Przyszedłem na świat w dystrykcie kamieni, broni i wszechobecnych mundurów, co z pewnością wpłynęło na ukształtowanie się mojego charakteru bardziej niż znamienna data urodzin. Z dawnym pogańskim świętem łączył mnie wyłącznie wygląd pulchnego cherubinka, całą resztę konotacji można by wyrzucić do kosza. Nie byłem przecież wyczekiwanym owocem miłości. Radość moich rodziców z powołania nowego życia skończyła się gdzieś przy piątym dziecku a ja miałem pecha pojawić się w obskurnym szpitalu jako siódmy z kolei. I ostatni, kończąc żenujący festiwal płodności państwa Hesslerów, dbających bardziej o przyrost naturalny niż o zapewnienie swoim potomkom dostatniego życia. Powołali na świat kolejną rzeszę niewolników i nienawidziłem ich za to od pierwszego samodzielnego kroku. Nigdy nie miałem z nimi dobrego kontaktu. Denerwował mnie wiecznie brudny od pyłu ojciec, próbujący tulić mnie do siebie dłońmi pokrytymi pęcherzami; obrzydzała zaniedbana, gruba matka, a już do kompletnej furii doprowadzało mnie starsze rodzeństwo. Bezwolne, nudne, zlewające się w jeden korowód wychudzonych postaci, z jakimi łączyły mnie wyłącznie takie same błękitne oczy i jasne włosy. Poza czystą genetyką byliśmy zupełnie obcymi ludźmi, sypiającymi pod tym samym, walącym się dachem, z którego sypały się odłamki cegieł i tony kurzu. Zawsze strącałem z siebie ten szary pył; wiedziałem, że jeśli chociaż jednego dnia pozwolę sobie na pozostawienie tej obrzydliwej warstwy na swojej skórze, to stanę się kolejnym Hesslerem zamrożonym w glutowatej formalinie szarej codzienności. Jeśli kiedykolwiek czegokolwiek się bałem – jestem przecież nieustraszony – to wyłącznie wciągnięcia w ruchome piaski genetyki i zostania kopią mojego ojca i braci.
Musiałem walczyć z przeznaczeniem. Chwytałem się więc każdej pracy, jednocześnie średnio przykładając się do nauki. Już jako nastolatek pracowałem w jednej z fabryk broni, zafascynowanymi tymi małymi, ciężkimi przedmiotami, niosącymi tak ekspresowe zniszczenie. Moi rówieśnicy drżeli przed Igrzyskami, ja – przed ocięciem od taśmy produkcyjnej, z jakiej podkradałem części broni, w końcu nieudolnie składając własne pistolety. Za każdym razem wychodziło mi to jednak coraz lepiej. Mogłem całymi dniami pracować w moim prowizorycznym, sekretnym warsztacie, w ogóle nie interesując się światem. Polityką i Igrzyskami nigdy się nie interesowałem. W Dwójce nie musiałem martwić się o moje ewentualne powołanie na Arenę; zawodowcy zabijali się jeszcze przed Dożynkami o możliwość zgłoszenia swojej kandydatury. Ja nigdy nie stawałem z nimi w szranki, chociaż wielu wróżyło mi sukces, mamiąc obietnicami bogactwa i popularności. Problem w tym, że nigdy o to nie dbałem; idealne mięśnie, wyrobione przy pracy w kamieniołomie, wykorzystywałem tylko przy mamieniu dziewcząt, a reszta moich morderczych przywar, jakimi podobno miałem zachwycić sponsorów, przydała mi się niedługo potem.
