Będę pierwsza, a co! :D

//Poczekalnia rydwanów -> przed budynkiem -> dom -> tutaj :)

Natychmiast po zaskakująco udanej dla mnie i ruchu oporu paradzie wróciłam do domu, zastanawiając się kiedy dołączy do mnie Etaine. Przez kilka godzin zaczytywałam się w książce, jednak gdy doszłam do wniosku, że najwyraźniej dzisiejszego wieczoru nie mam już co liczyć na jej przybycie, zaczęłam szykować się do snu. Na całe szczęście coś mnie tknęło, by przed położeniem się do łóżka odsłuchać pocztę głosową.
Pani Troy, dzwonimy z Tymczasowego Więzienia Kwartału Ochrony Ludności Cywilnej, ponieważ została Pani wskazana jako osoba, która może potwierdzić tożsamość niejakiego Noah'a Atterbury'ego. W związku z powyższym, prosilibyśmy o niezwłoczne stawienie się w wyżej wspomnianej placówce.
- Że co? - rzuciłam niezbyt inteligentne pytanie, szybko mrugając oczami z powodu zaskoczenia. Co do cholery Noah robił w KOLC-u? I skąd Ci idioci tak szybko zdobyli mój nowy numer? Pięknie, po prostu cudownie. Rzuciłam okiem na zegarek - 22.35. Stanowczo za późno, żeby o tej porze organizować wycieczki do KOLC-a. Mam nadzieję, że Noah mi to wybaczy. Pójdę tam z samego rana.
Wstaję niemalże o świcie, planując jak najszybciej wypełnić podjęte wczorajszego wieczoru postanowienie, jednak po otrzymaniu kolejnego wezwania na komendę dociera do mnie, że sprawa Atterbury'ego będzie musiała poczekać. Najpierw to ja muszę przetrwać jakże radosną rozmowę ze strażnikami. Niezbyt pośpiesznie ubieram się, zjadam lekkie śniadanie i brnąc w głębokim śniegu udaję się na posterunek. Kulturalnie pukam do jednego z pomieszczeń i słysząc krótkie „Proszę wejść.”, otwieram drzwi i zaglądam do środka.
- Dzień dobry, jako tegoroczna mentorka otrzymałam wezwanie do stawienia się na przesłuchanie, czy coś się stało? - pytam z lekkim, niewinnym uśmiechem.

Stosuję się do zaproszenia - czy też raczej polecenia - strażniczki i siadam na wskazanym mi krześle, z delikatnym uśmiechem odmawiając jakiegokolwiek napoju. Gdy wyczytuje moje dane, odruchowo marszczę brwi. Matko, oni dalej korzystają z tych błędnych dokumentów?
- W Trzecim. - poprawiam strażniczkę - Musicie mieć jakiś błąd w dokumentach, ponieważ to już nie pierwszy raz. - spoglądam na nią z udawaną irytacją, jakby była to aktualnie najważniejsza rzecz zaprzątająca moje myśli.
Co pani robiła w dniu parady... Hmmm, pomyślmy - cieszyła się jak idiotka, że ktoś zdecydował się na wyrolowanie Coin? Rzecz jasna powstrzymuję się jednak od wypowiedzenia tych słów i po chwili opieram brodę na dłoni, spoglądając w bok, jakbym próbowała sobie wszystko przypomnieć.
- Cóż. - wolno zaczynam opisywanie przebiegu wczorajszego dnia - Odbyłam spotkanie z trybutami, czy też raczej trybutką, albowiem chłopiec najwyraźniej był zajęty płakaniem we własnym pokoju. Podczas gdy oni poszli się przygotowywać do Parady, zajęłam się czytaniem książki, natomiast później przyszedł do mnie w odwiedziny Finnick Odair, mój znajomy, zresztą z pewnością go pani kojarzy. Porozmawialiśmy trochę, a następnie jako że przypadkowo zalałam swój telefon, wraz z nim poszłam do sklepu by kupić nowy. Potem na chwilę zajrzałam do apartamentu, by napić się wody i wróciłam na Paradę, jednakże jego samego nie widziałam od tamtej pory.
Przerywam na chwilę, jakbym jeszcze coś sobie przypomniała, po czym kontynuuję, mając pewność że strażniczka prędzej i później i tak by o to spytała.
- A, kompletnie bym zapomniała. Kiedy przyszłam do apartamentu, znalazłam tam koronę i krótką kartkę, w której była zawarta prośba o przekazanie jej królowej piękności - w domyśle Cordelii - od cichego wielbiciela, a następnie spalenie kartki, co też uczyniłam. Przyznam, że wydało mi się to lekko podejrzane, jednak nawet nie byłam sobie w stanie wyobrazić że ktoś mógłby się okazać tak bezczelny, by przez pozornie niewinną ozdobę narazić naszą prezydent na śmieszność. Jako jej bliska współpracowniczka wyrażam wielkie ubolewanie z tego powodu. - stwierdzam z oburzeniem, po czym kręcę głową w geście niedowierzania, że coś takiego w ogóle mogło mieć miejsce, w duchu jednakże nie mogąc powstrzymać śmiechu.

