//Sala przyjęć
Przynajmniej ktoś jej słuchał. Zdecydowała się zrobić to samo i ten jeden raz zostać pacjentką, nie lekarzem. Siedziała na wózku, ledwo znosząc ból i obserwowała ludzi dookoła. Zawsze chciała być jednym z nich, od małego. Ale nie wyszło. Sprzedawała w sklepie, tak się skończyło. Jednak miała nadzieję, że kiedyś coś się zmieni, skończy studia, otworzy własny gabinet albo zostanie szefem urazówki. Marzenia. Paznokcie zaczęły wbijać się w poduszeczki dłoni, więc lekko rozluźniła uścisk. Ile czasu minęło odkąd opuściła dom? Ponad dwanaście godzin?
Co dziwne, w tym momencie najbardziej chciało jej się kawy. Słodkiej, z dużą ilością mleka, najlepiej jeszcze z czekoladą i bitą śmietaną.
Może umieram. Majaczę.
Drzwi do sali otworzyły się, a dziewczynie ukazał się znajomy obraz sterylnej sali ze stołem pośrodku. Dziesiąta operacja w życiu? Nie pamiętała, miała to gdzieś zapisane. Właśnie, gdzieś. Ułożona na płasko powoli poddawała się działaniu środków znieczulających. Miała nadzieję, że tym razem nie zobaczy tańczących pod sufitem jednorożców.
//pewnie potem zt

Pacjentka łatwo poddała się narkozie. Równie dobrze można by ograniczyć się do samych środków przeciwbólowych, jednak lekarka, mając na uwadze dobro pacjentki - w końcu świadomość, że grzebią ci w stopie, nie jest najpewniej najprzyjemniejsza - posunęła się do drastyczniejszych środków.
Operacja przebiegła szybko, bez żadnych komplikacji. Szybkie cięcie, szybkie wyjęcie naboju i szybkie zaszycie rany. Potem zajęto się papierową robotą, lecz wcześniej odwieziono jeszcze na salę pooperacyjną Lophię, która już za godzinę lub dwie miała wybudzić się z narkozy.
Jej łóżko znajdowało się, jak się okazało, tuż obok łóżka Fransa Lyytikäinena.

Zt, zapraszam teraz tutaj.

