Moja mama była Kleopatrą, a mój ojciec był Antoniuszem. Właśnie tak żyją dziś w mojej pamięci. Jako  para fatalnych kochanków, którzy zamknęli się w jakiejś przyczepie i wybuchli ósmego dnia rebelii. Trochę za nimi płakałem, trochę za nimi tęsknię. Byłem w gruncie rzeczy posłusznym dzieciakiem, a jak papa nie wrócił i mama nie wróciła, żeby mnie do spania utulić - to nie spałem kilkadziesiąt dni. Aż w końcu jakaś  sąsiadka babula się nade mną zlitowała.
Rodziców sprzed rebelii pamiętam też jakoś tak nie bardzo. Oni wierzyli w jakiś utopijny świat, ufali państwu i powtarzali te same teksty, które słyszałem w telewizji. Lubiłem ich, tak jak to się lubi rodziców. Byli jakimś ciepłym kolorem, którego wspomnienie niekiedy pozwala mi teraz zasnąć. Lubiłem ich. Szkoda, że nie mogę już ich wkurzać swoimi wybrykami.

Później opiekowała się mną trochę moja krewna: Previa. Przyznam się, że strasznie ją zawsze podziwiałem. Wiecie, zostać Zwycięzcą to nie jest takie nic. Jak miałem kilka lat mniej, prowadziłem nawet zeszyt w którym zbierałem wycinki z gazet na jej temat. Nie przerażało mnie w żadnym wypadku to, że musiała kogoś zabić, czy że to nie była tylko jedna osóbka. Wręcz to podziwiałem. Moi rodzice  za tym nie przepadali i zabraniali mi się z nią widywać. Nie rozumiałem tego zupełnie, chociaż po ich śmierci byłem trochę sceptycznie nastawiony do tego wszystkiego i przez jakiś czas próbowałem ich zrozumieć. Może to dlatego Previa wróciła na Kapitol beze mnie. Trochę się o to obwiniałem i kiedy postanowiłem, że już nie chcę być sam tu w dwójce - zrobiłem zamieszanie, a władze się do niej odezwały (skoro jest moją jedyną deską ratunku) i pozwoliłem jej samej podjąć decyzję. Oczywiście wszystko wcześniej zaplanowałem, nie myślcie, że jestem jakimś frajerem, który wkopałby się w jakieś więzienie.
Na dzień dzisiejszy moja relacja z Previą wygląda dużo lepiej, nawet mnie ściągnęła na Kapitol, a ja jak będę rozrabiać to i tak w obrębie godnego pożycia.
Bo wiecie, zniszczenie zawsze jest rozwiązaniem.