/trudno, piszę ja, bo trzeba rozruszać towarzycho

Uśmiechnęła się ciepło do dziewczynki. Nie chciała jej przestraszyć. Musiała być głodna, przerażona i samotna. "Nie mamy mamy. Została na dole". Rei musiała zagryźć wargi, żeby nie rozpłakać się nad tym prostym, a tak smutnym zdaniem. Zapasy przesłane rzeką. Przypomniała sobie pakunki... pakunki które napawały ją przerażeniem. Pożałowała, że prawie nakrzyczała na Peregrina, że je wziął.
- Nie, nie jesteśmy od Roba. Ale chyba udało nam się znaleźć te zapasy. Mój przyjaciel Pippin ma je w plecaku. Jak chcesz, to Ci je da, dobrze? - patrzyła jej w oczy, ale nie wgapiała się w nią, nie chciała jej wystraszyć. - Nie musisz się nas bać. Pomogę Ci, dobrze? - chciała ją zabrać w bezpieczne miejsce. Przypomniała się jej Blue, mała niewidoma Blue, która zabiła się na Arenie. Jej nie mogła pomóc, a chciała, chciała przygarnąć ją i Hope, by móc zapewnić im wszystko co najlepsze. Chciała wyciągnąć je z KOLCa. Mogłaby je adoptować... przynajmniej na jakiś czas, dopóki nie wyciągnęłaby z KOLCa ich matki. Ale Blue już nie było, a Hope była już w dzielnicy. Obiecała sobie, że gdy wróci do Kapitolu, odwiedzi swoją podopieczną. - To jak, powiesz mi jak masz na imię? - nie ruszała się ze swojego miejsca. Dopóki dziewczynka jej nie zaufa, nie chciała jej niepotrzebnie straszyć.

Rei kiwnęła głową.
- Dobrze. To może poczekamy tu na nich, Ty i ja. - nie chciała prosić Pippina by też poczekał. Chciał znaleźć lekarstwo dla Ellie więc nie miała prawa go zatrzymywać. Ale czuła się odpowiedzialna za dziewczynkę. Zostawienie jej teraz samej wydawało się bardzo nierozsądne i nieludzkie.
- Miło mi Cię poznać Di. - uśmiechnęła się do dziewczynki serdecznie. W końcu mała trochę się odważyła, więc może była szansa się dowiedzieć czegoś o ludziach, którzy pozostali w Trzynastce. - Tak, to moi przyjaciele. Ty też możesz być moją przyjaciółką, chcesz? - zaproponowała. Zastanowiła się. Spadnięcie z nieba było tak bardzo trafnym określeniem, że aż zabawnym. Zachowała jednak powagę, roześmianie się ze spadania z nieba zrobiłoby z niej wariatkę, a przecież nią nie była. - Trochę tak... Nasz poduszkowiec miał awarię i musieliśmy wyskoczyć. Niestety spadłam na drzewo i trochę się poturbowałam. - przyznała, wskazując na opatrzone ramię. - Tak więc, nie polecam spadania z nieba. - wzruszyła ramionami. Rozłożyła śpiwór na ziemi i usiadła na nim, wskazując Di miejsce obok siebie. - Może usiądziesz obok mnie i opowiesz mi o sobie? - zaproponowała. Jednocześnie spojrzała porozumiewająco na Peregrina. Czy domyślił się intencji Reiven? Miała nadzieję, że tak, że zrozumiał, że próbuje się czegoś dowiedzieć o ludziach tutaj żyjących. Być może potrzebowali pomocy bardziej, niż się mogło wydawać.

