Tak właściwie to nigdy nie lubił o tym mówić. Nienawiść do opowiadania własnej historii wzrosła tylko, kiedy amnezja wypaliła w jego pamięci dziury, co zmusiło go do rozdrapywania starych ran i wracania do swoich korzeni. Uważnie i starannie układał chronologicznie przebłyski wspomnień, ale niewiele mu to dało, jako że ci, którzy wiedzieli o jego przeszłości najwięcej, zapodziali się gdzieś podczas rebelii albo rozkładali powoli w jakimś rynsztoku.
Ostało się parę wspomnień z jego dzieciństwa. Problemy w szkole, odizolowanie od rówieśników, pilna praca. Zadowalające wyniki. Zbliżanie się do okresu młodzieńczego buntu. Przywdzianie glanów, postawienie włosów na żel i naiwne uganianie się ze znajomymi oraz chłopakiem po kanałach, kiedy wierzył jeszcze, że jego działania mogą zbawić świat.
Nie do końca potrafił sobie przypomnieć, o co poszło, ale w pewnym momencie pokłócił się ze swoją pierwszą miłością, Michaelem. Skórzane kurtki i ćwieki zostały schowane głęboko w szafie, a Dominic udał się na dziennikarskie studia, co było początkiem jego wielkiej kariery. Zamknął z głośnym trzaśnięciem drzwi, które oddzielały go od dawnego życia i ruszył dalej, zapominając kompletnie o nienawiści, jaką jeszcze kilka lat temu darzył wszystko, co związane z Kapitolem. Zaakceptował kulturowe normy stolicy, życiowe priorytety jej mieszkańców oraz dostosował się do standardów mody. Nie wydziwiał zbytnio - tylko przez jakiś miesiąc jego czupryna mieniła się wszelkimi odcieniami błękitu (błędy młodości), a wymyślne, kosmiczne stroje zastępował idealnie skrojonymi garniturami, ale nigdy nie można było nic zarzucić jego wyglądowi. Jeśli w wieku osiemnastu lat twierdził, że nie czuje się Kapitolińczykiem z krwi i kości, to już wkrótce perfekcyjnie zaadaptował się do otoczenia.
Skomplikowane zawirowania w "Capitol's Voice" sprawiły, że ze zwykłego, młodego i średnio doświadczonego dziennikarza stał się na tydzień redaktorem naczelnym gazety. A potem tydzień zamienił się w miesiąc, miesiąc w trzy i w ten sposób na stałe objął to stanowisko (na które, jeśli mogę wyrazić swoją opinię, kompletnie nie zasługiwał). Gdzieś w tym czasie napisał również książkę o jednej z trybutek. Wtedy jeszcze nie uważał Igrzysk za szalony mord wyrządzany bezsensownie na niewinnych dzieciach, a dość nieszkodliwą i coroczną imprezę, w trakcie której w stolicy wreszcie coś zaczynało się dziać, a w redakcji panowało szaleństwo. Niemniej jednak - gdy Jane, młoda dziewczyna, bohaterka dominikowego dzieła/niedzieła, zginęła zamordowana brutalnie pod Rogiem Obfitości, w jego głowie zapaliła się lampka ostrzegawcza. Coś było bardzo nie tak, jak powinno. Zginęła? Jane? Ta wspaniała, sympatyczna i wyjątkowo namacalna dziewczyna, z którą tyle godzin spędził na rozmowach? Żył jednak dalej, ciesząc się sukcesem swojej książki oraz poważaniem w mieście. Ale już nic nie było takie, jakim zdawało się wcześniej.
Nadeszły 74. Igrzyska Głodowe i w tym momencie wspomnienia Nicka odmówiły współpracy. Wszystko, co związane z tym okresem, widział jak przez mgłę oraz znał wyłącznie z opowiadań najbliższych. Pragnienie napisania kolejnej książki. Rozmowy z trybutami z Dystryktu Trzeciego.
Sam Quillin.
To chyba przez niego wszystko się spieprzyło, prawda?
Był przystojnym i tryskającym urokiem osiemnastolatkiem, który miał być bohaterem jego książki. Stanowiłoby to niemal idealny materiał na komedię romantyczną, gdyby nie fakt, że chłopak miał w przeciągu tygodnia zginąć. Ale Dominic, jak na durną, zdesperowaną i zakochaną czternastolatkę durnego, zdesperowanego i zauroczonego dwudziestopięciolatka przystało, nie miał najmniejszego zamiaru zostawić tego w spokoju. Joffery Gene, rebeliant pełną parą, wiedział oczywiście o słabości Terraina, więc wykorzystał go niecnie i wplątał w rebelię, na szali stawiając życie oraz bezpieczeństwo Sama. Cóż innego miał zrobić Nick, jeśli się nie zgodzić?
