*ta moja ma nastąpić wówczas, kiedy każdy obywatel Panem będzie zmuszony do pokładzin z carycą Almą, są rzeczy, które nawet dla mnie - a w życiu robiłem wiele - pozostają nieosiągalne ze względu na granicę wstydu.

1. Wybić się i zostać gwiazdą piosenki.
Wiecie, co to jest system kastowy?  W uproszczeniu: urodziłeś się w biedzie, umierasz w biedzie i gówno nas obchodzi twoje podejście do życia. Możesz próbować się wybić, wylecieć w powietrze wraz ze swoją nędzną chałupinką, a i tak słoma ci z butów nie wyjdzie. Zawsze będziesz wieśniakiem, zerem, rybakiem. Tak właśnie było z Dystryktami. Jeden zawód, profesja, jedna ścieżka życia.  Ludzie dostosowywali się do tego od lat.. Czwórce przypadło w udziale morze. Nie narzekano. Zawsze to lepsze niż sady w Jedenastce czy życie w podziemnej Trzynastce. Dla wszystkich. Z tym, że ja, Gavin Annesley, pierwszy syn i potomek rodu miałem lekki problem z akceptacją mojego losu.
Bo ja, kurwa, nie umiałem pływać i śmiertelnie bałem się wody.
2. Zostać mężczyzną.
Cerowanie sieci. Dorabianie haczyków. Wszystko, czym mogłem zająć się na lądzie. Woda to był mój żywioł, nie umiałem pokonać irracjonalnego strachu. Wmawiałem sobie, że moja matka utonęła i dlatego się boję. Wszystko było lepsze od przyznania się do tego, że jestem tchórzem i ucieczka jest jedynym rozwiązaniem.
Nie nadawałem się do życia w warunkach ekstremalnych. Moje dłonie były zbyt delikatne.
3. Uciec.
Mawiali, że to niemożliwe. Nie było chyba gorszych słów dla szesnastolatka. Być może, gdybym jeszcze był normalny… Ale nie, mnie coś gnało w świat. Przygniatała mnie rutyna, stagnacja, skazanie mojego życia na morską poniewierkę. W pewnej chwili dostałem alergii na wodę, jod i ryby. Z każdym dniem coraz mniej przypominałem sprytnego Gavina, który umie łączyć żyłki, zamieniając się raczej w koślawego zombie. Wymiotującego przez woń ryb.
Spodziewałem się wszystkiego - ciąża (?) - ale to tylko mój organizm dawał mi boleśnie sygnał do działania. Nie tak widziałem swoją przyszłość i kiedy nadarzyła się okazja – a raczej sam ją sprowokowałem -  musiałem wziąć sprawy w swoje ręce, uciekając Strażnikom Pokoju.
4. Przetrwać.
Zawsze myślałem, że najgorsze, co może mnie spotkać,  jest związane z ucieczką. Wiecie, Strażnicy Pokoju odprowadzający mnie do domu, egzekucja, matka, która drze mordę i nienawiść ojca, ale myliłem się. Zwieńczeniem najgorszych koszmarów było utrzymanie się na powierzchni, będąc bezpańskim psem Kapitolu. Byłem zbyt zwyczajny, żeby się podobać. Z czasem zacząłem się zastanawiać, czy przeszczepienie sobie nowej pary oczu oszczędziłoby mi upokorzeń. Tych miałem bez liku. Kopano mnie, pomiatano, używano wedle upodobań, a ja nie mogłem się temu sprzeciwić. Wówczas zrozumiałem, że mój charakter jest tylko formą użytkową. Mogłem dostosowywać się z łatwością do sytuacji, w której przyszło mi się znaleźć.
A była ona bardzo prosta. Chciałem sam nauczyć się modyfikować ludzi, więc potrzebowałem pieniędzy na naukę. Niezależnie od metod ich zdobycia (nie czułem niesmaku), pozostawałem człowiekiem, który był nastawiony na cel.