Reiven zareagowała instynktownie. Padła na ziemię i przykryła głowę rękoma. Dopiero gdy usłyszała krzyk podniosła wzrok. Jej towarzysze byli ranni, być może to że siedziała, uratowało i ją od ran. Uniosła ręce do góry i ostrożnie odsunęła się od Di. Byli otoczeni. Rozejrzała się, ale nie widziała skąd doleciały strzały, ani gdzie stał ktoś kto krzyczał. Tak bardzo chciałaby mieć teraz swój łuk. Z łuku umiała strzelać dużo lepiej niż z broni palnej. Wystarczyłby jeden niewielki ruch, a mogłaby co najmniej zranić napastników.
- Nie chcemy zrobić jej krzywdy. Chcemy pomóc. - zawołała na tyle głośno, by ją usłyszano, ale na tyle łagodnym głosem, by nie zostało to odebrane za atak. Trzeba było pomóc Isabelle i Aartowi. Pippin na szczęście był najmniej ranny. - Jesteśmy przyjaciółmi. Nazywam się Reiven Ruen. Przez jakiś czas mieszkałam w Trzynastym Dystrykcie. Jesteśmy tutaj z misją pokojową. - już chciała powiedzieć, że przysyła ich Coin, ale potem pomyślała, że może oni jej nienawidzą... w końcu zostawiła ich tutaj, nie kazała sprawdzić czy wszyscy są bezpieczni. - Ty jesteś Clark? - zapytała, przypominając sobie imiona podane przez Di. Mieli przyjść pomóc jej zabrać zapasy jedzenia. - Obiecuję, że nic nie zrobię Di, ani Wam. Pozwól mi opatrzyć moich przyjaciół i porozmawiajmy na spokojnie. - zmrużyła oczy wypatrując potencjalnych strzelców. Bała się ruszyć, jeśli nie będzie zapewnienia o tym, że nic jej nie zrobią.

Już chciała odetchnąć z ulgą, bo w końcu mogła zobaczyć z kim miała do czynienia. Ale Clark najwyraźniej nie zamierzał im odpuścić. Sytuacja postrzelonych nie była zbyt różowa, potrzebowali szybko pomocy, ale póki Rei była na celowniku, nie mogła nic zrobić. Ryzyko, że ją zastrzelą było olbrzymie. W sumie nie mieli nic do stracenia, a pewnie mieliby więcej pożytku z martwej Reiven niż z żywej. Martwej mogliby odebrać broń i plecak z zawartością. A jeśli byli bardzo głodni to i by ją mogli zjeść. To się przecież zdarzało.
- Posłuchaj... ja nie wiem co zrobiła Wam Coin. Nie mieliśmy pojęcia, że ktoś tu został. Mieliśmy... mieliśmy sprawdzić czy zostały tu jakieś zapasy. - wolała na razie nie wspominać o lekach. - Prędzej spodziewaliśmy się, że wpadniemy na zmiechy, niż na ludzi. - spojrzała z troską na Di. Uśmiechnęła się do niej łagodnie. Na pewno nie groziło jej żadne niebezpieczeństwo, ale Rei miała nadzieję, że mała nie będzie musiała oglądać masakry. - Wszystko będzie dobrze. - uspokoiła ją . Przeniosła spojrzenie na Clarka i popatrzyła mu w oczy.
- Proszę... pozwól mi opatrzyć moich towarzyszy. A potem porozmawiamy na spokojnie. Nie chcemy niczyjej krzywdy. A myślę, że możemy Wam pomóc. - w jej głosie przebrzmiewał ton proszący. Błagać nie zamierzała, błaganie oznaczało postawienie się w pozycji przegranego. Ale prośba... prośba to co innego.

Musiała ze sobą walczyć, żeby nie odetchnąć głośno z ulgą. Zamiast tego opuściła powoli ręce.
- Niestety mieliśmy awarię poduszkowca. Tamta łuna to prawdopodobnie płonący wrak. Tak więc przymusowe lądowanie... - zagryzła wargi.
Zaniepokoiło ją to co powiedział Clark. Jeśli wszystko dobrze poszło, to załoga Alfy była już w podziemiach. A jeśli to co Clark mówił było prawdą, to znaczyło, że narażali się niepotrzebnie. Spojrzała na Peregrina. Tak bardzo liczył na to, że znajdzie lekarstwo dla Ellie. Ale może jeszcze coś tam było... przecież szansa jakaś była zawsze.
- Pippin pomożesz mi ich opatrzyć? Tobie to lepiej wychodzi. - poprosiła. Dobrze mu zrobi jeśli zajmie czymś ręce. Sama podeszła do swojego plecaka i wyjęła z niego paczki zebrane z rzeki.
- Domyślam się, że to o to chodzi. - podała je Clarkowi w wyciągniętych ku niemu dłoniach. Korzystając z tego, że była bliżej mężczyzny, zniżyła głos do szeptu, tak by tylko on ją usłyszał. - Nie proponuję Ci łaski. Wiem jak jest upokarzająca. Ale jest z Wami mała dziewczynka. Czeka Was daleka droga. Być może zbyt ciężka dla Di. Jeśli nie ma tu żadnej rodziny i sama będzie chciała, chciałabym ją zabrać do Kapitolu. - być może nie przemyślała tego, ale cóż...nawet Rei działała czasem impulsywnie. Może tak właśnie miało być, może to los rekompensował jej właśnie brak możliwości posiadania własnych dzieci. Może miała uratować tą małą, kruchą istotkę.

