezbyt przypadało jej ostatnio do gustu.
Lecz… No cóż, co innego miała robić? Nie mogła pozwolić sobie na rezygnację z wykorzystywania czarnorynkowych towarów, bowiem oznaczałoby to gwałtowny spadek jej dochodów i, prędzej czy później, całkowity upadek z jej mikroskopijnego piedestału, o który tak bardzo dbała.
Zdecydowanie widziała już stanowczo zbyt wiele osób, które nie potrafiły poradzić sobie w życiu i lądowały naprawdę nisko, dając rzeczywistości przygnieść się zupełnie i zrobić z siebie ludzkie szmaty, których jedynym zajęciem było leżenie w rynsztokach i wyciąganie skrajnie chudych i brudnych łap po pieniądze, które rzadko kto raczył im dawać. Ona nie chciała tak skończyć.
Wolała już doprowadzać swoimi działaniami do tego, by wyzyskiwani przez nią klienci upadali zamiast niej. Uczucia i sumienie wyłączyła już na tyle dawno, że teraz nawet nie drgała jej powieka, gdy bezczelnie naciągała i okłamywała ludzi, ciągnąc od nich jak największe sumy. Choć czasem, gdy miała jeden z tych tak zwanych lepszych dni, zdarzało jej się być jeszcze wielce miłosierną. Dzisiaj jednak zdecydowanie nie był to ten czas.
Dzisiaj planowała już tylko spokojnie powrócić do domu i potajemnie przesegregować te wszystkie zdobycze, które władza z pewnością nazwałaby niezbyt legalnymi. No dobrze… Przy ocenianiu legalności rzeczy pod kątem białych, szarych i czarnych, jej aktualna zawartość kieszeni była czarniejsza od smoły.
I dlatego też Delilah jak najszybciej powinna wracać do swojego mieszkania, bowiem kilka razy zauważyła już strażnika, który jej się przyglądał. Raz otwarcie, raz kątem oka, ale jednak zdecydowanie patrzył na nią. Nie mogła się teraz wpakować w kłopoty, bo to byłoby dosłownie jak wydanie na siebie wyroku, rozwieszenie sobie nad głową wstęgi z całą masą słów, które ukazałyby sobą całą jej podejrzaność.
Pospiesznie upewniła się więc, że jej zdobycze bezpiecznie tkwią na swoich miejscach i, jeszcze szybszym krokiem niż normalnie – a chodzić chodziła szybko, udała się w kierunku wyjścia z targu. Nieopatrznie zagapiając się w wpadając na kogoś. Kogoś, na kogo wpaść nie chciała w żadnym razie. Na cholernego Strażnika, który tak się na nią wcześniej gapił.
- Cholera jasna… – Wyrwało się z jej ust, gdy poleciała w tył, a zawartość jednej z jej kieszeni wyleciała na ziemię ze stukotem, w którym była prawie pewna, że brzmiało malownicze zaaresztuj ją! Jesteśmy szmuglowane! Nielegalne! Zniszcz jej życie!
Pospiesznie pochyliła się, zaczynając zbierać przedmioty i upychać je, by w pewnym momencie zatrzymać się w połowie ruchu i sięgnąć do kieszeni, wyjmując z niej zwitek banknotów i wciskając je Strażnikowi w łapę, by wreszcie zacząć myśleć logicznie i rzucić się do ucieczki. Jakoś podświadomie wiedziała, że nie ma najmniejszych szans w starciu z tym gościem. Kiedyś może i spróbowałaby walnąć go i ogłuszyć, zwłaszcza że byli w dosyć ustronnym miejscu, ale teraz nawet ona miała w sobie tyle logiki, by wiedzieć, że nie dba już tylko o siebie. Więc najnormalniej w świecie zaczęła zwiewać.

Wkopała się. Jak najbardziej durnowato, a przecież nie miała swojej osoby za taką zupełną idiotkę. Zazwyczaj wyjątkowo uważała na przestrzeganie ustalonych przez siebie zasad, które pozwalały jej jak najbardziej unikać sytuacji tego typu. Tego uciekającego i praktycznie wypruwającego sobie płuca przez tę ucieczkę typu.
Nigdy nie była z tego rodzaju ludzi, którzy ratowali się braniem nóg za pas, gdy nie było to tak zupełnie konieczne i gdy też pojawiały się inne możliwości wyjścia cało ze sprawy. Nie można jej było nazwać przecież jakąś przeraźliwie płochą sarenką wiejącą na dosłownie każdy głośniejszy dźwięk i przepełnioną czczą paranoją.
A jednak teraz zachowywała się w dokładnie taki sposób, co może i miało swoje wytłumaczenie w informacji, jaka ostatnio dotarła do niej, warto dodać, że przy okazji wywracając cały jej świat do góry nogami, ale z pewnością nie było przyjmowane przez nią z przyjemnością. Kiedyś bowiem za żadne skarby tego świata by się tak nie zachowała. Miałaby swój, przeogromnych wręcz rozmiarów!, honor zabraniający jej takiego zachowania.
Wiedziała jednak na tyle dobrze, na ile znakomicie zdawała sobie też sprawę z idiotyzmu własnego zachowania i przychodzenia na targ, że bywały w życiu takie sytuacje, w których trzeba było pozbyć się zbytniej dumy i robić coś tylko po to, by przeżyć. A gdy jeszcze nie odpowiadała tylko i wyłącznie za siebie, lecz również za istotkę, która w przyszłości mogła być jedyną osobą sprawiającą, że ucieszy się z przywiązania do kogoś i z chęcią to zrobi…
Nie mogła dać się złapać, bo to z pewnością nie miało się skończyć dobrze. Spójrzmy prawdzie w oczy, dorwanie przez Strażnika, gdy miało się przy sobie niezmiernie cenny i zdecydowanie daleki od legalności towar było ostatnim, czego większość osób doświadczała przed całą masą działań mających na celu pokazać jej, jak wielkim błędem było wychylanie się poza szereg, no i robienie też czegoś, by przeżyć.
