Where I'm born is where I'll die
Where I live is where I cry
Dzieci kapitolu nie miały skomplikowanego życia. Wszystko dostawały na tacy, a rodzice od małego uczyli ich jak postępować wobec przyjętych w stolicy norm. Islwyn również do takich dzieci należał i choć wieczorne rozmowy z matką, które rzucały mu nieco inne światło na życie w Panem, pozwalały na mniej obłudne postrzeganie świata, to i tak nie wyróżniał się na tle innych rówieśników. Cechowała go podobna próżność, płytkość, głupota i co najgorsze - nieczułość na krzywdę innych. Igrzyska oglądał z ogromnym zaciekawieniem, nie rozumiejąc, że wszyscy uczestnicy to żywe osoby, takie jak on sam i że umierają tam na prawdę. Nie podważał ich słuszności i choć matka subtelnie starała się go naprowadzić na pewne tory myślowe, on pozostawał zbyt oporny i kapitoliański. Zainteresowanie modą narodziło się w nim bardzo szybko, a jego początki sięgają dniom, w których z zachwytem przyglądał się mamie, przymierzającej rozmaite sukienki. Ubrania oraz modyfikowanie wyglądu stały się dla niego sposobem na wyrażenie siebie i szczerze mówiąc to nigdy nie poświęcał niczemu innemu większej uwagi. Wiedza czy też bardziej praktyczne dziedziny życia zwyczajnie go nie pociągały, ale w Kapitolu nie było to niczym dziwnym. W trakcie studiowania wzornictwa i projektowania, został zauważony przez jednego ze stylistów. Innowacja Argalla oraz technika jaką zdobył dzięki trenowaniu na znajomych popłaciła, a on dostał angaż przy wykonywaniu podstawowych zabiegów kosmetycznych na trybutach. Rzecz jasna nie mógł się w tym specjalnie wykazać, bo depilowanie i usuwanie niedoskonałości to praca, którą można albo wykonać, albo schrzanić. Wszyscy byli jednak świadomi, że od czegoś zacząć trzeba. Is problemów całe szczęście nie miał i cierpliwie próbował dostać się na wyższe "poziomy", co udało mu się dzięki zawziętości oraz dobrym kontaktom, jakie miał z większością stylistów. Makijażysta, krawiec, fryzjer, przerobił chyba wszystkie stanowiska, udowadniając tym samym, że niezwykle utalentowany z niego facet. Poświęcenie calutkiego dotychczasowego życia na upiększaniu innych wreszcie popłaciło, a on dostał upragnioną posadę oficjalnego stylisty dystryktu siódmego.

As we are floating in the blue
I am softly watching you
Siedemdziesiąt trzy swego czasu było dla niego liczbą niezwykle szczęśliwą i przywołującą raczej przyjemne wspomnienia. Z dumą opowiadał o fakcie, że wytypowano go na jednego z dwunastu stylistów i to w takim młodym wieku. Ojciec rzecz jasna bagatelizował sprawę, nie potrafiąc się cieszyć szczęściem syna, ale matka oraz siostra były zachwycone. Zakładał, że praca ta będzie dla niego wielką frajdą i ekscytowała go wizja rozmów z trybutami, które nie opierałyby się na pojedynczych słowach typu "zaboli" czy "wyprostuj". Szybko przekonał się jednak, że ubieranie skazańców nie jest niczym wesołym. Trybuci niechętnie odpowiadali na jego pytania, byli przerażeni i smutni, zupełnie nie obchodziło ich co będą na sobie nosić podczas prezentacji telewizyjnych. Odbierało mu to przyjemność z pełnienia tak ważnej funkcji, ale wcale nie miał do nich o to pretensji. Zrozumiał bowiem, że Igrzyska to nie zabawa ani rozrywka, tylko podkreślenie kto jest u władzy.  Czy był w stanie coś z tym zrobić? Nie. Czy czuł, że powinien coś z tym zrobić? Też nie. Przygotował więc swoją dwójkę najlepiej jak mógł i trzymał za nich kciuki. Ku własnemu zdziwieniu, popłakał się, oglądając ich śmierć.