Czasami najprostszy gest może być najbardziej znaczący. Rei nie miała powodu do zabierania zapasów tamtych. Raz, że obiecała Di, że je oddają, dwa że przecież niedługo i tak wrócą do Kapitolu, prawda? A jak nie, to mogli polować. Ona sama potrafiła dość długo wytrzymać bez jedzenia. Była przecież trybutem swego czasu.
Kiwnęła smutno głową. Więc Di była sama, jak wiele dzieci w dzisiejszych czasach.
- Nie sądzę, żeby gdziekolwiek było bezpiecznie. Ale będzie bezpieczniejsza niż tu. Mam dość... stabilną pozycję w Kapitolu, więc niczego jej nie zabraknie. Ale to musi być jej wybór. Nie chcę jej do niczego zmuszać. - odpowiedziała. Bez sensu byłoby wciskanie kitu typu "Kapitol to wspaniałe miejsce gdzie ptaszki śpiewają i nikomu niczego nie brakuje". Takie miejsca nie istniały.
- Dziękuję. - odpowiedziała, widząc jak ludzie Clarka pomagają zranionym. A mogli zacząć od rozmowy, to by i ran nie było i strzał by nie zmarnowali. - Ile tu jest osób? - zapytała z ciekawością przechylając głowę na bok. Zatargi z drugim obozem... Mimo wszystko wydało jej się to bardziej fascynującym życiem, niż te które musiała wieść w Kapitolu. Tu nie było ani Snowa, ani Coin. Sami dyktowali warunki. Kuszącym było zostanie tu... może kiedyś tu wróci... tak po prostu. - I skąd się biorą te paczuszki? - była tym wszystkim szalenie zaintrygowana - Nie bój się, nie doniosę na Was.

Rei uśmiechnęła się do Di.
- Obiecuję, że zadbam o to, żebyście się jeszcze spotkali, dobrze? To Twoi przyjaciele, a z przyjaciółmi nasze drogi zawsze w końcu się skrzyżują. - powiedziała łagodnym głosem i spojrzała na Clarka. Jego reakcja sprawiła, że spojrzała na Aarta i zakryła dłonią usta. Zaraz w jakimś pierwotnym instynkcie, przyciągnęła do siebie Di, by ta nie musiała patrzeć jak ten biedny człowiek się wykrwawia. Zapewne mała już widziała śmierć, ale to nie znaczy, że teraz miała ją oglądać ot tak, jak jakiś obraz. Należało dzieciom oszczędzać przykrych widoków, które mogły wryć się w pamięć.
Zrobiło się cicho. Rei gładziła Di po głowie, jakby były od zawsze razem, a nie jakby znały się od pięciu minut. Przysięgła sobie, że odmieni los tej dziewczynki. Wtedy odezwała się krótkofalówka. Rei przełknęła ślinę i drżącą dłonią chwyciła za urządzenie.
- Tu Reiven. Jesteśmy na mokradłach. W tym miejscu w którym byliście wcześniej. Czekamy. - postanowiła nie mówić przez krótkofalówkę o zmarłym Aarcie. Jeszcze ktoś niepowołany by to usłyszał i by był problem.
Zadziwiające, jak stosunek człowieka do człowieka może się nagle odmienić. Oboje sobie zaufali, Reiven i Clark.
- Przylecieliśmy po lekarstwa. W Kapitolu zanotowano przypadki chorych... na to samo co wcześniej w Trzynastce. W Kapitolu nikt nie umie odtworzyć składu leku, a tu ponoć zostały jakieś zapasy. Podejrzewam, że druga ekipa jest pod ziemią i przeszukuje tunele. - westchnęła smutno i zagryzła wargi - Coin się przeliczyła z pewnymi sprawami. Być może to, że jesteście tutaj, jest najlepszą możliwą opcją. Może nawet trochę Wam zazdroszczę. Zrozumiem, jeśli cofniesz swoją zgodę na to, żebym zabrała Di ze sobą... skoro wiesz o chorobie. Ale mogę zagwarantować, że zapewnię jej wszystko czego będzie potrzebować. I przysięgam, że znów się spotkacie. - mówiła cicho, nie chciała by ktoś inny ich usłyszał. - Jeśli macie te leki i zechcecie się z nami podzielić, będziemy Waszymi dłużnikami i postaramy się ten dług spłacić jak najszybciej. Przynajmniej ja się postaram. - dodała.