Nie zamierzałem kontynuować edukacji, nie chciałem też spędzić całego życia w zakurzonym Dystrykcie, pomiędzy kilofami i martwymi pistoletami w mojej dłoni. Marzyłem o tym, by ożywić te kawałki metalu, by poczuć ich moc i by wyrwać się z domu, którego nienawidziłem. Decyzja o wstąpieniu do wojska była banalnie prosta, nie miałem żadnych wątpliwości ani dylematów moralnych. Moment przekroczenia bram koszar uważam za jeden z najszczęśliwszych w moim życiu, chociaż wieloletnie szkolenie mocno dało mi w kość. Trafiłem do grupy dowódcy-sadysty. O dziwo, uwielbiałem go. Im ciężej nas trenowano, tym bardziej nakręcałem się na przezwyciężanie własnych słabości; im mocniej pomiatano tym intensywniej pracowałem i kiedy w końcu przypięto mi odznakę oficera poczułem się niezniszczalny. Katorżnicze szkolenie przetrwałem jako jeden z niewielu rekrutów, miałem też wśród nich najlepszą opinię i zwycięstwo smakowało odurzająco słodko. Od razu zostałem wcielony w szeregi Strażników Pokoju, dostając swój własny oddział, pilnujący porządku w Dwójce. Najpierw przy kopalniach – pacyfikacje robotników były moim ulubionym zajęciem – później w głównej siedzibie wojskowej. Oczywiście nie od razu stałem się kimś poważanym, wspinałem się po militarnej drabinie powoli, wytrzymując ból i poniżenie. Zaciskałem zęby i parłem do przodu, nie oglądając się na nikogo. Opowieści o braterskiej więzi towarzyszy broni można wsadzić między bajki; byłem gotów sprzedać najlepszego przyjaciela, by zdobyć kolejny awans. Robiłem to bez mrugnięcia okiem, podobnie traktując moją dawną rodzinę. Wyparłem się wszystkich łatwością; inna sprawa, że oni nie dążyli do kontaktu ze mną. Kiedy założyłem na siebie biały mundur przestałem dla nich istnieć, ale nie przejąłem się zbytnio, wypełniając swoje obowiązki z całkowitym oddaniem. Czasem zbyt mocnym; trzykrotnie zawieszano mnie i karano dyscyplinarnie za pewne potknięcia, ale powracałem do służby z jeszcze większą namiętnością. I ostrożnością; to właśnie wtedy nauczyłem się gry pozorów, chociaż dalej brzydzę się teatralnymi pozami. Musiałem jednak poświęcić swoją prymitywną prawdomówność w imię wyższego dobra. Jakim było państwo i władza. Skupiona w rękach prezydenta, chociaż bardziej szanowałem swojego generała. Wielokrotnie powtarzałem, że poszedłbym za nim w ogień i…tak też się stało. Zaraz po otrzymaniu awansu na starszego oficera mój przełożony zaproponował mi wyprowadzkę. Tak, ujął to w ten enigmatyczny sposób, a ja nie dopytywałem wcale, po prostu zgadzając się przekroczenie progu nowego domu. Zarówno metaforycznie jak i w przenośni: ogień buntu zaczynał tlić się i w naszym Dystrykcie, do tej pory gasiłem go wszelkimi dostępnymi sposobami, w końcu samemu zostając wepchniętym w płomienie. Niedosłownie: razem z zaufanym oddziałem przedostaliśmy się do Trzynastki, co przy naszym sprzęcie i śmigłowcach nie było trudniejsze od zwykłych ćwiczeń. Najgorsze miało czekać nas już po przekroczeniu granicy nieistniejącej stolicy buntu i…prawdopodobnie tak było, chociaż brałem udział w negocjacjach jedynie jako obserwator. To generał zapewniał Coin o naszej lojalności. Nie wtrącałem się, nawet przez chwilę nie odczuwając jakiegoś zaniepokojenia tak łatwą zmianą stron. Udaną, chociaż przez pierwsze tygodnie i tak nadzorowali nas mundurowcy z podziemi, co szalenie mnie frustrowało. Tak samo jak powolne oddalanie się generała, coraz rzadziej pojawiającego się w koszarach, za to częściej: w towarzystwie władz Trzynastki. Zapomniał o swoim zaufanym oddziale i, jakkolwiek pedalsko to nie brzmi, złamał mi tym serce. Pewnie dlatego teraz ciężko znoszę wszelakie formy poddaństwa, chociaż wtedy nie zastanawiałem się nad tymi bzdurami, dalej wykonując swoje obowiązki. Trenowałem, podbijałem, zwyciężałem – szarość kamieniołomów zmieniła się w szarość Rebelii, poprzetykanej jaśniejszymi płomykami radości ze zdobycia kolejnej twierdzy i wyrżnięcia w pień dawnych przyjaciół. Być może też rodziny; w ferworze walki w Dystrykcie Drugim nie zwracałem uwagi na kolejne ciała, torując sobie drogę do Kapitolu. Od zawsze marzyłem o tym mieście i kiedy w końcu wkroczyliśmy do stolicy, zakochałem się w każdym zrównanym z ziemią budynku. Nie, nie zamierzałem niczego odbudowywać, zwycięstwo Rebelii nie stanowiło dla mnie nowego początku. Pragnąłem po prostu kontynuacji pasma mundurowych sukcesów. Ciężko na to pracowałem, biorąc udział w tworzeniu getta, pacyfikowaniu dawnych władców świata i sprzątaniu po niezbyt kompetentnych dowódcach, zmieniających się częściej niż dziwki w Violatorze. Tak, praktycznie zamieszkałem w tym burdelu, kompletnie nie rozumując chorych podchodów mających na celu zniszczenie tego przybytku zadowolenia. Pewnie to przez moje umiłowanie do niebanalnych rozrywek i nieco zbyt ostre traktowanie ludności cywilnej nie dostałem nominacji generalskiej, ale wcale mnie to nie obeszło. Zdecydowanie wolę pracę w terenie niż ciężar złotych odznak na mundurze. Dalej biorę udział w wojskowych obradach, dalej służę radą i ciepłym (powiedzmy) słowem, ale najlepiej odnajduję się w ruinach getta, wyżywając się na najsłabszych. Co jak co, ale klasy odmówić mi nie sposób.