Sen. Całe jego życie było jak sen, które w zawrotnym tempie zmieniło się.
Życie w Czwórce – jak w każdym Dystrykcie – nie należało do najłatwiejszych. Ciężka praca, pogoń za pieniędzmi, które można było uzyskać tylko z pomocą Kapitolu. Mads, jak inni mężczyźni trudnił się rybołówstwem, czasem łapiąc się wszelkich dodatkowych robót, dzięki którym mógłby zarobić trochę więcej pieniędzy. A potrzebował ich. Bo od jakiegoś czasu spotkał się z pewną dziewczyną – Astią. Romans niezwykle burzliwy, pełen wzlotów i upadów, którego owocem miał być jego syn. Astia po roku znajomości oznajmiła Madsowi, że spodziewa się ich wspólnego dziecka. Ciężar odpowiedzialność i przyszłe rodzicielstwo uświadomiło mu, że jej nie kocha. Nie tak prawdziwie i szczerze, aby mógł się jej oświadczyć i spędzić cudne życie w Czwartym Dystrykcie, w ich wspólnym, zapewne za małym i ubogim domku.  Oboje postanowili się nie wiązać. Chcieli wychować wspólnie Aleca. Po kilku miesiącach na świat przyszedł największy cud, jaki widział Mads na oczy. Wszelkie obawy i strach odeszły gdzieś na bok, w zapomnienie, kiedy malutkie usteczka uśmiechnęły się w jego stronę. Szczęśliwy ojciec – osierocone dziecko. Nie całe pół roku po narodzinach Aleca, Astia ciężko zachorowała, a przeciągu następnych miesięcy – zmarła. Od tamtego momentu synem zajmował się Mads, dając mu tyle ile potrafił.
A potem nadeszła rebelia.  Dawniej uciśnione Dystrykty przeciwstawiły się rządom Snowa. Wszystko miało być piękne. Wszystko miało się zmienić. To miała być szansa dla każdego, kto pragnął żyć w normalnym świecie. Alma Coin miała być nadzieją.
Czwarty Dystrykt został zbombardowany. Wiele ludzi zginęło, wiele także przetrwało. Jednym z nich był Mads, który stracił wszystko. Dom. Syna. A dwa lata wcześniej matkę syna. Nie miał za wiele, gdyż życie w Dystrykcie wcale nie należało do najwygodniejszych. Gruz i ból – to najbardziej pamiętał z tamtego okresu.
Przejęcie Kapitolu przez Rebeliantów stało się ostatnim lub największym krokiem ku nowemu życiu, pozwalającym zostawić wspomnienia gdzieś za sobą. Uczestniczył w powstaniu, walcząc w pierwszych szeregach, popierając przywódczynię, która miała dać im wszystkim szanse na lepsze jutro. Jednak ten obiecany świat nie był taki cudowny. Szachownica nadal posiadała króla, a inni nadal byli pionkami. Role zostały odwrócone.
Kolejne Igrzyska, odbyły się. Tak nie miało być. Nie tego chciał Beleveder. Nie o to walczył. Głodowe Igrzyska miały się skończyć, żadne dziecko nie miało ginąć. Coin zapomniała o swoich obietnica, a Mads zapomniał o wierności względem tej kobiety. Okrzyknięty zdrajcą, wyniósł się z dzielnicy Rebeliantów. Zmierzał przed siebie, łapiąc się każdej możliwej pracy. W końcu osiadł na Ziemiach Niczyich. Zdany na siebie, nauczył się jak przetrwać w trudnych i surowych warunkach. Stał się przewodnikiem, a także łącznikiem między Kapitolem a Ziemiami Niczyimi, potrafiąc przeprowadzić każdego kto pragnął przedostać się do stolicy niezauważonym. Jedną z takich osób była Charlotte. Kobieta, która za wszelką cenę pragnęła przedostać  się do Kapitolu. Początkowo sceptyczny mężczyzny nie chciał się zgodzić, jednak  powodem dla którego zrobił to, był fakt, że dowiedział się, że jego syn żyje. Alec, który miał leżeć pod jakimiś gruzami martwy okazał się żywym. Uciekał z mężem Charlotte i innymi dzieciakami znalezionymi po bombardowaniu i zaszyli się gdzieś na terenach Kapitolu. Jednak kontakt Charlotte z mężem urwał się – a ona pragnęła go jak najszybciej odnaleźć. Niestety podczas wędrówki zginęła, a Mads został z nadzieją i misją odszukania swojego dziecka. Łapie się wszelkich zleceń, nawet tych egzekucyjnych, byle zarobić i móc odnaleźć Aleca.