/ z odmętów czasoprzestrzeni

Ostatnimi czasy pogoda nieszczególnie sprzyjała spacerom. Ulewy nie odpuszczały stolicy ani na krok, skazując większość biednych mieszkańców na pozostanie we własnych, cudownie ciepłych oraz bezpiecznych domach. Rzeczywistość poszukiwanych wyglądała niestety nieco inaczej. Alternatywą dla wyjścia na zewnątrz było spędzenia czasu w bunkrze, trzeci miesiąc pod rząd oglądając te same twarze oraz te same pomieszczenia. To z kolei zdecydowanie nie odpowiadało Tylerowi. Nie mógł i nie chciał pozwolić, aby następny dzień zlał się w bezładną masę dłużących się godzin, spędzonych na wykonywaniu niewiele znaczących czynności. Udał się na zewnątrz, lecz już po godzinie był z powrotem - przemoczony, z ubłoconymi butami, ale względnie zadowolony. Ściskając w dłoni wilgotny papier gazetowy najpierw odwiedził wspólną sypialnię.
Przez chwilę miał nadzieję zobaczyć tam Mayę, jak zwykle zwróconą w stronę ściany i wymyślającą kolejne sposoby ucieczki z bunkra. Jednak kiedy tylko zauważył jej puste łóżko, przypomniało mu się, że dalej trwa w tym dziwnym stanie, będąc obrażoną na pół świata, w tym również na niego. Od razu zdał też sobie sprawę, że minęło już sporo czasu odkąd zamienili ze sobą więcej niż dwa zdania. Nie czuł się dobrze z tym faktem, ale z drugiej strony nie zamierzał też biegać za nią i przepraszać skoro nic takiego nie zrobił. Może i w ciągu ostatnich paru tygodni jego głowę pochłaniały zupełnie inne sprawy i sam nieszczególnie interesował się tym, co dzieje się z Griffin, ale zdawało mu się, że podczas ich ostatniego dłuższego spotkania sama stwierdziła, że powinni od siebie odpocząć.
Zrzucając z siebie kurtkę i zmieniając buty, pomyślał, że jakkolwiek nie było, wypadałoby w końcu zacząć ze sobą rozmawiać, a już szczególnie w obliczu zmian, które zbliżały się wielkimi krokami. Obiecał sobie, że kiedy tylko w końcu przestanie padać, wyjdą gdzieś i wtedy wyjaśnią między sobą zaistniałą sytuację. Może dopiero na świeżym powietrzu całe to napięcie wytworzone między nimi wreszcie się ulotni.
Ze wspólnej sypialni przeszedł od razu do kuchni, która o tej porze, o dziwo, była pusta. Niespiesznie zaczął przeglądać szafki. Nie oczekiwał przy tym żadnych większych cudów. Mimo że przez trzy miesiące zdążył przyzwyczaić się do bunkrowej żywności, nadal tęsknił za prawdziwym jedzeniem, a nie takim, przy wyborze którego trzeba kierować się datą ważności. Koniec końców wyjął słoik z kawą, wsypał dwie łyżeczki do kubka i włączył czajnik. Podczas gdy woda powoli się gotowała, sięgnął po przyniesioną ze sobą gazetę. Litery wypisane czarnym tuszem pod wpływem deszczu odrobinę się rozmazały, ale nie utrudniało to czytania, a już szczególnie nie odciągało wzroku od największego tytułów dotyczących przesiedlenia oraz stanu Moon River. Zdążył sprawdzić jeszcze na datę wydania dziennika, zanim kłęby pary zaczęły wydobywać się z czajnika.