Pewnego jesiennego, chłodnego wieczoru na świat przyszła mała, purpurowa i przestrasza rozpoczęciem życia dziewczynka – Georia. Przytłoczona już w łonie matki swoją siostrą bliźniaczką Effy, wychowywała się w niebiańskich warunkach. Jej rodzice, jedni z najlepszych pracowników w jednej z fabryk w trzecim dystrykcie, nie mogli poskarżyć się na słabe zarobki. Co za tym idzie dziewczynki od maleńkości wszystko miały nowe, zadbane, wręcz pachnące ich dziecinnością. Wiadomo jednak, że jako mieszkanki dystryktu, nie mogły pochwalić się taką różnorodnościom, oryginalnością i awangardą strojów co Kapitolińczycy. Zawsze Georia patrząc na swoje lalki marzyła, by pewnego dnia zmieniły się w jedną z różowych pań z telewizji, by ich włosy nabrały intensywnej barwy, a oczy stały się wielkie niczym z bajek, których ilustracje przeglądała z siostra wieczorami. W końcu fakt, ze rodzice dużo zarabiali sprawiał, że widziała ich równie mało, co swojego kota, który całymi dniami szwendał się wokół ich domu. Cóż, w każdej rodzinie przychodzi czasem czas na zmiany. Te weszły wielkimi, tęczowymi butami z rozmachem w życie Olivki. Miała wtedy pięć lat. Jej rodzice dostali płace o wiele lepiej płatną w samej stolicy. Kapitol, wielkie marzenie dziewczyny w końcu się spełniło. Choć oczywiście trudno jej było zostawić ukochane mury, zabawki, kota. Decyzja była nagła, a jej wykonanie jeszcze szybsze. Najwyraźniej komuś bardzo bogatemu zależało, by świeży pracownicy niezwłocznie wzięli się do roboty. I tym sposobem zamieszkali w domu marzeń, z widokiem przez ogromne okna na panoramę miasta, sześcioma pokojami, wodnymi łóżkami i najpiękniejszymi sukienkami pod słońcem. Przynajmniej tak wtedy myślała Georiga. Co rusz wybierała inną, stawała przed lustrem, podziwiała jej piękno. W domu tak to rzeczywiście wyglądało - pięknie, jednak wychodząc na miasto stawała się płowa. Ze swoimi bladorudymi włosami, piegami, wyglądała jak wieśniak w stroju klauna. Szybko więc porzuciła marzenia o byciu księżniczką z kapitolińskich seriali. Patrzyła na siostrę, która stopniowo pogrążała się w przepychu stolicy, zastanawiając się co jest poróżniło. Co sprawiło, że choć są jak dwie krople wody, to na Effy wszystko błyszczy.  Zastanawiała się nad tym długo, a czym dłużej tym bardziej skromną dziewczyną się stawała. Barwne plany zakopała wraz z lalkami w jednej z szaf, a skupiła się na edukacji. Poszła do jednej z najmniej prestiżowych szkół w stolicy. Nie chciała trafić wśród ludzi, którzy byliby piękniejsi niż ona. Udało jej się, w końcu rodzice nie mieli czasu kontrolować jej edukacji, a wynajęta opiekunka z uporem maniaka wypełniała każdą zachciankę. Minął pierwszy rok, drugi, trzeci,  Dziewczynka chłonęła wiedzę jak gąbkę, chcąc wiedzą bardziej zabłysnąć niż inni. Nie było łatwo, dzieci wychowywane od urodzenia w Kapitolu, były od maleńkości uczone wielu manier, umiejętności, których dziewczynka nie wiedziała. Nie znała się na mieszaniu farb, by uzyskać zielony neon czy jakie specjały ludzie jadają w czasie trwania igrzysk. Na szczęście takie tematy nie były poruszane długo, a resztę rzeczy dało się po prostu nauczyć z książki, tabletu, czy czego tam używano w szkole podstawowej. Lata szkolne mijały, a z nimi pierwsze nieudane miłości, ciągnięcie siostry za warkocz i walka o czas z rodzicami, który Georgia pamięta jak przez mgłę. Skończyła szkołę średnią, dostała się na studia z wzornictwa i projektowania. Niestety, wybuchła wojna z rebeliantami. W przeciągu trzynastu lat pobytu w stolicy, rodzina Wilde stała się bogata i przeciętna w ogólnej obłudzie. Rodzice dziewcząt zawładnięci przepychem, zapomnieli, skąd pochodzą i kim w głębi serca są. Pieniądze, które zarabiali przy opracowywaniu nowych technologii na Igrzyska były niemałe, nic więc dziwnego, że Georia wraz z rodziną trafiła po rebelii do Kwartału Ochrony Ludności Cywilnej. Z powodu braku studiów, ale dobrymi ocenami na świadectwie załapała się na stanowisko sekretarki w tamtejszej szkole podstawowej.
Mieszka jednak dalej z rodzicami, nie chcąc zostawić samych staruszków pogrążonych w szaleństwie.