A ona w żadnym razie nie chciała umierać. Ani z braku działania, ani z działań nadmiaru. Zdecydowanie nie to było jej w głowie, gdy pałętała się po targu bez większego celu. Teraz zaś może i po mózgu pałętała jej się myśl o zagrożeniu śmiercią lub też torturami, lub też torturami oraz śmiercią po nich, jednak dawało jej to kolejne bodźce motywujące ją do jeszcze szybszej ucieczki.
I nie, w żadnym razie nie zamierzała grzecznie zatrzymywać się w miejscu, gdy Strażnik zawołał za nią, by właśnie to zrobiła. Prędzej już miała utracić możliwość oddychania przez palące ją żywym ogniem płuca, w sumie to nawet już teraz ciężko jej było wciągnąć powietrze, niż pozwolić się dorwać, a następnie zaaresztować i zawlec na posterunek. Po jej trupie! Nawet jeśli miał to być jej dosłowny trup!
Okazała się jednak zbyt wolna, za słaba, za miękka. Nim się obejrzała, dorwał ją, chwycił i przycisnął do ściany. Mogła powiedzieć, że już była bardziej niż martwa. Z tym, co miała przy sobie… Była zdecydowanie zimnym trupem. I na co jej było cholerne przyłażenie na jakiś powalony targ, na którym i tak nie zamierzała czegokolwiek kupować?! No?! Na co?!
Zacisnęła wargi, ciskając oczami gromy i zdecydowanie nie odwzajemniając uśmiechu. Nawet wymuszenie.
- Jestem wróżką, nie psychologiem. Sama też nie potrzebuję rozmawiania o sobie. Naprawdę nie sądzę, by było coś, czym mógłbyś przyciągnąć moją uwagę. Udam, że naprawdę jestem wdzięczna za brak aresztowania mnie i to rozumiem. Podziękuję też grzecznie. Dziękuję, o! – Powiedziała z prawdziwie kamiennym wyrazem twarzy. – I odejdę, zanim zaczniesz swą pouczającą gadkę, bo najwyraźniej jesteś z tych typów.

Zazwyczaj była wdzięczna ludziom za szczerość, jednak tym razem zdecydowanie nie spowodowała ona, że Delilah zapałała sympatią do tego zdecydowanie dziwacznego Strażnika, który zachowywał się zupełnie jak jakiś szaleniec. W myślach już dosłownie widziała, jak mężczyzna wyciąga zza pleców nóż i z psychopatycznym uśmiechem stwierdza, że nie zaaresztuje jej, bo ma ochotę na obiad.
Tak, dokładnie. Koleś całą swoją mową ciała zwracał na siebie jej uwagę i to bynajmniej nie w pozytywnym sensie. Jak najbardziej nie podobało jej się to spotkanie. Już nie tylko ze względu na to, że mógł w dosłownie każdej chwili ją udupić i zaaresztować, bo w obietnicę nierobienia tego szczerze nie wierzyła, ale również przez jego dziwaczne teksty, które powoli zbliżały się swą długością do pokaźnych monologów.
A ona nie miała ochoty na rozmowy. Może jeszcze z kimś innym, choć w to też szczerze wątpiła, ale zdecydowanie nie z kimś z parszywej rebelianckiej władzy. Nie było chyba zbyt dziwne to, że nie ufała takim ludziom i nie zamierzała raczej nigdy im zaufać. Co z tego, że nie była jedną z tych osób tak straszliwie przeklinających życie w KOLCu?
Liczyło się przecież to, że wszelka logika podpowiadała jej, by unikać osób takich jak ten facet. Z rozmów z nimi nigdy nie wychodziło bowiem nic dobrego, a czasem nawet można było ostro przejechać się na tym, że zechciało się otworzyć do nich usta. Lepiej było milczeć, choć naprawdę, ale to naprawdę miała ochotę powiedzieć mu coś do słuchu.
Chciała jednak wrócić dzisiaj do domu w jednym kawałku i mieć choć złudne wrażenie bezpieczeństwa, więc nie mówiła zupełnie nic, starając się sprawiać wrażenie osoby całkowicie zasłuchanej i rozmyślającej tylko i wyłącznie nad tym, co wychodziło z ust rebelianckiej gnidy, która zdecydowanie nie ułatwiała jej tego. Powstrzymywanie cisnących się do ust komentarzy nigdy nie wydawało jej się trudniejsze. Nigdy!
Dopiero na wspomnienie o rzekomo wspólnej matce, jej usta wpierw wykrzywiły się w wyrazie początkowego zdziwienia, by następnie uśmiechnąć się niedowierzająco i z w pełni widocznym politowaniem. Tym razem nie powstrzymała uwagi, jaka pojawiła się w jej myślach. Wypowiedziała ją, nim zdołała pomyśleć o ewentualnych konsekwencjach tego.
- W sklepie z kitami lepszego nie mieli? – Wywróciła oczami. – Jestem podobna do matki, to fakt. Tylko jakoś niespecjalnie idzie mi uwierzyć, że matka mogła mieć kogokolwiek innego. Kochała ojca aż do jego śmierci, no i jej zaginięcia. – Stwierdziła bezuczuciowo, przechodząc do zwięzłego odpowiadania na zadane jej pytania. – Delilah Morgan. Osiemnaście lat. Chwilowo jestem sama, ale za niecałe siedem miesięcy już nie będę. Coś jeszcze? Czy mogę sobie wreszcie iść? To wszystko nie jest dla mnie abstrakcją, ja w to zwyczajnie nie wierzę. I chcę wrócić do domu, jestem głodna.

