Urodziłem się w Drugim Dystrykcie. Czy może raczej powinienem powiedzieć - urodziliśmy się, bo odkąd pamiętam, zawsze było nas dwoje. Jeśli wierzyć aktowi urodzenia, wydałem z siebie pierwszy dramatyczny wrzask dwie i pół minuty po mojej siostrze, chociaż ten fakt jakoś nigdy nie odbił się echem na moim życiu. Nie wiem, czy mieliśmy jakiś magiczny rodzaj połączenia - bliźnięta podobno takowe miewają - ale w każdym razie osobiście nigdy go nie doświadczyłem. Co nie oznaczało, że nie poczuwałem się do obowiązku, żeby tę bladą, chuderlawą kreaturę chronić; wprost przeciwnie. W moim pierwszym, i jednocześnie najstarszym wspomnieniu, rozbijam nos zaczepiającemu ją chłopakowi z sąsiedztwa... by zaraz potem trafić na oddział dziecięcy dwójkowego szpitala ze złamanymi trzema żebrami. Do tej pory pamiętam zapach detergentów, ból przy oddychaniu i upokarzające wrzaski ojca.

O tak, z mojego ojca zawsze był kawał skurwysyna.

Wychowywał nas samodzielnie, chociaż wtedy nie rozumieliśmy, dlaczego. Matka była po prostu nieobecna; tak to zanotowałem, przyjąłem do wiadomości i nie podważałem. Wiedziałem, że nie oddała ostatniego oddechu, wydając nas na świat, bo swego czasu przekopałem się przez całe archiwum w Pałacu Sprawiedliwości, szukając aktu zgonu. Miałem więc dwie teorie, obie równie prawdopodobne: że ojciec pewnego dnia po prostu ją zabił i zakopał w ogródku, oraz że z nim nie wytrzymała i zostawiła nas wszystkich, zanim jeszcze wspomnienia zaczęły zapisywać się w naszych głowach. Żadnej nie potwierdziłem ani nie odrzuciłem aż do późnych lat młodzieńczych - ale o tym później.


Mimo że pochodziliśmy z dystryktu, nigdy nie klepaliśmy biedy. Ojciec zgarniał soczyste sumy za trenowanie przyszłych zwycięzców Głodowych Igrzysk, oczywiście nielegalnie. Oficjalnie szkolił młodych Strażników Pokoju, a kiedy skończyłem siedem lat, zaczął szkolić również mnie - i mniej więcej wtedy zaczął się mój koszmar. Bo od dziecka byłem nie taki - za chudy, za słaby, za chorowity, za blady. W porównaniu z aparycją przeciętnego chłopaka z Dwójki - silnego, barczystego, wychowanego albo na pracownika kamieniołomu albo na zawodowca - przedstawiałem się co najmniej żałośnie. Jako jedyny syn, byłem dla ojca solą w oku i wszyscy widzieli, że po prostu się mnie wstydził. Czasami nawet go za to nie winiłem; sam umierałem z zażenowania, kiedy zamiast pozbawić kukły głowy, łamałem sobie rękę, albo gdy nieomal przeciąłem sobie aortę, upuszczając na siebie oszczep. W trakcie Dożynek ledwie oddychałem z przerażenia, bojąc się, że jakimś cudem znajdę się na podeście - żałosne, wiem, ale nie spieszyło mi się do umierania; wystarczyło mi obserwowanie, jak mój najlepszy przyjaciel wydaje z siebie ostatnie tchnienie zaraz obok złotego Rogu Obfitości.

Nie zapłakałem po nim. Dorastanie wśród śmierci wydawało mi się zawsze czymś naturalnym. Umierali trybuci, umierali górnicy w kopalniach i kamieniarze w kamieniołomach. Czasami umierali też kandydaci na Strażników, zawsze w nieszczęśliwych wypadkach z bronią. Złośliwość rzeczy martwych, choć podobno martwi się nie złoszczą. Wiedziałem, że ja też kiedyś zniknę, ale ta myśl z jakiegoś powodu mnie przerażała. Chciałem zostać tu na zawsze, zostawić po sobie coś; jakiś ślad, rysę, bliznę. Dlatego pisałem; dużo i kiepsko, o życiu, o śmierci, o codzienności - dopóki mój ojciec nie znalazł moich dzienników i nie wrzucił ich do ognia, by później przytrzymywać nad podsycanymi moją twórczością płomieniami moją własną dłoń - dopóki nie rozpłakałem się z bólu.