Rei obserwowała mężczyznę szeroko otwartymi oczami.
- Mam nadzieję. - odpowiedziała. Nie wiedziała czy to wystarczy, ale to było lepsze niż nic. Fiolkę dla Di schowała do kieszeni korzystając z tego, że nikt nie patrzy. Nie będzie musiała się tłumaczyć z zapasu, który był przeznaczony dla jednej konkretnej osoby. Kiwnęła głową.
- Dziękuję.
Słuchała go uważnie. Wbrew początkowym obawom był dobrym człowiekiem. Rei uniosła dłoń w geście pożegnania. Rozumiała dlaczego nie chcą zostawać, sama też by tak postąpiła pewnie. Nie przerywała Di, dała jej tyle czasu ile mała potrzebowała. Obie ampułki i tą w kieszeni i tą w dłoni musiała jak najszybciej zabezpieczyć, więc oderwała kawałek materiału z kurtki i owinęła nim fiolkę, następnie zrobiła to samo z drugą. Wtedy podeszła do Pippina i pomogła mu z Isabelle. Zanim to jednak zrobiła, wzięła krótkofalówkę i nadała jeszcze jeden komunikat, mówiąc głośno i wyraźnie.
- Tu Reiven Ruen do załogi Beta i załogi Alfa! Mam ampułkę leku! Powtarzam! Mam ampułkę leku! Czekamy na mokradłach!

// Wzgórze
- Co do cholery?! - wyrwało jej się z gardła, kiedy dotarła na podmokły teren. Aart nie żył. Leżał w kałuży krwi. Lo przełknęła ślinę, zauważając ranną Isobel, pomagającego jej Pipina, stojącą nieopodal Reiven i... Dziecko. Małą dziewczynkę.
Chwyciła apteczkę i bez zastanowienia ruszyła w stronę Scovel i Peregrina. Zdezynfekowała i ciasno obandażowała ranę, wcześniej upewniając się, czy strzała nie uszkodziła niczego ważnego. Na przykład tętnicy, co prawdopodobnie spowodowało śmierć Miksy. W głębi serca wyczuwając, że stało się tutaj coś w pewien sposób wielkiego. Coś niespodziewanego. Bo niby skąt wytrzasnęliby lekarstwo w środku lasu?! Przecież Trzynastka nie zakopała go w błocie, żeby wyjadły je dzikie zwierzęta. Dopiero, kiedy skończyła opatrywać dziewczynę, podeszła do ciała chłopaka. Zarzuciła mu na twarz twarz odpięty od jego kurtki kaptur.
- Powiadomiłam Soneę Hastings. - Użyła pełnego nazwiska, bo dziewczyny mogły znać się z wojska. - Przekazałam informację o lekach. Musimy czekać - dokończyła, sięgając do butelki z wodą. Oddychała ciężko, mocno zaschło jej w gardle przez dłuższy bieg po trudnym terenie.
- Chyba powinniśmy zgromadzić pozostałych tutaj. Miałaś jakieś wieści, czy pozostali żyją? - zapytała jeszcze w miarę spokojnym głosem. Zarzuciła kaptur na głowę i potarła zmarznięte dłonie. Przynajmniej przy niskiej temperaturze nadgarstek nie dawał się tak we znaki. Minusem deszczu była spora szansa na wyziębienie, więc zaproponowałaby pewnie, żeby schowali się pod śpiworem, ale jak na razie zdołała zapakować tylko generator do plecaka, zgarnąć plecak Aarta (pokój jego młodej duszy) i przejść na mniej podmokły teren. Zbiórka na mokradłach była chyba jednym z bardziej poronionych pomysłów tej wyprawy. Niebo zasnuwały burzowe chmury, błyskawice pojawiały się coraz bliżej. Przebywanie na bagnach podczas silnej ulewy mogło skończyć się powtórką z poprzedniego dnia, lophia nie miała ochoty znowu skrobać się z brązowej skorupy przez kolejne dwanaście godzin.
- A teraz mógłby mi ktoś wytłumaczyć, co tu się dzieje? - odezwała się w końcu, starając się zapalić. Miała nadzieję, że zapalniczka będzie działać nawet pod wpływem wilgoci.

