Jako młody, acz już ustatkowany, mężczyzna poznał on Madeline, blondwłosą, młodszą o dwanaście lat, pracującą niedaleko piękność. Mimo dzielącej ich różnicy wieku dziewczyna bardzo mu się spodobała i Eric postanowił ubiegać się o jej wdzięki. Nie miał wtedy pojęcia w co się pakuje. Sądził, że Mad jest świeżo upieczoną absolwentką miejscowej szkoły, która przygotowywała do pracy lekarza.  Nie przypuszczał, że trafił na osobę tak charakterną, członka ruchu oporu. Jeszcze nie wtedy.
Nastały szybkie zaręczyny, które jednak nie przyniosły równie pośpiesznego ślubu. Para żyła w spokoju i szczęściu (o ile tak można powiedzieć o mieszkańcach dystryktu), dopiero po pięciu latach przypieczętowując swój związek aktem małżeństwa. Dwa lata później mogli zaś ogłosić rodzinom radosne wieści, Madeline zaszła w ciąże.
Od tamtego czasu szczęście Erica trochę sie posypało. Nie przyznawał tego żonie, ale bardzo drżał o życie przyszłego dziecka. Co prawda w ich dystrykcie zazwyczaj nie było problemów z wyborem, ba!, ludzie szkolili nawet swe dzieci w walce, jednakże mężczyzna wolałby by jego dziedziczkę to ominęło. Dlatego też, gdy Nicole przyszła w końcu na świat, starał się jej stworzyć azyl, w którym ta będzie mogła spokojnie żyć.

* * *

Nicole dorastała w cieple, od początku traktowana jak dama, choć rozpieszczana niemal na każdym kroku. A przynajmniej na tyle, na ile mogli sobie pozwolić jej rodzice. Zatem, gdy pewnego dnia miała kaprys by nauczyć się strzelać z pistoletu ojciec zrobił co w jego mocy by jej w tym pomóc Gdy spodobały jej się konie, niemal natychmiast znalazła się na grzbiecie jednego. Ale wszystko miało swoją cenę, Nici w zamian musiała się przykładać do nauki zachowania , kultury i ogłady. Trzeba jednak podkreślić, że nigdy tego nie wykorzystywała. Rzadko kiedy o coś prosiła, wiedząc, że wiele z jej marzeń i chęci nie można nigdy spełnić. A i jej kaprysy spełniane był bardziej dlatego, że rodzina dostrzegła, że coś jej przypadło do gustu, niźli dlatego, że otwarcie o tym mówiła.
Krótki okres swojego życia, bo niecałe półtorej roku, dziewczyna spędziła mieszkając wraz z babcią podczas gdy jej rodzice rozwiązywali swoje problemy małżeńskie. Miała wtedy dziewięć lat i po raz pierwszy doznała prawdziwej grozy sądząc, że dojdzie do rozwodu. Dlatego z nieopisaną radością przyjęła fakt, iż może wrócić do domu, gdy wszystko jednak się ułożyło. Drugi raz przeżyła chwilę prawdziwego strachu, gdy po raz pierwszy znalazła się na placu podczas losowania trybutów. Z czasem jednak uspokoiła się, przestała się tego bać, pogodziła się z losem, przekonana, że jeśli miałaby trafić na arenę żadne jej chęci czy zachowanie tego nie zmienią. Nigdy jednak nie podzieliła się tą myślą ze swoją rodziną.
Jednak, karty jej historii nie są aż tak czyste. W wolnych chwilach Nici często szukała dla siebie zajęcia na własną rękę i, czasem, wymykała się na ulicę, gdzie zbratała się z grupką małych hultajów, którzy nauczyli ją jak ma się bić oraz jak ma pić. Zadbali przy okazji by jej temperament był wystarczająco ognisty. Nie chcąc jednak zawodzić ojca Nici dbała o to by, mimo wszystko, zachowywać się jak najlepiej.
Życie Nicole było właściwie dość przyjemne, można by nawet nazwać je wspaniałym, gdyby nie fakt, że, mimo wszystko, otaczał ją świat, którego groza przerastała wielu ludzi.  Właściwie, nie mogło być ono lepsze (w końcu nigdy nie wylosowano ani jej ani jej bliskich przyjaciół), aż do czasu wybuchu rebelii. Wtedy wszystko się zmieniło. Została wciągnięta do ruchu oporu, straciła matkę - która na jej oczach została rozszarpana przez zmiecha, dziadków - do tej pory nie będąc pewna przyczyny ich śmierci. Rebelianci nigdy ich nie zdradzili.
Obydwoje z ojcem potrzebowali roku, bez mała, by jako tako dojść do siebie. Każdy znalazł na to inną metodę. Eric Kendith wczuł się w działania rebeliantów, pomagał im korzystając z wiedzy jaką otrzymał od żony, lecząc rannych, pocieszając opuszczonych. Nicole zaś wkręciła się w walki. Ale nie to prawdziwe, po prostu te mniejsze, te na których śmierć nie odcisnęła aż takiego piętna. A gdy tylko jej się udało osiedliła się w Kapitolu, w dzielnicy rebeliantów. Po ponad dwóch miesiącach mieszkania jej gniew i smutek ucichły, do głosu wrócił stary charakter, którego nawet - zdałoby się -walka i śmierć bliskich nie potrafiły zniszczyć. Nicole zawsze była dobrą aktorką.
Mieszkając w Kapitolu, w sąsiedztwie KOLCa zrozumiała, że tak naprawdę rebelianci są niczym zwierzęta, które przez długie lata trzymane w klatkach, wyrwały się nagle na wolność. Nie byli na to przygotowani, nie umieli nad tym zapanować. Nie umieli okiełznać swych furii i strachów. To wszystko sprawiło, że zachowali się tak samo jak, dawniej, ich oprawcy. Cała rebelia była tylko zamianą ról.
Dlatego też Nicole chciała jakoś pomóc.
* * *
Życie, Nicole ponownie zostało zachwiane w dniu wybuchu na moście. Bunt rebeliantów sprawił, iż spychane w odległe zakamarki umysłu myśli i wspomnienia wróciły z nową siłą. A wraz z nimi pojawiły się wątpliwości. Jeszcze silniejsze, niż te, które wywoływał obraz nędzy w Kolcu. Na tyle silne, by ponownie, po cichu, do jej głowy zaczęła się zakradać myśl o ponownym buncie.