Kim jestem? Z perspektywy czasu mogę śmiało powiedzieć, że jestem nikim. Nikim ważnym, nikim istotnym czy też choćby zauważalnym. A przecież nie zawsze tak było. Kiedyś byłam Kimś. Dokładnie, Kimś! Urodzoną celebrytką, choć przecież nie do takiej roli mnie przygotowywano. I to nie taka rola była mi ostatecznie pisana, lecz pozostawmy wspomnienie o tym na później. Najlepiej znacznie później, a jeszcze lepiej – na znacznie nigdy później. Teraz zaś skupmy się na początku całej tej historii, która praktycznie już od samego początku zmierzała w jasno określonym kierunku. Choć ja osobiście nie zdawałam sobie z tego sprawy. Praktycznie aż do samego końca i momentu, w którym było już stanowczo za późno, by cokolwiek robić czy też ratować. Czy była to moja wina? Z pewnością, jednak i działania innych ludzi nie były bez winy.



Miranda praktycznie od samego urodzenia była prawdziwym oczkiem w głowie swojego ojca. Może było tak po części z powodu tego, że jej matka przypłaciła życiem nadzwyczaj trudny poród. Możliwe też, że przyczyna tego kryła się w czymś całkowicie innym, jednak Mir nigdy w to nie wnikała. W zupełności wystarczało jej samo to, że swojego ojca mogła nazwać też swym przyjacielem, z którym spędzała naprawdę dużo czasu.

Gry w karty, budowanie zamków z piasku, wszelkiego rodzaju wycieczki, najróżniejsze wyścigi oraz zakłady i inne atrakcje... Tak właśnie było przez pierwsze kilka lat jej życia. Nie była z tego powodu jakoś specjalnie rozpuszczona. Co to, to nie! Jej papa naprawdę starał się, by odczuwała to, że jest kochana, jednocześnie nie wyrastając na zadufaną w sobie osóbkę i snobkę.

To mniej więcej właśnie dlatego Mirrie, jak pieszczotliwie zwał ją jej tatuś, naprawdę lekko podeszła do wiadomości o jego chęci powtórnego ożenku. Od śmierci jej matki minęło bowiem wystarczająco dużo czasu, by Miranda zaczęła nawet zastanawiać się, oczywiście - na swój nadzwyczaj dziecinny sposób, dlaczego to jej ojciec nie szuka sobie nikogo i poświęca swoje szczęście dla bliżej nieokreślonego celu.

Nie rozumiała wtedy tego za bardzo, w końcu była jeszcze dosyć małą i niewinną dziewczynką, lecz z pewnością chciała tatusiowego szczęścia. A gdy jeszcze okazało się, że zamiast jednej nowej osoby w domu pojawiły się dwie... Była dosłownie wniebowzięta. Przynajmniej z początku. W żadnym razie nie była zazdrosna o swojego małego braciszka, który, mimo że faktycznie był dzieckiem jej papy, nie mieszkał wcześniej z nimi i który był od niej przecież trochę młodszy. A ona musiała być dla niego wzorem!

A nie, nie musiała. Co nawet lepsze, nie mogła, bowiem z jakiegoś powodu praktycznie non stop odsuwano ją młodszego dziecka. Zupełnie bez powodu, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia, choć przecież nie zrobiła niczego złego. Nigdy nie dowiedziała się, o co wtedy chodziło, ale od tamtego czasu wszystko się zmieniło. Może i wciąż była córeczką swojego tatusia, lecz macocha zdecydowanie jej nie polubiła. Za każdym razem, gdy tylko papa musiał wyjść z domu i zostawić je dwie razem, cóż, była przestawiana z kąta w kąt niczym zupełnie niepotrzebny przedmiot.

Z początku jej ojciec tego nie zauważał, zaś ona sama z pewnych względów obawiała się go o tym poinformować, lecz gdy już wyszło szydło z worka… Takiej kłótni jeszcze nie widziała. Zazwyczaj spokojny papa nie wrzeszczał, ale jego ton… Do tej pory pamięta tamten chłód, który mieszał się z wściekłymi wrzaskami macochy Mirrie. Wojna między nimi trwała zaledwie przez kilka dni, choć tamtego dnia coś pękło. Wciąż nie widywała się z braciszkiem, zaś jej ojciec nie mógł nic na to poradzić, bo… Odszedł na zawsze. Pozostawiając ją pod opieką macochy, która nadzwyczaj szybko zadbała o pozostawienie Mirandy z niczym i oddelegowanie jej na tyle długo, na ile się dało.

Przez kilka lat wracała do rodzinnego domu tylko na okres letni, gdzie to nie była traktowana jak członek rodziny. Wkrótce powiększonej o wuja Mirrie, za którego wyszła jej macocha, co szokiem wcale nie było. Po jakimś czasie Miranda przestała jednak przyjeżdżać do domu, bowiem zaczęła układać sobie własne życie. Z pozoru tak piękne i kolorowe, pełne wspaniałych perspektyw.

Lecz i przy tym gorzko się zawiodła. Wszystko zaczęło paprać się jeszcze jakiś czas przed rebelią. Zdradzieckie szczury, niespełnione marzenia, upokorzenie, zawód, złość… Schemat jakich wiele. Zimowe wydarzenia nie spaprały w jej życiu nic, co miałoby dla niej znaczenie. Wszystko było już i tak jednym wielkim bagnem.

Nie trafiła do Kwartału. W porę dowiedziała się o planach rebeliantów, bowiem jeden z jej ostatnich przyjaciół brał udział w całym spisku. Nie poparła żadnej ze stron, przemykając się to tu to tam, przez mieszkańców Kapitolu uznawana za swoją ze względu na jej dawną pracę, u rebeliantów korzystając z dziwnego rodzaju ochrony, immunitetu, jaki zapewniał jej całkiem wysoko stojący przyjaciel.

Po tym wszystkim, cóż, nie chciała pozostać w Dzielnicy Rebeliantów, bowiem nie czuła się tam dobrze. Nie była jedną z nich. Do mieszkańców Kwartału zaś też nie było jej zbyt blisko, a mieszkanie w KOLCu uznała w jakiś sposób za dużo gorszą opcję od niezależności w miejscu, w którym teoretycznie nie powinno nikogo być. Umiała się przekradać. Wyrobiła sobie ten talent jeszcze za czasów, gdy to chciała przestraszyć lub zajść nagle ojca. Pewnej nocy zniknęła więc z mieszkania w rebelianckiej dzielnicy i nikt więcej jej tam nie widział.

Uznana za zaginioną i najprawdopodobniej martwą, ułożyła sobie życie na Ziemiach Niczyich. Trudne, ale własne. Sama, ale nie samotnie. Przy nagłej potrzebie zdobycia czegoś, cóż, kradnie. To i tak lepsze od bycia laleczką w łapach Coin oraz jej psiaków.