Historia Arlene nie zawiera w sobie tak właściwie jakiejkolwiek ważnej rzeczy, na którą przeciętny obserwator mógłby zwrócić uwagę. Zaczyna się tak właściwie pod koniec rebelianckiej zamieci, biegnąc dalej swoim tempem i nie zataczając nawet niewielkiego koła. Choć może w pewnym sensie właśnie to robi?
Przecież naturalne jest to, że ludzie nie biorą się ot tak, zupełnie z powietrza, wyrastając niczym grzyby po deszczu i zwyczajnie nagle będąc na danym terenie. To tyczy się dokładnie każdego, nie mając jakichkolwiek wyjątków, choćby nawet chciano zatuszować swą przeszłość. Ona zawsze pozostanie. Zmieniając życie, wpływając na jego dalszy bieg i kształtowanie przyszłego charakteru kogoś, kogo nazwać można jego właścicielem.
Tak samo ma się sprawa w przypadku Arlene, urodzonej pod zupełnie innym imieniem, które w ciągu swoich dni zmieniała wielokrotnie. Nie z własnej i nieprzymuszonej woli, bowiem byłoby to wtedy stanowczo zbyt proste. Jej miano zmieniali ludzie niby mieszkający jeszcze całkiem daleko Kapitolu, lecz w pewnych przypadkach zachowujący się dokładnie tak jak jego mieszkańcy.
Przygarniający do siebie małą, niesamowicie słodką dziewczynkę, która z biegiem czasu, przynajmniej początkowo, na tym uroku osobistym wcale nie traciła. Aby bardzo szybko znaleźć powód do ponownego odrzucenia jej, po którym na jakiś czas dane jej było powracać do zwyczajowego miejsca dla osób takich jak ona, aby trafić do kolejnej rodziny. I kolejnej, i kolejnej. Powody były różne, kres wciąż taki sam.
Nie można powiedzieć, by jakoś specjalnie ją to krzywdziło. Z początku może i faktycznie, lecz pod koniec było to już coś w rodzaju szybkiego pożegnania z przyjaciółmi z przytułku, a następnie krótkiej wycieczki, by poznać parę ludzi chcących zabawić się przez moment w jej towarzystwie. Po upływie tego krótkiego czasu zwyczajnie wracała na stare śmieci, dzieląc się z kompanami nowymi doświadczeniami, jakie nabywała za każdym razem.
Jej pokazywanie się raz w towarzystwie jednych, raz drugich czy trzecich ludzi przestało być również dziwne dla mieszkańców dystryktu, którym tak naprawdę w większości było to obojętne. Pomimo pozornego bogactwa związanego z technologią, było to przecież miejsce skrajnie biedne, gdzie widok jakiejś tam dziewczyny nie przyciągał niczyjej uwagi. Każdy żył swoim własnym życiem, ona również.
Miała swoje życie, swój świat, problemy, ludzi dających się nazwać jej przyjaciółmi oraz... Dziwactwa. Z początku ujawniające się w robieniu czegoś zupełnie wbrew sobie bądź też czasowej utracie świadomości, podczas której rzekomo robiła najróżniejsze rzeczy. Następnie zaś przechodzące w pewność, że nie jest sama w swym umyśle. Zajmowała w nim miejsce z wrogiem. Siłą będącą nią samą, będącą dokładnie tym, co doprowadziło jej matkę na skraj, by następnie sprowadzić na nią działania miejscowego samosądu.
Tym razem autentycznie zaczęła się bać, próbując ukrywać to wszystko, czego jednak nie dało się zamieść pod dywan. Pewnej grudniowej nocy wreszcie wyszło na świat, spotykając się z... Akceptacją i chęcią pomocy ze strony jednej jedynej osoby, która się o tym dowiedziała. I przez chwilę było całkiem dobrze. Dłuższą, kilkuletnią chwilę, jednak wciąż stanowczo nazbyt krótką.
Towarzyszyli sobie praktycznie przez większość czasu, razem usiłując się kształcić, wspólnie spędzając czas wolny. Aż nastąpiła rebelia, podczas której to wszystko znacznie się pokomplikowało, by wreszcie zakończyć zupełnym rozdzieleniem towarzystwa.
Arlene, bo tak nazwała się krótko po zakończeniu pierwszych zamieci związanych z rebelią, w przypływie zdrowego rozsądku postanowiła dobrowolnie dać się wtrącić do Kwartału, licząc skrycie na uspokojenie paskudniejszej części swojej osobowości - teraz niczym nieopanowanej, by niuchać w nim wszelkie podstępy mające jakikolwiek związek z jej pierwszą poważną pracodawczynią tudzież dziećmi kobiety. Dla niepoznaki zatrudniając się jako kelnerka w podrzędnej imitacji restauracji, by jednocześnie dorabiać sobie w zupełnie inny sposób, najzwyczajniej w świecie zostając kimś zwanym, mniej lub bardziej kolorowo, prostytutką.
I starając się opanować nieopanowane...