/ Z parku sprzed szpitalu, a w teorii z wynajmowanego mieszkania w DR

Sigyn, gdy tylko odebrała wiadomość głosową popędziła w stronę szpitala. Poparzeniami trzeba było szybko się zajmować, bo nie tylko potęgujący się ból będzie robił piekło ofierze, ale też może wdać się zakażenie, albo może coś przylgnąć do skóry. Pobiegła do sali operacyjnej w stroju w którym wyszła z mieszkania. Liczyła się każda chwila i Sig doskonale o tym wiedziała, więc cały rytuał przed operacją był zbędny. Oczywiście musiała się umyć i zdezynfekować, ale nie musiała zmieniać ubrań specjalnie. Buty tylko zostawiła przed salą operacyjną i założyła w pośpiechu specjalne skarpetki antypoślizgowe. Nie miała przy sobie szpitalnych butów, więc skarpetki muszą wystarczyć.
Wparowała do pomieszczenia, gdzie znajdowały się umywalki. Związała szybko włosy w kok, by żaden nie wymknął się przypadkiem i nie wleciał do pacjenta, bo byłoby to cholernie nieprofesjonalne. Po chwili założyła nakrycie głowy. Była to chusta w kolorze jej ulubionej sukienki, w kolorze błękitnym.
Umyła szybko ręce i jeszcze z mokrymi podeszła do drzwi. Łokciem otworzyła drzwi za pomocą przycisku i weszła do środka.
- Jaki jest stan pacjenta? - Zapytała pielęgniarkę, która zajmowała się chłopcem. - Jakie leki zostały już wykorzystane? Co ze znieczuleniem miejscowym? - Zadała kolejne dwa pytania szybko. Inna pielęgniarka podeszła do niej i założyła na Sigyn fartuch lekarski oraz odzież ochronną. Spodnie założyła na spodnie Sig. Potem założyła na jej dłonie rękawiczki.
Sigyn podeszła najpierw do rany nogi, by szybko ocenić jej stan. Głęboka, długa rana cięta. Konieczne było natychmiastowe zaszycie jej.
- Proszę oczyścić ranę i zatamować krwawienie. - Powiedziała do stażystki, która czekała na jej rozkazy i ochoczo się zabrała za robotę. Ostatnio stażyści mogli tylko i wyłącznie patrzeć. Rzadko mogli zajmować się czymkolwiek. Sigyn jednak starała się uczyć stażystów najlepiej jak potrafiła. Co do poparzenia to ona osobiście się tym zajmie, ale będzie potrzebowała pomocy przy nodze, bo nie rozdwoi się, a obie rany musiały być jak najszybciej oczyszczone i odpowiednio leczone. Rana przy nodze będzie się goić sposobem sanatio per primam intentionem, czyli rychłozrostem. Pod warunkiem, że nie jest zakażona. I tu pytanie do MG jaka to jest rana. Ma nierówne brzegi? Jest już zakażenie? Bo od tego zależy jaki szew każe Sigyn założyć stażystce.
Spojrzała po chwili na poparzenie. Musiała założyć, że oparzenie jest gorsze niż na to wygląda. Było to z pewnością oparzenie stopnia trzeciego. Będzie konieczny przeszczep skóry, ale dopiero po usunięciu tkaniny i oczyszczeniu, a potem sprawdzeniu, czy oparzenie sięgnęło nerwów, czy też nie. Co prawda, gdyby sięgnęło to nie powinno boleć chłopca, ale lepiej sprawdzić jeszcze dokładniej.
- Jak masz na imię? - Zapytała chłopca.
Dla celów dalszego pisania załóżmy, że chłopiec przedstawił się jako Ian.
- Dobrze Ian. Możesz poczuć większy ból zanim zacznie działać znieczulenie. Nie ruszaj się, bo muszę usunąć materiał. - Powiedziała stanowczym głosem.
Spojrzała na pielęgniarkę.
- Proszę podłączyć chłopca do kroplówki. Potrzebuje nawodnienia. - Powiedziała miłym tonem głosu, bo zauważyła, że do chłopca jeszcze nic nie było podłączone.
Narkoza nie była potrzebna. Będzie potrzebna, gdy będą robić przeszczep skóry, ale teraz nie było to konieczne, bo oparzenie nie było na tyle rozległe, by była potrzeba.

WHAAAAAAAT? Ostatnie wydarzenia moich postaci mogę skomentować tylko TYM filmikiem. Bez obawy. Lekki i śmieszny (tak, specjalnie dla Ciebie Adrianku).
Sigyn zaobserwowała, że rana ma nierówne brzegi i jest zakażona. Niedobrze.
- Nie szyj. Musimy odroczyć zszycie rany. Zostaw ranę otwartą z jałowym opatrunkiem i niezawiązanym szwem. Zamkniemy jeśli po dwudziestu czterech godzinach będzie się prawidłowo goić. Wykonasz wtedy szew materacowy pionowy Donatiego i Mc Millena. - Powiedziała do stażystki.
Po chwili zajęła się raną oparzeniową, a raczej miała w planach, bo ledwie przyłożyła skalpel do tkaniny, gdy poczuła oddech na karku i objęcie w talii.
- Sigyn, kochanie. - Usłyszała głos Catona i pocałunek w szyję. Zadrżała mimo, że wiedziała iż nie może się poruszyć, bo może to się źle skończyć.
Po chwili poczuła ból w lewej dłoni. Spojrzała na nią i zauważyła, że brakuje wskazującego palca.
- Ups... - Szepnęła nie bardzo zorientowanym głosem. Dopiero po chwili się ocknęła i podniosła dłoń, by krew nie leciała na chłopca.
- Potrzebny mi natychmiast opatrunek na ranę ciętą, lodówkę na palec. - Powiedziała stanowczym głosem ignorując ból. - Proszę odkazić mój palec i włożyć do lodówki. Przyszyję go później. Poradzę sobie bez niego. - Dodała po chwili. Opatrzyła swój palec i przystąpiła do precyzyjnego ściągania tkaniny z twarzy chłopca. Obojętne jej było to, czy Cato dalej był na sali, czy nie. Musiała go zignorować, bo teraz liczyło się to co miała przed sobą, a miała przerażonego chłopca z poparzoną twarzą i raną na nodze. Cato musi poczekać i niech tylko spróbuje jej przeszkadzać, a wbije mu skalpel w twarz. Co z tego, że prawdopodobnie nie uda jej się tego uczynić.