5. Przezwyciężyć pech.
Zostałem chirurgiem plastycznym. Dwa słowa, które powinny wywoływać na mojej twarzy szaleńczy uśmiech satysfakcji. Moje dłonie już nie pachniały rybami, nie cerowałem sieci, a ciała ludzkie, nareszcie obwołano mnie cudotwórcą Kapitolu. Wtedy chyba po raz pierwszy poczułem, że te dwie kończyny są tak naprawdę wszystkim, co mam i że jeśli cokolwiek się stanie (a konkurencja nie śpi), to będę znowu biednym rybakiem. Uczepiłem się tej myśli w swoim chorym perfekcjonizmie, usiłując nie zwariować z paranoi. Przynajmniej tak sobie wmawiałem, kiedy przestawałem nosić ciężary, nie dotykałem dziewcząt i nareszcie unikałem rozbojów.
Wszystko dla dłoni.  Nieludzko doskonałych w swoich śmiałych ruchach.
6. Być na szczycie.
Na długo  przed Rebelią byłem absolutnym faworytem do roli maskotki Kapitolu. Zapraszali mnie do programów rozrywkowych, zaliczałem pacjentki. Zabierałem alkohol z imprezy i operowałem na haju. Toczyłem się. Wydawało mi, że jestem nieśmiertelny tak bardzo, że zaproponowałem motocyklowy rajd po Dystryktach. Wszędzie miałem swoją panienkę - naprawdę miałem coś z marynarza, który dobija do każdego portu, ale jego domem jest statek. Moim była yamaha i przeświadczenie, że jestem kurewsko nieśmiertelny, dopóki mam władzę w rękach.
Wszystko się zmieniło, gdy poznałem ją. O ironio Losu, pochodziła z Czwórki.
7. Zakochać się.
Zawsze lubiłem blondynki. Wydawały mi się takie nierealne. Dobrze wiedziałem, że to kolor włosów jest recesywny i większość z nich pozostaje farbowana. Pewnie dlatego, Laura od razu stała się mi bliska, bo jej włosy przypominały łany zboża. Może też chodziło o jej anielskość, o jakąś nieodgadnioną przeze mnie cząstkę osobowości, która sprawiała, że nawet taki chuj jak ja, czuł się nieswojo w jej obecności.
Była za dobra. Oświadczałem się jej pięć razy, za każdym płakała rzewnie, próbując wyjaśnić mi, że nie da mi szczęścia, bo jest za zwyczajna.
Cóż, właśnie to w niej pokochałem i to sprowadziło na nas tragedię, kiedy po pierwszej kłótni (nie zdradziłem jej, przysięgam!) uciekła do rodziców.
A potem w jej pokoju znaleziono mnóstwo krwi i już wiedziałem, że taki chuj jak ja, nie może nikogo pokochać.
Nie odnaleziono ciała, nie miałem kogo pochować.
8.Przeżyć żałobę.
Cóż, pamiętam tylko mgłę. Mówili, że w nocy nastąpił przewrót i Coin wzięła miasto. Ja znajdowałem się na obrzeżach, z palców broczyła brunatna krew, wokół leżał mój agresor, którego pobiłem w akcie desperacji, fundując sobie powolne umieranie nerwu.

Dziś...
robię takie listy dla terapeuty. Mówi, że mogę powrócić do operowania, bo fizycznie jest ze mną w porządku. Psychika przedarła się gdzieś na szwach i tęsknię równocześnie za seksem, prochami, agresją i alkoholem. To pozwala na chwilę zapomnieć, choć słyszę, że nie powinien tego robić.  Muszę być czysty i zmierzyć się z rzeczywistością w Kwartale. Alma Coin przyniosła i detoks i spadek popularności operacji plastycznych, więc żyję ze wspomnie. Nawet mi motocykl zabrali.
Chyb powoli zdaję sobie sprawę z tego, że żyję w getcie.
Zamierzam otworzyć centrum odnowy, zamierzam znowu wziąć skalpel do ręki, zamierzam przestać sobie wmawiać, że ją widziałem. Tak, ostatnio ciągle widuję ją żywą. Może to efekt odstawienia leków albo zaprzeczenia?
Nie  mam za wiele do zaoferowania poza tym, że mam całkiem sprawne dłonie. Znowu na nich - trzęsących się i sinych - skupia się cała uwaga.