Victor z lekkim rozbawieniem zauważył, że przesłuchiwana dziewczyna boi się jego towarzysza, który najprawdopodobniej napawał ją przerażeniem. W innej sytuacji z trudem stłumiłby wybuch śmiechu, teraz jednak mieli na głowie przesłuchanie dziewczyny. Które z minuty na minutę stawało się coraz bardziej irytujące, powodując, iż miał ogromną ochotę uderzyć tę kobietę i skończyć jej farsę. Granie uczynnego, grzecznego i łagodnego Strażnika Pokoju czasem wywoływało dotkliwy ból głowy – tak samo, jak teraz, kiedy musiał wysłuchiwać jej głosu, widząc, po prostu widząc, że kłamie.
- Ach, tak… - rzucił Conradowi krótkie spojrzenie i zanotował dane, które podała, uśmiechając się dobrotliwie. – A teraz… - pochylił się w jej stronę i zapytał cicho:
- Jak myślisz, uwierzyliśmy Ci…? Nic na to nie wskazuje….

Strach był niezastąpionym elementem podczas przesłuchań; wzbudzanie go w zatrzymanych nie było jednak dla Conrada ani łatwe, ani przyjemne. Nie znosił rzucanych w jego stronę przerażonych, wylęknionych spojrzeń, unikania minimalnego choćby kontaktu, fizycznego i wzrokowego. Layla z pewnością miała go za potwora, choć nie podniósł na niej ręki. Zadawał dziewczynie ciosy znacznie gorsze, męcząc ją psychicznie i... dochodził do wniosku, że policzek na otrzrźwienie byłby łaskawy i równie skuteczny. Czuł jednak wstręt do znęcania się nad kimkolwiek, nie potrafiłby uderzyć Layli. Skutej, bezbronnej małolaty, która w końcu przestała grać z nimi w kotka i myszkę. I dla odmiany, zaczęła blefować. Gustav nie mógł wiedzieć, na ile jej informacje są zgodne z prawdą, ale podejrzewał, że Coben licytowała stawkę znacznie przewyższającą jej faktyczną wartość. Dlatego sprawdził, ironicznie unosząc brew.
- Ciekawe - oznajmił, stając za dziewczyną, tak by nie mogła zobaczyć jego ruchów. Zapalił kolejnego papierosa, spokojnie się zaciągając (gdyby nie fajki, zszedłby ze stresu) i kładąc dłonie na oparciu krzesła Layli - podobno nie znałaś żadnych nazwisk. Co to było, cudowne olśnienie? Nawrót pamięci? - zadrwił cicho, w ogóle nie podnosząc głosu.
- Sean, wiesz gdzie jest gabinet Ginsberga? Parafka wystarczy, on wyroki śmierci podpisuje od ręki - powiedział Dillinger, czując się jak ostatni sukinsyn.

Miał wrażenie, że to przesłuchanie ciągnie się w nieskończoność. Dym z papierosa Conrada unosił się jeszcze w pokoju, chociaż już chwilę temu oficer zgasił go tuż przy dłoni Coben. Naiwnej istoty, bowiem tak teraz prezentowała się w oczach Seana, który celowo przyjął pozę dobrotliwego Strażnika Pokoju. Nie był głupi i domyślał się, że dziewczyna może kłamać.
- Dziękujemy za wyjaśnienie, Laylo. – rzucił z lekkim, ironicznym uśmiechem. – Zapewne myślisz, że masz przed sobą idiotów, jeśli tak – daruj sobie. I ciesz się – dodał cicho. – że przesłuchujemy Cię my, a nie inni ludzie. Wolałabyś dostawać po twarzy po każdym słowie?
Wstał, odsunąwszy gwałtownie krzesło i pochylił się nad stołem.
- Nie graj idiotki, Coben. Jeśli nie podasz tych nazwisk, wszystkich nazwisk, będzie z Tobą źle. Zapewne wiesz, kto pełnił ostatnio funkcję naczelnika więzienia. Znasz to nazwisko, prawda? Padło chwilę temu, może zechcesz powtórzyć?
Czasami, gdy instynkt mordercy brał górę nad duszą człowieka, miał ochotę zrobić komuś krzywdę. Teraz padło na nią; mógłby bez większych oporów chwycić jej włosy i okręcić dookoła dłoni, by następnie uderzyć jej głową o blat, kilkakrotnie, tak długo, aż zobaczyłby krew.
Dużo krwi.
Gdy padło nazwisko Randalla – bagatela, niemalże starego druha, w końcu obu ich coś łączyło (zabijanie i zwycięstwo w Igrzyskach, ale być może nie tylko to), Victor wyprostował się i spojrzał na Conrada, unosząc brew.
- Jesteś pewna, że niczego więcej się nie dowiemy...?
Niedbałym ruchem otworzył teczkę i zapisał coś na kartce, po czym spojrzał na Coben z góry, czekając na ciąg dalszy.

Przełączył się na tryb automatyczny, nastawiając reakcję wyłącznie na zeznania dziewczyny. Tylko tak mógł uciec od targających nim wyrzutów sumienia i mdłości; przecież nie zasługiwała na takie traktowanie. Fantomowy nóż na gardle dociskał stanowczo za mocno i miał(?) obowiązek przycisnąć go jeszcze silniej. Tym bardziej, że zaczynała mówić, choć zapierała się, iż tego nie zrobi. Pseudonimy . Conrad nie wątpił, że zna prawdziwe nazwiska zbiegłych rebeliantów. Wiedział również, że tylko drastyczne metody wycisną z Coben kolejne informacje. Na te jednak nie mógł, nie chciał pozwolić. Jak najłatwiej zespolić buntowników? Zabić jednego z nich, złote rady z Dostojewskiego okazywały się niezwykle przydatne. Członkowie Kolczatki i tak łączyło zbyt wiele, a organizacja działała na innych zasadach niż podzielony i rozbity rząd. Tam wszyscy dążyli do wspólnego celu, niczym francuscy rewolucjoniści. Brakowało im jedynie czapki frygijska jako manifestu wolności - okupionej podobnie jak za czasów Robespierre'a cierpieniem i terrorem.
Chociażby poległych podczas ostatniego starcia, a także i Coben. Jeśli tylko nie zmądrzeje, utoczą z niej krew, a blade zwłoki wystawią na widok publiczny, ku przestrodze wywieszając przed bramami więzienia. Barbarzyństwo czy miłosierdzie? Ostrzeżenie, raczej neutralne, choć łamiące zasady humanitaryzmu. W Panem jednak nie dbało się nawet o pozory - o traktowaniu więźniów i okrucieństwu Strażników krążyły legendy (w 90% prawdziwe), więc demonstracja trupa, który niedawno był młodą dziewczyną sprzeciwiającą się reżimowi nie przyniosłoby raczej rozruchów większy i bardziej krwawych.
Imago słuchał zeznań Layli i kiwnął głową Victorowi, aby kontynuował. Nadal stał za plecami dziewczyny, niepokojąco milcząc, co stanowiło chyba jeszcze gorszą alternatywę od krzyków i gróźb.