Sigyn w skupieniu usuwała tkaninę z twarzy chłopca. Nuciła przy tym sobie ulubioną piosenkę z Dwójki co nie tylko ją uspokajało, ale także pacjenta. Ignorowała ból, choć był przenikliwy, promieniujący. Musiała go zignorować. Potem przyjdzie czas na syczenie z powodu bólu.
- Pani doktor, czy wszystko w porządku?
Akurat wtedy wyciągnęła ostatni fragment materiału i zaczęła się zajmować poparzeniem.
- Tak. To tylko palec. Potrzebuję neurochirurga po tym zabiegu. Będzie musiał połączyć mi nerwy do palca, bym mogła cokolwiek czuć. - Przerwała na chwilę swoją pracę i spojrzała czujnie na stażystkę. Nie wyglądała najlepiej. - Znajdź neurochirurga i mu powiedz, że będę potrzebowała jego umiejętności. Po drodze napij się wody to mdłości przejdą. - Powiedziała ze spokojem w głosie jak gdyby kompletnie ją nie ruszyło to, że nie ma palca. W rzeczywistości hamowała swoje emocje na tyle skutecznie, by móc w spokoju dokończyć zabieg.
Wróciła do swojej pracy, bo czuła, że może niedługo nie być w stanie.
- A! I powiedz, żeby był gotowy do przyszycia palca zaraz, gdy skończę zabieg. - Rzuciła odchodzącej stażystce i wróciła do nucenia.

Sigyn dalej opatrywała poparzenia. Chciała, by chłopiec nie straszył bardziej niż to konieczne. Co prawda i tak jego blizny będą bardzo widoczne dopóki nie zrobią przeszczepu, ale lepsze takie blizny niż gorsze.
Gdy skończyła akurat pojawił się neurochirurg.
- Annelise, nie wygląda to pięknie, ale Alice powiedziała, że to pilne. Zaraz się tym zajmiemy.
- Dobrze, że jesteś. Nie wiem jak to się stało, że przecięłam palec. - Powiedziała z ulgą w głosie widząc zaufanego chirurga.
Spojrzała na twarz chłopca. Teraz już nie mogła nic zrobić. Musieli czekać. Spojrzała potem na nogę. Tu też już nie mogła nic zrobić. Dopóki infekcja nie zniknie nie będą zaszywali. Była opatrzona dobrze. Stażystka najwyraźniej odrobiła zadanie domowe.
- Proszę zabrać pacjenta do sali pooperacyjnej. - Powiedziała do pielęgniarki. Po chwili podeszła do neurochirurga, by sprawdzić stan swojego palca, ale... go tam nie było.
- Gdzie jest mój palec? - Wyrwało jej się. Była bardzo zdziwiona jego brakiem. Wątpiła w to, by stażystka jej zabrała palec, bo po co jej niby byłby? Aż bała się spojrzeć na swoją dłoń. Po ostatnich atrakcjach z Cato i Vivian bała się, że zaczyna się jej stan pogarszać.
- Mathew, potrzebuję Twojej pomocy. Coś się ze mną dzieje. - Powiedziała do neurochirurga. Halucynacje były niebezpieczne. Jeśli dalej tak będzie to nie będzie mogła wykonywać swojej pracy.