Osiemnaste urodziny zawsze były w dystryktach czymś specjalnym. Magiczną granicą, oddzielającą życie w niewiadomej od wykluczenia z Dożynek, i na przekroczenie tej granicy czekałem z utęsknieniem, odkąd skończyłem dwanaście lat. Nie tylko ze względu na brak mojego nazwiska w szklanej kuli, nie tylko z ciągłej potrzeby zapewnienia siostrze bezpieczeństwa; wiedziałem, że równo z tym dniem skończą się moje treningi. Marzyłem o wyprowadzce, o uwolnieniu się od wpływów ojca raz na zawsze. Ten dzień majaczył w mojej głowie mglisto, choć z każdym dniem coraz wyraźniej - a gdy nadszedł, przez chwilę nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście. Przeniesienie niewielkiej walizki przez próg domu miało dla mnie wagę postawienia stopy na księżycu, nawet biorąc pod uwagę, że żegnały mnie pogróżki i kolejne upokarzające słowa.

A wolność smakowała... samotnością. I beznadzieją. Skromne cztery ściany, do których się przeniosłem, w żaden sposób nie mogły równać się eleganckim pomieszczeniom rodzinnego domu, a w zawodzie kamieniarza, do którego mnie przydzielono, radziłem sobie porównywalnie dobrze, co na ojcowskich treningach. To nie było dla mnie; praca fizyczna wykańczała mnie przede wszystkim psychicznie, nie potrafiłem jej uszanować, a w odłupywaniu skalnych bloków nie umiałem dostrzec żadnego sensu. Przestać nie mogłem; odcięty od pieniędzy musiałem zarobić sam na siebie i nagle dotarło do mnie, jak proste było kiedyś moje życie. Ale na powrót byłem zbyt dumny; pogrążałem się więc powoli w tej stagnacji, chudnąc jeszcze bardziej, bo zamiast chleba, kupowałem na czarnym rynku tani bimber i ręcznie skręcane papierosy. Do zakładania rodziny też specjalnie mnie nie ciągnęło, zresztą - raczej nie stanowiłem materiału na wymarzonego męża czy zięcia, skoro zamiast pracować, wolałem pisać; a za wiersze nikt nie płacił, no chyba że obitą twarzą. I chociaż nie wierzyłem w żadnego boga, w którymś momencie zacząłem modlić się o cud.


I  cud dostałem. Rebelia, przewrót, powstanie; Arena wybuchła, zmiatając z powierzchni ziemi święty spokój i wyrywając mnie z głębokiego snu (który powoli zamieniał się w sen wieczny). Dwójka długo opierała się wyzwoleńczemu nawoływaniu, ale mnie zmusiło ono w końcu do podniesienia głowy znad alkoholowych oparów. Nie, nie przyłączyłem się do walk na froncie - brutalna przemoc, krew, brud i widmo śmierci wciąż za bardzo mnie przerażały - ale w kamieniołomach powstał odłam ruchu oporu, zajmujący się mniej ryzykowną działalnością. Przekazywaliśmy więc trzynastkowe informacje, krzyczeliśmy głośno o tym, o czym władze dystryktu nie chciały mówić i obwieszaliśmy mury swoją własną propagandą. Co też nie było do końca bezpieczne; pacyfikowali nas Strażnicy Pokoju, dowodzeni przed mojego ojca, który - zakochany w Snowie, byłem pewien, że nie tylko platonicznie - postanowił wiernie bronić ostatniego bastionu władzy starego prezydenta.

