Nie bardzo wiem, od którego momentu powinnam zacząć. Nie mogę sobie przypomnieć, jak się rodziłam, jak wyglądała moja matka, gdy zaczynałam domagać się jednego kucyka zamiast dwóch, ani od kiedy zaczęłam mówić ojcze a nie tato. Pewne informacje musiałam zaakceptować, nie pamiętam również, kto mi je powiedział. Podobno więc urodziłam się 14 grudnia dwadzieścia sześć lat temu w jednym z najbogatszych dystryktów i nigdy nie nosiłam kucyków, bo nie miał kto mi ich wiązać. Cóż, nie mam innej opcji poza wiarą w to, choć mój brat każdą nową wiadomość poddaje w wątpliwość. Trochę mnie tym zaraził. Ano właśnie! Mam pewien punkt w życiu, którego jestem pewna bardziej, niż jestem pewna tego, że się urodziłam. Mój brat Adaś. Bliźniak. Myślę, że nawet gdybym nie przyszła na świat, on byłby zawsze obok mnie.

Teraz zastanawiam się, jaki był nasz ojciec, gdy mieliśmy kilka lat. I dochodzę do wniosku, że to też jest niezmienny punkt w moim życiu, bo Graham Blake był taki sam od początku do końca. Silny fizycznie, twardy psychicznie, stanowczy w swoich decyzjach, nieubłagany na strach w oczach własnych kilkunastoletnich dzieci, bezwzględny w karach, a przede wszystkim absolutnie i niezachwianie wierny swoim ideałom. Myślę, że w pewnym sensie w którymś momencie życia zaczęłam go podziwiać.

Nie mieszkaliśmy w Kapitolu, nie pływaliśmy w błyskotkach i kolorowych kaszmirowych tkaninach, ale - jak na standardy Dystryktów - byliśmy bogaci. A przynajmniej nie umieraliśmy z głodu (chyba że w ramach kar ojca). Na początku nie rozumiałam, dlaczego ludzie ze szkoły za nami nie przepadają. Dlaczego wyzywają mojego brata od tchórzy. Dlaczego patrzą na nas z nienawiścią. Nie pasowaliśmy tam. Ci z prężnymi muskułami chcieli być dumni ze swojego Dystryktu, który od lat wygrywał Igrzyska. Liczyła się tylko siła, która zapewni wygraną, i brutalność w walce, by wszystkie oczy zwróciły się na nich. Nie należeliśmy tam. A reszta nie chciała walczyć na arenie, ale musiała walczyć o przetrwanie, o kawałek czarnej przylepki, by nasycić żołądek. Byliśmy gdzieś pomiędzy.

Nie mogę narzekać na swoje dzieciństwo. Nie tęskniłam za mamą, bo nigdy jej nie miałam. Może gdybym była sama, nie udałoby mi się tak gładko podsumować tego etapu mojego życia, ale sęk w tym, że nigdy nie byłam sama. Może to mnie (nas) uratowało? Gdy ojciec po katorżniczym treningu zostawiał Adasia leżącego na posadzce, wiedziałam, że nie ma już w sobie siły i woli, żeby wstać i samodzielnie opatrzyć. Więc nauczyłam się nastawiać jego złamane żebra, które nie wytrzymały impetu, z jakim ojciec kazał mu rzucać się na metalowego przeciwnika. Byłam małą, chudą dziewczynką, niezbyt dobrym materiałem na zawodowca, więc ojciec skupił się na wytrenowaniu syna. Jednak czasami to i na mnie spadały kary, od których nie uciekałam, i to ja budziłam się w nocy, zaciskając pięści, by nie krzyczeć z powodu obolałych sinych pleców, które oberwały najmocniej przy okazji cichej, czystej furii ojca, kiedy to Adaś, z powodu omdlenia z wysiłku i przerażenia, nie był już w stanie nawet spojrzeć na ojca, wskazującego mu lodowate jezioro jako kolejne zadanie. A ja się przeraźliwie bałam wody... Byliśmy zawodowcami w doprowadzaniu ojca na skraj rozpaczy z dzieci, które zamiast walczyć ku chwale na arenie, zabijały się o własne nogi. Ale siedzieliśmy w tym bagnie razem. Do czasu.

