//po podróży

Miała wrażenie, że wybuchnie z ekscytacji, a jej zajebistość rozsypie się wokół w postaci różowego, złotego i srebrnego brokatu. Nim ten jednak miał osiąść na wszystkim wokół, wpierw wirowałby w powietrzu w niezrozumiałym dla innych tańcu do niemej muzyki, której tempo miały nadawać mu oklaski i pełne podziwu westchnięcia. Dopiero potem opadłby powoli, przytulając się do wszystkiego, póki ktoś nie zrobiłby przewiewu lub nie strzepnął go z odłożonej na chwilę książki. Taki lśniący i drobniutki, który sprawiałby, że świat wydawałby się jeszcze bardziej słodki i uroczy. Jak w jej snach. Tęskniła już za nimi.
Nie mogła się doczekać, aż pozna osobiście swojego mentora i współlokatora. Nie mogła się doczekać, a mimo to krążyła po budynku szkoleniowym, gubiąc się w nim w pewnym momencie. Takie niewielkie niedopatrzenie z jej strony, a mogło się skończyć... Na szczęście nikt jej na tym nie przyłapał.
Przez ciągłe siedzenie w domu Alviego, a potem jedynie w drobnym mieszkaniu, w którym żyła wraz z siostrą, o ile można było to nazwać życiem, stępiły się co nieco jej umiejętności orientacyjne. Kiedyś czuła się u każdego jak u siebie w domu, a teraz trochę to potrwało, nim znalazła drogę ku pokojom.
Nikt jej nie przyłapał, więc wyszła na tym z czystą twarzyczką, nie splamioną żadną porażką. Ciekawe, czy nadal świetnie wyglądała. Powinna może poszukać jakiejś toalety, zanim wkroczy do pokoju i pozna swojego towarzysza i mentora? Co, jeśli wyglądała jak ostatni szop na świecie? Albo taki potargany i ubłocony niedźwiedź?
Nigdzie takowej po drodze nie dostrzegła. Oczywiście ku swojemu nieszczęściu, ale dobrze, że miała dobry humorek i swoje pozytywne spojrzenie na świat. To musiało na razie wystarczyć. Poprawiła się nieco i zapukała, wchodząc do środka, gdzie... nikogo nie było.
Wyszczerzyła się. Najwidoczniej miała szczęście i mogła wpierw skorzystać ze swojej łazienki, zanim pokaże się chłopcom. Rozejrzała się wpierw po salonie, podziwiając bogaty wystrój i zaraz też odważnie ruszyła na szukanie swojego pokoju i swojej łazienki, którą to dość szybko znalazła. Nic trudnego przy takiej ilości pomieszczeń. Odgarnęła swe włosy do tyłu i zaczęła ochładzać się nieco wodą, by zniknęły jej te spore rumieńce. Było jej strasznie gorąco, a na dodatek stresowała się przed spotkaniem.

Obmyła twarz w chłodnej wodzie, wytarła mięciutkim i mile pachnącym ręcznikiem, po czym podniosła wzrok, uśmiechając się do siebie w czyściutkim lustrze. Lustrze, które nienagannie przedstawiło jej Amandę z krwi i kości.
Nieco się zmieniła przez te wszystkie lata, choć zdecydowanie nie mogła nadal nazwać siebie brzydką i chwała losowi. Nie zniosłaby tego. Wydoroślała i nieco schudła na twarzy, może włosy nie olśniewały, bo brakowało im odzywek, ale cieszyły jej oczka swoją gęstością i zdrówkiem. Nie zrobiły się paskudne i rzadkie, więc nadal mogła być z nich dumna. Prędko też poprawiła je, by prezentowały się jeszcze bardziej zajebiście. Powinna przedstawiać się z jak najlepszej strony, zwłaszcza teraz, gdy brała udział w Igrzyskach. Miała zostać sławna!
Musiała przyznać, że tęskniła za takimi wygodami. To mieszkanie w Kwartale było paskudne, cuchnące nadal po pożarze i szare. Brakowało tam jej światła, kolorów i czystości. Można było sprzątać, musiała sprzątać!, a mimo to nadal było brudno. Jak gdyby obraziła pana Kurza, który teraz mścił się na jej osóbce i tejże osóbki siostrzyczce. O Margaritce nie wspominała, bo nie miała okazji zbytnio jej poznać, przy czym ta non stop dziwnie na nią zezowała, jakby Amanda była niespełna rozumu, mimo że były podobne w obyciu! Przynajmniej tak jej się wydawało... Póki nie zrozumiała, że współlokatorka jej nie lubi, czym się wcale nie przejmowała! Nie. Przejmowała. Się.