Przez krótką chwilę wpatruję się w swoją rozmówczynię, zastanawiając się jaki cel mają aktualnie zadawane przez nią pytania, skoro i tak zapewne udało im się podsłuchać całą naszą rozmowę w apartamencie. Mimo wszystko wolę jednak udzielić odpowiedzi, nawet jeśli mam przemilczeć kilka faktów.
- Owszem, wspominał o swojej trybutce, zwłaszcza że to wokół tegorocznych Igrzysk obracała się większa część naszej rozmowy, jednak nie odniosłam wrażenia, by miał niecne zamiary pokrzyżowania szyków organizatorom Parady. Z tego co pamiętam, nie rozmawiał z nikim oprócz mnie.
Po jej pytaniu na temat listu z wysiłkiem marszczę brwi, jednak po chwili patrzę smutno na kobietę.
- Przykro mi, ale za nic nie jestem sobie w stanie tego przypomnieć.

Connor Henderson? Atena Sky? A kto to do licha jest? - szczere zdziwienie na mojej twarzy musi być chyba wystarczającą odpowiedzią na pierwsze pytanie. Dopiero po chwili zaczyna mi świtać, że najprawdopodobniej musieli to być tegoroczni trybuci. Nad Catonem i Joffem muszę się poważniej zastanowić, jednak po chwili namysłu przypominam sobie, że nie widziałam ich od czasu ślubu.
- Nie, nie widziałam żadnej z tych osób od co najmniej trzech dni. - odpowiadam krótko.

- Co mi wiadomo? - odpowiadam równie cierpko, jak postawione zostało pytanie. - Wiadomo mi tyle, że udałam się na ślub przyjaciółki, by móc razem z nią świętować tak piękny dzień, a skończyłam krztusząca się dymem i niemalże umierająca ze strachu, bo nigdzie nie mogłam znaleźć swojego męża i niedalekiej od doznania poparzeń drugiej przyjaciółki. Niesamowite przeżycie, radzę pani kiedyś spróbować. - kończę swą wypowiedź dziwacznym grymasem, mającym sugerować irytację.

Słuchając kolejnych słów strażniczki wpatruje się w nią z niedowierzaniem. Zgłupiałaś, czy jesteś pijana?
- Tak, z pewnością wparowałabym na ślub z optymistycznym zamiarem wysadzenia wszystkich swoich bliskich w powietrze. Do widzenia. - stwierdzam sucho i wychodzę z sali, kierując się w stronę Kwartału.

