/[Mieszkanie Lucy]

Są takie dni, których nie wybierasz. Po prostu wychodzisz z mieszkania, które nazywasz domem, idziesz byle gdzie i byle po co. Jesteś wolny. Nie musisz nikomu tłumaczyć się wymawiać posłuszeństwa za niepodjęcie tego co było prawidłowe w odpowiedniej sytuacji. Interesuje cię… Właściwie to nic, ale jeśli mamy być szczerzy – powietrze, spokój, brak kontaktu z rzeczywistością, która tylko namąciłaby niepotrzebnie w głowie. Dylan coraz częściej myślał o tym mężczyźnie, który w niezupełnie przypadkowy sposób stał się kluczem do nowego świata. Niedługo będzie musiał otworzyć kolejne drzwi, ale zanim to nastąpi, będzie potrzebny kolejny klucz. Trudno powiedzieć czy nie chciał traktować ludzi przedmiotowo. W obecnym czasie? Dokładnie tak rysowała się sytuacja. Ile będzie trzeba jeszcze zamków otworzyć, aby osiągnąć cel? A czym on jest? Cholera wie, ważne żeby gdzieś po drodze się odnalazł i nie zgubił.

Sharpe, pozbawiony płaszcza, na szczęście jednak nie marznąc z zimna, przemieszczał się żwawo między ulicami. Musiał wyglądać dziwnie, w czarnych, spranych spodniach i grubym, czerwonym swetrze, który faktycznie dawał takie ciepło jak kurtka. Włożył ręce do kieszeni spodni, krok za krokiem, zerkał tylko po znanej sobie okolicy. Wchodził właśnie na teren targu, który ciągnął się przez ulicę, przy której kiedyś prężyły się banki, tłoczyli zaaferowani mieszkańcy pięknego Kapitolu, kolorował się świat w różnych odcieniach absolutnego szczęścia. Nie dowiedział się o błędach jego poprzedniego życia dopiero w KOLCu. Zdawał sobie sprawę, że jest jednym ze śmiesznych aktorów na scenie Kapitolińskiego teatru, wiedział, że kiedyś nastąpi jakiś przełom. Musiał. W końcu prawda i dobro zawsze zwycięża, czyż nie? Pytanie – dlaczego nic z tym nie zrobił? Prawdopodobnie wizja złej przyszłości była dlań tak odległa i nierealna, że na czas ówczesny, potulna. Wiedział, że ludzie nie powinni żyć tak jak ci z dystryktów. Jak to teraz wygląda? Dokładnie tak samo, z małą lekcją dla poprzednich gremiów rządzących, ale nie tylko. Dla zwykłego, zadufanego w sobie obywatela starego świata. Starych ludzi już nie zmienisz, młodych? Wyprowadzisz ich na buntowników przeciwnych nowemu światu. A uwierzyć sprawiedliwości świata to jak wierzyć w niewinność dziwki.
Uniósł rękę w górę, lekkim znakiem prosząc tylko i jedno jabłko. Sprzedawca popatrzył się na niego z byka, wolałby pewnie hurtowo mu sprzedać, więcej zyskać i kupić sobie kolejne jabłka ciułając raz za razem. Grosz do grosza. Dylan nie od razu zabrał się za konsumpcję brudnego jeszcze owocu. Trzymał go w dłoni obracając co jakiś czas między palcami. Rękawy czerwonego swetra zasłoniły dłonie zwisające luźno po bokach.
Skręcił w uliczkę. Jedna taka na milion? A gdzie tam! Pełno tych brudnych, paskudnych ulic w tym miejscu. Szedł sam, ale chyba miał coś na myśli. Zatrzymał się przed murem. Zerkając po bokach na drzwi różnych, bocznych wejść do budynków. Odwrócił się i zaczął iść z powrotem w stronę targu.

Wtem… WTEM…

Wtem i wtedy pojawił się przed Dylanem koci gang. Nosz kurczaczki, kurczaczki! On miał uczulenie na kocią sierść. Cofał się, ale one się przybliżały. W dodatku jeden podszedł tak blisko, że zaczął ocierać się o nogę pana Sharpe.
- Kici, kici, spierdalaj… – szeptał nachylając się lekko nad zgrają. Kopnął jednego delikwenta prosto w jego kocie dupsko, ale wywołało to przeraźliwy pisk, miauk i zgrzyt. Właśnie dowiedział się jak burzą się koty. Koty połączone więzią społeczeństwa. Kiedy udało mu się w końcu uwolnić od tej istnej hordy, przekonany o swojej wygranej, odczuł znowu ten dziwny zapach. Pojawiało się ich coraz więcej, a w końcu… APSIK! Jabłko podskoczyło w górę, ale Dylan je złapał dotykając się nosa drugą ręką. Szedł, szedł, a za nim te koty. Gdzieś tam w oddali szczekał kundel, ale akurat psy nie robiły mu żadnej szkody.