Mrugnęła do swojego odbicia w lustrze. Nadal była piękna. Uśmiechnęła się na kilka sposobów, oglądając się z każdej strony, po czym szczęśliwa wyszła z łazienki.
Oczywiście starała się nie myśleć o Margaritce i też przez usilne niemyślenie, nie zauważyła wejścia jej kolegi, który stał i patrzył na nią, a na którego ona stała i patrzyła zaskoczona. W sumie oboje byli zaskoczeni. Po kilku sekundach szoku, uśmiechnęła się do niego, czego raczej nie zauważył. Jego reakcja była zgoła inna. Skinął jej tylko sztywno i bez słowa ruszył w kierunku okna, by dupnąć sobie na parapecie.
Tylko skinął! Serio, tylko skinięcie? Miała nadzieję, że zasługiwała na coś więcej niż tylko sztywne skinięcie. Powietrzem dla niego nie była, więc czym? Cuchnącym powietrzem? Wiadomy był więc powód jej oburzenia, którego nie zamierzała pokazać. Jeszcze tego jej brakowało, by nagle wyszczerzył się z satysfakcją.
- Czeeeść, jestem Amanda, Amanda Gautier, dla znajomych Mandy, Andy, co kto woli – zaćwierkała słodko w jego kierunku, by zaraz usiąść sobie wygodnie na kanapie. – Mam nadzieję, że nie odrażają cię aż tak blondynki, by mnie nienawidzić... – Rzuciła, Chichocząc pod nosem i zaraz też wlepiając wzrok z uśmiechem i zaciekawieniem w swoje paznokcie. Nagle stały się takie interesujące. I takie długie! Może powinna je spiłować na kształt pazurków? To byłoby urocze i drapieżne.
I dość szybko też musiała przerwać rozmyślanie o swoich paznokciach, bo do salonu wszedł Malcolm Randall. TEN, Malcolm Randall, którego wygranej może i nie miała okazji oglądać na ekranie, ale którego świetnie kojarzyła. Czasem bywał na elitarnych imprezach, zwłaszcza tych dotyczących Igrzysk, ale  nie rozmawiała z nim ani razu, ani nawet się jakoś specjalnie blisko nie kręciła, bo onieśmielał ją wyraz jego oczu i fakt, że lubował się w alkoholu. Była wtedy przecież tylko małą dziewczynką, a w jego oczach zapewne kolejnym smarkiem, który zawracałby mu tyłek... A może przesadzała z oceną? Inni ją lubili, a nawet kochali. Póki nie zniknęła, wyjeżdżając z Alvim.
- Amanda Gautier – skinęła grzecznie główką, wstając na chwilę z kanapy, by zaraz z powrotem na nią opaść. Wzroku nie spuszczała ze Zwycięzcy, który teraz wyglądał jej jakoś lepiej niż na ekranie.  Gdyby jeszcze nie ta ponura mina! – Właściwie mógłby pan co nieco wspomnieć... Od ośmiu lat nie miałam okazji widywać Igrzysk, więc odświeżenie informacji by mi się przydało. Bym przypadkiem czegoś nie pokręciła – odezwała się nad wyraz odważnie, biorąc pod uwagę fakt, że Malcolm był jednym z tych ludzi, którzy ją onieśmielali. Lista tych ludzi nie należała do najdłuższych.

Uśmiechnęła się pod nosem, słysząc odpowiedź Emrysa na temat blondynek. Blondynki są spoko, więc pewnie i ona była spoko, co jej się podobało. Nic tak jej nie wzmacniało jak świadomość, że jest lubiana. Ba!, wręcz kochana. Miała wtedy w sobie tyyyle energii i chęci do robienia tylu przeróżnych rzeczy, że aż skazana być musiała na brak czasu. Uwielbiała olśniewać, wiele w tym kierunku robić i dalej olśniewać. Pełna harmonia dążenia do własnej doskonałości. Musiała poprosić o odżywkę do włosów. I koniecznie chciała mieć różowe pasemka we włosach! Tylko nie jaskrawy róż. Ten odpadał na start. Nie mogła też zapomnieć o swoich pazurkach...
Co Emrys wydał jej się na początek dosyć niemiły, to Malcolm dość przeciwnie. Uśmiech, którym ją obdarzył skradł jej serce, mimo że był nieco wymuszony, i od razu zaliczyła tego człowieka do ludzi sympatycznych, a być może nawet do grona swoich przyjaciół, których ostatnio nie miała. Niestety. Trochę przykro, ale może starzy odnajdą ją przez Igrzyska? Miała być sławna na cały Kapitol. Sławna i kochana przez widzów. W sumie miała zyskać swoich fanów, jak i inni trybuci.