//Tymczasowe więzienie

/mieszkanie Levittouxów

John, bo tak miał na imię ów szeregowy, zaniepokojony nienaturalną bladością Rei, nie tylko ją przywiózł na posterunek, ale też poszedł z nią do środka, gotów łapać ją gdyby zaczęła mdleć. Było jej trochę wstyd, że jest taka słaba przy podwładnym, ale John nic nie mówił, a ona miała na to logiczne i wiarygodne wytłumaczenie. Gdyby więc zapytał, powiedziałaby o problemach z układem oddechowym po pożarze. Nie wspomniałaby jednak, że jej psychika ją zawodzi... To lepiej było przemilczeć. Już wystarczało to, że Michael widział, że dzieje się z nią coś niepokojącego.
Wzięła głęboki wdech, co zaskutkowało kaszlem, i zapukała do drzwi. John z niepokojem patrzył, jak jego przełożona wolnym, nieco chwiejnym krokiem przekracza próg pokoju. Jakby miała za raz się przewrócić lub zemdleć.
Zamknęła za sobą drzwi i rozejrzała się po pomieszczeniu. Zasalutowała osobom obecnym, bo w końcu była żołnierzem.
- Kapitan Reiven Levittoux. Miałam się zgłosić na przesłuchanie w sprawie parady. - jej głos brzmiał pewniej niż się spodziewała. Nie okaże słabości, nie przed tymi ludźmi. Pewniejszym krokiem podeszła do biurka i usiadła na krześle.

Rei spojrzała na teczkę. Czy zwolnienie ze szpitala tam było? Oby, wtedy nie będzie musiała się tłumaczyć z nieobecności na paradzie.
- Wiem tyle ile pokazano w wiadomościach. Nie było mnie na paradzie ponieważ lekarze zabronili mi wychodzić z domu. Poprzedniego dnia wieczorem straciłam przytomność i całą noc spędziłam w szpitalu. Wypisano mnie rano i zalecono wypoczynek. Dostałam też butlę z tlenem, jakbym w domu ponownie straciła przytomność. W szpitalu obiecywano mi, że pójdzie stosowne pismo do organizatorów, usprawiedliwiające moją nieobecność. Tak więc cały dzień spędziłam w domu z mężem i ojcem. - mówiła spokojnie. Dłonie miała ułożone na kolanach. Dzięki Bogu nadal potrafiła nie okazywać emocji przy obcych.
- Na dwie godziny przed spałam. A dwie godziny po oglądałam wiadomości. Dopiero wtedy dowiedziałam się co się stało. Jeszcze nawet nie miałam możliwości spotkania się z moimi trybutami, gdyż stan zdrowia mi na to nie pozwalał.

Pokręciła głową.
- Nic nie słyszałam o tym, że ktoś mógłby coś planować. Nawet plotek, czy żarcików. Cóż... w ostatnich dniach raczej nie należałam do osób towarzyskich. Pewnie gdyby nie wezwanie pani Prezydent i powołanie mnie jako mentora siedziałabym w domu, z mężem i cieszyłabym się miesiącem miodowym. Niedawno wyszłam za mąż. - uniosła dłoń pokazując obrączkę, ale przecież przesłuchująca ją strażniczka pewnie o tym wiedziała - Przykro mi, ale nie pomogę Pani. -rozłożyła bezradnie ręce. - Sama jestem ciekawa kto był aż tak zuchwały i szalony by to zrobić. - nie kłamała. Była ciekawa. Pewnie kilka dni wcześniej pomyślałaby, że warto tą osobę poznać i zawrzeć z nią sojusz przeciwko Coin. Dziś jednak chciała tylko, by wszystko się uspokoiło.

-Dziękuję - skinęła głową i uśmiechnęła się lekko. Starała się dostrzec jakie kształty kreśli strażniczka długopisem, ale nic z tego.
- Zaginionych? - Rei szeroko otworzyła oczy. Musiała nie usłyszeć tej części wiadomości. W sumie to było prawdopodobne, skoro nie zauważyła kiedy wypuściła kubek... - Proszę wybaczyć moje zaskoczenie, ale nie wiedziałam, że ktoś zaginął. - zmarszczyła brwi próbując sobie przypomnieć czyimi podopiecznymi byli Sabriel, Connor i Atena. - Trybuci Cato i Finnicka... tak? Nie wiem... niestety nie wiem. Mam nadzieję, że nic im nie jest. Atena z tego co pamiętam jest najmłodsza, prawda? Nie wiadomo czy uciekli, czy ich porwano? - z przejęcia nie zauważyła kiedy to ona zaczęła zadawać pytania. - Boże, przepraszam. To pani pyta. - policzyła do dziesięciu by jakoś się uspokoić. Co mogło się z nimi stać.