Z pewnością miałaby o tym dziwnym człowieku znacznie lepszą opinię, gdyby spotkała go gdzieś poza służbą i w całkowicie cywilnych ubraniach, choć i wtedy zapewne przyjmowałaby ze sceptycyzmem jego słowa, jednak wyszło jak wyszło i pierwszego wrażenia nie dało się raczej zatrzeć od tak. A te zdecydowanie nie było zbyt pozytywne.
Mogła nawet powiedzieć, że koleś mniej lub bardziej mimowolnie robił wszystko, by ją do siebie zniechęcić. Choćby już sam wydźwięk większości z jego słów nie przypadł jej do gustu. Zdań, które nie dość, że nie przemawiały do niej praktycznie wcale, to dodatkowo tylko dokładały jej zniesmaczenia.
Jak niby miała uwierzyć we wszystko to, co jej mówił? Nie dość, że nie wyglądał jak osoba zdrowa psychicznie, jaki Strażnik mógł mieć normalną psychikę?, to jeszcze na dodatek najwyraźniej sądził, że Delilah uwierzy mu bez jakichkolwiek dowodów. A ona nie miała przecież w zwyczaju zachowywać się jak ta zupełna idiotka i brać wszystko na słowo honoru. Zwłaszcza już takie dawane jej przez członka rebelii lub też zdradzieckiego mieszkańca Kwartału, choć to drugie było akurat bardziej niż nieprawdopodobne.
Tak czy inaczej, postarała się odrobinę bardziej skupić na słowach nieznajomego, wciąż nie raczył się przedstawić!, Strażnika. Co w pewnym sensie okazało się dosyć dobrą rzeczą, bowiem przynajmniej nie przyszło jej przeoczyć tego momentu, w którym postanowił wyjąć z kieszeni akurat przypadkowo trzymane tam zdjęcie. Nie łykała tej przypadkowości. Zdecydowanie nie, ale zaciekawiła się przynajmniej na tyle, by nie odwrócić się na pięcie i nie odejść, a czekać i obserwować to, co typek jeszcze postanowi wymyśleć.
Przekrzywiła głowę w bok, przyglądając się przez moment uważniej zdjęciu, by po chwili uśmiechnąć się z politowaniem i ledwo powstrzymać parsknięcie. Nie chciała mieć zbędnych kłopotów, więc chociaż starała się nie robić za wyjątkowo bezczelną i pogardliwą osóbkę, choć przecież właśnie takim typem człowieka była. Na to mogła sobie jednak pozwolić w towarzystwie znanych jej strażniczych dupeczek, a że tego gościa nie znała i że w jakiś sposób sprawiał on, że czuła się dosyć niepewnie… Zwyczajnie chwilowo wolała się powstrzymywać. Aż nie wybada całkowicie terenu.
- To jest Panem. Naprawdę sądzisz, że do zacofanej biedoty z KOLCa nie dotarło słowo takie jak fotomontaż? – Stwierdziła, uśmiechając się pod nosem w tej swój starannie wypracowany sposób mający przywodzić na myśl słodką i niewinną osóbkę. – Naprawdę mi przykro z powodu twojej siostry, ale ja nią nie jestem. Cokolwiek byś mówił, nie jestem twoją siostrą.
Bam! Miała zwycięzcę i praktycznie pewną myśl o tym, że z tego faceta był tylko kolejny naciągacz, który może i naprawdę miał kiedyś siostrę i na serio ją stracił, ale później postradał zupełnie zmysły i najwyraźniej na siłę próbował sobie znaleźć zastępstwo za nią. Cholera jasna, dlaczego akurat ona?! Jakby miała nerwy na użeranie się z takimi typami spod ciemnej gwiazdy.
- Widzisz? I tu jest różnica. Moja matka nie umarła, a zaginęła z dnia na dzień. Twoja nie żyje. Ponownie jest mi przykro z powodu twojej rodziny. To straszne, tak stracić osoby, na których ci zależy, ale trzeba iść dalej. – Starała się być delikatna, choć nie było to w jej naturze, jak i również odpowiednio dyplomatyczna, by nie rzucił się na nią z dzikim wrzaskiem i nie zadźgał jej tutaj. Bądź, co gorsza, nie postanowił jej porwać i zamknąć w piwnicy, by systematycznie robić jej pranie mózgu do momentu, w którym by nie uwierzyła, że faktycznie są kochającą się rodziną. Nie chciała umierać. Ani psychicznie, ani fizycznie.
- Z pewnością masz wielu przyjaciół, którzy z chęcią cię wysłuchają, a jeśli ich nie masz… jesteś raczej miłym… miłym… facetem… i z pewnością możesz… znaleźć sobie… wielu przyjaciół, no… także ten… – Starała się nie okazywać mu swojego zaniepokojenia, jednocześnie patrząc kątem oka na teren dookoła. Jasna cholera! Nawet szanse na to, że po tygodniu znajdą jej resztki, cóż, były mikroskopijne. A ona miała coraz większe wrażenie, że naprawdę wpakowała się w niezłe bagno. Toż to był jakiś psychopata! W dodatku Strażnik! Z bronią!