// wzgórze.

Ciężkie krople deszczu bez najmniejszego problemu znajdują drogę między rozłożystymi liśćmi drzew, co chwila spadając na moją twarz. Mimo kaptura i zapiętej szczelnie kurtki mam wrażenie, że ktoś wrzucił mnie do lodowatej wody, lecz nawet to nie jest w stanie pozbawić mnie silnego uczucia satysfakcji. Chociaż misja od momentu katastrofy zdawała się być grą, w której niemal bezskutecznie próbowaliśmy wygrać, teraz jestem pewna, że jednak udało nam się odnieść pewne zwycięstwo - Reiven ma ampułkę leku. Podążając za Lophią, nadal zastanawiam się, jakim cudem reszcie Bety udało się znaleźć lekarstwo w środku lasu, mimo że z pewnością jest to ostatnie miejsce, w którym ktokolwiek z nas by go szukał.
Po kilkunastu minutach szybkiego marszu drzewa trochę się przerzedzają, a z daleka dostrzegam między nimi kilka poruszających się sylwetek. Teren jest tu zdecydowanie bardziej podmokły i moje buty zagłębiają się w nim nieznacznie, gdy przystanę na chwilę, co nie budzi moich wątpliwości - znajdujemy się na mokradłach.
Gdy docieramy do pozostałych, od razu zauważam, że coś jest nie tak. Nieopodal w kałuży krwi leży chłopak, którego widziałam w naszym poduszkowcu, a nieco dalej rannej kobiecie pomaga inny mężczyzna. Kątem oka dostrzegam, że Lophia podąża w ich stronę, lecz w tym momencie najbardziej zaskakująca okazuje się być obecność małej dziewczynki stojącej tuż obok Reiven. Rzucam jej zdziwione spojrzenie, jednak nie mówię nic, bo Breefling już przystąpiła do zadawania pytań. Nie będąc bardziej zbita z tropu niż ona, siadam na pobliskim kamieniu, próbując rozgrzać dłonie.
- Też chętnie się dowiem - dodaję.

Po jakimś czasie dołączyli do nich pozostali członkowie Bet... przynajmniej ci, którzy byli w stanie chodzić. Gdzieś w tym czasie, gdy na nich czekali, zrobiło się zimno i zapowiadało się na to, że zacznie padać. Rei zrozumiała, że mokradła są niezbyt fortunnym miejscem na oczekiwanie. Zebrała z ziemi swój śpiwór, na którym wcześniej siedziała i podała go Di.
- Owiń się nim, żebyś nie zmarzła i nie zmokła. - pogłaskała ją po włosach.
W końcu przyszli. Blondynka odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła znajome twarze.
Kiwnęła im głową na powitanie i posłała smutny uśmiech. Teraz zapewne zaczną się pytania, zwłaszcza o Aarta. Lophia pomogła Pippinowi w opatrywaniu Isabelle. Rei wolała już tam się nie wtrącać. Instynktownie stanęła między Di, a przybyłymi, jakby chciała ją chronić. Miała nadzieję, że nie ma powodu do tego, by chronić dziewczynkę, ale jednak lepiej było zachować ostrożność, zwłaszcza, że jej obecność nie uszła uwadze pozostałych.
Powiadomiłam Soneę Hastings. Przekazałam informację o lekach. Musimy czekać.
Wysłuchała krótkiego raportu Lophii i pokiwała głową z uznaniem. Ktoś w Kapitolu wiedział gdzie są, to dobrze. Rei wzięła głęboki wdech i wyprostowała się. Spojrzała w niebo, zaraz zmokną i to tak porządnie. Warto było pomyśleć o jakimś szałasie i ogniu.
- Niestety żadnych wieści od pozostałych, ani od Alfy. Podejrzewam, że są gdzieś poza zasięgiem... może w podziemiach Trzynastki. W końcu minęła doba... - zawiesiła głos - Co się tu dzieje... Spotkaliśmy... tubylców. Okazuje się, że nie wszyscy mieszkańcy Trzynastki wyjechali do Kapitolu. Pomylili nas z kimś.... i zaatakowali, nim zdążyliśmy wytłumaczyć kim jesteśmy. Aart i Isabelle zostali postrzeleni. Gdy wraz z przywódcą ich grupy doszłam do porozumienia, pomogli ratować rannych, ale strzała przebiła tętnicę Aarta. Wykrwawił się na śmierć. Jako rekompensatę oddali mi jedną ampułkę leku. - wyciągnęła w dłoni zawiniątko z ampułką. - Mam nadzieję, że z tego będą umieli odtworzyć skład. - nie chciała zdradzać wszystkich szczegółów dotyczących "tubylców", zwłaszcza nic, co mogłoby pomóc ich namierzyć i na przykład zabić. To była rodzina Di, więc Rei postanowiła ich chronić przed zemstą czy karą. W gruncie rzeczy być może swoim darem uratowali setki istnień w Kapitolu. - A to jest Di. Zabieram ją ze sobą do Kapitolu. - dodała uśmiechając się dumnie i wyciągnęła dłoń do dziewczynki. - Pytanie, czy zostajemy tutaj, czy przenosimy się gdzieś na bardziej stabilny teren... na przykład gdzieś pod drzewa, żebyśmy zbytnio nie zmokli. Jeśli się przenosimy, trzeba będzie zrobić jakieś nosze dla Isabelle.. Nie wiadomo kiedy Kapitol przyśle po nas poduszkowiec, więc musimy założyć, że spędzimy tu jeszcze kilka godzin, może nawet dni. - spojrzała po zgromadzonych. - A więc będziemy musieli też poszukać jedzenia.

