Tak jak cała reszta rodziny, Libby przyszła na świat w pięknym, pełnym zbóż Dziewiątym Dystrykcie. Mimo to, jej dzieciństwo było kompletnie inne niż starszego rodzeństwa.
W Dziewiątce spędziła tak naprawdę tylko rok, a przy tym był to chyba najsmutniejszy okres dla całej rodziny. Rodzice wyglądali jak cienie dawnych siebie, snujący się po domu ze zwieszonymi głowami, co raz spoglądając w ekran na najstarsze dziecko. Pozostała dwójka chyba nie była w pełni świadoma okrucieństwa Igrzysk – ich radość życia oczywiście przygasła, ale jednocześnie wydawali się w lepszej kondycji psychicznej niż Luelle i Charles. Prawdopodobnie dzięki temu łatwiej było im wierzyć w powrót brata, który niespodziewanie nastąpił. Malcolm Randall, chłopak z jednego z najuboższych dystryktów, okazał się najsilniejszy i przeżył. Cud. Tak właśnie nazywali to ludzie. Co więcej, pragnąc pomóc rodzicom i zapewnić lepszą przyszłość rodzeństwu, namówił ich na wyjazd do Kapitolu. Każdy mieszkaniec dystryktu wie, że taka szansa to prawdziwe wyróżnienie. To okazja na nowe, lepsze życie, któremu nie można odmówić, więc zgodzili się. Od tej pory jedyne łzy jakie kiedykolwiek miały się pojawić w oczach rodziny to łzy szczęścia. Niestety, ale i to nie wyszło.
Życie w stolicy Panem okazało się o wiele bardziej skomplikowane niż opisał to zwycięzca. Początkowo wszyscy zakochali się w barwnym i nowoczesnym mieście, gdzie marzenia stają się rzeczywistością. Z czasem jednak to wszystko stało się nudne oraz mdłe. Do tego brakowało im wolnej przestrzeni, roślinności, dawnych znajomych. Malcolma przez większość czasu nie było, więc Maisie wyglądała non stop za jego powrotem. Opiekunowie, sfrustrowani obecną sytuacją, nie zawsze mieli siłę, żeby pobawić się z małym dzieckiem. Obowiązek ten często spadał na Hugh’a, któremu mimo wszystko to lubił. Chciał jak najwięcej czasu spędzać ze swoją pełną rodziną. Głównie dzięki temu zawiązała się między nimi silna więź, która rozwijała się z każdym kolejnym rokiem. Kapitol przestawał wydawać się taki okropny, gdy mieli kogoś bliskiego obok, z kim dobrze się rozumieli.
Jednak 4 lata później sytuacja znów się zmieniła. Luelle nie była w stanie dłużej wytrzymać w stolicy, więc spakowała wszystkie rzeczy i oświadczyła, wtedy już dorosłemu, Malcolmowi, że z resztą wraca do Dziewiątki. Widać było, że to decyzja podjęta pod wpływem emocji, bo nawet nie zdążyła niczego dobrze zaplanować. Po prostu chciała jak najszybciej wrócić do domu.
Nie przewidziała, że powrót na własnych nogach z trójką dzieci na karku okaże się o wiele trudniejszy. Kilka razy zgubili drogę, a zapasy jedzenia kończyły się w zawrotnym tempie. Do tego krótkie nóżki Libby nie były w stanie przejść dziennie tyle samo, ile dorosłych, dlatego co pewien czas ktoś musiał ją nieść. Podróż stawała się katorgą dla wszystkich. Któregoś dnia najmłodsza przywitała ranek tylko w towarzystwie Hugh’a. Rodzice i Maisie zniknęli, a gdy pytała brata, kiedy wrócą, nic jej nie odpowiadał. Nie miała zielonego pojęcia, że od tej pory zaczęli szukać nowego domu, w dodatku na własną rękę.
Dystrykt Trzynasty był legendą, w którą większość mieszkańców Panem nie wierzyła lub nie chciała wierzyć. Oni z kolei postawili wszystko na jedną kartę i wytrwale podążali naprzód. Chyba właśnie fakt, że mimo wszystko się nie poddali doprowadził ich do szczęśliwego zakończenia podróży. Znaleźli ich żołnierze i zabrali do podziemnego domu.