Dobra, jednak nie miała halucynacji, że odcięła sobie palec, bo faktycznie go nie było tam gdzie powinien być.
- Opowiedz mi, co się dzieje.
Sigyn rozejrzała się po sali. Nikogo już nie było. Pielęgniarki zajęły się pacjentem i wyjechały do sali pooperacyjnej. Anestezjolog też sobie poszedł. Sprzątanie Sig przesunęła. Byli całkiem sami.
- Mam halucynacje. Dosyć poważne to jest, bo nie tylko widzę osoby, ale też słyszę i czuję ich dotyk. Ty się lepiej znasz na mózgu niż ja. - Powiedziała niespokojnie. - Potrzebuję rezonansu i badań. Dlatego proszę Ciebie byś mi pomógł. Dobrze wiesz, że lekarz nie może sam sobie postawić diagnozy.
Westchnęła przeciągle i czekała na odpowiedź Mathew'a. Już kij z tym palcem. Ktokolwiek go zabrał niech bierze. Niech nawet sobie naszyjnik zrobi z niego. Sig miała to gdzieś. Dalej mogła pracować.

Słowa kolegi po fachu zmartwiły Sigyn. Przypuszczała, że to powie. Miała kilka chorób w głowie, które objawiały się tak samo i szczerze mówiąc najbardziej bała się schizofrenii.
Wzięła od niego skierowanie na badania i rezonans magnetyczny.
- Dzięki Mathew. - Rzuciła w stronę mężczyzny zanim wybiegł z sali operacyjnej.
Cóż... Będzie musiała się zbadać. Już się bała wyników, bo wiedziała, że na pewno nie będą dobre. Nie przy takich halucynacjach.
Podniosła się i wyszła z sali umożliwiając sprzątanie po zabiegu.

//zt

Sala przyjęć -->

- Richard Cline, lat 32, Strażnik Pokoju. Wybuch kuchenki gazowej w mieszkaniu, poparzenia oraz wstrząs mózgu. - Został poinformowany lekarz podczas przemywania dłoni, ubrany już w biało-zielony strój przygotowany do operacji. Spłukiwał właśnie kolejny specyfik, wsłuchując się w monotonny głos pielęgniarza, który przywiózł tutaj nieprzytomnego pacjenta. Skinął znudzony głową i wysłuchał dalszej litanii na temat podanych środków mężczyźnie oraz stopniu poszczególnych poparzeń.
- Martwica całego naskórka i skóry właściwej łącznie z przydatkami oraz uszkodzenie tkanek znajdujących się poniżej skóry. - Poinstruował lekarz, kiedy w końcu znalazł się nad twarzą śpiącego Richarda i zdjął z niego ochładzające opatrunki. Skóra była sucha i szara, tworząca w wielu miejscach strupy, które łączyły się w jedną wielką całość. Po chwili przypięto do Richarda kolejną porcję krwi do przetłoczenia oraz zmieniono elektrolity, które należało dostarczyć do jego organizmu.
- Trzeba usunąć. - Zadecydował i spojrzał na pielęgniarkę, która poprawiła mu maseczkę na twarzy. Samo spojrzenie świadczyło, że najprawdopodobnie chodzi o przeszczep związany z alogenicznymi keratynocytami.
- Na służbie? - Zapytał, ale jedyną odpowiedź jaką otrzymał to zaprzeczenie skinięciem głowy. Westchnął lekarzyna i zabrał się do pracy, idąc po najtańszych środkach. Jedyne co mógł zrobić dla nieszczęsnego Cline'a to regularne dostarczenie środków przeciwbólowych i zapalnych, aby mężczyzna nie wpadł w szok pooperacyjny.

Minęło sporo czasu, zanim operacja się skończyła i Richard został zabandażowany, odwieziony do sali pooperacyjnej. Oczywistym było, że jest nieprzytomny, zaś ilość podłączonych do jego żył kroplówek była zatrważająca.

zmiana tematu --> Sala pooperacyjna