- No to niezły cyrk tu musiał być... - szepnęła w kierunku Cypri, starając się nie dmuchać jej dymem w twarz. Zgasiła papierosa i podeszła do dziewczynki, ukucnęła przed nią i uśmiechnęła się miło. Zniknęła wredna i ironiczna dziewczyna. To dziecko najwyraźniej się bało. I choć nie uważała za najlepszy pomysłu zabierania jej do Kapitolu, to nie była jej decyzja.
- Cześć. Jestem Lophia. Czeka nas mała wycieczka. Leciałaś kiedyś poduszkowcem?['/b] - zapytała łagodnym głosem, rozpinając kurtkę. Przełożyła wszystko do kieszeni spodni, po czym delikatnie okryła małą materiałem i zarzuciła jej kaptur na głowę.
[b]- Będzie ci cieplej, dopóki nasi przyjaciele nie przylecą - dodała, zapinając suwak. Nie była zwolenniczką opowiadania niesprawdzonych bajek, ale małej było potrzebne coś, co podtrzyma ją na duchu. Lophia w głębi duszy podziwiała Reiven za jej odwagę. Wiozła obce dziecko z Trzynastki pod sam nos rządu. Ciekawe.
- Mamy trochę jedzenia. W plecaku Andena jest mały zapas - zwróciła się do Rei, po czym obróciła głowę z powrotem w kierunku Di. - Jesteś głodna? - zapytała konspiracyjnie, mając nadzieję, że w zapasie znajdzie się jakiś batonik energetyczny. I że mała nie ucieknie od niej z krzykiem, nigdy nie miała problemu z podejściem do dzieci.
- Jeszcze jedno. Ktoś nas słyszał. Odpowiedział, ale nic nie zrozumiałam, strasznie przerywało, to pewnie ta burza - powiedziała tak, żeby wszyscy usłyszeli. Być może nadciągała pomoc.

