Pierwszą osobą, która wzięła maleńką, nowonarodzoną Cordelię na ręce, nie była jej matka, zrobił to jej dziadek. Prezydent Coriolanus Snow objął noworodka swoimi silnymi ramionami, nachylając twarz ku małej, czerwonej buzi. I uśmiechnął się, a każdy, kto go znał, wiedział, że ten uśmiech nie wróżył niczego dobrego.
Eddard Snow, młodszy z synów prezydenta, był zawsze silnie uzależniony od woli ojca. Za żonę pojął kobietę, którą ten mu zasugerował, a choć w małżeństwie nie było miłości, Eddarda i Maureen połączył wspólny cel: wychować córkę tak, by w przyszłości stała się kimś wielkim. Cordelia dorastała w otoczeniu służby, spełniającej każdą jej zachciankę, a rodzice nigdy nie sprzeciwiali się jej życzeniom. Zapragnęła kucyka? Dostała go. Chciała odwiedzić każdy dystrykt? Specjalnie dla niej wynajęto cały pociąg. Na szóste urodziny zabrali ją na paradę rydwanów, po czym mała panna Snow miała okazje oglądać swoje pierwsze Igrzyska. Z zapartym tchem śledziła przed telewizorem poczynania trybutów, wyrażając na głos opinie, które bardzo przypadły do gustu jej dziadkowi. No bo która mała dziewczynka dopinguje kogokolwiek do zabicia przeciwnika? No właśnie.
Mijały lata, a Igrzyska stawały się jej obsesją. Cordelia była obecna na każdej paradzie rydwanów, oglądała każde Igrzyska, a w prezencie urodzinowym zawsze otrzymywała dzień ze Zwycięzcą. Dorastając w Kapitolu, na dodatek pod skrzydłami prezydenta Snowa, dziewczyna widziała w Igrzyskach tylko rozrywkę dla siebie i sobie podobnym. Nie dbała o trybutów, jeśli któryś nie spełniał jej oczekiwań, automatycznie przenosiła swoją uwagę na innego. Raz czy dwa przeszło jej przez myśl, że walki na arenie są chorym wymysłem władzy, ale szybko tuszowała wyrzuty sumienia przypominając sobie, że przecież to jej rodzina trzyma władzę. Na szesnaste urodziny zażyczyła sobie obecności Finnicka Odaira w swoim apartamencie przez całą dobę, wszyscy w mig domyślili się, co planuje panna Snow. Do niczego jednak nie doszło, a urodzinowym prezentem dla Cordelii było zakucie jej w kajdanki i wyprowadzenie z rodzinnego domu. Dystrykty zbuntowały się, 74 Igrzyska przerwano, a niedługo po tym zdarzeniu władzę w Panem przejęła prezydent Coin. Panna Snow nie mogła uwierzyć w to, co dzieje się dookoła niej, przez jakiś czas nie docierała do niej prawda o położeniu, w jakim się znalazła. Wydarzeniem, które otworzyło jej oczy, było samobójstwo jej sąsiada z KOLCa, do którego została przeniesiona wraz z rodziną. Znajomy jej ojca, dawniej wysoko postawiony polityk, przyzwyczajony do wygód Kapitolu, teraz bez grosza przy duszy, stanął na parapecie okna i po chwili poleciał kilkanaście pięter w dół, a Cordelia obserwowała to wszystko z sąsiedniego balkonu.
Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że jako wnuczka byłego prezydenta, jest teraz pod obserwacją i wkrótce jej życie może się drastycznie odmienić. Ślepo wierzy jednak w to, że rządy prezydent Coin nie potrwają długo i powróci stary ład, a rebelianci zostaną zdmuchnięci z powierzchni ziemi. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że to, co kiedyś było jej obsesją, wkrótce okaże się jej zgubą.
***
Gdy została wybrana na trybutkę obiecała sobie, że mimo wszystko nie ugnie się przed nowymi władzami. Zawarła korzystne sojusze i trenowała w pocie czoła, by zwiększyć swoje szanse przeżycia.
***
C.D.N