- A więc to tak? Byłam tylko zabawką?! - krzyk i tłuczony talerz.
- Skarbie...
- Nie skarbuj mi tutaj! Nienawidzę cię! - płacz niesiony korytarzem niedługo został w pamięci. Szkoda, polubił ją. Zaparzył sobie ultra mocną kawę, dolewając do niej wódki. Dziesiąta rano to idealna pora na śniadanie. Siorbiąc pobudzający napój, mętnym wzrokiem patrzył przez okno. Nie przyznawał się, ale jego paniczny strach przed związkiem był spowodowany brakiem twardego, męskiego wzorca w rodzinie. Z opowiadań matki dowiedział się o swoim ojcu. Jego brak odpowiedzialności, jakiejkolwiek chęci spotkania z synem kiedyś wywoływał u Jamesa żal. Później gniew. Teraz została już tylko obojętność. Jako mały brzdąc często przychodził zapłakany do mamy, bojąc się, że wszystko jest jego winą. By go odstresować, Melanie brała dziecko na wycieczki nad wodę. James zawsze znikał jej z oczu, wbiegał do wody i gonił zające. Gdy trochę podrósł, nie zaprzestał wypraw na łono natury. Czasem towarzyszyła mu Rosemary. Nie przeszkadzał im fakt, że nie mogli zaprosić się wzajemnie do domów, spowodowałoby to bowiem więcej szkód niż pożytku. Lubili się wałęsać na powietrzu, chować w krzakach, urządzać zawody w stylu 'kto dłużej wstrzyma oddech' albo 'kto dalej ucieknie grubemu Strażnikowi Pokoju'. Wszystko się zmieniło, gdy Rose zaczęła marzyć o Igrzyskach. Byli jeszcze dziećmi, wkraczającymi w świat nastolatków i dorosłych. Mimo to z zapałem dyskutowali na temat jej kontrowersyjnej decyzji. James z całą mocą pogardzał Kapitolem, wszystkim co z nim związane i wytaczając coraz cięższe argumenty, starał się odwieść najbliższą sobie duszę od jej decyzji. Podczas dożynek stał z tyłu, z nienawiścią i niedowierzaniem patrząc, jak jego dumna siostra idzie na śmierć. Nie spodziewał się, że wygra. Niestety, a może stety, powróciła do Dystryktu jako zwyciężczyni. James nie odezwał się już do niej ani słowem. Nie miał wielu przyjaciół, Leila i Hans zginęli w tragicznych okolicznościach, Brad, Patrick i Barry nie odzywali się do niego z powodu radykalnych poglądów Dariety'ego. W chwilach samotności planował ucieczkę. Idea przerodziła się w ideę rebelii. Podczas godzin pracowania w Orzechu, przy mechanicznie powtarzanych czynnościach, czekał na sposobność wolności. Gdy nadeszła, nie spał kilka nocy z rzędu. Z podekscytowania czy może strachu. Był jednym z niewielu w Dwójce, którzy przeżyli wojnę. Po zakończeniu zwycięskich działań zorientował się, że brakuje mu wojny, broni przy pasie i poczucia, że jest się potrzebnym. Dlatego wstąpił w szeregi Strażników Pokoju, nie widząc, że staje się tym, przeciw czemu walczył.