Bez skutku, rebelia zwyciężyła, pochłonąwszy cały kraj. Świętowałem razem z resztą buntowników i pamiętam, że wtedy po raz pierwszy (i ostatni) pomyślałem, że może w końcu mam coś w rodzaju przyjaciół. Znów byłem szczęśliwy, na chwilę, na moment; i znów tę chwilę szczęścia odebrał mi mój ojciec, w ostatnim akcie głupiej odwagi strzelając sobie w głowę nad portretem strąconego z tronu władcy. Tchórzowska ucieczka od procesu i więzienia, heroizm w najczystszej postaci, dokładnie, kurwa, w jego stylu. I jasne, miałem to w dupie, ale moja siostra nie, czego nigdy nie potrafiłem zrozumieć; płakała nad tym skurwysynem długo, obwiniając samą siebie i krzycząc do mnie na pogrzebie (poszedłem dla niej): co my zrobiliśmy, Adaś, co my zrobiliśmy? A ja udawałem, że wcale nie cieszę się okrutnie z jego śmierci, co było tym trudniejsze, że zostawił po sobie mnóstwo brudnych pieniędzy, które zarobił na dawaniu fałszywej nadziei przyszłym trybutom... i które, jak się okazało, nie tylko my chcieliśmy dostać.

Bo właśnie wtedy, gdy moja ukochana siostra płakała żałośnie nad grobem ojca (uważałem, że sam sobie go wcześniej ukopał, ale powstrzymałem się od komentarza), na horyzoncie pojawiła się nasza matka. Znów było nas troje, bilans się zgadzał, z tym że wcale nie wróciła, by nas uściskać i pocieszyć w żałobie. Chciała spadku, w jakiś pokrętny sposób wykombinowała sobie, że jej się należał - tak jakby to ona musiała znosić gnoja przez dwadzieścia pięć lat życia. Nie zamierzałem jej na to pozwolić, najchętniej zabrałbym pieniądze i uciekł z siostrą do Kapitolu, ale rządy były nowe, to i prawo było nowe - więc procesowaliśmy się w sądzie. Wyszło pół na pół, zarządzono podział. Chciałem się odwoływać, dopóki nie usłyszałem sumy, potem odpuściłem; i tak było tego więcej, niż się spodziewałem, a uwolnienie się od matki okazało się zbyt kuszące.


I złudne; przykleiła się do nas jak guma do podeszwy, udając, że żałuje, że nie było jej w naszym życiu. Pewnie by mnie to nawet bawiło, gdyby nie fakt, że Natalie zdawała się jej wierzyć, zwłaszcza, kiedy przeniosła się za nami do Kapitolu. Powiedziałem, że nie chcę jej widzieć i unikałem jak ognia, pogrążając się powoli w nowym życiu mieszkańca stolicy i odkrywając to wszystko, o czym wcześniej mogłem tylko słuchać, przepuszczając ojcowskie pieniądze i w końcu nieskrępowanie pisząc, choć nagły brak problemów skutecznie odbierał mi wenę. Zacząłem więc ich szukać, a ponieważ używki już nie wystarczały, zawędrowałem aż do Kwartału. Początkowo przez dziurę w murze, później podziemiami, które pokazali mi tamci. Bo nie chodziłem tylko patrzeć, nie byłem idiotą; zacząłem bawić się w przemyt, w końcu miałem co i za co, a im najwidoczniej było to w smak. Getto było nieskończoną kopalnią inspiracji, a to, że ryzykowałem, tylko napędzało mnie do działania.

A później - nie zgadniecie - znowu wybuchła Arena. I znowu zrobił się rozpierdol, tylko tym razem snem niemal - wiecznym zasnęła Coin, a na jej miejscu pojawił się Adler i dwunastu apostołów. I zaczęli sprzątać. Przez moje mieszkanie przewinęło się kilku Strażników, chcieli wiedzieć, kto ja jestem i czy nie powinienem przypadkiem wynająć mieszkania w getcie. Niespecjalnie im się podobało, że mój ojciec był wiernym psem Snowa, ale w końcu chyba doszli do wniosku, że to nie jest wystarczający powód, żeby wywieźć jego syna do obozu. Niesamowicie łaskawie z ich strony, tylko że znowu przez tygodnie umierałem ze strachu, ale takie już chyba były uroki życia w Panem. Przesiedziałem na tyłku niemal dwa miesiące, czekając aż wszystko ucichnie, bo chodziły słuchy, że patrole chodzą też w podziemiach, ale w końcu musiałem coś zrobić. Żeby odwrócić uwagę od swojego nieróbstwa, zacząłem nawet studia, choć i tak raczej rzadko pojawiam się na uczelni. Chyba jestem pojebany, ale znów bawię się w przemyt. Ubzdurałem sobie, że nazbieram materiał na powieść, więc chodzę i słucham. A ludzie coraz więcej i więcej są gotowi sprzedać za kawałek bułki z serem.