Odkąd pamiętam nasze mieszkanie nigdy nie było wypełnione po brzegi. Nie chodzi tutaj o meble czy zabawki, bo tych miałem nawet całkiem dużo jak na warunki dystryktu. Już w wieku czterech lat zauważyłem, że rodzinie Starkey brakuje czegoś, co znajdować się powinno u każdego - ojca. Rzadko kiedy go widywałem i do pewnego momentu nawet nie wiedziałem, że to właśnie on mnie spłodził. Zawsze zdawał się być zajęty, zdystansowany, wolał po prostu swoją prawdziwą rodzinę. Z początku pytałem matkę dlaczego tak się dzieje, szukałem winy w swoim zachowaniu, więc starałem się być jak najgrzeczniejszy, tworzyłem dla niego laurki, sprzątałem pokój. Moje starania spełzły na niczym i poddałem się dopiero w momencie, kiedy zobaczyłem w oczach matki ten niewyobrażalny smutek. Za każdym razem kiedy próbowałem się zbliżyć do ojca, a ten mnie odrzucał moja matuchna obwiniała za to siebie. Właśnie dlatego po paru latach zaprzestałem jakichkolwiek prób kontaktu. Od tej pory Thomas był dla mnie nikim więcej jak znajomym mojej matki. Nie odczuwałem do niego żadnego żalu czy złości przez to, że nas zostawił. Byłem zły jedynie o to, ze doskonale zdawał sobie sprawę z bólu Jennifer, a mimo tego niczego nie zrobił.
Uczucie pustki pomagała mi jednak wypełnić Rose. Była to niewielka dziewczynka, z którą zawsze trzymaliśmy się razem. Szczerze mówiąc, to ciągnęło nas do siebie jeszcze zanim dowiedzieliśmy się, że jesteśmy w jakimś stopniu spokrewnieni. Ze spotkaniami nie było większych problemów, bowiem chodziliśmy do tej samej szkoły, mieszkaliśmy niedaleko siebie, a nawet jeśli któreś było chore, to zwyczajnie się odwiedzaliśmy. Do tej pory pamiętam wzrok matki Rose, kiedy widziała nas razem. Nie wiedziałem dlaczego, ale chyba mnie nie lubiła. Oczywiście w oczach dziecka jakim byłem, nie wyglądało to na jakąś wielką tragedię, ale teraz spoglądając na to wszystko po latach mogę śmiało powiedzieć, że zwyczajnie mnie nienawidziła. Najwyraźniej widziała we mnie tylko dowód na to, ze jej ukochany mąz dopuścił się zdrady. Mały, śmiejący się i bawiący się z jej córką dzieciak, który nigdy nie powinien się urodzić. Właśnie z powodu Thomasa i Elle nigdy nie czułem się komfortowo w domu siostry. Byłem za to dumny z mojej matki, że nigdy nie zachowywała się źle w stosunku do Rose. W przeciwieństwie do Elle nie miała o nic żalu dla dziecka i cieszyła się kiedy się razem bawiliśmy.
Czas jednak sprawia, ze nawet najtrwalsze więzy ulegają poluzowaniu i w końcu zwyczajnie się niszczą. Tak samo było w przypadku dwójki rodzeństwa, które najwyraźniej spoglądało na cały świat inaczej. Doskonale wiedziałem, że Thomas odszedł z tego świata i starałem się wspierać Rose najlepiej jak tylko potrafiłem. Niestety nikt nie był przygotowany również na to, ze coś stanie się Elle. Po jej wypadku wszystko potoczyło się bardzo szybko niczym lawina spadająca ze wzgórza i zbierająca ze sobą kolejne życia. Rosemary Garroway postanowiła dostać się na igrzyska. Szczerze mówiąc, to była to jedna z pierwszych wiadomości, które złamały mi serce. Moja ukochana siostrzyczka, mała Rose, którą tak zawsze starałem się chronić, nagle miała zabijać innych ludzi. Co więcej sama się do tego zgodziła! Właśnie z powodu tej decyzji dochodziło do wielu scysji pomiędzy mną, a siostrą. Nienawidziłem tego barbarzyńskiego aktu, jakim jest zabijanie trybutów dla uciechy zwykłych ludzi. Brzydziłem się taką walką, ludźmi, którzy uważają dzieci za zwyczajne bydło, które można zabijać. Ba! Nawet bydło traktowane jest już lepiej. Garroway była jednak uparta, nie chciała mojej pomocy, nie chciała, żebym się trudził. I właśnie dlatego kiedy zobaczyłem w telewizji jak podrzyna gardło jakiejś dziewczynce, to coś we mnie pękło. To nie była moja ukochana Rose, to coś nie było już moją siostrą. Od tego momentu nasz kontakt całkowicie się urwał.
W wyjściu z dołka pomogła mi za to matka. To ona wspierała mnie w tych trudnych chwilach i pokazała, że jest szansa na to, żeby oderwać się od tej paskudnej rzeczywistości. Zaczęła się ze mną uczyć w domu, pokazywała mi nowe rzeczy i zdołała nawet wyciągnąć skądś gitarę. I tak zaczęła się moja żmudna przeprawa przez tony książek, kartek, komentarzy, a przy okazji granie na instrumencie. Godziny spędzone na czytaniu literek w końcu się jednak opłaciły, chociaż matka nigdy mi nie powiedziała jakim cudem udało jej się załatwić to, żebym uczył się w Kapitolu. Dosłownie wygoniła mnie z domu! Chciałem z nią zostać, zajmować się nią i zarabiać pieniądze, ale nie dała mi wyboru. Chociaż wiedziała, że będzie jej ciężko, to i tak wygoniła mnie po to, żebym mógł nauczyć się prawa. Odrzuciła własne szczęście dla realizacji moich marzeń, za co po dzień dzisiejszy jestem jej wdzięczny. Nie tylko zyskałem dzięki niej życie, wychowanie, ale również pracę i przyszły zawód. Wszystko co mam zawdzięczam właśnie jej. Chociaż może i po części to też zasługa szczęścia. Właśnie dzięki niemu nie trafiłem po rebelii do Kwartału, a zostałem w Kapitolu gdzie mogę pomagać i rebeliantom i byłym mieszkańcom Kapitolu. Wszystko jest na swoim miejscu.