- Ależ ja ci ufam… – Powiedziała, wymuszając na ustach uśmiech i starając się wciąż nie wyglądać na coraz bardziej przerażoną. Przełknęła ślinę, szukając usilnie wyjścia z sytuacji. A gdy do głowy wleciała jej pojedyncza i dosyć kiepska myśl, bo przecież mogła go tym tylko zdenerwować, chwyciła się jej jak tonący brzytwy. – Może przejdziemy w inne miejsce? Tutaj uszy mają ściany… Znaczy… Ściany mają uszy, o! Zakręcona ja. – Roześmiała się dosyć panicznie. – Opowiem ci o wszystkim, tylko znajdźmy jakieś lepsze miejsce, dobrze? – Spytała. Mieszkanie! W mieszkaniu miała noże! I zamki w drzwiach! – Co powiesz na moje mieszkanie? Będzie tam spokojniej… I bezpieczniej…
Proszę, powiedz „tak”, szepnęła do siebie w myślach.

Koleś zdecydowanie zalatywał jej teraz zupełnym wariatem, a to okazało się być dopiero samym początkiem tego jego chorego zachowania. Bardzo szybko przekonała się bowiem o jego nieprzewidywalności i skłonnościach do agresji. Wtedy to też zaczęła solidnie pluć sobie w brodę, że nie zwiała jakoś, gdy była ku temu okazja. Bo jakiś odpowiedni moment z pewnością musiał istnieć, nawet jeśli go przeoczyła.
Teraz doskonale widziała, że należało wiać i to czym prędzej. Ten koleś nie tylko był jakimś cholernym Strażnikiem, ale też miał nieźle nasrane pod kopułą, co mogło w najlepszym wypadku skończyć się źle. W najgorszym zaś zupełnie fatalnie, koszmarnie, dosłownie śmiertelnie niebezpiecznie. Choć wybitnie paskudnie już było.
Tak powalenie, że nawet ona skuliła się w sobie, gdy jej towarzysz zaczął wrzeszczeć jak opętany, by z przerażeniem rozglądać się dookoła w poszukiwaniu wyjścia z sytuacji, które nie zawierało w sobie wystawienia się na niebezpieczeństwo pobicia czy nawet też zabicia. Kto wiedział, co ten typ lubi robić swoim ofiarom…
W pewnym momencie wrodzone wypyszczenie wygrało jednak ze strachem, uwalniając z niej osobę, która nie dawała sobą tak łatwo pomiatać czy też obrażać się na prawo i na lewo. Choćby i nawet ten facio był jakąś pieprzniętą strażniczkowatą szychą, nie zamierzała siedzieć więcej cichutko jak myszka, pozwalając na siebie bezkarnie wrzeszczeć. Cholera! Była Delilah Morgan! To ona wyżywała się na ludziach, nigdy odwrotnie! I chociaż trudno jej było nadążyć za tymi całymi wrzaskami, wyłapała po części ich istotę i również podniosła głos, patrząc na Strażniczka wściekle.
- Nie jestem żadnymi, kurwa, wami! Czy widzisz, bym się ci tutaj nagle rozmnożyła?! Jest nas wiele?! Jeśli tak, to idź się leczyć na oczy! I na mózg, cholera jasna! Nie masz pojęcia, jak było z twoją matuleńką. Losie!, to nawet nie jest NASZA matka, a ty zakładasz już, że zdradzała TWOJEGO ojca z MOIM! Moja matka nigdy by tego nie zrobiła, kochała mojego ojca, moje siostry i mnie! Było na mnie nie wpadać, gdzie pan wielki Strażnik miał oczy, na dupie?! Wiem doskonale, jak bym skończyła i nie mam pojęcia, dlaczego jest inaczej i dlaczego uczepiłeś się akurat mnie! Proszę bardzo, zaaresztuj mnie, skop i zabij, bo tylko to potraficie! Tacy dobrotliwi i ludzcy jesteście przecież! – Warknęła, ewidentnie się coraz mocniej się wnerwiając. – Tak! Dokładnie! Lepiej nie mieć nikogo, bo wszyscy kończą źle! Wiesz, co się stało z moją rodziną, wiesz?! Spalili się! Spłonęli od tak, nagle, niespodziewanie, pyk! i nie ma! – Wzięła głęboki oddech, starając się jakoś uspokoić. Nie powinna się denerwować, bo mogła sobie tylko narobić problemów, zdecydowanie. – Zatargam cię i zamorduję, jasne. We własnym mieszkaniu, najlepiej na swojej wycieraczce, która… Moment, nie mam wycieraczki. Odebraliście mi nawet ją. Nie oceniaj od razu innych swoją miarą, bo się kiedyś przejedziesz. Chciałam omówić to w bardziej prywatnym miejscu, przy kwartałowej imitacji herbaty. – Skłamała gładko, bez najmniejszego zająknięcia. – Ale skoro wolisz na mnie wrzeszczeć i mnie poniżać, twoja wola. Nie zamierzałam nawet marnować na ciebie zmolałego swetra, bo jest to prawdopodobnie mój jedyny całkiem dobry ciuch na zimę, gdy w inne się nie zmieszczę. I nie potrzebuję niczego od kogoś, kto najchętniej by mnie pobił. Skończyliśmy? – Spojrzała na niego ostro.