| Poduszkowiec

Zasłaniając twarz przed deszczem, Blaise ruszył szybkim krokiem w stronę załogi Bety, która znajdowała się kilkanaście metrów dalej. Już na pierwszy rzut oka dało się stwierdzić, że brakuje dwóch członków, albo jeden z nich zmalał gwałtownie, ponieważ drobna sylwetka obok Reiven nie była jeszcze tak widoczna, by rozpoznać w niej małą dziewczynkę.
- Wszyscy cali?! - zakrzyknął, gdy był już prawie przy nich, jednak gdy wreszcie dotarł do grupki zauważył odpowiedź na swoje pytanie. Młody chłopak, którego nazwiska nie mógł skojarzyć, nie dawał znaków życia, a stan Isabelle był wyraźnie ciężki. Argent obejrzał się na ekipę z Alfy i dał im znać, by szybko pomogli poszkodowanym.
- Misja była sabotowana od samego początku - warknął, groźnie spoglądając po wszystkich zebranych - Straciliśmy dwoje ludzi, nie znaleźliśmy lekarstwa. Szczegóły przekażę wam w poduszkowcu, nie ma sensu moknąć tu dłużej.
Skinął na Pippina i Noah, których chwilę później poprosił o przeniesienie ciała Aarta i pomoc Isabelle, a sam zwrócił się do Reiven, zauważając wreszcie dziewczynkę, przyczepioną do jej rękawa.
- Jak się tu znalazła? - zapytał, wskazując głową na małego gościa - Był tu ktoś jeszcze?
Podziemia Trzynastki i to, co w nich zastał (a raczej, czego NIE zastał) kazały mu wierzyć, że nie są jedynymi ludźmi w okolicy, jednak w obecnym stanie i z obecnym uzbrojeniem, wolał nie dowiadywać się, ilu jeszcze koczowników zamieszkuje pobliskie tereny.
Miał opory przed zabraniem dziewczynki na pokład, ale widząc postawę Ruen, wolał nie ryzykować kłótni i kolejnych minut spędzonych w deszczu. Dodatkowy pasażer był teraz ich najmniejszym problemem.
Ruszyli w stronę poduszkowca i wtedy właśnie Argent zauważył, że jedna z kobiet, młoda blondynka, ma problemy z poruszaniem się, najpewniej skręcona kostka skutecznie utrudniała jej szybkie dotarcie do celu i skazywała na kolejne sekundy spędzone w deszczu. Niewiele myśląc, natychmiast znalazł się przy niej i zaoferował swoje ramię jako oparcie.
- Mogę? - najwygodniej byłoby mu złapać ją w pasie, ale przecież nie mógł ot tak naruszać jej sfery osobistej, nie zostawił manier w Trzynastce.

Nie mija wiele czasu, nim dochodzę do wniosku, że rozcieranie dłoni nic nie da. Deszcz, który z chwili na chwilę wydaje się być bardziej lodowaty niż tylko zimny, z łatwością odnajduje każdy nieosłonięty skrawek mojej skóry, a kurtka powoli zaczyna przegrywać z nim walkę i przesiąkać. Wokoło pojawia się coraz więcej błota, zupełnie jakby mokradła stwierdziły, że mogą się nad nami jeszcze trochę poznęcać, zanim zjawi się tu Alfa. Oplatam się ciasno ramionami, próbując zatrzymać uciekające ciepło, jednak w efekcie jest mi jeszcze bardziej zimno. Co jakiś czas zerkam na resztę załogi, z ukłuciem niepokoju stwierdzając, że zaledwie dzień temu było nas znacznie więcej. Staram się nie patrzeć dłużej na leżące nieopodal ciało chłopaka, którego imienia nawet nie znałam, i spoglądam w niebo, nie licząc co prawda na to, że pośród szumu deszczu wychwycę ten właściwy szum, należący do lecącego poduszkowca.
Czas zdaje się uparcie tkwić w miejscu i odmawiać jakiejkolwiek minuty, która przybliżyłaby nas do końca tej nieco feralnej misji. Wiele dałabym w tym momencie za zegarek, lecz bez porównania więcej za ciepły koc i kubek herbaty. Zamiast tego mam jednak zimną skałę, na której siedzę, oraz równie zimny deszcz, jaki widocznie nie ma zamiaru ustąpić.
Gdy za którymś z kolei razem spoglądam w niebo, zauważam poduszkowiec, co sprawia, że niewidzialny ciężar w końcu spada mi z serca. Perspektywa koca i kubka herbaty przestaje być tak odległa, więc gdy poduszkowiec ląduje kilkanaście metrów od nas, energicznie zeskakuję ze skały, gotowa nawet czołgać się do niego, by wreszcie uwolnić się od zimna i deszczu.
Ślizgam się na błocie i prawie tracę równowagę, czując jednocześnie, jak w mojej kostce rozchodzi się silny ból. Z ust wydostaje mi się ciche przekleństwo, bo chociaż do tej pory jedyną rzeczą, która mi się przytrafiła, była chwilowa utrata słuchu, szczęście musiało mnie jednak w końcu opuścić. Kątem oka zauważam też spieszącego ku nam dowódcę, Blaise'a. Gdy tylko zawiadamia nas, że misja była sabotowana, po skórze przebiega mi dreszcz, a w myślach czuję lekki powiew strachu.
Wzdycham ciężko, po czym zaczynam brnąć przez błoto do poduszkowca, jednak już po kilku krokach dochodzę do wniosku, że dotrę do niego zapewne jako ostatnia - złośliwy ból w kostce znacznie mnie spowalnia. Nagle jednak zauważam tuż obok siebie Blaise'a, a kiedy mężczyzna oferuje mi swoje ramię, przyjmuję je i mimo zmęczenia uśmiecham się z wdzięcznością.
- Dziękuję - odpowiadam, rumieniąc się z niewiadomego powodu.