Nie rozumiała za bardzo, czemu Emrys liczył na jakiekolwiek anulowanie listy. Mógł się rozerwać, odchodząc od tego nudnego życia i smakując czegoś innego. Magii bycia sławnym! Zapewne w domu siedział non stop w swoim pokoju, grywał ciągle w te same gry, albo ślęczał nad książkami lub musiał znosić paskudne mieszkanie, w którym mieszkał. Jak na przykład ona sama. Wygranie Igrzysk miało przynieść jej i Tabithcie nowy start, który wykluczyłby ściany pełne sadzy i sąsiadów wynoszących przy pierwszej lepszej okazji wszystko, co wpadłoby im w ręce. Żal. Chciała domu takiego jak kiedyś i życia takiego jak kiedyś! Igrzyska mogły jej to dać i wyciągnąć jej siostrę z Kwartału. Tylko musiała jakoś to wygrać...
Nabrała ze świstem powietrza, wstając energicznie z kanapy. Zaraz też odgarnęła sobie delikatnie pukiel włosów z twarzy i zaczęła nerwowo zakręcać sobie go na palcu.
- Zapomniałam. Nie wzięłam tego pod uwagę – stwierdziła do siebie, by zaraz odkręcić się do towarzyszy i niewinnie spojrzeć na Emrysa, a zaraz później na ich mentora. – Malcom, kompletnie nie mam czego pokazać przed Organizatorami! Mam jedynie swoją niewinną twarzyczkę i kilka zabitych dziwek na koncie – jęknęła, nieco dziwiąc się sobie, że tak się przed nim otworzyła. Chyba nie powinna okazywać słabości, zwłaszcza przy Emrysie. Ze stresu zaczęła nawet krążyć po pomieszczeniu, gestykulując nieco teatralnie przy kolejnych słowach. – Nożykiem do masła! Co ja mam niby zrobić? Muszę wygrać te Igrzyska, bo mnie potrzebuje siostrzyczka. Jest moją bliźniaczką i nie wybaczyłaby mi, gdybym nie wróciła z areny... Nawet nie umiem piec ciast! Ona zawsze je piekła! Ja byłam od olśniewania, a potem seksu i rodzenia dzieci... - Zauważyła.
W trakcie parady po salonie, zaczęła szukać barku. Powinien tu chyba jakiś... I był! Wyjęła jedną butelkę i nalała sobie nieco do kieliszka.
- Chcecie, chłopcy? - Spytała, unosząc butelkę do góry z uśmiechem na twarzy, który znacznie kontrastował z jej przeżywaniem sprzed chwili. - Może ogarnę sztukę stripizu? Organizatorzy będą zauroczeni... Organizatorki niekoniecznie. A ich dzieci też, jeśli przebiorę się za wróżkę - stwierdziła, śmiejąc się ze swojego pomysłu. - Albo przyprowadzę ze sobą małego niewinnego i słodziutkiego króliczka, by go zabić nożem stołowym na oczach zgromadzonych. Taki brutalny akt zadany w chwili, gdy wszystko wygląda bardzo niewinnie, bardzo chwyta za serce. Osobiście bym płakała, bo marzę o takim puszystym króliczku... I właśnie gdyby weszła na moich oczach taka skromna, niewinna i słodka dziewczyna z króliczkiem na rączkach, z którym by się bawiła... To takie smutne - stwierdziła, ścierając jedną łezkę wolną ręką. - Chcecie? - Spytała raz jeszcze o alkohol.

Huhuhu... Ktoś tu brał trzeźwość bardzo do siebie. Tak bardzo, że aż musiał ją wcisnąć pod istotne zasady i tą osobą nie była Amanda, a jej pan przemiły mentor. Nie zamierzała się kłócić, zwłaszcza o ten jeden kieliszek. Choć szkoda, bo miała całkiem wielką ochotę zamoczyć w końcu wargi w czymś seryjnie mocnym, co nie było tym rozwodnionym czymś z Kwartału. Tam wszystko nie posiadało nawet drobniutkiej jakości, a kolory były szare. Jakby wpadła do horroru! Albo dramatu psychologicznego, w którym chcieli ją zabić, karmiąc drobiem, który drobiem nie był, a... Bała się zapytać czym.