Kto by powiedział, że te dwa miesiące miną jak z bicza strzelił. Miała wrażenie, że jeszcze parę dni temu ostatnie dzieciaki w wymiętych szarych (bo kto w tym miejscu doprałby coś do białości) koszulach wybiegały, by rozpocząć na swój sposób upragnione wakacje. Fakt, KOLC nie dawał wielkich możliwości co do spędzania wolnego czasu, w końcu nie można go było opuścić, więc mimowolnie brzdące były skazane na podwórkowe zabawy z rówieśnikami i spanie do późnych por. Oczywiście, jeśli w między czasie rodzice nie znaleźli im jakieś sezonowej pracy jak mycie okien czy sprzątanie starych strychów z mysich nieczystości. Nawet na najgorszych ludziach wywoływałby taki widok łzę, oczywiście o ile kiedyś zajrzeliby w te dzielnice. Wilde przyjmowała to ze wzruszeniem, było to dla niej piękne, że w tak złych warunkach dzieci robią coś równie paskudnego dla rodziców z miłości. W końcu większość dorosłych w tym miejscu stara się nie obciążać dzieci finansowymi problemami. Czym są mniej świadome, tym lepiej dla nich. Georgia dlatego tez tak bardzo lubiła prace w szkole. Była zwykłą sekretarka, a jednak codziennie słyszała o problemach tak błahych, że aż śmiesznych. To pierwszaki ciągnęły inne dziewczynki za warkocze, to dziewczyny przekomarzały się która mama uszyła ładniejszą sukienkę. W tym samym czasie u niej w mieszkaniu mogły dziać się cuda, a ona po prostu śmiała się pod nosem z trudnych spraw uczniów. Głupie, nie?
Ona jednak spędziła te dwa miesiące najzwyczajniej w świecie w domu, skręcając długopisy, zszywając zeszyty i szyjąc piórniki, by każde dziecko mogło rozpocząć rok szkolny jak powinno. Oczywiście były to tylko chlebowe pieniądze, ale w połączeniu z pomniejszoną na ten czas pensją sekretarki, starczało by zawiązać koniec z końcem. Szczerze mówiąc gdyby miała wybór, pewnie pracowałaby tak cały rok. Przy rodzicach, którzy niewątpliwie popadali w kolejny poziom obłąkania. Fakt, siedzenie z nimi nie należało do jej spełnienia marzeń, ale czuła w ten sposób, że nie zostawia ich na pastwę losu. W miarę spokojnie opiekowała się nimi, czasem tylko wychodząc do szkoły, w końcu oprócz wymiaru godzin nic na ten miesiąc się nie zmieniło.
Dziś w ponurym słońcu września przyszło jej wyjść na targ. Jak co tydzień trzeba było kupić niezbędne rzeczy. Zawsze to sprawiało, że chciała zakopać się w pościel i zostać tak już do końca świata. Czemu? Więcej było tam kieszonkowców niż towaru, co wprawiało ją w niewyobrażalny smutek. W końcu gdy bóg rozdzielał ludziom walory, ona otrzymała wrażliwość i umiejętność rysowania. Oba tak bardzo nieprzydatny w dzisiejszych warunkach. By poradzić sobie z tym wyzwaniem, jakim było znalezienie paru produktów spożywczych, postanowiła pójść tam z Mirandą. Ciemnowłosa koleżanka (przynajmniej tak istniała w umyśle Georgii) była idealnym towarzyszem do pokonywania trudów codzienności. Gigi dziwił tylko fakt, że wie o niej tyle co imię i gdzie mniej więcej można ją znaleźć w razie potrzeby... Choć nie do końca, bo jeszcze nie dawno drzwi do jej królestwa były zamknięte na cztery spusty. Może była chora?
Widząc dziewczynę delikatnie się uśmiechnęła, po czym nieco śmielszym krokiem podeszła. Tym razem z jej twarzy nie dało odczytać się niemego strachu, tylko gotowość do działania. Tak było. Posiadała przy sobie tylko to, co niezbędne - czyli pieniądze i dokumenty na wypadek niezapowiedzianego wylegitymowania. O ile można powiedzieć, że wylegitymowanie może być zapowiedziane.
- Gotowa na krok w świat kieszonkowych bandytów? - Zapytała, spoglądając na ponuro wyglądające stragany. Zabijanie kradzieżą wydawało jej się czymś idealnie wplecionym - jeśli nie kupi niczego, może być jej ciężko wyżywić wszystkich do kolejnego tygodnia.

/po przeskoku; teoretycznie z mieszkania na ZN

Co robiłam w miejscu takim jak Kwartał? Cóż, to szło raczej uznać za jedną z łatwiejszych do wytłumaczenia rzeczy. Co nie oznaczało, że na jakiekolwiek tłumaczenia miałam zamiar sobie pozwalać. W końcu nie urodziłam się wczoraj, jak i również nie od dzisiaj ceniłam sobie rzeczy takie jak, dla przykładu, najzwyklejsza w świecie prywatność i… No i prywatność. Im mniej mówiłam o sobie ludziom, tym mniejsze były szanse na to, że w przyszłości mogę tego nadzwyczaj gorzko żałować. Proste, jasne, przejrzyste. Zwłaszcza po tym, co odwalił mi mój poprzedni powiedzmy-że-partner.
Shannon Delaney… A przynajmniej tak wtedy nazywałam tego człowieka bez jakiegokolwiek zajęcia, bez tożsamości, bez wspomnień, tak naprawdę bez niczego, co mógłby mi ofiarować. Nie miał nic, nie mógł mi nic zagwarantować, swoją drogą – pod koniec faktycznie przekonałam się, że to właśnie robił i że gwarantował mi brak możliwości zagwarantowania czegokolwiek, żałosne?, a jednak powierzyłam mu to, co było dla mnie najcenniejsze. Swoje zaufanie.
On jednak nim wzgardził, wykorzystując mnie bezczelnie przez miesiąc. Miesiąc, podczas którego może i wielokrotnie się kłóciliśmy, jednak i tak niezaprzeczalnie czułam się jak wybitnie porypana wersja księżniczki. Zaś Sha miał być moim księciem… I może faktycznie był, lecz odwróconą wersją?
