Nie boję się. Wstrzymałam oddech, starając się nie wdychać w płuca mdlącego smrodu zgnilizny. Jeżeli wcześniej nie zdawałam sobie w pełni sprawy z faktu, gdzie się znajdowałam, to aktualnie nie miałam już żadnych wątpliwości. Cuchnąca ciecz chlupotała wokół mnie niepokojąco, a ten chlupot zdawał się odbijać echem od czarnych ścian, roznosząc się dalej i dalej... Nie boję się, powtórzyłam sobie stanowczo, starając się - ze wszystkich sił - ignorować sięgającą mi połowy ud wodę. Jeśli coś kryło się w jej głębinach (wyobraźnia podsuwała mi wyjątkowo szczegółowe i realistyczne wizje zmiechów o ostrych kłach, odgryzających mi nogi i rozszarpujących mnie, kawałek po kawałku), to w tamtej chwili nie widziałam dla siebie drogi ucieczki. Nie miałam też pojęcia, co zrobiłabym, gdyby poziom nie przestał się podnosić; nigdy nie potrafiłam pływać, baseny w Kapitolu omijałam szerokim łukiem, dwa razy nieomal nie utopiłam się w Moon River, a morze w Czwórce widywałam tylko na pocztówkach.
Ale woda zaczęła spadać, a ja nie potrafiłam nie odetchnąć z ulgą, gdy w końcu poczułam pod stopami stabilny grunt. Śliski, tak; śmierdzący - owszem, ale przynajmniej mogłam go dostrzec, chociaż światło latarki nie wyciągało z ciemności nic oprócz szorstkiego, poznaczonego plamami betonu.
A później to usłyszałam.
Kroki, pojedyncze, nie pojedyncze? Nie byłam w stanie stwierdzić, były zbyt daleko, nienaturalnie zwielokrotnione przez echo, niosące się swobodnie wzdłuż niekończących się korytarzy. Zamarłam odruchowo, uskakując na bok i przywierając plecami do lodowatej ściany i nieudolnie próbując opanować szczękanie zębami, które z każdą chwilą przybierało na sile. Zerknęłam w mapę, zdjęta nagłym przerażeniem, bo owe odgłosy - czymkolwiek były, zmiechem, strażnikiem? nie wiedziałam, co gorsze - dobiegały dokładnie z tej odnogi korytarza, do której zmierzałam.
Zawahałam się, rozsądek podpowiadał mi zawrócić albo zmienić trasę, ale... skąd miałam wiedzieć, że w innych miejscach nie czekało mnie coś jeszcze gorszego? Mogłam się zgubić, mogłam natrafić na ślepe zaułki; tunele zdawały się stanowić labirynt sam w sobie. Labirynt, po którym, w razie stracenia orientacji, poruszałabym się w kółko, dopóki nie umarłabym z wyziębienia albo głodu. Albo dopóki nie złapaliby mnie strażnicy, co właściwie nie robiło tak naprawdę żadnej różnicy.
Wciągnęłam powietrze do płuc. Miałam tylko jedno wyjście, oby Farrie wiedziała, co robi.
Oderwałam stopy od posadzki, zagłębiając się w zaznaczonym na mapie korytarzu, cały czas wciskając się w gładką powierzchnię ściany tak mocno, jak tylko mogłam, nie uniemożliwiając sobie jednocześnie poruszania się do przodu. Niezidentyfikowane kroki nie ustawały, a moje serce chyba postanowiło się z nimi zsynchronizować, pompując krew wariacko i uderzając metodycznie w tym samym rytmie. - Nie boję się - powtórzyłam do siebie, tym razem faktycznie wyrzucając te słowa spomiędzy sinych warg, po czym - będąc o krok od ataku histerii - zgasiłam latarkę, pozwalając, żeby prowadziła mnie wyłącznie zimna powierzchnia ściany. I nasłuchując tak mocno, że zaczynało dzwonić mi w uszach.

Dźwięk niezidentyfikowanych kroków przybierał z każdą chwilą na sile i już na kilka sekund przed tym, zanim oślepiło mnie światło czyjejś latarki wiedziałam, że konfrontacja będzie nieunikniona. Czułam, jak wszystkie mięśnie w moim ciele napinają się niemalże do granic możliwości, ale mimo wszystko nie zatrzymywałam się, do ostatnich chwil licząc na szczęście. I nie tylko; z bocznej kieszeni torby wysunęłam krótki nożyk, mocno zaciskając palce na rękojeści i przytrzymując go blisko przy udzie - wystarczająco nisko, żeby nie rzucał się w oczy, i odpowiednio wysoko, żebym mogła w razie potrzeby się nim posłużyć.
Oczywiście zakładałam wtedy, że jednak będę coś widziała.
Snop światła oślepił mnie dosyć niespodziewanie, wyłaniając się zza zakrętu wcześniej, niż się spodziewałam i zmuszając mnie do zatrzymania się w miejscu. Wolną dłoń podniosłam do twarzy, w jakimś automatycznym odruchu próbując osłonić łzawiące oczy, ale wciąż widziałam tylko tańczące po powierzchni ciemności, kolorowe plamki. Nieznajomy głos dotarł do mnie jakby z oddali, w dotychczasowej ciszy brzmiąc prawie surrealistycznie - tak samo, jak surrealistyczna wydawała mi się obecność drugiego człowieka.
Zamrugałam szybko, jeszcze nie odpowiadając i czekając, aż odzyskam wzrok chociażby częściowo. Żadne strzały póki co nie padły, co było dobrym znakiem, ale nie zmieniało faktu, że najprawdopodobniej byłam w dupie. Serce nadal łomotało mi głośno, kiedy z przestrachem, którego nawet nie próbowałam ukrywać, mierzyłam spojrzeniem kiepską podróbkę strażniczego munduru, okrywającego postać dziewczyny - sporo ode mnie wyższej i z całą pewnością silniejszej. Co to oznaczało? Nie miałam pojęcia, w głowie dzwoniła mi pustka; ta sama musiała też odbić się w moich oczach, kiedy przez dobrych kilkanaście sekund wpatrywałam się w kobietę tępo, próbując poukładać wypowiadane przez nią słowa w sensowne zdania.
Przełknęłam ślinę.
- P-pałacem - odpowiedziałam w końcu, a ten jeden wyraz zabrzmiał w moich ustach tak bezsensownie, że zaraz potem parsknęłam śmiechem. Tak. Ś m i e c h e m. Odchrząknęłam, opuszczając dłoń od oczu, ale w drugiej nadal ściskając kurczowo nóż. Byłabym idiotką, gdybym z miejsca straciła czujność, i chociaż aktualnie zachowywałam się jak takowa, to resztki rozsądku wciąż pozostały na swoim miejscu. - K-k-kim je-jesteś? - zapytałam już głośniej. Nadal nie mogąc opanować pieprzonego szczękania zębami.