Siedemdziesiąt cztery kojarzy mu się, jak wszystkim innym, z rewolucją i zmianami, w jego przypadku na gorsze. Sprawował pieczę nad Nolanem i Idris, do których przywiązał się szybciej, niż zdążył zauważyć. Zamiast pleść głupoty i zmuszać ich do czegoś, co im nie pasowało, zadawał masę pytań i okazywał im troskę. Oczywistym było, że nie traktowali go z równą sympatią, ale przynajmniej dali mu się w pewnym stopniu poznać. Zdradzili mu również nieco informacji na temat dystryktu z którego pochodzili, którym był wręcz zachwycony. Jak większość mieszkańców stolicy, Islwyn nigdy nie miał do czynienia z lasem. Owszem, może i miasto dawało do dyspozycji parki, ale były one niczym w porównaniu do wielkiej dzikiej puszczy, z której słynęły tereny siódemki. W tym okresie psychika Argalla zaczęła działać nieco inaczej, do czego przyczynili się oczywiście trybuci. To oni pozwolili mu dojść do wniosku, że mniej, to więcej, co wzbudziło kontrowersje wśród znajomych po fachu Islwyna. Niby niewiele można osiągnąć w ciągu kilku dni, ale te dzieciaki jeszcze bardziej otworzyły mu oczy na sytuację w kraju i dodały odwagi do postępowania zgodnie z własną intuicją. Ich kreacje zaskoczyły minimalizmem i pozwoliły ściągnąć na siebie uwagę, o którą mimo wszystko warto było zabiegać przez wzgląd na sponsorów. Tak jak rok wcześniej, mocno trzymał kciuki za swoich trybutów, ale to co wydarzyło się podczas piątego dnia Igrzysk, przerosło jego najśmielsze oczekiwania. W ciągu następnych tygodni stracił oboje rodziców, a sam trafił z siostrą do KOLCa, stan ten nie utrzymał się jednak na długo...
Siedemdziesiąt pięć to kara, strach, złość i ból. Andromeda jedną z trybutów Igrzysk? Kiedyś było to dla niego nie do pomyślenia, ale szybko przekonał się, że tak jak i setki innych dzieciaków na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, ona również miała stanąć do walki o własne życie. Nie był to jednak koniec okrucieństwa, ponieważ funkcja jej stylisty trafiła (oczywiście całkowicie zamierzenie) do niego. Jedni próbowali uciec, inni przeszkadzać w realizacji, ale Islwyn nie miał takiej możliwości. Był pod ścisłą obserwacją i każda próba oszustwa na korzyść swojej siostry, była traktowana karą w postaci pobicia przez strażników pokoju. Ostatecznie przygotował Andromedzie najładniejsze kreacje, jakie tylko był w stanie zrobić i dopilnował, by prezentowała się piękniej niż kiedykolwiek. Rozpaczliwie starał się nakłaniać sponsorów do wspierania dziewczyny, ale nie mieli nawet do tego okazji, ponieważ ta zginęła jako jedna z pierwszych, łamiąc tym samym Argallowi serce. Jeszcze tego samego dnia przetransportowano go do getta, a próbę wyładowania gniewu, do jakiej doszło w czasie podróży, ukarano ze zdwojoną siłą.

Run boy run! This world is not made for you
Run boy run! They’re trying to catch you
Trochę czasu zajęło mu zebranie się do kupy. Przez pierwsze tygodnie błąkał się niczym umęczona dusza i żebrał, w niczym nie przypominając swojej kapitoliańskiej wersji. Dosięgnął dna, brodził w nim na czworaka i co najgorsze, nie potrafił wstać  na nogi. Okradał matki z dziećmi, mieszkał w kartonie i uciekał na sam widok strażników w bieli. Los sprawił jednak, że na jego drodze pojawiła się pewna dobra dusza, która zamiast przejść obojętnie, podała mu dłoń i pomogła się podnieść. Ta dobroć ukoiła nieco duszę Islwyna i zmotywowała go do działania. Chociaż na dzień dzisiejszy jest on całkowicie zagubiony i pozbawiony jakichkolwiek perspektyw, stara się jak może, aby jego "ratunek" nie poszedł na marne. Dostał posadę kelnera w Violator i stara się z tego wyżyć. Nie posiada zbyt wielu znajomych, ale nic dziwnego, skoro praktycznie całymi dniami milczy i rozmyśla o życiu z dala od tego zepsutego państwa, które stało się więzieniem nawet dla tych, którym wydaje się, że są wolni.