Taką zwiewającą w nocy na swoim białym rumaku, by nie zostawić ani słowa wyjaśnienia i rozpłynąć się we mgle. Stając dla mnie synonimem słów [i]zdrajca, oszust, sukinsyn, bydlak[i] i… I długo byłoby wymieniać to wszystko, co przychodziło mi na myśl, gdy go wspominałam. Tego zaś robić w żadnym razie nie chciałam, przez prawie miesiąc wymazując go ze swej pamięci, by następnie ostatecznie skreślić naszą znajomość.
Wraz z Ickiem wyniosłam się więc z zajmowanego przez nas dotychczas mieszkania, ruszając w świat na poszukiwanie czterech ścian w zupełnie innym stylu, po drodze zaliczając jeszcze kilka mniejszych lub większych wpadek, by teraz jakoś już się ogarnąć, a następnie…
Następnie, cóż, przekradałam się do Kwartału, by jakoś utrzymać nas przy życiu. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu, później po raz drugi, trzeci, czwarty… I jakoś to się kręciło. Wbrew pozorom!, wcale znowu nie tak ciężko, jak to się mogło na pierwszy rzut oka wydawać. Pomimo tego całego szumu ze zmianą reżimu, ucieczkami trybutów, działaniami Kolczatki oraz wszelkimi innymi nadzwyczaj inspirującymi wydarzeniami, wejście do KOLCa od strony Ziem Niczyich nadal nie było aż tak znowu ciężkie. Gorzej z wydostaniem się, lecz i w tym wypadku umiejętności mnie nie zawiodły. Przynajmniej jak do tej pory.
Tego dnia również jakoś mi to wyszło, więc, pozostawiając Ichaboda w naszym obecnym lokum, pojawiłam się na ulicach Kwartału, opatulając, ostatnio częściowo rozjaśniane, włosy chustką i nasuwając na nos okulary przeciwsłoneczne. Może i od mojego wielkiego upadku z kapitolskiej sceny telewizyjnej, niedosłownie – oczywiście, zdążyło już minąć trochę czasu, lecz wciąż wolałam nie być zbytnio rozpoznawalna. Nienawidziłam tamtych wspomnień i nie chciałam ich w jakikolwiek sposób ponownie przywoływać. Proste? Bajecznie.
- Jak nigdy. – Odpowiedziałam prosto, patrząc na podchodzącą do mnie rudowłosą znajomą i również wykrzywiając wargi w mojej firmowej wersji uśmiechu, który nie bladł nawet w jak najbardziej paskudnych okolicznościach.
Rozejrzałam się dookoła, rzucając okiem na stragany i ich zawartość, by dosyć szybko zmarszczyć nos. Nie wyglądało to raczej zbyt dobrze. Już wcześniej było źle, zaś teraz, przy nieuchronnej likwidacji KOLCa, wszystko zdawało się wręcz odrzucać od siebie człowieka. Choć ścieżka i tak była jedna. Kradzież równała się życiu, życie równało się… Dalszej marnej egzystencji…
- Coś ciekawego? – Mruknęłam, starając się zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę otoczenia.

Zdecydowanie historia należy do tych obszarów ludzkiego życia, które nigdy nie maleją. Jest gdzieś z tyłu głowy zawsze, wyznaczając nowe kierunki, dając przestrogi i przypominając się w najmniej odpowiednim momencie. Zawsze można do niej wrócić, ale też niezliczenie często ona wraca do nas. Idealny związek, nie sądzisz? Na pewno lepszy niż te opisywane tak rozlegle w książkach czy prasie. Ma jedną zasadniczą zaletę - nikt przy zdrowych zmysłach nie przejmuje się nim na co dzień. W dodatku nic nie kosztuje, nie robi problemów do rozwiązania, nie ma nałogów czy przyzwyczajeń które trzeba by było pokonywać. Ktoś by powiedział, że perfekcyjnie. Mógłby iść za tym w ogień. Patrzenie w przeszłość jednak sprawia, że człowiek zapomina o tworzeniu przyszłości. Szukaniu na nowo emocji, kreowaniu czegoś świeżego, rozwijaniu siebie. Życiu. Pewnie dlatego Georgia nie zagłębiała się nigdy dłużej w swoją historie. Nikt nie miał łatwo, nie było więc co płakać nad rozlanym mlekiem. Wspominała to co dobre, a inne rzeczy zostawiała na święte nigdy. Robiła z myślami to co politycy ze swoimi obietnicami - po tym jak skończył się dany etap w jej życiu po prostu o nich zapominała. Nie wiadomo czy to wyuczona skleroza czy rzeczywiście te zdarzenia i słowa były dla niej tak mało ważne, że aż niewarte zapamiętania. W każdym bądź razie skupiała się na trudach dnia codziennego, co rano zapisując nowe minuty w niepoplamionych poprzednimi błędami kartach kalendarza.
Nie pozostawało jednak wątpliwości, że w KOLCu długiej przyszłości nie miała. Mogła wybierać między złym a gorszym. Uciekając zostawi rodziców na pewną śmierć, zostając skaże również siebie. Nie zdążyła nawet jeszcze op tym wszystkim porozmawiać z Effy, która coraz bardziej się od niej oddalała. Ulgę przynosił fakt, że nie jest na zdjęciach osób poszukiwanych. Nie zostawiało jednak wątpliwości, że robiła coś naprawdę ważnego, skoro od dość długiego czasu rozmawiały coraz rzadziej. Może ona miała plan? Jej siostra odkąd zaczęły chodzić do szkoły stała się inicjatorką zmian w życiu dziewczynek. Porywała się na rejs pełnymi żaglami, a Georgia starała się być jej majtkiem, który dbał o każdy sznurek na pokładzie. Czy jej to wychodziło? Najwyraźniej niezbyt, skoro tak dziś wygląda ich wspólne życie.