- Biedne dzieciaki. Pewnie są przerażeni. - westchnęła smutno.
- Finnicka i Cato? Na moim ślubie. Czternastego lutego. Z Finnickiem rozmawiałam na chwilę przed wybuchem. Cato widziałam tylko przez chwilę, nie rozmawialiśmy. Cóż... nie jestem zbyt towarzyska ostatnio. A raczej interesuje mnie tylko jedno towarzystwo, mój mąż. - uśmiechnęła się.

Rei wciąż intrygowało co kobieta pisze na tej nieszczęsnej kartce. Miała nadzieję, że nie powiedziała nic, co ktoś mógł opacznie zrozumieć.
- Oczywiście. Chciałabym być bardziej pomocna. - zasalutowała i uścisnęła dłoń strażniczki. - Również dziękuję. Do widzenia. - uśmiechnęła się i wyszła.
Cieszyła się, że ma to już z głowy. Mogła wrócić do domu.

/gdzieś. Pewnie mieszkanie

// właściwie z bankietu (toalety damskie)

Sigyn przedarła się jakoś przez zawieję do szpitala. Było ciężko. Niemalże odmroziła sobie nos, ale on był w jej sytuacji najmniejszym problemem. Miała złamanie nosa, a zimno zmniejszało ból. Najważniejsze, że jej dłonie były odpowiednio chronione, bo to one pracowały na życie białowłosej.
W szpitalu doprowadziła siebie do porządku i czekała na ustanie burzy. Gdy tylko zauważyła przejaśnienia przebrała się w ciepłe ubrania, spakowała walizeczkę i wybyła ze szpitala. Gdzie się udała? Oczywiście pojechała do Dwójki. Wzięła kilka dni urlopu i zaszyła się w swoim domu nie mając w planach wychodzić dokądkolwiek, odpowiadać na sms'y, telefony i pukanie do drzwi. Po prostu odcięła się od świata. Sprawdzała tylko co jakiś czas sms'y w razie, gdyby coś naprawdę ważnego do niej dotarło. Niestety jednak dotarło i Sig z jękiem przeczytała po raz drugi wiadomość. Musiała w takim razie wrócić do Dzielnicy i udać się na Posterunek Strażników, do miejsca, które chciała omijać szerokim łukiem, bowiem Strażnicy zawsze kojarzyli i będą kojarzyć się jej ze złem. Nie raz i nie dwa udowodnili jak bardzo brutalni potrafią być. Jeden nawet dobitnie pokazał, że nie zasługuje na miano człowieka. Teraz... Teraz musiała iść do siedliska zła. Zabrała więc najważniejsze dokumenty. Fałszywy dowód tożsamości oraz przepustkę do Kwartału w razie, gdyby była potrzebna. Zresztą zawsze przy sobie nosiła te dokumenty, bo nigdy nie wiedziała kiedy będzie musiała wybrać się do szpitala w KOLCu.
Następnego dnia znalazła się na miejscu. Weszła do środka, gdzie spotkała się z niezbyt przyjemnym powitaniem przez mężczyznę, który albo robił za recepcjonistkę, albo cholerawiezakogo. W każdym bądź razie po wyjaśnieniu sprawy zaprowadził ją do jednej z sali przesłuchań.
Sig zajęła jedno z krzeseł i wyprostowana czekała na rozwój wydarzeń. Przybrała maskę obojętności, jak gdyby dopełniała jakiś formalności w szpitalu, a nie siedziała w nieprzyjemnym miejscu, które tylko kojarzyło jej się z więzieniem.