/ Poduszkowiec

Kiedy wreszcie w deszczu ujrzeli załogę 'Bety', pierwszym odruchem Hughesa był wzrok poszukujący Lophii. Kiedy dojrzał ją całą, choć przemokniętą, na jego twarz wpłynął mieszany uśmiech ulgi, szczęścia i jednocześnie złości.
Kątem oka dostrzegł małą dziewczynkę i kolejne ciała, lecz nic się nie odezwał. Słowa Argenta starczyły za cały komentarz tej sytuacji. Wśród ocalałych dostrzegł również utykającą Cypriane, którą poznał przez Lophię. Zanim zdążył zaoferować pomoc, dostrzegł, że Blaise zrobił to przed nim.
Pippin i Noah zajęli się ciałami, co nie było najprzyjemniejszą czynnością, ale nic nie mogli na to poradzić. Dłuższe stanie w deszczu było stratą czasu.
Chciał zapytać Lophię jak się czuje, ale przecież bardzo dobrze to widział i takie słowa zdawały się bezsensowne. Głos utknął mu w gardle. Nie wiedział, co ma jej powiedzieć, a jedynie patrzył na nią przez chwilę z utęsknieniem, po czym zwiesił wzrok. Jedyne co mógł zrobić, to podejść do niej i gdy szli w drodze powrotnej do poduszkowca, to oddać przemarzniętej kobiecie własną kurtkę, nakrywając jej ramiona i nakładając kaptur na głowę. Nie wiedział co stało się z jej własnym nakryciem, ale jego myśli i wzrok były zbyt rozbiegane, by na dłużej zawiesić wzrok na nieznajomej dziewczynce, która ją miała.
-Przepraszam. -szepnął tak, by tylko Lophia mogła to usłyszeć i wbił wzrok w ziemię. Przygarnął ją do siebie ramieniem, próbując przekazać chociażby odrobinę własnego ciepła. Przez wilgoć czuł zapach papierosów, lecz nie był to moment, w którym mógłby to komentować. Wiedział, że sposobem kobiety na stres jest właśnie nałóg.
W tej chwili po prostu cieszył się, że była obok niego żywa i nie chciał niczym innym zaplątać sobie myśli. Nie, dopóki nie wrócą do Kapitolu.

Poduszkowiec

Wyszła z poduszkowca zaraz po dowódcy i Javierze, którzy od razu podeszli do tych, którym trzeba było pomóc. O mało co nie wywróciła oczami, widząc Ruen z jakimś bachorem, niewątpliwie przybłędą albo potencjalnym źródłem nowych zarazków dla Kapitolu. No ale cóż, pani "głównodowodząca" Strażnikami Pokoju zapewne wszystko wiedziała najlepiej. Minęła ją bez słowa i podeszła do Minko.
- Jesteś cała? Śmigaj do poduszkowca - rzuciła, posyłając Leonard lekki uśmiech.
Zaledwie tamta ruszyła, Cat poszła za nią, po drodze zatrzymując się obok Argenta, który pomagał Cypriane. Noah i Pippin transportowali jakieś zwłoki i pomagali jednej z członkiń rządu, Ruen, oczywiście, nie widziała świata poza smarkaczem, którego tuliła, a Javier stał z jeszcze jedną dziewczyną.
Cóż, miło, że Beta znienacka się odnalazła, chociaż to i tak było owiane pewnymi wątpliwościami.
- To chyba wszysycy, nawet jeśli ktoś jest poza mokradłami, burza jest za silna, żeby szukać.- rzuciła do dowódcy, obserwując, jak Leonard wspina się na pokład poduszkowca. O mały włos, a zapytałaby Blaise'a, dlaczego pozwala Ruen ciągnąć do Kapitolu jakieś dziecko. Co to, do cholery, domowe przedszkole czy misja...?