Dziś nie mogła dać się zwariować gasnącemu targowi. Georgia wiedziała, że te zakupy nie będą należeć do najprostszych, jednak chęć przetrwania do kolejnego poniedziałku dawała jej swego rodzaju siłę. Drobny płomień, który palił się gdzieś w koniuszku jej serca, dostarczając moc do wiotkich rąk i zabłąkanej głowy. Tak chyba mają normalni ludzie w obliczu niebezpieczeństwa. Walczą do ostatniej iskierki w oczach, która daje im nadzieje. Starają się, bo to nie ustawy tworzą rzeczywistość, a osoby wykonujące i dostosowujące się do nich. Czy Georgia była w stanie zaryzykować wszystko w tym momencie? Nie, po prostu się bała. Wie, że jedyne co może zdziałać w tych trudnych czasach to nie dać się zwariować. Szukać rozwiązań, by ta chujowa sytuacja była stabilna. Nie sądzi w końcu, by w najbliższym czasie miało się coś polepszyć. Nie z takim rządem i Almą mogącą w każdej sekundzie wybudzić się ze śpiączki, stając się jeszcze większym zagrożeniem.
- W takim razie chodźmy zanim nas noc zastanie. - Powiedziała nieskrępowana, ale w jej głosie było słychać strach. Nie ten, który paraliżuje ludzi, tylko ten modlący się o powodzenie tak prostej czynności jaką wydaje się zrobienie zakupów. W końcu kupić to raz, a wrócić całą i zdrową z towarem do domu to dwa. Nie mogła wierzyć, że wszystko pójdzie jak z płatka. Optymistą po prostu nie była. A może to te szarości zmieszane z brunatną barwą starej cegły i czarną warstwą brudu były dla niej jak nóż prosto w serce? Jeśli kiedyś zobaczy się znów w kolorach, będzie wiedzieć.
Mimowolnie złapała towarzyszkę za rękę, spodziewając się najgorszego po targowych zakamarkach. Zaczęły kierować się wprzód, Georgia przez to zachowała milczenie. Chciała być skupiona, przez co czuła jak żołądek podchodzi jej gdzieś pod gardło. Skoro bez realnego zagrożenia tak się źle czuła ze strachem to co będzie, gdy ono nadejdzie? Frasowało ją niezmiernie to pytanie. W końcu do końca nie wiemy co siedzi w naszej naturze, jak zareagujemy na zdarzenie całkiem nowe. Te momenty, kiedy na nowo uczymy się siebie. Na studiach, gdy odkrywała zakamarki swojej wrażliwości wydawało się to jej piękne. Wraz z wybuchem rebelii, pierwszym zimnym potem na dłoniach i skurczem serca zrozumiała jedno - Strach to narzędzie zbrodni. Zabija tak samo jak nóż, nie daje się wyswobodzić ze swoich sideł. Nie takim osobom jak ona.
- Słyszysz to? Gołębie najwyraźniej mają się lepiej niż my. - Stwierdziła, słysząc tak dobrze znane sobie gulganie. Chciała odciągnąć od siebie w ten sposób myśli o słabości samej siebie. To nie było miejsce ani pora na takie przemyślenia. Miejmy tylko nadzieje, że Miranda to zrozumie.

Przez znaczną większość czasu nie miałam nawet najmniejszych wątpliwości tyczących się powodzenia czegoś, co można było nazwać łowami. Polowaniem na mniej lub bardziej cenne drobiazgi, choć w większości jednak dosyć logicznie skupiałam się na wyszukiwaniu tej cenniejszej drobnicy - ze względu na jej niewielkie rozmiary ciężej było odkryć jej zniknięcie, które mogłabym wymieniać z ludźmi nieznającymi pojęcia takiego jak sumienie.
Oczywiście, było w tym ryzyko i to dosyć spore, bowiem ktoś taki dosyć swobodnie mógł mnie wydać, byleby tylko zarobić większą forsę, jednak pozwalałam sobie na to, umacniając znajomości do tego stopnia, by w jak największym stopniu wyeliminować wszelkie niebezpieczeństwo. Nie byłam w końcu aż taka głupia.
Zwyczajnie nie mogłam być, skoro praktycznie całe moje obecne życie opierało się na sztuce przetrwania. Zarówno na Ziemiach Niczyich, jak i w Dzielnicy Wolnych Obywateli czy też tworze wesołym, jakim było obecnie Getto. Wszędzie, a już zupełnie w typowych dla tych terenów miejscach, należało znać i zachowywać podstawowe zasady. Wiedzieć jak się ubrać, jak mówić, co mówić, jak się poruszać, na co sobie pozwalać, co zaś odpuścić. Istniała cała masa reguł dających w połączeniu jedno... Przetrwanie.
Cóż, w moim przypadku przynajmniej nie było ono powiązane z kimkolwiek innym. No, teoretycznie powiązane z kimkolwiek innym, bowiem jednego towarzysza codziennej niedoli miałam i chwilowo nie sądziłam, by miał zamiar mnie opuścić. Chociaż prawidłowość, bądź też nie, mojego osądu...