Patrzyłam na brata, który nie może doczekać się osiemnastych urodzin. Wcześniej widziałam, jak drży, stojąc na placu podczas Dożynek. I choć na początku nie miałam w sobie świadomości strachu, to gdy zobaczyłam jego rozbiegany wzrok i nerwowe pocieranie palcami o materiał koszuli, zrozumiałam, że też powinnam się bać. Więc zaczęłam się bać Dożynek. Tak samo było z opuszczeniem rodzinnego domu. Myślę, że w głębi duszy nie byłam gotowa na samodzielne życie, ale obserwowałam Adasia, który promieniał, gdy mówił o tej wolności, o niezależności od ojca, i tak bardzo podobało mi się jego ożywienie, ten błysk w oku, że sama też spakowałam swoje rzeczy. Nawet nie obejrzałam się na wymowne milczenie ojca.  

Zaczęłam pracować jako nauczycielka w szkole. Musiałam mieć pieniądze na te swoje kilkanaście metrów kwadratowych i jedzenie. Raczej nie byłam zbyt dobrym przykładem osoby wykładającej dzieciom wiedzę, ale pewnie jako jedna z niewielu w Dystrykcie skończyłam oprócz Szkoły Podstawowej jeszcze średnią, a nazwisko Blake robiło piorunujące wrażenie, któremu odmówić nie sposób. Czy więc mieliśmy aż tak okrutnego i złego ojca? W wieku dziesięciu lat powiedziałabym, że tak, za te wszystkie nieprzespane z bólu noce, za zmizerowanego treningami brata, za brak słowa otuchy, gdy skręciłam kostkę, za krzyki, że jesteśmy do niczego, zbyt wrażliwi, zbyt ckliwi, może zbyt kochający...? W wieku osiemnastu lat odpowiedź byłaby już inna. Uważam, że ojciec zapewnił nam start, którego większość dzieciaków nigdy nie miała, i też nauczył paru rzeczy, które mocno zapadły w pamięć. Nauczył mnie, że człowiek w gruncie rzeczy, jeśli tylko chce, może być naprawdę silny (widziałam, jak Adaś potrafi znieść coraz gorsze treningi, a głupia kukła łamie się jak suchy patyk) i że nie jest tak słaby, jak mi się wydawało na początku. Chyba trochę zazdrościłam Zawodowcom tego, że nie dają się tak łatwo zabić. Jednak ojciec przede wszystkim wytępił ze mnie strach.

Trudno mi będzie opisać wydarzenie, które zupełnie odmieniło mój los, ale spróbuję. Miałam wtedy własne mieszkanie i pracę od czterech miesięcy. Przestałam obawiać się, że dach sypnie mi się na głowę, dzieci podniosą bunt na kolejne zadanie domowe, a sąsiadka spojrzy złym okiem na moją osobę. Nadal nie czułam się dobrze, a właściwie w ogóle nie czułam tej wolności, o której tak pięknie opowiadał mi brat. Budziłam się rano, myłam twarz, palcami rozczesywałam włosy, zakładałam schludne ubrania i szłam uczyć dzieciaki okrojonej historii Panem. A potem wracałam do domu tych czterech ścian i nie miałam w sobie dość siły, żeby ruszyć palcem i zrobić coś więcej. Przyzwyczaiłam się do takiego życia. I pewnego wieczora ktoś przerwał ten szary krąg codzienności. Może powinnam być mu wdzięczna? Nie wiem, kto to był, ilu ich było, nie wiem dlaczego, ale zawiązali mi oczy. Nie pamiętam, jak długo trwała ta ciemność. Nie pamiętam niczego. Czy nie lubili mojego ojca? A może mnie? To była jakaś zemsta? Test? Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że wypełniał mnie ten przerażający, obezwładniający strach, że jestem bezsilna, bo - wstyd się przyznać - nie byłam w stanie ruszyć palcem we własnej obronie, gdy silne ręce ciągnęły mnie do jakiegoś pomieszczenia. A gdy później obudziłam się u siebie w mieszkaniu, po raz pierwszy w życiu byłam pewna czegoś tak bardzo, że bolały mnie od tego wszystkie komórki ciała. I tak, właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że ojciec wyplenił ze mnie strach. Strach przed tym, żeby do niego wrócić.

