Nie potrafię się skupić na trzymanej książce. Jest ciekawa. Bardzo. Uwielbiam ten temat, tę autorkę. Przecież właśnie dlatego niecierpliwie oczekiwałam na możliwość zakupu tego egzemplarza! Patrzę uparcie na litery, ale im bardziej próbuję się na nich skupić, one coraz bardziej się rozlewają, by w końcu przenieść mnie w inne miejsce i w inny czas. Pamiętam, że mam cztery latka i że się śmieję, biegnąc boso przez plażę. To poczucie, że nic nie może mnie zatrzymać... I nagle piszczę na całą okolicę, gdyż  okazuje się, że tato jest krok za mną i łapie mnie, podrywając do góry. Pokazuje mi piękny zachód słońca i mówi:
– To nasz dom, Annie. To Dystrykt Czwarty – najpiękniejszy ze wszystkich dystryktów w całym Panem. – To nie wszystko. Wskazuje palcem na taflę wody, gdzie nieoczekiwanie pojawia się ryba, zaburzając gładką powierzchnię. Śmieję się. Tak prawdziwie, beztrosko, niewinnie.
Uśmiech jednak nie gości na mej twarzy, gdy wracam do rzeczywistości. Taty nie ma obok, Finnicka też nie ma. Siedzę w pustej kawiarni, próbując czytać książkę, i staram się nie myśleć o Nich. Wiem, że Oni mogą sprawić, że zwolnią mnie z pracy i że dalej będę musiała być finansowym obciążeniem Finnicka, a tego nie chcę. Nie chcę też siedzieć w pustym mieszkaniu.
Ku mojemu szczęściu, słyszę dzwonek zwiastujący kolejnego klienta, więc odkładam książkę delikatnie na bok, wstaję z krzesełka i witam się z przybyszem.
Obowiązki jednak nie zmuszają mnie do pozostania w rzeczywistości. Włączam ekspres i znów uciekam do tej samej plaży w Czwórce oraz... Finnicka. Jest tam ze mną, choć chwilowo zniknął mi z oczu, zaś ja, wkurzona, idę ciężkim krokiem po piasku z fochem permanentnym. Straszę go końcem, choć wiem, że nie mogłabym już bez niego żyć. Jest jedyną osobą, przy której potrafię na chwilę zapomnieć o Dożynkach. Te niestety, prędzej lub później, zawsze wracają do mojej głowy, zmazując wszelką radość jak za machnięciem magicznej różdżki.
– Proszę – podaję automatycznie klientowi przygotowaną kawę, nadal znajdując się gdzieś pomiędzy wspomnieniami a rzeczywistością. Nawet nie wiem, kiedy wracam na swoje miejsce, do swojej książki, lecz nie biorę jej w dłonie. Wiem, że nadchodzi najgorsze – 70. Igrzyska Głodowe.
– Finnick? – pytam szeptem, rozglądając się wokół panicznym wzorkiem. Wiem, że Oni gdzieś tu są... Wiem, że żyją! Nie mogli utonąć. Ja przeżyłam! Oni też... Obserwowali mnie, czaili się gdzieś w cieniu, by w końcu zajść mnie od tyłu i... jak tego chłopaka z Czwórki. Kropla krwi spadła mi na rękę, gdy odrąbywał mu głowę. Patrzyłam na to i nadal świetnie pamiętałam, gdyż wtedy nie potrafiłam się ruszyć i uciec. Coś we mnie pękło dopiero wtedy, kiedy spojrzał mi prosto w oczy. Zerwałam się i biegłam przed siebie, byleby tylko znaleźć się daleko od nich wszystkich. Nie chciałam ich znać, pamiętać ich twarzy i choć odganiałam je od siebie, one zaczęły natrętnie wracać, patrząc na mnie zawsze z tym samym wyrazem.
- Finnick, Finnick, Finnick... – Nie mam pojęcia, jakim cudem znalazłam się na podłodze. Bujam się, pragnąc obecności Finnicka i tego, by moje myśli w końcu ucichły i dały mi spokój. Mam dość. Głowa boli mnie od zaciskania oczu, ręce od zasłaniania uszu. Nie chcę słyszeć nawoływania: STÓJ MALEŃKA! I TAK CIĘ ZŁAPIĘ! TY, ANNIE! KWIATUSZKU, JESTEŚ JUŻ MOJA! Co, jeśli mnie znajdzie? Co, jeśli zbliża się do mojej kryjówki? Ze swoimi czerwonymi rękoma... Ta czerwień to k...
Oni tu są! Są tu! Znaleźli mnie! W mojej kryjówce! Słyszę ich śmiech! Ta dziewczyna z Jedynki... Czuję jej perfumy. Są intensywne... Mówiła na treningu, że zamierza nimi kusić głupców i ich zarzynać. Jest tu i teraz mnie chce... Muszęuciekaćmuszęuciekaćmuszęuciekać... Nie mogę tu zostać. Są w mojej kryjówce! Są tu!
Nie widzę, że to nie jest moja kryjówka, tylko róg za barem, za którym powinnam stać i uśmiechać się do klientów, a nie kulić i ukrywać, drżąc i próbując zachowywać się jak najciszej. Wiem jedynie, że nie mogę pozwolić, by mnie znaleźli. Wiem, co zamierzają mi zrobić i nie godzę się z tym. Boję się... Tak bardzo się boję.
– Annie, cicho, cichutko! Annie, już spokojnie... Annie... – Zniekształcony, ale świetnie mi znany, głos przebija się przez głośne uderzenia mego serca. Nie wiem, co Finnick robi na arenie, ale jest przy mnie. Jest tu. Mówił, że będzie i jest, bo przecież kazałam mu być. Mówi do mnie: Annie, Annie, Annie i Annie. Non stop słyszę swoje imię, póki nie budzę się z tego koszmaru, wtulając się w jego pierś. Wiem, że przy nim nic mi nie grozi. Finnick mówi, że Oni się potopili, że zginęli.
Zabiera mnie do domu, kładziemy się do łóżka i leżymy tak do końca dnia. Z początku w milczeniu, potem rozmawiamy o wodzie, pływaniu, klientach, kawie... Zapewnia mnie, że robię najlepszą kawę pod słońcem, choć nadal próbuje mnie przekonać do innej pracy, bardziej spokojnej, gdzie będzie się kręciło mniej ludzi. Udaję silną i mówię, że wszystko jest w porządku, że to najlepsze miejsce i że Helen, moja koleżanka z pracy, jest bardzo miła, że wszyscy w „Vanillove” są bardzo uprzejmi.
Dzień mija, następuje noc, podczas której zrywam się z krzykiem. Jedna ze stałych scen - Oni zachodzą mnie od tyłu i porywają. Nie zabijają, porywają tam, gdzie nie ma Finnicka i gdzie są dla mnie źli. Mówią, że chcą zrobić Finnickowi coś złego, śmieją się, gdy widzą, że się boję. Ten śmiech jest zły, bo rozbrzmiewa głośniej i intensywniej od mojego dziecięcego pisku.