- Tak jest, Mądrcolmie. Będę grzeczna. Bardzo grzeczna, więc nawet nie musisz tego wylewać – stwierdziła, siadając sobie niewinnie na blacie jednej z szafek i machając nóżkami. – Jest jednak problem z trzeźwością umysłu – zaczęła, wzruszając ramionami i robiąc minę, która mówiła, że to nie jest jej wina. – Przez ostatnie lata tak jakby nie było mnie w Panem, bo siedziałam w swoim świecie w swojej głowie – rzuciła szczerze, pukając się paluszkiem w głowę. Lepiej było być szczerym. Jako mentor chyba powinien wiedzieć o wszystkim... Czy nie? Towarzyszył jej teraz miły uśmiech. Nie wyszczerzała się przynajmniej zadowolona lub rozbawiona.  – No, i czasem zdarza mi  się przez to gdzieś odpływać myślami. Na szczęście mam świadomość, że coś się wokół mnie dzieje. Czasem. A może zawsze... Właściwie nie wiem.
Nie wiedziała. Jak mogła wiedzieć, skoro nikt nie kręcił się non stop wokół niej, by sprawdzać, czy myśli też o rzeczywistości, czy już kompletnie nie. Mogła mieć przez to problemy z wygraniem Igrzysk. Musiała się ogarnąć i poćwiczyć skupienie. Miała świat wokół siebie, króliczki i maki musiały na razie odejść w bok. Niestety.
W sumie teraz też się zamyśliła, przez co prawie nie usłyszała słów Malcolma o uśmiechu podczas umierania. To mogło również się przydać.... Nie chciała umierać w dodatkowym bólu, a poza tym uśmiech dodawał jej urody. Uśmiech, ale papierosy już nie.
- Raaany, alkohol pfe, ale papierosy już nie?! Jak możecie to paskudztwo w ogóle trzymać w ustach! Nie dość, że to obrzydliwe, to jeszcze potem jadą mi włosy dymem nikotynowym – zauważyła oskarżycielsko. – I wiecie, z pewnością wiecie, że to szkodzi zdrowiu!
- Ponadto ja podchodzę do sprawy poważnie, mimo że tego nie widać. Pewnie myślicie... – Znów wstała i zaczęła krążyć po salonie, obdarzając ich mimo wszystko miłym uśmiechem. Uważała, że to w sumie normalne, że ludzie postrzegają ją inaczej, niż jest w rzeczywistości.  – ...że jestem jakąś typiarką i podlotką, dla której tylko liczy się sława i ociekanie w zajebistości. Otóż nie, może i jara mnie moja uroda, króliczki, kilka kropel alkoholu i uwielbiam się uśmiechać, ale zdecydowanie nie tylko to siedzi w mojej głowie.
- Oczywiście, że biorę to wszystko na poważnie i chcę jak najszybciej zacząć te treningi. Właściwie też jak najbardziej efektywniejsze, bo o walce nie mam zielonego pojęcia. Ostatnio przegrałabym z pewnym opasłym zboczeńcem, gdyby nie pomoc. Chcę walczyć, gdy tylko los postawi mnie naprzeciw wroga na arenie. Chcę walczyć, bo chcę ujść z życiem i wrócić do siostry, którą kocham. Autentycznie ją kocham i nie jest jakimś moim wymysłem, by wzbudzić w was litość. Nie mam narzeczonego, który będzie tęsknił, męża już nie, dziewczyny też nie mam, kota, psa, wiewiórkę, rodziców nawet. Mam jedynie ją i was pewnie też pokocham, bo wydajecie się być spoko.
- No, zamierzam więc przez najbliższe dni dawać z siebie jak najwięcej, więc nie będę polowała na alkohol w pokojach innych, nawet nie będę się tak aż przejmowała wyglądem i wcisnę na siebie strój do ćwiczeń. Mi to obojętne, czy będziemy ćwiczyć razem, czy oddzielnie, ale wydaje mi się, że razem wykorzystamy efektywniej twój czas, Malcolmie. Ostateczną decyzję pozostawiam tobie, Emrysie, i się nie obrażę, jeśli będziesz wolał sam. Będzie to dla mnie w pełni zrozumiałe, jeśli będziesz się obawiał jakichkolwiek bliższych relacji ze mną, by potem nie mieć oporów na arenie.
- Jeśli zaś chodzi o zeszłoroczny turniej, to go nie oglądałam i nie mam pojęcia, co zrobiła Katy, więc możesz mnie oświecić. Może mi się przyda taka informacja – zauważyła, tym samym prawie kończąc swój monolog. Prawie. – Jeśli o mnie chodzi, to możemy już zaczynać. Nawet w tej chwili, mimo że nie zdążyłam wziąć kąpieli. Chcę wygrać te Igrzyska. Tabitha mnie potrzebuje – zakończyła, stając w miejscu i patrząc raz na jednego, a raz na drugiego.