Nie bałam się znów stanąć u progu rodzinnego domu. Nie bałam się spojrzeć w beznamiętne oczy, które mnie powitały. Nie bałam się też już tego treningu, który w każdej chwili mógł pozbawić mnie ostatniego wdechu, nie czułam, że organizm może mieć granice wytrzymałości, a przede wszystkim bardziej bałam się własnych słabości niż kar ojca. Nie miałam dziesięciu lat i chyba ten jeden raz w życiu naprawdę czegoś chciałam. Do czegoś wreszcie dążyłam. Nie powiedziałam Adasiowi, że wróciłam. Wiedziałam, co pomyśli, co mi powie na ten temat, a ja nie chciałam znów być rozdarta. Może zdradziłam tym własnego brata? Nadal pracowałam w szkole, będąc opoką najmłodszych, choć czułam się tak, jakbym była jednym z nich. Jakby ominął mnie cały wczesny etap wychowywania. Nie płakałam też, gdy wychowanka zabierano na Arenę. Po lekcjach zdzierałam kolana i maltretowałam płuca w Górach Skalistych, nie dostawałam palpitacji na widok głębokiej wody i nie bałam się już więcej, że skręcę kostkę, a kolano ugnie się pod ciężarem ciała, gdy zeskakiwałam z najwyższej gałęzi drzewa. W końcu tyle razy to zrobiłam, że wiedziałam już, jaki to sprawia ból i byłam świadoma, kiedy minie. Ojciec - trener Zawodowców i Strażników Pokoju - doskonale wiedział, jak sprawić, żebym przestała się bać. I kiedy naprawdę poczułam się silna nie tylko fizycznie, ale i psychicznie, kiedy poczułam, że zrobiłam coś znaczącego, coś co miało sens i do czegoś prowadziło... Wybuchła rebelia.

Ojciec coś do mnie krzyczał... Wcisnął mi w zdrętwiałe ręce karabin i rzucił biały uniform Strażników Pokoju. Skąd wiedział? Podczas naszych treningów przeszło mi przez myśl, że chciałabym się szkolić na żołnierza, nosić mundur, mieć stopień. Podobały mi się uczucia, które towarzyszyły tym ostatnim latom. A teraz trzymałam ten wymarzony przez chwilę kombinezon lśniący złowrogo na biało i nie byłam w stanie się poruszyć. Znów. Uciekłam do swojego mieszkania, przyciskałam nos do szyby i patrzyłam z góry na to, co się dzieje na ulicach. Wiedziałam, że teraz ojciec i syn walczą po przeciwnych stronach. Zazdrościłam bratu zaangażowania i tego, że jego zapał rósł z każdą sukcesywnie obaloną grupą żołnierzy. Zazdrościłam mojemu trenerowi tych ideałów. W rękach trzymałam swoją szansę. Patrzyłam na biały uniform rozłożony nabożnie na środku łóżka i nie byłam w stanie opowiedzieć się po żadnej stronie. I dopiero, kiedy wyszłam na ulice zapełnione propagandowymi ulotkami, biegającymi ludźmi, a w głowie szumiało mi echo walecznych krzyków i strzałów rozrywających bębenki, zrozumiałam boleśnie, że nigdy nie będę w stanie założyć żadnego stroju, chwycić za karabin i ustawić się po jednej stronie. Nie wierzyłam w żaden ideał. Nie miałam tej głębokiej wiary, niezłomnej, dzięki której mogłam trwać uparcie, na przekór światu. Nie dostrzegałam nic istotnego w tych potyczkach na słowa i kule, w tym przewrocie, który wszystko zmieniał. Wygrana nie miała znaczenia. Nie miało to sensu, bo wtedy w nic nie wierzyłam.