Była kwestią w znacznym stopniu sporną. Zwłaszcza po ucieczce osoby, która wcześniej coś tam dla mnie znaczyła, choć już na samym początku naszej znajomości powiedziałam sobie, że nie powinnam się zbytnio przywiązywać. Mimo wszystko jednak... Zabolało, gdy uświadomiłam sobie w pełni, że byłam dla niego niczym więcej niż tylko zabawką i to dosyć marną, skoro tak łatwo przyszło mu pozostawić mnie bez słowa pożegnania. Lecz...
Moment! Wróć! Wcale nie chciałam i nie miałam najmniejszego zamiaru roztrząsać tego teraz. Skupienie, podczas łowów należało zachowywać skupienie.
Poza tym... Tamten facet nie powinien być mi bliski, choć przez jakiś czas tworzyliśmy razem coś w rodzaju wybitnie patologicznej rodziny, bawiąc się w dom, mamę i tatę czy jak to tam nazwać. Ha!, w napadzie czarnego humoru mogłabym nawet stwierdzić, że do samego końca udało nam się wbić w schemat pozornie całkiem zgranej rodziny, poza kłótniami - oczywiście, w której mężczyzna nagle zostawia wszystko i ucieka, a kobieta zostaje sama z całą resztą, w tym często z dziećmi.
Dobrze, dzieci może i nie mieliśmy, chwała za to!, jednak dzikusa już tak. W tym momencie dosyć ogarniętego dzikusa, ale wciąż nim pozostającego i takiego, którego na łowy ze sobą chwilowo zabierać nie planowałam. Choćby ze względów bezpieczeństwa. Mojego... Jego... Wszystkich...
Teoretycznie mogłabym go zostawić. Pojedynczej jednostce znacznie łatwiej było wyżyć i przetrwać. Nie potrzebowała do tego zbytniego zachodu, jaki robił się już przy dwuosobowym tłoku. Ja jednak, może poza pierwszą chwilą załamania po zniknięciu Sha, nie brałam pod uwagę takiej opcji. Lubiłam przecież Icka, Ichabod lubił mnie i...
I wiele nas ze sobą łączyło. Nie tylko w normalnym sensie, lecz również tym bardziej... Powiedzmy, że prywatnym. Mimo tak długiego przebywania w samotności, zachowałam więc na tyle człowieczeństwa w sobie, by wyrażać chęć zajęcia się moim aktualnym kompanem, którego zostawiłam teraz tylko na krótką chwilę, by zdobyć rzeczy potrzebne do przeżycia.
Choć musiałam przyznać, że gdzieś tam we mnie tliło się przekonanie o tym, iż wcale aż tak łatwo nie będzie i obiecana chwila może dosyć niebezpiecznie się przeciągnąć. Musiałam bowiem brać pod uwagę to, że czasy ostatnio zaczęły się zmieniać. Wywózka ludzi z tego miejsca niczego nie ułatwiała, zwiększone patrole Strażników również, a pracować trzeba było. Zmienne, lecz w większości trzymające się negatywów, nastroje otoczenia wpływały na pogorszenie warunków, choć niewątpliwym plusem było rozproszenie ludności. Zarówno dosłowne, jak i tyczące się ich skupienia. Znacznie łatwiej było przecież, oczywista oczywistość, okraść kogoś, kto nie potrafił skupić się na obserwacji i uciekał gdzieś daleko myślami w swe problemy, czyż nie?
- Noc… – Powtórzyłam, powracając do rzeczywistości i psiocząc na siebie w myślach za brak rozsądku przy odpływaniu gdzieś nimi. Wspominałam brak skupienia innych, moich swoistych przyszłych ofiar, gdy sama również nie potrafiłam utrzymać go nawet przez tak krótką chwilę. Idiotka!
Uśmiechnęłam się nieznacznie do towarzyszki, kiwając głową i potwierdzając jej słowa z drobnym dodatkiem od siebie.
- Faktycznie, nocą to ja wolałabym tutaj niczego nie próbować. Zwłaszcza przy takich humorach ludzi dookoła. – Zerknęłam na rękę, za którą chwyciła mnie Georgia i ponownie pokiwałam głową, wypuszczając powoli powietrze z ust. Czyżby zaczynał mnie łapać stres?
I choć zdecydowanie nie powinien on we mnie istnieć, z każdym stawianym krokiem, czułam się coraz bardziej przezeń sparaliżowana. Zupełnie tak, jak gdybym wyczuwała, że w każdej chwili może coś się stać. Miałam tylko szczerą nadzieję, że jest to wyłącznie moja paranoja i że tak naprawdę… Cóż, obłowimy się dostatecznie, by przetrwać w spokoju następne dni. I… Szczerze mówiąc? Ta wszechobecna cisza, jaka nastała tak nagle, wcale mi nie pomagała, toteż na dźwięk słów mojej towarzyszki, której byłam za nie niezmiernie wdzięczna – chcąc jakoś przerwać milczenie i nie trwać w nim dłużej, roześmiałam się, choć raczej lekko panicznie. Cholera jasna! Co też się ze mną działo?!
- No. Nie dość, że jedzenie łatwiej im znaleźć, to i mogą legalnie srać na ludzi. – Przygryzłam wargę, rozglądając się dookoła i patrząc na nadzwyczaj małą liczbę osób dookoła. – Nikt ich też nie wywiezie, a to już coś. Choć zawsze też mogą zostać obiadem, więęęc… Chyba wolę być sobą. – Roześmiałam się, zauważając coś jednak i poważniejąc, by powoli chwycić koleżankę za podbródek i równie ostrożnie skierować jej głowę w stronę okna nad samotnym straganem, otoczonym całkiem sporym tłumkiem, za którego to szybą połyskiwał całkiem kusząco zestaw obiadowy.