Chyba za dużo nawijała, bo chłopcy patrzyli na nią... zaskoczeni? Jak na wariatkę? Ze znudzeniem? Nie przejmowała się tym zbytnio. Uśmiechnęła się za to z satysfakcją, bo faktycznie gotowa była zacząć ciężkie i męczące treningi. Ona! Wieczna księżniczka! Była z siebie dumna i uświadomiła sobie, że Ithy jest dla niej naprawdę ważna, mimo że ostatnio się zbyt dobrze nie dogadywały przez otaczające je warunki. To właśnie dla niej chciała wygrać. Jej motywacja: wszystko dla Ithy.

A może jednak mówiła za dużo? Z min chłopaków wnioskowała... W sumie nie wiedziała, co powinna o tym myśleć. Wydawali się być nią zaintrygowani, więc to plusowało. Tak przynajmniej jej się wydawało. Ziało od nich sympatią, nie przerywali jej, nie opieprzali, nic złego. Jedynie wysłuchiwali z uwagą i dodawali swoje grosze, dając jej znać, że się z nią zgadzają, a przynajmniej że Emrys się z nią zgadza.
Polubiła ich, a nawet pokochała. To niesamowite, że nawet w takiej chwili mogła poznać kogoś ciekawego, kto nie zamierzał jej traktować lekceważąco, nieuprzejmie czy w inny negatywny sposób. Jej mentor może wydawał się nieco przesadny, ale sama miała skłonność do przesadzania z niektórymi faktami, więc mu to wybaczała, nie zwracając na to zbyt wielkiej uwagi. W sumie go rozumiała. A wybaczyć tak samo wybaczyła palenie jej współlokatora.
Trochę zasmuciło ją za to to, że Malcolm tak szybko postanowił się zwinąć i uraczyć ich jakimikolwiek wskazówkami dopiero później. Cóż, miała nadzieję, że jej nie zawiedzie. Bardzo na niego liczyła, zwłaszcza że naprawdę nie posiadała żadnego pomysłu na te krótkie zaprezentowanie się Organizatorom, co nie pozwalało jej zachować pełni beztroski. Zaistniało coś, co mogło zaprzepaścić jej szansę na wygraną.
- Dziękujemy – powiedziała do mężczyzny przy drzwiach, a gdy zniknął za drzwiami, obróciła się w kierunku Emrysa.Uśmiechnęła się do niego zakłopotana, splątując dłonie za plecami i stając na paluszkach. Nawet lekko kołysała się, stojąc w miejscu. – Tak szczerze, proszę. nie mówiłam chyba za dużo? Aż za dużo? I nie byłam aż nazbyt wylewna? Nie powinnam opowiadać praktycznie obcym ludziom całego swojego życiorysu, ale czasem po prostu nie mogę się powstrzymać. Słowa same się tworzą i wychodzą z mych ust, zasypując, czasem nawet bardzo wieloma informacjami, moich rozmówców. Nie, że ja to robię specjalnie, chcąc kogoś znużyć... Ależ nie! Litości, jak wspominałam, też nie potrzebuję. Po prostu... Chyba taka już jestem i nic z tym nie zrobię – stwierdziła, ruszając się nagle z miejsca i przeglądając szafki w poszukiwaniu czegoś bezalkoholowego. Znalazła napój gazowany i nawet miała nalać go sobie do szklanki, ale zaniechała tego pomysłu i nalała sobie za to zwykłej wody mineralnej niegazowanej. Powinna skupić się na Igrzyskach. Już kilka godzin temu.
- Cóż, miło było cię poznać, a teraz pozwól, że się oddalę. Zmęczona jestem podróżą, wezmę kąpiel i pewnie zaraz padnę na łóżko... – Stwierdziła, biorąc kolejnego łyka wody. Ta smakowała o niebo lepiej niż ta z Kwartału. – Jak będziesz potrzebował pogadać, to wiesz, gdzie mnie szukać, a ja... Służę uchem – powiedziała uprzejmie, patrząc na współlokatora. Uśmiechnęła się szeroko, zdając sobie sprawę z tego, że mógł mieć wątpliwości, co do jej umiejętności słuchania, zważywszy na jej dzisiejsze wyczyny w gadaniu. Postanowiła rozwiać jego wątpliwości.
- Oczywiście potrafię zamknąć usta, gdy ktoś potrzebuje wysłuchania. No, cóż... To miłych snów, Emrysie. Mam nadzieję, że nie zabijesz mnie we śnie. We śnie... Realnie i we śnie – zachichotała, po czym jak mały i słodki elf w podskokach zniknęła z salonu, machając mu jeszcze krótko na dobranoc.

[z/t]