Znów chciałoby się postawić kropkę nad „i” i pozwolić tej dwójce zaznać odrobiny szczęścia. Niestety los był nieubłagany. Hugh tak naprawdę nigdy nie chciał zostać razem z siostrą. Chadzał własnym ścieżkami i żadna z nich nigdy nie prowadziła do Trzynastki. Pragnął, tak jak Malcolm, zapewnić jej bezpieczeństwo. I tak jak Malcolm zostawił ją.
Zaczął się okres, kiedy dniami, a czasem i nocami, wyczekiwała go w swoim pokoju. Spała specjalnie blisko drzwi, aby w razie czego jak najszybciej usłyszeć jego kroki. Beznadziejnie wierzyła, że w końcu wróci i zabierze ją do mamy i taty. Nowi opiekunowie usiłowali delikatnie wyjaśnić Libby, że tak się nie stanie, lecz ona  z całego serca nie chciała tego słuchać. Gdy zaczęła naukę, codziennie po skończonych zajęciach biegła prosto do siebie, mając nadzieję, że wrócił, gdy jej nie było. Nie spędzała czasu ze swoimi rówieśnikami, unikała rozmów z dorosłymi. Często zaniedbywała naukę, bo popadała w wir marzeń na temat swojej rodziny. Jeśli nie czekała to marzyła. A jeśli nie marzyła to mówiła o nich.
Tym sposobem umknęło jej prawie półtora roku. W końcu darowała sobie to wszystko i przyjęła do wiadomości, że została sama. Jednocześnie była świadoma, że gdy dorośnie będzie mogła ich odszukać. Dzięki temu udało jej się wrócić do „normalnego” życia. Stała się podobna do reszty dzieciaków z Trzynastego dystryktu: uczyła się, potem zaczęła szkolenia z walki z bronią i wręcz. Jednocześnie była regularnie faszerowana propagandą pro Coin. Nie przeszkadzało jej to szczególnie, bo w wielu aspektach się z nią zgadzała, jednak miała też własne zdanie wyrobione na ten temat.
Gdy dorosła, mieszkańcy dystryktu coraz silniej przygotowywali się do ewentualnego ataku. Posiadali wiele poduszkowców, jednak, aby ich atak był naprawdę skuteczny, potrzebowali też świetnych pilotów. W tym właśnie momencie zaczyna się jej przygoda z lataniem – chciała spróbować czegoś nowego i zgłosiła się do kursu przygotowawczego, a potem zdała odpowiednie licencje.
Pobyt wśród chmur był najprzyjemniejszym, co spotkało ją w życiu. Wtedy tak naprawdę czuła się wolna i szczęśliwa. Coraz bardziej zakochiwała się w maszynach i możliwościach, jakie dają. Nic też dziwnego, że z czasem stała się jednym z lepszych.
Gdy wybuchła rebelia, nie raz zmuszona była unieść stery i poszybować nad Kapitol. W sumie jej to nie przeszkadzało – przynajmniej mogła oderwać myśli od nurtujących ją spraw. Kilkukrotnie brała udział w przewozie żołnierzy, zestrzeliwaniu innych poduszkowców czy zrzucaniu bomb. W większości wypadków nie widziała w tym nic złego – w końcu Snow i jego ludzie zasłużyli sobie na to całe zło, którego dopuścili się przecież na innych.
Po wygranej rebeliantów jej umiejętności przestały być potrzebne i usunęła się w kąt. Oczywiście wcześniej nowa pani prezydent wymogła na niej obietnicę, że w razie potrzeby stanie do walki u jej boku. Co mogła zrobić? Zgodziła się. Do tej pory utrzymuje się właściwie z niczego, bo Coin płaci jej za służbę, której kiedyś się podejmie. Biorąc pod uwagę obecną sytuację, Libby miewa wątpliwości, ale czy to coś nowego? Straciła nadzieję na odnalezienie rodzeństwa, a Kapitol okazał się trochę jak z jej wspomnień – bez bliskich osób stał się mdły i ponury.