Widziałam za to potem ojca leżącego bez ruchu na gruzach, widziałam człowieka w białym mundurze, który go nakrył i przeniósł w inne miejsce. Widziałam nad grobem Adama, który musiał wstrzymywać wypływający uśmiech zadowolenia, i widziałam siebie z tym przeklętym kombinezonem i karabinem, które były mi dane w pełnym zaufaniu. Widziałam ten świat aż do bólu. Gryzłam wargi do krwi, wbijałam paznokcie w białą skórę, żeby zostawić ślad tego uczucia, choć myślę, że nie zapomnę go do końca życia.  Znów czułam się rozerwana, byłam rozdarta i na nowo bałam się tego, że stchórzę w momentach, które powinny mieć największe znaczenie.

Wtedy właśnie w naszym życiu pojawiła się matka. Chyba nie w pełni zdałam sobie z tego sprawę, ale na pewno uczepiłam się jej osoby tak, jak jeszcze kilka lat temu uczepiłam się ojca. Nie żywię do niej większych uczuć. Jest po prostu kimś, kto powinien być od samego początku, kimś, na kim można się oprzeć w gorszych chwilach. Już dawno zapomniałam o nieuwiązanych kucykach. Jest po prostu imieniem z dopiskiem matka, który nic nie znaczy, ale ja nie chcę odbierać jej żadnej szansy (tak jak odebrałam ją ojcu w ostatniej decyzji, której nie podjęłam).

Przenieśliśmy się wszyscy do Kapitolu. Ja, Adaś i matka. Nauczyłam się znów patrzeć ludziom prosto w oczy, trzymać w garści i podziwiać nowy świat, który otworzyła rebelia. Nigdy nie pragnęłam uciekać z Dystryktu, było mi tam dobrze, ale nie mogę też powiedzieć, że nie cieszę się z tego, że się tu znalazłam. Po tym wszystkim. Cieszyłam się więc na każdą nowość jak dziecko, które szybko puszcza w niepamięć nieznaczące chwile. Brakowało mi szkoły, brakowało mi wyniszczających treningów, które angażowały każdy mój zmysł. Nim się zorientowałam, znów tkwiłam w punkcie sprzed kilku lat, gdy miałam niespełna dziewiętnaście lat i nie robiłam nic poza tym, co musiałam. Teraz miałam kupę pieniędzy po ojcu, które zresztą wywalczył mój brat, i nie musiałam robić już nic więcej, żeby spokojnie żyć.

A historia zatoczyła koło. Znów wybuchły zamieszki, znów ktoś został obalony, ktoś zajął jego miejsce, znów mamy nowy porządek, nowe Panem. A ja tkwiłam gdzieś z boku, nieczuła na okrzyki cierpiących wywożonych do obozu, nieświadoma politycznych zawirowań. Nie rozumiałam. Bałam się.

Coś się we mnie budzi. Jakaś nieopisana chęć, by robić coś znaczącego, coś istotnego i mającego sens. Widzę ojca, który walczył do końca, wierny ideologii Snowa, której nawet strach nie był w stanie mu odebrać. Widzę Adasia o poparzonej dłoni, który szaleje, gdy nie może pisać, a oczy ożywają na każde nowe słowo. Widzę tych ludzi z rękoma wzniesionymi na znak zwycięstwa, które okupili wieloma ranami na ciele i duszy. Widzę setki młodych, którzy poświęcili się dla wyższego celu. W końcu też widzę Zawodowców pchających się na arenę, pełnych niezmąconej pewności. Podziwiam ich. Zazdroszczę. Też chciałabym tak mocno w coś wierzyć, czegoś chcieć i przestać się bać, że się zachwieję i stchórzę.