Poniekąd w ten sposób wyciągnięto trybutów z areny, a nasz zainteresowany trafił do Trzynastki, ale nie mógł długo nacieszyć się pięknym reunion z jego ukochanym miłym mu Quillinem. Ten doznał dość poważnego urazu (czy warto zauważyć, że pogryzła go inna trybutka?) i wpadł w śpiączkę, a Dominic załamał się nerwowo, doznał tej nieszczęsnej amnezji oraz prawie zabił się rozbitym talerzem, ale w ostatniej chwili powstrzymał go przed tym, uwaga uwaga, jego chłopak z młodości.
To wszystko nie mogło być już bardziej żałosne i wyjęte żywcem z wyjątkowo słabej brazylijskiej telenoweli.
Rebelianci wygrali, a młody Terrain zaczął powoli odzyskiwać zdrowy rozsądek. Ponownie wrócił do dawnego życia w Kapitolu. Odzyskał swoją posadę, związał się z Charlesem Lowellem, zainwestował w nowe garnitury i znów pił hektolitrami kawę. Miał trochę na pieńku z prezydent Coin, ale miarka się przebrała, kiedy zarządziła ona 75. Igrzyska Głodowe. Nie oszukiwał się nawet, że to przypadek, kiedy jego młodsza siostra, Amanda, wylądowała na arenie. Szybko zginęła. Na domiar złego zdiagnozowano u niego ciężką chorobę. Przeżył kolejne załamanie nerwowe połączone z kryzysem osobowości, rzucił wszystko w cholerę i nagle zniknął, zupełnie, jakby zapadł się pod ziemię.
Ktoś kiedyś wspomniał, że widział go w Dystrykcie Czwartym, gdy siedział nienaturalnie nieruchomo na piaszczystej plaży i wlepiał swoje puste oczy w obijające się o wybrzeże fale. Jego nieodłącznym atrybutem miał być granatowy notatnik, który nosił ze sobą absolutnie wszędzie i cały czas coś w nim zapisywał. Niewiele mówił, pomagał czasem tylko przy odbudowie, kiedy indziej opatrywał zupełnie obcym ludziom rany. Przełamał swój strach oraz obrzydzenie, jakimi napawała go krew - coraz częściej zdarzało mu się zszywać czyjeś rany, tamować pomniejsze krwotoki oraz wykonywać związane z pomocą medyczną czynności, które zaledwie parę lat temu wywoływałyby u niego niekontrolowany odruch wymiotny. Cóż, ludzie się zmieniają.
Jak łatwo się domyślić, jego notatnik wciąż zapełniał się słowami. I to nie byle jakimi. Jako że chciał uporządkować myśli i wspomnienia, wrócił do swojego pierwotnego zamysłu, czyli drugiej książki o Igrzyskach. Koncepcja uległa jednak kompletnej zmianie; chociaż zaczął na szczegółowym opisie 74. Igrzysk Głodowych, przeszedł od tego sprawnie do rebelii, wydarzeń z Dystryktu Trzynastego, tych wszystkich bombardowań i gett, następnie zgrabnie przeskoczył na 75. rzeź na arenie i zakończył okrutnym podsumowaniem rządów Coin, którą skrytykował od góry do dołu, po czym wyraził pewność, że nowy prezydent okaże się sensowniejszym oraz sprawiedliwszym władcą. Poniekąd właśnie to pozwoliło mu na bezproblemowy powrót do Kapitolu, spokojne wydanie książki i ponowne zamieszkanie w stolicy. Czuł się jednak pusty w środku, wyprany z wszelkich emocji i poturbowany brutalnie przez życie. Nie mógł tak po prostu egzystować jako kojarzony pisarz, snuć się bez celu po ulicach niczym ten cień człowieka oraz unikać ludzi, których znał ze starego życia. Dlatego zdecydował się działać i zreanimować wrak, którym się stał. Najpierw zapisał się na terapię, przez co szybko wylądował u psychiatry. Oprócz tego przełamał się i udał do szpitala, aby zacząć coś wreszcie robić ze swoją chorobą, zanim ta kompletnie go zniszczy. A co najważniejsze, poszukał stałego zatrudnienia; nie myślał nawet o tym, żeby wrócić na klęczkach do "Capitol's Voice" w celu błagania o jakąkolwiek posadę, bo nie dość, że było to znacznie poniżej szczątków jego godności, to jeszcze nie potrafiłby patrzeć prosto w oczy tym wszystkim ludziom, których zawiódł i niespodziewanie ich opuścił. Dlatego postanowił wykorzystać umiejętności, jakie nabył w trakcie pobytu w Czwórce - nie minął tydzień i znalazł pracę jako pomoc medyczna w Szpitalu im. Sacromanthy Beaudelaire.
Teraz, kiedy korzystał już z łaski wszelakich terapeutów, znalazł zatrudnienie i pogodził się z myślą, że nie może wiecznie uciekać, był gotów do zmierzenia się z demonami przeszłości. Chyba.